Boys like you [&Devon]

Devon schudde zacht lachend zijn hoofd en trok zijn wenkbrauwen oprecht onder de indruk omhoog. ”Zíj is inderdaad wel een streepje waard..” In zijn ogen stond een veelbetekenende blik en nadat hij dubbeltikte op het scherm scrolde hij verder over zijn Instagram-feed. Nadat ze samen nog enkele Instagram-profielen uitgeplozen hadden kondigde Hal aan dat hij weg moest en Devon knikte met een plagend grijnsje op zijn gezicht. ”Ga je je streepje innen of ga je je weer achter je bureau verstoppen?” Storm gaf geen antwoord, maar de blik die hij Devon toewierp bracht hem aan het lachen. ”Tot traks maat.” riep hij hem nog achterna toen hij de lounge uit liep. Devon bleef in zijn eentje -nog steeds een beetje nalachend- achter in de veel te comfortabele zetel en liet zich wat dieper onderuit zakken. Met zijn hand grabbelde hij in de zak die naast hem in de zetel stond en haalde er een handjevol groene reeds gepelde pistachenoten uit. Een voor een verdwenen ze in zijn mond wat voor een -voor sommigen- vervelend gekraak zorgde. Maar Devon trok er zich niet veel van aan, degenen die hier zaten te studeren en zich niet konden concentreren moesten maar in de bib gaan zitten als ze volledige stilte wilden. Het noemde niet voor niets een ‘lounge’.

Hij had net zijn ogen gesloten toen er iemand langs hem in de zeten kwam zitten. Langzaam opende hij een oog en keek haar aan, waarbij haar schoonheid hem onmiddellijk tegemoet gevlogen kwam. Wel had je ooit… ”Dus dit is de beer uit Colorado?” Het duurde niet lang voordat hij zijn beide ogen geopend had en er verrast mee knipperde. Hij zette zich wat rechter in de zetel en zette een aantrekkelijk scheef glimlachje op zijn lippen. De geur die ze met zich meedroeg was om bij weg te zwijmen. Kort liet hij zijn ogen -niet al te subtiel- over haar lichaam glijden en kwamen zijn tanden tevoorschijn doordat zijn lach nog breder werd. Damn. ”Je zit aan het juiste adres.” knipoogde hij haar toe en draaide zijn bovenlichaam haar richting uit en liet zijn arm op de rugleuning steunen. ”Colorado, Arizona, Albuquerque, Utah… Er zijn weinig plaatsen waar ik niet geweest ben.” Devon liet zijn groen getinte ogen doordringend in haar prachtige blauwe kijkers hangen voordat hij verder ging. ”Laten we het houden op ‘de beer uit de United States’.” Kort liet hij zijn tong over zijn onderlip gaan en schoof wat heen en weer op zijn plaats. ”Jij bent Lorise.” sprak hij haar vervolgens rustig toe en trok zijn wenkbrauwen goedkeurend omhoog. Zo iemand vergat hij niet zomaar. Als Devon later op de avond aan Storm zou vertellen op wie hij was gestoten, dan zou hij nogal balen dat hij op het foute moment vertrokken was. ”Jij bent ook van Colorado?” vroeg hij haar een tikkeltje nieuwsgierig en nam de zak met nootjes om hem vervolgens voor haar te houden. ”Nootje?” Hij wiebelde een aantal keren met zijn wenkbrauwen, benieuwd of ze er een paar zou nemen of niet.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

En of hij haar opgemerkt had toen ze binnenkwam. Van de lichtroze trui tot het witte plooirokje en bijpassende all-stars. Niets, maar dan ook niéts was Devon ontgaan. Hij had het schattig gevonden, de manier waarop ze had staan ronddraaien en uiteindelijk toch maar besliste om een blikje cola uit de automaat te draaien. Alsof je haar hardop kon zien nadenken. En dat alles heel subtiel natuurlijk, zowel Devon als Storm waren daar enorm getraind in. ‘Geoefende ogen moet je getraind houden’, of hoe zei Hal dat toch ook weer?

Het veranderde niets aan het feit dat hij verrast was om het feit dat ze opeens langs hem in de zetel opgedoken was. Integendeel, het versterkte net the element of surprise. Van dichterbij was ze nog knapper dan dat ze vanop een afstandje, of zelfs op haar Instagramfoto’s geweest was. Hij moest lachen om haar opluchting en liet zijn ogen over haar haren glijden toen ze haar hand erdoor haalde. Toen hij begon te praten over de plaatsen waar hij geweest was leken haar ogen haast te fonkelen. ”Alles wat je maar wil, van een enge beer tot een ware knuffelbeer.” lachte hij haar toe nadat ze hem die vraag gesteld had en opende zijn armen om te doen alsof hij een knuffel verwachtte. Niet heus uiteraard. Het duurde niet lang voor hij zijn hoofd van ‘neen’ schudde en er verder op in ging. ”Ik ben vooral enorm groot.” Zijn stem klonk enthousiast, maar toch bleef hij iets of wat bescheiden. Hij hield van zijn mutatie, zag het echt als een geschenk van bovenaf. Maar hij was niet de persoon die er arrogant of opschepperig over ging doen. ”En dan heb je de daarbij horende kracht en versterkte zintuigen…” hij ratelde het lijstje af alsof het iets alledaags was. ”Het is leuker om te tonen dan om erover te praten.” hij trok lachend zijn wenkbrauwen op. ”Maar ik denk niet dat Jamie en Jean er zo blij mee gaan zijn als ik hier shift.” Kort liet hij zijn blik door de lounge gaan. Oh god nee, de schade die hij zou aanrichten alleen al door te transformeren zou enorm zijn. De vloer en het plafond zouden er sowieso aan moeten geloven dan, aangezien hij stukkén groter was dan een gewone beer. Een doorsnee grizzly was niets in vergelijking met hem.

Het was leuk, de ontspannen manier waarop ze tegenover elkaar in de zetel zaten. Devon voelde zich enorm op zijn gemak – zoals hij altijd wel deed in het bijzijn van meisjes -, maar Lorise leek haar ook wel goed te voelen. Ze had zich in ieder geval al meer zijn kant op gedraaid en haar voet opgetrokken tot op de bank. ”Wat mag ik me dáár bij voorstellen?” vroeg hij op zijn beurt en keek haar uitdagend aan. ”Een aureooltje boven je hoofd, vleugels op je rug en pijl en boog in je handen?” Devon zag het he-le-maal voor zich. ”Pijlen met zo’n hartje als punt welliswaar!” Duidelijk geamuseerd liet hij zijn ogen in die van haar zinken. ”Ik ben zelf nog nooit in Denver geweest, is er veel natuur daar?” Hij ondersteunde zijn hals met zijn vuist en leunde nonchalant tegen de rugleuning van de zetel. Dit was wel leuk zo. Nadat ze een nootje genomen had, nam hij er zelf ook nog een. ”Neem maar af, what’s mine, is yours.” wierp hij haar plagerig toe en zette het zakje tussen hen in.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Haar reacties op de dingen die hij zij waren gewoon geweldig. Van de fonkeling in haar expressieve ogen tot de schattige glimlach die haar gezicht elke keer dat tikkeltje feller liet stralen. Het leek wel alsof alleen al de aanwezigheid van Lorise de hele Lounge deed leven. Devon wierp kort zijn hoofd naar achteren en een zachte lach weerklonk door de ruimte. ”Wel da’s leuk om te weten.” bracht hij erachterna uit en keek haar weer diep in haar ogen aan. ”Als je ooit nood hebt aan een warme knuffel, dan weet je me vast wel te vinden.” Hij haalde nonchalant zijn hand door zijn haren en ademde enthousiast in waardoor zijn borstkas wat feller oprees. Haar lachje klonk als muziek in zijn oren. ”Beloofd.” Hij bracht zijn hand naar die van haar en haakte zijn warme pink in die van haar. Haar huid voelde koud aan tegen die van hem, maar voor hem voelde het aangenaam, het was eens iets anders dan die constante hitte die rond hem hing. ”Pinky promise.” voegde hij er nog aan toe. Dat was toch altijd dat tikkeltje échter, niet?

Lorise schoot in de lach door de opsomming die hij maakte van de meest bekende clichés over Cupido, die jammer genoeg niet waar waren. Hij had haar best wel met een aureooltje boven haar hoofd door de ruimte zien vliegen, maar tooo bad. Devon luisterde naar haar aangename stem alsof hij er aan vast gekluisterd was. Niet alleen omdat hij zo leuk klonk, maar ook omdat hij het een enorm behaaglijk gesprek vond. ”Mensen aan elkaar koppelen? Verliefd laten worden?” herhaalde hij haar woorden diep onder de indruk en liet kort zijn mond open hangen. ”Volgens mij bezit jij de engste mutatie van heel Genosha.” gaf hij met opeengeklemde kaken toe waarna hij even gespeeld een bange uitdrukking op zijn gezicht zette. Gespeeld uiteraard. (Al bevatte het ook wel een klein beetje waarheid.) De uitdagende blik op haar gezicht voorspelde niet veel goeds. Toen het bruinharige meisje dezelfde woorden in haar mond nam als dat Devon gedaan had, sloeg hij kort zijn armen over elkaar en trok grijnzend een wenkbrauw op. ”Wel, dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat je pijlen mij niet raken als je het toont.” Oh god, als hij wérkelijk verliefd zou worden op iemand, eender wie.. Hij wilde er niet over nadenken, het zou een ware hel zijn voor hem.

”In de stad zelf niet nee, maar er om heen wel.” Hij knikte als teken dat hij het begrepen had. ”Waar zat je het liefste? In de stad zelf, of in de natuur?” Devon was oprecht nieuwsgierig, nieuwsgierig naar de dingen waarmee ze zich bezighield toen ze nog in Denver woonde, maar zeker ook naar wat voor ‘vlees hij in de kuip had’. Ze zag er een beetje uit als een lief poppetje, maar Devon wist maar al te goed dat je aan het uiterlijk of de kleren niet altijd kon zien wat voor persoon erachter schuil ging. Toen ze hem op de meest schattige manier haar cola aanbood fronste hij zijn wenkbrauwen vertederd terwijl er op zijn lippen een scheve glimlach kwam te staan. ”Drink hem maar lekker zelf op.” knipoogde hij haar toen liefjes toe en liet zijn schouders kort schokken doordat hij een lachje inhield. Ze was gewoon te schattig, te onschuldig, Devon zou zich schuldig voelen als hij van haar cola zou drinken. Nee, het blikje zat goed daar, in haar handjes. Hij verplaatste zich wat in de zetel en kruiste zijn benen waardoor er een voet op zijn knie te rusten kwam. Met de hand waarmee hij niet zijn hoofd ondersteunde begon hij wat aan het wol van zijn schoenen te prutsen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Devon liet zijn ogen regelmatig over de blote benen van het Lorise glijden. Alleen al op het zicht kon je zien dat ze gladder dan glas waren. Hij was een expert in de subtiliteit en misschien maar goed ook. Vroeger – toen hij nog niet zoveel ‘ervaring’ had – hadden de pittige types in het uitgangleven hem vaak genoeg op zijn plaats gezet als hij hen op een beetje te onsubtiele manier een vleeskeuring gaf. Al had het nooit echt veel effect gehad. Devon zou Devon niet zijn als hij zijn ogen niet de nodige kost zou geven. Het had hem wel geleerd op het op een minder opvallende manier te doen, dat wel. Hij trok zijn lippen tot een charmant grijnsje toen ze zag dat ze een aardige blos op haar wangen kreeg. ”Als je kamergenoot er ook nood aan heeft… Voel je vrij om haar mee te brengen!” Hij trok zijn lippen tot een scheve grijns waarbij zijn witte tanden een beetje zichtbaar werden. Devon wist verdraaid goed wat Lorise bedoelde, maar kon het niet laten om zijn antwoord toch te vervormen. Hij haalde opnieuw een hand door zijn haar en liet een zachte lach weerklinken, haar vraag had hem op een positieve manier verbaasd. Het duidde erop dat er toch pit verscholen ging achter dat engelengezichtje.

Ze moest lachen om zijn opmerking en het bleek dat ze dezelfde mening deelden. Haar mutatie was in zijn ogen werkelijk de gevaarlijkste hier op Genosha en ze dacht er net hetzelfde over. Aandachtig en oprecht geïnteresseerd luisterde hij naar haar verhaal en knikte toen ze gedaan had met spreken. ”Niemand meer om je in te tomen, dat is hoe het hoort!” Hij haalde geamuseerd zijn wenkbrauwen op en snoof instemmend. Het licht kwaadaardige grijnsje op haar gezicht bracht hem aan het lachen. ”Wees er maar zeker van dat ik mijn ogen voor je open hou, Cupido.” Lorise legde haar hand op zijn brede schouder en Devon liet zijn blik kort over haar vingers glijden voordat hij haar weer in haar ogen aankeek, ja, Lorise was iemand die hij niet snel over het hoofd zou zien. Geen enkele jongen op Genosha, als je het hem vroeg. De manier waarop hij oogcontact maakte, zo direct en zonder twijfel, het was iets wat velen niet konden, maar Lorise leek hem aardig te kunnen volgen in het spelletje dat hij speelde. Ze had nog geen moment verlegen haar blik afgewend, iets wat hem zeer aanstond. ”Nee dat doe ik niet, want geloof me. Dat wil je niet.” Hij knikte begrijpelijk met een uitdagende grijns op zijn gezicht. ”Ik geloof je.” Hij haalde nonchalant zijn schouders op voordat hij verder ging. ”Waarom jezelf binden als je vrij kan zijn? Kan doen en laten wat je wil zonder dat je rekening moet houden met iemand anders. Da’s toch het mooiste wat er is?” Hij liet zijn blik kort door de zaal gaan voordat hij weer naar het bruinharige meisje keek met een enorme glimlach op zijn lippen. ”Zeker zo iemand als jij..” De uitdagende grijns in zijn ogen was nog geen moment verdwenen.

Devon sprak over liefde alsof het hem weinig tot niets kon schelen, voor hem draaide alles rond vriendschap en de leuke extra’s die erbij kwamen kijken. Maar het zat dieper dan dat, hij kende de werkelijke betekenis van liefde niet, laat staan of hij wist wat geborgen- en genegenheid was. En dat allemaal te danken aan zijn periode als kind. Maar Devon wist niet beter, dus het kon hem ook niet deren, toch? Het gesprek over de plaats waar ze vandaag kwamen deed hem denken aan de talloze gezinnen waar hij bij had geleefd, maar hij probeerde gedachten naast hem te zetten. Het was hier en nu, hier en Lorise. Er verscheen een tevreden grijns op zijn gezicht toen hij haar zijn vraag hoorde beantwoorden. ”Een vrouw naar mijn hart.” antwoorde hij haar en knikte goedkeurend. Wat was er nu leuker als dagen doorbrengen in de natuur? Wild, onbezonnen, vrij. Het stukje over haar ouders deed hem hardop lachen waardoor er enkele studenten hun richting op keken. ”Bomenknuffelaars?” vroeg hij haar met een veel te grote lach op zijn gezicht waardoor zijn ogen tot kleine spleetjes samenknepen. ”Daar moet je me de definitie toch eens van geven hoor, want ik stel me nu letterlijk twee mensen voor die elk met een boom staan te knuffelen.” Hij haalde nog steeds nalachend zijn schouders op en legde zijn hand op zijn onderbuik. Misschien hadden haar ouders wel een beroep waarbij ze vaak in de natuur moesten vertoeven, boswachters ofzo. Voor Devon was het een groot vraagteken, daarom dat hij met een geamuseerde blik in zijn ogen wachtte op haar antwoord. Het was leuk om te horen over hoe het leven van andere mutanten was voordat ze naar Genosha kwamen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦