Cool guys don't look at explosions [&Charlie]

Allen liep nadenkend richting het schoolgebouw. En nee, voordat je het nerd alarm slaat, niet om les te volgen. Omdat het essentieel was je ‘werkgebied’, zoals de broertjes Springs dat noemden, te kennen. Zodat je de beste prank plekjes en ontsnappingswegen op je duimpje kende. Daarom hadden ze afgesproken samen een eerste scoutend rondje te maken. Allen’s rechter arm rustte in een helderwitte mitella, maar daaronder scheen het felle roze van zijn gips al door. Op Genosha was zijn arm provisorisch gezet, maar hier in Sundberg hadden de doktoren hem een keuze gegeven uit een heleboel kleurtjes – algauw was zijn oog op de neonkleuren gevallen, die zo heerlijk vloekte met zijn haar en keihard schreeuwde FUCK ALLES. Hij had zijn arm laten bedekken met banen felroze en paars, als een vreemd kleurige zuurstok. Het was perfect. Ondanks het feit dat de gevechten een zekere indruk op Allen achter gelaten hadden was hij in de kern nog steeds de vrolijke flapdrol die hield van flauw grapjes.

De jongen had zijn pols gebroken in zijn heldhaftige poging de aanvallende mutanten tegen te houden. Het besef dat het allemaal serieus mis had kunnen gaan was in de dagen na dat grote gevecht wel ingezonken. Hij had zijn leven gewaagt en mocht van geluk spreken dat hij het er met slechts lichte verwondingen van af had gemaakt. En dat was nog niet eens het meest indrukwekkende, nee, Allen had tijdens het gevecht en de bombardementen meer bloed gezien dan er in een menselijk lichaam paste en dat was toch wel een beetje goor en eng. De wetenschap dat zijn dierbaren even goed tussen de overledenen hadden kunnen liggen was een vernuchterende gedachte. Er waren veel te veel levens verloren en Allen wist niet hoe hij er ooit mee zou dealen als Kate, Charlie of wie dan ook daar bij had gezeten. Helaas was hij niet iemand die over die gevoelens ging praten, nee, hij wilde liever zo gauw mogelijk verder met de oude routine zodat hij er niet aan hoefde te denken. Daarom was het ook zo irritant dat mams telkens bezorgde berichtjes stuurde. Daarom had hij Charlie gevraagd, gesmeekt, om de school te bekijken, om te doen alsof alles weer normaal was en ze gewoon een stunt voorbereiden.

Op het schoolplein zat hij tussen de koerende duiven op een bankje. Iemand had een half bakje patat naast de vuilnisbak laten liggen, waar de vogels zich nu aan tegoed deden. Hmm, hij kreeg er spontaan honger van. “Heuy,” begroette hij Charlie nonchalant. “Check dit.” Allen trok zijn arm uit de mitella en zwaaide iets te enthousiast met zijn paars-roze gegipste arm. “Misschien kan ik er wel een spiekbriefje van maken,” bedacht hij dan met grote opgewonden ogen.

[Eerste post voor Herr Charlie Springs <3]

Het evenwicht van het universum was verstoord, de balans was weg. Zijn spiegelbeeld was niet meer symmetrisch, niet meer hetzelfde. Het zoekplaatje van de twee roodharigen had genoeg verschillen om een OCD’er te doen flippen. Hij met een gipsen arm en zijn broer met een in lappen verband gewikkelde rug. Ingewikkeld, ja, dat was het zeker. De hele verhuizing, de nieuwe stad. De ellelange uitleg die ze aan hun familie hadden moeten geven, telkens weer verzekerend dat ze ok waren. Maar voor nu kon het even simpel zijn. Gewoon samen chillen en samen plannetjes smeden. Of het nou een eiland vol mutanten was of een bruisend bergstadje vol Duits en Frans en nieuwe kansen. Hoe anders konden de grappen nou worden, die ze uithaalden. Uiteindelijk bleven de scheetkussens, emmers water en andere klassiekers hetzelfde.  

Rennen, naaaah, dat zou vandaag niet gebeuren. Allen was niet per se lui in de fysieke zin, maar hij gebruikte zijn energie wel wijs, o zo wijs. Dus hoewel hij soms rond stuiterde als een balletje energie zou hij niet zomaar harder lopen als hij ook met Charles rond kon slenteren. “Geen haast,” stelde hij Charlie gerust. “De bar is toch nog niet open, hah.” Oh wat grappig. Maar ook wel serieus, want als Charlie straks nog energie had zou er bij hem wel een lekker drankie in kunnen hoor. Niet nu, want nu was er werk aan de winkel.

“Binnen komen lukt makkelijk, ik ben vooral bang dat we een les ingesleept worden.” Allen peinsde even met Charlie mee. Het was net een gevangenis, school, erin komen was geen probleem, maar daarna was het altijd een gedoe als je weer weg wilde. Dan hadden de docenten een soort gevoel van eigenaarschap over jouw tijd. “En ik heb mijn schoonheidsslaapje al gehad.” Toch moest Allen even geeuwen bij de gedachte aan een saaie les bijwonen. “Laten we inderdaad even een rondje lopen, de uitgangen scouten.. Misschien kunnen we lerarenkamer zelfs wel spotten door een raam.” Dat was natuurlijk het favoriete doelwit.  Allen slenterde richting de dichtsbijzijnde muur en ging op zijn tenen staan om naar binnen te kunnen kijken. “Gymzaal,” gaf hij aan. Ook leuk. Dat hun gespiek door ramen er lichtelijk verdacht uit zag drong tot Allen niet door, de jongen had geen kwaad in de zin en ook geen zicht voor hoe hij dus wellicht over kwam.