We gotta get away from here

De frisse lucht vulde zijn neus en hij deed even zijn ogen dicht. Het veld waar een aantal koeien stonden te grazen bleven rustig staan, terwijl hij langs liep. Hoe ernstig het ook was dat Genosha nu een ruïne was, Heath genoot wel van de vrijheid die hij nu had. Hij kon verder weg lopen of vliegen en niemand zou hem tegen kunnen houden. Andere omgeving, andere mensen en weer andere regels om te breken. Precies wat hij nodig had, nadat hij zijn broertje weer tegen het lijf is gelopen. Hij had altijd al geweten dat hij nog levend was, maar dat hij op Genosha hem weer tegen was gekomen waren de alarmbellen in zijn hoofd af gegaan. Het was hem allemaal een beetje te veel geworden, waardoor hij nog altijd boos was. Op wie hij boos was was voor hem ook onduidelijk. Dat hij zich daarom even af kon sluiten van alles en iedereen vond hij wel fijn.

Heath kwam aan op een boerderij waar hij niemand zag. Hij had zijn handen in zijn zakken gedaan en liep richting een aantal planken die opgestapeld stonden tegen de schuurmuur. Zijn ogen gleden naar het dak van de boerderij. Hij kon makkelijk doen en veranderen in Soren, maar hij wist dat Soren niet alleen op het dak wilde zitten maar vliegen over het stadje Sundberg om te kijken wat er nog meer te doen was. En daar had hij niet zo heel erg veel zin in. Hij legde zijn handen op de planken en drukte zijn gewicht er op. De planken kraakte hier en daar wat. Het was niet zeker over de planken niet zouden breken als hij zich verder zou afzetten om hoger te klimmen. Heath dacht er niet teveel bij na en klom verder. “Hey, jongen! Ga daar eens van af.” Hij hoorde een zware stem achter hem. Hij werd al bij zijn enkel gegrepen en hij keek met een boze blik in zijn ogen naar de boer. Boos trok hij zijn been omhoog, waardoor de boer hem moeilijk nog vast kon houden. Snel en behendig klom hij verder. Toen hij stabiel op het dak zat draaide hij zich helemaal om. De boer was nog tegen hem aan het roepen dat hij er van af moest komen. “Ga toch weg, oude man.” zei hij boos. “Je krijgt me toch niet!”

Hij trok zijn benen op en deed zijn armen er omheen. Hij liet zijn hoofd rusten op zijn knieën en keek de boer na hoe hij mompelend boos wegliep. Een kleine grijns kreeg hij op zijn gezicht en hij keek uit over het veld. Ondanks die vervelende boer die hoogstwaarschijnlijk weer terug zou komen was het best vredig. Heath genoot altijd als hij iets hoger zat dan iedereen. Al was het op een dak of hij was aan het vliegen. En het gaf hem nog meer het gevoel dat hij vrij was en zich even nergens druk om hoefde te maken. Heath deed zijn ogen dicht en luisterde naar de wind die door het gras heen ging. De vogels die boven hem aan het fluiten waren, terwijl ze over vlogen. Zo bleef hij nog even zitten, waarna hij weer zijn ogen open deed.

Open

De zon scheen op zijn gezicht en hij voelde hoe zijn gezicht iets op warmde. Hij vroeg zich af of het in de zomer hier net zo warm zou zijn als op Genosha of in Melbourne, waar hij is opgegroeid. Het boeide hem eigenlijk vrij weinig, maar het was toch zo’n vraag die door zijn hoofd aan het spoken was zonder dat hij eraan dacht. Vogels floten boven hem en hij keek ze na hoe ze over vlogen. Op zich zou hij wel met ze mee willen vliegen, maar dan gaf hij de boer zijn zin en dat wilde hij niet. Hij was een koppig klein ventje die iedereen wel een beetje dwars zou zitten. Ondanks dat hij soms heel stil en teruggetrokken leek kon hij een erg grote mond hebben. Misschien kwam dat omdat iedereen hem wilde helpen om van zijn depressieve tijd af te komen. Hij hoefde geen hulp, van niemand niet. Dat bracht hem dan ook in veel problemen en dan vond hij het fijn dat hij dan even van alles en iedereen weg kon vliegen. Nu wilde hij dat alleen niet doen. Een beetje ruzie maken met een van de lokale boeren vond hij toch wel een beetje heel erg vermakelijk.

De rust die hij had werd al snel verstoord. “Hé, mag ik vragen wat je daar aan het doen bent?” Heath keek naar beneden naar de politieagent die de boer waarschijnlijk had opgebeld. Hij had gedacht dat de boer iets zwakker was dan dat. Wie had de boer het recht gegeven om de politie op te bellen? Het kon hem eigenlijk vrij weinig tot niets schelen. Hij gaf daarom ook geen antwoord op de agent. Dus hij sprak verder. “We vragen ons af of alles wel ok is? De boer maakt zich zorgen om je.” Heath haalde zijn schouders op en keek weg. Hij had betere dingen te doen dan te luisteren naar de agent. “Wil je ons geen plezier doen en gewoon naar beneden komen?” De jongen keek weer naar de man en weer naar de boer die er vlakbij stond. En hij schudde standvastig zijn hoofd.

“Ik denk niet dat de boer zich zorgen maakt,” zei hij droog. Hoe de boer had gereageerd, toen hij naar boven was gaan klimmen boeide het hem niet dat Heath zou vallen of niet. De boer wilde waarschijnlijk alleen maar dat hij van het dak af ging voordat hij dingen zou gaan slopen. “Dus nee,” Hij stopte even en kreeg een iets van een bozere blik in zijn ogen. “Ik ga niet van het dak af.” De jongen draaide zijn rug naar de agent en boer toe en klom nog iets hoger. Hij was nog best lenig als het ging om klimmen. Hij zag het dak dan ook wel een beetje als een golf van de zee. Hij had vroeger best veel gesurfd, dus dit was ook wel een eitje. Toen hij iets meer uit het bereik van de agent en de boer was draaide hij zich weer om. En legde zijn armen gekruist voor zijn borst en trok zijn wenkbrauwen op. Afwachtend wat de agent nu zou doen.