Let's work on the real stuff. [Oliver]

Enerzijds was het grappig, hoe het meisje enkele centimeters uit de zetel omhoog kwam en voor een korte periode in de lucht zweefde. Anderzijds was het gevaarlijk, daarom dat Oliver zijn hand zo snel terug getrokken had. Hij wist niet welke uitwerking zijn krachten hadden op verschillende materie, op verschillende levende dingen. Hij had een oefenpop half doen wegsmelten onder zijn aanraking, hij had een bloempje weer tot leven gebracht, hij had mensen hun huid doen verliezen, hij had een enkeling in de lucht doen zweven. Het was alsof de mogelijkheden eindeloos waren, alsof elke combinatie van gedachten en handelingen een andere uitkomst gaf. En dit allemaal zonder dat hij er echt besef van had. Het wás gewoon gevaarlijk, hij wist niet tot wat hij allemaal in staat was, goed of slecht. De onuitputbare stroom energie raasde door zijn lichaam en deed zijn hoofd tintelen, het was alsof het Oliver uitlachtte, alsof de energie wist dat hij het leven van Oliver onder controle had in de plaats van omgekeerd. ’Dat is iets wat we later kunnen uittesten, als we nog eens trainen ofzo.’ Hij richtte zijn verwarde blik op Allison en voelde hoe de rust in zijn lichaam meteen weer terugkeerde. Allisons ogen voelde als thuiskomen. Kort knikte hij en trok hij zijn mondhoek omhoog. Ze zou nooit opgeven, zou nooit stoppen voordat ze haar einddoel bereikt had. Oliver mocht haar vader dan wel niet zo graag, toch was hij hem op een vreemde manier dankbaar dat hij zo een fantastisch individu zoals Allison aan de wereld geschonken had. Iedereen had zijn mindere kantjes, zijn of haar eigen problemen, ook Allison, alleen kon Oliver geen énkel slecht ding aan haar terugvinden. Een onhoorbaar zuchtje rolde over zijn lippen.

Het kneepje dat hij in zijn hand voelde zette hem weer met zijn beide voeten op de grond en deed hem beseffen dat de resem aan vragen voor hem bedoeld waren. De ontspannen houding van Allison gaf hem enigszins de moed om er op te antwoorden. Lily had een gevoelig onderwerp aangesneden, iets waar Oliver – als hij alleen was – nooit op geantwoord zou hebben. Hij ‘vertrouwde’ Lily niet zoals hij Allison vertrouwde en geen enkele haar op zijn lichaam voelde zich verplicht om te antwoorden op haar vragen die voor hem behoorlijk persoonlijk waren. Maar alleen al door de aanwezigheid van Allison en de kalmte die ze met zich meebracht werd hij gerustgesteld. Als het gevaarlijk was geweest om erover te spreken met anderen, dan was ze sowieso tussenbeide geschoten. Maar dat was niet het geval, dus begon Oliver aarzelend en een tikkeltje onzeker over zijn mutatie te spreken. Zoals gewoonlijk was hij bescheiden, té bescheiden. Na zijn uitleg klemde hij zijn kaken strak op elkaar, waardoor de spiertjes in zijn hals samentrokken. Oliver had zijn stembanden denkbeeldig afgesloten, hij had in zijn ogen zijn plicht vervuld, hij had zijn eigen grenzen verlegd en het was genoeg geweest. Of toch zeker voor vandaag. Het meisje staarde hem aan alsof hij een amusante circusattractie was en hij wendde zijn blik af, gruwelde over het enthousiasme dat hij in haar ogen zag. Zijn mutatie was voor hem nooit aangenaam geweest, but little did she know. Er was in zijn ogen niets awesome aan geweest, totdat Allison ten tonele kwam. Maar de dingen die voor haar komst gebeurd waren stonden nog steeds op zijn netvlies gebrand alsof het de dag van gisteren was. Het waren littekens die hij zijn hele leven met zich mee zou dragen, zowel mentaal als fysiek. Een beklemmend gevoel bekroop hem toen Lily aanstalte maakte om nog verder te vragen, alsof zijn longen samengeperst werden. De euforie die hij zonet gevoeld had was weer ver beneden niveau gezakt en in zijn ogen was die typische Oliver-blik weer te lezen. Zijn handen omklemden het stof van de zetel en zijn borstkas rees op door zijn poging om de denkbeeldige druk van hem af te krijgen. ’Heb jij geen afpraak?’

Gedurende de periode dat Allison afscheid nam van Lily zat Oliver weer teruggetrokken in zijn eigen burcht. Emotieloos staarde hij voor zich uit, was zichzelf niet bewust van de dingen waar hij aan dacht. Het waren korte, vage beelden. Rosalie, Valicity, bebloedde muren in de trainingsruimte. Hij hoorde Allison weer zijn richting op komen, maar kon pas ontwaken uit zijn eigen gedachten toen ze dicht langs hem kwam zitten. ”Het eerste gedeelte wel.” bromde hij zachtjes als antwoord en beantwoorde haar glimlach met die sombere ogen van hem. Langzaam maar zeker werd hij weer kalm, stelde hij zijn lichaamshouding weer open voor Allison. Een waterval aan enthousiaste woorden liep weer over haar lippen en onwillekeurig deed het die minuscule schittering in zijn ogen weer tevoorschijn komen. Allison vond hetgeen hij bereikt had niet slecht, en dat betekende meer voor hem dat ze ooit zelf zou beseffen. De stalende blik die ze op haar knappe gezicht droeg benadrukte het nog eens extra. ”Dat je me moest houden?” herhaalde hij haar woorden met een opgetrokken wenkbrauw. Nadenkend  fronste hij zijn wenkbrauwen, het was weer zo’n onduidelijke boodschap, eentje die een normaal persoon zo zou begrijpen, maar waar hij weer extra moeite voor moest doen om over na te denken. ”En je nooit meer mag laten gaan.” En toen begreep hij het. Oliver draaide zijn bovenlichaam naar Allison toe en een verlegen glimlach vormde zich rond zijn lippen. Hij had het zo graag willen zeggen, dat zijn mening op dat vlak volledig bij Lily aansloot, maar hij kreeg het niet luidop verwoord. In de plaats daarvan leek zijn hart te spreken in zijn plaats door harder te beginnen slaan. Alsof Allison het voelde legde ze haar hand op zijn borstkas en sloot Oliver kort zijn ogen, genietend om de druk van haar hand op zijn lichaam te voelen. ”Die keuze is aan jou Allison.” Sprak hij zachtjes toen hij zijn ogen weer opende en haar blik vond. ”Al hoop ik stiekem dat je naar Lily luistert.” Hij nam een plukje van haar golvend haar tussen zijn duim en wijsvinger en begon het tussen zijn vingers te rollen. ”Ik kan niet  zonder je Allison.” Hij haalde moedeloos zijn brede schouders op. ”Alles wat ik nu heb, heb ik aan jou te danken. Álles.” Het was zo veel dat het gewoon onomvatbaar was, zo veel dat zelfs een normaal persoon het niet zou kunnen beschrijven, laat staan dat Oliver het kon. Hij zonk weg in gedachten terwijl hij nog steeds liefdevol met de uiteinden van haar haar prulde.

Hij verplaatste zich wat op de zetel zodat zijn bovenbeen net tegen dat van haar kwam. ”Bedankt om haar weg te sturen.” Een zachte zucht rolde over Oliver zijn lippen. Hij wist goed genoeg dat Allison hem begrepen had toen hij en Lily in ‘gesprek’ waren en hij was haar dankbaar dat ze hem uit zijn lijden verlost had. Echt wegsturen was het niet natuurlijk, maar hij wist niet hoe hij het beter moest verwoorden. Met zijn vinger volgde hij het patroon dat in het stof van de zetel liep en zijn blik stond er strak op gericht. ”Ik probeer het wel, maar het lukt me gewoon niet.” Een weemoedige glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar weer aan keek. Hetgeen hij vandaag bereikt had maakte hem blij, maar toch bleef het trieste gevoel rondom hem hangen. Alsof hij de hoop verloren had dat hij ooit op dezelfde manier als een normaal persoon zou kunnen functioneren. ”Is het goed als we het vandaag laten voor wat het is?” Hij voelde weer de drang om zijn blik af te wenden, maar verplichtte zichzelf om in die lieve ogen van Allison te blijven kijken. ”Ik wil vandaag gewoon bij jou zijn.” Hij haalde een tikkeltje nerveus zijn hand door zijn warrige haren voordat hij verder ging. ”Ik heb je gemist.” Heel voorzichtig legde hij zijn hand op haar bovenbeen en liet zijn ogen observerend over haar lichaam gaan. De relaxte manier waarop ze naar hem zat te kijken, alleen daar genoot hij al van. Vurig wenste hij dat hij ook ooit op zo een manier in een 'openbare' ruimte zou kunnen zitten, maar daarvoor zou hij eerst nog een lange weg mogen afleggen.

Clothes x & x

Hoe langer het meisje in hun gezelschap vertoefde, hoe meer Oliver de vriendschap tussen haar en Allison in vraag begon te stellen. Allison was iemand die gemakkelijk vriendschappen sloot, ze was op dat vlak heel erg goed, maar ze was ook iemand die de nodige rust en structuur moest hebben in haar leven. Met de weinige sociale kennis die Oliver had, kon hij aan Lily zien dat ze niet zo iemand als Allison was. De felle kleuren in haar kledij, haar krullen die wild in het rond stonden, het overdreven enthousiasme. Maar lang tijd om erover na te denken had hij niet, want hij moest eerst zelf haar gedrag een plaats geven, iets wat duidelijk niet lukte. De manier waarop ze heen en weer sprong en met haar armen wapperden nadat hij over zijn mutatie had verteld, het maakte Oliver gespannen en niet veel later ook gefrustreerd. Geduld daar had hij hópen van, maar op de een of andere manier leek het meisje zijn emmer onmiddellijk tot de rand toe te vullen. Maar hij verbood zichzelf om uit te barsten of ertegenin te gaan, in de plaats daarvan sloot hij zich letterlijk op in zichzelf, keerde in zijn eigen gedachten en trok de denkbeeldige muren om hem op. Het enige wat hem daarin ondersteunde was de hand van Allison die hij nog geen enkele seconde had losgelaten. Zijn energie stroomde weer met massa’s in haar over waardoor het voor hem gemakkelijker was om zichzelf in de hand te houden. En toen kwam Allison met de ultieme verlossing door het meisje te helpen herinneren aan haar afspraak. Het was allemaal heel toevallig, maar hij liet het maar gewoon over hem gaan. Vanaf het moment dat Lily uit zijn buurt was viel er al een enorme last van zijn schouders, maar de frustratie zinderde duidelijk nog na.

’Alles ging goed.’ Hij zuchtte zachtjes en keek haar met zijn doordringende ogen aan. Ze hadden duidelijk een andere betekenis geleerd van ‘alles’ en ‘goed’, maar Oliver begreep haar wel. Allison zag alleen wat ze zag, maar voor hem was het veel dieper geworteld. Haar hand zorgde voor een aangename druk op zijn arm en hij voelde hoe de energie weer in haar over liep. Voor een moment wilde hij ertegen protesteren, maar het gaf een te groot gevoel van opluchting en dus liet hij het maar gewoon gaan, het bracht hem zijn rust terug. Allison deed het alleen als ze het zelf wilde, daar was hij zich van bewust, maar toch wrong het een beetje bij hem, zeker sinds het moment dat ze hem had verteld dat het veel van haar lichaam vroeg. Iets wat niet ongewoon was, want de hoeveelheid energie die hij had konden honderd mensen op hetzelfde moment niet eens verwerkt krijgen. ”Uiteindelijk misschien wel.” beaamde hij haar woorden en keek naar de kleine glimlach die op haar mond lag. ”Maar zijn het weken, maanden, jaren?” Hij haalde een tikkeltje moedeloos zijn schouders op. Vijfentwintig jaar, een van de ‘studenten’ die het langste op Genosha zaten, en toch stond hij het minst ver van ze allemaal. Kinderen van twaalf jaar de hier rondliepen bereikten meer op een schooljaar dan hij in heel zijn leven bereikt had. ”Ze stellen mijn geduld aardig op de proef.” grijnsde hij toen kort en gebaarde met zijn wijsvinger omhoog, naar de hemel. Waar mutaties hun oorsprong hadden wist hij niet, de ene zijn mutatie leek zo te zijn voort gegroeid uit de natuur, shapeshifters, zij die de elementen konden beïnvloeden, maar sommige leken wel afkomstig van de goden, zo liep er hier op Genosha een eeuwenoude tweeling rond die elk zelf deels god waren. Oliver kende zichzelf maar simpelweg aan het heelal toe, the galaxy. Hij beheerste, wás de zwaartekracht, al was het in zijn ogen een te grote gave aangezien hij het niet in de hand had, of niet wíst hoe hij het volledig naar zijn wens kon sturen.


’Oliver.’ De strenge, verraste blik die in minder dan een seconde op haar gezicht verscheen na zijn uitspraak deed hem binnensmonds lachen. Het was geen uitspraak die je van hem kon verwachten, maar sinds het moment dat Lily verdween was voelde hij zich beter, kon hij gemakkelijker op woorden komen die normaal niet in hem naar boven schoten. Met Allison praten was echt piece of cake in vergelijking met het gesprek met Lily. ‘Ik luister niet naar anderen, enkel naar mezelf. En naar jou, als het moet,’ Oliver fronste kort zijn wenkbrauwen en probeerde zich een situatie in te denken waarin Allison naar hém moest luisteren, maar het bleef stil in zijn hoofd. En toen kwamen de geruststellende woorden die hij al hoopte te horen. Oliver ankerde zich als het ware aan Allison vast, hij wist dat als hij haar niet had, hij werkelijk niets meer had. Dat hij dan nog een miserabeler hoopje ellende zou worden dan dat hij daarvoor al was. Allison zou gemakkelijk troost, rust, plezier en fatsoenlijke gesprekken bij anderen kunnen vinden, maar voor Oliver zou het een heel ander verhaal zijn. Eigenlijk was het erg, dat hij zo afhankelijk was van één persoon, maar het was gewoon zijn manier van leven geworden. Hij keek haar recht in de ogen aan, maar kon haar liefdevolle blik niet lang volhouden doordat hij een gevoel van verlegenheid over hem heen voelde rollen en hij zijn blik niet anders kon dan afwenden. x Het prullen aan zijn mouwen deed hij zo goed als niet meer, maar het bescheiden kantje aan hem zou minder snel afgescherpt kunnen worden. ”Ik zat op mijn dieptepunt en jij bent degene die me een touw toegeworpen hebt.” sprak hij haar bijna fluisterend toe. Voorzichtig richtte hij zijn blauwe ogen weer op haar en probeerde alle studenten in de omgeving te negeren. Hij had constant het gevoel dat ze hen afluisterden, ookal was dat niet het geval. ”Ik heb me er gewoon aan vastgeklampt, maar jij bent degene die me omhoog getrokken heeft.” Hij trok zijn mondhoek lichtjes omhoog en keek haar met een verliefde blik in zijn ogen aan. De vergelijking die hij gebruikte trok misschien op niet veel, maar voor hem was het gemakkelijker om het aan de hand van een vergelijking in kaart te brengen. Veel gemakkelijker.

Allison reageerde op de manier waarop Oliver wel verwacht had dat ze zou reageren toen Lily weg was. Ze straalde meer zichzelf uit, had die alerte houding voor een groot deel langs haar gezet. Maar de woorden die ze sprak verrasten hem wel. Hijzelf had geen last van kamergenoten noch buren, iedereen op de jongensgang leek te weten welke afstand ze van hem moesten bewaren. In velen hun ogen was hij een freak, iemand mysterieus en angstaanjagend omdat ze zo weinig van hem wisten. Het enige wat ze zagen was zijn harde buitenkant, en dat was al voldoende om velen af te schrikken. "Waarom ga je dan met haar om?" vroeg hij uiteindelijk en wachtte geduldig haar antwoord af. Oliver stopte met het natekenen van de patronen op de zetel en keek haar aan bij de bemoedigende woorden die ze sprak. Zoals altijd wist ze hem weer te motiveren. ”Je hebt gelijk. Beter dat dan helemaal géén stappen.” En vanaf toen leek het gesprek over hun ‘training’ en Lily afgelopen, iets wat hem zijn volledige rust deed terugvinden. Allison gaf hem de keuze om te kiezen met wat hij de rest van zijn dag invulde en bijna onmiddellijk wilde hij erop ingaan en zeggen dat hij die met haar wilde besteden. Maar de manier waarop dat ze haar hand naar haar voorhoofd bracht en haar ogen tot spleetjes kneep deed zijn woorden wegebben. ”Je hebt mijn pijn weggenomen en nu zit je er zelf mee.” zei hij gekweld en legde zijn hand op haar bovenbeen. Het knaagde aan hem, om te weten dat Allison pijn had door zíjn mutatie. De pijn in haar hoofd zou niets zijn in vergelijking met de pijn die hij dag in dag uit moest doorstaan, maar dat deed er niet toe. Elke pijn die Allison had, hoe klein dan ook zou hem meer zorgen baten dan dat hij over zichzelf had. ”Iets rustig klinkt goed.” ging hij er daarna zachtjes op in. In de lounge mocht het voor velen ‘rustig’ zijn, maar voor hem was het dat allesbehalve. Als ze naar een – in zijn ogen/oren – rustige plaats zouden gaan, dan zou het kamer 3 in de linkse gang op de eerste etage zijn.

De bezorgde blik was nog steeds terug te vinden in zijn ogen, totdat Allison een kanjer van een uitspraak deed. Een beetje overwelfd door hetgeen ze zei knipperde hij met zijn ogen, hetgeen waar ze het over had. Voor vrijwel iedereen die hij ooit gekend of aangekeken had waren zijn ogen iets afschrikkend. Alsof ze hem verdedigden tegen alles wat er rondom hem afspeelde, hij kon mensen op afstand houden zonder daarbij lichamelijk contact te moeten maken en zonder enig woord te moeten spreken. Oliver had de blik in zijn ogen beter onder controle dan eender welk ander lichaamsdeel, het was alsof zijn ogen zijn mutatie waren. ‘Je sleept altijd een hoop stilte achter je mee waar ik zonder jou hopeloos naar op zoek ben.’ Heel voorzichtig begon hij op de binnenkant van zijn wang te kauwen. Allison vond iets in hém terug waarnaar ze op zoek was? Hij hielp haar net zoals zij hem hielp? Misschien in een mindere mate but still. Toen ze haar hoofd op de leuning van de zetel liet leunen kwam er een glimlach op zijn lippen, weer zo’n zeldzame waarbij zelfs zijn ogen leken te glimlachen. De korte stilte deed hem goed, het gaf hem de kans om haar woorden te plaatsen en om tegelijk naar haar prachtige gezicht te staren. ‘Ik verplicht je de hele dag bij me te zijn, ik kan wel wat Oliver gebruiken.’ Zonder na te denken knikte hij instemmend. ”Ik wil niets liever dan dat.” Een diepe teug adem deed zijn borstkas oprijzen en weer zakken en voor hij het goed en wel doorhad voelde hij haar warme lippen op zijn wang neerdalen. ”En dat.” mompelde hij er verlegen achterna. Hij zorgde er voor dat zijn energie mooi in zijn eigen lichaam bleef en niet overliep op Allison. Ze had genoeg in zijn plaats afgezien, het werd stilaan tijd dat ze gewoon bij elkaar konden zijn zonder enige verplichting. Met zijn hand die zojuist nog op haar bovenbeen gelegen had nam hij nu haar hand vast en drukte er kort zijn lippen tegen. Hij duwde zich moeiteloos op uit de zetel en liet daarbij haar hand niet los. Het was ongewoon van hem om initiatief te nemen, maar het was de drukte die in de lounge hing die hem er bijna toe dwong. ”Ik zal je tonen waar ik mijn rust vind.” Het was een mededeling, maar toch stond in zijn ogen een vraagteken. Als ze het geen goed idee vond dan zou hij het wel horen, maar hier kon hij in ieder geval geen seconde langer blijven.

Clothes x & x

Het kwam regelmatig voor, dat Oliver ’s avonds in zijn eentje op zijn kamer zat, met zijn rug tegen de koude muur en gewoon voor zich uit staarde. Hij had op een andere manier leren denken over de dingen. Hij had geleerd dat er nog wel degelijk kansen op zijn pad lagen. Zijn leven was nog niet verloren, het enige wat hij moest doen was het met beide handen grijpen. Sinds hij Allison had leren kennen had hij meer slapeloze nachten gekend dan eerst. Ze had zijn ogen geopend, hem bewust gemaakt van zichzelf. Het was zwaar, het hield hem wakker, kwelde hem, maar het betekende dat hij leefde. In haar ogen was het misschien slecht dat hij bitter weinig sliep, maar diep vanbinnen wist Oliver dat het een van de eerste stappen voorwaarts was. Waar hij anders gewoon zijn emoties zou afsluiten en de muren rond hem op zou trekken, dacht hij nu na. Hij verliep elke avond  alle momenten die ze samen gehad hadden, elk woord dat Allison tegen hem gesproken had. Ondanks dat hij zelf weinig sprak, was hij enorm goed in het onthouden van wat anderen tegen hem zeiden. Langzaam maar zeker was hij zijn emoties weer beginnen openstellen, enkel naar Allison weliswaar, maar het was een begin. Een enorme stap voorwaarts als je hem vergeleek met een dikke maand geleden. Het waren de eerste kleine stapjes richting zijn menselijkheid, de eerste stapjes richting zijn nieuwe leven. Olifantenpassen, dat zei Allison altijd, maar toch was hij het daar niet helemaal niet mee akkoord. Er waren kinderen van twaalf die met Oliver zouden lachen als ze hem zagen en dat knaagde aan hem. Mutanten waren misschien anders en speciaal, maar zelfs binnen die categorie viel hij buiten boord.

Hij zag hoe Allison in het rond keek, naar elk individu dat behalve hen nog in de ruimte vertoefde. Voorzichtig keek Oliver met haar mee, maar maakte met geen van elk oogcontact. Toen het voelde alsof hun ogen als vuur op zijn huid brandde wendde hij zijn blik af, naar de schoot van Allison en ademde diep in en uit, probeerde om het uit zijn hoofd te zetten dat hij werd aangestaard. Hier zijn was een ware kwelling geworden. In het begin had het goed gedaan, maar zijn geduld raakte stilaan op, hij wilde rust en kalmte, hij wilde Allison. Voor Oliver was het ronduit vermoeiend en in zijn blik stond duidelijk af te lezen dat hij zich allesbehalve op zijn gemak voelde. ”Maak het uit.” Hij antwoorde door niet-wetend zijn schouders op te halen, zwakjes. In haar ogen maakte het vast niet uit, dat zijn leerproces nog massa’s tijd zou vragen, maar voor hem was het moeilijk. Waarom kon hij niet gewoon ‘normaal’ zijn in plaats van ‘Oliver’. Hij had nooit gevraagd om een leven vol miserie door een mutatie die veel te krachtig was om te beheersen, het enige wat hij wilde was een neutraal, onopvallend iemand zijn, een grijze muis die onopgemerkt kon opgaan in de massa. Als het moest zou Oliver er zijn mutatie voor opgeven. Het was immers die, die van zijn leven een hel had gemaakt. ”Maar het is niet leuk om ingehaald te worden.” Onzeker liet hij zijn blik nogmaals in het rond gaan, naar de druk studerende leerlingen in de lounge. ”Voor hen is het een wedstrijd, een race om eerste te zijn.” hij legde zijn ogen weer in die van Allison en staarde er kil in. Oliver wist goed genoeg dat de hele school zat vol fanatiekelingen die enkel gingen voor de beste resultaten, de krachtigste mutatie. ”Iets waarbij ik nooit zal kunnen volgen.” Hij liet zijn blik voorzichtig omlaag zakken totdat hij weer in zijn schoot lag. Het was ronduit deprimerend en hij wilde zich meer dan ooit terugtrekken naar zijn kamer, de enige plek die hij voor zichzelf had, waar hij ‘zichzelf’ kon zijn. De zachte stem van Allison zorgde ervoor dat hij diep in en uit ademde en uiteindelijk kon hij het toch terug in zichzelf opbrengen om haar aan te kijken. ”Geduld…” herhaalde hij haar woorden zwakjes voor hij een hand over zijn gezicht liet glijden en kort zijn ogen sloot. ”Ik heb al 25 jaar geduld.” toen hij zijn leeftijd uitsprak kwamen de haren op zijn armen omhoog te staan. Hij was oud. Maar toch, heel voorzichtig kwam er een minuscuul glimlachje op zijn lippen te staan. ”Als er iets is wat ik wél kan, dan is het afwachten en geduld hebben.” Zijn stem klonk zwakjes, fragiel, maar Allison zorgde ervoor dat hij weer het ‘positieve’ van het verhaal inzag. Hoe klein dan ook.

Met een aandachtige blik in zijn ogen waarbij hij zo veel mogelijk zijn omgeving probeerde te negeren, luisterde hij naar Allison. Zoals geregeld begon haar zin weer met ‘Mijn vader’, en Oliver klemde zijn kaken zachtjes op elkaar. Uit de weinige dingen die ze over hem verteld had stelde hij zich de vraag of alle dingen die haar vader zei, of alle acties die hij ondernam, wel goed waren. Maar Allison leek er rotsvast van overtuigd, dat stond gewoon op haar knappe gezicht te lezen. Dus Oliver geloofde haar en schoof zijn eigen gedachten aan de kant. Ze sprak over connecties en hij dacht na over die van zichzelf. Zijn ‘connectie’ met Rosalie was volledig verbroken, de oppervlakkige connectie die hij met de schoolhoofden had was verwaterd doordat hij niets meer van zich had laten horen, het afgelopen laatste -meest verschrikkelijke- jaar. De enige connectie die hij had was die met Allison. Bij het woord sterf krom hij een beetje in elkaar en zette zonder dat hij het zelf door had zijn boze frons weer op zijn wenkbrauwen. Nee, hij zou haar niets laten overkomen, nooit, ongeacht de consequenties die voor zichzelf zouden zijn. ”Ik heb nooit vrienden gehad.” mompelde hij toen zachtjes en keek haar met flauwe oogjes aan. ”Ik ben nooit naar school geweest, kreeg thuisscholing in de plaats.” Kort perste hij zijn lippen tot een felle streep voordat hij verder ging. ”Nooit bij een sportvereniging geweest…” Oliver kon blijven doorgaan met het opsommen van de dingen die hij nooit gehad had, maar het lag hem zelfs na al die jaren nog heel zwaar. Hij herinnerde het zich als de dag van gisteren, toen hij nog een kind was met verlangens naar nieuwe dingen, dingen die hem altijd afgewezen werden. ”Het is te gevaarlijk Oliver, stop er nu over. We zullen nog een gezelschapsspelletje spelen.” Enkel de gedachten aan Rosalie die met een doos monopoly, ‘wie-is-het?’ of een schaakspel afkwam maakte hem misselijk. In anderen hun oren zou het misschien grappig klinken, maar Oliver koesterde een diepe haat voor gezelschapsspelletjes. ”Mijn leven heeft zich 18 jaar binnen een hetzelfde huis afgespeeld.” bromde hij er toen als laatste gekweld achterna. Pas toen hij Allison over muziek hoorde spreken kon hij weer ontwaken uit zijn eigen gedachten en zijn ogen omhoog, naar die van haar brengen. ”Ik heb ook muziek.” sprak hij haar toen bijna fluisterend toe. Oh ze moest eens weten. Oliver bevochtigde vluchtig zijn lippen en zijn gezichtsuitdrukking was stukken enthousiaster dan hij zonet geweest was, alsof ‘muziek’ de codetaal was voor ‘alles komt weer goed’. ”We houden het rustig, ik beloof het.” Hij streek met zijn vingertoppen over haar kaaklijn en liet een zacht zuchtje over zijn lippen rollen. Als ze eens wist wat hij voor haar over had…

Het voelde alsof zijn knipperreflex verdwenen was sinds Allison haar opmerking over zijn ogen. Oliver was er zodanig door verrast dat hij niet anders kon dan zich focussen op zijn eigen ogen, die hij nog niet eens kon zien. Hetgeen er uit vooruit vloeide was dan ook een onregelmatig geknipper, best grappig om te zien. ”Nooit.” gaf hij toen statisch toe. ”De enige opmerking die ik over mijn ogen kreeg was, dat ik niet altijd zo boos moest kijken.” Voor expres bracht hij zijn wankbrauwen tot een woeste frons en liet rimpels op zijn voorhoofd ontstaan. Hij klemde zijn kaken op elkaar zodat zijn kaken nog feller afgetekend kwamen te staan dan ze al reeds waren. Zijn ogen stonden kil en emotieloos, kortom: Hij zag er woest uit. Maar hij hield het niet lang op die manier, want het lachje op Allisons gezicht werkte verschrikkelijk aanstekelijk. Oliver viel uit zijn rol en moest zelf een kleine lach onderdrukken, waarbij hij verlegen zijn hand over de achterkant van zijn hals liet glijden. Alle spanning viel meteen van zijn strakke gezicht af waardoor het veel zachter te staan kwam. Allison was de eerste geweest die door zijn boze blik kon kijken. Ze was er dwars doorheen gekomen en was op hetgeen gestuit wat er achter die afschermende blik lag. En maar goed ook, anders zaten ze nooit waar ze nu zaten.

Ja, Oliver had het initiatief genomen, maar als het niet aan de drukte (wat eigenlijk helemaal niet druk was) lag, dan had hij dat nooit gedaan. Of in ieder geval toch niet snel. Verlegen wendde hij zijn blik af toen ze het woord ‘charming’ in haar mond nam. Oliver had nooit complimenten gehad, laat staan dat hij wist hoe hij er op de juiste manier op moest reageren. ”Wauw.” Bij die woorden keek hij haar weer een aan en trok een wenkbrauw op. ”Je blijft me verassen.” Omdat hij niet wist wat beter te doen haalde hij maar zijn gespierde schouders op. ”Ik wil hier gewoon zo snel mogelijk weg.” Hij trok zijn lippen tot een ongemakkelijke glimlach. ”Zodat jij rust kan krijgen.” Natuurlijk wist Allison dat Oliver in eerste instantie weg wilde voor zijn eigen goed, maar daarnaast wilde hij haar op zijn eigen, onrechtstreekse manier duidelijk maken dat hij oprecht met haar in zat. Het was uiteindelijk ook zijn fout geweest dat ze met haar hoofdpijn zat, dus hij zag het ook als zijn verantwoordelijkheid om er iets aan te doen. Zonder er nog enig woord aan te besteden begon hij met een stevige tred te wandelen richting de deur van de lounge. Het tempo dat hij aannam lag veel te hoog om een ‘normale’ pas te noemen, maar het voelde alsof het vuur aan zijn schenen lag. Hij mocht/kon eindelijk weg en er was niets dat hem nog zou tegenhouden op de weg tussen de lounge en zijn kamer. Met Allisons hand in die van hem begeleidde ze haar naar de gang van de jongensslaapkamers.

Clothes x & x