There's never been a way to make this easy [&Bella]

Met veel moeite was Bella vannacht in slaap gevallen. Het was alsof de brok in haar keel plots iets was waar heer haar lichaam last van had en waar ze van zou breken. Hoe ze verder zou moeten gaan wist ze niet. Het was nu ook enkel nog wachten op het moment. En dat wachten  leek eeuwen te duren. Ze wilde niet dat het voorbij was, dat hij officieel weg zou zijn. Maar de weg ernaartoe was moeilijk en lang. Hoe zou ze zonder hem kunnen?  Ze had vaker vriendjes gehad, maar nog nooit dit gevoel waarbij ze niet wist of ze wel zonder hem kon leven. Ze kon eerlijk waar zeggen dat hij haar begreep en zij hem. Jay betekende zoveel voor haar, en ze hield met heel haar hart van hem. En ze wist dat haar hart zou breken doordat ze hem hoogstwaarschijnlijk niet meer zag, dat joeg haar angst aan.

Ze had niet in slaap kunnen komen afgelopen nacht. Zacht huilend had ze in haar bed gelegen, en had Jay gebeld. Ze kon gewoon niet de gedachte verdragen dat ze hem zou moeten missen. Hij was naar haar toegekomen en had haar getroost zoals hij alleen dat kon. En hij was bij haar gebleven tot ze weer in slaap was gevallen. Haar dromen waren daarna verbazingwekkend rustig geweest. Geen nachtmerries, maar ook geen zoete dromen. Hoe zouden ze zijn zonder hem? Ze zou Jay nooit vergeten, dat kon niet. Maar als hij er niet meer was zou ze hem alleen herinneren. Ze zou hem niet kunnen aanraken, hij zou fysiek ontbreken. En fysiek ontbreken zou misschien leiden tot mentaal ontbreken. Maar ze mocht hem niet vergeten, het mocht niet.

Ze werd half wakker doordat er een kusje op haar bovenarm werd gedrukt. ”Hee, wakker worden.” Klonk het zachtjes. Ze herkende de stem van Jay uit duizenden. En ze zou die vandaag voor het laatste horen. Ze hoopte vurig dat het voorlopig zou zijn, en dat ze hem weer terug zou zien. Bella opende haar ogen en kwam overeind. Even streek ze haar haren glad, en keek haar vriendje toen aan. ”Ik ga zo weg dus ik moet afscheid van je nemen.” Het kwam als een klap aan, toen ze besefte hoe snel dat was. Het duurde eventjes voordat ze langzaam knikte, en liet zien dat het tot haar doorgedrongen was. Haar ogen waren een beetje waterig, maar ze kon er niets aan doen. Ze bewoog zich wat naar voren, zodat ze in zijn armen lag en begroef haar hoofd in zijn schouder. "Kun je niet blijven?" Vroeg ze zachtjes met een beetje schorre stem. "Ik ben zo bang je nooit meer te zien." Vervolgde ze. Ze keek hem even aan, nog steeds met waterige ogen. Ze bewoog zich wat naar voren en drukte zacht een kus op zijn lippen. Ze kon dit niet vaak genoeg doen, zeker niet vandaag.

Pyjama

Iedere aanblik die ze nu van de jongen zou hebben koesterde ze, aangezien dat hoogstwaarschijnlijk de laatste zou zijn in een lange tijd. Bella had nooit veel vertrouwen gehad in een relatie op lange afstand, ook al was Jay de enige aan wie ze haar hart wilde geven. De enige die echt tot haar was doorgedrongen zoals zij dat bij hem was. Ze had hem leren kennen via toeval, en ze wilde degene die haar nummer in zijn telefoon had gezet nog steeds hartelijk bedanken. Diegene had hun bij elkaar gebracht, en ze waren samen naar het bal geweest. Bij haar was daar de vonk al overgeslagen, ze kon het niet helpen. Hij was haar alles geworden, en toen het officieel werd, wilde ze hem ook niet meer loslaten. Hij had haar hart gestolen, zoals hij die altijd vast zou blijven houden. Ze kon hem gewoon niet loslaten, dat had ze hem zo vaak gezegd. Maar hun verhaal had een bocht de verkeerde richting in genomen, en hoewel ze nog steeds halsoverkop verliefd op hem was, zou hij haar nu gaan verlaten. Ze werd wakker toen hij zacht een kusje plaatste op haar bovenarm, en ze glimlachte even naar hem. Die glimlach verdween vrijwel meteen, toen ze zich weer realiseerde welke dag het vandaag was.

”Ik ga zo weg dus ik moet afscheid van je nemen.” Verdrietig staarde ze voor zich uit. Het was al erg dat hij weg moest, maar de woorden leken tien keer zo hard aan te komen. Deze woorden maakten het echt officieel, en ze was bang dat ze hem nooit meer zou zien. Zo was het altijd met relaties op lange afstand, als hij die überhaupt wilde behouden nu. Jay was een aantrekkelijke jongen, en hij zou zo weer aan een vriendin kunnen komen. Bella hoopte dat zij onvervangbaar was, en dat ze hem weer zou zien zodra zij hier klaar was met school, om dan hun verhaal voort te kunnen zetten. Maar ze zat ver weg van hem als hij eenmaal weg was, en contact kon ze dan nauwelijks hebben. Ze wist niet of de gedachte aan haar genoeg was om zijn liefde voor haar in stand te houden. Hij speelde met een plukje van haar haren, zoals hij dat zo vaak gedaan had. "Kun je niet blijven?" Vroeg ze met schorre stem, hopend dat hij zou blijven, en dat dit slechts een nare droom was. ”Nee, je weet dat ik dat niet kan.” Ze keek hem hierbij niet aan, maar bleef gewoon tegen hem aanleunen en probeerde zoveel mogelijk te genieten van hoe zijn hand over haar rug aaide, een gevoel wat ze vanmiddag waarschijnlijk kwijt zou zijn voor altijd. "Ik ben zo bang je nooit meer te zien." Vervolgde ze.

Zijn hand gleed even langs haar wang, en ze drukte een kusje op zijn lippen. Het liefst zou ze hem eeuwig hier houden, maar ze kon hem ook niet vasthouden hier. Ze zou hem moeten laten gaan. ”Niet bang zijn, je zult me vast wel weer een keer zien, je hebt mijn nummer toch.” Fluisterde hij en hij drukte zijn lippen nu zacht op die van haar. "Je weet dat ik daar niet mee kan leven, dat is niet zoals ik jou wil herinneren, aan slechts een nummer." Zei ze verdrietig. ”Maar beloof me wel dat je niet op mij zult blijven wachten, dat je je hart volgt naar waar het je ook heen leid.” Zei hij vervolgens en hij bewoog wat van haar af, en ze vond zijn donkere ogen. ”Als je hart wijst naar iemand anders die niet mij is, omdat je mij een lange tijd niet zult zien, mag je niet aan mij denken, oké? Dan moet je gewoon verder gaan met je leven.” Haar adem stokte wat, en ze schudde haar hoofd. Ze wilde het niet horen, net zoals ze het gister niet had willen horen. Een traan liep over haar wang, en ze keek hem weer aan. Hij wist even goed als haar dat ze niet zonder hem kon, dat had ze wel duidelijk gemaakt. Zelfs dat duidelijk maken ging ze missen, net zoals ze nu hun ruzies ging missen. Niet dat die er veel waren geweest, maar ze zou alles aan hem missen, ook zijn mindere kanten, als die er al waren. "Dit is niet zoals ons verhaal zou moeten eindigen." Zei ze met een snik, en ze trok hem zachtjes naar haar toe. Ze voelde hoe zijn armen haar omsloten, en voor een moment voelde ze zich precies zoals het hoorde: veilig en geliefd. "Ik kan niet zonder je Jay." Ze snikte nu wat harder, ze kon het niet helpen. Een tijdje zaten ze zo, en ze probeerde de tijd te vergeten. Kon dat maar, want ze werd uit haar gedachten gehaald door een alarm op haar telefoon. Het was tijd om afscheid te nemen.


Pyjama