Off to Wonderland

Ik heb geen idee of deze manier van afscheid nemen geaccepteerd is of iets, maar als dat niet zo is; over minder dan een kwartier is dat niet langer mijn probleem n_n.

Daar stond hij dan. Hij keek naar de mannen die zijn koffers aan het inladen waren. Voor hem stond Amber, het enige meisje waar hij hopeloos verliefd op was geworden. Maar haar gedrag van de afgelopen dagen was hem teveel geworden. Gabriel had vernomen hoe ze ruzie had gehad met een of andere jongen, Charlie genaamd. En dat ze niet zomaar ruzie hadden gehad, maar dat Amber had geprobeerd om hem te vermoorden. Nou had hij daar niet zoveel problemen mee, omdat hij dit wel vaker had gezien, maar deze jongen had in principe niets verkeerd gedaan. Hij was geen dader, hij had nog niets gedaan. Dus was hij naar het schoolhoofd gegaan en had hij gevraagd of hij van het eiland afmocht. Hij was twintig, dus was het geen probleem geweest. Hij wilde terug naar Oost Londen, om de mensen daar te helpen. Amber zou hij missen, maar het was voor het beste zo.

Eventjes slikte Gabriel, terwijl hij Amber aankeek. Hij sloeg zijn armen om haar heen. “Het spijt me, Amber, maar het is beter zo. Je moet je realiseren dat je out of control bent. En ik kan hier niet meer op je letten. Daarom vertrek ik nu terug naar Londen, dat is voor ons allebei.” Dat was zijn excuus. Het zou niet genoeg voor haar zijn, maar hij was haar helemaal niets meer verschuldigd. Gabriel glimlachte triest naar haar en sloeg haar armen om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan. Hij drukte zijn neus in haar haren, rook voor de laatste keer de vage sigarettenlucht die om haar heen ging, rook voor de laatste keer d zware parfum waarmee ze de vorige lucht probeerde te bedekken. Toen nam hij haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar ruw op haar mond, na een paar seconden trok hij zich weer terug. Emotioneel staarde hij in haar ogen. “Het is over, het spijt me.” Gabriel slikte en liet haar toen los, toen de mannen aangaven dat zijn spullen erop waren.

Hij liep de boot op en knikte naar de kapitein. Het zou goed komen, Amber was een sterke meid. “Tot ziens, Amber. Ik hoop dat ik nog eens wat van je hoor.” Met een laatste glimlach liep hij verder de boot op en nam hij plaats. Hij kon het niet over zijn hard verkrijgen om nog een keertje naar haar te kijken, Gabriel wist namelijk dat ze emotioneel was. Maar dat was zijn probleem niet meer.

Ambers ogen stonden emotieloos. Geen enkele emotie was van haar lichaam af te lezen. En dat was toch wel raar, aangezien de enige persoon om wie ze ooit wat had gegeven, op het punt stond voorgoed uit haar leven te vertrekken. Ze slikte. Dit viel zwaarder op haar dak dan ze had willen toegeven. Met een emotieloze blik staarde ze naar zijn lippen, die de woorden zeiden die haar bij elke blik staken als een mes in haar hart. Maar ze mocht geen emoties tonen, dat zou namelijk haar ondergang betekenen. “Dus, waar het op neer komt is dat je me eigenlijk hier alleen achter laat.” Dat was de conclusie die Amber kon trekken uit zijn woorden. Waar was hun vriendschap gebleven? Waar was het feit gebleven dat ze er altijd voor elkaar zouden zijn? Amber dacht terug aan alles wat ze hadden meegemaakt.

“Het is over, het spijt me.” En met die woorden was hij omgedraaid en was hij de boot opgelopen. Amber slikte nog een keer, maar kon dit niet onderdrukken. Dit gevoel, alsof haar hart in duizend stukjes werd gescheurd, op de grond werd gekwakt en vervolgens nog eens verder de grond in werd gestampt. Een zucht ontsnapte uit haar mond en Amber draaide zich weg, weg van de jongen. Terwijl ze wegliep, ontstond er één enkele traan in haar oog. De traan liep van haar oog, naar beneden over haar wang, stopte bij haar kin en viel uiteindelijk op de grond. Het spoor van de traan veegde Amber weg. Charlie had gelijk gehad, ze was zwak. Zo zwak was ze dat ze dit gevoel in haar lichaam toeliet. Het was beter om zonder gevoelens voor iemand over de wereld rond te lopen. Maar ze zou haar hoofd hoog houden, al wilde ze op dit moment liever in huilen uitbarsten. Dag, Gabriel, ik hou van je en ik ga je missen.