The sun is my best friend

Trystan beet voor een kort moment op zijn lip toen de dame tegen hem tekeer ging, wilde de neiging onderdrukken om in lachen uit te barsten. Ze had hem betrapt op stelen en was blijkbaar van mening dat ze hem de les wel kon voorlezen aangezien ze twee jaar ouder was. Well, niet dus. Ze had geen bewijzen aangezien ze het geld al terug uit zijn handen had getrokken en zonder bewijzen kon ze hem helemaal niets maken. De hoofden van de school en verschillende leraren vermoedden al wel dat hij diegene was die stal, maar ze konden er niets tegen doen. Het enige dat ze zouden kunnen was met hem praten, ze konden niets anders zonder bewijzen. Zonder een waarschuwing, liep hij op topsnelheid om het meisje heen en legde zijn hand over haar mond zodat ze zou stoppen met praten. “I get it, okay? En het spijt me, het zal niet meer gebeuren.” Een leugen die hij iedereen vertelde op het moment dat ze hem betrapte. Een onschuldig toontje in zijn stem, eentje die de ander ervan overtuigde dat hij echt spijt had. Zijn grote donkere ogen zorgden er ook wel voor dat de ander direct leek te smelten. Niemand kon kwaad blijven op een puppy, toch? Hij glimlachte liefelijk toen de uitdrukking op het meisje haar gezicht verzachtte en langzaam haalde hij zijn hand van haar mond af.

Het duurde niet lang voordat hij weer verder rende, hier en daar zijn handen uitstekend om spullen te pakken te krijgen. Vooral in de tuin was het best druk wat ervoor zorgde dat hij al snel een mooie vangst in zijn rugzak had zitten. Hij liep net voorbij een bankje, merkte iets op en stopte met lopen. Hij was zo snel mogelijk gestopt, maar toch wat hij een meter of twee voorbij het bankje geraasd. Op zijn gemak draaide hij zich om en liep terug. “Dude, je kan haar ook makkelijk van het bankje duwen en er gewoon op gaan zitten, weetje?” Trystan had zich naar de jongen toegebogen op het moment dat hij vastgesteld had dat het meisje sliep zodat ze niet direct wakker zou worden. Deze kans was echt veel te mooi om gewoon voorbij te laten gaan. Hij viste een viltstift uit zijn jaszak en trok de dop eraf. Voordat hij de stift ook maar op haar gezicht zette, keek hij de ander die erbij was doordringend aan. Als hij nu geluid ging maken, was hij dood.

Tevreden keek hij naar zijn kunstwerk en grijnsde. Het was echt een meesterwerk: krulletjes op de wangen, dikgetekende lippen, zwartgekleurde oogleden, extra lijnen bij de wallen, wenkbrauwen die uitliepen in de meest bizarre krullen ooit en natuurlijk een leuke krulsnor. Met een geniepig lachje om zijn lippen haalde hij zijn mobiel boven om er een foto van te maken zodat het altijd op beeld zou blijven staan. Straks even versturen naar anderen en het bewijs zou nooit meer gewist kunnen worden. Zachtjes liet hij zijn vingertoppen over haar voetzolen gaan om haar wakker te krijgen. Ze had geen schoenen aan en voor zover hij wist werden de meeste mensen er wel van wakker. “Hé snoes, je pikt heel het bankje in.” Niet dat dat voor hem echt een probleem was, maar hij wilde haar reactie zien als ze erachter kwam dat heel haar gezicht vol gekladderd was.

Trystan moest de neiging onderdrukken om met zijn ogen te rollen toen de jongen gewoon liet weten dat hij wist dat hij de ander ook van het bankje kon duwen. Jeez, als hij in zijn plek geweest zou zijn, had hij het meisje al lang op de grond laten rollen. In eerste instantie was hij ook van plan geweest om haar een duw te geven, maar toen hij haar zo had zien liggen slapen, had hij zijn plan wat aangepast. Het was veel leuker om haar gezicht vol te tekenen, een foto te maken en die rond te sturen dan haar gewoon ergens van af te duwen. Mensen zouden zich haar vol gekladderde gezicht veel langer herinneren. Zijn donkere ogen fonkelden ondeugend toen ze wakker werd en meteen haar benen optrok. Misschien moest hij even een spiegel gaan halen ofzo zodat ze het zou zien.. of nee, dat was al niet meer nodig. Trystan had vanalles verwacht, maar dat ze begon te lachen was toch echt iets dat hij juist niet verwacht had. Van alle mensen wiens gezicht hij ooit bekladderd had, was zij toch wel de eerste die ermee kon lachen. Subtiel liet de jongen de stift in de achterzak van zijn spijkerbroek glijden waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg.

De jongen pruilde zachtjes toen het meisje naar een fonteintje liep om haar gezicht schoon te vegen. Damn, hij had echt een watervaste marker moeten gebruiken, dan zou het nooit zo makkelijk geweest zijn om het van haar gezicht te krijgen. Zijn donkere kijkers gleden nog even naar de andere jongen die aanwezig was toen hij vroeg of het er wel goed afging. “Natuurlijk gaat het er goed af, die stift is niet waterproof.” Had hij zichzelf verraden door dat te zeggen? Normaal niet aangezien hij de stift die gebruikt werd gewoon gezien zou kunnen hebben. Niet dat hij het echt erg zou vinden als ze zou weten dat hij diegene was die een stift op haar gezicht gezet had. Nu ze er best goed leek om te gaan, het zelfs grappig leek te vinden zou hij het niet erg vinden als ze erachter zou komen. “Weet je zeker dat je liever je eigen make-up hebt? Ik vind je er best leuk uitzien.” Een onschuldige glimlach krulde zich om zijn lippen terwijl hij haar met zijn grote donkere ogen aankeek.