You could walk straight through hell with a smile

Het was een zonnige dag buiten. En met dat hij de dag er voor binnen had gezeten had hij maar besloten om vandaag een bezoekje aan de tuin te brengen. De jongen stapte haastig door de gangen, hij wou zo snel mogelijk bij de tuin aankomen zodat hij daar even in alle rust gewoon wat kon zitten zonder dat er iemand op hem af kon komen. Zoals altijd stond de zonnebril weer op zijn neus, en ditmaal had hij ook nog een voorwerp bij. Max had zin om muziek te maken vandaag, en daarom had de kleine dude zijn gitaar mee naar buiten genomen. Op een bankje onder een grote boom ging hij zitten. De zon verwarmde zijn hele lichaam, zorgde er voor dat hij zich ook meteen weer beter leek te voelen. Voor eventjes keek hij rond, maar hij vond niet meteen iemand die hij zou kunnen storen met zijn gitaar. Wat maar goed was ook. Zijn aanvaring gisteren met Jesse was hij nog niet vergeten, maar uiteindelijk was dat ook in orde gekomen en bleek die dude nog wel een beetje vriendelijk te zijn. Kort snoof hij de zoete geur van alle verschillende bloemen op. De herfst zat er aan te komen, dus binnen kort zou het hier niet meer zo gezellig zijn. Genoeg reden voor hem om hier nu genoeg te zitten, al was de kans groot dat hij hier in de winter zijn lolletje ook wel zou hebben. Kort kraakte Max zijn vingers waarna hij de eerste akkoorden sloeg van Hall of Fame van The Script. Hij kende de akkoorden perfect uit zijn hoofd van dat liedje, hij had het genoeg kunnen oefenen op zijn kamer. Sterker nog, hij vond van zichzelf dat hij het hele nummer ownde maar off course deed hij het niet beter als de groep van wie het was. Er stak een zachte wind op die met zijn haren begon te spelen, en deze natuurlijk helemaal in de war bracht, maar het bracht Max niet van de wijs. Nee, hij ging gewoon verder op zijn gitaar, en als je zelfs dicht genoeg zat kon je hem zachtjes de tekst mee horen zingen. Vanaf hij had geweten dat het liedje had bestaan had hij er al een voorliefde voor gehad.

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Ooc: Dát is by Fáaaar het beste nr van hun, en ik lieft je topic titel. Ik heb ze al 5x live gezien YEAH!

Jade wist het zeker, als ze überhaupt nog familie had gehad dan hadden die haar geprezen met de overwinningen die ze laatste dagen had begaan. De blondine had voor het eerst sinds vier maanden haar kamer verlaten, een roommate gekregen, daadwerkelijk geprobeerd een gesprek te voeren met Lillian én ze was zowaar een onbekende andere mutant die hier op school zat tegen gekomen en ze had er zelf wat tegen gezegd. Enkele maanden geleden had ze nooit durven hopen dat dit zou gebeuren. De angst die zo diep van binnen vastgeroest leek te zitten kroop iedere keer weer naar buiten, de trillende handjes die ze vervolgens kreeg en de moeizame gesprekken waren de herkenbare bewegingen die de nerveusiteit verraadde. Het was niet zo dat ze aanwezigheid van andere niet op prijs stelde, nee het was voor haar gewoon de angst dat ze haar iets aan zouden doen. Want Jade wist als geen ander dat mensen zich zo anders voor kunnen doen dan ze daadwerkelijk zijn. Maargoed, ze wist dat er in haar leven niets ging veranderen als ze het zelf niet zou toelaten. Misschien was dat besluit gekomen nadat ze haar lesrooster gekregen had en ze er toch echt aan moest geloven, Genosha bood haar onderdak maar dan moest ze wel netjes te lessen volgen.

Nog een paar dagen kon ze doen en laten wat ze wilde, want pas over een paar dagen zouden haar lessen beginnen. Ze wist dat de spanning en de angst daarvoor pas een dag van te voren zou beginnen, ondanks dat ze zichzelf wel duizend keer kon vertellen dat er niets aan de hand was kon ze zichzelf niet overhalen, alsof het en soort van persoonlijke strijd was binnen in haar. De enige manier om afleiding van dat alles te creëren was het gebruik maken van haar gave en de natuur op te zoeken. Omdat ze nog geen éen keer de school had durven te verlaten was de prachtige tuin nu haar tweede huis geworden. Wederom bevond de blondine zich dus voor de prachtige ingang van de tuin, de hoge witte boog die vol gegroeid was met een prachtige struik met de nog dichte roze bloemen. Sinds haar aankomst waren de bloemen al dicht, ondanks dat ze al prima volgroeit waren. Jade liet haar fel blauwe ogen even over de omgeving glijden voordat ze haar rechterhand tegen de struik aan liet rusten. Vrijwel direct nadat ze contact had gemaakt met de struik opende de bloemen het dichtste bij haar hand, maar daar bleef het niet bij, zodra er éen bloem open was ging de bloem daarboven ook weer open. In nog geen minuut opende alle bloemen zich éen voor éen en kwam de prachtige struik weer volledige in bloei. Een korte glimlach sierde haar zacht roze lippen. De gave die ze bezat was bijzonder, en omdat het haar geen moeite koste om contact te leggen met de natuur kon ze heel erg veel.

Rustig zette de nog altijd wat magere blondine haar lichaam weer in beweging, momenteel liep ze nog altijd schoen loos omdat ze de nog steeds niet kon wennen om iets aan haar voeten te hebben. De richtte haar helder blauwe ogen weer op het graspad voor haar, dat bij elke pas die ze zette leek het gras nog groener te worden en alle bruine/dorre puntjes te verdwijnen. Daar hoefde ze echter geen moeite voor te doen, het was haar huid waar de natuur op reageerde. Alsof ze een soort van genezende gave had. Zodra ze haar rechterhand langs een rij uitgebloeide lavendel struiken haalde verdwenen de bruine uitgebloeide punten en kwamen de prachtig heerlijk ruikende paarse bloemetjes weer terug. Het was goed te zien dat Jade hiervoor geboren was, en het meest bijzondere is dat dit nog geen eens is alles was dat ze kon. Elk natuurlijk element, zowel water,vuur,lucht en dus aarde kon ze manipuleren,absorberen en creëren. Maar zoals duidelijk is zijn de krachten de aarde het sterkste. Elke keer wanneer de blondine zich in de natuur waande leek de natuur op haar aanwezigheid te reageren. Nu was er echter ook iets wat haar aandacht trok, het ritmische prachtige geluid van een gitaar werd door de lucht meegevoerd in haar richting. Jadeline wist dat er meer muzikanten waren hier op Genosha, want ze had ook al eerder iemand op de grote piano horen spelen bij haar in de gezamenlijke woonkamer. Diegene die echter het gitaar bespeelde had een wijze keuze gemaakt door zich in de tuin te settelen, tenslotte was dat ook voor Jade de  beste keuze om ongestoord te oefenen. Echter leek het er niet op de diegene veel oefening nodig had, want het kostte Jade totaal geen moeite om het nummer te kunnen herkennen. Sinds dat ze op Genosha was had ze alle jaren muziek die ze had gemist ingehaald, en had ze dagen lang op de computer die ze had kregen muziek opgezocht, en zo was ze ook deze band genaamd the script tegen gekomen. Sommige mensen waren ervoor gemaakt om muziek te maken en daar behoorde deze band ook zeker toe.

Heel rustige bewoog de jongedame zich voort, nog altijd met haar rechterhand langs de vele bloemen en struiken die weer spontaan in bloei sprongen. Zodra ze bij een open ruimte aankwam stond ze jongedame met haar haast witte haren weer stil, niet ver voor haar op een van de kleine sierlijke witte bankjes zat een jongen met een gitaar, en nog erg jonge knul die daar prachtig op zijn gitaar zat te spelen. Ze hoopte dat ze met haar aanwezigheid de jongen niet had laten schrikken, daar sommige mensen ook dat effect op haar hadden. Op een of andere manier vormde deze jonge totaal geen bedreiging voor haar, en haar gespannen lichaam leek iets te ontspannen, deze jonge kon simpel weg niet ouder zijn dan twaalf dan vormde hij toch zeker ook geen bedreiging voor haar? Even twijfelde de blondine, zoals gewoonlijk, zette ze kort haar tandjes in haar onderlip terwijl ze zocht naar de juiste woorden om de jongen te begroetten. Echter kon ze niet echt op iets komen behalve dan dat ze rustig met haar zachte zuivere stem dat is echt prachtig de jongen een compliment toesprak.