Onderwerp: No one ever said it will be easy [Wesley] zo nov 08, 2015 11:53 pm
The mind wants what it wants
even when it changed your life
Haar blik gleed over de kleding heen die in haar kledingkast hing terwijl ze het puntje van haar tong iets naar buiten stak. Een ding dat ze al van kinds af aan deed als ze in gedachten was, het was een gewoonte van haar zelf die ze nooit af had kunnen leren hoe graag ze dat ook wou. Eigenlijk merkte ze het zelf niet eens meer dat ze het deed dus kon het haar ook niet storen. Voor anderen was dat echter een ander verhaal, Elin pakte uiteindelijk maar een bruin met wit jurkje. Tot nu toe had ze nog geen jurkjes gedragen wat betekende dat dit haar eerste keer was sinds ze was veranderd. Natuurlijk had ze als Edgar zijnde vroeger ook wel jurkjes gedragen. Maar dat was van korte duur, haar moeder trok ze altijd meteen weer uit zodra ze haar zoon ook maar in een jurkje zag. Elin pakte naast het jurkje ook een vest uit de kast en kleden zich om. Haar blik gleed naar de paar schoenen die ze maar bezat en besloot uiteindelijk maar voor de laarsjes met hak te gaan. Ze moest er nog erg op wennen, maar het ging haar toch redelijk goed af. De grootste probleem was haar pijnlijke voeten die ze na een korte tijd al kreeg.
Het zou nog wel een tijdje duren voor zij ook maar in staat was om een hele dag op hakken rond te lopen, maar hoe dan ook zou ze het ooit kunnen. Ze geloofde er echt in, Elin trok de sokken aan die ze klaar had liggen waarna ze in haar schoenen stapte om ze vervolgens dicht te strikken. Ze pakte haar make-up tasje en liep naar de badkamer, gelukkig was opmaken niet zo heel erg moeilijk. Vooral niet als je niet veel gebruikte, Elin wist eigenlijk nog maar te weinig over make-up waar door ze enkel mascara en een oogpotloodje gebruikte. Na haar idee genoeg, al leek het haar ook wel heel erg leuk om een keer wat meer te gaan doen. Ze miste echt iemand die haar die dingen wou leren, ze miste haar zus. Elin wist dat Elena haar zeker zou helpen met zulke dingen, het duurde niet heel lang voor ze ook met haar make-up klaar was. Ze greep de mobiel van haar bed en liep haar kamer uit, om vervolgens richting de trappen te lopen.
Het duurde niet lang voor ze ook maar buiten was, Elin begon zacht op de binnen kant van haar wang te kauwen terwijl ze een rustig plekje op zocht, ze kwam uit bij de playground waar door ze naar de schommels liep en er op plaats nam. Elin bewoog de schommel wat terwijl ze naar haar mobiel staarde. Het was tijd om haar moeder op te bellen en haar te zeggen dat ze veranderd was, dat ze sinds kort een vrouw was en niet meer de zoon die haar ouders kende. Ze toetste het telefoon nummer in waarna ze op bellen drukte en haar telefoon tegen haar oor zette. Zenuwachtig plukte ze aan het stof van haar jurkje terwijl ze hoopte dat haar moeder op zou pakken. "Hey, Edgar. Wat fijn dat je een keer belt, hoe is het met je?" de stem van haar moeder klonk veelte vrolijk waar door ze even stil bleef voor ze begon te praten. "Hey mam, hang alsjeblieft niet op" Voor dat Elin ook maar verder kon praten hoorde ze haar moeders stem aan de andere kant van de telefoon. "Hoe kun je Edgar! Hoe kon je dat doen! Weet je dan wel niet wat god nu met je gaat doen?" Elin hield de telefoon van haar oor weg gezien haar moeder echt aan het schreeuwen was, tranen vormde er zich in haar ogen waarna ze het bekende geluidje hoorde wat haar vertelde dat haar moeder had opgehangen. Meteen gleden de tranen over haar wangen heen en ze haar hoofd tegen de ketting van de schommel aan legde staarde naar haar telefoon terwijl ze zacht snikte.
Onderwerp: Re: No one ever said it will be easy [Wesley] ma nov 09, 2015 3:23 pm
Temperaturen tegenwoordig waren niet meer zo goed als toen het nog zomer was. De zon scheen minder en er waren meer wolken. Die dag was och één van de beteren geweest. Het was redelijk warm. Altans vond Wesley het warm genoeg. Hij was ergere temperaturen gewoon en vooral ergere situaties, ook had hij het geluk dat hij zijn lichaam kon doen opwarmen als hij dat wilde. Het gevaar van een onbedoelde ontploffing was er dan, maar in ieder geval hadden zijn spieren het dan warm. Niet dat die manier één was die hij vaak gebruikten. Om zijn spieren op te warmen had hij andere manieren die veel gezonder waren. Wilde je het warm hebben? Ga sporten en je krijgt het meteen warm plus je deed iets gezond dat goed was voor je conditie. Twee vliegen in één klap. Met zijn sportschoenen aan, een jogging die tot aan zijn knieën reikten en een T-shirt aan nam hij de trap naar beneden om dan naar buiten te gaan. De school zelfs had een sportcentrum binnen voor als het echt slecht weer was, maar zolang dat het ging profiteerde Wesley van de buitenlucht. Hij vond het aangenamer dan de zweetgeur die binnen altijd hing. Daarbij was het altijd leuk om eens op een echte loopbaan te gaan lopen of te gaan hard lopen in het bos.
Om naar de sportvelden te gaan zou hij eerst langs de speeltuin moeten gaan. Nee, het moest niet maar hij nam gewoon die weg. Het was iets korter en vaak ook rustiger dan als hij het hoofdpad nam. Zijn ogen vielen op een blondine die op één van de schommels zat. Er leek met iemand te bellen maar het gesprek was van korte duur. Zeer korte duur. Het gesprek was niet uitgelopen zoals het meisje had verwacht, dat kon Wesley afleiden van haar lichaamshouding. Haar hoofd dat rusten tegen de kettingen van de schommel en haar schouders maakten zachte schokjes, een teken dat ze bijna in tranen zou uitbarsten. Op dat moment waren er twee mogelijkheden, of ze wilden iemand hebben als gezelschap of ze wilde met rust gelaten worden. Wesley keek alvast de andere kant op naar zijn eigen bestemming. Normaal deed het hem weinig wanneer iemand moest huilen en zielig zat te doen maar toen...nee het was gewoon hetzelfde. Het deed hem weinig. Dat nam niet weg dat het geen kwaad kon om af en toe wat empathie te tonen om mensen te kunnen doen denken dat hij een aardig persoon was. De man wandelde dan ook op de schommel af en liep erom heen zodat hij voor het meisje kwam te staan. Wesley keek meteen naar haar in een poging om oogcontact te maken maar besloot om voor haar neer te hurken. Zo zaten ze meer op oog hoogten maar zat hij toch net wat lager. ‘Hey schoonheid,’ begon hij rustig. ‘Is alles wel in orde?’ Wesley hield de kalme toon aan. Als ze nu niet wilde dat hij haar gezelschap hield dan zou hij het meteen horen.
Onderwerp: Re: No one ever said it will be easy [Wesley] ma nov 09, 2015 9:10 pm
The mind wants what it wants
even when it changed your life
Ze had zo gehoopt dat haar moeder begrip zou krijgen voor de gehele situatie, dat ze door zou krijgen hoe moeilijk ze had de afgelopen jaren had gehad. Zou haar moeder nog steeds zo reageren als ze van de vele zelfmoord gedachtes af wist? Waarom kon ze gewoon niet accepteren hoe Elin was en haar met liefde terug haar gezin in nemen. Die opmerking over god sloeg ook nergens op, haar moeder had haar altijd gezegd dat ze een geschenk van god was en nu zou god haar plots moeten straffen? Het was toch zijn schuld dat hij haar niet in het juiste lichaam had geplaatst? Of zag ze dat zo verkeerd, als Elin had geweten dat er hier nog iemand anders was dan had ze haar tranen zeker in gehouden om ergens anders een plek op te zoeken om te gaan huilen. Ze haatte het als men haar zag huilen en deed dit dan ook niet zo heel graag. Dat was de enigste emotie die ze voor anderen wou verzwijgen, wat helaas niet altijd kon. Helaas voor anderen zouden mensen het al snel ontdekken wanneer ze boos was, soms dacht men ook wel dat ze angry issues had. Ergens klopte dat ook wel een beetje.
Terwijl ze daar zo zat en naar haar telefoon keek had ze de dwang om haar zus op te bellen, de persoon die haar wel zou begrijpen en accepteren. Elin besloot het echter niet te doen, waarschijnlijk was haar moeder nu allang met Elena aan de praat en zou ze vroeg of laat wel een telefoontje van haar zus krijgen. Daar naast moest ze ook weer eerst rustig worden voor ze ook maar iemand zou gaan bellen. Het zou maar zo kunnen dat ze de verkeerde dingen zou uit gaan spreken en dat was zeker geen slim plan! Elin haar blik gleed van haar mobiel weg naar haar schoenen waarna ze een van de vele tranen weg veegde, ze was te ver in haar zelf gericht om de naderende voetstappen ook maar aan te horen komen. Ze zag hoe een ander paar voeten in haar blik veld kwam waarnaar ze toch naar haar eigen schoenen bleef kijken. Ze hoopte dat de persoon weg zou gaan als ze niet op de persoon zou reageren. Maar in plaats daar van hurkte hij juist voor haar neer waar door ze niks anders kon doen dan op kijken door nieuwsgierigheid, ze wou namelijk wel eens weten wie ze voor haar had staan.
Haar licht blauwe ogen keek hierom ook meteen in de zijne waarna er voor even een geschrokken blik in haar ogen kwamen te staan die ze niet veel later weer weg duwde, Elin keek even naar haar schoenen terwijl ze moeilijk slikte en weer een paar tranen weg veegde. Ze verwachtte een nare opmerking naar haar zelf toe maar in plaats daar van zei Wesley iets wat ze nooit zou verwachten van hem. ‘Hey schoonheid,’ Elin slikte moeizaam toen ze hem weer aan keek, een lichte blos verscheen op haar wangen gezien nog niemand haar ooit een schoonheid had genoemd en ze gewoon weg toch wat verlegen was. ‘Is alles wel in orde?’ Waarom deed Wesley zo raar, hij had haar toen ze nog Edgar was nooit gevraagd of alles in orde was. Nee hij was altijd de persoon geweest die ze haatte en als pest kop zag, want dat was wat hij was. “Hoi.” sprak ze zachtjes terwijl ze haar blik onderzoekend over zijn gezicht liet gaan. Zou hij haar echt niet herkennen? Ergens begreep ze het volkomen, ze moest nog steeds aan haar eigen uiterlijk wennen. Haar kaak lijnen waren niet meer zo scherp maar veel zachter en zo was er nog veel meer wat anders was geworden. Enkel haar licht blauwe ogen en haar haast wit blonde haren was het enigste wat ze lichamelijk over had gehouden aan Edgar. Voor enkele seconden bleef ze stil terwijl ze overwoog hem te slaan en weg te lopen of te blijven zitten en tegen hem te praten. Uiteindelijk besloot ze toch maar voor het tweede te gaan, ze zou hem nooit zomaar kunnen en mogen slaan. “Alles is in orde, ik had alleen een stofje in mijn oog.” loog ze terwijl ze met de mauw van haar vest de tranen weer weg veegde. Ondanks dat ze wou stoppen met huilen, bleven haar tranen over haar wangen rollen en haar schouders wat schrokken.
Onderwerp: Re: No one ever said it will be easy [Wesley] wo nov 11, 2015 9:37 pm
Wesley kon een enorme eikel zijn. Dat wist hij van zichzelf al te goed, maar hij vond het niet erg. Mensen maakten hem niet uit, en het maakten hem weinig uit hoe ze zich voelden. Wel kon hij enorm goed doen alsof dat hij medelijden had, alsof hij zich interesseerde in iemand als hij dat wilde. Een andere persoonlijkheid aannemen was niet moeilijk als het in zijn voordeel kon werken. Zo zorgde hij ervoor dat hij krachtige mensen aan zijn kant kon houden, maar ook mensen die macht hadden en dan ging het niet meteen om mutaties. Als hij een krachtige mutant tot aartsvijand maakten en die zou hem willen doden mochten ze vaak proberen. Nog nooit was het iemand gelukt en Wesley had al wat verschrikkelijke zaken meegemaakt. Misschien moest hij er een hobby van maken om op elke mogelijke manier eens te sterven. Kon nog leuk zijn als hij niks beters te doen had. Voor dan had hij enkel het meisje met de witten haren waar dat hij zich op kon focussen. Het had hem wel tegen gehouden om naar het sportveld te gaan maar daar ging hij later de dag nog wel eens heen. Wesley had tijd genoeg, en als hij die dag er niet geraakten zou hij een andere keer weer kunnen proberen. Hij beschikten over meer tijd dan de meeste mensen.
Het was een verrassing voor Wesley wanneer dat hij eindelijk oogcontact maakten met het meisje. Hij was er heel zeker van dat ze elkaar nog nooit ontmoet hadden, want in tegenstelling tot anderen kon hij gezichten en namen goed onthouden. Haar had hij nog nooit gezien en toch herkende hij de ogen. De ogen van het meisje kwamen hem heel bekende voor, maar hij kon er geen gezicht bij plaatsen. Vreemd. Dat was één woord waarmee dat je het kon omschrijven. Waarschijnlijk was het niets meer dan een misverstand. Was zijn geheugen verward, al betwijfelde hij dat ten zeerste. Om zijn twijfel niet te laten zien aan de andere hield hij een kleine glimlach op zijn gezicht, deels om haar daarmee te steunen. Ze gebruikten een typisch excuus om zijn vraag mee te beantwoorden. Er zat wat in haar oog. Een wel bekend excuus dat dagelijks werd gebruikt door mensen. Als je wat nadacht zou je ook weten dat iemand loog als ze dat excuus gebruikten, om niet meteen toe te geven dat ze zaten huilen. ‘Je wilt niet weten hoe vaak ik die zin al heb gehoord,’ sprak hij, maar hij bedoelde het niet verkeerd. In ieder geval rechten hij zijn rug weer en ging hij op de twee schommel zitten die aan het rek hing. Zijn lange benen kwam sowieso op de grond, maar dat gebruikten hij om zichzelf heen en weer te laten wiegen. ‘Wesley Nerteaux,’ stelde hij zichzelf voor. Vanaf de schommel stak hij zijn hand naar haar uit, daarvoor moest hij wel wat naar haar toe buigen zodat ze er zeker aan kon. Als ze niet wilde praten over het telefoon gesprek ging hij er niet over doorvragen. Hij had zijn manieren om aan antwoorden te geraken, maar het antwoord op die vraag maakten hem niet veel uit. Vanavond zou hij niet wakker liggen en piekeren omdat hij het antwoord niet te weten was gekomen.
