Storm in the Hall of Devon [Devon]

Na zes maanden in afzondering geleefd te hebben, al had hij licht contact, was een overvol onthaal het begin van een loodzware week. Hij hoorde het snelle ritme van het meisjes hart in de hoek toen afscheid nam van een jongen, hij hoorde een pen krassen op papier en twee docenten in een diep gesprek met elkaar bezig. Storm sloot zijn ogen en probeerde de geluiden weg te drukken tot hij niets meer hoorde buiten zijn eigen verhoogde hartslag. Hij rook een warme chocomelk voorbij wandelen en hij rook buiten ook iemand die net een hele eind had gesport en behoorlijk zweette, hij rook zelf het zout in het water van de zee. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar, zichzelf ervan verzekerend dat het allemaal snel beter zou gaan, dat hij het allemaal snel onder controle zou krijgen. Toen hij zijn ogen opende stond er een oud vrouwtje neutraal naar hem te kijken, bijna verveeld, alsof hij daar al eeuwen stond. Storm had geen idee hoelang hij daar had gestaan maar blijkbaar lang genoeg. Hij haalde zijn hand door zijn haar en zette zijn ontwapenende scheve glimlach op, wat niet zo ontwapenend werkte op het vrouwtje, ze fronste streng haar wenkbrauwen. ‘Ik heb mijn spullen hier vanochtend laten staan.’ Hij krabde opnieuw door zijn haar en liet zijn hoofd op zijn hand rusten terwijl hij nonchalant tegen de balie aanleunde. ‘Heb je een kamer?’ Vroeg ze kortaf. ‘Ja bij Devon,’ hij zweeg en merkte voor het eerst op dat hij Devon’s achternaam niet wist, of in ieder geval vergeten was, ze hadden andere dingen gehad om over te praten. Maar de achternaam was niet nodig, het vrouwtje rolde haar ogen, typte iets op haar computer en gaf hem tenslotte een sleutel en wees naar zijn spullen in de hoek achter de balie.‘ Hopelijk doe je iets beter dan hem.’ Zei ze venijnig. Moest Storm geen super gehoor hebben zou hij het niet gehoord hebben. ‘Geen zorgen, ik eet geen pistachenootjes.’ Hij greens charmant en liep naar zijn spullen.

Het gebouw vinden was gemakkelijk, zelfs zonder zijn gevoelige zintuigen zou Storm het gemakkelijk kunnen vinden. Ezels waren vaak geladen, deze wolf was meer geladen dan ezels ooit zouden zijn. In de zes maanden alleen zijn had Storm alles verzameld dat hij nodig zou hebben, kleren dan voornamelijk. Maar hij had ook een sporttas bij die tien keer zwaarder was dan de rest, reden, hij moest zichzelf toch met iets kunnen beveiligen bij een volle maan? Hij stond voor de trappen toen zijn hartslagmeter een korte toon gaf. Storm rukte zijn pols omhoog waardoor zijn valies en andere spullen tegen de vlakte vielen en keek naar de hartslagmeter. ‘Oh nee.’ Hij lachte half in de stress door het hoge getal. ‘Niet vandaag.’ Mompelde hij zichzelf toe. Hij keek over zijn schouder naar de grote stroom aan studenten. ‘En zeker niet hier.’ Het was rustiger worden dat hij moest doen, hem niet nog meer opjagen. Toch nam Storm alles weer samen en zette de laatste eind in naar zijn kamer, die hij vanaf nu met Devon zou delen. Onderweg was hij aan het tellen, honderden vijf, honderden zes, honderden zeven, …

Hij klopte aan, ondanks dat hij een sleutel had, wat hij alweer helemaal was vergeten. Hij legde zijn arm tegen de deurpost en drukte zijn hoofd ertegen terwijl hij langzaam luidop bleef tellen. Komaan Devon, dacht hij bij zichzelf. Hij sloot zijn ogen en probeerde terug alle geuren en geluiden buiten te sluiten, wat hem uiteindelijk lukte, toch zag hij kort in zijn wolvenzicht, hij schudde zijn hoofd en dreef de wolf terug naar het diepste binnen hem toen de deur open gleed. ‘Storm in the Hall of Devon.’ Glimlachte hij automatisch. Dat was wat Devon deed, de jongeman in hem wakker maken die al zes maanden niet meer was komen bovendrijven, gek genoeg onderdrukte dat ook een beetje de weerwolf. Twee vliegen in één klap. ‘Wil je me nog? Het is je laatste kans. Ons lieve Agnessie was niet zo positief over je.’ Ging Storm er gelijk verder …

Het waren maar loutere seconden dat hij voor de deur had gestaan van hun nieuwe kamer, waar zijn nieuwe leven eigenlijk een beetje opnieuw zou beginnen. Maar voor Storm leek het eeuwen te duren, de hartslagmeter daalde een beetje maar hij schoot gelijk terug omhoog als Storm iets opving uit zijn omgeving. Volledige controle zou hij er nooit over krijgen maar hij had al aardig wat trucjes ontwikkeld om het een beetje tegen te werken, tellen bevoordeeld. Als hij telde dan lette hij niet om zijn omgeving en kon hij zich gemakkelijker bewegen. Toch zag je het lichte zweet op zijn voorhoofd staan en deed hij hard zijn best om zijn hand niet te laten trillen. Er waren geruchten geweest van een soort medicatie die je mutatie kon stoppen, Storm had op het punt gestaan naar zo’n laboratorium te gaan maar dan kwamen de tegengeruchten, over wat ze er met je deden en dus besloot hij het nog maar een volle maan uit te houden tot iemand hem informeerde over deze plek. Het had hem twee maanden, twee volle manen gekost om de nodige informatie te krijgen en hier te geraken. En nu was hij hier, in het hol van de leeuw, een eiland vol mutanten en hij was de grote boze wolf die ze allemaal in gevaar bracht.

Devon was blijkbaar even enthousiast over zijn nieuwe kamergenoot als Storm was om hier met Devon te zijn. Hij zwierde de deur haast uit zijn scharnieren en had meteen die glimlach op zijn lippen waar alle meisjes zouden voor bezwijken. Storm was blij dat hij binnen kon, even zijn focus op iets anders te leggen dan het rumoer van al de studenten. Dat hij gelijk begon te praten was geen teken van nervositeit, meer iets om de aandacht van de wolf weg te trekken en op Devon te richten, die maar een enkeling was, waarvan Storm zeker was dat hij de weerwolf onder controle zou kunnen houden. Storm moest meteen grijnzen toen Devon over de balievrouw begon, god, ja, dat mens moest ook werken. Hij vroeg zich af of ze een mutatie zou hebben? Devon nam zijn sporttas over, Storm wou protesteren tot hij wist dat Devon met gemak ook gewicht kon dragen en er dus geen probleem mee zou hebben. Hij haalde zijn schouders op bij de bezorgde blik. ‘Je kunt maar niet veilig genoeg zijn.’ Hij keek een laatste keer op de gang en sloot de deur. ‘Dit word een helse week.’ Prevelde hij tegen zichtzelf. Hij strekte zijn hand, dat amper zichtbaar trilde en baalde het dan samen voor de opgewektheid terug was en hij opkeek naar Devon.

‘Opruimen scoort punten bij de dames.’ Hij duwde zijn spullen naar zijn bed en draaide zich op zijn tippen terwijl hij tweemaal zijn wenkbrauwen ophaalde. ‘Misschien moeten we beginnen met,’ hij zweeg toen hem voor het eerst de muziek opviel. Hij fronste zijn wenkbrauw en gaf Devon een veelbetekenend blik voor hij in het lachen uit schoot. ‘Gaan we het zo doen?’ Vroeg hij uitdagend knikkend naar de muziek installatie. ‘Want ik heb geweldige berenliedjes en als ik die op steek komt niemand noch in ons kamer.’ Hintte hij naar het liedje van Jungle book dat hij in het bos had zitten zingen. Storm keek naar zijn hartslagmeter, alles was weer positief, normaal. Zijn blik gleed dan naar de muren aan Devon’s kant, wauw, was dat waar hij van kwam? ‘Wauw, verlangen om daarheen te gaan of kom je daadwerkelijk van daar?’ Vroeg hij met een blik over de verschillende posters. Qua decoratie had Storm helemaal niets mee, was ook niet heel hard nodig als je van de ene naar de andere plaats trok. En dan waren er uiteraard nodig de vrouwen, Storm schudde grijnzend zijn hoofd en keek bij de vraag van Devon naar hem toe. ‘Ready to rock and roll.’ Stemde hij uitdagend in. Ja, hij had er zin in, nee, het zou zeker niet gemakkelijk worden. Hij stak zijn vinger op en draaide zich zodat hij op de helft van kamer stond. ‘Trekken we een lijn of beloof je je spullen aan jouw kant te houden, ik ben heel proper en niet gesteld op andermans rommel.’ Zei hij quasi streng. Oke, hij was net, maar Devon kon evengoed zijn helft van de kamer benutten als kapstok, Storm had er geen erg in. Hij schudde lachend zijn hoofd en strekte zijn armen boven zich uit terwijl hij door het raam naar de zee keek. ‘Heb je huisregels? Jij was hier eerst, jij bent de baas.’ Hij keek over zijn schouder naar Devon en de grijns was niet weg te slaan, het zou geweldig worden …

“We komen er wel.” Dat was wat Devon hem zei, we komen er wel … In de zes maanden had hij op niets anders dan zichzelf moeten steunen en rekenen, het was vreemd om dat gevaarlijke van hem uit handen te geven. Ze hadden elkaar vandaag leren kennen en dan was Devon degene die vol vertrouwen zei, we komen er wel. Het gaf voor het eerst in zes maanden een beetje optimisme in het leven van Storm. Was de eeuwige optimist was de laatste maanden uitgedraaid tot iemand die alles in het leven negatief zag. En je kon het hem niet kwalijk nemen, de horrorverhalen konden niet omschrijven hoe het voelde, hoe alles in zijn lichaam tegen elkaar botste en zijn wereld vol vrijheid en lol plots op zijn kop kwam te staan. Devon had hem dat teruggegeven en met de woorden die hij net zei kwam er iets terug in Storm dat zes maanden geleden was gedoofd, vechtlust. Hij keek zijn nieuwe vriend met een grijns aan, ja … ze zouden er wel komen. Hij zou het wel kunnen al zou hij er na een volle maan weer helemaal tegenop zien.

Devon vertelde over waar hij vandaan kwam en staarde naar de posters op zijn muur. Wauw, het moest daar waanzinnig zijn. Onrechtstreeks moest Storm toegeven dat hij daar waarschijnlijk veel minder doden zou maken dan dat hij in Engeland deed, want daar had je geen bossen al deze. Hij stak zijn handen weg in zijn broek en liet zijn ogen van de ene poster naar de andere glijden. Bij de opmerking dat hij in pleeggezinnen had geleefd keek Storm kort naar Devon die op het bed zat. Hij knipperde eenmaal traag en Storm knikte heel langzaam terwijl zijn blik terug naar de posters gleed. Zo gemakkelijk ging het tussen hen, zelf gezichtsuitdrukkingen en korte tekens waren voor beide al bijna gelijk duidelijk. Wat zou deze vriendschap opleveren na een jaar, Storm moest glimlachen bij de gedachten. ‘Ik kom met jou mee.’ Er kwam een scheve glimlach op zijn lippen en hij keek naar beneden, naar Devon. ‘Ik heb zes maanden op mijn eentje geleefd, geloof voor geen seconde dat ik de komende zes maanden iemand uit mijn buurt laat gaan.’ Lachte hij hoofdschuddend. Maar het was waar, god, hij had sociaal contact gemist. En nee, een slachtoffer vermoorden was geen sociaal contact, niet dat hij het zich herinnerde achteraf.

Hij beloofde, plechtig, dat hij zijn spullen aan zijn kant van de kamer zou horen. ‘Ik ben niet moeilijk.’ Nee, hij was niet moeilijk, niet dit deel van hem althans. ‘Ik heb jaren lang met een jongere broer geleefd,’ hij zweeg en keek naar buiten, dacht aan zijn broer. ‘Erger kan het niet meer worden.’ Ze hadden altijd in een rijhuis gewoond, Storm moest zijn kamer delen, Devon zijn deel zag er properder uit tijdens zijn binnen komen dan dat zijn broertjes kamer er ooit zou uit zien. Hij keek naar beneden, naar de denkbeeldige lijn en keek dan met een speelse blik op. ‘Ik ben van plan die lijn nog vaak te overschrijden.’ Beloofde hij. Het was iets dat Devon ook moest gedacht hebben, ze zouden niet alleen de dames lastig vallen, Storm zou ook Devon lastig vallen, op een leuke manier.

Storm wandelde naar zijn deel van zijn kamer en zakte neer in de bureaustoel, hij legde zijn voeten op het bureau en keek wiegend naar het plafond terwijl Devon dacht over zijn regels. Hij moest lachen bij de eerste, dat zou ook zijn eerste regel geweest zijn. ‘Ik betrouw mezelf nog niet volledig dus ik denk niet dat je daar komende weken last van zult hebben. Laatste week voor volle maan trouwens nooit.’ Hij draaide zich zodat hij Devon kon aankijken en haalde zijn schouders op, hij zou ermee moeten leren leven, hoe rampzalig het er ook uit zag. Bij de tweede regel knikte hij serieus, maar dat bleef niet lang wachten. ‘En als ik alle het warme water op gebruik? Ik sta ook lang onder de douche.’ Greens hij uitdagend. Regel drie … hij moest meteen aan het oude vrouwtje denken. ‘Ik eet geen pistachenootjes.’ Merkte hij gelijk op, grijnzend om de gedachten.

Uiteindelijk haalde hij zijn voeten van het bureau en draaide zich op richting Devon, zijn gezicht iets serieuzer dan normaal. ‘Er zijn dingen die je moet weten, ik ben een weerwolf,’ hij zweeg en knikte kort naar de sporttas. ‘De nacht van volle maan moet ik mezelf beveiligen of in ieder geval ergens opsluiten, kom me alstublieft niet zoeken, ik weet niet wie ik ben als ik hem ben.’ Hij wees naar zichzelf, naar het weerwolfdeel in zichzelf. ‘Als je me twee dagen erna niet vind of ziet dan ben ik waarschijnlijk doodziek aan het recuperen in de ziekenzaal.’ Het was maar dat Devon zich geen vragen ging stellen bij de afwezigheid. ‘Het enige hoe ik de weerwolf door de maand kan “gerust” stellen is door s’nachts te transformeren naar een andere wolf, dus als ik s’morgens vroeg weg ben dan zit ik waarschijnlijk ergens in de bossen.’ Hij zweeg en keek bedenkelijk naar de sporttas vol kettingen. ‘En voor de rest,’ hij zweeg en hield zijn hartslagmeter op. ‘Ik heb niet veel nodig om zover te komen. Pijn houdt transformaties tijdens de maand tegen dus geef me gerust een gigantische vuistslag op mijn gezicht mocht het er ooit van komen, ik kan helen, ik kan het aan.’ Bij dat laatste kwam er weer een glimlach op zijn lippen. ‘Maar je moet het weten, voor de zekerheid.’ Knikte hij dan kort. Devon moest het weten … hij moest weten wat er tegenover hem sliep in de kamer …

Ja een half jaar, hij kon geloven dat Devon zich er niets bij kon voorstellen, want eerlijk  … dat deed hij ook niet echt. Wat had hij gedaan in dat halve jaar? De eerste twee maanden had hij praktisch alleen in de bossen geleefd terwijl probeerde te begrijpen wat er met zijn lichaam aan de hand was. Van dan af aan was het enkel zoveel mogelijk kilometers tussen hem en zijn laatste locatie van volle maan trachten te krijgen. Hij reisde niet met openbaar vervoer omdat het te druk voor hem was, meestal wandelde hij afstanden, probeerde nonchalant over te komen. Probeerde geen aandacht op zichzelf te krijgen. Maar het was moeilijk, de vragen over wat een knappe jongeman zoals hem alleen aan de kant van de baan wandelt werd vaak herhaalt. En Storm probeerde het interessanter te laten klinken dan het was, dat hij zogezegd op proefuistap was ofzo. De verhalen verzinnen was vaak nog moeilijker dan het stappen zelf. Er werden jachten georganiseerd op de wilde wolven dus Storm was genoodzaakt verder te trekken en te proberen slimmer te zijn dan de agenten. Hij had een hekel aan zijn leven, hoe het nu was. Hij trok zichzelf terug uit gedachten en keek opzij naar Devon. ‘Het is geen beeldig plaatje, voelde me echt een voortvluchtige.’ Hij lachte kort, gewoon omdat er niets anders kon om gedaan worden. Hij knikte langzaam om wat Devon zei. ‘Ik hoop het.’ Hij zuchtte en keek met een meer gemeende glimlach opzij. ‘Ik hoop het echt.’

Toen Devon opperde dat hij rond de twintig broers of zussen gehad had, probeerde hij er zich iets bij voor te stellen. Hij had altijd zijn handen vol gehad aan zijn broertje, laat staan dat je om de zoveel tijd een andere broer of zus kreeg? Die helemaal opnieuw leren kennen, misschien wel voor zorgen. ‘Man, daar kan ik me nu moeilijk iets bij voorstellen.’ Lachte hij. Storm had altijd ruim genoeg gehad aan zijn broer, ten eerste verklikte hij alles wat Storm deed, plande of verborg in zijn kamer. Ten tweede, je had niet echt veel privacy met een acht jaar jongere broer in de buurt. “Maar geen zo cool als jou.” Storm leunde zover achteruit dat hij Devon haast ondersteboven aan kon kijken, die giga haast kinderlijke glimlach op zijn gezicht. ‘Daar stem ik mee in.’ Zei hij serieus. Ja, zou pret hebben met Devon, meer dan dat, het zou epic zijn.

‘Don’t mess with the big bad wolf either.’ Kaatste hij gelijk uitdagend terug. Ja, ze zouden wel gewaagd zijn aan elkaar, ze waren dan ook in veel opzichten gelijk aan elkaar. Ze waren sterk, extra scherpe zintuigen, helend en nog zoveel meer. Er was geen mogelijk idee wie het van de ander zou winnen. Al ging het bij Storm niet om winnen, jongens mochten stoeien, toch? Toen Devon opmerkte dat hij zijn voeten binnenkort niet meer op zijn bureau zou kunnen leggen, schoof hij zijn voet in een duidelijk gebaar over het bureau, daarmee duidelijk maakte dat hij gewoon alles op de grond zou vegen. Het was beetje Storm’ vaste studeerhouding, zo zou hij hier nog veel zitten. ‘Je hoeft niets voor me goed te maken, ik zal wel een inhaalbeweging doen.’ Knipoogde hij. Tuurlijk wilde Devon dat met plezier doen, en dan met alles dames hier op het eiland weg zijn, goed geprobeerd. En een douche delen met één van de dames, hij keek naar boven en probeerde het zich voor te stellen, uiteindelijk knikte hij goedkeurend. ‘Daar kan ik wel met leven.’ Greens hij.

Storm had nooit iemand gehad die het voor hem opnam in de periode dat hij weerwolf was, dus het was vreemd om te zien hoe Devon er was om te helpen. Maar het stelde hem niet gerust, verre van, hij wist niets van zijn weerwolfkant, hij wist enkel wat hij las. Dus toen Devon zei dat hij misschien wel in staat was Storm tegen de houden keek hij zijn vriend onderzoekend aan. “Jij weet misschien niet wie je bent als je hem bent, maar ik weet dat wel.” Storm schudde gelijk zijn hoofd. ‘Dat kun je niet weten.’ Zei hij serieus. Hij kwam van zijn bureaustoel, snel en behendig en liep naar de sporttas. Hij ritste het open, wierp Devon een korte blik en haalde er twee kranten uit. Hij liep naar Devon toe en gooide ze op het bed. ‘Dat Devon,’ wees hij naar de titels in de krantenkoppen. ‘Is wat ik doe op volle maan.’ Er stonden twee krantenkoppen, de ene sprak over agressieve wolven en de andere over een seriemoordenaar. Hij sloeg de pagina op naar een kleurfoto van een lichaam, een meisje die helemaal open geklauwd was. Haar gezicht was niet zichtbaar maar de sporen die hij had achter gelaten wel. Bloed overal, opgereten keel, klauwwonden over haar borst. ‘Dat,’ wees hij, zachter deze keer. ‘Is wat ik achterlaat.’ Hij hurkte neer naast het bed van Devon en keek naar de foto. ‘Zes volle manen gehad en heb rond de twintig slachtoffers gemaakt waar ik van weet.’ Hij zweeg en keek beroerd op naar Devon. ‘Ze noemen me Lupos, ik val enkel mensen aan, geen dieren. Dus je kan proberen me tegen te houden, maar ik zal geen seconde interesse in je hebben.’ Niet als beer in ieder geval. Hij wreef zijn hand door zijn haar en zuchtte dramatisch. ‘Vandaar de kettingen, ik hang liever vast dan dat ik dit doe.’ Tikte hij tegen de krant. ‘Ik meende het toen ik zei dat ik een vloek ben, god, ik had zelf gehoopt dat ze me zouden neerknallen.’ Hij schudde zijn hoofd en stond op, zakte terug neer op zijn bureaustoel.

De verwondering in Devon’s stem toen hij vroeg of hij ook in een gewone wolf kon shiften bracht het ontspannen gevoel weer terug. Toch tokkelde Storm zijn vingers op zijn knie, een teken dat hij ergens mee zat, dat hij nerveus of in gedachten verzonken was. Maar het hield, het positieve deel van zijn vloek bracht een beetje rust. ‘In zo’n witte fancy wolf.’ Hij keek op naar Devon en haalde zijn wenkbrauwen op. ‘We kunnen ooit nog eens samen jagen.’ En niet alleen als dier, ze zouden nog veel samen jagen. Bij de vraag fronste hij snel zijn wenkbrauwen voor hij greens om de uitleg die erop volgde. ‘Snel, hoe dichter naar volle maan, hoe sneller ik heel, hoe sterker ik algemeen word.’ Antwoordde hij. Een echt uur of zo kon hij er niet opplakken, het was afhankelijk van de maanstand, van zijn eigen toestand. ‘Maar je hoeft je niet in te houden voor mij, ik zie er sterker uit dan je denkt.’ Knipoogde hij gelijk. Hij was veel sterker geworden door de maanden, misschien kon hij dat ook als een pluspunt zien van dit alles …

Ja, ze moesten het uittesten, wie de sterkste was. Storm zou zo kunnen zeggen dat hij de eerste week na volle maan op zijn zwakste zou zijn en de laatste voor volle maan op zijn sterkst. Het was allemaal zo afhankelijk van zijn lichaam, van het monster en de maanstand dat hij niet met zekerheid kon zeggen op voorhand of hij zou winnen van een beer als Devon. Hij had Devon als beer nog niet gezien maar hij kon zich er vaag iets bij voorstellen. Bedoel … het kon niet moeilijk zijn, je probeerde je een bestelbus voor te stellen in de vorm van een beer, simpel. Maar wat de kracht en snelheid was van zo’n kolossaal beest wist Storm niet. Hij had het ook nog nooit getest bij zichzelf, ja, de eerste maand brak hij alles af omdat hij te sterk was, omdat hij zijn kracht nog niet onder controle had. Maar hij had nooit echt geprobeerd om zijn kracht te testen. ‘Ik denk dat we daar een middagje voor moeten uitrekken.’ Hij draaide zich naar Devon en haalde zijn wenkbrauwen op. Het kon best leuk zijn, al hoopte hij niet dat hij zou transformeren naar een weerwolf … want dan … nouja, Devon wist wat dan.

Toen Devon zei dat hij al bijna aan nummer twee was pufte Storm verontwaardigd. ‘Je hebt wel een tijdje voorsprong ook hoor.’ Zei hij gelijk. Alsof het er zou toe doen, niet echt. Als Devon even snel was als Storm in het strikken van dames dan zou tijd niet uitmaken, enkel welke wie je aan de haak sloeg. Maar toch kon een beetje goede competitie niet kwaad. Storm duwde zijn bureaustoel naar zijn schoudertas en trok er een oude pennenzak en een kladblok uit. Hij rolde terug naar zijn bureau en trok het dopje van de alcoholstift ervan met zijn mond. Hij verdeelde het blad in twee kolommen en schreef zijn naam links en die van Devon rechts. Hij vond plakband, trok er wat stukken op en sprong recht. Hij kleefde het blad op de deur en bleef er tegen geleund staan terwijl hij over zijn schouder naar Devon keek en bij hem één streepje zetten. ‘Een beetje gezonde competitie kan vast geen kwaad.’ Greens hij. Er zou vast niemand naar vragen, en als ze ernaar gingen vragen konden ze beide gewoon iets verzinnen, zo simpel was het. ‘Wie is het eerst gevallen voor je charme? Want ik ga niet jouw dames afpakken, zo werkt het niet.’ Glimlachte hij zijn scheve glimlach. Dit voelde veel te goed aan, veel te goed om goed te zijn.

Hij nam Devon onderzoekend op terwijl hij zijn kamergenoot de kranten voorgeschotelde met zijn moorden. Oké, ze waren onbewust maar het was door hem uitgevoerd, niet rechtstreeks, maar toch. Hij had nachten niet geslapen om het idee wat hij had gedaan. Hij had naar de foto’s gestaard, nam de kranten mee als herinnering dat hij zichzelf nooit meer volop kon laten gaan. Niet als hij wist wat er tegenover stond. Voor een seconde had hij bijna kwaad geleken, in strijd met alles wat hem tegenhield in de wereld nu hij een weerwolf was. Alles was zo vermoeiend voor Storm dat hij echt momenten lang afvroeg waarom hij nog leefde. En toen zei Devon dat hij hem zou helpen. Storm keek hem lange tijd aan en liet zijn hoofd dan, met enige opluchting, zakken. Het was goed om te horen, het was misschien precies wat hij wilde horen. Er was niemand geweest in die zes maanden en hij had nood aan iemand die hem onder controle kon houden. Was het Devon? Dat wist hij niet, hij hoopte het. ‘Ik wil mijn leven terug, niet meer dan dat, maar ik weet dat ik het weerwolvendeel nooit onder controle zou krijgen, dat is de vloek.’ Hij zweeg en keek op naar zijn vriend. ‘Bedankt.’ En hij meende het, hij meende het voluit. Al zou hij de eerste nachten proberen zelf weg te geraken bij volle maan en hopen dat Devon hem niet achterna zou komen. Maar het was goed om te weten dat er een vriend was, iemand op wie hij kon rekenen. Hij haalde zijn hand door zijn haar en ging terug op zijn bureaustoel zitten terwijl hij toe keek hoe Devon de kranten in de vuilbak dropte, als een gebaar voor een nieuwe start. Storm glimlachte zwak maar gemeend, god, wat was hij blij dat hij Devon was tegengekomen in het bos.

Het bos leegroven klonk als plezier, de school leegroven bracht die charmante grijns op zijn lippen. Dat klonk als de beste tijd van zijn leven. ‘Dat klinkt als een plan waar ik me aan wil houden.’ Hij draaide een rondje op zijn bureaustoel en gooide zijn schoenen met een doffe klap weer op de bureau. In uitpakken had hij eigenlijk helemaal geen zin, dit was perfect voor de eerste dag, afgezonderd van de drukte, met iemand waarin hij zichzelf kon spiegelen. ‘Soort van, het hangt allemaal af van de maan en de weerwolf in me, ik heb slechte en goede dagen.’ Hij probeerde er nonchalant over te zijn maar het was moeilijk. Wat zou hij leerlingen zeggen als ze ernaar vroeger? Moest hij echt zo eerlijk zijn en gaan voor de hele ik-ben-weerwolf theorie? Hij wist het niet, hij zou het waarschijnlijk zijn beloop laten gaan. “Oke Hal, de ultieme test.” Storm keek fronsend op en haalde zijn voeten van zijn bureau van zodra dat Devon recht kwam. Hij trok zijn bureaustoel erbij en draaide Storm’s bureau een kwartslag, zo gemakkelijk was het voor hem op een halve verhuis te organiseren. Van zodra Devon ging zitten wist Storm al wat er ging komen. Hij sloofde zijn trui naar boven en zette zijn elleboog op de bureau. ‘Heel precies.’ Knikte hij op de woorden. Wie kende dit spel nu niet? Hij zette zijn hand in dat van Devon en keek uitdagend naar Devon. Hij draaide zijn andere pols en keek naar zijn hartslag, voor de zekerheid. ‘Twee weken voor volle maan nu, dit is wat ik heb. Klaar?’ Vroeg hij voor de zekerheid nog eens. Twee weken was op de helft, hij zou niet zwak maar ook niet sterk zijn, hij was vrij zeker dat meneer met de stalen spieren aan de andere kant hem zou verslaan. ‘Drie, twee, één.’ En hij duwde al zijn kracht tegen die van Devon …