Why schould I worry?

Max wreef even door zijn ogen en onderdrukte de luidste geeuw ever. Met een kleine grijns kwam de jongen overeind uit zijn bed en keek even rond. Ergens deed de rust van alleen zijn hem toch eventjes goed. Maar, daar zou hopelijk wel snel verandering in brengen. Cause yeah alleen zijn was niet een van de dingen die hij het leukste vond. Hoewel hij tijdens zijn jongere jaren toch vaker alleen was geweest, nou ja tot zijn broertje kwam maar zelfs dan nog voelde hij zich vaak alleen. Zijn ouders waren er nooit, en de enigste constante personen in zijn leven toen waren de nanny’s en het personeel. Niet echt leuk te noemen eigenlijk. Met zijn hand taste hij zijn nachtkastje af, vond eerst een heleboel rommel maar dan uiteindelijk vond hij zijn bril. Het was er eentje die uit speciaal materiaal was gemaakt zodat hij niet kapot zou springen van de kracht die de jongen bezat. Het zorgde er voor dat hij hier nog geen gaten in de muur had geschoten, waar hij maar al te blij mee was. Max zette deze op en wandelde toen even naar zijn kast. Daar greep hij een zwart shirt en een random broek. Daarna verdween hij maar richting badkamer om een vijftien minuten later er weer uit te komen. Een klein grijnsje lag op zijn lippen terwijl hij even door zijn haren ging die nogal warrig lagen doordat hij ze net had afgedroogd had. Binnen de kortste keren stond hij weer op zijn kamer en werd meteen begroet door de gitaar die ergens in een hoek stond, het was jammer dat hij zijn drumstel niet had mogen mee nemen, maar ja dit volstond ook wel voor de moment. Een zucht schoof over zijn lippen terwijl hij even keek naar de kleine stapel huiswerk die er lag. Ach, dat kon hij morgen ook nog doen. Weekend for the win!
Na een tijdje had hij besloten om naar de gezamenlijke ruimte te gaan. Misschien kwam hij daar wel iemand tegen. Yeah, vrienden had hij hier nog niet echt. Maar veel maakte hem dat niet uit, hij was het gewend om alleen te zijn dus. In plaats van op de zetels te gaan zitten liep Max naar een van de grote ramen toe en keek een tijdje naar buiten. Het was zonnig, een perfect moment om naar buiten te gaan zonder dat ze hem vreemd bekeken omdat hij een zonnebril droeg heel de dag, heel het jaar door. Bij het horen van een stem draaide de jongen zich om en keek vanachter zijn glazen naar de jongen die op de zetel lag. Een zucht schoof over zijn lippen. Weer een bijdehandje die blijkbaar niet beter wist. Max vond niet de juiste woorden om te reageren, en moest hij die gevonden hebben zou hij waarschijnlijk nog gezwegen hebben. Het feit dat hij zo onzeker was hielp hem niet in dit soort situaties, en dat maakte hem een makkelijke doelwit voor jongens als hem. Pestkoppen. Aarzelend beet hij op zijn onderlip toen de jongen nog een opmerking maakte. Wie gaf hem het recht? Max keek de oudere jongen met een koele blik aan. ‘Hou je kop! Je weet niet over wat je het hebt. Je weet niks van mij.’ Oh nee, hij kreeg geen driftbui. Maar hij begon het grondig beu te worden dat mensen hem bestempelde als een idioot of wat dan ook. Eerlijk, had die gast geen hersenen in zijn kop of zo? ‘Denk eens verder na dan wat je ziet. Het zal je helpen om juist te oordelen over mensen.’ Zonder waarschuwing draaide Max zich om en beende weg, verder van de jongen vandaan. Ergens in de hoek van de grote ruimte waar ook een soort van zithoek was zette hij zich neer in de zetel die voor een raam stond. Bedenkelijk keek hij voor zich uit. Ergens was hij best wel trots op zichzelf, maar langs de andere kant dan ook weer echt niet. Normaal deed hij echt niet zo tegen iemand. Maar, ugh nee niets te maren die knul had het verdiend.

Wanneer de jongen zich recht zette had hij meteen spijt van zijn kleine uitval tegen hem. Ughe, wat was hij toch weer goed bezig met andere mensen te leren kennen. Of beter gezegd wat was hij weer goed bezig met iemand te irriteren. Ach, uiteindelijk wat maakte het ook uit. Het was beter dat hij van zich af beet in plaats van dit hij zich door iedereen liet doen. Er waren van die dagen dat hij zijn mutatie liever nooit gehad had, dat hij nu onder normale mensen was en dat hij niet met een zonnebril door het leven moest voor andere mensen veilig te houden. Maar dan kwam de downside van geen mutatie hebben, dan was de kans tien keer zo groot dat hij zijn broer niet had kunnen redden van de dood en dat hij zelf ook te pletter was geslagen. Max rolde nog met zijn ogen voor hij was weg gebeend. Ughe, hij zou die gozer nog wel eens wat laten zien, ooit.
Even haalde de jongen een hand door zijn haren en had inmiddels al een andere manier gevonden om zijn tijd te verdrijven. Op de zetel had een of ander boek gelegen, en het leek hem eigenlijk wel interessant. Lezen was niet bepaald een van zijn hobby’s maar op momenten als dit was het wel perfect om zijn gedachten naar iets anders te laten gaan. Blijkbaar was het een of ander verhaal over de begin mutanten, stiekem best wel saai. Maar ach, zo had hij stiekem toch al wat punten voor als het op geschiedenis aan kwam. Vanuit zijn ooghoeken zag hij die ene jongen weer tevoorschijn komen, dit keer bleef hij staan tegen de muur tegenover hem. Ughe, had hij er nog niet genoeg van of zo. Max wou echt niet kwaad worden, want wie weet wat zijn domme verstand hem dan wel niet zou laten doen. Misschien blies hij die knul dan wel ineens van het eiland af. Een minieme grijns verscheen op zijn gezicht. Dat zou nogal een zicht zijn, maar iets wat hij toch niet zo maar zou doen. Hij sloeg het boek dicht en legde dat naast hem op de bank terwijl zijn ogen zich weer richtte op de jongen. Ergens was hij benieuwd met wat hij nu weer zou afkomen. Als hij weer die opmerking van de zon ging gebruiken was die knul wel erg zielig in zijn ogen. Max had al veel verschillende opmerkingen naar zijn hoofd gekregen, sommige hadden te maken met de zon andere dan weer met iets geheel anders, maar allemaal waren ze bedoeld om hem te kwetsen en hem uit te lachen. Oké, het feit dat die hem klein noemde daar kon hij nog mee leven want hij was ook wel klein voor de moment, dus daar zou hij niets over gaan zeggen. Nou, nog niet. Max keek de jongen verbaasd aan. Oh wow, nu kwam hij sorry zeggen? Om niet meteen weer een botte reactie te geven liet hij de jongen uitspreken en uiteindelijk brak er toch een kleine glimlach door op zijn gezicht. ‘Je bent niet de eerste die er een opmerking over maakt, echt niet.’ Antwoorde Max met een diepe zucht. Zeker niet, deze gast kon aansluiten in een rij van vele. ‘Het spijt me van mijn reactie.’ Niet dat hij het niet verdiend had, maar als die knul het al in zichzelf vond om hem te komen zeggen dat hij het niet meende, dan moest Max hem ook maar vergeven of wat dan ook.

Nee, Max had dit alles behalve verwacht. Sterker nog hij had verwacht dat het zou uitdraaien op een ruzie tussen de twee, en wie weet wat hij dan zou flikken bij de jongen. Dus dit was zeker en vast beter dan te zijn uitgevlogen tegen de kerel. Gelukkig ging Max ruzie’s meestal uit de weg, omdat hij wist wat voor schade hij kon aanrichten bij andere als hij in een vlaag van woede zijn zonnebril af deed. Hij wou het zich niet eens voorstellen wat er zou gebeurden, gewoon omdat het zo nou ja niet charmant zou zijn. Zijn woorden deden een brede glimlach verschijnen. Mooi dat hij er zo over dacht. ‘Ik zei niet dat ik je haatte weet je wel.’ Klonk het vrolijk. Nee, haten bestond niet in zijn wereld. Hij was gewoon even geïrriteerd maar het was niks serieus, want om eerlijk te zijn was hij na zijn kleine uitbarsting toch al weer een stuk opgeluchter. Maar hij had wel gelijk, haatgevoelens of iets in die trend waren gewoon echt stom. Hm, de jongen die nog steeds recht stond was nog niet een van de slechtste eigenlijk. Of hij kon zich even goed maar even aardig voordoen of zo. Yeah, dat zag hij eigenlijk ook nog wel gebeuren om eerlijk te zijn. Max keek hem recht in de ogen aan, en had al heel snel door wat de jongen eigenlijk aan het proberen was. ‘Ik wil je niet teleurstellen of zo, maar door deze glazen kan je echt niet kijken.’ Klonk het op een verontschuldigende toon. Meerdere mensen hadden het al vaak genoeg geprobeerd en geen een van hun was geslaagd, dus tenzij deze knul hier opeens iets van een x-ray ogen had kon hij er echt niet door kijken. Soms was het eigenlijk wel een voordeel, want omdat hij dus elk moment van de dag die bril droeg, was dat dus ook tijdens de lessen door. De geërgerde blikken die de leerkrachten heel soms van hem kregen bleven dan ongezien, ook al wisten ze het meestal wel als hij zoiets uithaalde. Door dat hij even was afgedwaald in zijn gedachten, hoorde hij eigenlijk nog maar net de laatste woorden van de jongen die inmiddels was gaan zitten. Moeilijk om te raden wat hij had gevraagd was het niet, zeker niet. Het was dat hij hem toch wel een beetje een antwoord schuldig was, want anders zou hij waarschijnlijk niet eens iets gezegd hebben tegen hem. ‘Wel, ik heb een mutatie aan mijn ogen..’ Voor zo ver was dat vast wel al duidelijk voor hem. ‘Als ik mijn zonnebril afzet, dan vuur ik zeg maar energie stralen af. Ik zou bijvoorbeeld nu op dit moment jou van het eiland af kunnen stoten enkel door de bril af te zetten.’ Max haalde luchtig zijn schouders op, alsof het niets was dat hij zo maar een gat in een muur kon schieten, sterker nog niet alleen door muren maar hij kon het ook door bergen en allerlei andere dingen die je, je niet zou kunnen inbeelden. Dat was ook een van de pluspunten aan Genosha, hier werd hij niet raar bekeken om wat hij kon. Plus, hier werd het hem ook nog eens geleerd hoe hij zijn kracht onder controle moest houden zodat hij ooit op een dag zonder die zonnebril te dragen door het leven kon gaan.