I just wanna have some fun /&Devon

Met zijn enorme klauwen ploegde hij de aarde van het bos om bij elke pas die hij zette. Devon versnelde en versnelde tot er van zijn omgeving niet meer overbleef dan een waas. De afzonderlijke bomen vlogen zodanig snel aan hem voorbij waardoor het leek alsof ze een muur van hout creërden. Een geamuseerde brul verliet zijn keel en hij richtte zijn blik op zijn doel, dat steeds korter en korter bij hem kwam. Een enorme ravijn lag op enkele meters voor hem en Devon bracht zijn hoofd uitdagend lager bij de grond terwijl hij nog steeds als een half bezetene op zijn doel afdenderde. Eerst leek het alsof hij zichzelf gewoon te pletter zou laten storten, maar niets was minder waar. Zijn enorm gespierde achterpoten duwde hem af, waardoor hij door de lucht kwam te zweven en het voor een kort moment voelde alsof hij kon vliegen. ’Huh?’ Devons ogen kwamen groot te staan doordat hij iets vreemd opmerkte. In de plaats van weer aan de andere kant van het ravijn op zijn poten te belanden was er iets anders gebeurd. Hij kwam niet meer naar beneden, integendeel, hij leek alsmaar hoger en hoger de lucht in te gaan. Een onbekend, flapperend geluid bereikte zijn oren en verward keek Devon achterom. Uit zijn witte vacht waren twee, enorme, beter gezegd gigantische vleugels ontstaan die ritmisch op en neer gingen waarbij ze de lucht met een ongekende kracht doorkliefde. Vlóog hij nu? Toen Devon weer voor zich keek zag hij dat hij honderden meters boven de grond vloog en Genosha was slechts een kleine stip gebleven. Verward, maar tegelijk ook ongelooflijk nieuwsgierig keek hij om zich heen en zag in de verte een regenboog. En van zodra  hij ernaar leek te kijken droegen de vleugels hem er als automatisch naartoe. Op verschillende plekken in de lucht doken eenhoorns uit het niets op, die hem vergezelden richting de regenboog die schitterde aan de hemel.

De veel te nieuwsgierige, vliegende ijsbeer stak zijn poot naar de regenboog uit van zodra die binnen bereik lag. Het ding zag er gasvormig uit, alsof je er zo doorheen kon gaan, maar dat was niet het geval. Van zodra Devon zijn poot erop legde, werd het ding zo hard als metaal. En veel erger: de vleugels die Devon droegen, loste in het niets op, waardoor Devon begon te vallen. Hij klemde zich met man en macht vast aan de regenboog, bang om te pletter te storten. Maar hij die was veel te glad om grip op te hebben, dus Devon schoof als een brandweerman aan een paal via de regenboog naar omlaag. De snelheid was enorm, beangstigend en het voelde alsof hij recht zijn dood in ging. Een angstige brul verliet zijn keel toen hij nog maar enkele meters van de grond verwijderd was en hij sloot zijn ogen om niet te moeten zien wat er zou gebeuren. En toen smakte hij met een ziekelijke kracht tegen de grond… Devon hapte naar adem en hij schoot recht in zijn bed. Zijn voorhoofd was kletsnat, evenals zijn t-shirt. ”Shit man..” bromde hij en wreef met gebalde vuisten door zijn slaapogen. Wáarom moest hij toch altijd van die fucked up dromen krijgen als hij gedronken had? Nog steeds natrillend trok hij het natte tshirt uit en smeet het naar zijn voeteinde. Devon keek naar de overkant van de kamer en zag dat Storm vredig lag te slapen, met zijn mond open weliswaar. Kort voelde hij het kriebelen om er een foto van te maken, maar daar was hij toch nét dat tikkeltje te slaapdronken voor. Letterlijk. Hij schoof het deken omlaag tot aan zijn middel en klemde zijn gespierde armen rond zijn kussen voordat hij zich omdraaide en probeerde verder te slapen.

En natuurlijk viel hij weer in een diepe, ditkeer dromenloze slaap. Hij zou Devon niet zijn als dat niet gelukt was, want na meisjes versieren, avonturen beleven met Hal en drinken was slapen wel echt zijn favoriete hobby. Uren gingen voorbij en buiten werd het licht, de geluiden in de school werden luider, maar Devon kreeg het allemaal slechts in zijn onderbewuste door. Zijn versterkte zintuigen vingen het wel allemaal op, maar het drong niet tot hem door, daarvoor sliep hij te vast. As usual. Hij hoorde doffe voetstappen op de gang, alsof er iemand aan het rennen was en hij hoorde ook dat het stopte voor zijn deur. Het was pas vanaf het moment dat de oude, houten deur bijna uit zijn scharnieren gegooid werd dat Devon zich iets bewuster werd van wat er allemaal aan het gebeuren was. ”Hee Hall, kijk eens wat ik heb gevonden!” Devon bromde wat in zijn slaap en bewoog stilletjes in zijn bed waardoor het zachtjes kraakte. Hij was Hall niet, dus waarom zou hij moeten antwoorden? Maar de Stem van Hal weeklonk niet en in de plaats daarvan sprak het meisje opnieuw. ”Sorry, is Hall er ook?” Zo loom als het maar kon zijn opende hij zijn rechteroog tot een klein spleetje, waardoor hij slechts een waas kon zien van het bed van Storm, maar net genoeg om te zien dat hij er niet lag. Waarschijnlijk was hij weer door het bos aan het razen, hem kennende. ”Hal iz, r nit.” mompelde hij met een diepe, schorre ochtendstem en smakte een paar keer met zijn mond die aardig droog aanvoelde door het alcoholgebruik van afgelopen avond.

Totdat er zich opeens verschillende geuren in zijn neus drongen, de ene al sterker dan de andere. Hij richtte zijn blik richting het midden van de kamer, waar het individu stond en probeerde te achterhalen wat ze bij zich had. Het duurde niet lang voor hij doorhad dat het vanalles lekkers was, plús alcohol. Hij rook het gewoon doorheen het glas. Devon opende beide ogen en knipperde verwoed tegen het licht dat via het raam naar binnen viel en hem half verblindde. En toen zag hij wie het was. ”Holy shit, Kat.” bracht hij verschrokken uit en drukte zichzelf recht op zijn ellebogen, waardoor hij haar al liggend aan keek. ”Wat doe jij hier?” Devon onderdrukte een geeuw en trok zijn mond tot een grijnsje. Normaal zou hij een aardig humeur hebben als iemand hem op die manier wakker maakte, maar het feit dat het Kat was die voor hem stond veranderde veel aan de zaak. De dingen die ze in haar armen droeg verbeterde het ook wel stukken. ”Wodka?” vroeg hij toen en sloeg het deken over zijn onderlichaam uit. Hij zette zijn warme voeten langs het  bed en nam voldoende de tijd om zich uit te rekken, als een ware beer die ontwaakte uit zijn winterslaap. ”Ik dacht dat Hal en ik erg waren, maar dit slaat toch wel alles.” Hij drukte zichzelf recht uit zijn bed en wandelde in niets meer dan zijn boxershort op haar af, terwijl hij zijn hand door zijn haren haalde. ”Is dat allemaal voor Hal?” sprak hij haar toe, nog steeds met die zweem van slaperigheid in zijn stem. ”Want anders wil ik die wel aan hem bezorgen. Al kan ik niet garanderen dat het pakketje in zijn geheel tot bij  hem geraakt.” Devon legde zijn hand op zijn gespierde buik en trok zijn wenkbrauwen omhoog waardoor er een uitdagende blik in zijn ogen kwam te staan. Goeiemorgen Devon.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Opeens bleek dus dat het Katerzyna was die in zijn kamer stond. Dé Kat waar Storm vaak genoeg over vertelde. Het was meer dan duidelijk dat Devon geschrokken was dat ze opeens in het midden van zijn kamer stond met haar armen vol booze en eten. Ofja geschrokken..eerder aangenaam verrast. Met slaperige ogen keek hij naar de lijst die tegen de deur hing en Kat als ‘streepje’ onder de naam van Hal stond. Toen hij zijn blik opnieuw op het meisje richtte, zag hij meteen de onschuldige grijns op haar gezicht en Devon kreeg er spontaan ook een op zijn lippen. Maar wát deed ze hier nu net, zo ‘vroeg’ op de dag? ”Duhhu, ik zocht Hall, waarom zou ik hier anders zijn? Of waarom zou ik anders naar hem vragen?” Verwoed knipperde hij met zijn slaapdronken ogen en trok een wenkbrauw omhoog. Sowie, die had duidelijk een antwoord klaar liggen. Hij schraapte zijn keel en klapte kort met vlakke hand tegen zijn wangen, als poging om sneller helemaal wakker te worden. Bij Kat moest je zorgen dat je paraat was en op dezelfde manier op haar antwoord kon ingaan. ”Wel…” zei Devon en onderdrukte -hopelijk voor de laatste keer- een enorme geeuw. ”Die is hier dus overduidelijk niet.” hij wees richting het bed van zijn beste vriend dat er netjes opgemaakt bij lag, alsof er nog nooit iemand in geslapen had. Britten. Hij rolde al grijnzend met zijn ogen en stond op om vervolgens op Kat af te stappen. De grijns die ze op haar gezicht droeg, de ‘onschuldige’ flikkering in haar ogen en de speciale houding waarin ze haar mond trok, het was alsof de ondeugendheid zo op haar lichaam te lezen stond.

Maar het was dus wel speciaal, Kat die zo vroeg op de dag met een enorme fles wodka in haar handjes in de kamer van StormOn stond. Het voorspelde niet veel goeds. Of misschien net wel? ”Als je dat al erg vind.” bitste ze hem onheilspellende manier toe en Devon trok zijn mondhoeken omlaag en zijn wenkbrauwen omhoog. Het was moeilijk om hoogte van haar te krijgen, het ene moment was ze onschuldig, het andere volledig in de aanslag om steken te geven. Devon vond het wel leuk, die pit die in haar schuilging. Met zijn ogen volgde hij elke beweging van haar slanke, maar aardig gespierde lichaam toen ze zichzelf tegen de deurpost aanvleidde. Alsof ze elk moment in staat was om de gang in te rennen en aan zijn zicht te ontsnappen. ”Hal steelt ook wel eens drank.” Devon deed nog een stapje haar richting uit en leunde nonchalant tegen de muur waarin de deur stond, zodat hij haar vanopzij aan kon kijken. Uitdagend sloeg hij zijn armen over elkaar en zette een speelse blik in zijn ogen. ”En van wie denk je dat Hal wist waar hij net moest zijn om drank te vinden?” Zijn stem had iets diep, iets zwaar, maar zeker ook iets uitdagends. Als zij het zo wilde spelen, dan kon Devon dat evengoed. Hij kon haast voelen hoe haar lichte ogen over zijn bovenlichaam gleden en hij liet zijn tong tegen zijn boventanden rustten terwijl hij zijn mond grijnzend wat openhield. ”Neuh, als ik iets steel dan steel ik het voor mezelf en het is dan nog de vraag of ik het wil delen.. Het is alleen wel jammer dat Hal hier nu niet is, dus ik denk dat ik het dan maar in me eentje allemaal moet opeten, en drinken.” Haar woorden kwamen er al ratelend uit en Devon sloot zijn mond weer. ”Dan heb ik slecht nieuws Kat.” Begon hij en drukte zichzelf van de muur af, om vervolgens om haar heen te lopen en met zijn rug tegen de deur te gaan staan, als levende barricade. Zijn gezicht stond serieus, nee, ze ging niet zomaar vertrekken hoor. ”Want je bent hier in mijn territorium.” Devon keek haar doordringerig aan met zijn ogen en trok zijn mondhoek charmant omhoog. ”En alles wat binnen het territorium van de Ursus valt, is zíjn eigendom. Mijn eigendom.” Devon kon een verdere lach niet onderdrukken en griste, nog voor ze actie kon ondernemen de doos Farmer koekjes met witte chocolade en cranberry’s uit haar handen. Bessen waren wel zijn zwaktepunt hoor… Hij liep grijnzend richting zijn bed en keek uitdagend achterom alvorens hij zichzelf erop liet vallen. Met een simpel gebaar trok hij de verpakking van de koeken open en nam er een uit, dat hij in zijn mond stak terwijl hij oogcontact met Kat bleef houden. ”By the way..” sprak hij tijdens het knabbelen uit. ”Kan ik ook nog wel een ontbijt gebruiken. En zijn dit toch niet toevallig mijn favorieten zeker?” Hij haalde grijnzend en tegelijk op een onschuldige manier zijn brede schouders op. Ze had hem uit zijn slaap gehaald, dus het minste wat ze kon doen was hem voorzien van zijn ontbijt, toch? Devon meende niets van het ‘territorium’ gedeelte, het was slechts om haar wat op te jutten en er een verhaal aan vast te knopen. Zijn kaken maalden het koekje fijn en toen hij het afgeslikt had liet hij een voldane ”Hmmm” weerklinken. Hij was in ieder geval benieuwd of ze de rest van de koeken die hij in zijn handen had, zonder slag of stoot gewonnen zou geven. Een beetje uitdagen mocht wel, en zo had hij in ieder geval ook zijn ochtendgymnastiek gehad.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦