[Wesley] All the bad akward stuff with new places.

Vrolijk was Wes een liedje aan het fluiten terwijl hij over één van de bospaden wandelde. De omgeving was voor hem nog vrij nieuw, en hij wilde niet meteen van het pad afwijken. Dat zorgt niet meteen voor een heel interessante wandeling maar het was goed om de omgeving eens wat beter te kunnen bekijken. Of zo iets. Als hij eerlijk mocht zijn was het saai, oer saai als hij mocht overdrijven. Je zou denken dat het bos iets speciaal zou hebben als je op een eiland zat vol mutanten maar niks. Niemand die het iets had willen aandoen. Niet dat hij wist wat hij anders zou hebben verwacht. Reuze paddenstoelen misschien die bezig waren met het hele eiland te veroveren. Je wist maar nooit tot wat iemand in staat was. Reuzenpaddenstoelen konden nog een waarheid worden.
Abrupt was de zwart harige gestopt met fluiten wanneer iemand anders in zicht kwam en deze zeer wijze woorden uit sprak. Met een lichte frons op zijn gezicht keek hij naar de persoon die hem zei dat het pad dood liep. Even keek Wes zwijgend naar het doodlopende pad en nadien naar de kerel.  ‘Heb jij heel goed gezien,’ sprak hij tegen het figuur waar hij zijn ogen overheen liet glijden. Subtiel was hij daarin nooit. Hij bekeek mensen om dan meteen een oordeel klaar te hebben liggen en daarmee stond zijn mening over iemand bijna meteen vast. Wel niet altijd natuurlijk, want soms was iemand een twijfel geval en daaronder viel de jongen die tegen hem gesproken had. Had de kerel weer even geluk.
Wanneer hem gevraagd werd of hij de weg wist maakten hij even een halve draai om naar het andere pad te kijken en dan bedenkelijk naar het ander. ‘De weg is die kant op,’ sprak hij al wijzend naar één van de twee paden. Nee, eigenlijk was dat niet de weg. Of misschien wel. Wie zou het zeggen. Wesley kende zelf zijn weg in het bos ook niet dus zei hij zo maar wat. ‘Maar het kan ook die kant op zijn,’ zei hij na een tijd niks te hebben gezegd en hij wees naar het andere pad. Een grijns vormde zich op zijn gezicht waarbij dat zijn witte tanden zichtbaar werden. Wat kon een zorgeloos leven waarin verdwalen in een pietluttig bos al een ramp was toch heerlijk zijn. Wes kon er zeker wel aan wennen.
Met enkele grote passen bewoog hij zich dichter naar de anderen toe. Die moest onderhand ook wel door hebben dat hij niet de waarheid sprak en dat hij zo even ook niet kon zeggen waar ze heen moesten. Het lukte hem vast wel als hij nauwkeuriger zou zien maar daar had hij nu eens geen zin in. Zijn hand legde hij vervolgens op de onbekende zijn schouder om hem een schouderklopje te geven. ‘Flauwe grap van mijn kant. Ik heb geen idee waar dat je heen moet om terug-,’ en hij onderbrak zijn zin. Nog zo iets, hoe kon hij de weg wijzen ls hij al geen idee had waar dat hij heen zou moeten gaan. ‘,-waar moet je precies heen?’ vroeg hij aan de andere jongen. Misschien dat hij naar de school wilde gaan, of misschien wilde hij heel graag op de schommel zitten en in het zand spelen en wou hij dus veel liever naar de speeltuin gaan.
Zijn hand had hij alweer van de jongen zijn schouder afgehaald om terug in zijn broekzak te steken zodat hij kon spelen met de steentjes die hij erin gestoken had. Zijn geheime wapen. Een hoopje kiezelsteentjes.