A sad excuse || Devon

Hij kon zich het gevecht in de living nog heel goed herinneren. Hoe hij de eerste klap had uitgedeeld, Hoe Judas het teruggeslagen en hoe het gevecht dan uiteindelijk was begonnen. Hij herinnerde zich hoe iemand had geprobeerd om hen uit elkaar te houden. De jongen had het waarschijnlijk goed bedoeld, maar hij had de fout gemaakt om Mattheüs bij zijn vleugels vast te pakken. Als er een plaats was waar je hem zeker niet moest vastpakken, dan was het aan zijn vleugels. Ten eerste waren die dingen best gevoelig ondanks hun grootte en de kracht die ze bevatten en ten tweede had het hem teruggebracht naar de tijd dat zijn ouders zijn vleugels met een snoeischaar hadden verwijderd, telkens weer opnieuw totdat het bot zo stevig was dat ze er niet meer door raakte. Dat was de reden van de grijze kleur in plaats van het stralend wit dat ze eerst waren geweest.

Maargoed, terug naar die jongen die hen uit elkaar had proberen te halen. Hij had dus de fout gemaakt om zijn vleugels vast te pakken waardoor Matt hem zo de kamer door had gegooid. Zoals eerder gezegd waren zijn vleugels sterk. Ze konden zijn gewicht dragen en door zijn rug te krommen waren ze ook in staat geweest om de ander door de lucht te laten zeilen. Aangezien er kort daarna een injectienaald in zijn nek was gezet en de vloeistof die zijn bloed in werd gespoten ervoor gezorgd had dat hij bewusteloos tegen de grond was gezakt, had hij nooit de kans gehad om zijn excuses aan de ander aan te bieden. Het feit dat zowel hij en zijn broer daarna op het kantoor van een van de leraren hadden moeten verschijnen, had daar ook een stokje voor gestoken. Nu was hij echter vrij en hij had die kans aangenomen om de ander te zoeken zodat hij na een aantal dagen toch zijn excuses kon aanbieden.

Een heleboel mensen leken meteen te weten over wie hij het had als hij de jongen beschreef. Waarschijnlijk niet door de geweldige beschrijving die hij gaf, maar omdat ze aanwezig waren geweest tijdens het gevecht of er later van gehoord hadden. Het was wel duidelijk dat zoiets niet lang geheim bleef en als een lopend vuurtje de school rondging. Een school was erger dan een hele straat vol met daklozen die elkaar kenden. Daar was het nieuws meestal ook wel als een lopend vuurtje rondgegaan, maar de meeste mensen hielden zich met hun eigen zaken bezig. Daarbij hadden de meeste mensen hem nooit durven aanspreken door de gigantische vleugels op zijn rug. Die vleugels konden hier ook mensen imponeren, maar niet meer zo erg als vroeger. Het feit dat iedereen hier wel een mutatie had, speelde daar een rol in.

Na een halfuur zoeken had hij de jongen, Devon, eindelijk gevonden. Het was makkelijk geweest om naar het sportveld te vliegen, maar na heel het gevecht had hij zichzelf gestraft door niet meer te vliegen. De pijn in zijn rug was bijna niet meer uit te staan, maar hij verbeet de pijn en bleef koppig lopen. Eenmaal aan het sportveld aangekomen, vouwde hij zijn vleugels strakker tegen zijn rug zodat de ander kon zien dat hij niet hier was om te vechten. ”Hey, erm… Devon, toch?” De jongen beet op zijn lip terwijl hij zijn blauwe kijkers op de ander richtte. Zijn ogen hadden dezelfde ijsblauwe kleur als die van zijn broer en waar er normaal ook een koude uitdrukking in te vinden was, leken ze nu toch een beetje ontdooid. Hij wilde niet direct vijandig overkomen, niet nu hij hier was om zijn excuses aan te bieden. ”Ik euhm.. wilde me nog excuseren omdat ik je door de kamer heb gegooid. Het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen.” Schoorvoetend bleef hij op zijn plek staan. Zijn vleugels maakte een ligt ruisend geluid toen hij ze wat herschikte, de pijn in zijn rug een beetje dragelijker probeerde te maken.

Als hij heel eerlijk moest zijn, was hij wel best zenuwachtig. Hij had nog nooit van zijn leven echt zijn excuses aan iemand moeten aanbieden, toch niet omdat hij die persoon door de kamer had gegooid. Meestal was hij niet zo agressief als hij was geweest in de living room en gebruikte hij zijn mutatie, inclusief zijn vleugels, meestal om anderen te helpen in plaats van pijn te doen. Mattheüs was altijd wel een beleefd persoon geweest, iemand die respect had voor iedereen zolang die persoon ook maar respect had voor hem. Het was zijn instinct en het knagende schuldgevoel geweest, dat hem naar het sportveld had gebracht om zijn excuses aan Devon aan te bieden.
Hij beet bijna zijn lip kapot op het moment dat hij de ander gevonden had. Het duurde dan ook even voordat de excuses over zijn lippen kwamen nadat hij de aandacht van de jongen had weten te trekken. Hij schaamde zich gewoon diep voor wat er gebeurd was. Normaal sprong hij niet zo snel uit zijn vel en zou hij niemand pijn gedaan hebben, maar hij had zo een vermoeden dat de mutatie van zijn broer er iets mee te maken had gehad. Zijn negatieve gevoelens waren sowieso sterker geweest dan normaal en het was bijna onmogelijk geweest om ze te negeren.

Een iets of wat verbaasde uitdrukking gleed over zijn gezicht toen Devon begon te lachen. Mattheüs had eerder verwacht dat de ander kwaad zou zijn in plaats van dat hij zou beginnen lachen. Zijn mondhoeken krulden toch om in een zwakke glimlach toen er gezegd werd dat het een mooie worp was geweest, maar die glimlach verdween al snel en beschaamd had hij zijn blik naar de grond gericht. Het was pas toen Devon weer begon te spreken en zijn hand vast pakte, dat hij zijn blauwe kijkers naar het gezicht van de ander liet glijden. Zijn arm viel al snel weer langs zijn lichaam, maar deze keer rechte hij zijn schouders toch wat meer en positioneerde hij zijn vleugels wat om zijn rug weer een beetje te ontlasten. Een hele boel mensen zouden waarschijnlijk zeggen dat hij zijn vleugels toch eens moest spreiden, iets wat hij na dit gesprek misschien ook wel zou gaan doen. Hij had zichzelf wel genoeg gestraft nu en het was niet de bedoeling dat hij helemaal lam ging worden omdat hij zijn vleugels weigerde te gebruiken.

”Mattheüs, maar je mag ook Matt zeggen.” Het was wel duidelijk dat zijn ouders redelijk gelovige mensen waren geweest, anders zou je je kinderen niet naar twee apostelen gaan vernoemen. Het was best ironisch dat ze hem juist Mattheüs hadden genoemd en zijn broer de naam Judas had meegekregen. ”En niet veel. Een gebroken neus, wat blauwe plekken en een schram die over mijn gezicht liep. Alles is al grotendeels geheeld.” Zijn neus stond misschien nog een beetje scheef en als je goed keek kon je nog steeds een dunne lijn over zijn gezicht zien lopen. ”Misschien moet ik je maar laten. Straks gaan mensen nog het verband leggen tussen mij en jij die door de living vloog.” Een klein grijnsje verscheen rond zijn lippen. Hij was er vrijwel zeker van dat bijna heel de school het verhaal ondertussen al wel gehoord had, dat kon gewoon niet anders.

Het voelde wel goed om te weten dat Devon het hem niet erg kwalijk nam dat hij hem nog niet zo lang geleden door de living room had geslingerd. Hij grinnikte toen er gezegd werd dat de vrouwtjes het wel graag hadden, zo een litteken. Wie weet, misschien waren er vrouwen die er niet op afknapten dat er een dun litteken over zijn gezicht heen liep. Mettertijd zou het waarschijnlijk wel meer vervagen, maar hij had zo het gevoel dat er toch altijd nog een lijn te zien zou zijn en hoe dichter mensen kwamen, hoe sneller men het zou opmerken. Het goede nieuws was dat zijn vleugels nog altijd meer opvielen dan welk litteken dan ook. Ze zouden dus eerst aan die dingen moeten wennen en als Mattheüs eerlijk moest zijn, was hij er vrij zeker van dat een litteken hen daarna waarschijnlijk niet echt meer gingen afschrikken. Daarbij zagen de littekens op zijn rug er veel erger uit dan die ene streep op zijn gezicht.

”Heb je daar dan ervaring mee? De vrouwtjes die op littekens vallen?” Natuurlijk had Mattheüs het litteken dat over Devons keel liep wel gezien, maar het waren zijn zaken niet. Wat zijn zaak wel was, waren de volgende woorden die uitgesproken werden nadat hij geopperd had om de ander verder te laten spelen. Ik laat je geen tweede keer winnen. De jongen hield zijn hoofd een stukje scheef terwijl zijn mondhoeken omkrulden tot een grijns. ”Oh ja?” Je zou het misschien niet snel van hem zeggen, maar Mattheüs kon soms erg competitief ingesteld zijn en een uitdaging als deze zou hij nooit aan zich voorbij laten gaan. Hij knikte langzaam toen er een paar ‘spelregels’ werden gemaakt en voor een paar seconden overwoog hij zijn opties voordat hij zijn mond opentrok om te antwoorden. ”Deal.” De waarheid was dat hij nog wel wat meer trucjes achter de hand had dan alleen zijn vleugels, al wist hij nog niet zeker of hij die andere trucjes echt zou gaan gebruiken.

Zijn blauwe kijkers volgde Devon toen deze een bal ging halen en zijn ogen lichtten op toen de ander vertelde wat de bedoeling was. Voor een moment bleef hij gewoon staan nadat Devon de bal al omhoog gegooid had, keek hem gewoon even aan met opgetrokken wenkbrauwen voordat hij zijn aandacht toch op de bal richtte. Nog steeds omhoog kijkend, spreidde hij zijn vleugels waarna hij een paar passen vooruit liep om zich daarna af te zetten. Een paar slagen waren genoeg om hem toch een aantal meters de lucht in te krijgen. Mattheüs moest toegeven dat hij wel onder de indruk was van de gooikunsten van de ander. Waarschijnlijk kwam daar ook wel wat mutatie aan te pas want voor zover hij wist kon een normaal persoon niet zo hoog gooien. Het duurde niet lang voordat hij de bal opving en al snel maakte hij een duikvlucht naar beneden, recht op Devon af. Net op het laatste nippertje remde hij af en lachend liet hij de bal in Devons handen vallen voordat hij een meter of twee verder neerstreek. ”Was dat genoeg of wil je nog een demonstratie?” De jongen moest toch wel toegeven dat hij aan het genieten was van hun kleine competitie.