Nothing left to say now.

Vermoeid opende de jongen zijn ogen toen hij zijn wekker hoorde afgaan. Naar zijn gevoel was het nog veel te vroeg om op ta staan, laat staan dat hij zijn wekker om dit uur had gezet. Toen hij even naar de wekker keek werd het al snel duidelijk hoe het kwam dat hij nog zo moe was. Het was vroeg, en voor de jongen al helemaal te vroeg. Hij was een avondmens, en helemaal geen ochtendmens. Je moest hem nooit vragen om zeer vroeg ergens te zijn want negen op de tien kwam hij dan te laat. Als hij dan toch op tijd zou zijn moest je niet verwachten dat hij klaar wakker was. Je kon hem dan het best vergelijken met een zombie. Door zijn handen naast hem op het bed te zetten kon hij zichzelf zo recht duwen. Zijn beeld was voor het grootste gedeelten nog helemaal wazig maar beetje bij beetje verscherpte alles weer. Pas nu kon hij de zachte hoofdpijn voelen die sterker werd als hij bewoog. Dat kwam ervan als je vroeg wakker werd, er was niets goed aan. Het liefst zou hij zich nu weer naar achter laten vallen om verder te slapen, maar zijn hoofdpijn ging ervoor zorgen dat hij wakker bleef. Daarbij was hij nu al wakker, het ging hem nooit lukken om weer te gaan slapen. Jesse dwong zijn lichaam om recht te komen. Bij een opkomende geeuw bracht hij zijn hand naar zijn mond. Ondertussen slenterde hij naar de badkamer toe. Het licht deed hij aan om vervolgens één van de kasten te openen. Zijn blik gleed over al de schabben tot hij uiteindelijk vond wat dat hij nodig had. Hij nam een klein zakje uit de  kast om daar vervolgens iets van pillen uit te nemen. Het waren maar onschuldige pilletjes, het zou moeten helpen tegen de hoofdpijn, of zo dacht hij toch. Na dat hij één van de pilletjes genomen had stak hij het zakje weer weg om vervolgens de kaar te openen, één van de pilletjes in te slikken en vervolgens wat te drinken om de vieze smaak weg te krijgen uit zijn mond. Iedereen zei wel dat pillen die je in moest slikken geen smaak hadden, maar ze hadden wel degelijk een smaakje. Voor dat hij de badkamer verliet deed hij eerst de kraan weer dicht en het licht uit. Van één van de vele hoopjes kleding die overal verspreid lagen nam hij een simpele grijze jogging die hij aan trok en zo ook een zwarte sweater. Hij deed ook maar iets aan zijn voeten om vervolgens naar buiten te gaan. Nu dat hij wakker was kon hij er maar beter voor zorgen dat hij ook echt wakker werd, en dat ging niet gebeuren als hij heel de tijd voor zich uit gaat blijven staren als een zombie.
Eenmaal buiten was het eerste wat hij deed zijn handen in de zakken van zijn sweater steken. Overdag mocht het dan warm zijn, maar dat wilde niet zeggen dat het s’morgens vroeg warm was. Jesse begon maar gewoon te wandelen, naar nergens in het bijzonder. De hoofdpijn waar hij mee opgestaan was, was volledig verdwenen en hij moest toegeven dat de ochtendlucht ervoor zorgde dat hij wakkerder werd, al klonk het idee om terug zijn bed in te duiken helemaal niet slecht. Toen dat er echter iemand in beeld kwam bleef hij staan. Tot zijn eigen verbazing zag hij hoe enkele bellen in de lucht vlogen, bellen die het meisje gemaakt had. Een mooi zicht was het zeker, maar toen ze leek te schrikken vielen al de bellen weer uit elkaar naar beneden. ‘Wow rustig, je ziet eruit alsof je net een spook hebt gezien.’ Zei hij vriendelijk met een glimlach op zijn gezicht.

Het feit dat de bellen zomaar ineens weer vielen liet hem toch ook even verschieten, al zou hij dat nooit toegeven. Het ging gewoon zo plots. Daarbij was het ook nog eens vroeg voor hem. Iedereen zou ervan verschieten als die nog maar half wakker zijn. Het meisje was alleen daardoor niet verschoten. Ze was verschoten van zijn aanwezigheid. Als opmerking had Jesse gezegd dat ze eruit zag alsof ze een spook had gezien, maar wie weet. Het kon nog eens waar zijn. Langs de andere kant moest hij er nu vast ook als een spook uitzien, maar als ze dat gezegd had dan had hij het vast als een belediging opgevangen. Het was nooit slim om iets over zijn uiterlijk te zeggen, of hoe hij over kwam, vaak nam hij het verkeerd op. Dit kwam omdat hij praktisch gezien zonder ouders was opgegroeid en altijd voor zichzelf moest zorgen en voor zichzelf moest opkomen. Op school was hij ook nooit de populairste omdat mensen altijd wisten wat hij van hen vond. Toch liet hij zich nooit doen, hij kwam voor zichzelf op en ging niets uit de weg. Het zorgde er niet voor dat hij de aardigste persoon was, maar in ieder geval werd hij niet gepest zoals andere mensen.

Dit moest hij natuurlijk weer hebben. Haar manier van doen verraden gewoon dat ze zich alles behalve op haar gemak voelde. Dat zijn gezelschap niet echt geaccepteerd werd. Zacht schudde hij dan ook zijn hoofd. Voor dat hij de andere kant heel even op keek, om niet naar het figuur dat voor hem stond te moeten kijken. Het duurde zelfs een hele tijd voor dat ze eindelijk iets durfde te zeggen, en dan nog was het alles behalve veel. Ze had dus verwacht dat ze alleen kon zijn? Dat was dan verkeerd gedacht. ‘Je zal hier nooit echt alleen zijn, we wonen hier op een school, er is altijd wel iemand.’ Nooit deed de jongen echt de moeiten om verborgen te houden hoe hij dacht om mensen. De reden daarvoor was heel simpel. Het had geen zin door één van zijn mutaties. Sommige zagen hun mutatie als een gave, maar Jesse zag het zoals het was; een mutatie. Het was niets meer en niet minder. Het maakte hen allemaal stuk voor stuk vreemd. Het maakte sommige zelfs onmenselijk. Een mens hoorde geen bellen te maken, of een gsm op te nemen zonder het toestel vast te hebben. Het maakte hen vreemd en zorgde ervoor dat veel normale mensen schrik van hen hadden. Jesse kon het die mensen ook niet kwalijk nemen. Sommige mutaties hadden misschien wel hun charmes, maar ze waren niet allemaal zo mooi om naar te kijken. Sommige waren gruwelijk, zelfs dodelijk en geef nu zelf toe, wie wilt er nu levensgevaarlijk zijn? Op veel vlakken was de jongen blij met wat hij kon. Naar zijn weet kon hij niemand per ongeluk doden met zijn mutatie. Hij kon zelfs niemand verwonden en eerlijk gezegd was hij daar vrij blij om. Natuurlijk wist hij dat hij nooit tegen veel van de andere mutanten op zou kunnen. Sommige konden zeker weten vuursturen en hij wou echt niet half verbrand door het leven gaan.

Note; Sssssssst, zolang je zwijgt valt het niemand op x3
Woorden; 534