I watched you as you left but I can never seem to let you go {&Devon}

I USED TO BE SO HAPPY, BUT WITHOUT YOU HERE I FEEL SOW LOW

En weer werd de deur van de ziekenzaal zonder pardon voor haar neus dicht gedaan. Dit was nu al de weet zij hoeveelste keer vandaag en dan vooral gisteren niet vergeten. De blonde meid had gisterochtend gehoord dat Devon en Storm die nacht naar de ziekenzaal zijn gebracht, maar ze had geen idee waarom of in welke toestand. Geen enkele leerkracht wilde er iets over uitspreken en Dennimae mocht ze nog niet zien. Een trillende hand haalde ze door haar blonde haren heen, waarbij haar borstkast flink op en neer ging. Haar ademhaling ging veel te snel voor haar lichaam om te controleren, waardoor de lucht met enorm veel kracht uit haar neus geblazen werd. Denni's lichte ogen stonden groot, totaal niet wetend wat nu te doen. Ze stond letterlijk aan de grond genageld. Waarom mocht ze ze niet zien? Eventjes maar, alleen een kijkje door het sleutelgat zou voor haar genoeg zijn. Alleen om te kijken in welke toestand ze verkeren. Maar veel goeds kon het niet zijn, dan had ze ze wel mogen zien. Machteloos liet ze zichzelf tegen de muur zakken, naast de deur van de ziekenzaal. Met haar gezicht tussen haar knieëen en haar handen in haar haren probeerdde ze haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Dennimae had vanaf gisterochtend de ingang van de ziekenzaal bijna niet verlaten. De keren dat ze dat wel gedaan had, was om even snel naar de wc te gaan of omdat een leerkracht haar midden in de nacht naar haar kamer gesleept had. De meid was totaal overstuur, kon niet tegen het idee dat er misschien wel iets heel erg mis kon zijn. De moed zakte haar elke minuut meer in de schoenen. Waarom mocht ze niet heel eventjes bij ze langs? Ze wist niet wat er gebeurd was, niemand wilde haar iets vertellen terwijl ze aan hun gezichten kon lezen dat het niet goed zat. Kort haalde ze haar neus op, om haar blik weer naar de deur te richten. De blondine had helemaal niks kunnen eten en met een zeurderig gevoel knorde haar maag ter protest. Dennimae negeerdde dit echter, ze wilde niet van deze deur afwijken. Al mocht ze de jongens een hele week niet zien, Denni zou de deur niet verlaten voordat ze iets wist. Nog steeds ging haar hart vreselijk snel tekeer en was haar ademhaling haperig, ze was onzettend ongerust. Deze twee jongens waren haar vrienden, mensen die ze echt vertrouwden en dat kon ze niet van veel zeggen. Storm en vooral Devon hadden haar op zo veel manieren geholpen en nu wilde ze hun helpen. Op welke manier dan ook, al is het alleen maar naast hun bed zitten terwijl ze slapen. Ze een glimlach toewerpen en liefde dingen toefluisteren, ookal zouden ze haar niet eens kunnen horen. Ze wilde er voor hun zijn, niet hier machteloos wachten tot iemand haar zou vertellen dat haar vrienden aan het lijden waren en zij er niet eens voor hun zou kunnen zijn.

De deur van de ziekenzaal ging open en wat geschrokken van het plotselinge geluid, sprong de blonde meid op. Ze keek recht in het gezicht van een verpleegster, die haar een wat waterig glimlachje toe lachte. "Ga alsjeblied rusten, meisje." De verpleegster legde een steunende hand op haar schouder, maar voor Dennimae voelde het als een duw verder van de jongens af. Denni sloeg de hand van de verpleegster weg, al bedoelde de vrouw het enkel goed. De vrouw zuchtte, glimlachte nogmaals en liep haar toen voorbij. De lichte kijkers van de blondine volgde de verpleegster tot ze de hoek omwas, waarna ze haar zachte vingers om de deurklink sloot. Die zuster had haar de afgelopen keren weg gestuurd en stiekem hoopte Denni dat er nu niemand bij de ingang zou zijn. Zachtjes opende ze de deur, waarbij haar hart nog harder ging dan eerst. Haar lichte ogen gleden vliegensvlug door de ruimte heen, waarna ze op haar lip beet en door de deur naar binnenschoot. Haar slanke lichaam pastte gemakkelijk door de kleine opening heen die ze zelf gemaakt had, bang dat iemand haar zou horen. Ze was nu al binnen, zo dichtbij, ze wilde niet nog een keer weg gestuurd worden. Deze dag was ook al tegen het einde en ze kon niet nog een dag verdragen zonder Devon te zien. Al was het maar een seconde.
Haar hele lichaam trilde terwijl ze haar zo zacht mogelijk op de grond probeerde te zetten. Dennimae had geen idee waar ze zijn moest, was nog nooit in de ziekenzaal geweest. Ze liet zich puur door gevoel leidden, die meestal wel de waarheid sprak. En zo nu ook, want daar verderop lag hij. Storm zag ze zo snel niet, maar door het wazige glas kon ze Devon zien liggen. Haar hart zat in haar keel en het kleine beetje moed die ze nog had, was nu volkomen weggezakt. Hij zag er vreselijk uit. De blonde meid voelde hoe haar ogen vochtig werden, maar liet de tranen niet toe. Het duurde even voordat ze haar vingers om de deurklink kon sluiten en de deur te openen, bang voor wat ze zou aantreffen. Met een diepe zucht en haar ene hand gebalt tot een vuist, opende ze de deur. Haar lichte kijkers vielen meteen op het gezicht van Devon. Zijn ogen waren gesloten, maar zijn neusgaten toonde aan dat hij wel ademde. Evenals zijn borstkast, wat haar later pas opviel. Zachtjes sloot ze de deur achter zich dicht, waarbij ze haar trillende hand voor haar mond plaatste. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Haar blik gleed de kamer rond, maar ze zag Storm niet liggen. Duizende vragen gingen door haar hoofd heen, tot de bezorgdheid de overhand nam. Devon zag er zo vreselijk slecht uit. Zachtjes liep ze naar zijn bed toe, waar ze haar trillende vinger zachtjes op zijn wang legde. Hij voelde een stuk warmer aan dan normaal en het maakte Denni alleen maar banger. Bang hem te verliezen, bang alles te verliezen. Ze kon geen mensen meer verliezen, niet als ze zo dicht bij haar stonden. Want waarschijnlijk wist de jongen het geen eens, maar hij betekende meer voor haar dan hij zich kon voorstellen. Eigenlijk wilde Dennimae door de kamer lopen om te kijken of Storm hier ook zou zijn, maar ze was bang gezien te worden. Of over de vele kabels die de aparatuur met Devon verbond, te struikelen. Er zaten zo verschrikkelijk veel draadjes aan zijn lichaam verbonden en de nekkraag maakte haar misselijk. Sowieso het zien van zijn toestand, maakte haar misselijk. Ergens begon ze nu te begrijpen waarom ze haar niet bij hem lieten, maar ze moest het zien. Ze moest er voor hem zijn, zoals hij onwetend er voor haar geweest was. "Word alsjebliefd beter, Dévon." Kwam er ontzettend zachtjes uit haar mond, proberend hem niet wakker te maken. Als hij überhaupth wakker kon worden, want als ze hem zo zag was ze bang dat hij bewusteloos zou zijn. Misschien zelfs in een coma, kunstmatig of iets. Een onzettend warm gevoel bekroop de meid en hoofdpijn kwam opzetten. Haar lichaam trilde nog steeds als een gek en weer voelde hoe haar ogen zich met tranen vulde. Wat was er gebeurd? Ze had geen idee wat die twee die nacht hadden uitgespookt, tevens wist ze ook nog niet van Storm zijn weerwolven kant. Zachtjes legde ze haar hand op die van Devon, om hier voorzichtig in te knijpen. Ze wilde hem laten weten dat ze er was, al wist ze niet of hij het kon voelen of haar kon horen. Ze wist helemaal niks van zijn toestand, wat er gebeurd was. Totaal machteloos en het maakte haar gek. Het enige wat ze wel wist was dat hij er vreselijk uit zag en dat ze hem niet kon en wilde verliezen. Dennimae zakte door haar knieën en sloot haar zachte vingers om zijn hand, waarna ze zachtjes een kusje op zijn pols gaf. Ze legde haar voorhoofd op het sukje bed naast zijn arm en probeerde nogmaals haar ademhaling onder controle te krijgen.

&Devon, when Janne is ready ;3

De stilte die in zijn kamer hing was vredig en bovendien was het er ook veel huiselijker dan dat het geweest was in de algemene ziekenzaal. Het kleine klokje dat op het nachtkastje langs zijn bed stond tikte ritmisch mee. Maar voor Devon was de tijd blijven stilstaan. Hij kon niet slapen, hoe graag hij ook wilde. Het was niet dat de vermoeidheid er niet was, dat bleek wel uit de blauwe kringen onder zijn ogen, maar het was gewoon de angst die hem partten speelde. Hij was bang voor opnieuw die verschrikkelijke nacht te moeten meemaken in zijn dromen. Zijn rug deed pijn, hij wilde zo meer dan ooit een andere houding aannemen, maar zijn gebroken lichaam protesteerde. De kraag die zijn hoofd ondersteunde ontnam hem de weinige vrijheid die hem nog restte en deed hem haast op een robot lijken. De enige optie die hij had was dus plat op zijn rug liggen, het witte laken strak over zijn lichaam getrokken en zijn armen die recht over zijn deken lagen en het zo op zijn plaats hielden. Zo had de verpleegster hem gelegd, en zo was hij ook blijven liggen. De kom soep stond koud te worden langs het klokje op het nachtkastje, en was nog steeds onaangeroerd. ’Devon alsjeblieft, wees niet zo koppig en eet.’ de strenge woorden van de verpleegster galmden nog altijd door zijn hoofd. Ze had hem proberen te voederen, een lepel soep aan zijn lippen gezet en hem proberen te dwingen om zijn mond open te doen, maar Devon had koppig zijn lippen op elkaar gehouden. Een vlek pompoensoep op zijn witte tshirt was het enige wat eruit voort was gekomen. Met ogen waaruit de fonkeling verdwenen was staarde hij naar het plafond boven hem en dacht aan zijn beste vriend. Het was ondertussen twee dagen geleden dat Devon de hele situatie uit de hand had laten lopen, maar het voelde nog steeds alsof het slechts enkele minuten geleden was. De pijn in zijn lichaam mocht dan wel verminderd zijn, de stekende pijn op de plaats waar zijn hart zat, was nog steeds niet geminderd.

Blijkbaar zou het beter zijn als ze op aparte kamers lagen, zodat ze beide de rust en stilte hadden die ze nodig hadden en in een zo goed mogelijke omgeving konden genezen. Bullshit, vond Devon, maar het was niet dat hij er veel aan te zeggen had. Hij was te zwak geweest om in protest te gaan, laat staan dat zijn stem hem krachtig had doen overkomen. Hij vroeg zich af of Nadya nog bij Storm was langsgeweest, want hij had de afgelopen twee dagen niemand anders gezien dat de norse verpleegster die hem van zijn eten en verzorging voorzag, of nieuwe vloeistof in zijn infuus deed, of de klevende stickertjes op zijn borst te vervangen die zijn hartslag constant in de gaten hield. Zijn toestand was stabiel, maar het weerwolvengif dat hij in zich had gekregen door de verschillende beten van Storm hadden toch een vreemd effect op hem. Alsof het zijn normaal versnelde genezingsproces blokkeerde. ’Geen bezoek, voor je eigen bestwil.’ had ze gezegd, zelfs ondanks dat Devon er niet eens achter gevraagd had. Hij mocht zich dan wel eenzaam voelen, in zijn ogen was het beter om zijn verdriet alleen te verwerken. Zachtjes schraapte hij zijn keel, die kurkdroog aanvoelde. Een geeuw borrelde op en in eerste instantie probeerde Devon hem te onderdrukken, maar het zorgde voor zo een spanning op zijn kaken en hals, dat hij hem maar liet gaan. Niet dat dat minder pijn deed.. Langzaam bewoog hij zijn schouders heen en weer, om toch een iets of wat gemakkelijkere houding te vinden, misschien moest hij toch maar even proberen te slapen, of in ieder geval zijn ogen sluiten.

Het duurde slechts enkele minuten voor zijn vermoeidheid de overhand nam en hem in zijn greep nam. Alles werd zwart, alleen een paar rode ogen die hem langzaam knipperend aanstaarde. Een wolf stapte uit de duisternis en liep bedeesd op hem af. Devon begon te rennen, maar geraakte niet voorruit. Zijn benen voelden zwaar en hij leek haast ter plaatse te lopen. Terwijl bleef de wolf met een schuimende bek dichterbij komen. Het angstzweet brak hem uit en zijn hart sloeg sneller dan normaal, waardoor de monitor zachtjes begon te piepen, waarschuwend, nog niet alarmerend. Hij voelde iets koud op zijn wang en zijn lichaam schokte, maar bleef in de trance van zijn slaap. "Word alsjebliefd beter, Dévon." Hij hoorde een zwak geroezemoes in de verte, alsof iemand zijn naam zei en hem terug in de realiteit wilde halen. Devon zijn hartslag werd weer kalmer. De wolf bleef stil staan en keek hem verbaasd aan, met een blik in zijn ogen van ‘Ga je nu al weg?’. Vervolgens voelde hij een koude op zijn hand, gevolgd door een drukkend gevoel. ’Hmm..’ kreunde hij op een grillige manier, en opende langzaam zijn vermoeide ogen om weer onmiddellijk tegen het plafond aan te kijken, zijn nekkraag gaf hem immers geen andere optie. Langs hem hoorde hij een zacht geruis en voelde hoe zijn hand gedraaid werd en er vervolgens iets tegen zijn pols gedrukt werd. Hij hoorde een versnelde ademhaling, een ademhaling die hij al eerder had gehoord en uit de duizenden zou kunnen herkennen. ”Denni?” fluisterde hij schor, met een onherkenbare stem. Zijn stembanden waren zwaar aangetast, en de vraag was of hij ooit nog als zichzelf zou kunnen klinken. Rust, dat hadden ze hem voorgeschreven, maar dit was even belangrijker als rust. Met opeengeklemde kaken om de pijn in zijn nek en rug te verbijten, draaide hij zijn hals, en vond onmiddellijk de groene ogen van Dennimae. Hij zag de tranen  over haar wangen stromen en een gevoel van misselijkheid stroomde over hem. Devon zijn ogen begonnen te prikken en hij hapte zachtjes naar adem om vervolgens zijn hoofd weer weg te draaien. Hij had haar nodig, maar ergens toch ook weer niet. Waar Denni was, zouden vragen volgen, en hij wist niet of hij daar klaar voor was. Langzaam bewoog hij de vingers van de hand die ze vast had en wendde zijn hoofd opnieuw naar het plafond toe. Hij probeerde zich sterk te houden, voor zichzelf, maar ook voor Dennimae. Hij wilde gewoon niet dat ze hem zo kwetsbaar zag, hij hoorde er voor háár te zijn, en niet omgekeerd. Maar het ging hem niet, hij kon het niet volhouden. Het was alsof de aanwezigheid van Dennimae hem nog kwetsbaarder maakte dan hij al reeds was. En toen braken zijn emoties, schokten zijn schouders en begonnen de tranen over zijn wangen te stromen alsof er geen einde aan kwam, en dat zelfs zonder dat er iets gezegd was.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

I USED TO BE SO HAPPY, BUT WITHOUT YOU HERE I FEEL SOW LOW

Met Devon leek het alsof alles zich in een film afspeelde. Het dansen op haar kamer, de 'bed sene', het halloween feest waar ze eindelijk los kwam. En zo ook dit, als een vreselijk zielige drama waar een hoofdpersoon op sterven lag. Dennimae had zo gehoopt dat het als een Disney film zou lopen, waar iedereen aan het einde gelukkig wordt en alles op zijn pootjes terrecht kwam. Happley ever afther. Maar waar was Devons happy ending? Denni's ogen werden door de piepende hartslagmonitor getrokken en hoe meer ze zich er op focuste, joe meer haar moed verdween. Mocht ze dan echt geen happley ever afther krijgen? Het beetje geluk waar ze al jaren naar opzoek was, eindelijk gevonden leek te hebben, van haar afgenomen te worden? Was dit dan echt een nachtmerrie waar niet uit te ontwaken viel? Maar de blondine was veel te oud om nog in sprookjes te geloven. Ze wist dondersgoed dat dit de realiteit was en Devon, evenals Storm, misschien nooit meer wakker zou worden. Een traan gevuld met meer emotie dan woorden zouden kunnen omschrijven, wandelde als een slak over haar wang om vervolgens met een doffe plof op het bed neer te komen. Dennimae wilde er in blijven geloven, sterk zijn voor Devon op het moment dat hij het niet zou kunnen, maar ze was gebroken. Gebroken door het zien van zijn gehaverde lichaam, gebroken door te denken aan de pijn die hij en Storm nu moesten ondergaan. Gebroken door het hele gebeuren die de leraren en verplegers van haar wilde weghouden. Hoeveel verdriet de meid ook voelde, ze was ook boos. Boos dat dit hun moest overkomen, boos dat niemand haar iets wilde zeggen en boos dat ze hun niet kon helpen. Dat ze totaal machteloos enkel aan zijn bed kon staan, hopend dar Devon haar zou kunnen horen. Misschien sliep hij enkel, die gedachten hielde haar wat beter overreind. Geef nooit voorschot op verdriet, zei haar oudste broer altijd. Maar het zien van Devon gaf haar geen andere keus. Als ze niet beter zou weten, zag Devon er haast vredig uti. Als een wassenbeeld dat bijna klaar was voor het publiek om te aanschouwen. Maar de draadjes, apparatuur en zijn verwondingen gaven er een akelig beeld aan. Dit was alles behalve vredig, het was vreselijk om te zien.
Het gepiep van de hartslagmonitor bezorgde de blonde meid hoofdpijn, maar het leek al kalmer en rustiger te worden. Denni's betraande gezicht bleef even op Devon hangen, maar paniek sloeg toe. Ze wilde rustig blijven, probeerde zichzelf onder controle te houden maar haar emoties werden haar gewoon te veel. Dennimae legde haar voorhoofd op de zijkant van het bed, probeerde haar ademhaling rustig te krijgen. ”Denni?” Bij het horen van haar naam, kwam Denni's hoofd meteen omhoog. Met waterige ogen en een onderlip die nog steeds trilde, kwam ze langzaam overreind. "Dévon?" Vroeg ze zachtjes, alsof ze bevesteging zocht dat hij het was. Het was vreselijk om te zien hoe Devon zijn hoofd probeerde te draaien, maar de nekkraag amper beweging toe liet. "Blijf maar rustig liggen." Sprak ze, haar stem vol bezorgdheid. Ze klemde haar hand stevig om de zijne heen terwijl ze met haar andere het haar uit zijn gezicht veegde. De blonde meid probeerde een glimlachje op haar gezicht te vormen, maar verder dan enkel wat opgetrokken mondhoeken kwam ze niet. Tranen namen de overhand, al wilde ze niet huilen. Ze wilde sterk zijn, sterk voor Devon. Denni had hem nog nooit zo gezien, zo kwetsbaar. Toen de jongen begon te huilen, voelde het alsof haar hart in duizende stukken brak. Alleen het geluid was al vreselijk om aan te horen en het aanzicht was nog vele malen erger. Nog steeds hield ze zijn hand vast, ook zeker niet van plan die los te laten. Naast Devon was er nog een mini stukje van het bed over en de blonde meid wist zich er half op te wurmen. Gelukkig was ze slank, maar zelfs dit stukje was eigenlijk te klein voor haar. Niet dat het haar iets uitmaakte. Zo voorzichtig als ze kon, bang hem pijn te doen, wurmelde ze zichzelf naast hem op het kleine stukje bed. Zachtjes streek ze met haar duim zijn tranen weg, waarna ze haar voorhoofd tegen zijn wang aanlegde en zachtjes een kusje op zijn schouder drukte. "Het is goed, laat maar gaan. Je mag nu kwetsbaar zijn." Ferluisterde ze, haar stem teder en zacht.

Ze reageerde op zijn stem alsof er niets liever was in de wereld wat ze wilde horen. Onmiddellijk vond hij haar bezorgde ogen en zag hij haar blonde lokken die zoals altijd soepel rond haar gezicht vielen. ’Dévon?’ Weer dat accentje op zijn naam. Hij had er zo graag om willen glimlachen, maar het ging gewoon niet. Niets in zijn lichaam voelde ook maar iets van vrolijkheid, integendeel. Devon stond op breken, en het aanzien van Dennimae zou ervoor zorgen dat het sneller zou gebeuren dan hij wou. Het was zoiets typisch als mensen verdrietig waren, in je eentje kon je het meestal opkroppen, tot het moment dat iemand erachter vroeg. Het was haast alsof er aan de binnenkant dan zo’n druk ontstond die de emoties als een tsunami naar buiten dreef. Devon hoopte maar dat hij kon blijven zwemmen, dat hij niet ten onder ging. Toch zeker niet waar Denni bij was.’Blijf maar rustig liggen.’ Hij humde weer kort als teken dat hij het begrepen had en liet huiverend een zucht tussen zijn droge, gebarsten lippen ontsnappen. Toen ze haar hand naar zijn hoofd bracht om een pluk haar van zijn voorhoofd te strijken sloot hij zijn ogen en probeerde van haar zachte aanrakingen te genieten, maar het lukte niet. Hij kon zijn emoties niet langer onder controle houden en liet ze dan maar stromen. Hij kon aan de versterkte greep van Dennimae rond zijn hand voelen dat ze geschrokken was om hem zo te zien, maar hij kon er gewoon niet aan doen. Toen ze bij hem op het bed kroop opende hij zijn betraande ogen weer en keek haar met een zielige blik in zijn ogen aan. Hij deed een poging om wat op te schuiven, maar alles in zijn lichaam protesteerde. In de plaats daarvan hief hij zijn arm wat op en probeerde hem rond haar fragiele lichaam te leggen en ervoor te zorgen dat ze niet van het bed gleed. Hoe zwak hij ook was, hij zou altijd naar haar uitkijken.

Haar duim tegen zijn betraande wang, gevolgd door haar lippen die ze tegen zijn brede schouder duwde. Het maakte hem week, zwak, alle dingen die hij vurig wenste om niet te zijn. Hij wilde het niet, het was zo fout, maar toch voelde het ergens ook goed. Devon liet de denkbeeldige muren rondom hem zakken, toonde haar wie hij werkelijk vanbinnen was. De losbollige, oppervlakkige, flirterige Devon was meer dan dat, maar er waren amper personen die deze kant van hem te zien kregen. Van zodra hij beter was zouden de muren weer opgetrokken worden, maar nu was hij gewoon niet sterk genoeg om ze omhoog te houden. ’Het is goed, laat maar gaan. Je mag nu kwetsbaar zijn.’ Devon deed een poging om haar dichter tegen haar aan te kruipen en liet opnieuw huiverend zijn ademhaling ontsnappen, als poging om zijn tranen weer onder controle te krijgen. ’Als ik ooit ergens naartoe wilde vluchtten..’ begon hij met een gebroken, schorre ondertoon in zijn stem. ’..dan mocht ik dat aan jou vragen.’ hij herinnerde het zich als de dag van gisteren, dat hij bij haar op de kamer zat en ze toonde waartoe ze met haar mutatie in staat was. ’Alsjeblieft Denni, haal me hier weg.’ De tranen waren niet gestopt met rollen, maar hij had zijn ademhaling gelukkig wel opnieuw onder controle. ’Alles beter dan hier.’ Hij sloeg zijn arm steviger om haar heen en trok haar opnieuw – in hoeverre dat mogelijk was – dichter tegen hem aan. Het gaf hem een vreemd gevoel van veiligheid, hoe klein ze ook mocht zijn tenopzichte van hem. Voor een moment sloot hij zijn ogen, en hoopte vurig dat als hij ze opnieuw opende hij iets anders zag dan de sombere kamer waarin hij lag.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

I USED TO BE SO HAPPY, BUT WITHOUT YOU HERE I FEEL SOW LOW

Het was zo moeilijk om te zien dat iemand, waar je zo veel om gaf, in deze toestand op de ziekenzaal lag. Zo iets gunde Dennimae niemand toe, zelfs haar ergste vijand niet. Misschien was de blonde meid dan ook veel te soft, maar het deed haar ongelofelijk veel pijn om hem zo te zien liggen, te zien hoe hij langzaam aan het wegkwijnen was. Denni had altijd maar een kleine groep mensen gehad waar ze echt om geefde, van wie ze hield en wie ze kon vertrouwen. Devon had op de een of andere, aparte manier in dat groepje weten te komen. Ze kon geen mensen verliezen, ze kon hém niet verliezen. Het moment dat haar naam gesproken werd, bracht de meid haar trillende lichaam in beweging. Devons stem klonk zo, anders. Denni's ogen waren waterig van de tranen en begonnen al wat rood te vormen en haar blik straalde meer bezorgheid uit ze in acties zou kunnen laten zien. Ze wilde voor hem zorgen, hem helpen. Maar om eerlijk te zijn had ze geen idee hoe. Er voor hem zijn was misschien wel het enige dat ze kon doen, zijn gedachtens op iets anders zetten en hem laten weten dat hij niet zo gemakkelijk van haar afkomt. Hem steunen, al is het maar puur door er te zijn. Het voelde niet goed genoeg, alsof ze aan hem tekort schoot. En natuurlijk wist Denni ook wel dat ze niet meer kon doen als dat, ze was helaas geen dokter. Ze kon helaas zijn pijn niet wegnemen of zijn wonden helen. Er voor hem zijn, van hem houden en positief blijven was in haar ogen het enige dat ze kon doen. Hopelijk was het genoeg, genoeg om hem hierdoor heen te slepen.
Devon wilde bewegen, maar alles hield hem tegen. De nekkraag, de draadjes naar zijn lichaam en waarschijnlijk zijn verwondingen. Een wat huiverende zucht verliet zijn lippen toen ze hem bemoedelijk verteld had dat hij rustig moest blijven liggen. Kort fronsde de blonde meid haar wenkbrauwen. "Heb je het koud?" Vroeg ze, hoewel het redelijk warm was in de zaal. Maar Denni had totaal geen idee van zijn toestand, wist niet wat er in zijn lichaam allemaal afspeelde. En dat vond ze vreselijk. Maar pas toen de jongen begon te huilen, brak haar hart echt in duizend stukken. Kort hield ze haar adem in terwijl ze zijn hand steviger vast pakte. Natuurlijk zou Devon een keer breken, dat was niet gek. Denni was al gebroken op het moment dat ze de kamer binnen was gestapt. Maar ze had niet verwacht dat hij het nu, hier bij haar zou doen. Ze had gedacht dat hij zichzelf sterk zou houden en pas op het moment dat ze weg was, -al zou ze eerder langs zijn bed inslaap vallen dan weggaan- zijn emoties de vrije loop laten.
Zo voorzichtig mogelijk probeerde ze langs hem op het bed te kruipen. Het stukje was eigenlijk te klein, maar de meid kreeg het voor elkaar om naast hem te komen. De zielige blik in Devon zijn ogen liet haar op haar lip bijten, waarbij ze sterk de neiging kreeg hem stevig tegen zich aan te drukken. Maar Denni was zo ontzettend bang hem pijn te doen, dat hem bijna niet durfde aan te raken. Ze had het gevoel alsof ze hem met één stoot helemaal kon breken, al was ze ergens bang dat de meeste botten in zijn lichaam al gebroken waren. Devon probeerde zijn arm om haar lichaam te krijgen, om haar op het bed te houden. De blonde meid kwam iets overreind, waarbij ze haar neus zacht ophaalde. "Let jij nou maar op jezelf, ik red me wel." Klonk haar stem zachtjes en een licht glimlachje was rond haar lippen gesierd.
Zo voorzichtig mogelijk probeerde Dennimae zijn tranen van zijn natte wang te vegen, om vervolgens een kusje op zijn schouder te geven. Ze merkte dat Devon steeds meer aan haar liet zien, alsof hij haar nu eindelijk ook van binnen toe liet. Het gaf haar een gevoel van zekerheid, wetend dat hij zich op dit moment veilig genoeg voelt om die muren te laten zakken. En het was goed, het mocht. Er was niks mis met kwetsbaarheid, wat ze hem dan ook vertelde. Devon deed een poging om dichter tegen haar aan te kruipen, waarbij ze haar lichaam wat meer naar hem toe wurmelde. Denni wilde Devon zo veel mogelijk stil laten liggen, hij moest zijn lichaam zo min mogelijk belasten. De manier hoe hij ademde klonk alles behalve aangenaam. Denni's borstkast ging dan ook flink op en neer, haar hart maakte overuren. ’Als ik ooit ergens naartoe wilde vluchtten..’ begon Devon met een gebroken, schorre ondertoon in zijn stem. ’..dan mocht ik dat aan jou vragen.’ Een kleine, langzame traan dwaalde over de wang van de blondine. Het waren haar exacte woorden, wat ze hem verteld had nadat ze hem haar mutatie had laten zien. Kippenvel bekroop haar armen terwijl ze naar de juiste woorden zocht. ’Alsjeblieft Denni, haal me hier weg.’ De manier waarop Devon dit vroeg, zijn tranen over zijn wangen dwaalde, ze kon het niet. Ze kon niet aanzien dat hij dit door moest maken. Mocht haar hart nog een beetje heel zijn, dan was het nu helemaal gebroken. "Ik.. Ik ga mijn best doen." Zei ze zachtjes en ook bij haar waren de tranen in stilte over haar wangen aan het glijden. ’Alles beter dan hier.’ Zijn greep werd steviger en voor een kort moment liet Denni haar gezicht in zijn arm verdwijnen, waarbij ze zichzelf probeerde op te rapen. Haar waterige, ondertussen rood omringde, lichte ogen keken naar het gezicht van Devon. Zachtjes sloot ze haar hand om zijn wang, waarbij haar ogen sloten.
Het geluid van een rustig, stromend riviertje liet haar haar ogen weer openen. "Dévon," Ferluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hand van zijn wang haalde. Haar blauwe ogen gleden van zijn gezicht naar de heldere lucht boven hun, die een prachtige oranje kleur had. "We zijn er." Een klein glimlachje vormde er rond haar lippen en zachtjes zuchtte ze. Het koude gras, waar de twee inlagen, kriebelde zachtjes tegen haar nek aan. (x)

”Heb je het koud?” Devon keek haar met waterige oogjes aan en zuchtte zachtjes. ’Ik weet niet wat ik voel.’ Zijn lichaam voelde zo onecht aan door alle medicatie die erin gepompt werd, door alle wonden die erop verspreid lagen. Hij voelde zich een vreemde in zijn eens zo vertrouwde, veilige lichaam. Nooit in zijn gehele leven had hij zich zo kwetsbaar gevoeld als hij nu deed. Enkel en alleen al om het feit dat zijn lichaam niet heelde op de manier zoals het zou moeten. Hij had nooit langer dan een uur last gehad van een wonde, maar nu… Denni was het enige in de ruimte waar hij zeker van was dat nog hetzelfde was als eerst. Het feit dat ze zo tegen hem kroop stelde hem dan ook ergens wel gerust. Haar vertrouwde geur, haar vertrouwde blonde lokken, haar vertrouwde fragiele lichaam. Ze ging met hem om alsof hij breekbaar was, en Devon probeerde haar duidelijk te maken dat ze daar geen bang voor moest hebben, door zelf zijn arm om haar heen te slaan en haar tegen zich aan te trekken. Het mocht hem misschien wel pijn doen en moeite kosten, hij had het er dubbel en dik voor over. Gewoon het feit dat hij zich voor even, heel even kwetsbaar mocht opstellen, daar was hij haar enorm dankbaar voor. Al zou het hem achteraf waarschijnlijk wel spijt baren, dat hij haar die kant van  hem had getoond. ”Let jij nou maar op jezelf, ik red me wel.” Hij hoorde hoe ze kort haar neus optrok en zag hoe er een kleine glimlach haar lippen sierde. ’Je red niet alleen jezelf.’ fluisterde hij haar toe en voelde hoe haar vingertoppen de tranen van zijn wangen afveegden. Hij wilde haar een kus op haar wang geven, maar zijn toestand liet het niet toe.

Nadat hij zijn vraag gesteld had hoorde hij de veranderingen in het lichaam van Dennimae. Haar hart dat sneller begon te kloppen, het bloed dat door haar dunne adertjes raasde. Hij wist dat ze niet trots was op haar mutatie, dat ze vond dat er niet veel aan was in vergelijking met anderen. Maar voor hem, in deze situatie zou het een wereld van verschil maken. ”Ik.. Ik ga mijn best doen.” Bij die woorden kneep hij zachtjes in haar handen en liet zijn adem huiverend ontsnappen waardoor zijn bovenlichaam zachtjes schokte. Voor een moment drukte ze zichzelf in de veiligheid van zijn armen, als poging om haar krachten bij elkaar te schrapen en voor een keer sterk te zijn in zijn plaats. Devon haalde zijn vingers voorzichtig door haar blonde lokken en keek haar recht aan in haar met tranen doorlopen ogen toen ze zichzelf weer wat rechter drukte. ’Alsjeblieft.’ fluisterde hij nog voor een laatste keer terwijl hij voelde hoe Denni haar kleine hand op zijn wang legde en hij zijn ogen sloot. Seconden in stilte gingen voorbij, en Devon hoorde hoe de geluiden van de machines rondom hem vervaagden en plaats maakten voor het geruis van de wind, voor het zachte getsjirp van vogels en insecten. De chemische geuren van ontsmettingsmiddel maakten plaats voor de geur van gras, van water, van de parfum die Denni altijd om zich heen droeg. ”Dévon, we zijn er.” Langzaam opende hij zijn ogen weer, en zag een omgeving die niets weg had van de kamer waar hij enkele seconden geleden nog had gelegen.

De laaghangende zon verblindde hem deels, deed ervoor zorgen dat hij zijn ogen half moest dichtknijpen. Maar hij vond het niet erg, integendeel. Het lange gras waar hij samen met Dennimae in lag voelde aangenaam aan en voor een seconde vergat hij de pijn die door zijn gespierde lichaam raasde. Devon tastte met zijn hand die nog steeds om haar heen lag naar een plukje van haar haar en draaide het weer tussen zijn vingers. ’Dankje.’ fluisterde hij oprecht dankbaar en draaide zijn hoofd een beetje om haar aan te kunnen kijken. De zon verlichtte haar gezicht en ogen op een prachtige manier, en een minuscule glimlach trok rond de mond van Devon. Een waas van vermoeidheid trok opnieuw over hem heen en een beverige zucht borrelde op uit zijn keel. Hij was blij dat Denni hem had helpen ontsnappen uit de omgeving waarin hij vertoefde, maar de situatie waar hij zich in bevond, daar kon ze hem niet mee helpen.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

I USED TO BE SO HAPPY, BUT WITHOUT YOU HERE I FEEL SO LOW

’Ik weet niet wat ik voel.’ De blonde meid wist niet hoe het moest voelen om in zo'n situatie te verkeren, maar kon het zich wel voorstellen. Dennimae wilde hem zo graag meer helpen, maar ze stond gewoon totaal machteloos. Devon was afhankelijk van het ziekenpersoneel, zijn eigen mutaties en krachten. Zij kon hem daar helaas niet bij helpen, al zou ze het zo graag willen. De jongen deed, al moest het totaal niet prettig voor hem zijn, nog steeds zijn best om haar veilig te laten voelen. Het hoefde niet, Denni was er nu om hem dat veilige gevoel te bezorgen. De rollen om te draaien, al leken ze daar allebei wat moeite mee te hebben. Maar ze zal haar best doen, altijd haar best doen voor mensen zoals hem. ’Je red niet alleen jezelf.’ Ferluisterde Devon haar toe en een klein, waterig glimlachje sierde haar lippen. "Ik kan je helaas niet beloven dat ik je pijn weg kan nemen of je wonden kan helen," Sprak ze wat haperig, waarbij ze kort haar keel iets schraapte. "Maar ik kan je wel beloven dat je het niet alleen hoeft te doorstaan. Want daar ben ik voor gekomen, Dévon. Daarvoor ben ik hier vandaag komen en kom ik morgen, overmorgen tot de dag dat het niet meer nodig is. Maar tot die tijd, ben ik er om te zorgen dat je niet alleen bent. We gaan dit samen doen." Zei ze zachtjes, zelfverzekerd met de nadruk op 'samen'. Denni wilde het hem duidelijk hebben dat ze er voor hem was, hij dit echt niet alleen hoefde te doen.

De blonde meid was nooit trots geweest op haar mutatie, liep er totaal niet mee te pronken. Ergens vond ze het dan ook wel moeilijk dat Devon haar dit vroeg, zeker in deze situatie. Natuurlijk kon ze hem op deze manier een beetje helpen, wat ze meer dan graag wilde doen. Maar de meid stelde dan weer hoge eisen aan zichzelf, aangezien het een goeie plek voor Devon moet zijn. Eentje zonder narigheid, maar een plek van rust. Het was Devon opgevallen dat ze er een beetje zenuwachtig van werd, aangezien hij zijn vingers voorzichtig door haar blonde lokken haalde. ’Alsjeblieft.’ Ferluisterde hij nogmaals. En weer leek het voor een moment alsof de twee in een film zaten. Hoe Devon hier lag, zijn ogen vol emoties en een bleek gezicht van het huilen. En dan Dennimae, die er net zo verdrietig bij lag. Tegen Devon opgekruld, alsof ze bang was dat iemand haar van hem los wilde trekken. Zachtjes, nog steeds bang hem pijn te doen, legde ze haar hand tegen zijn wang. Deze aanraking was puur voor het gevoel, om te weten dat hij er nog was als ze haar ogen zou openen. Dat niet alleen zij het beeld voor zich had, maar ze hem ook mee had kunnen krijgen. Het geluid van de ziekenhuis apparaten maakte plaats voor het getjielp van de vogeltjes, het stromende meertje en het zachte geduw van de wind over haar rode wangentjes. Zachtjes vertelde ze hem dat ze er waren, al waren ze eigenlijk nog steeds op dezelfde plek. Hun beeld was enkel veranderd en dat bracht zo veel echtheid met zich mee, dat het leek alsof de twee écht ergens in het gras lagen. Met een glimlachje keek Denni naar Devon, benieuwd naar zijn reactie.
Devons vingers zochten zich een weg door haar blonde haren terwijl hij haar oprecht dankbaar bedankte. "Dit is het minste wat ik voor je kan doen, daar zijn vrienden voor." Ferluisterde ze zachtjes naar hem. Door het licht van de zon viel haar pas echt op hoe naar de nekkraag er uitzag. Toch trokken Devon's ogen al snel de hare weer en het kleine glimlachje rond zijn lippen ging haar absoluut niet voorbij. De beverige zucht die zijn keel ontsnapte gaf haar een duwtje terug in de realiteit, ze kon hem niet beter maken. Al liet ze hem een andere omgeving zien, voelen, het maakte zijn lichamelijke toestand niet beter. Voor een moment haperde de omgeving en werden de witte ziekenhuismuren kort zichtbaar. "Sorry." Mompelde ze zachtjes, waarbij ze zich weer probeerde te concentreren. "Je hoeft het echt niet alleen te doen, Devje. Dat weet je toch?" Zachtjes drukte ze een kusje op zijn kin om hem met een lief glimlachje aan te kijken voordat haar blik naar het meertje afdwaalde.

Met gesloten ogen luisterde hij naar de aangename stem van Dennimae. Ze klonk zo fragiel, zo breekbaar, alsof het eigenlijk zij was die gerustgesteld moest worden, maar toch kon Devon er kracht uit putten. Niet alleen door de woorden die ze zei, maar ook gewoon door het feit dat ze er was, al had hij het in eerste instantie niet leuk gevonden. ”We gaan dit samen doen.”[/b] Bij haar laatste zin opende hij langzaam zijn ogen en zag onmiddellijk het waterige glimlachje omheen haar lippen. Hoe moeilijk ze het ook had met de hele situatie, hoe weinig ze er ook van af wist, toch was ze zelfzeker dat ze er voor hem zou zijn. En dat deed hem ergens wel goed, ookal veranderde het niets aan de pijn en het schuldgevoel dat er in zijn lichaam zat. Voorzichtig knikte Devon haar toe en ademde zachtjes in via zijn neus, alsof het enigszins een opluchting was. Met zijn vingers omsloot hij een van haar blonde lokken en probeerde zich voor te stellen dat hij met haar op haar kamer lag, en dat dit allemaal nooit gebeurd was. Dat het allemaal een grote nachtmerrie was geweest. Maar dat was niet mogelijk, dus had Devon nagedacht over een andere optie, en had hij zich het gesprek herinnerd van op de kamer met Denni. Ze kon misschien zijn wonden niet helen, hem niet doen vergeten wat er gebeurd was, maar ze kon hem wel uit deze ruimte halen, of hem op zijn minst doen denken dat hij weg was. En hij wilde het, meer dan eerder wat.

Het voelde goed, ontsnappen aan de witte muren van de kamer waar hij oorspronkelijk had gelegen. De geluiden, de dingen die hij voelde, het bracht enigszins de kalmte in zijn lichaam terug. Daardoor was hij in staat om de pijn voor een moment naar zijn onderbewustzijn te drukken, al verdween het niet helemaal. ”Dit is het minte wat ik voor je kan doen, daar zijn vrienden voor.” Heel miniem trok hij zijn mondhoek tot een klein, sober glimlachje en hield hij de blik van Denni vast. Voor een moment flikkerde de omgeving terug naar de witte muren van de kamer waar hij gelegen had, alsof er een glitch in zat, maar Denni herpakte zich nog voor Devon het goed en wel verwerkt had. ’Shhhh..’ zei hij op een pijnlijke manier en fronste zijn wenkbrauwen. ’De laatste die zich moet verontschuldigen ben jij Denni.’ fluisterde hij schor en probeerde zijn keel te schrapen, maar het hielp niet veel. Hij kon het niet goed verdragen dat ze zich excuseerde terwijl zij degene was die hem het beste op dit moment kon helpen, enkel en alleen door hem de illusie te geven dat hij niet mee in de ziekenboeg was. Hij zuchtte opnieuw, ze zou eens moeten weten wat hij had gedaan… ”Je hoeft het echt niet alleen te doen, Devje. Dat weet je toch?” Dankbaar accepteerde hij haar kusje op zijn kin en staarde haar nog voor een moment aan terwijl ze met haar heldere ogen de omgeving afspeurde. ’Het is ingewikkeld... Ik denk dat dit wel iets is wat ik alleen moet doen.’ Of in ieder geval samen met Storm. Voor de zoveelste keer rolde er een stille, warme traan uit zijn ooghoek naar beneden, maar hij veegde hem zelf nog voor Denni het kon zien. ’Ik ga nu wat proberen te slapen..’ fluisterde hij zwakjes en trok haar opnieuw wat korter tegen zich aan en sloot vervolgens zijn ogen. Misschien dat hij in deze omgeving wel wat rust kon krijgen. ’Samen.’ herhaalde hij haar woorden van daarstraks, alvorens hij voelde hoe zijn vermoeidheid de overheid nam en hem in een -gelukkig- droomloze slaap trok.