Requiem of a dream

Het ging elke dag iets beter. Het wennen aan de maatschappij die op de school heerste, de Engelse taal leren te beheersen, sociale contacten maken. Alles was nog heel pril en nog niet op zijn hoogtepunt, maar er was een heel klein puntje. Als je het in procenten zou omzetten, zou Anna waarschijnlijk op 10% zitten. Er was een begin, maar ze was er nog lang niet. Emotioneel gezien ging het nog helemaal niet goed met haar. Het gemis aan haar ouders werd elke dag erger en de pijn die ze voelde van de experimenten gingen maar door. Af en toe werd ze gillend wakker, bang dat er een man was die een prik in haar wilde steken of haar aanraakte met een elektrisch geladen buis. Alles om haar pijn te doen, zodat haar ware aard naar boven zou komen. Van binnen huisde er een monster, een verschrikkelijk monster. En Anna was er bang voor. Want als ze dat monster was, had ze geen controle meer over zichzelf. Dan was het alsof ze een heel ander iemand was, die alleen nog maar bloed wilde zien. En hoe meer bloed, hoe beter. Een moordlustig monster. En dat wilde Anna niet zijn.

En vannacht had ze weer een van die dromen gehad. Ditmaal was ze het monster zelf en moordde ze een heel dorp uit. In haar hoofd had ze het monster geprobeerd te stoppen, maar het lukte niet. Hoe moest ze hier mee omgaan? Anna keek naar de grond en elke stap die ze zette, gaf haar het gevoel dat ze dieper in de problemen raakte. In haar oren zaten haar oordopjes, waarin Russische muziek speelde. Dat was de enige taal die ze zonder problemen beheerste en die haar ook rustig kreeg. Het was een zangeres die zong, het meisje heette Alsou. Het liedje heette ‘U moei lubi’ en het was een heel mooi nummer. Het ging over liefde. Liefde tussen een jongen en een meisje. Die liefde had zij nog nooit gevoeld, simpelweg omdat ze geen jongens kende. Stiekem was ze er ook een beetje bang voor. Want in haar ogen was liefde getrouwd zijn en een kind hebben, net zoals haar ouders. Maar ze was nog maar achttien jaar oud, dan kon ze toch nog geen kind hebben en voor het leven met iemand verbonden zijn? Daar snapte Anna niets van.

Zachtjes zong ze mee met de Russische muziek, terwijl ze verder liep en uiteindelijk in het bos belandde. Dat was misschien niet zo slim van je, Anna, want hoe ging je in vredesnaam nu weer in je kamer raken? Alle bomen leken op elkaar. Anna draaide een rondje, terwijl haar hoofd naar boven gebogen stond. De grote bomen waren machtig, leken op haar neer te kijken. Ze bleef rondjes draaien en uiteindelijk zette ze haar hoofd weer normaal, wat een misselijk gevoel bij haar veroorzaakte. Maar toen besefte ze dat ze niet alleen was, op een paar meter afstand zat een jongen te lezen. “Boek!” flapte Anna eruit, in het Engels, en sloeg toen haar handen voor haar mond. Boek was een van de eerste woorden die ze had geleerd in het Engels. Appel was het allereerste woord dat ze had geleerd. Haar ogen gleden naar de kaft van het boek van de jongen. Haar ogen werden groot. Russisch? Alweer? “Ben jij ook Russisch, of spreek je alleen Russisch?” zei Anna opeens. Awkward, misschien had hij haar wel helemaal niet opgemerkt?

Anna keek toe hoe de jongen opstond en zijn boek opborg. O jee, had ze hem nou gestoord? Maar eigenlijk was ze gewoon zo verrast geweest door de aanwezigheid van nog een Rus, dat ze eventjes niet uit kon brengen. De jongen vertelde dat hij uit Sint-Petersburg kwam. Natuurlijk kende Anna dat wel, dat was maar een paar kilometer van haar geboorteplaats vandaan. Sterker nog, ze hadden haar eerst naar Sint-Petersburg gebracht, voordat ze door werd gevoerd naar Moskou. Het bracht zoveel herinneringen terug, dat Anna heel even haar ogen sloot en eraan terug dacht. Een cel in een grote auto was alles dat ze zich kon herinneren. In haar hand had ze alleen nog een klein, houten poppetje, maar zodra de deuren open gingen, werd ook dat van haar afgenomen. Ze werd door mannen in een uniform meegenomen en had heel even snel Sint-Petersburg in kunnen kijken. De daken van de huizen was alles dat ze zich nog van de stad kon herinneren.

Maar al gauw kwam ze weer terug op aarde. De jongen, die Aleksey heette, stond nu voor haar en had zich net voorgesteld. Hij had zijn hand uitgestoken. Verbaasd staarde Anna naar zijn hand. Wat was de bedoeling? Gosh, dit had ze nog nooit gehad. Was het een Russische groet ofzo? Nee, dat kon het niet geweest zijn, want dan had ze het geweten. Awkward voelde Anna eventjes aan haar vingers en een onschuldig glimlachje verscheen op haar gezicht. “Ik ben Anna” zei ze toen zachtjes tegen Aleksey en keek nog steeds peinzend naar zijn hand. Moest ze nu precies hetzelfde doen, of moest ze zich nu juist omdraaien en dan ook haar hand uitsteken? Haar hoofd begon pijn te doen, wat moest ze in godsnaam doen? Waarom hadden de mannen in Rusland haar geen sociale vaardigheden aangeleerd? Want nu was er geen Diana of Maurim die haar kon vertellen wat ze nu moest doen.

Het beste leek haar maar om eerlijk te zijn. Om eerlijk te vertellen dat ze geen flauw benul had van wat ze nu moest doen. “Ik snap het niet, wat moet ik doen met je hand?” fluisterde Anna nog zachter dan dat ze haar naam gezegd had en keek naar de grond, uit schaamte. Ze schaamde zich rot, omdat ze geen idee had van hoe ze zich tegenover deze jongen moest gedragen. Hopelijk had de jongen er begrip voor, want Anna had gemerkt dat mensen om haar heen hebben heel prettig was, zeker als diegene dan ook nog eens Russisch spraken.

Anna voelde zich best wel een beetje dom dat ze niet wist hoe ze de jongen had moeten begroeten. Aleksey scheen er gelukkig geen probleem van te maken en nam zachtjes haar hand vast en schudde hem vervolgens, het was een begroeting. “Oooooh…” zei Anna, alsof net iemand haar een hele lastige som had uitgelegd “Dat verklaart een hele boel.” Onschuldig glimlachte ze naar Aleksey. Nou ja, het was ook niet zo gek dat ze niet wist hoe het moest, omdat niemand zich ooit op deze manier aan haar had voorgesteld. Het zag er wel netjes uit in ieder geval, misschien moest ze het maar eens op iemand oefenen. Zou Aleksey het erg vinden als ze het nog een keer deed? “Zo dus…” Anna pakte zijn hand nog een keer beet en schudde deze. “Hoi Aleksey, ik ben Anna.” Wauw, dat was veel beter. Iets meer zelfvertrouwen groeide in haar, vooral omdat ze nog een Russische jongen had ontmoet. Dit eiland was echt overladen met Russen! Was het mutanten gen sterker in Rusland ofzo?

“Dus, waar kom je vandaan?” Een glimlach verscheen op haar gezicht, omdat Aleksey net had gezegd dat hij uit Sint-Petersburg kwam. “Ik kom uit Lebzahye, dat is een dorpje in de buurt van Sint-Petersburg, maar ik heb tot voor kort in Moskou gewoond…” Bijna wilde Anna vertellen over haar leven in Moskou, maar wat hadden de mensen daarover gezegd? Dat ze niet teveel mocht vertellen, omdat ze niet iedereen kon vertrouwen en niet iedereen zomaar moest toevertrouwen met haar geheimen? Maar iedereen zag er hier zo aardig uit. Anna kon zich niet voorstellen dat er slechte mensen waren, niet zulke slechte mensen als in Moskou. Ze wreef over haar arm, waar nog steeds de littekens van de prikken en infusen zaten. “Maar ik heb het hier nog niet zo naar mijn zin…” bekende Anna, haar blik naar de grond gericht “Ik mis mijn papa en mijn mama en ik mis de bossen en ja…ik mis het gewoon.”

Anna slikte en wist even niet waar ze moest kijken. Opeens begon een paniekerig gevoel haar lichaam te betreden. Dat was elke keer als ze het over Rusland had, het land met de mooiste sneeuw en gebouwen. Haar wenkbrauwen fronsten zich en ze zocht naar woorden. “Ik ken hier wel mensen, maar ik weet niet hoe ik met ze moet communiceren. En sommige mensen kijken dan raar naar me, maar ik kan er niets aan doen…ik doe mijn best, maar het lukt niet.” Oh God, waarom fuckte ze elke normale conversatie die ze had toch op?

Anna vond het de manier waarop Aleksey iets uitlegde heel erg fijn. Hij legde het geduldig aan haar uit, alsof hij het helemaal niet erg vond dat ze er eigenlijk geen reet van begreep. Maar de manier waar op hij uitlegde, zag Anna het helemaal voor zich. Begrijpend knikte ze toen. Ze lachte naar hem. “Je kan het goed uitleggen, Aleksey, dankjewel” zei ze waarderend en een glimlach verscheen op haar gezicht “En kan iedereen dat? Kan jij dat ook? En kan ik dat ook?” Ze was er geïnteresseerd in. Anna wist wel wat een sprookje was. Haar moeder had vroeger haar wel eens een sprookje voorgelezen, maar hoe die sprookjes gingen wist Anna echt niet meer. Misschien…misschien kon ze zo wel aan Aleksey vragen of hij haar een sprookje wilde vertellen?

Waar ze zijn vriendelijkheid, en overigens ook die van Diana en Maurim, aan te danken had wist ze niet, maar het was in ieder geval heel erg prettig. Het vertrouwen dat hij bij haar opwekte was heel prettig, bij veel mensen had Anna dat niet. Ze slikte. Het was zo moeilijk voor haar om mensen honderd procent te kunnen vertrouwen, simpelweg omdat iedereen haar in het verleden in de steek had gelaten. Iedereen had haar de slechte kant van de mensheid laten zien. Het feit dat mensen niet konden liefhebben, dat ze een meisje van zes jaar gebruikten voor walgelijke experimenten, alleen maar om er zelf beter van te worden. Het resultaat was een gebroken meisje, zonder enige levenservaring of kennis van wat er op de wereld gebeurde. En mensen als Aleksey wonnen haar vertrouwen, maar ze was zo bang dat iemand haar weer in de steek zou laten. Haar gedachten waren constant in conflict met elkaar en daarom was ze emotioneel, was ze moe en had ze het gevoel dat ze niet op de goede plek was.

Het was lief van Aleksey dat hij haar probeerde te troosten, maar Anna kon niet stoppen. Haar gevoel over zichzelf was zo slecht. Al gauw voelden ze zijn armen om haar heen en elke spier in haar lichaam spanden zich aan. Anna slikte. Wat was dit? Het voelde ergens wel…prettig, maar nog nooit had iemand haar aangeraakt. Deden mensen dit? Was dit normaal? Aleksey gaf zelf het antwoord op haar vragen. Het waren tranen die over haar gezicht liepen en wat hij nu bij haar deed, was haar een knuffel geven. Dat deed hij, om haar te troosten. Anna stond er een beetje awkward bij, maar het was geen onprettig gevoel. Het gaf haar een gevoel van steun. “Dankjewel” fluisterde ze “Het is gewoon…ik voel me gewoon zo vervelend. Ik merk dat mensen het irritant vinden dat ik het niet snap en ook al zeg je dat ik me daar niets van aan moet trekken, dat is heel moeilijk voor mij. Ik kan mensen zo slecht beoordelen, wie ik kan vertrouwen, en wie ik niet kan vertrouwen, het is gewoon…” Anna slikte. “Het is gewoon zoveel wat er in één keer op me afkomt. In Rusland ging ik liggen en deden die mannen wat ze moesten doen. Hier heb ik zelf de touwtjes in hand en hier moet ik zelf beslissingen maken. Ik leer elke dag ontzettend veel en er komt gewoon heel veel informatie tegelijk.” Het verhaal rolde eruit, alsof ze het al honderdduizend keer verteld had. In feite was dit de allereerste keer dat iemand echt wist wat er allemaal aan de hand was.

Nog steeds stond Anna in zijn knuffel en het was echt prettig. Anna begon te begrijpen waarom mensen dit meer deden. “Aleksey…” fluisterde ze toen zachtjes en stapte een heel klein stapje achteruit, zodat ze hem aan kon kijken. Een beetje twijfelend keek ze hem aan. “Zou je me alsjeblieft een sprookje willen vertelen? Mama vertelde ze me vroeger…maar ik ben ze vergeten…”

Anna vond het de manier waarop Aleksey iets uitlegde heel erg fijn. Hij legde het geduldig aan haar uit, alsof hij het helemaal niet erg vond dat ze er eigenlijk geen reet van begreep. Maar de manier waar op hij uitlegde, zag Anna het helemaal voor zich. Begrijpend knikte ze toen. Ze lachte naar hem. “Je kan het goed uitleggen, Aleksey, dankjewel” zei ze waarderend en een glimlach verscheen op haar gezicht “En kan iedereen dat? Kan jij dat ook? En kan ik dat ook?” Ze was er geïnteresseerd in. Anna wist wel wat een sprookje was. Haar moeder had vroeger haar wel eens een sprookje voorgelezen, maar hoe die sprookjes gingen wist Anna echt niet meer. Misschien…misschien kon ze zo wel aan Aleksey vragen of hij haar een sprookje wilde vertellen?

Waar ze zijn vriendelijkheid, en overigens ook die van Diana en Maurim, aan te danken had wist ze niet, maar het was in ieder geval heel erg prettig. Het vertrouwen dat hij bij haar opwekte was heel prettig, bij veel mensen had Anna dat niet. Ze slikte. Het was zo moeilijk voor haar om mensen honderd procent te kunnen vertrouwen, simpelweg omdat iedereen haar in het verleden in de steek had gelaten. Iedereen had haar de slechte kant van de mensheid laten zien. Het feit dat mensen niet konden liefhebben, dat ze een meisje van zes jaar gebruikten voor walgelijke experimenten, alleen maar om er zelf beter van te worden. Het resultaat was een gebroken meisje, zonder enige levenservaring of kennis van wat er op de wereld gebeurde. En mensen als Aleksey wonnen haar vertrouwen, maar ze was zo bang dat iemand haar weer in de steek zou laten. Haar gedachten waren constant in conflict met elkaar en daarom was ze emotioneel, was ze moe en had ze het gevoel dat ze niet op de goede plek was.

Het was lief van Aleksey dat hij haar probeerde te troosten, maar Anna kon niet stoppen. Haar gevoel over zichzelf was zo slecht. Al gauw voelden ze zijn armen om haar heen en elke spier in haar lichaam spanden zich aan. Anna slikte. Wat was dit? Het voelde ergens wel…prettig, maar nog nooit had iemand haar aangeraakt. Deden mensen dit? Was dit normaal? Aleksey gaf zelf het antwoord op haar vragen. Het waren tranen die over haar gezicht liepen en wat hij nu bij haar deed, was haar een knuffel geven. Dat deed hij, om haar te troosten. Anna stond er een beetje awkward bij, maar het was geen onprettig gevoel. Het gaf haar een gevoel van steun. “Dankjewel” fluisterde ze “Het is gewoon…ik voel me gewoon zo vervelend. Ik merk dat mensen het irritant vinden dat ik het niet snap en ook al zeg je dat ik me daar niets van aan moet trekken, dat is heel moeilijk voor mij. Ik kan mensen zo slecht beoordelen, wie ik kan vertrouwen, en wie ik niet kan vertrouwen, het is gewoon…” Anna slikte. “Het is gewoon zoveel wat er in één keer op me afkomt. In Rusland ging ik liggen en deden die mannen wat ze moesten doen. Hier heb ik zelf de touwtjes in hand en hier moet ik zelf beslissingen maken. Ik leer elke dag ontzettend veel en er komt gewoon heel veel informatie tegelijk.” Het verhaal rolde eruit, alsof ze het al honderdduizend keer verteld had. In feite was dit de allereerste keer dat iemand echt wist wat er allemaal aan de hand was.

Nog steeds stond Anna in zijn knuffel en het was echt prettig. Anna begon te begrijpen waarom mensen dit meer deden. “Aleksey…” fluisterde ze toen zachtjes en stapte een heel klein stapje achteruit, zodat ze hem aan kon kijken. Een beetje twijfelend keek ze hem aan. “Zou je me alsjeblieft een sprookje willen vertelen? Mama vertelde ze me vroeger…maar ik ben ze vergeten…”

Anna hing aan zijn lippen als een kleuter die naar een verhaaltje van de meester luisterde. En voor het eerst sinds een lange tijd begreep ze iets meteen, alsof het allemaal heel erg logisch was. En wat Aleksey haar vertelde klonk in haar oren ook heel erg logisch. Blij knikte Anna. “Een talent is iets wat iemand heel erg goed kan, toch?” vroeg ze wat onzeker aan hem, maar ze wist het bijna voor honderd procent zeker “Ik kan wel goed praten…is dat ook een talent? Want in het Russisch kan ik gewoon goed met mensen praten hoor…ik wou dat iedereen die taal sprak, dan hoefden ze niet naar me te kijken alsof ik een raar beest was ofzo.” Zachtjes lachte Anna, niet omdat het nou zo grappig was, maar omdat ze zichzelf gewoon geen houding aan wist te geven.

Haar wenkbrauwen fronsten zich bezorgd toen hij wat vertelde over zijn eigen familie, over zijn eigen thuissituatie. Iedereen scheen af en toe wel problemen te hebben. Een gevoel in Anna borrelde in haar, een verantwoordelijkheidsgevoel, want hij hielp haar, dus moest zij hem helpen. Maar het was gewoon zo vervelend dat Anna waarschijnlijk niet zou weten hoe ze hem zou kunnen helpen, meer dan een luisterend oor zou ze waarschijnlijk niet kunnen bieden. Als teken van dat ze hem vertrouwde en dat ze het goed bedoelde, legde ze op haar eigen onhandige Anna manier haar hand op zijn bovenarm en aaide hem troostend. “Jij mag ook vertellen hè?” fluisterde Anna toen zachtjes “Ik ben dan misschien niet de persoon die je kan helpen, of je problemen kan oplossen, maar ik kan denk ik wel luisteren…als je het wilt vertellen natuurlijk…” Het leek haar het beste om Aleksey niet te dwingen het haar te vertellen. Nu kon hij zelf die keuze maken. Mmmm, dat leek er meer op!

En het werd nog beter toen Aleksey toestemde om haar een sprookje te vertellen. Een blije glimlach ontstond op haar gezicht, haar ogen straalden als de zon en ze stuiterde nog net niet richting de school. “Heel graag! De bibliotheek weet ik wel te vinden hoor, daar ben ik al een keertje geweest” deelde ze aan hem mee en pakte zijn hand toen beet. Nog net niet sleurde ze hem mee richting de school. YAY HAPPINESS.