Let's work on the real stuff. [Oliver]

Zijn heldere ogen staarden doorheen het raam naar buiten, waar hij een prachtig uitzicht had op het bos dat langzaam zijn groene bladeren wisselde voor bruine. Elke dag hingen er minder en minder bladeren aan de takken en werd de grond als het ware ingestopt onder een deken van bruin. Oliver trok zijn knie wat feller op zodat het tegen zijn borst kwam, zijn ander been bungelde langs het vensterblad af en werd verwarmd door de chauffage, die hij al aan had staan. De herfst en winter waren zijn favoriete seizoenen geweest, hij kon zich dan dik induffelen met handschoenen, muts, sjaal waardoor er minder van zijn lichaam overbleef om per ongeluk aangeraakt te kunnen worden door andere mutanten als hij die in de gangen tegenkwam. Maar er was zoveel gebeurd de afgelopen maand, waardoor dat nog wel eens zou kunnen veranderen. Lente en zomer zouden misschien ook nog wel seizoenen kunnen worden waar hij van ging leren houden. Net zoals hij was gaan houden van Allison. Oliver wierp een blik op de klok die boven de deur van zijn kamer hing en wreef met zijn hand kort over de achterkant van zijn hals. Het was tijd.

Gehuld in een lichtblauwe jeans met daarop een geruite hemd en effen grijze sweater verliet hij zijn kamer en begaf hij zich richting de lounge, waar hij met Allison afgesproken had. Oliver liep met zijn hoofd naar de grond gericht en zijn handen in zijn zakken, negeerde typische blikken die hij van anderen toegeworpen kreeg. Maar er was al vooruitgang, in de plaats van andere studenten in een boog voorbij te lopen of tegen te muur te leunen en te wachten tot ze voorbij waren, durfde hij nu gewoon langs hun door te wandelen. Al bleef hij natuurlijk wel alert en lette hij erop dat ze niet perongeluk tegen elkaar opliepen. Die oplettendheid was iets wat nooit helemaal zou verdwijnen, het was gewoon in hem gegroeid.

De afgelopen week had hem deels goed gedaan en deels ook weer niet. Oliver had de aanwezigheid van Allison enorm gemist, maar het ging niet anders omdat ze enorm veel werk moest inhalen voor school en dat door zijn fout. Allison had enorm veel van haar tijd in hem gestoken, ze had hem als prioriteit gesteld boven haar schoolse verplichtingen en het was door hem dat er bergen huiswerk op haar bureau waren opgestapeld. Maar anderszijds was de week ‘rust’ ook goed. Hij had zijn gedachten kunnen ordenen en alle losse eindjes aan elkaar vastgeknoopt. Het wilde natuurlijk niet zeggen dat alles nu in orde was, integendeel, maar hij kon nu nadenken over de realiteit, over hoe het echt was. Oliver moest geen extreme scenario’s meer verzinnen van wat er gebeurd kon zijn met Rosalie, nee, hij wist dat ze in orde was en dat ze gewoon met haar leven verder ging. Het maakte hem droevig en opgelucht op hetzelfde moment, maar in de afgelopen week had hij die gevoelens een plaats gegeven en had hij het op zijn gezicht kunnen maskeren. Voor nu was het enkel Allison die telde.

Aarzelend duwde hij de deur van de lounge open en besefte terug waarom hij ookalweer hier was. In eerste instantie om Allison terug te zien, maar daarnaast omdat ze vandaag iets nieuw gingen uittesten. Een kort zuchtje verliet zijn mond vooraleer hij zijn aandachtige ogen de ruimte rond liet speuren. Hier en daar zaten enkele mutanten samen, te babbelen of wat huiswerk te maken. Wat hem erg opviel was een jongen en een meisje die elkaar overduidelijk zaten uit te dagen, op welk vlak, daar wilde Oliver liever niet over nadenken, dus hij liet zijn blik verder de ruimte rond gaan, op zoek naar Allison. Hij zag haar uiteindelijk zitten, met haar ogen gesloten en kreeg spontaan een glimlach op zijn lippen. Eerst en vooral om het feit dat hij Allison, zíjn Allison opnieuw zag, maar ook omdat hij de enige was die wist wat er aan de binnenkant van haar oogleden afspeelden. Iemand anders had misschien gedacht dat ze sliep, maar hij wist beter. Lichtvoetig wandelde hij naar de zeteltjes waar ze zat en zonder enig woord te zeggen liet hij zich langs haar zakken, niet te dicht, maar ditkeer ook niet te ver. ”Hoe gaat het met hem?” vroeg hij haar zachtjes als openingszin en zette een kleine glimlach op zijn lippen. Hij wist gewoon dat ze naar haar vader aan het kijken was, en ondanks dat hij het niet zo voor die man had, vroeg hij er toch achter. De dingen die voor haar belangrijk waren, werden dat onrechtstreeks ook voor hem. Het was misschien niet de ideale manier om hun gesprek te beginnen, maar het voelde allemaal zo onwennig. Een ‘hallo’ had sowieso gênant geklonken als het uit zijn mond kwam, en haar onmiddellijk kussen zag hij ook niet als de ideale starter van een gesprek.

Clothes x & x
|OOC: Ik ben de muur hahahha

En toch wist Oliver niet zeker of hij het wel wou zien, wat er zich aan de binnenkant van Allisons oogleden afspeelden. Hij wist dat ze dingen zag die ze nooit, of toch niet snel aan anderen zou vertellen. Alle mutanten hier waren er immers van bewust dat langzamerhand hun veiligheid, de veiligheid van de school in gevaar kwam. Maar concreet wist niemand iets, behalve Allison. Ze was slim genoeg om de ergste dingen voor zichzelf te houden, alleen als om geen argwaan in de school op te wekken, of bij Oliver. Niemand kon zich iets voorstellen bij hetgeen hen te wachten lag, en misschien maar beter ook. Allison had hem er stilaan bewust van gemaakt, dat het enorm belangrijk was om ‘klaar’ te zijn, om te trainen en jezelf te kunnen verdedigen wanneer dat nodig was. Vroeger had het hem niet geïnteresseerd, alleen al omdat hij er gewoon niet toe in staat was. Maar nu was alles anders, hij kreeg stilaan zijn mutaties onder controle en hij wilde sterker worden, aan een kant voor zichzelf, maar aan de andere kant ook voor Allison. Oliver wist goed genoeg dat ze perfect in staat zou zijn om voor zichzelf te zorgen, maar toch, ze was van hem en hij voelde zich verantwoordelijk over haar veiligheid. Ookal was dat niet echt logisch omdat het eerder omgekeerd was. Zij was vele malen sterker, misschien niet lichamelijk maar wel op het gebied van mutaties.

Die typische schouderophaal, onderussen kende hij haar al goed genoeg om te weten dat dat niet veel goeds betekende. En gelijk had hij. ‘Heb hem al beter gezien. Hij heeft denk ik wat tegenslag gehad.’ Oliver staarde haar op dezelfde manier aan als dat zij dat bij hem was en in zijn blik stond een tikkeltje medelijden te lezen. Niet zozeer voor haar vader, maar meer voor haar, omdat ze er zo van af zag als het niet 100% met hem ging. Hij knikte begrijpelijk toen ze vertelde dat ze graag nog eens naar huis wilde, gewoon al om iedereen die ze liefhad eens terug te zien. Hij kon het zich moeilijk voorstellen hoe het was om een echt gezin te hebben, maar hij deed zijn best  om het zich voor te stellen en zich te plaatsen in Allison haar schoenen. ”Ik ben er zeker van dat ze jou ook missen.” Na deze woorden besloot hij om er niet verder op in te gaan, hij wist immers niet wat de een gepaste vraag zou zijn. En zij leek er hetzelfde over te denken. Bij haar diepe zucht hield Oliver grijnzend een hand voor zijn gezicht, om zich zogezegd af te schermen zoals iemand zou doen als die in het midden van een windvlaag zat. En de sfeer werd weer opgewekt en aangenaam, alleen al door de prachtige glimlach op Allisons lippen. Al glimlachend ontving hij een stompje tegen zijn schouder en liet zijn blik langzaam over zijn schoot gaan, vandaag was het inderdaad het moment van de waarheid. ”Ben blij te horen dat je weer op schema staat.” zei hij met een gemeend knikje. ”Mijn gedachten zijn ook weer zo goed als geordend.” In Olivers ogen stond duidelijk te lezen dat hij weinig geslapen had, maar er was geen tikkeltje verdriet meer in te bespeuren. Dat had hij achter zich gelaten, of toch wanneer hij bij Allison was. Een korte zucht rolde over zijn lippen en hij haalde zijn schouders op net zoals zij gedaan had toen hij vroeg hoe het met haar vader ging. ”Volgens mij wel.” zei hij met een zachte stem waarin een kleine zweem van twijfel weerklonk, maar al minder als dat het een week geleden gedaan zou hebben. ”De week heeft me goed gedaan.” Hij zag hoe Allisons houding losser werd en hij vond het fijn om haar zo te zien, alsof ze zich helemaal op haar gemak bij hem voelde. Omgekeerd was het hetzelfde, maar Oliver had er meer moeite mee om zichzelf relaxt op te stellen in het ‘openbaar’. Het was in hem gegroeid en zou nog wel een tijd kunnen duren. Maar in vergelijking met een maand geleden was het al een wereld van verschil. De opmerking van Allison deed hem gemeend glimlachen, waardoor weer die zware blik van zijn gezicht verdween.

”Met wie gaan we oefenen?” vroeg hij toen zacht en keek haar met zijn doordringende ogen aan. Het baarde hem echt zorgen, enerzijds omdat hij hier op school niemand goed genoeg kende om zelf op hen af te stappen en het te vragen. Anderzijds omdat hij nog steeds met de dingen die zouden kunnen gebeuren in zijn hoofd zat. ”Behalve jou ken ik hier amper mensen.” gaf hij toen eerlijk toe. ”En degene die ik ontmoet heb, daar heb ik niet zo een goede indruk op achtergelaten.” Oliver trok zijn lip scheef en keek haar met een bezorgde blik aan.

Clothes x & x

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Allison trainde hard om een schakelaartje in haar hoofd te ontwerpen waarmee ze de clairvoyance iets of wat onder controle kon krijgen. Ze wist dat ze op drukke plaatsen het mentaal altijd zwaarder kreeg en ze nooit geen beelden door kreeg, ook niet als ze zelf op zoek ging naar gebeurtenissen op de wereld. Maar dat was niet wat ze wilde, ze wilde dat ze stopten als ze het zelf zei en terug zou komen als ze dat wilde. Maar het was niet zo gemakkelijk, het enige dat ze na al die jaren had geleerd was om het te sturen, gericht te gaan zoeken. En natuurlijk, om de beelden te verdragen want het was al het gevaar in de wereld dat Allison als eerste te zien kreeg. Alles wat een gevaar was voor haar kreeg ze door, en dat was behoorlijk wat. Ze zag liever mensen rennen door bloemenvelden of een live beeld van haar vader aan het werk. Daar zou ze al genoegen mee nemen, maar net als iedere mutant hier op deze school, had iedere mutatie een nadeel of een zwakte, zo ook die van Allison.

Ondanks dat Oliver haar vader voor geen haar kon uitstaan straalde zijn blik begrip uit, medeleven, hoe moeilijk het ook voor hem was om respect te tonen voor een man als haar vader. Maar het was één van de dingen waar Allison op stond, wilde je bij haar zijn dan moest je haar verleden en vader accepteren, of je dat nu wilde of niet. Hij was nog steeds de grootste held in haar leven ondanks wat er allemaal al was gebeurd. Maar ze apprecieerde het idee dat Oliver zijn best ervoor deed. Bij zijn woorden keek ze hem kort aan en glimlachte zwakjes. Tuurlijk zou haar vader zijn dochter missen, meer dan zij hem waarschijnlijk mistte. Want hij zat daar in een wereld die gekend voor hem was, alleen zijn dochter was er niet terwijl Allison in een hele nieuwe wereld was die ze zelf kon vormen naar haar eigen wil. Maar dat terzijde, dat schakelaartje die ze op haar mutatie wilde plaatsen zat duidelijk al geïnstalleerd in haar emoties, want in één oogopslag was ze weer oude vertrouwde Allison die zich om niks zorgen maakte en er voor iedereen een beetje was, dan zeker voor Oliver. Toen hij benadrukte dat zijn gedachten ook weer helemaal op orde zaten keek ze hem kort onderzoekend aan. ‘Maar de slaap niet.’ Hij zag er moe uit. Eerlijk gezegd had ze Oliver nooit een moment geweten waarin hij volledig goed uitgerust was. Ze was dus niet de enige met slapeloze nachten, al was er een groot verschil tussen beide hun slaappatronen.

“Volgens mij wel”. Het was niet de twijfel in zijn stem die haar in eerste instantie waakzamer maakte, het was de keuze van zijn woorden. Als hij er zeker over was geweest dan was het waarschijnlijk gewoon een “ja” of “zeker”. ‘Volgens mij wel?’ Herhaalde ze met een glimlach zijn woorden, waarbij de nadruk op het eerste woord drukten. ‘Oliver, als je dit niet wil dan laten we het gewoon nog een week rusten. Je hoeft niets te doen dat je niet wilt doen.’ Zei ze gelijk, bekommerend als altijd. Ze bleef hem strak aankijken, op zoek naar nog meer twijfel dan hij al laten merken had. Zijn blik gleed niet weg, week niet af, zijn stem was vast bij zijn volgende woorden en dat was vooruitgang. ‘Dat kan ik geloven. Heb je noch iets gedaan van oefeningen?’ Vroeg ze nieuwsgierig. De laatste keer ze hem gezien had was hij erin geslaagd een bloem tot leven te wekken, het kleine margrietje lag op haar vensterbank zodat de zon er de hele voormiddag door op kon schijnen, daarvoor moest er wel eerst zon zijn. Haar blik gleed naar de omgeving, waakzaam maar totaal ontspannen. Iedereen keek soms eens naar Oliver, alsof ze dachten dat hij nieuw was. Maar dan zagen ze Allison en sommigen, die haar kenden, knikten vriendelijk. Ze glimlachte begroetend terug voor ze haar blik terug opzij liet glijden naar Oliver.

Bij zijn vraag met wie ze zouden oefenen draaide ze zich om naar hem. ‘Ik heb geen kamergenoot maar ik kom wel heel goed overeen met mijn buurvrouw en voor je iets zegt,’ ze zweeg en keek kort naar de klok boven de deur. ‘Ze kon zichzelf super snel helen en ik kan mijn mutatie aan haar doorgeven zodat ze de jouwe kan overnemen.’ Al was ze niet zeker of dat laatste zou lukken. Het was vooral moreel support voor Oliver als hij zou weten dat ze hem onrechtstreeks ook kon helpen. ‘Ze wil je helpen. Ik wou Isaac laten komen maar je mag hier blijkbaar niet af en op het eiland zonder een hele reeks onderzoeken.’ Schudde ze verward haar hoofd. Isaac zou een veel betere keuze zijn maar ze hadden het te doen met haar buurvrouw die naast haar sliep en Allison had aangezet tot het luisteren van muziek. Toen hij weer sprak keek ze hem aan voor ze haar hand naar hem open hield zodat hij haar kon aanraken. ‘Olifantenpassen, remember.’ Glimlachte ze opgelaten. Het zou uiteindelijk wel goed komen, Allison kende hier genoeg mensen die hem ook zouden aardig vinden, het was een kwestie van tijd en zelfvertrouwen …

Tag; Oliver | Words; 881
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

[/quote]

Haar zwak glimlachje sprak boekdelen. Ze zou altijd voor haar vaders kant kiezen, niemands mening zou daar iets aan kunnen veranderen, zelfs niet die van Oliver. Hij probeerde verder te kijken dan haar mooie gezichtje, hij probeerde tot diep in haar te kijken en te voelen wat zij voelde. Maar het was allesbehalve gemakkelijk voor hem, zijn mening over haar vader zou nooit veranderen, of toch niet als hij hem nooit in het echt zou zien. De verhalen die ze over hem verteld had, hadden een diepe indruk op hem achter gelaten. Maar toch deed het hem nadenken, niet persé over haar vader zelf, maar wel over het gemis. En opeens, ongewild spookte Rosalie door zijn hoofd, samen met de vraag of zij Oliver ook zou missen zoals Allisons vader zijn dochter miste. Oliver was niet haar zoon, maar ze had wel al die jaren voor hem gezorgd en hun afscheid was niet echt een ‘afscheid’ geweest. Een zacht zuchtje rolde over zijn lippen en hij richtte zijn doordringende ogen weer op Allison nadat hij opmerkte dat hij weer naar zijn schoot staarde. Op zijn lippen verscheen hetzelfde zwakke glimlachje.

Het was door Allison dat hij die nare gedachte zo gemakkelijk langs hem kon plaatsen. Allison kon gemakkelijk dingen langs zich plaatsen en er even niet meer aan denken, Oliver daarnaast kon gemakkelijk het gedrag van anderen overnemen. Hij was nog steeds niet helemaal mee in het ‘hoe gedraag ik me in het openbaar’, dus net zoals hij in het observatorium gedaan had, nam hij nu opnieuw Allisons houding over, maar dan op een subtielere manier. Hij leerde eruit, uit alles wat hij in Allison zag, ten allen tijde als hij bij haar was. ’Maar de slaap niet.’ Hij haalde kort zijn schouders op en glimlachte haar geruststellend toe. ”Maak je maar geen zorgen, mijn nachtrust is er enorm op vooruit gegaan. Beter dan het ooit geweest is sinds ik hier ben.” Als ze hem enkele maanden geleden gezien had zou ze hem waarschijnlijk niet eens herkennen. Zijn ogen waren continu omringd met zwart-paarse cirkels zoals je nu bij sommige meisjes zag als ze zich slecht opgemaakt hadden. Alleen was het bij hem geen oogschaduw, maar puur door de vermoeidheid doordat hij soms nachten na elkaar niet kon slapen. En dat in combinatie met de hoeveelheid alcohol die hij naar binnen speelden. Kort schoot de herinnering van zijn spiegelbeeld in die periode voor zijn ogen en hij moest kort rillen, alsof hij zichzelf niet herkende. Hij had een transformatie ondergaan, en wát voor een.

Hij zag hoe haar houding veranderde toen hij niet met 100% zekerheid antwoorde. ”Ik wil het heel graag Allison. Het is alleen dat mijn zenuwen ervoor zorgen dat de energie in mijn lichaam toeneemt.” Hij ademde eenmaal diep in en uit. ”Het voelt alsof ik opnieuw op ontploffen sta, dat mijn dam gaat breken. En ik heb gezien welke schade ik dan bij anderen kan veroorzaken…” Opnieuw haalde hij zijn schouders op. ”Geloof me, de consequenties zijn niet min.” Hij liet langzaam zijn hand omhoog komen - op een veilige afstand van haar huid - en toonde hem aan Allison terwijl hij zijn energie erin verzamelde. Andere keren had hij altijd een oranje achtige gloed gehad, maar vandaag leunde de kleur meer naar het rode toe. ”Heb niet meer geoefend, omdat ik bang was voor een uitbarsting.” Bekende hij toen eerlijk en liet zijn ogen voorzichtig in die van haar rusten, alsof hij zich ervoor schaamde. Zijn hand kreeg weer zijn normale kleur toen hij de energie weer over zijn lichaam verdeelde. Zijn hoofd bonkte verschrikkelijk en heel zijn lichaam zat opnieuw vol pijn door de onnoemelijke hoeveelheid energie die er in zijn gespierde lichaam gestockeerd zat. Oliver wist dat een simpele aanraking van Allison hem van al die problemen zou ontdoen, maar hij wist ook dat het ook veel van haar lichaam vroeg. Hij zou nooit uit zichzelf hulp van haar vragen, of toch zeker niet op dat vlak. ”Maar dat is waar het om draait zeker?” sprak hij toen zachtjes. ”Dat ik het onder controle kan houden, in welke mate de energie aanwezig is, toch? En dat ik veilig anderen kan aanraken..” Hij schudde zijn hoofd van neen omdat hij het verkeerd verwoord had. Oliver zou namelijk nooit iemand uit zichzelf aanraken, tenzij het Allison was. ”Dat ik anderen niet verwond als ze mij aanraken.” Bij die woorden knikte hij kort, doordat het beter verwoord was. Toen Allison opzij keek naar sommige anderen in de lounge, keek hij mee. Hij herkende enkele gezichten, maar kon er geen naam op kleven, net zoals dat ze dat bij hem ook niet zouden kunnen. Allison daarintegen leek hen wel te kennen, maar dat verbaasde hem niet. Ze was zo gemakkelijk in omgang en met het leggen van contacten, dat ze waarschijnlijk al meer mensen had leren kennen in die paar maanden dat ze hier was, dan dat hij gedaan had in de jaren dat hij hier al leefde. Ze bleef hem elke keer opnieuw verbazen en inspireren.

Hij luisterde aandachtig toen ze begon te vertellen over wie ze in gedachten had om op te ‘oefenen’. Supersnel helen, mutatie doorgeven, overnemen… Met die opsomming die ze deed moest hij zichzelf toegeven dat hij er wat geruster in werd. Eerst had hij enkel bang gehad voor hetgeen hij kon aanrichten bij anderen en had hij niet nagedacht over de dingen waartoe andere mutanten in staat waren. Maar nu Allison hem dit had verteld, had hij er een hele andere kijk over. Hij was niet de enige met mutaties, en soms vergat hij dat. ”En jij zal er constant bij zijn, toch?” vroeg hij er nog aarzelend achterna en klampte zijn blik als het ware vast aan die van haar. Daarna vertelde ze over een zekere Isaac en Oliver fronste zijn wenkbrauwen nadenkend, hij wist niet dat er zoveel aan te pas kwam om het eiland te betreden of te verlaten. Hij had immers er nooit de moeite voor genomen om zich erover te bevragen, er was niemand die hem opwachtte buiten het eiland, net zomin als er iemand was die hem hier wilde komen bezoeken. Voor hij Allison had leren kennen was er gewoon niemand voor hem, niet buiten het eiland, niet op het eiland. ‘Olifantenpassen, remember.’ Met grote ogen keek hij van zijn hand, naar de hand van Allison en vervolgens in haar ogen. De energie raasde in enorme hoeveelheden door zijn lichaam en kort was hij bang dat hij haar pijn zou doen als hij haar aanraakte. Maar toen klemde hij zijn kaken hard op elkaar, en kwam er een vastberaden blik op zijn gezicht te staan. Zijn eigen onzekerheid begon hemzelf de keel uit te hangen. ”Olifantenpassen.” herhaalde hij haar woorden met een klein knikje voor hij opnieuw zijn hand omhoog bracht en in zijn pols een denkbeeldige barricade opstelde. Voorzichtig legde hij zijn hand in de hare en voelde hoe de energie tegen zijn pols opbeukte, alsof het een weg naar buiten zocht. Het deed hem pijn om zijn energie zo tegen te houden en hij voelde verschrikkelijke steken in zijn pols, kort vertrok zijn gezicht, maar toch gaf hij niet af. Hij liet zijn vingers Allisons hand omsluiten en hij gaf er een liefdevol kneepje in, de pijn negerend. ”Ik ben er klaar voor.” zei hij nadat hij diep ademhaalde. Zijn ogen stonden vastberaden in die van haar gericht en op zijn lippen kwam een minuscuul glimlachje.

Clothes x & x

Op het moment dat hij had gezegd dat ze zich om hem geen zorgen moest maken had hij ook al beseft dat dat op Allison niet van toepassing zou zijn. Oliver wist hoezeer ze ermee in haar hoofd zat als iemand problemen had, zowel hij als anderen. Het lag gewoon in Allisons aard om mensen te helpen, en niet alleen op het moment dat ze bij hen was. Ook wanneer ze alleen was piekerde ze erover, zocht ze naar oplossingen. Of dat was toch wat Oliver eruit kon opmaken. Ze had immers elke keer ze afgesproken hadden een nieuwe oplossing gevonden voor een van zijn problemen. Ze had hem geholpen met theorieën op te stellen over hoe zijn mutatie in elkaar zat en tot nu toe had ze er altijd pal op gezeten. Ze hield haar wijs- en duimvinger een beetje van elkaar om aan te duiden in welke hoeveelheid ze zich zorgen zou maken. Hij perste zijn lippen op elkaar waardoor er een verwrongen glimlach ontstond en hij schudde zijn hoofd lichtjes van ‘neen’. Hoe erg hij er ook zijn best voor deed om haar duidelijk te maken dat het hem wel ‘ging’, ze zou hem nooit helemaal geloven, ze wist immers wat er in zijn hoofd omging en wat hij al allemaal doorstaan had.

Misschien was het niet zo een goed idee geweest om de energie in zijn hand te verzamelen en het aan Allison te tonen. Haar lichaamshouding sprak meer dan dat haar woorden deden en het gaf Oliver een benauwd gevoel. Hij wist wat er nu in haar gedachten omging, en hij voelde zich alsof hij weer gefaald had. Zo snel als hij de energie verzameld had liet hij hem ook weer verdwijnen, alsof het dan minder erg zou zijn dan dat het in werkelijkheid was. ’Waarom,’ Olivers blik kwam op zijn beurt ook bezorgd te staan toen hij zag dat Allison haar blik naar beneden sloeg in plaats van hem aan te kijken. Dit was niet zijn bedoeling geweest, allesbehalve. Het blije, opgewekte dat rond Allison was helemaal verdwenen en  had plaats gemaakt voor een sombere sfeer. Aarzelend trok hij zijn hand terug in zijn mouw om hem daarna zachtjes op haar rug te leggen. Een mislukte poging om haar gerust te stellen. ”Hmm.” ademde hij zachtjes uit en sloeg zijn ogen zelf ook kort neer zodat hij beter kon nadenken over zijn woorden. Woorden die niet kwamen, in tegenstelling tot zijn gedachten. Het was gewoon zo een bewogen week geweest, Allison had buiten hem al zo veel zorgen aan haar hoofd, haar vader, haar schoolwerk, en sinds hij wist dat het veel van haar lichaam vroeg was het voor hem nog minder gemakkelijk om uit zichzelf om haar hulp te vragen. Het lag niet in zijn aard, hij had er altijd alleen voor gestaan en het was een hele aanpassing om zich volledig afhankelijk van iemand te stellen.


Er viel een waterval aan woorden over hem heen, alsof Allison gevonden had wat ze hem allemaal wilde zeggen. ”Het was een bewogen week en het is allemaal zo wennen.” zuchtte hij haar toe en schudde met zijn hoofd terwijl hij besefte dat dat eigenlijk een zwak excuus was. Oké hij had  in heel zijn leven amper zijn mutaties gebruikt, en nu moest hij dat opeens wel. Maar Allison had hem op weg geholpen, had hem de eerste stapjes leren zetten, en Oliver deed er weinig tot niets mee. Het voelde alsof het enkel lukte als zij erbij was, maar hij besefte ook dat dat niet altijd mogelijk was. Alles had zo een dubbel gevoel en het was voor hem niet gemakkelijk om zijn levensstijl er zo aan aan te passen, ookal was dat hetgeen hij  altijd gewild had. In zijn gedachten ging het allemaal veel gemakkelijker dan in het echt. Hoewel zijn binnenkant op ontploffen stond wist de kalme blik in haar ogen hem iets of wat gerust te stellen. Zijn ogen stonden aandachtig op haar vinger gericht die ze net boven zijn hand hield, in zijn hand voelde hij de energie razen, alsof het voelde dat er iemand anders in de buurt was waarin het over kon gaan. Één kleine beweging en hij zou haar zo ineen kunnen laten storten. ‘Je mag nooit aan de grens beginnen, je moet bij start beginnen, waar alles begint.’ Hij moest moeite doen om al haar woorden een plaats te geven, maar uiteindelijk had hij haar boodschap wel meer als begrepen. Oliver ademde diep in en uit waardoor zijn hele lichaam mee bewoog. Na die ademhaling keek hij haar met een ‘frisse’ blik aan in de plaats van met die bekende zware blik van hem. Dit was wat hij nodig had, praten met haar, in haar aanwezigheid zijn. Het viel hem nu pas op hoe zeer hij haar gemist had. ”Starten bij het begin en mijn grens zodanig uitbreiden dat ik er nooit meer aan geraak.” hij knikte haar vastberaden toe en probeerde de kloppende pijn in zijn hoofd te negeren. Maar je zag het gewoon aan zijn lichaam, dat hij afzag.

Oliver had wel verwacht dat ze er bij zou zijn, maar hij wou het toch nog eens voor de zekerheid weten. Het antwoord op zijn domme vraag deed uiteindelijk toch weer een kleine glimlach op zijn vertrokken gezicht verschijnen. Elke vierkante centimeter huid op zijn lichaam brandde door de energie die er door raasde, het voelde alsof hij elke porie gewaar was. Het baarde hem lichtjes zorgen dat ze zodadelijk met nog een extra persoon gingen oefenen, maar tegelijk zorgde het voor een extra uitdaging, al wist hij niet of hij daar wel klaar voor was. Toen hij zijn hand op de van haar legde voelde hij hoeveel moeite hij moest doen om zijn energie tegen te houden, zelfs ondanks dat het Allison was. Hij zou haar voor geen geld  van de wereld pijn willen doen en het feit dat het net op het randje stond baarde hem zorgen, maar hij gaf niet af. Niet zolang de laatste cel in zijn lichaam nog in staat was om ertegen te vechten. Net op het moment dat Oliver naar adem wilde snakken door de pijn die zijn lichaam tergerde hoorde hij haar stem. ’Laat het gaan, laat de energie gaan.’ Het was pas toen dat hij merkte dat hij zijn ogen hard dichtkneep. Toen hij ze weer opende keek hij haar hulpeloos aan, duidelijk staande op zijn breekpunt. x Hij zag nog net Allisons ogen wit kleuren voordat hij voelde hoe de barricade in zijn pols werd opgehoffen en de energie als een tornado doorheen zijn hand in die van haar overvloeide. Oliver kneep opnieuw zijn ogen samen en zijn gespannen schouders zakte omlaag, opgelucht. Een zachte zucht rolde over zijn lippen en hij voelde hoe zijn lichaam langzaam leegliep zoals een zakje met water zou doen als je er een gaatje in zou prikken. Met dat de energie in zijn lichaam afnam deed de pijn dat ook en Oliver voelde zich meteen een stuk menselijker, alsof het mutantengedeelte in hem hem even geen zorgen meer baatte. Het enige wat nu telde was de opuchting die hij voelde, samen met het meisje dat aan zijn hand hing. Dat Allison er ook zoveel moeite mee had om zijn energie over te nemen had hij niet gezien, gelukkig maar want anders had hij zich onmiddellijk weer slecht gevoeld. Het laatste wat hij wilde was haar opzetten met zijn problemen. Al was dat hetgeen hij altijd al deed, maar dan niet zo rechtstreeks. ‘Nu ben je er klaar voor.’

”Ik weet het..” mompelde hij, nu pas beseffende welk gevaar hij was geweest voor zijn omgeving. En dan denkende dat hij op deze manier wilde oefenen. Het was gewoonweg onverantwoord en hij was Allison enorm dankbaar dat zij het in zijn plaats had ingezien. ”Teveel was het inderdaad, niet gezond dat weet ik niet zo..” Hij haalde zijn schouders op en keek haar bedenkelijk aan. ”Mijn lichaam is er voor ontworpen, om alsmaar meer en meer energie op te slaan, het maakt me sterker, gevaarlijker. Het enige nadeel is dat het zo pijnlijk aanvoelt in mijn hoofd.” Hij merkte dat hij helderder kon denken, want de woorden stroomden gemakkelijker uit zijn mond. ”In tijden van nood zal het me beschermen, maar op momenten zoals deze is het niets meer dan een last, belemmerend.” Allison liet haar hoofd tegen de rug van de zetel leunen en Oliver kreeg een willekeurige flikkering in zijn ogen. Een zacht, opgelucht zuchtje verliet zijn longen en hij keek haar met een zachte blik in zijn ogen aan. Een kleine glimlach sierde zijn gezicht, ze moest eens weten hoeveel ze voor hem betekende, hoe dankbaar hij haar was. x. ”En dat allemaal dankzij jou.” sprak hij haar bedeesd toe en legde zijn ongevaarlijke hand heel voorzichtig op haar bovenbeen. ”Je geeft me kansen waarvan ik nooit had durven dromen.” Nu hij niet meer gehuld ging in pijn en verbittering kon je het gewoon van zijn lichaam aflezen. Hij was verliefd, en hoé…

Clothes x & x

Hij herinnerde het zich als de dag van gisteren. Hun eerste ontmoeting in het observatorium, wat in het begin een beetje stroef was verlopen, maar dankzij Allison was alles op zijn pootjes terecht gekomen. Ze had Oliver zelfs die avond al veranderd door enkel met hem te spreken. Niet zozeer in zijn handelen, maar wel in zijn denken. Hij was eindelijk tot het besef gekomen dat het tijd was om zijn leven bij elkaar te rapen en verder te gaan, om hulp te accepteren en te werken aan zijn eigen persoon-zijnde. Die avond wist hij niet wat hem overkwam, hij had zijn hele kleerkast overhoop gehaald, de oude kleren weggesmeten en zichzelf een hele opknapbeurt gegeven. En het was blijven aanhouden. Oliver zag er netjes verzorgd uit, - behalve zijn stoppelbaardje – en ook aan zijn kamer was te zien dat er in geleefd werd. Op een positieve manier. De muziek die doorheen de dag door zijn boxen dreunde was stukken vrolijker dan de muziek die hij een maand geleden geluisterd had. Het had nog steeds die diepe, ritmische bas, maar de deuntjes die erin voorkwamen deden hem opnieuw leven. Muziek en alcohol hadden altijd een grote rol in zijn leven gespeeld, maar nu was het anders. De muziek was veranderd en de alcohol had plaatsgemaakt voor een veel grotere liefde: Allison. Oh ze moest het eens weten, welke invloed ze op hem had.

Net zoals Allison op zijn houding reageerde wanneer het nodig was, deed Oliver dat bij haar, al kwam het veel minder vaak voor. Ze waren omhuld door een stilte, die in zijn oren niet onaangenaam voelde. Nog iets waar hij haar enorm dankbaar voor was, dat ze niet verwachtte dat hij altijd onmiddellijk met de juiste antwoorden klaar stond. Allison wist hoe belangrijk stilte was in Oliver zijn sombere leven, hij had immers meer tijd nodig om dingen te verwerken en over dingen na te denken dan dat iemand anders dat had. Maar tegenwoordig ging het al veel beter, al had hij natuurlijk wel zijn slechte momenten, zoals nu. Allison leek zijn poging tot troost te appreciëren, maar Oliver kon er niet echt op in gaan, hij was te druk bezig met zijn gedachten om te spitten en te zoeken naar de gepaste woorden. Maar alles in zijn lichaam schreeuwde een en al pijn uit, dus het verliep allemaal heel langzaam. Naast Allison moest hij ook nog eens zichzelf troosten.

’Ik begrijp het.’ Langzaam vond zijn blik die van haar en kon hij uit haar donkerbruine ogen aflezen dat ze het ook werkelijk meende. Ze begreep hem meer dan iemand hem ooit begrepen had, zelfs meer dan Rosalie, Jean of eender welk ander persoon dat ooit om hem gegeven had. En hoe meer hij er over nadacht, hoe minder gezichten er door zijn hoofd spookten. Hij kon zich zelf het gezicht van zijn moeder noch vader herinneren, en langzaam maar zeker begon ook het gezicht van Rosalie te vervagen, als een litteken dat langzaam wegtrok. Hij ademde diep in en uit, het was beter zoals het nu was. Hij had Allison, en hij kon zo veel mooie woorden bedenken en uitspreken, geen enkele combinatie zou voldoende zijn om te beschrijven hoeveel ze voor hem betekende, niet alleen omdat hij haar doodgraag zag, maar ook omdat ze de sleutel naar het slot van zijn leven was. Hij haalde langzaam zijn schouders op toen ze hem op het hart drukte dat hij zichzelf niet mocht verwaarlozen. ”Ik weet dat je je er zorgen om maakt.” begon hij nu in de plaats van ‘maak je geen zorgen’, want daarin had ze haar standpunt wel gemaakt. ”Geloof me, ik heb een enorme transformatie ondergaan, hoe ik vroeger was is niets meer in vergelijking met nu.” Zijn gespierde borst rees zachtjes op en neer en een klein glimlachje kwam op zijn lippen te staan. Oliver wist goed genoeg dat ze niet specifiek doelde op zijn uiterlijk, maar meer op het mutatie-gedeelte. Maar ze zou wel weten dat hij het begreep, ookal ging hij er niet zo rechtstreeks op in. Het was goed dat ze hem met zo een dingen confronteerde, maar Oliver was van het principe: Luister en leer, niet rond de pot blijven draaien. Het enige wat hij wilde was haar er zeker van stellen dat ze hem enorm hielp en dat ze hem al een ware transformatie had laten ondergaan.

De manier waarop ze knikte en de woorden die erachter volgden deden hem een klein glimlachje op zijn lippen krijgen. x Voor meer dan één reden. Het was niet enkel het trainen dat ze met hem deed, nee, ze schonk hem ook de liefde die hij nooit in zijn leven gekend had. Alle contacten die hij ooit in zijn leven gehad had met mensen was enorm zakelijk, zonder enige diepgang. Het was zijn manier van leven, overleven, of nóg beter, anderen laten overleven. Kort liet hij zijn ogen op haar rusten en er spookten honderd en een gedachten door zijn zware hoofd, net zoals er hetzelfde aan de binnenkant van Allisons hoofd aan het gebeuren was. Haar prachtig haar, haar donkere ogen, de kuiltjes in haar wangen, het bezorgde Oliver weer die vreemde kriebel in zijn buik die hem tot voor kort onbekend was geweest. Allison had hem simpelweg alles terug gegeven, zijn vrijheid, zijn gevoelens, zijn leven.

En toen viel de last van zijn schouders, de enorme pijn die hem een week getergerd had. Oliver vroeg zich elke keer als Allison hem ontdeed van die pijn weer opnieuw af hoe hij het al die jaren volgehouden had, met zijn energie die alsmaar meer werd. Er zat gewoon geen rem op, alsof het een oneindige, onuitputbare bron was. Hij was nog steeds opgelucht aan het ademhalen toen haar geruststellende stem weer klonk. Pas toen hij haar vingers over zijn hand naar zijn arm voelde gaan keek hij haar opnieuw aan, met een herboren blik in zijn felblauwe ogen. Zijn mutatie was zijn bodyguard, letterlijk en figuurlijk, niemand zou hem nooit met een vinger kunnen aanraken als hij dat niet wilde. In zo een situaties was het extreem handig natuurlijk, maar in anderen dan weer minder. ”Erg gevaarlijk.” verbeterde hij haar met een klein grinnikje. Zijn houding was veranderd, er stond bijna continu een glimlach op zijn gezicht, - ookal leek dat misschien maar zo omdat de strenge, pijnlijke blik op zijn gezicht verdwenen was -. Zijn ogen stonden op Allisond handen gericht toen ze zíjn energie ernaartoe stuurde, het bleef voor hem wonderbaarlijk hoe ze tot zo een dingen in staat was. Wat als ze bijvoorbeeld een shapeshifter zijn mutatie over nam, was ze dan ook echt in staat om te veranderen in dat wezen? ”Het is goed als je het onder controle hebt.” vulde hij haar woorden met een zachte blik in zijn ogen aan. ”En dat is waar we naartoe streven.” De vastberadenheid weerklonk in zijn stem, zonet had hij misschien gezegd dat hij er ‘klaar’ voor was, maar nu had hij zelfs geen woorden meer nodig om dat aan haar duidelijk te maken.

Uit het niets verscheen er een houding op Allisons lichaam die hij nooit eerder gezien had. Er kwam een verlegen glimlachje op haar volle lippen te staan die ze tevergeefs achter haar arm probeerde te verstoppen. Het bracht Oliver van zijn stuk, maar niet op een slechte manier, integendeel. Er weerklonk een zachte lach uit zijn mond en zijn ogen knepen zich tot amusante spleetjes samen, er verschenen zelfs kleine lachrimpeltjes rond zijn ogen. Nog voor hij zelf iets had kunnen zeggen of had kunnen doen had ze opeens haar handen rond de kraag van zijn hemd had geslagen en hem ongenadelijk naar zich toe trok. Opnieuw kreeg hij het privilege om haar zachte lippen tegen die van hem te voelen, en alsof het vanzelf ging sloot hij zijn ogen. x. Toen ze de kus eindigde leken haar ogen te gloeien, Allison straalde van kop tot teen, net zoals Oliver dat deed. ‘Misschien geldt dat voor mij ook.’ Wat? Wat had ze nu net gezegd? Hij gaf haar dingen waar ze nooit van had kunnen dromen? Oliver voelde hoe zijn scherp afgetekende kaken rood kleurden en in zijn ogen kwam een levendige fonkeling te staan. Het voelde alsof hij zijn tong ingeslikt had en niets anders meer kon dan haar vertederd aan te kijken met die zeldzame, lieve glimlach op zijn gezicht. x. Hij had op die manier nog uren naar haar kunnen kijken, totdat er opeens een paar voeten tot stilstand kwam net achter de zetel waar ze in zaten. Het was een meisje, en ze leek Allison duidelijk te kennen.

Clothes x & x

’Ik geloof je.’ hoorde hij haar zeggen en Oliver kon niets anders dan zijn beide mondhoeken lichtjes omhoog trekken. Allison geloofde zijn woorden, maar er zat veel meer achter dan enkel dat. Ze geloofde ín hem, net zoals dat ze hem vertrouwde en er altijd voor hem zou zijn. Ze was de eerste en de enige geweest die hem had kunnen losmaken van zijn oude, slechte gewoonten en hem had kunnen vormen tot de persoon die hij nu was. De manier waarop hij nu in het leven stond was onvergelijkbaar met hoe het enkele weken terug was geweest. En alleen al voor dat was hij haar met elke cel in zijn lichaam dankbaar. ”Nee, je bent op het juiste moment hier gekomen.” drukte hij haar toe en omsloot kort met zijn grote hand haar pols. ”Niet vroeger, maar zeker ook niet later.” Oliver wilde het zichzelf gewoon niet voorstellen, dat Allison hem op een van zijn slechtste momenten gezien had. Nee, hoe het was gelopen was perfect geweest, de avond in het observatorium met hun twee, alsof het in de sterren geschreven stond. Met haar volgende uitspraak was hij het wel akkoord en hij knipperde eenmaal langzaam met zijn ogen terwijl hij nog steeds dat minuscuul glimlachje op zijn lippen had staan.

Met zijn felle ogen volgde hij haar vinger waarmee ze over de blauwe, dikliggende aderen over zijn pols streek en Oliver voelde hoe de kleine hoeveelheid energie die zijn lichaam weer had aangemaakt aan de binnenkant van zijn pols drukte, tegen de plaats waar Allison haar vinger had staan. Het was alsof Allisons vinger en de energie als een magneet werkte en zijn huid het enige was wat de twee elementen tegenhield. Met zulk weinige energie in zijn lichaam was het voor Oliver piece of cake om het ‘tegen te houden’, het was echt niets in vergelijking met zoals het was geweest voor Allison hem ervanaf had geholpen. ’Ik hou van gevaarlijk, dat weet je toch.’ Oliver trok een van zijn wenkbrauwen omhoog en keek Allison verbouwereerd aan. Hij mocht dan wel enorme vorderingen gemaakt hebben op het gebied van spreken, maar met zulke uitspraken bleef hij het moeilijk hebben. Hij keek kort naar zijn schoot en onmiddellijk daarna weer naar Allison, terwijl er een onzeker lachje over zijn lippen weerklonk. ”Dan..” begon hij nadenkend over de juiste woorden om op haar te reageren. ”..dan heb je het met mij wel getroffen denk ik.” Hij snoof zachtjes en streek met zijn hand over de achterkant van zijn hals, waar hij zijn hand onwennig liet rusten. Zijn ogen fonkelden enthousiast. Het mocht dan wel nieuw zijn voor hem, zulke uitspraken, maar hij deed enorm zijn best om er als een normaal persoon op te reageren. ‘Geniet van de vorderingen. Je doet het geweldig.’ Oliver trok zijn beide mondhoeken in een bescheiden glimlachje en knikte kort met zijn hoofd. Allison was zijn motivatie in alles wat hij deed, nu hij haar ‘had’, wilde hij zijn leven weer leiden in de plaats van lijden.

Voor een fractie van een seconde herkende hij het meisje dat voor hem zat niet, de verlegen lach op haar volle lippen, de ongekende twinkeling in haar ogen. Dit was een kant die Oliver niet van Allison kende, of nog niet kende beter gezegd. Hoe langer hij naar haar keek, hoe geweldiger hij het vond, en dat stond dan ook meer als duidelijk op zijn eigen gezicht af te lezen. Hij was niet de enige met dat verlegen, kwetsbare kantje, nee, zij had het evenzeer, al was ze wel stukken beter in het verstoppen ervan. Alles aan Oliver straalde pure gelukzaligheid uit, en dat werd enkel maar versterkt toen hij opeens Allisons warme lippen tegen die van hem voelde. Het zou voor hem altijd blijven voelen alsof het de eerste keer was dat ze hem kuste, gewoon het feit dat hij ertoe in staat was om háár te kussen, zonder pijniging of erger. Voor hem was het het zaligste gevoel ter wereld.

De kus, het naar elkaar kijken en begrijpen zonder enig woord nodig te hebben, het had voor hem nog veel langer mogen duren. Oliver bevond zich in een waas van gelukzaligheid, alles rondom hem telde niet meer mee, het was enkel Allison waar zijn aandacht op gevestigd stond. Totdat zijn waas onderbroken werd door dichtbijzijnde voetstappen en hij opkeek naar een onbekend individu. ’Lily.’ Oliver zette zich onmiddellijk een stuk rechter en de vervaarlijke blik kwam automatisch weer op zijn gezicht te staan, al gebeurde het zonder dat hij er echt besef van was. Het was een soort van afweermechanisme dat hij doorheen de jaren ontwikkeld had. Zijn borst rees ietsje feller op en neer, al kon hij zijn ademhaling wel onder controle houden, te danken aan de vingers van Allison die zich liefdevol in zijn tot vuist gebalde hand hadden gedrongen. Hij luisterde naar het gesprek dat ze voerden maar besefte niet echt wat ze zeiden, eerst en vooral moest hij zichzelf weer onder controle krijgen, iets wat moeilijker ging als hij had gedacht. Het zwartharige meisje nam plaats aan de andere kant van Allison en Oliver rechtte zijn rug nog wat extra. Ergens was hij blij dat zijn eigen onzeker- en stilheid geen van beide meisjes beïnvloedde. Allison behield haar vertrouwen en haar doelgerichte houding, en Lily bleef even goedgemutst zoals ze hier was aangekomen. ‘Als je niet wil dan hoef je niet. Weet dat ik er ben, ik neem nog steeds je energie over waardoor je veel minder te blokkeren hebt als je haar aan raakt.’ Oliver knikte bij haar woorden en luisterde vervolgens naar Lily die ook haar bemoedigend verhaal deed. Even leek het alsof hij in zichzelf wegzonk, nadenkend over de dingen die de meisjes hem verteld hadden, over de oefeningen die hij met Allison al reeds tot een goed einde gebracht had, de vorderingen die hij gemaakt had, maar ook de gevolgen die hij teweeg kon brengen moest het fout lopen. Met een ijskoude blik in zijn ogen keek hij weer op en knikte kort. ”Laten we het proberen.” Oliver stroopte de rechtermouw van zijn sweater omhoog en rolde het hemd dat eronder tevoorschijn kwam ook twee slagen om zodat zijn onderarm ontbloot werd. ”Ik ga echt mijn best doen, Lily.” sprak hij het meisje toe zonder haar aan te kijken, het enige waar hij oog voor had waren zijn eigen handen en die van haar.

Oliver schoof voorzichtig wat dichter tot bij Allison en legde zijn rechterhand op het bovenbeen van Allison dat het dichts bij hem was, waarna hij meteen zag dat het zwartharige meisje hetzelfde deed, maar dan op het andere been. Een normaal persoon was misschien langs Lily gaan zitten, maar Oliver wilde zowel de afstand tussen hem en Lily bewaren en zo dicht mogelijk bij Allison blijven. En dan was dit de meest gepaste opstelling daarvoor. Voor een fractie van een seconde keek hij in het meisje in de ogen en liet zijn ogen spreken in plaats van zijn woorden. Waarschijnlijk zou ze hem niet zo goed kunnen ‘lezen’ als dat Allison dat kon, maar ze zou hem wel begrijpen. Langzaam bracht hij zijn hand omhoog van Allisons been en ademde nog enkele malen diep in en uit voordat hij heel zacht zijn hand op die van Lily liet neerdalen. Hij sloot zijn ogen en zette opnieuw een denkbeeldige barricade op in zijn hand, zodat de energie die nu naar zijn hand stroomde niet verder dan daar geraakte. Voorzichtig legde hij zijn hand aanweziger op die van het meisje, en opende hij zijn ogen, om eerst Allison aan te kijken en daarna Lily. Het was kinderspel om de energie tegen te houden, en geen haar op Lily haar hoofd leek gekrenkt te zijn. ”Het lukt.” sprak hij verbouwereerd, maar tegelijk was er een zweem van opluchting hoorbaar in zijn stem. ”Het lukt!” Ditkeer klonk het zelfzekerder en kwam er zelfs een kleine lach op zijn gezicht tevoorschijn waardoor zijn woeste blik verdween. Oliver keek naar Lily, en opeens fronste hij zijn wenkbrauwen. De zwarte haren van het meisje leken te zweven en langzaam maar zeker stonden de puntjes van haar haren helemaal naar het plafond gericht, alsof ze een statische bal aanraakte. Niet-begrijpend keek Oliver haar aan en zag opeens hoe het meisje enkele centimeters uit de zetel omhoog kwam, alsof ze richting het plafond zweefde. Onmiddellijk trok hij zijn hand terug en hoorde het meisje met een plofje terug in de zetel belanden, haar haren ook onmiddellijk weer op hun oorspronkelijke plaats. Lily leek allesbehalve pijn te hebben, integendeel, haar glimlach verried dat ze het plezant vond. ”Ik begrijp het niet.” sprak Oliver, meer tegen Allison als tegen Lily. ”Kan je ook mutaties overnemen?” Het meisje schudde van neen en Oliver keek peinzend naar zijn handen, beseffende dat hij het wel degelijk veroorzaakt had. Was hij nu echt in staat om zijn zwaartekracht door te geven? Hij had er geen andere verklaring voor. Zachtjes schokte zijn schouders en een verbaasde lach rolde over zijn lippen voordat hij zijn blik weer vastkluisterde in de ogen van Allison. Welke verassingen had zijn eigen lichaam nog voor hem in petto?

Clothes x & x

Het was onbeschrijfelijk hoe alles veranderd was op die dikke maand tijd, hij liet zijn ogen enigszins gelukzalig op haar pols liggen, waar hij zijn grote hand rondom had gelegd. Hij oefende er geen druk op uit, zorgde gewoon dat er een lichte aanraking was. Nooit had hij in zijn leven genegenheid aan anderen getoond, nooit had hij iemand anders aangeraakt, of toch niet op de manier zoals dat hij dat nu bij Allison deed. Voor hem was het helemaal nieuw, net zoals het voeren van gesprekken dat voor hem was. Al begon dat laatste steeds beter en beter te lukken. Op de maand tijd dat hij Allison had leren kennen, had hij meer geleerd dan dat hij hier al die jaren op school geleerd had. Niet dat er niet de mogelijkheid toe was, integendeel. Er waren genoeg leerkrachten die voor hem klaar stonden zoals ze dat ook voor andere leerlingen deden, het was enkel Oliver die de hulp niet accepteerde. Hij wilde niet geholpen worden omdat hij zichzelf als een hoopje miserie zag waar niets meer aan te veranderen was. Alsof hij een steen was die in diepe waterput was gegooid en wist dat hij nooit meer de oppervlakte kon bereiken. Oliver was bijna verdronken in zijn eigen verdriet, zijn eigen tranen. Totdat het fantastische individu wat voor hem zat was opgedoken. Allison was het beschermengeltje dat normaal op zijn rechterschouder hoorde te zitten. Voordat ze hier was aangekomen had hij enkel nog maar het duiveltje op zijn linkerschouder. Zachtjes oefende hij wat druk uit op haar pols, maar zo miniem dat hij het betwijfelde of ze het zou voelen. Hij bezat zoveel kracht, zou haar pols in een fractie van een seconde kunnen breken, maar geen enkele haar op zijn lichaam dacht daaraan. Het enige wat hij zag en voelde was liefde. Eerst had hij van haar aanrakingen gehouden omdat ze het enige waren waardoor zijn pijn weg kon gaan, maar nu hield hij er om veel andere redenen van. Hij hield van de warmte en zachtheid die haar huid had, de lijnen in haar handpalm, de nagels aan haar vingertoppen, maar nog het allermeest omdat het Allisons huid was.

Op de een of andere manier kreeg Oliver de indruk dat Allison het erom deed, hem – in zijn oren – moeilijke boodschappen toewerpen, alsof ze ervan genoot om hem erover te zien peinzen. Maar hij wist goed genoeg dat ze het enkel maar goed bedoelde. Op alle mogelijke vlakken liet ze hem bijleren als hij bij haar was. Denken, zeggen, doen. Al maakte haar stralend glimlachje het meer als goed. Als dat hetgeen was dat hij er altijd voor terugkreeg dan mocht ze hem vaker in zo’n positie stellen. Hij vond haar lippen en haar glimlach immers het allermooiste aan haar lichaam. Niet dat haar slank, afgetraind figuur hem niet kon bekoren, of haar prachtige donkere ogen, integendeel. Maar hij schonk er minder aandacht aan dan dat hij aan haar lippen schonk. Haar lippen konden hem door een simpel glimlachje weer kalm krijgen of geruststellen, en het waren haar lippen die hem zijn eerste kus hadden gegeven. ‘Ik heb met meer getroffen dan enkel dat.’ Oliver zuchtte zachtjes en liet zijn schouders ontspannen langs zijn lichaam hangen. Er waren zoveel woorden, zoveel gedachten die door zijn hoofd spookten die hij aan haar zou willen zeggen, maar het was alsof er een blokkade in zijn keel zat waardoor het niet ging. Alsof hij de ‘klep’ van die blokkade nog niet gevonden had. Op de momenten dat ze niet samen waren had hij al op verschillende manieren geprobeerd om zijn boodschap voor haar duidelijk te maken. Hij had zich suf gezocht op een liedje waarvan de tekst beschreef wat hij voor haar voelde en wat ze voor hem betekende, maar niets kwam zelfs in de buurt. Er was gewoon niets dat zijn diepste gevoelens voor haar perfect kon beschrijven, al had het hem niet verbaasd. Als hij het niet eens van zichzelf kon, dan zou een of andere zanger die niets van hem afwist dat al helemaal niet. Hij had ook geprobeerd om het op papier te zetten en het haar in een brief te vertellen, maar er waren niet meer dan twee woorden op het papier verschenen: 'Liefste Allison,' En dat in zijn slordige, bijna onleesbare handschrift.

Hij had haar al de vraag gesteld of ze er de hele tijd bij zou zijn, en dat was niet voor niets geweest. Ergens wist hij het, dat Allison hem nooit of te nimmer alleen zou laten in een situatie waarvan ze wist dat hij het enorm moeilijk had, maar toch had hij die bevestiging nodig gehad. Oliver klampte zich eraan vast alsof zijn leven ervanaf hing. Allison zou de hele tijd bij hem blijven, en die gedachten zorgden ervoor dat hij niet helemaal overstuur werd. Zijn ademhaling verzwaarde en hij kreeg weer die dreigende houding op zijn lichaam, maar de neiging om de ruimte te verlaten had hij niet. Al wist hij dat dat enkel was omdat Allison langs hem zat en hem bemoedigend in zijn hand kneep. Oliver kon Lily enkel met die ijskoude blik in zijn ogen aankijken en de zware frons op zijn voorhoofd, al bedoelde hij het niet slecht. De blik in de ogen van het meisje zei genoeg over hoe ze over hem dacht, Allison mocht haar dan wel op de hoogte gesteld hebben van zijn ‘gebreken’, toch kon hij het zweempje van onzekerheid in haar ogen lezen. Maar hij probeerde het langs hem te zetten en te accepteren dat dit haar keuze was en dat hetgeen ze gingen doen hem ook enkel maar kon laten groeien als persoon.

Uiteindelijk was het zover en legde Oliver zijn hand op die van het meisje met de krullende haren. Er sloop een zucht over zijn lippen toen Allison een deel van zijn energie overnam en het hem stukken gemakkelijker maakte. Hij had haar willen bedanken, maar deed niets omdat hij zijn concentratie niet wilde verliezen. Het meisje mocht zich dan misschien wel kunnen helen als er iets fout ging, maar dat weerhield niet dat Oliver haar een onuitstaanbare pijn kon bezorgen. Naast zijn uiterste concentratie vond hij ook een vrij plaatsje in zijn hoofd waar hij de meest gruwelijke scenario’s bedacht. Lily die op de grond viel, krijsend met haar handen tegen haar hoofd geslagen, om daarna haar bewustzijn te verliezen door de pijn die Oliver haar bezorgd had. Maar in plaats daarvan voelde hij hoe hij zijn energie gemakkelijk onder controle kon houden, hoe het lukte om zijn hand simpelweg op die van haar te leggen, zonder dat er ook maar een haar op haar lichaam gekrenkt werd. Een euforisch gevoel overnam het van hem en hij kon zichzelf niet weerhouden om het via woorden duidelijk te maken. Alleen dat was al een overwinning. Nadat hij dezelfde bevestiging van Allison had gekregen keek hij naar Lily. De haren die niet ‘gekrenkt’ waren leken richting het plafond te zweven, en de licht angstige blik in haar ogen had nu plaats gemaakt voor een verraste, blije fonkeling in haar ogen. Oliver trok zijn hand snel terug en keek onbegrijpelijk naar Lily, die uitschreeuwde dat ze het geweldig vond. Hij vond het eerder raadselachtig en vreemd. Dit was iets wat hij nog nooit meegemaakt had, zelfs niet bij Rosalie.

Maar het maakte hem ergens ook blij, hij had Lily kunnen aanraken zonder pijn te doen en tegelijk een ongevaarlijk deel van zijn mutatie doorgegeven. Hoe hij het had gedaan was een groot vraagteken, maar het meisje had het geweldig gevonden en had geen pijn gehad. Waren dat  niet de dingen waarnaar hij streefde dan? Plezier in de plaats van pijn? Allison en haar buurmeisje hadden even hun momentje onderling en Oliver kreeg de tijd om alles in zijn hoofd op een rij te zetten. ‘Je kunt je zwaartekracht verleggen naar anderen.’ Oliver knikte terwijl hij naar zijn handen staarde. ”Ja zo blijkt..” was zijn korte antwoord waarin een zachte lach weerklonk. Dat hij de studenten die voor school werkte van hun concentratie ontnam kon hem letterlijk niets schelen. Hetgeen hij bereikt had was voor hem veel belangrijker dan enig andere letter die in hun handboeken stond. 'Kun je het ook zonder haar aan te raken?' Nog steeds zat hij grijnzend naar zijn handen te kijken. ”Ik.. Ik weet het niet.” beantwoorde hij haar vraag, niet zeker of ze bedoelde of hij het hier en nu moest uittesten, of gewoon omdat ze er nieuwsgierig naar was. Niet dat hij in staat zou zijn om het nu opnieuw uit te testen, nee, hij zat te hoog met zijn hoofd in de wolken over hetgeen hij zojuist verwezelijkt had. ‘Ik ben trots op je.’ Prevelde ze hem toe, alsof die boodschap enkel voor zijn oren bestemd was. Hij richtte zijn blik van zijn handen naar de ogen van Allison en trok kort zijn mondhoek op. Op haar gezicht stond het gewoon af te lezen dat ze het meende, maar toch moest hij het vragen. ”Ja?” fluisterde hij op dezelfde manier terug en zuchtte opgelucht. De impact die de woorden op hem hadden was onbeschrijfelijk. Het klopje op zijn been maakte het er niet beter op.

Zoals eerst had hij weer uren naar haar willen staren, maar Allison richtte zich weer naar Lily, en maargoed ook, want als het van hem had afgehangen zou hij zo vergeten zijn dat het meisje nog in hun aanwezigheid was. Oliver rechtte zijn rug opnieuw en draaide zich een beetje zodat hij ook opnieuw naar Lily keek. “Wauw, dus je beheerst zwaartekracht? Wat kan je daar allemaal mee doen?” Hij staarde haar gewoon aan en knipperde enkele malen met zijn ogen. Totdat hij merkte dat het gesprek was stilgevallen en hij vaag de vraag van Lily opnieuw zijn hoofd hoorde spoken. Veel te laat besefte hij dat de vraag voor hem geweest was. ”Oh..” bracht hij een beetje beschaamd uit en bracht onmiddellijk zijn rechterhand omhoog om aan zijn schouder te krabben, zijn blik naar de grond gericht. ”Mijn eigen zwaartekrachtpunt verleggen.” begon hij bescheiden en keek langzaam Lily aan. ”Tegen muren lopen, of het plafond. Maar ik kan ook hoger springen als ik de aantrekkingskracht op mijn lichaam verminder.” hij probeerde naar het meisje te glimlachen, maar het zag er geforceerd uit. ”Stel het je voor zoals iemand de op de maan wandelt, bijna gewichtsloos. Ohja, en sneller lopen door mijn lichaam te laten aantrekken naar dingen die voor me liggen, een boom of een huis, of het einde van de gang.” Hij wist precies hoe het allemaal in elkaar zat, maar het uitleggen aan iemand die er niets van wist was moeilijker dan hij dacht. ”En vliegen, al ben ik daar niet zo goed in.” Hij keek kort opzij naar Allison, zijn ogen schreeuwden om verlossing, maar diep vanbinnen wist hij dat het inderdaad niet slecht was om een normaal gesprek te voeren. Oliver wilde zich het liefst ergens met Allison terugtrekken waar het rustig was, maar voor nu was het even tanden bijten. Alles was een leerproces.

Clothes x & x