Ik had gisteravond enkele rondjes boven het bos gevlogen, mijn vleugels en rugspieren aansterkend voor mogelijk langere afstanden. Het was zwaar en niet geheel zonder gevaar. Vloog ik te hoog en ik zou plots kramp krijgen, dan was, zelfs met mijn geluk, de kans groot op meerdere botbreuken. Dat was bijna zeker, al had ik normale botten gehad, in plaats van holle. Het was dan ook niet vreemd dat ik dicht boven de boomgrens bleef. Mocht ik alsnog vallen, dan zouden de takken mijn val genoeg breken om zelf niets te breken. Nu was dit alleen een voorzorgsmaatregel. Meestal was ik perfect in staat te zeggen wanneer het te veel werd en wanneer ik moest stoppen. Zo ook gisteravond. Een branderig gevoel bij de supracoracoideus verteld mij meer dan genoeg en ik cirkel meter voor meter naar beneden tot mijn blote voeten het vochtige gras aanraken. Geen schoenen tijdens vlieguren. Ik was altijd lichtelijk panisch dat mijn schoenen namelijk uit zouden vallen en hup, op iemands hoofd. Bovendien vond ik het gevoel van de koele wind die langs mijn voeten afraasden, of uberhaubt tegen blote huid een van de beste gevoelens ooit. Erg verbazend zou het dan ook niet mogen zijn als je bedenkt dat ik niet meer als een los t-shirt, een losse korte broek en verder niets draag, zelfs al begint het al aardig wat af te koelen ’s avonds.
Langzaam baan ik mij een weg terug naar de school. Het was buitengewoon stil, moest ik toegeven naarmate ik de school naderde. Een lichte pout om mijn gezicht haal ik mijn telefoon uit een van mijn broekszakken. Een zacht gevloek verlaat mijn lippen als ik zie dat het bijna twaalf uur is en ik versnel mijn pas tot een comfortabele jog, de telefoon terug in mijn zak moffelend. Als ik het gebouw binnen ben zou ik niet ervan mogen opkijken dat de gangen al praktisch leeg zijn. Morgen was een schooldag en het grootste gedeelte van de studenten had zich waarschijnlijk al lang en breed in hun kamer opgesloten. Slapen of met hun kamergenoot praten was aan hun. Ik ren enkele trappen op voor ik uiteindelijk voor mijn eigen slaapkamerdeur sta. Zachtjes draai ik de klink om, niet willend Liam wakker te slaap, mocht de wat oudere jongen al zijn gaan slapen. Dit is, blijkt al gauw, niet echt het geval. Liam ligt in bed, daar niet van, maar zijn ogen zijn nog wagenwijd open. Ik glimlach flauwtjes naar hem als onze blikken kruisen en ik ontdoe mij snel van mijn korte broek alvorens ik naar Liam’s bed toeloop. Ik til de deken wat op en kruip naast hem, mijn hoofd op zijn borst. ‘’Sorry dat ik wat laat ben,’’ mompel ik zachtjes terwijl ik met een vinger lichtjes een patroon op Liam’s borst teken. Dan werk ik me iets omhoog om hem een kus op zijn lippen te drukken, alvorens ik me weer iets van hem wegdruk, om hem op deze manier makkelijk aan te kunnen kijken. Ik glimlach speels terwijl ik op hem neer kijk en ik laat mijn hoofd weer naar beneden zakken, mijn lippen de zijne weer aanrakend. Ditmaal echter verdiep ik de kus lichtjes en bodywave ik lichtjes tegen zijn lichaam op, hopend dat hij de hint begrijpt.
movie theater
"I'm afraid I’ll be a book that no one reads. Music that no one Listens to anymore. I’m afraid I’ll be abandoned like a movie playing in an empty theater.''
Onderwerp: Re: + fly with me vr aug 30, 2013 1:51 am
I FELL IN LOVE AT THE SEASIDE I HANDLED MY CHARM WITH TIME AND SLEIGHT OF HAND
Hap.. Slik.. Slok. Slik. Hap.. Slik. Slok slik. Slik. slik. slik.. Met een verveeld gezicht staar ik naar de kost die op mijn bord ligt. Groenten, aardappelen, vlees.. het normale. Ironisch hoe alles om me heen normaal lijkt te zijn, terwijl alles juist meer anders is dan een normaal mens zich zou kunnen voorstellen. Mutanten, mutaties, straling, radiatie, gesticht? Er zijn tijden dat ik zo over deze plek gedacht heb, als een gesticht. Een plek voor gekken om zich te verzamelen en te vermenigvuldigen om uiteindelijk voort te planten zodat er nog ergere vormen van mutanten ontstaan. En tot voor 2 jaar geleden hield ik me eigenlijk strik aan dat plan. Ik heb me verstopt voor de mensen voor wie het 'schadelijk' zou kunnen zijn om me te zien, heb nooit rare ontsnappingsplannen geschreven. Wel verzonnen maar niet geschreven, en heb daadwerkelijk een 'moeder' gevonden voor mijn rare gene-misvormde kinderen te dragen. Ik had het allemaal, tot ik twee jaar geleden op een probleem stuitte. Een probleem dat Theodore of beter Teddy heet. Terwijl ik die gedachte afsluit met een flashback van hem en mij tijdens onze ontmoeting in mijn hoofd, laat ik mijn vork op het bord neer vallen. Enkele ogen worden mijn kant op gericht maar het gros van mijn mede-gekken blijft voor zich uit kijken. Te druk in hun eigen wereld, te verstopt in hun eigen wereld van problemen. Bovendien is een kletterende vork op een bord híer niet echt meer reden om op te kijken. Er gebeuren hier soms dingen die de vloer doet laten trillen, en je de nekharen overeind doet zetten. Nee, dan was mijn kleine gebruik van geluid slechts een piep van een muis tegenover een brullende tijger. Niet te vergelijken.
Zonder enige moeite negeer ik de starende blikken, tenslotte was ik tot een aantal jaren geleden niets anders gewend. Mensen die je nastaren, nawijzen en je namen noemen. Het hoort er allemaal bij, en uit ervaring heb ik gemerkt dat ik zeker niet de meest erge vorm van 'pesten' heb mee gemaakt. Als je sommige verhalen hoort.. Terwijl mijn gedachten stroom verder glijd in de gezichten van de mensen die me hun verhaal vertelt hebben, vergeet ik de tijd langzaam. Niet eens door hebbend dat ik nu al ruim 8 minuten naar mijn eten ben aan het staren, alsof het ieder moment in de fik zou kunnen vliegen. Een klap van donder gevolgd door een korte verlichting van de gehele kantine doet me pas weer opkijken. Teddy zei dat hij weg ging. Gaat er als aller eerste door mijn hoofd heen. Zou alles- Mijn gedachten worden onderbroken bij het zien van een maar al te bekend gezicht. Iris haar blauwe ogen staren me vanaf de andere kant van de tafel nieuwsgierig aan. Haar hand glijd naar de mijne, en raakt niet veel later mijn jukbeenderen aan om daar even te blijven rusten. De vraag wat er toch met me is vandaag komt vertraagd mijn hersenen binnen. Gelukkig is mijn expressie sneller met beantwoorden als mijn spraakvermogen. En blijkbaar is de getrokken pruillip genoeg om van de insinuerende vraag af te zijn. Iris heeft geen reden om dingen te vermoeden, geen reden om dingen af te vragen. Ze gelooft me, ze gelooft dat ik volledig van haar ben en van niemand anders. Van de tikkende regen tegen de ramen glijd mijn blik naar haar ogen, de kleur van water. Actief en met een vragende blik staren ze me aan. Vrijwel meteen voel ik de directe warmte die ze uitstraalt, de lust om me aan te raken, te omhelzen, te voelen. Liefde.
Zonder al te veel woorden neemt ze naast me plaats, vraagt me wat standaard dingen over waarom ik zo laat aan het eten ben, en dan natuurlijk waarom ik maar zo weinig gegeten heb. Gezegd dat dingen me dwars zitten maar dat ze zich er geen zorgen om hoeft te maken. Aan haar expressie kan ik zien dat ze mijn vage ontwijkende verklaring niet voldoende vind maar meer kan ik , wil ik haar niet geven. Naarmate de lange wijzer verder tikt voel ik haar hoofd op mijn schouder glijden, haar zachte haren kriebelend tegen mijn nek aan, langs mijn oor waar Teddy zijn lippen nog geen paar dagen geleden tegen aan heeft geplaatst. Teddy..
De regen is opgehouden maar Iris warme adem glijd nog steeds langs mijn borstkas naar beneden. Voor een moment verwar ik het gevoel met Teddy's dunne kleine vingers die een 'loop-pad' maken over mijn buik en borstkas heen. Haar zachte stem haalt me niet echt gewenst uit mijn.. 'natte' (A/N Not really. naja je begrijpt wel)droom. Ze vertelt dat ze moe is en naar bed gaat, dat morgen school is en dat ik haar morgen waarschijnlijk niet kan zien. Ik uit in vlugge woorden mijn berouw om de situatie van morgen. Maar berouw ik het wel echt? Maakte mijn hart niet ergens een sprongetje, dacht ik niet meteen aan de opties die deze situatie bood om iets te gaan doen met.. Teddy. Na een paar seconden voel ik haar warme ogen weer op mijn huid branden, warmte die ik niet verdien. Ik kan haar dan ook onder geen mogelijkheid meer aankijken, iets wat ze lijkt op te merken omdat haar vingers mijn hoofd haar kant op dwingen. Geheel onverwachts voel ik haar zachte lippen op de mijne. Zachtjes duwend, niet overheersend of dominant. Perfect. Iris is dan ook.. perfect. En was ik Teddy nooit tegen gekomen dan was zij ook altijd nummer een gebleven. Helaas, helaas heb ik anders gezien, anders geroken en anders gevoeld. Mijn reactie is laat, en over het algemeen terug houdend wanneer deze dan wel komt. Ze dwingt me steviger op haar lippen door haar hand achter mijn achterhoofd te plaatsen en me dichter naar haar toe te drukken. Mijn eerder nog gesloten ogen open ik nu. Met berouw in mijn ogen staar ik tegen haar gesloten oogleden aan. Wanneer ze haar mond iets dreigt te openen sluit ik mijn ogen weer. Het spijt me. Ik ben diegene die zich lostrekt uit haar kus en eindig dit alles in een omhelzing om haar geen reden te geven tot verdenking. Ik hou van je. 4 woorden waarvan ik maar een versie kan en wil horen, en dat is niet de versie van Iris maar die van Teddy. Ik knik, streel vluchtig langs haar kaaklijn en druk vervolgens zachtjes mijn lippen op haar voorhoofd. Mijn woorden zijn iets in de vorm van; je moet gaan, het is laat, slaap lekker. Standaard. Terwijl de situatie alles behalve standaard is. Déja vu?
Iris verlaat mijn zijde met een handkus en met haar warme meest oprechte glimlach. Zacht bijt ik op mijn lip, die nog steeds naar haar lipstick of lipgloss smaakt. De smaak zou zoet moeten zijn maar het enige wat ik proef is bitter van smaak. Wanneer mijn hoofd begint te duizelen kom ik overeind en loop ik met mijn handen in mijn zakken letterlijk ziek van mezelf, richting mijn gedeelde kamer. Teddy. Het is niet geheel onverwacht dat ik er achter kom dat hij niet aanwezig is. Iets wat me enigszins verontrust maar tegelijkertijd oplucht. Een confrontatie met zijn ogen, geur of aanraking zou vannacht tot niets goeds leiden. Bitter en ziek van frustratie gooi ik mezelf op mijn bed neer mijn ogen gefocused op het plafond. Ik moet het Iris vertellen, Ik moet het Iris vertellen, Ik moet het Iris vertellen, ik zou het Iris moeten vertellen, ik zou het Iris moeten vertellen, ik kan het Iris niet vertellen, Ik.. ga het Iris niet vertellen. Ik slik en laat mijn tong langs mijn lippen glijden, de geur en smaak van lipgloss is nog steeds aanwezig. Háár geur en smaak. Iets wat me eerder deed grimassen van plezier doet me nu bijna reiken naar de wasbak om het er vanaf te schrobben. Op het moment dat ik dit plan wil doorzetten hoor ik de klink omlaag gaan. ''Teddy.'' fluister ik zacht, onhoorbaar, ongewillig. Ik houd mijn ogen strak op het plafond gericht wanneer hij zich uitkleed, en wil hem verhinderen om naast me te komen liggen. Iets waar ik uitermate in faal sinds ik onmiskenbaar naar zijn lichaamswarmte hunker. Schokkerig zucht ik uit wanneer zijn vingers een pad over mijn borstkas maken. Even krijg ik een flashback van een paar uur geleden, hetzelfde gevoel maar andere personen, andere geslachten en andere gevoelens. Ik wil dat hij stopt maar nog meer dat hij door gaat, wat er uiteindelijk voor zorgt dat ik helemaal niets doe.
Ik word haast geforceerd hem weer aan te kijken wanneer hij zacht zijn lippen op de mijne drukt, kort maar lang genoeg om reflexmatig mijn spieren naar zijn hals te doen grijpen, hem dichter tegen me aandrukkend. Zijn speelse blik ontgaat me nauwelijks en met gemixte gevoelens ga ik de ditmaal diepere kus in. Mijn mond omvouwt die van hem nauwkeurig, mijn handen grijpen naar zijn haren en mijn ogen zijn automatisch al gesloten. Mijn handen glijden al onder zijn shirt en langs zijn buik wanneer ik me besef dat dit.. niets verbeterd. Niet nu. Niet zo. Niet.. Ik open mijn ogen vrij plots en fluister zachtjes tussen verschillende ademstoten door: ''stop..'' Mijn handen volgen vrij acuut na mijn woorden, als in gespreid tegen zijn shirt aan, hem in plaats van naar me toe trekkend, weg duwend. Gefrustreerd kijk ik opzij mijn wangen gloeiend net als de rest van mijn lichaam. Grommend kom ik overeind, druk door mijn haren wrijvend, pissig maar boven alles gefrustreerd om de klote situatie waar ik in beland ben. Zonder iets uit te leggen stap ik naast het bed, mijn rug naar hem toe richtend, mijn ogen op de maan gericht. ''Veilige vlucht gehad?'' vraag ik simpel, alsof er niets aan de hand is. ''Heb je.. in de regen gevlogen?'' vraag ik hem vervolgens zuchtend mijn ogen even op de vloer richtend. Nadat ik een korte stilte heb laten vallen draai ik me om mijn handen in mijn broekzakken gestoken. ''Vandaag is gewoon.. lastig geweest.'' probeer ik hem schoorvoetend uit te leggen, misschien zelfs te verantwoorden. ''Het heeft zoals gewoonlijk niets met jou te maken, Teddy. Maar.. met mij.'' Niet helemaal waar maar hij zal het snappen, tenslotte is het niet de eerste keer dat dit gebeurd, tegen mijn zin in. Het liefste zou ik gewoon alles vergeten, mijn hoofd tegen zijn borst aan nestelen, zijn handen over mijn lichaam voelen en zijn smaak op mijn lippen proeven. In plaats daarvan zit ik de sinaasappelsmaak lipgloss in mijn hoofd genesteld, als een doorn in een hart, een ketting om mijn benen en een pijl in een paar vleugels.
THANKS TO LOUIS AT ATF!
Gast
Gast
Onderwerp: Re: + fly with me vr aug 30, 2013 10:42 pm
Met Liam’s hand op mijn hals, mij zachtjes naar hem toetrekkend, mijn kus beantwoordend, kan ik mijn enthousiasme bijna niet onderdrukken. Ik glimlach in de kus die volgt want dit, nog meer dan het gevoel van vliegen, is het beste gevoel ter wereld. Geliefd worden en iemand liefhebben. Ik open mijn mond lichtjes en ik voel al snel de lichte druk van een tong tegen mijn eigen. Ik rol nog een keer tegen zijn lichaam aan, alvorens ik handen van mijn haar naar onder mijn t-shirt voel kruipen. Zijn handen op mijn blote huid doet vuur in mij branden. Echter voor ik de kans krijg om de boel nog een stap verder te nemen, hoor ik tussen vluchtige zoenen door een zacht ‘stop’. Het is niet een stop van; ‘stop, dit wil ik niet’ of een ‘stop, hier ben ik niet klaar voor’ of zelfs een ‘stop, jíj bent hier nog niet klaar voor’. Het was geen van alle, wist ik, want ‘klaar ervoor zijn’ was niet echt meer bij ons van toepassing, mijn maagdelijkheid al enkele tijd aan Liam gegeven te hebben. Het wil-gedeelte… Naja. Wellicht. Maar er zat meer achter dan je op het eerste gezicht zou denken. Dat was iets wat ik met zekerheid kon zeggen.
Liam’s handen verdwijnen van onder mijn shirt en drukken me nu zachtjes weg. Mijn glimlach vervaagd een beetje en mijn te lange pony valt wat voor mijn ogen als ik mezelf terug in het matras laat vallen. Een vragende blik staat op mijn gezicht als Liam overeind schiet, frustratie als woorden in een boek van zijn gezicht af te lezen. Ik wil mijn hand naar de zijne uitreiken, maar mijn vingers raken slechts de zachte stof van de matrashoes als Liam uit bed stapt. Zijn rug naar mij toegekeerd hoor ik zijn vraag over of ik fijn heb gevlogen, of ik in de regen heb gevlogen. Zijn stem, voornamelijk bij de tweede vraag, klonk enigszins bezorgd, maar is wist dat dit niet de reden was waarom hij zich gedroeg zoals hij deed. Liam laat een korte stilte vallen na zijn vragen gesteld te hebben en ik doe geen moeite de stilte op te vullen door te antwoorden. Dat kan wachten. Want er kwam nog meer. Ik kende Liam en ik wist dat hij nog niet klaar was.
Als Liam zich uiteindelijk terug naar mij toedraait zoek ik zijn blik op en glimlach ik flauwtjes, geruststellend of haast zelfs troostend. Hoewel ik geen precies idee had van wat er momenteel aan de hand was, voelde ik dat dat de juiste emoties waren die ik moest uiten. Ik hoor Liam spreken, woorden die zijn acties doen verantwoorden. Ik knik lichtjes, maar merkbaar. Ik begrijp het. Ik begrijp het maar al te goed. Ik neem mijn onderlip zachtjes tussen mijn tanden en zabbel er lichtjes op, mijn ogen enkele seconden op het matras gericht, niet zeker of ik mijn gedachten moet uitspreken. ''En Iris… Toch?'' fluister ik dan uiteindelijk toch zachtjes, niet opkijkend van mijn handen die in mijn schoot met de rand van mijn shirt spelen. Het was geen verwijt. Dat zonder meer niet. Het was simpelweg een vraag, een toevoeging. Geen gemene bedoelingen erachter. Feit was, ik had totaal geen hekel aan Iris. Absoluut niet. Ik vond haar in tegenstelling zelfs heel aardig en een makkelijk persoon om mee te praten. Echter… Elke keer als ik inderdaad met haar sprak, voelde ik een zekere steek, recht in mijn hart. Was dit wat ze een gebroken hart noemde? Of was dit hoe het voelde als je hart langzaam gebroken werd? Ik voel een warme traan over mijn wang rollen, maar veeg deze snel weer weg. Liam had het lastig genoeg. Hij hoefde mijn zieligheid er niet nog bij.
Ik kijk weer op, ditmaal een wat licht geforceerde glimlach op mijn gelaat. Het was de bedoeling sterk over te komen. Alsof Iris me niets boeide. Alsof ik het niet erg vond dat Liam soms nog zoveel van Iris leek te houden. En soms vroeg ik me af of Liam er doorheen kon kijken. Ik trap de deken verder van me af en sla mijn benen over de rand van het bed. Ik duw me van het matras af en stap de resterende afstand naar Liam toe. Ik sla mijn armen rond zijn middel en leg mijn hoofd onder zijn kin, tegen zijn nek en borst, hij groot genoeg en ik klein genoeg om dit daadwerkelijk te doen. Ik zucht zachtjes en wrijf met mijn duim zachtjes over Liam’s rug. ''Wil je… erover praten?'' vraag ik zachtjes. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang terwijl ik naar het kloppen van Liam’s hart luister. ''Het miezerde een beetje in het begin,'' mompel ik zachtjes, niet willend dat Liam’s vraag om normaal een gesprek te voeren voor niets was. ''Een beetje last van m’n supracoracoideus, maar dat is niet meer zo speciaal.'' Mijn stem blijft zachtjes terwijl ik mijn schouders een beetje ophaal. Ik wou niet dat mijn woorden in de weg kwamen van Liam’s kwestie waar hij wel of niet over wou praten. Mijn onderlip weer tussen mijn tanden zabbelend verstevig ik mijn omhelzing nog een beetje.
movie theater
"I'm afraid I’ll be a book that no one reads. Music that no one Listens to anymore. I’m afraid I’ll be abandoned like a movie playing in an empty theater.''
Onderwerp: Re: + fly with me za aug 31, 2013 11:27 pm
♠♥♦♣
Ruw bijt ik neer op mijn onderlip, er op knagend alsof ik in dagen geen eten meer heb gehad. Terwijl dat werkelijk pas een paar uur geleden is geweest. Niet dat dát een slim idee was geweest, beter had ik helemaal niets naar binnen gewerkt. Het geen wát momenteel in m'n maag zit, probeert zich nu al een aantal minuten een weg naar boven te werken. Teddy maakt niet meteen gebruik van de gegeven stilte, wat me eerlijk gezegd niet stoort. Heel even krijg ik de kans om alles op een rijtje te zetten, iets wat natuurlijk niet gaat lukken. Tenslotte is het dezelfde gang van zaken keer op keer op keer. Meestal beslis ik samen met Teddy dat ik het Iris moet vertellen en uiteindelijk leun ik tegen zijn borst aan, huilend dat ik het niet kan, of misschien zelfs wil. Ik hou van Teddy maar kan niet zeggen dat ik niets om Iris geef. Misschien meer op het niveau van broer of zus, inclusief de extra's ofzo. Urgh, ik weet het ook niet meer;Bedenk ik me geïrriteerd, mijn pony ruw naar achteren duwend. Teddy's fluistering zou me bijna ontgaan zijn was het niet voor de toon waarop hij de woorden zei. Ik ken hem al langer als vandaag, hij bedoelt het niet kwaad, niet als een verwijt.. En toch weet het me ergens diep te raken. ''Ja. En Iris.'' Antwoord ik kort en simpel mijn ogen heel kort in die van hem hangend, niet lang genoeg om eventuele emotie te zien. Hoe kan het hem ook geen pijn doen? In een anders ogen zou dit er ook gewoon uitzien als misbruik. Alsof.. alsof ik Teddy aan het lijntje houd door te zeggen dat ik van hem houd maar er geen verantwoordelijkheid voor wil nemen.
Zuchtend begin ik heen en weer te lopen in de vrij smalle maar lange kamer. Mijn handen zijn gebald tot vuisten uit frustratie. Het liefst zou ik de kamer overhoop gooien en dat zou ook niet de eerste keer zijn, maar Teddy's aanwezigheid houd me tegen. Waardoor ik nu als een ijsbeer door de kamer heen banjer. Vanachter me hoor ik Teddy de dekens van zich aftrappen, het is nogal duidelijk dat ik de 'mood' verpest heb, hoe verrassend van me. Not. Ik sta op het punt op de deur van de kamer uit te stormen wanneer ik plots Teddy's warme armen om me heen voel, zijn smalle lichaam tegen de mijne. Ik voel zijn warme adem zachtjes tegen mijn borst, iets wat voor een moment mijn hele lichaam lijkt op te warmen. Voor een moment wil ik hem van me af duwen, om vervolgens toch het wijze besluit te nemen dit niet te doen. Hij probeert me op te vrolijken, me te helpen, beter te maken. Goede bedoelingen kun je niet straffen, niet zonder daar later spijt van te krijgen in ieder geval. Voor een kleine minuut hangen m'n armen levenloos langs de mijne, tot ik deze om zijn smalle lichaam heen sla en hem dichter tegen me aandruk. ''Ik weet het gewoon niet meer, Ted.'' zeg ik dan op een emotionele toon. Mijn ogen sluit ik, zo hopend te voorkomen dat er tranen zouden vallen. Teddy's woorden komen niet echt als een verrassing en het antwoord had ik in alle chaos al weten te bedenken. ''Nee.'' Begin ik eerst kort, resoluut zodat er geen twijfel mogelijk is. ''Mijn gedachten zijn momenteel gewoon een te grote..'' ik pauzeer kort om naar het juiste woord te zoeken. ''vuilnisbelt.'' besluit ik uiteindelijk te zeggen. Hopend daarmee genoeg gezegd te hebben.
Langzaam verlos ik Teddy weer uit mijn greep zodat ik hem weer in zijn ogen aan zou kunnen kijken. Met licht verdriet in mijn ogen staar ik naar de omhoog gekrulde lippen. Waarom een glimlach.. Hij heeft geen enkele reden tot glimlachen in deze situatie. Zachtjes pak ik zijn hand van mijn rug af en open ik deze, mijn vingers over zijn palm strelend. ''Je zou me met deze hand niet moeten strelen maar slaan.'' mompel ik, frustratie in mijn stem. Vervolgens laat ik zijn hand vallen en luister ik naar de woorden die uit Teddy's mond komen rollen. De antwoorden op mijn eerder gestelde compleet nutteloze vragen. ''Gaat het?'' vraag ik uiteindelijk, mijn ogen op de plek richtend waar de desbetreffende spier zich bevind. Kort na mijn vraag frons ik lichtjes, bedenkelijk. Ik wil van deze sfeer af, het feit dat ik zojuist zo gereageerd had was een fout geweest. Ik moet het zelf oplossen, zelf beslissen, zelf doen. En vooral Teddy er niet mee lastig vallen. die. die.. heeft al genoeg lasten van mijn kant. ''Zin om een stukje te wandelen?'' vraag ik uit het niets, mijn ogen lichtjes glimmend, zelfs een twijfelige glimlach op mijn lippen. Alsof de hele situatie nooit gebeurd was, alsof er totaal geen probleem is, totaal geen probleem.. Ik geef Teddy niet de kans op met een negatief antwoord te komen en trek hem simpelweg aan zijn hand mee naar de deur, mijn vingers om de zijne heen verstrengeld. ''Wat frisse lucht lijkt me.. een goed idee?'' Stel ik een retorische vraag, scheef glimlachend. In plaats van langzaam door de gangen heen te lopen, hol ik meer, Teddy achter me aan slepend, zijn hand geen moment losser latend. Eenmaal het schoolgebouw 'ontsnapt' verlaag ik mijn tempo tot een normaal loop tempo en kies ik een willekeurige richting uit. Een paar minuten blijft het van mijn kant stil, de laatste vervelende gedachten mijn hoofd uitgooiend. ''Hoe was je week?'' vraag ik hem vervolgens, mijn hoofd naar hem kerend terwijl ik mijn vraag stel. Ondertussen heb ik zijn hand nog steeds geen moment los gelaten en ben in plaats daarvan begonnen met het strelen langs zijn vinger kootjes. Hoe lang zou Teddy nog meegaan met mijn (soms letterlijke) getrek aan hem? Wanneer knapt er bij hem iets zodat hij me eindelijk geeft wat ik verdien? Ergens hoop ik dat hij of Iris me verlaat, dat zou het makkelijkste.. en het moeilijkste zijn. Wanneer we op een splitsing aankomen kijk ik Teddy vragend aan. ''Zeg jij het maar.'' Links zou naar het meer gaan wat in de avond prachtig verlicht werd door de sterren. Rechts zou naar het bos leiden waar het doch donker minstens even prachtig is. De keuze lag bij hem.. voor de verandering.
Gast
Gast
Onderwerp: Re: + fly with me ma sep 02, 2013 1:07 am
Een zachte, ietwat opgeluchte zucht verlaat mijn lippen als ik Liam’s armen rondom mij heen voel, mij zich nog net dat beetje dichter naar hem toetrekkend. Ik voel de hum in zijn borst als hij antwoord geeft op mijn vraag. Zijn woorden, gesproken met een zekere emotie in zijn stem, had ik ergens al verwacht. Het was niet alsof we nog nooit over dit onderwerp gesproken hadden. En het was niet alsof we niet telkens tot dezelfde conclusie kwamen. Liam kon het niet. Ik wist het. Hij wist het. Wat ik niet wist was hoe lang ik het nog kon volhouden. Hoe lang ik mezelf nog staande kon houden. Hoe lang het zou duren voor mijn hart in duizenden stukjes lag. Ik had geen hekel aan Iris, nee. En ik hield zielsveel van Liam en ik vertrouwde hem. Enkele dagen terug had ik het nog voor hem opgenomen tegen Lawrence, mijn broer, wie ik alles had verteld over Liam, mij en onze situatie. Lawrence had me verteld het uit te maken. Dat Liam me aan het lijntje hield. Maar nee, Lawrence begreep het niet. Ik hield van Liam en ik wist hij ook van mij. Hij hield me niet aan het lijntje. De situatie was gewoon lastig en nee. Nee. Ik ging het niet uitmaken met Liam.
Mijn resolutie opnieuw aangesterkt voel ik Liam’s armen om me heen losser worden, tot hij zich zo kan buigen dat onze blikken elkaar kruisen. Ik hield van Liam en dat zou genoeg moeten zijn. Het is genoeg. En ik zou het niet uitmaken, al ging ik eraan kapot. Was dit erg egoïstisch van me?
Mijn hand word van zijn rug genomen en word zachtjes gestreeld door warme vingers. Liam’s woorden doen me meer pijn dan hij ooit zou weten. Het feit dat hij dit zegt lijkt bijna alsof.. Alsof hij me daadwerkelijk maar gebruikt. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip en schud m’n hoofd heen en weer. ''Zeg dat niet,'' fluister ik tegen hem, vraag ik van hem. Mijn hand valt langs mijn lichaam en ik rol mijn schouders als teken dat de spier niet ondraaglijk veel pijn doet. ''Ik overleef het wel,'' glimlach ik flauwtjes.
Een nieuwe vraag word gesteld. Of ik zin had om een stukje te gaan wandelen. De toon is alsof er zojuist niets gebeurd is, een kleine half-glimlach op Liam’s gezicht. Ik glimlach lichtjes terug en wil net antwoorden als mijn hand gegrepen word en ik hals over kop de kamer uit word gesleurd. Ik weet nog net een joggingsbroek (eentje van Liam) van de grond te vissen en aan te schieten voor de deur achter ons in het slot valt. Het is me maar al te duidelijk dat Liam deze nare sfeer achter zich wil laten, letterlijk zelfs. Ik ben het met hem eens en protesteer om deze reden ook niet op het getrek. In plaats kijk ik naar onze handen. Vingers verstrengeld in elkaar en ik voel mijn mondhoeken wat omhoog kruipen. Ik voel mijn wangen warm en waarschijnlijk rood worden. Erg vaak hielden we geen handen vast buiten de slaapkamer, vooral niet op plekken waar mensen ons mogelijk konden zien. Een blos op mijn wangen was waarschijnlijk het minste wat ik van mezelf mocht verwachten. Het duurt niet lang voor we het gebouw uitlopen en hoewel het nog niet zo lang geleden is dat ik buiten was, het kan nog geen half uur zijn geweest, lijkt het toch een flink stuk afgekoeld. In alle waarschijnlijk lag het overigens gewoon aan het feit dat het binnen zo lekker warm was, in tegenstelling tot buiten. Ik onderdruk een rilling en concentreer me in plaats op het warme gevoel van mijn hand in de zijne. Ook loop ik, nu ons tempo wat is vertraagd, wat dichter bij hem, zodat onze zijkanten om de zoveel tijd langs elkaar afstrijken, hetgeen net dat beetje extra warmte geeft.
Ik haal mijn schouders lichtjes op bij zijn vraag. ''Niet heel bijzonder,'' begin ik simpel. Ik dacht terug aan gister en wat er gebeurd was in de Danger Room. ''Laten we zeggen dat het geluk aan mijn kant stond gister bij het ontwijken van wat enkele benarde situaties had kunnen worden.'' Een oprechte glimlach speelt op mijn gelaat, klaar om inderdaad Iris en die hele situatie even opzij te zetten. We komen aan op een maar al te bekende kruising en ik verwacht in eerste instantie dat Liam onze weg wel zou bepalen. Hij verrast me echter door halt te houden en me vragend aan te kijken. Ik hum bedenkelijk en kijk van links naar rechts. Dan trek ik zijn hand lichtjes mee naar links, simpelweg omdat ik vandaag al genoeg bij.. of nou ja, boven het bos ben geweest. Bovendien was het meer in mijn opzicht vele malen meer kalmerend dan het bos, en kalm was wel iets wat we nu goed konden gebruiken. ''Hoe was jouw week dan?'' vraag ik na enkele meters het linkerpad op te zijn gelopen.
De weg naar het meer was niet geweldig lang, noch geweldig kort. Echter was het een mooie weg. Niet dik bebost, zoals logischerwijs de weg naar het bos, maar ook niet kaal en slechts weide. Het pad slingerde en deed denken alsof de weg langer was. En zelfs al was het donker, met slechts het licht van de sterren en de maan boven ons, je kon genoeg zien om te weten dat dit een mooi pad was. Ik adem de koele avondlucht diep door mijn neus in. Ik hield van buiten. Buiten was vrijheid en ruimte en kalmte en drukte, allemaal tegelijk. Veel mensen zagen mij vaak als binnentype. Iemand die op meisjesgroepen deed dansen en drama’s deed kijken en dat de hele dag lang. Enkele van deze mensen dachten dit omdat ‘hij is homo en dat is wat homo’s doen’. De homofoben. En natuurlijk, dat waren mijn hobby’s maar nee. Natuur was iets fascinerends en ik begaf me er graag in. Een lichte, kalme glimlach siert mijn lippen als ik geniet van de natuur om mij heen, de warme vingers verstrengeld met de mijne en de zachte ademhaling van Liam. Kon het leven maar altijd zo zijn.
Na een aantal minuten komt het meer in zicht. Ik versnel mijn pas iets, Liam met mij meetrekkend, tot we aan de rand van het water staan. Ik laat me in het gras ploffen, Liam’s hand nog steeds niet loslatend en laat mijn tenen het water aanraken. Hoewel ik eerder had gedacht dat geen schoenen een slecht idee was geweest, niet dat ik de kans had ze nog te pakken, ik had al geluk met de joggingsbroek, bleek het nu ideaal. Het water was ijskoud, zoals verwacht mocht worden. Nog vele malen koeler dan de lucht was. Toch, koppig als ik soms was, laat ik m’n voeten met het koude water spelen terwijl ik vrolijk glimlachend opzij kijk naar Liam.
[wow. okay, dus na ontelbare afleidingen eindelijk dit bericht. dat duurde maar acht en een half uur~ valt mee.. ofzo.. naja; geniet van 1000+ woorden aan quatsch~ je kan er waarschijnlijk geen barst mee en ik zuig en m'n brein is dood dus yup~]
movie theater
"I'm afraid I’ll be a book that no one reads. Music that no one Listens to anymore. I’m afraid I’ll be abandoned like a movie playing in an empty theater.''
Onderwerp: Re: + fly with me ma sep 02, 2013 11:26 am
♠♥♦♣
Lichtjes wiebelend op mijn tenen wacht ik af tot Teddy zijn beslissing na een kort gehum gemaakt heeft. Ik laat me meetrekken richting het meer, wat wonder boven wonder ook mijn keus geweest was. Er is iets aan het bos dat me opfokt, me het gevoel geeft om te gaan rennen en te springen. Vooral wanneer het hard waait is het ruizende bos een van de plekken die ik het allerliefste vermijd. Ik ben al opgefokt en impulsief genoeg van mezelf, daar hoeft niet nog een extra hulpfactor bij. Mijn mondhoeken krullen lichtjes omhoog wanneer ik Teddy's lichaam zo nu en dan tegen het mijne aan voel strelen, waarna mijn aandacht gaat naar onze verstrengelde vingers. Even, heel even denk ik nog terug aan de situatie in de kamer. Ik had zijn antwoord op mijn woorden verwacht maar had liever gezien dat hij daadwerkelijk die actie ondernomen had. Misschien dat mijn zieke geest zich dan beter over zichzelf zou voelen. Alsof ik nog een keer moet verzekeren dat ik hem wel echt niet gebruik of aan het lijntje houd. Klaarblijkelijk denkt Teddy dat dit niet het geval is, en.. daar ben ik hem dankbaar voor. ''Je weet dat ik van je hou toch..?'' vraag ik hem uit het niets wanneer het meer al in zicht is gekomen. Althans voor mij, ik heb werkelijk geen idee hoever een normaal mens kan kijken in het donker, wat hij wel of niet kan zien. Voor mij is alles net zo helder als daglicht maar met een bedompte sfeer er om heen. Mijn vraag had niet onzeker geklonken, eerder als reminder. Ik wilde dat hij het wist dat hij het accepteerde, en dat hij er nooit en te nimmer aan zou twijfelen. Iets wat waarschijnlijk egocentrisch van me is, hoe kan ik ooit verwachten dat Teddy dit spelletje voor eeuwig en altijd met me blijft spelen? Misschien dat ik er tegen die tijd zelf een einde aanmaak, wanneer ik niet meer in staat ben om Teddy zo te zien. Dan zou ik het eiland en de school verlaten, ver weg gaan wonen zodat hij me uiteindelijk zou vergeten, en ik hem. Iets wat naar mijn gevoel onmogelijk is geworden na ik hem die eerste keer op school gezien heb. Onze eerste aanraking, streling, kus, omhelzing, ontmaagding. Nee geen van deze dingen zal ik ooit kunnen vergeten, en stilletjes hoop ik dat ik het ook nooit zal proberen.
Nog lichtelijk dromerig door de hele gedachten gang die vooraf is gegaan luister ik naar Teddy's woorden over zijn week. Een niet geheel onbelangrijk punt in een relatie misschien wel hét belangrijkste, de normale kleine dingen uit het leven delen. ''Hmm, ik ben blij dat je ongedeerd bent.'' zeg ik simpel maar oprecht. ''Mijn week.. Laten we zeggen dat er highlights en lowlights waren.'' Ik grimas lichtjes. ''De highlights waren natuurlijk elke keer dat ik bij jou was en de lowlights waarschijnlijk heel het school gedeelte.'' Tijdens mijn woorden geef ik hem een zachte duw met mijn schouder tegen de zijne, speels. Bewust laat ik ieder woord of teken van Iris uit mijn zinnen, de momenten met haar waren noch fijn noch onfijn geweest en om dat tegen Teddy te zeggen lijkt me geen strak plan. Bang dat hij het verkeerd begrijpt en me vervolgens achterlaat, dumpt. Mijn glimlach word weer opgewekt bij het zien van Teddy's omhoog gekrulde lippen. ''Je hebt toch wel gewonnen hé? Gister..'' Hoe groot is de kans dat Teddy verliest? Niet zo groot. Tenzij zijn geluk hem tegen zit, dan kan hij het al schudden voordat hij ook maar de kamer binnen is gegaan. ''Mijn dangerroom experiment deze week eindigde in een gelijkspel.'' deel ik schouder ophalend mee. School interesseert me niets, dus evenmin de resultaten.
Stilletjes geniet ik van het zachte briesje wat door mijn haren gaat zodra we bij het meer zijn. Met een glimlach op mijn lippen volg ik Teddy's bewegingen en dan met name zijn interactie met het water. ''Soms ben je net een huisdier wat ik elke dag kan observeren, en om kan lachen.'' zeg ik grinnikend, naast hem neerploffend. Wanneer spetters van het koude water mijn lichaam dreigen te bereiken, schuif ik iets op. Kou is iets waarvoor ik niet gebouwd ben. ''Ik krijg ineens de sterke neiging om je er in te gooien...'' zeg ik mompelend, op serieuze toon maar met een speelse uitdrukking. Ik zou hem nooit zomaar in het water gooien.. Niet zonder dat ik er daarna achteraan spring. Mijn ogen glijden omhoog naar de voor mij sterren en maanloze hemel. Om licht te kunnen zien zul je eerst het donker moeten kunnen omhelzen. En aangezien ik in het donker perfect kan zien, zijn sterren en maan helaas taboe voor mij. Gelukkig hebben we Teddy's ogen. ''Is 'ie mooi vannacht?'' vraag ik hem mijn ogen focussend op de hemel, mijn ogen samenknijpend en weer vergrotend maar niets blijft zichtbaar. Uiteindelijk, vermoeid, laat ik mijn bovenlichaam in het nog-niet-gemaaide gras zakken. Al snel voel ik grotendeels van de dauwdruppels die aan de grassprietjes vastgeplakt zaten mijn t-shirt doorweken. Door het ineens koude gevoel gaat er een koude rilling langs mijn ruggengraat waardoor ik even mijn gezicht betrek. Het heeft een paar minuten van stilte nodig voor de grootste kou verdwenen is en ik mijn hoofd ook krampachtig in het gras neerleg.
Vanuit mijn ooghoeken kan ik Teddy nog steeds bekijken, observeren noem het hoe je het wilt noemen. Het belangrijke is dat ik er intens gelukkig van word, waardoor ik een brede glimlach niet meer kan onderdrukken. Langzaam sluit ik mijn vermoeide oogleden, en laat ik weer een korte stilte vallen. Niet alleen qua geluid maar ook qua gedachten in mijn hoofd. Dat laatste kan maar even duren voor ik op een idee kom. ''We moeten iets plannen..'' mompel ik dan een beetje slaperig. ''Iets.. leuks'' spreek ik in twee verschillende ademhalingen. Ik open een oog om de reactie van Teddy te meten, benieuwd naar zijn ideeën. Van de hemel kijk ik weer naar Teddy en weer terug. Bij een zucht van koude wind tegen mijn natte lichaam aan trek ik impulsief Teddy dichterbij. Op het begin zit er nog maar weinig kracht aan maar in één keer weet ik hem onder me te krijgen, mijn handen naast zijn hoofd, mijn lichaam boven hem hangend. Met een speelse glimlach op mijn lippen volg ik een druppel die van mijn haren afdrupt en op zijn gezicht valt. Ik leun dichter naar hem toe, word verrast door het plotselinge warme gevoel door mijn lichaam, en druk mijn lippen vervolgens op zijn wang waar de natte druppel net gevallen was. Mijn linkerhand heeft de zijne nog steeds niet losgelaten waardoor ik hem als het ware tegen de grond aan pin. Grimassend leun ik weer tegen hem aan, mijn lippen ditmaal hun gelijken proevend. De kus begint vrij onschuldig maar slaat na mijn insteek over in een ruwe meer passievolle kus. Als een kat met zijn prooi span en ontspan ik mijn lichaam en daarbij ook de hand die tegen die van Teddy aandrukt. Lust. Misschien een groot deel van me, het word in ieder geval elke keer aangewakkerd wanneer ik Teddy's ogen zie. Wanneer ik elke hoek en vorm geproefd heb glijd ik met mijn lippen langs zijn kaak, nek en hals lijn. Dit allemaal terwijl ik hier en daar mijn lippen er iets harder tegenaan duw. Teddy's shirt dat inmiddels ook nat is geworden, trek ik iets naar boven mijn lippen en tong zit te goed doend aan wat er onder schuilt. Even word ik er aan herinnerd hoe mager dit joch wel niet is, en dat ik hem eigenlijk eten zou moeten opdwingen.. Maar die discussie kan wachten, net zoals alle andere discussies. Nu is er even niets, niets behalve hij en mij.
Moet je nu weer zo'n kut bericht schrijven hé!??? Nee. ik maak een grapje. Ook aan jou uselessness heb ik iets, wat het indirect niet meer zo useless maakt. Maar um , yeah ik weet dat je wat kan met mijn berichtje. Have fun with it. Schrijf zo ver mogelijk verder want. Idk, ik kan dit niet schrijven ofzo. >.<. Good luck <3 Oh en for the record; ik heb dit bericht in 1 uur geschreven >:] EDIT: en het is ook nog meer ! há XD jkiloveu
