I want a cool, cool rider [met toestemming]

Sparks will fly, they ignite our bones

''Je hebt Ryan eindelijk gedumpt? Hij heeft gecheat? En dat kon je me niet eerder vertellen? Moet ik je helpen met revenge? Oh dat hebben je broers al geregeld? What about your big sis, huh? Nah kidding, maar ik zorg er wel voor met de crew dat we er nog wat aan gaan doen. Die gozer is nog niet van je af. Maar hee, tis nice om je terug in de crew te hebben. We hebben je echt wel gemist.
Bitch, wat denk je zelf? We maken dit de beste dag van je leven, al zweer ik het op m’n oma’s graf. Je weet zelf wel waar je moet zijn, right? Jij, als bijna een van de oudste members. Lijkt me niet dat je het zo erg vergeten bent. Nice, nice. Kzie je zo, Blaze.''

'Jongens, ik ben zo blij, jullie hebben overheerlijke kippenbouten gemaakt en ik heb reuze honger.' Een ovenschotel gevuld met een rij van het krokante, vet druipende en bovendien flink gekruide vlees werd op tafel gezet door moeder.
Ze stormde de trap af, trok de open flapjes van haar zwarte jack dichter tegen haar aan en voelde in beide zakken wanneer ze met haar voeten op de begane houten grond was gekomen. Zoals ze al verwacht had vond ze het ijzer van de ringetjes en de sleutels tegen de huid van haar vingers aan botsen.
'Pap, Lennia is er nog niet.'
'Inderdaad, we kunnen niet zonder haar beginnen, papa.'
''Excuse you, ik ben hier. En ik ben weer weg.'' Ze was de keuken binnengekomen met een bos van sleutels aan haar vinger hangende.
'Lennia de jongens hebben samen met je moeder eten gekookt, het is wel zo respectvol om mee te eten.'
''Geen tijd, 'kheb plannen met de chicks. En bovendien eet ik niks dat in díe oven heeft gezeten. Ik weet zeker dat Yoran’s slakkenverzameling nog altijd aan de bovenkant hangt. Ik wil er niks van weten. I’m out, bye.'' Ze was in haar sneakers gestapt die bij de achterdeur stonden en zwaaide haar broertjes en ouders nog even gedag, die ieder voor zich met een open mond stonden te kijken zoals gewoonlijk.
Als er iets was waar ze het niet zo op had dan was het haar familie, hoe aardig ze ook waren overdag. Haar vader was er zo ééntje die zich 's avonds altijd naar de bar begaf met, wat hij 'vrienden' noemde, een paar mannen en uiteindelijk rond een uur of drie lam zat thuis kwam. Vroeger.. als het even kon dan sloeg hij eerst zijn eigen vrouw in elkaar en daarna haar ook nog even. Ze had de afgelopen jaren daarom altijd met gesloten deur geslapen, op slot en al. Tot dat ze oud genoeg was, sindsdien had ze haar moeder altijd beschermt. Het keukenmes was altijd een goed wapen geweest om hem te laten stoppen en te laten inzien waar hij mee bezig was. Toch was hij niet gestopt met drinken, wat iets was dat hij waarschijnlijk nooit zou doen. Maar dit jaar vertrouwde ze hem genoeg dat hij haar moeder niets meer aan zou doen en had ze haar geleerd om zichzelf te beschermen, wat ze zelf weer van haar girls had geleerd. Haar broertjes wist ze immers van dat hij hen nooit iets aan zou doen, vanwege het feit dat hij zijn lievelingetjes waren. Zij waren alles en zij was niks. En van dat soort praat was ze het zat een paar jaar geleden zat geweest en had ze zich op een flut krantenbaantje gestort om op z'n minst een beetje geld te verdienen en bovendien uit het huis te zijn na school zodat ze al die tijd zijn gezicht niet hoefde te zien. Zodra ze oud genoeg was geweest had ze al die tijd in een wasserette gewerkt en lang genoeg gespaard om autolessen te nemen, vervolgens motorlessen en daarna om haar eigen lichte motor te kopen.

Inmiddels had ze die al een jaar lang verwisseld met een zwaardere, een betere en bovendien veel fijnere. Een Ducati. Haar knalrode Ducatie die ze zelf afbetaald had tot in de laatste cent en waar niemand anders op mocht rijden. Helemaal fucking niemand.

Helm op. Gas op 70 reed ze op de wegen van West Virginia, op weg naar het clubhuis dat ze samen met haar meiden beheerde. Hoewel ze de leidster was van de club en alles regelde, voelde ze zich niet specifiek echt iemand die streng was of echt een dictator was over alles. Ze was chill, al zei ze het zelf. Zolang iedereen redelijk deed en bleef was alles oké. Het was een escape voor haar, weg van haar familie en alle verantwoordelijkheden. De enige verantwoordelijkheid waar ze tegenwoordig om gaf was het betalen van het clubhuis, wat zij als clubleidster deed en ervoor zorgen dat de meiden ook eerlijk hun deel betaalden. Als er iets was dan konden ze altijd bij haar terecht. En als er moeilijkheden waren buiten de club om met één van de meiden dan stond ze maar al te graag voor hun klaar, met of zonder de groep. De gedachte dat ze altijd veel met hun voor elkaar kregen liet haar glimlachen terwijl ze haar motor tot stilstand liet komen op de parkeerplaats en ze zich voegde in de kleine groep die er al stond. ''Hee chickies, Blaze het is je heerlijk weer te zien.'' Grijnsde ze waarna ze van haar motor afstapte en de helm van haar hoofd aftrok, waardoor haar haren meteen als een waterval over haar schouders vielen en ze de helm in haar rechterhand nam en op Blaze af liep en haar kussen op haar wangen drukte. ''Sawyer, hoe was je weekend weg? Ik heb je gemist hoor.'' Mengde ze zichzelf in het gesprek dat er al gaande was. ''Ik vraag me af waar chick Alexis blijft, die meid is altijd een klassieke laatkomer.'' Mompelde ze met een halve grinnik waarbij ze een sigaret uit een zak vandaan haalde en die opstak.

motor

I'm gonna get in trouble, my ex will start a fight

'Yeah, ik hoef je niet meer, ik heb een betere slet gevonden die mijn behoeftes wel wilt bevredigen.' Had hij het lef gehad om tegen haar te zeggen in de woonkamer van haar huis. Ryan had gedacht dat er niemand thuis was geweest, maar daar was hij mis geweest. Haar broers waren in de kelder gaan hangen, alleen waren er nog niet aan toegekomen om de muziek aan te zetten waardoor het had geleken dat er niemand thuis was geweest. Het was echter wel een enorm gehorig huis dus hadden ze alle vier de woorden gehoord die de jongen tegen haar had gezegd. Hij had zijn vuist al omhoog om haar onnodig ook nog eens een flinke klap op haar wang te geven, maar de entree van broer nummer één, twee, drie en vervolgens vier hield hem echt wel tegen. Maar het hield hen niet tegen om hun vuisten op hem los te laten gaan terwijl zij de moeite deed om haar tranen in te slikken. Ze hield geen enkele van haar broers tegen. Hij had zich niet ingehouden om te cheaten, dus hield zij haar broers niet in voor zijn eigen karma. Ze keek vol afschuw op hem neer terwijl het bloed uit zijn neus spoot en vervolgens de volgende rechtse op zijn kaak terecht kwam wat hem liet proesten. Waarschijnlijk een tand die door een eerdere klap los was geraakt en nu uit zijn tandvlees vandaan was gekomen. ''Klootzak.'' Was het enige geweest wat ze nog had gezegd terwijl ze op hem neer had gekeken, waarna ze zich omgedraaid had en naar boven was gegaan, de gehorige en krakende trap op. Ze had op het moment even niemand nodig. Bij iedere stap die ze zette was niet alleen een krakende tree hoorbaar maar ook haar hart dat brak. Dat bij iedere stap verder scheurde totdat ze uiteindelijk boven, na wel dertien treden, de tranen over haar wangen liet rollen en ze zich naar haar kamer voortduwde. Daar smeet ze de deur achter zich dicht en liet zich vallen op haar bed om haar gezicht in haar kussen te begraven.

Niet een, twee, drie maar zelfs vier dagen waren voorbij gegaan en ze had al talloze telefoontjes, maar ze had altijd gezegd dat ze niet thuis was. Om op die manier te laten weten dat er niks met haar aan de hand was. Ze was er nog niet aan toe om haar vriendinnen en vooral Lennia te laten weten wat Ryan haar geflikt had, in wat voor staat ze nu was. Ze was niet bepaald de sentimentele meid en zelfs nu ze zich voelde alsof ze een half potje pillen naar binnen kon werken of een bad kon klaarmaken en daar haar haardroger in kon laten vallen, hield ze zich toch sterk. Dit gevoel zou vroeg of laat overgaan. Dat had ze geleerd van haar broers en bovendien van ervaring. Haar beide ouders die vier jaar geleden in een vliegtuig ongeluk waren omgekomen. Ze had er elke dag nog de pijn van, elke dag een stukje minder totdat het alleen nog maar een herinnering zou worden. Maar niet een vervaagde, daar zorgde ze wel voor. In haar kamer hing een foto van haar met haar ouders waar ze elke dag wel naar keek, meer dan dat ze naar de foto keek die in de woonkamer hing met het hele gezin er op. Het was vreemd want ze hield veel van haar broers. Ze stonden altijd voor haar klaar, net zoals dat Lennia en haar vriendinnen van de motorbende dat ook voor haar stonden, hield ze zichzelf toch liever onafhankelijk. Zelfs in tijden zoals deze.

Misschien was het toch beter om Lennia te bellen en zichzelf uit haar kamer te slepen, om weer eens de buitenlucht op te snuiven. Bovendien was ze ook best wel toe aan wat fatsoenlijk eten in plaats van de pizza resten die haar broers iedere keer voor haar overlieten en met een klop op de deur op de vloer op een bord achterlieten. Het was lief van ze dat ze haar met rust lieten omdat ze wisten dat ze toch niet echt met hun ging praten. Ze wisten wat hij had gedaan, dat was genoeg voor hun om haar d'r gang te laten gaan. Blaze nam nog eens drie haaltjes van de sigaret waar ze mee op haar bed lag en gooide het stompje bij de rest van de minstens zevenenzestig sigaretten die in de asbak lagen van de afgelopen vier dagen. Ze had de moeite niet genomen om die te legen. Die shit kwam later wel. Ze blies de rook uit richting het plafond en kwam met een kreun overeind vanaf haar lig positie, waarna ze op stond en de spieren in haar benen en haar ruggenwervel liet wennen aan het feit dat ze sinds al die tijd weer rechtop stond. Ze keek nog eens achterom en liet haar ogen rollen over de twee lege flessen wodka. Het was een wonder dat haar lichaam het eens binnengehouden had in plaats van dat ze constant boven de wc gehangen had, waar ze heel vaak last van had als ze eens wat zwaardere alcohol nam. Het was vast een kwestie geweest van het feit dat haar hart opvulling nodig had en ze dat kon vinden bij alcohol en sigaretten.

Met lichte tegenzin, of eigenlijk een heleboel, had ze Lennia opgebeld en was het een verrassing geweest dat ze nog thuis was geweest. Normaal zou ze al vertrokken zijn geweest naar de plek waar de crew altijd afsprak. Vast een geluk bij een ongeluk.
''Nouja hij heeft mij gedumpt.. boeit niet echt, ik ben van die cheater af. M'n broers hadden hem horen schreeuwen en voordat hij mij kon slaan waren hun al vanuit de kelder komen kijken en sja.. meer hoef ik niet te zeggen. Ik heb alleen niet toegekeken of hij het overleefd heeft. Aan het tapijt te zien heeft hij flink wat gebloed. Anyway, ik dacht misschien is het leuk dat ik vandaag weer langskom? Ik mis je, jullie.'' Ze ging dus echt even niet huilie-huilie zitten doen aan de telefoon, maar ze voelde wel weer die brok in haar keel opkomen bij de gedachte dat ze haar girls al zo lang niet meer gezien omdat ze al haar tijd in die klootzak had gestoken. En nu zag ze wat ze ervoor in de plek kreeg, stank voor dank. Met een zucht had ze de telefoon terug op de hoorn gelegen en zorgde ze ervoor dat haar broers wisten van waar ze heen was door een post it op de koelkast te plakken en er een magneet overheen te zetten.

Het had niet lang geduurd voordat ze bij hun ontmoetingsplek gekomen was op de parkeerplaats en daar Phoebe, Harley en Lisbeth al had zien chillen met z'n drie. Het had haar meteen al wat meer opgevrolijkt om de drie prachtige redheads te zien, die hen ieder met alle liefde terug begroetten en ze ze één voor één op hun wangen zoende. Het was eenmaal een ding dat ze als vriendinnen deden. Of well, ze vertrouwde ze allemaal en als er één ding was dat ze waren dan was het hecht. Ze steunden elkaar. En toch had ze hen laten zakken wanneer ze met Ryan was geweest, waar ze zich nu enorm om schaamde. Ze had het meteen moeten inzien dat hij een foute gast was geweest.
''Sawyer!'' Teisterde Blaze het uit wanneer de rockstar de parkeerplaats op reed waardoor ze van haar eigen motor af stapte en naar haar toe liep om haar een flinke knuffel te geven. ''Jou knuffels geven me altijd zoveel leven, net zoals de geur van je hardcore haar.'' Zei ze hard genoeg zodat het alleen voor haar te horen was. ''Hoe gaat ie met je?'' Vroeg ze wanneer ze na een minuut of iets zich uit haar omhelzing vandaan haalde maar haar handen nog altijd op Sawyer's bovenarmen liet rusten en wachtte op een antwoord met glinsterende oogjes.

Lennia was inmiddels gearriveerd nadat bijna de hele crew aanwezig was geraakt en ze kon het niet helpen om vanzelf een bredere glimlach op haar lippen tevoorschijn te halen, vooral wanneer ze haar op haar wangen zoende en ze haar woorden hoorde over hoe ze haar gemist had. ''Hetzelfde geldt voor jou, Lennia.'' Verzekerde ze haar waarbij ze zelf ook een sigaret erbij haalde en ze de leidster wenkte om haar een vuurtje te geven, wat ze dan ook maar al te graag deed. ''Die komt vast zo wel, die verandert niet hoor, in ieder geval vertel, wat zijn de plannen voor vandaag?'' Grijnsde ze, waarbij ze om zich heen keek en haar lippen sloot om het filter.

motor

I only have one speed

Pure focus. Sawyer staarde naar de donkere wand van de ruimte waar ze zich moest omkleden. Team Kawasaki reed Pole Position in de MotoGP van dit jaar. Ze was al helemaal gekleed in het felgroene motorpak. Dit was de laatste race van het seizoen, bij de meeste races was ze in de top 3 gefinished, een stuk of 10 zelfs eerst. Dat was dan ook waarom ze nu op de eerste plek mocht starten. Een korte klop op haar deur gaf aan dat ze zich mocht begeven naar het parcours. Eentje waar ze drie dagen van te voren al was geweest om het te verkennen. De gevaarlijke bochten en alles er weten uit te pikken, de momenten kiezen waarop ze zou moeten versnellen als ze achter kwam te liggen. Maar iedereen had er vertrouwen in. Zij zou vandaag gaan winnen, zoals ze al het hele jaar won. Niemand had zo’n goede run gehad als haar. Sawyer ritste uiteindelijk haar vast toe, en vertrok toen samen met haar monteurs richting de plek waar straks alles zou veranderen. Dit zou hopelijk een van de eerste grote GP’s worden die ze ging winnen. Dit was het event onder mensen die van de sport hielden. Sawyer, wel zij leefde ervoor. Elk moment van de dag besteedde ze aan haar motoren, als ze thuis was ook. Daar had ze er drie. Natuurlijk allemaal van Kawasaki.

Met een gejoel werd ze ontvangen. Haar mondhoeken trokken heel kort omhoog. Hoewel ze zich toch al heel snel naar haar motor begaf. Met een grijnsje streek ze even langs het groene monster. Haar helm lag al klaar en thank god voor kort haar trouwens. Zodra ze de helm op had gezet verdween de rest van de wereld. Het was enkel zij, haar motor en het asfalt nog. Al die schouderklopjes van dat ze het goed ging doen bleven onbeantwoord. Eenmaal ze in haar focus zat, kon niets haar er meer uit halen. Nog een race. Nog een winst. En dan kon ze terug naar West – Virginia. Naar haar meiden. Haar blauwe ogen weken niet af van het asfalt dat voor haar open lag, klaar om verscheurd te worden. Van zodra de lichten op groen sprongen schoot ze met een grote snelheid vooruit, bewaarde haar eerste plaats. De eerste rondes besloot ze het nog rustig aan te doen, ze viel zelf terug naar een derde plek. Maar verder terugvallen als dat liet ze niet doen. In de voorlaatste ronde gaf ze een ruk aan het handvat en in een bocht schoot ze haar twee voorliggers voorbij. De groene duivel nam een grote voorsprong en ging de volgende ronde helemaal alleen in. In het bochtenwerk plakte ze dicht tegen haar motor aan, heel vaag raakte haar elleboog het asfalt even maar door de bescherming dat het pak bood merkte ze daar niets van.

Met een rotvaart scheurde ze als eerste over de finish. Ze deed haar usual victory lap en daarmee was het klaar. Nou ja, nadat ze was verschenen op het podium de prijs overhandigd werd aan haar en zij kon vertrekken naar haar kleedkamer. Na een douche, had ze het pak geswitchd voor haar lederen jacket en een jeans broek. Binnen de kortste keren zat ze met haar manager en nog een hoop mensen die haar eigenlijk niet zo heel veel konden boeien op de bus dingen te bespreken over de volgende stap. Eerst zou ze allicht een verdiende break krijgen omdat het seizoen voorbij was, maar zeker twee maanden op voorhand moest ze terug beginnen met trainen. Niet dat ze ooit stopte met trainen, maar goed je snapte het plaatje wel.
Een dag later was de bus gestopt bij het hoofdcentrum van Kawasaki en daar stond haar zwarte pareltje al op haar te wachten. ‘Ik zie jullie wel weer.’ Sprak ze met een brede grijns, en voor ze nog iets van gezeur naar haar kop konden gooien had ze haar helm al opgezet en was op de zwarte Kawasaki Ninja gesprongen richting haar baby’s. Natuurlijk ging ze meteen in de richting van de usual plek, daar zou nog altijd geen verandering in zijn gekomen. Echt, ze kon eventjes niet meer wachten om de rest terug te zien, het was weer ziek lang geleden allemaal in verband met haar line of work, oke eigenlijk maar een weekend. Maar dat waren dus even details.

Met een brede grijns draaide ze de plek op en meteen zag ze de drie red heads al staan. Vrijwel meteen had ze zich bij hen gevoegd na de usual begroeting van enkele kussen op de wang. Het gesprek dat ze had aangeknoopt met Harley werd verstoord door Blaze? Wow. Wat had ze gemist? Sawyer sloeg haar armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Woah, ben je back for real? Wait, wat heeft Ryan gedaan?’ Ze wilde er nog een hele hoop achteraan gooien maar hield zich toch maar eventjes in, haar met een brede glimlach aankijkend. ‘Damn, ik heb je echt gemist hoor.’ Stiekem kon ze wel gaan bouncen, maar ondanks dat ze had kunnen chille op de bus was ze best wel uitgeput. Maar aye, slapen stond even niet op haar lijstje. Nee, eerst even bij praten met de girls. ‘Yeah, I’m okay. Ik heb gisteren mijn seizoen afgesloten met een winst natuurlijk, dus beter kan niet.’ Er klonk trots door haar stem. Hell yeah, natuurlijk was ze trots op wat ze had gepresteerd. Lennia die inmiddels ook was aangekomen mengde zich al heel snel in het gesprek, waarop Sawyer Blaze uiteindelijk dan ook maar los liet en even door haar kort gewiekte haren ging.  ‘Het was perfect Len, en ik heb je ook gemist hoor.’ Sprak ze met een vrolijke grijns waarop ze even tegen haar eigen motor aanleunde en gewoon genoot van de aanwezigheid van iedereen hier. Hoeveel beter kon het leven worden?

You keep throwing punches but you won't win this fight

''Kappe dude, je had beloofd niet meer te drinken. In ieder geval niet in mijn bijzijn.'' Grinnikte ze zachtjes waarbij ze de meer dan halfvolle fles uit zijn hand vandaan haalde en hem dreigend boven de prullenbak hield.
'Dat durf je niet, da's goede shit dat hier niet verkrijgbaar is, ik meen het je.' Zei hij met een zelfde grijns, maar ergens was die serieusheid wel in z'n ogen te vinden. ''Daag me niet uit, ik heb ergere dingen gedaan.'' Was Harley's antwoord waarop ze al haar vingers op haar duim en wijsvinger na van de fles af liet glijden, waardoor het gevaarlijker werd voor de fles om van tussen haar vingers vandaan te vallen in de prullenbak waarin hij sowieso kapot zou barsten.
'Dat doe je niet, Harl-' ''Dus je wilt zeggen dat je liever je lippen aan deze fles zet in plaats van op de mijne te drukken?'' Oké shit, dat schoot er per ongeluk helemaal verkeerd uit en ze zag zijn grijns droppen net zoals die van haar meteen weg was geweest na de woorden die ze had gezegd. Dit was echt shit. Zo leek ze hem wel eeuwenlang aan te kijken, wachtende op een antwoord die de stilte zou verbreken terwijl haar hart ineens als een wilde in haar keel bonkte.
De deur ging open, waardoor Harley haar ogen verwijdden en ze gauw de fles in haar hand nam voordat ze hem zou droppen in de prullenbak en ze kwam oog in oog te staan met haar zus, Lisbeth. 'Yo, gingen we niet schieten? Phoebs en ik wachten al vijf minuten, je weet dat we hierna nog plannen hebben, hea?' Oh shit dat was waar ook. 'Yes Lisbeth, we komen er zo aan.' Reageerde Devon op hen, waarna Lisbeth de deur sloot na een korte knik gegeven te hebben. Harley wist dat ze het niet zo op hem had. Maar aan de andere kant; ze had het op bijna niemand behalve haar zussen en de motor crew. Zelfs daar was ze nogal aan de stille kant, maar ze was zeker geen wegvaller. Niemand viel weg in de club, dat was sowieso een feit.
'Wow Harley, ik wist niet.' Hij kwam niet verder met zijn woorden, in plaats daarvan kwam hij dichterbij, legde hij zijn hand op de hare waarmee ze nog altijd de fles vasthield en leidde haar hand naar de tafel waar de fles veilig zou kon staan, waarna hij zijn andere hand voorzichtig op haar kaaklijn legde en ze hem in zijn bruine ogen aankeek. 'Natuurlijk zoen ik liever met je dan aan deze fles te hangen.' Bevestigde hij met een zelfverzekerde lach die doorbrak, die er echt uit zag en waardoor ze zelf een glimlach op haar lippen creëerde. ''Nice. Nu ik dat weet, komt dat voor later dus, het is tijd om te schieten of Lisbeth zal je waarschijnlijk levend villen.''

Damn. Ze leek ineens een heel stuk beter te zijn geworden met schieten. Of het kwam dat haar liefde nu bevestigd was of niet, ze wist het niet zeker, maar op één of andere manier hield ze zich nu veel meer gefocust op het doelwit en vooral op de roos. In plaats van altijd één misser en twee schoten die maar net aan in de cirkel waren gekomen had ze ze nu alle drie vlakbij de roos gekregen. Trots als ze was liet ze een grijns doorschijnen en keek ze naar haar zussen alsof ze met die drie schoten ineens een heel hoog ego had opgebouwd. Dat was niet waar. Ze had al een groot ego. Alleen dat vuurde ze niet vaak op haar zussen of op Devon af. Dat was voornamelijk tegen hun vader geweest, zijn foute opmerkingen waren te vaak bij haar in het verkeerde keelgat geschoten. Elke keer leek ze agressiever te worden totdat ze uiteindelijk met haar handen rondom zijn keel zat en met haar lichaam boven de zijne was gesprongen zodat hij zelfs de laatste keer dat ze in een gevecht met hem was beland zo hard tegen de grond terecht was gekomen met zijn hoofd dat hij op z'n minst een milde hersenschudding eraan over had gehouden. Lisbeth had haar zoals altijd van hem afgetrokken en Phoebe had haar gered van het doorgaan met haar woede op hem uit te storten. Haar waarschuwing was luid en duidelijk geweest. Als ze niet op zou houden zou ze vertrekken en nooit meer terugkomen, waardoor ze alle drie tot het besluit waren gekomen om, als de sterke zussen die ze waren, zelf een appartement te nemen ver weg van het huis waar ze hadden geleefd.

Een fijn kneepje en de woorden 'eindelijk laat je eens wat skills zien,' hadden haar uit haar gedachten vandaan gehaald, waarna ze het papier waarop ze geschoten had overhandigd kreeg van Devon met een grijns. ''Pff, die skills heb ik altijd al gehad, jij weerhield me er gewoon van om die te showen.'' Sasste ze terug met een omhoog geheven wenkbrauw en haar lippen getuit na haar woorden, waarna ze haar ogen liet gaan naar Lisbeth die haar niet bepaald geamuseerd aankeek. ''Well, ik zou graag blijven Devdev, maar we hebben plannen dus zie je wel weer eens.'' Ze keek toe hoe haar zussen voor haar de deur uit liepen, waarna ze zich nog even omdraaide om hem het woord 'later' plagerig en geluidloos toe te spreken, voordat ze naar buiten liep en het voorbeeld van haar zussen volgde. De motor op richting het clubhuis.

Als eerste waren ze gearriveerd en had Harley haar helm van haar hoofd afgeduwd zodat ze haar krullen weer de vrije loop kon laten gaan, hoewel ze voor nu keurig netjes over haar rechterschouder heen hingen. ''Dus we zijn voor eens de eerste. Dat is nieuw. Well, tijd voor mij om een sigaret op te steken dan.'' Humde ze wat blij. Dus Lisbeth, de tijdsdruk die ze altijd leek te hebben, kon zich wel even in dimmen nu en haar haar gang laten gaan. Hoewel ze haar nu dus van Devon had afgerukt vond ze het zo erg nog niet. Ze had haar antwoord en kon nu rustig chillen met haar crew.

Oh damn, Sawyer. De hardcore rock chick arriveerde op de parkeerplaats net nadat ze haar sigaret had weggegooid. Daar kreeg ze spontaan een grijns op haar gezicht van. Haar zien, net zoals de rest van de girls natuurlijk, was altijd zo'n plezier en bovendien was ze echt zo hardcore. Er was geen ontkomen aan. En het feit dat ze nog eens haar wedstrijd gewonnen had vlak voor het einde van het seizoen vertelde toch echt dat ze nooit te verslaan was. Hoewel het verleidelijk was voor haar om eens racewedstrijden op de snelweg te houden, was het duidelijk wie de winnares was en bleef.

motor

I'm like a rubber band until you pull too hard

Lisbeth vormde een zachte glimlach op haar lippen wanneer ze haar kamer uit liep en Phoebe aan de telefoon hoorde praten met Quinn. De twee skatergirls waren de afgelopen tijd veel hechter geworden, met name door de motor crew waar ze allebei in zaten en het was fijn voor haar om te zien dat ze zich niet langer meer zorgde hoefde te maken over haar oudere zussen. Met name Harley, die zich keer op keer weer opnieuw in de problemen bracht door op hun vader los te gaan. Ze had alleen nooit gesnapt waarom Harley zulke agressie tegenover hem vertoonde. Misschien omdat ze het nooit eerlijk had gevonden dat hun moeder gestorven was aan kanker wanneer Harley vier was geweest en zijzelf zes, met Phoebe als jongste die nog maar net één jaar was geworden. Het had hun vader gesloopt en aan de alcohol gebracht, wat hem had gedreven tot kindermishandeling. Elke keer als hij een volle fles whiskey naar binnen gewerkt had was hij ver buiten zinnen geweest en had hij zijn handen laten wapperen op niemand minder dan haar. Bij elke fles die leeg gedronken werd werd de mishandeling erger en erger tot het op haar achtste zo erg werd dat hij haar verkracht had. Ze herinnerde al het bloed, de pijn en vooral de trauma dat het haar achtergelaten had. Maar wat ze zeker weten wist was dat Harley er niks van opgepikt had en samen met Phoebe altijd veilig waren geweest. Zij was degene geweest die altijd alle klappen opgevangen had, dat door was gegaan tot aan haar tiende tot hun vader een vrouw had gevonden die hun stiefmoeder werd. Zij zorgde ervoor dat hij zijn handen thuis liet en niet op haar langer meer uitstortte. Sterker nog, zijn alcohol drink problemen hielden op maar zijn seksisme niet. En dat was waarschijnlijk altijd de reden geweest dat Harley uit haar slof schoot en zij als oudste zus haar moest tegenhouden. Niet alleen omdat ze zich verantwoordelijk voelde, want hij als vader was dat zeker weten niet over haar jongere zussen, maar ook omdat ze bang was. Nog altijd bang van binnen dat hij op een avond weer zijn controle zou verliezen en hetzelfde zou gaan gebeuren wat er op haar achtste leeftijd gebeurde.. de avond waar ze nog bijna elke nacht nachtmerries over had. Zelfs nu ze een heel stuk ouder was.

''Yo, gingen we niet schieten? Phoebs en ik wachten al vijf minuten, je weet dat we hierna nog plannen hebben, hea?'' Ze had ongeduldig steeds op de klok staan kijken die in het gebouw hing terwijl ze samen met Phoebe wachtte op haar zus die samen met Devon in het kantoor waren, god wist wat ze deden. Wanneer ze de fles met alcohol had gezien had ze de deur meteen stukje nauwer geslagen zodat Phoebe er niks van te zien kreeg. Het was niet zo dat ze geen alcohol mocht maar Devon met alcohol zien zou haar misschien een minder beeld van vertrouwen over de jongen geven.
Ze kreeg antwoord dat ze zo snel mogelijk kwamen waarna ze de deur sloot en met een diepe zucht terugliep met haar handen in haar zakken naar haar zusje. ''Die komen dus zo.'' Perste ze haar lippen vervolgens samen waarbij ze Phoebe bestudeerde. ''Is er nog iets nieuws gebeurd met Quinn? Ik hoorde je met haar praten.'' Vroeg ze uit interesse, niet dat ze Quinn gister nog gezien had maar ja ze wist maar nooit. Ze zag haar jongere redhead zusje zich verplaatsen van been en haar hoofd heffen zodat ze haar aan kon kijken, want ja Lisbeth was niet alleen de oudste maar ook bijna de langste van de drie. Harley was de winnares wanneer het tot de lengte kwam van hun drie. 'Nah, niet echt. Ze vertelde me dat haar hamster vannacht overleden was though, dus dat is wel sad..' Lisbeth slikte en knikte, stond op het punt om iets te zeggen maar Harley kwam al giechelend vanuit het kantoor vandaan.

Ineens uit het niets was Harley een stuk beter geworden met schieten, wat een plotselinge verrassing was geweest. Waardoor Lisbeth een stukje blijer was geworden. Eigenlijk niet vanwege het feit dat ze ineens beter kon schieten en bijna de roos had geraakt, wat Phoebe al een aantal weken onder controle had, maar ook omdat zij en Devon nu al een stapje verder in hun relatie leken te zijn geraakt. Dat maakte haar een stukje minder ongerust en bovendien zag ze wel een good guy in hem. Sinds ze in hun appartement waren komen wonen was hij altijd al een hulp geweest en dat waardeerde ze. Ze hoopte alleen dat dat zo bleef en hij niet met haar ging zitten fucken want als er iets was waar ze niet tegen kon dan was het als iets of iemand aan haar zussen kwam. Alles mocht met haar gebeuren, maar niks met haar zussen. Ze waren haar alles.

Lisbeth zuchtte. Harley's opmerking had ze beter voor zichzelf kunnen laten, al was het nog zo goed bedoeld geweest. Ze draaide de sleutel in haar motor eens om en zette zachtjes de radio aan op een willekeurige zender, zodat er in ieder geval nog iets van geluid was om hen heen. De parkeerplaats was verlaten op hen drie na. Haar zenuwen over de tijd had haar zoals gewoonlijk weer eens overgenomen, waardoor ze nu veel te vroeg waren maar zoals zij altijd dacht; beter op tijd dan te laat.
Het had dan ook niet lang geduurd voordat er iemand van de crew de parkeerplaats op was komen rijden. Iemand.. Sawyer. Ze liet een bijna onhoorbare zucht en bereidde zich van binnen voor om haar te begroeten. Zelfs zoiets was voor haar bijna onmogelijk. Maar gelukkig leek er niemand er problemen mee te hebben, met het feit dat ze niet zo'n makkelijke prater was. Alleen met haar zussen praatte ze in principe en soms kon ze het met Lennia eens goed vinden, om één of andere reden wist Lennia altijd precies wat ze moest zeggen en had ze bovendien zo'n sfeer over zich heen hangen dat haar comfortabel maakte. Het was iets.. aparts. Voor de rest was ze bij iedereen vrij stil en aanschouwde ze liever wat er gebeurde dan dat ze zelf op het podium stond of echt joinde bij een potje kaarten, wat er ook maar steeds gedaan werd in het clubhuis. Ze deed al genoeg aan in het geheim 'kaarten' en daar bleef het voor haar bij.

''Hee..'' zei ze zachtjes wanneer Sawyer dicht bij haar kwam en haar de zoals altijd zoenen op haar wangen gaf, natuurlijk veel steviger dan dat ze zelf kon doen bij haar. Het was alsof haar verboden werd om fatsoenlijk te reageren, alsof er iemand haar bij haar keel greep en die dicht kneep. Zo'n verstikkend gevoel had ze meestal, alsof haar vader altijd in de buurt was.. onzichtbaar maar in de buurt en de kracht had om haar aan te raken, om haar bij haar keel te grijpen en tegen een niet bestaande muur aan vast te zetten.

Ze had zichzelf op haar motor neergelegd met haar armen en liet daar haar hoofd op de zij op rusten, terwijl ze naar de muziek luisterde en haar ogen voor kort sloot. Het was iets dat ze vaker deed terwijl ze luisterde naar de gesprekken die om hen heen gebeurde. Inmiddels was het grootste gedeelte van de crew al gearriveerd. Nog eens klonk het geronk van een motor en verscheen Lennia, de leidster van de groep die vrolijk was om het feit dat Blaze was teruggekeerd. Het liet bij haar een voorzichtig, enorm subtiel glimlachje bij haar doorschijnen en er zelfs nog langer op laten staan vanwege het feit dat er gesproken werd over Alexis, de 'laatkomer' van de crew.

motor

you drive us wild, we'll drive you crazy

'Tut tut tut.' Alexis tuitte haar lippen en legde haar wijsvinger op de mond van de jongen die zich enkele centimeters voor haar bevond. 'Niet zo snel, hmm?' Hij dacht haar zo maar eens te zoenen. Niet dus. Zijn grijpgrage handen die om haar taille geklemd waren had ze inmiddels weggeslagen en ze klopte haar leren jack af voordat ze weer wat rechter in haar stoel ging zitten, steeds wat verder bij de jongen vandaan totdat ze uiteindelijk op het puntje van haar stoel zat.
Alexis had nooit van haar leven gedacht dat ze zich in zo'n triest wegrestaurant als deze zou bevinden en al helemaal niet als een locatie voor een... date - mocht ze het eigenlijk wel zo noemen? En toch zat ze hier op een stoel met een vaalgeel kussen uit de jaren zeventig, in de meest trieste bedoening die ze zich maar kon voorstellen. Vieze houten tafels, gordijnen die bijna zwart waren geworden door de vele rokers die in het café kwamen, ramen die minstens twintig jaar niet meer gewassen waren. De aangeschoten jongen (nog steeds wist Alexis zijn naam niet, maar het móest wel iets een onoriginele typisch Amerikaanse naam zijn als John of Steve of Larry, die normaalheid leek bijna van de jongeman af te stralen als een soort aura), die haar niet al te subtiele hints inmiddels begrepen had en ietwat beteuterd ineen zakte in zijn stoel, met lege ogen starend naar het bijna lege glas whisky in zijn hand, hielp ook niet echt met de hele beleving van het café.
Toen de jongen (Alexis zou hem voorlopig maar 'Steve' noemen, van de drie opties die ze had leek die naam toch wel het beste bij hem te passen) zei dat hij nog wel 'een leuk restaurant' wist, had de brunette zich een wegrestaurant voorgesteld in de stijl van de jaren vijftig, met een glimmende zwart-wit betegelde vloer, felrode leren stoelen (net zo rood als de lak van haar motor), serveersters op rolschaatsen en lp's van Elvis Presley en Eddie Cochran aan de muur. Niet... dit.
De manier waarop ze hier was gekomen had haar eveneens verbaasd. Alexis was die namiddag naar de garage gegaan om nieuwe uitlaten te laten monteren op haar Ducati. 'Steve', de jongste monteur in de garage, had haar aangekeken alsof hij nog nooit een jonge vrouw gezien had, laat staan in zijn garage waar de testosteron al bijna te ruiken was.
'Een meisje?' was dan ook zijn antwoord en zijn accent verraadde al dat hij oorspronkelijk niet uit West Virginia kwam.
'Een meisje,' bevestigde ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nou ja, voor haar wás het ook normaal, motorrijden met haar girl crew, maar voor veel mannen blijkbaar nog niet. Motorrijden was altijd al een hobby voor de brunette geweest, al van jongs af aan. Toen ze nog met haar familie in Wit-Rusland woonde hadden ze een Ural M-72 voor de deur staan, een prachtige, oorspronkelijk legergroene motor die haar vader lichtblauw had geverfd en met een zijspan waar ze op zomerdagen graag met haar vader over het platteland mee reed. Het was oorspronkelijk een tweedehands motor uit het leger geweest die haar vader voor een paar roebel op de kop had getikt en dat was te merken: de motor was zo robuust dat de vele hobbels in de plattelandswegen bijna niet te voelen waren. Enkele jaren terug, nog voor de val van de Berlijnse Muur, was de familie Kovalchuk naar de Verenigde Staten geëmigreerd in de hoop op een beter leven buiten de Sovjet-Unie. Ze waren van het ene uiterste naar het andere uiterste gereisd, maar de liefde voor motors was gebleven. Alexis (die toen nog Alexandra heette) had op advies van haar vader een Ducati 748 gekocht, supersnel, splinternieuw en prachtig rood zoals Ducati’s hoorden te zijn. Hij leek heel erg op de 916 van Lennia, de leidster van de crew, maar hij was net iets kleiner.

Enfin, terug naar het verhaal. ‘Steve’ had haar dus met verbazing aangekeken toen ze de garage was binnengestapt, haar zwarte helm had afgezet en haar donkere haren schudde alsof ze in een film speelde.
‘Wat kom je hier doen?’ Het was altijd weer diezelfde vraag. ‘We verkopen hier geen roze autolak.’ Achter hem klonk het gelach van zijn medemonteurs.
Alexis rolde met haar ogen en wees naar haar Ducati die iets buiten de garagedeuren stond. ‘Ik kom nieuwe uitlaten monteren voor mijn motor daar-‘ Ze bleef hem strak aankijken zodat haar boodschap goed overkwam. ‘Termignoni-uitlaten, als deze amateurgarage die ook heeft?’
Ze had bijna medelijden met ‘Steve’. Die arme jongen viel van de ene verbazing in de andere. Eerst kwam er een meisje in de garage – op een motor -  en daarna wilde ze ook nog eens de beste uitlaten die er maar waren. Het leven van een simpele monteur in West Virginia was immers niet makkelijk. ‘Ja, ja, natuurlijk,’ hakkelde hij en struikelde bijna over zijn voeten terwijl hij naar het rek met motoruitlaten liep en er een paar aanwees. ‘D-deze, bedoel je?’ Alexis knikte en sloeg haar armen over elkaar. Ze zou op die plaats blijven staan totdat de uitlaat perfect gemonteerd was.
In een recordtijd waren de Termignoni’s onder de Ducati gemonteerd. Wat een service.
‘Je mag de uitlaat uitproberen als je wilt?’ ‘Steve’ pakte een doek bezaaid met olievlekken om de zweetdruppels van zijn voorhoofd af te deppen, duidelijk vermoeid door het snelle werk.
‘Sure,’ Alexis grijnsde en nam plaats op haar motor terwijl ze haar sleutel in het contact stak. Een gigantisch brullend geluid vulde de ruimte en de brunette lachte breed toen ze de Italiaanse motor liet brullen. ‘Perfect, echt, dankjewel!’ Ze deed niet eens haar best om haar enthousiasme te onderdrukken terwijl ‘Steve’ haar met een klein glimlachje aankeek.
‘Ehm ik vroeg me af- wil je misschien wat drinken? Ik weet een leuk restaurant hier in de buurt…?’

Zodoende zat ze hier dus, met een aangeschoten ‘Steve’ naast haar en een aardbeienmilkshake voor haar neus – die ronduit verschrikkelijk smaakte. Alexis wierp een blik op de viezige klok op de muur van het restaurant en schoot bijna meteen overeind. De meiden! Ze had nog zo beloofd om niet meer te laat te komen…
‘Steve, ik moet gaan, ik heb een afspraak.’
De jongen murmelde iets bijna onverstaanbaars. ‘Maar… ik heet niet Ste-‘
‘Ik betaal je morgen wel terug. Bye Steve, fijne avond!’ Alexis griste haar helm van de stoel naast haar en beende het restaurant uit, de aangeschoten jongeman met een rekening achterlatend. Ze stapte op haar Ducati, trok het riempje van haar helm aan, zette haar vizier op en trok aan de hendels. Het geluid van de motor was nog net zo mooi als in de garage. Alexis grijnsde en reed met volle vaart naar de parkeerplaats, de ontmoetingsplek van de meiden. Met een dramatische sliding op het wegdek waarvan ze wist dat iedereen het kon horen kwam ze tot stilstand en sprong de motor af, waarna ze naar het groepje toerende. ‘Hey girls, sorry dat ik zo laat ben, maar ik heb een goede reden!’ Glimlachend liep ze verder naar het groepje toe. ‘Wat zijn de plannen voor vanavond?’

motor