You wear the marks of my distruction. [Denni]

De klap van de deur die in het slot viel was het enige geluid dat de stille kamer vulde, voor een kort moment. Toen de deur dicht zat en het geluid verdwenen was, was er enkel nog het zachte geluid van Dennimae haar ademhaling. De blonde meid keek naar het raam, naar de donkere lucht die langzaam begon aan te tonen dat het avond was geworden. Een trillende hand liet ze naar haar wang gaan, om de warme, nattigheid van het bloed te voelen. Voor een kort moment staarde ze enkel naar haar vingertoppen, naar het kleine beetje bloed dat zich er op bevond. Langzaam trok ze haar jas uit, bekeek ze de scheur die in de mauw zat. De nagel van het beest was dwars door de stof gegaan. Ergens was ze haar jas dankbaar, het had er voor gezorgd dat de wond op haar arm minimaal was gebleven. Ook haar trui was op diezelfde plek gescheurd. In hetzelfde trage tempo, want aantoonde dat de schok van het hele gebeuren nu pas insloeg, trok ze de trui uit. Beide kledingstukken gooide ze op een stoel, om vervolgens de badkamer in te lopen. Voor de spiegel bleef ze staan, probeerde ze wat grip op haar weerspiegeling te krijgen. Door de adrenaline die ze eerder gehad had, sloeg de vermoeidheid en de schonk nu nog zwaarder in. Denni zuchtte, probeerde zichzelf wat meer onder controle te krijgen waarna ze een wc papiertje pakte om de snee op haar gezicht en arm wat schoon te deppen. Maar haar gedachtens waren totaal niet bij haar wonden, of uberhaupth bij zichzelf. Het enige beeld dat ze steeds op haar netvlies kreeg was het beeld van de donkere wolf, levenloos op het verdorde gras. Zijn ogen wanhopig, hulpeloos met een blik die als opgeven voelde. Het gestrompel dat Storm had gehad onderweg naar de school, de korte discussie die ze gehad hadden over de ziekenzaal. En het monster.. Het monster dat hun beide had willen en kunnen vermoorden. Weer een monster waar Denni kansloos tegenover had gestaan en op de een of andere manier toch van had weten te winnen. Hoe? Ze had werkelijk geen idee, begreep niet wat het geen was zij had, dat de monsters liet stoppen. En toen Storm vertelde dat het Dalton was, schattige Dalton, had het haar hart net dat ietsjes meer gebroken. De lieve jongen die ze in de kantine was tegengekomen, was een heus monster geweest. En die realiteit kon Dennimae niet bevatten. Net als met Storm en Lupos, had ze dat nu met Dalton en Anubis. Het klopte gewoon niet. Niks van dit hele verhaal klopte voor haar.

Het schoondeppen van de wonden had ze opgegeven, haar hoofd stond er simpelweg niet naar. Ze liet de doekjes met bloed in de wasbak liggen, het kwam niet in haar op om het op te ruimen. Niks kwam momenteel in haar hoofd op. Het was alsof ze uitstond, enkel de dingen die vandaag gebeurd waren kon herhalen en herhalen. Proberend het een beetje een plekje te geven, wat rust in die warboel te geven. Tevergeefs. De blonde meid trok een vest uit haar kast, die ze voordat ze zichzelf op haar bed liet vallen dicht ritste. Verder kwam er ook niet in haar op om iets van een shirtje aan te trekken. Het feit dat ze een vest had aangedaan en niet enkel in haar bh op het bed was gaan liggen, was puur omdat het automatische was. Dennimae sloot haar lichte ogen, legde de rug van haar hand op haar voorhoofd terwijl ze het hele gebeuren nogmaals door haar hoofd haalde. En nogmaals, en nogmaals.

Het feit dat er op de deur werd geklopt, glipte haar voorbij. Ze zat te diep in haar gedachtens om het op te merken. Het schrale, branderige gevoel van de sneeën en hoofdpijn waren het enige waar ze zich momenteel op kon concentreren. Pas toen ze Storm binnen hoorde komen, kantelde ze haar hoofd en opende ze haar ogen. Meteen viel haar blik op zijn pols, op de spalken die het geheel bij elkaar zouden moeten houden. Alsof zijn hand er anders af zou vallen. Denni duwde zichzelf overreind, gooide haar benen in kleermakerszit onder haar lichaam. Rustig bond ze haar blonde haren in een staart, niet in staan om iets te zeggen. Ze wist niet wat te zeggen, ze wist niet hoe ze deze situatie moest aanpakken. Hoe ze dit hele gebeuren een plekje moest geven. Toen in het bos met Lupos was het veel gemakkelijker geweest, uiteindelijk. Maar dit?
‘Ik kan daadwerkelijke wel luisteren, wat we niet kunnen zeggen van jou.’ Storm trok zijn mondhoeken wat flauw omhoog maar Denni kreeg zichzelf niet zo ver om te glimlachen. Dus wendde ze haar blik naar haar handen. "Iemand moet jou toch af en toe eens tegenspreken." Reageerde ze uiteindelijk even flauw terug op zijn opmerking. Toen ze opkeek zag ze hoe Storm naar haar toe kwam gelopen, volgde met haar ogen hoe hij voor haar bleef staan. En natuurlijk legde hij zijn vingers onder haar kin om haar hoofd te draaien, om de wond te bekijken. Het was allemaal zo minimaal dat Denni, behalve het schrale gevoel, niet eens echt opmerkte dat het er was. "Het is enkel een krasje," Probeerde ze hem gerust te stellen, maar ze wist dat dat Storm niet zou helpen. "Ik heb het een beetje proberen te deppen met doekjes, in de badkamer." Ze wees met haar vinger richting de badkamer deur. Haar lichte ogen probeerde die van Storm te vinden, Denni legde haar hand op de zijn goeie, waarbij ze haar vingers eromheen sloot. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg ze vervolgens zachtjes. Haar prioriteiten lagen nog steeds bij hem, niet bij de kleine krasjes die zij had opgelopen.

Misschien was het niet verstandig dat Dennimae zich mengde in de dingen die Lupos deed, misschien moest ze zich er ook wel buiten houden. Want wat je er ook van maakte, uiteindelijk liep ze telkens verwondingen op. Maar eerlijk kon het haar niet zoveel schelen. Ze wilde Storm helpen, op welke manier dan ook. Al was het enkel om het gevaar van hem af te houden, dat het zich op haar zou wenden. De drang om hem veilig te brengen was groter dan de drang om zelf te overleven. Voor een ander had ze het misschien niet gedaan, zelfs niet voor Devon. Maar voor Storm.. Ze moest hem hoe dan ook in veiligheid houden. En op de een of andere manier was dat gelukt, op de een of andere manier had ze toch meer controle over Lupos dan beide dachten. En schijnbaar had ze dat ook bij Dalton gehad, over Anubis. Denni zou nooit kunnen omschrijven hoe ze het voor elkaar had gekregen, ze zou amper kunnen omschrijven wat er de afgelopen uren gebeurd was. En hoewel het tafreel zich constant in haar hoofd opnieuw en opnieuw afspeelde, zou ze het niet in woorden kunnen uitdrukken. Want wat was er eigenlijk gebeurd? Ze kon het zelf amper bevatten.

Haar gedachten waren dan ook mijlen ver terwijl ze zichzelf een beetje probeerde op te lappen. Maar ze kon niet helder denken, ze kon niet aan zichzelf denken. Zelfs het idee om aan te kleden kwam niet echt in haar op. Een vest was het enige dat ze aantrok. Het was warm op haar kamer waardoor ze niet eens merkte dat ze zich niet voldoende had aangekleed. En misschien was het wel te koud, misschien had ze het wel koud. Maar ze merkte het niet. Ze voelde niks anders dan hoofdpijn, het schrale branderige gevoel van de wonden en emoties die zich weer ophoopte. Het idee dat ze Storm had kunnen verliezen vandaag brandde in haar achterhoofd. Het aanzicht van het wolven lichaam dat amper tot niet kon bewegen.. Maar ook het beeld van Anubis dat zich terug duwde. Het enorme monster dat afstand van haar nam, in tweestrijd was met zichzelf. Alles van de afgelopen uren zorgde ervoor dat ze niet meer helder was. Grip op de realiteit een beetje verloren was en het was alles behalve gezond. Eigenlijk zou ze moeten gaan slapen, het gebeuren in haar slaap verwerken. Maar zelfs toen ze haar ogen sloot, kon ze de rust niet vinden om zichzelf in slaap te laten vallen. En echt de tijd kreeg ze niet, aangezien Storm binnen was gekomen. Waarschijnlijk even gebroken als zij was.
‘Niet op dat vlak.’ Reageerde Storm meteen op Denni haar woorden. De blonde meid keek hem aan, kreeg uiteindelijk een ietwat flauw glimlachje op haar lippen. Wat had hij dan gedacht? Dat ze hem alleen zou laten, het zelf zou laten uitzoeken? Waarom mocht hij altijd voor ridder spelen, haar altijd redden met de dingen die zij deed en mocht zij enkel van de zijlijn toekijken? Ze kon het niet. Toen in het bos niet, nu niet en misschien nooit niet. Ze waren een team, toch? Dennimae zei niks terug. Ze wist niet welke woorden haar gedachtens konden omschrijven. Wat haar gedachtens eigenlijk wel niet waren. Als Storm in haar hoofd had kunnen kijken, was hij waarschijnlijk gek geworden van de warboel die hij daar zou aantreffen. En Dennimae werd er gek van. Ze wilde het ordenen, structuur aan haar gedachtens brengen en controle hebben over de situatie. Maar ze had niet eens controle over haar eigen handelingen, over de dingen die ze nu eigenlijk zou moeten doen. Als bijvoorbeeld fatsoenlijke kleding aantrekken, haar wonden schoon maken en gaan slapen. Tegen Storm aankruipen en hem toe fluisteren dat het morgen allemaal beter zou zijn. Maar zelfs daar had ze de controle niet over, zelfs dat lukte momenteel niet.
Storm trok haar vest over haar schouder en pas op dat moment besefte Denni dat ze verder niet veel aanhad. Al deed ze geen moeite om op te staan. Enkel Storm was er, hij zag niks dat hij nog niet gezien had. Dus stelde ze andere prioriteiten en dat waren de bewegingen en de woorden die Storm maakte en zei. Haar arm was vrijwel ongedeerd en dat stelde Storm duidelijk gerust. Ze zou een paar dagen de kras op haar wang houden, die zou zichtbaar zijn. Maar ook dat zou langzaam aan genezen en verdwijnen. Geen blijvende schade als de klauwen van Lupos, die kleine littekens had achtergelaten op haar andere arm.
Storm vroeg naar het verbandkistje, natuurlijk. Dennimae vond het echter niet nodig en wuifde dat op haar manier dan ook vrijwel meteen af. Nog voordat Storm zelf op zoektocht kon gaan, omsloot ze zijn hand met de hare. Ze wilde zijn warmte voelen, het veilige gevoel van dicht bij haar. ‘Ik ben oke, dit,’ Storm stak zijn pols omhoog. ‘hangt er ondertussen voor de show.’ Denni keek naar de spalk, knikte vervolgens rustig. Hij genas gelukkig enorm snel, het zat er waarschijnlijk inderdaad alleen omheen om de verplegers gerust te stellen. "Gelukkig," Kwam er zacht, ietwat verslagen over haar lippen. Zijn volgende opmerking had ze echter niet verwacht. Haar wenkbrauwen vormde zich dan ook tot een verontwaardigde frons en bij zijn tweede opmerking schudde ze haar hoofd. Je kon zien dat ze lichtelijk geïrriteerd raakte van het geen hij zei. Voor Storm was het waarschijnlijk wanhoop, een poging haar veilig te houden. Maar wat betekende haar veiligheid, als Storm in gevaar was? "Snap je dat echt niet?" Vroeg ze hem verontwaardigd, de irritatie in haar stem te horen. "We zijn toch een team, Storm? Waarom mag jij mij dan wel altijd te hulp schieten, als ik van de zijlijn moet toekijken?" Vroeg ze vervolgens, haar stem wat wanhopiger. Haar lichte ogen stonden strak op die van hem gericht, probeerde de antwoorden er in te vinden. "Ik zag Lupos in gevecht met iets dat zeker twee keer zo groot als hem was. Jullie waren aan het verliezen.. Jij was aan het verliezen." Ze begon het maar uit te leggen, hoe het vanuit haar er uit gezien had. "Moest ik dan toekijken hoe Dalton je uiteindelijk zou afmaken? Je kan toch niet verwachten dat ik weg ga, terwijl jij duidelijk in de problemen was. Ik kon niemand bereiken en ik was bang dat ik te laat zou zijn, als ik hulp zou halen.." Haar stem schrokte aan het einde, haar ogen werden ietwat waterig. "Ik kan je toch niet verliezen, Storm. Wat moet ik dan? Wat heb ik er aan als ik veilig ben en jij aan stukken word getrokken? Op dat moment is mijn leven inderdaad niet zoveel meer waard, niet als het joune er voor in de plaatst staat." Vervolgde ze uiteindelijk zachtjes. Voor een moment keek ze hem enkel aan, voordat ze zichzelf van het bed af duwde en haar armen om Storm zijn nek sloeg, om haar lichaam in een omhelzing tegen hem aan te drukken. "Ik hou van jou, Storm Hall. Accepteer dan eens." Ferluisterde ze vervolgens tegen zijn schouder.

De mensen die de echte Dennimae kende, zoals Storm, wisten dat ze eigenlijk behoorlijk eigenwijs kon zijn. Het feit dat ze dan ook niet naar Storm geluisterd had, was te voorspellen. En het was niet zo zeer omdat ze niet wilde luisteren, ze het niet van hem aanwilde nemen, maar puur omdat ze het op dat moment het beste had geleken. Uiteindelijk waren ze er goed uitgekomen, Denni had op de een of andere manier toch geholpen. Ze had Storm veilig terug kunnen brengen. En daar ging het haar uiteindelijk om, de schade die ze in het proces moest oplopen was een bijzaak. Voor haar dan, ze wist hoe anders Storm daar over dacht. En misschien was dat iets dat hun relatie zo sterk maakte, het geen dat ze beide alles voor de ander over hadden. Als ze maar veilig waren. Samen, veilig bij elkaar waar niemand hun wat zou kunnen maken.

Denni voelde hoe de ogen van Storm de striemen op haar wang nauwkeurig bekeken. Alsof hij hoopte dat hij op die manier haar wang kon genezen, alsof hij zo de pijn weg kon nemen. Maar ze had amper pijn, voelde amper dat de wonden er zaten. Naast de uithaal van Lupos, voelde dit als een muggenbeet. En dat wist Storm ook, misschien dat hij zich er daarom zo druk over maakte. En hoewel de blonde meid nu wel helemaal gek kon worden van zijn bezorgdheid, was het wel iets waarvoor ze van hem hield. Dat Storm altijd zo goed voor haar wilde zorgen, zijn best deed om haar gelukkig en veilig te houden.. Ze hoefde enkel in die prachtige bruine kijkers van hem te kijken om te verdwalen en vervolgens haar thuis te vinden. Want dat was wat hij was voor haar, haar thuishaven.
‘Omdat ik niet kan sterven, daarom.’ Denni keek hem zwijgend aan, liet de woorden kort op haar inwerken voordat ze hem zou antwoorden, bang de verkeerde dingen te zeggen. Dit was toch altijd wel een gevoelig onderwerp in haar ogen, omdat ze wist hoe erg Storm met bepaalde dingen had gezeten. Dat hij vertelde dat hij het al meerdere keren had geprobeerd, kwam dan ook niet als verrassing. "Maar hij, kan wel dood. Als dat monster zijn kans had gekregen," Dennimae slokte de laatste woorden in, ze hoefde haar zin niet af te maken om het hem duidelijk te maken. "En het zag eruit alsof dat zou gaan gebeuren. Dan heb ik liever mij, dan jou." Ferluisterde ze zachtjes terwijl er een klein glimlachje rond haar lippen ontstond. ‘Het is een groter risico voor jou om daar te staan dan voor mij. Je bent veel te waardevol voor me om je dat te zien doen.’ Ookal werden de woorden heel zacht uitgesproken, ze waren ontzettend waardevol. Het voelde altijd goed als hij zulke dingen zei, zulke dingen meende. Dennimae had af en toe even een bevesteging nodig, van hoeveel ze voor hem betekende. En ookal wist ze het wel, het was toch fijn om te horen.
Terwijl ze sprak, haar frustratie in haar woorden leggen ondanks dat ze dat eigenlijk niet wilde, zag ze wat het met hem deed. Alsof het een deur voor hem opende en hij het eindelijk eens van haar kant kon bekijken, hoe het voor haar moest voelen. Denni zag zijn wanhoop, kreeg hetzelfde gevoel van hem en stopte met praten. Ze had genoeg gezegd, haar punt zou duidelijk zijn. Maar ze hadden beide een punt, een situatie waar ze het waarschijnlijk nooit eens zullen worden. En het raakte haar om Storm zo te zien, heb zo verdrietig te zien staan. Alsof ze net al zijn hoop uit zijn lichaam had getrokken. Dus duwde ze zichzelf van het bed, omhelsde ze hem om haar gezicht tegen zijn schouder te verbergen en hem te vertellen dat ze van hem houd. Ze houd van hem, zo ongelofelijk veel dat het haar nog af en toe beangstigd. Denni had nooit verwacht dat ze zo veel om iemand kon geven, dat ze daadwerkelijk haar leven op het spel zou zetten voor iemand die niet haar broer is. Maar ondertussen voelde hij even belangrijk, even speciaal. Ze hield van hem met alles dat ze had en het idee alleen al om hem te verliezen, brak haar hart in kleine stukjes.
‘Ik wil niet dat je de littekens draagt van al mijn fouten.’ Dennimae sloot haar ogen bij het voelen van zijn hand door haar haren, maar reageerde niet op de woorden. Ze wist niet welk antwoord een goed antwoord zou zijn. ‘You’re way to gorgeous fort hat.’ Vervolgde Storm met een lichte optrekking van zijn mondhoek. Ook Denni haar mondhoeken trokken iets omhoog en ze nestelde haar ogen in die van hem. Ze luisterde naar zijn woorden, kreeg een iets grotere glimlach om haar lippen bij het zien van de zachtheid in zijn blik. Meteen begonnen haar ogen weer te twinkelen, de twinkel die ze altijd had als ze gelukkig was, die ze eigenlijk altijd had in zijn bijzijn. ‘Ik hou ook van jou, vergeet dat niet.’ Bij die woorden, bij het kusje op haar voorhoofd, smolt de blonde meid langzaam weg. Je zag het aan haar blik, aan de manier hoe haar gezicht zich totaal ontspande, aan de manier hoe ze ademhaalde. Hij had haar weer rustig gekregen, zoals hij dat altijd voor elkaar kon krijgen. "Ik accepteer het, als je eens me beloofd om niet nog eens zomaar weg te gaan met Dalton zonder dat te zeggen." Zei ze vervolgens zachtjes, met een klein pruillipje. Denni zou er uiterst zorgzaam op zijn als Storm ooit nog eens met Dalton ergens heen zou gaan. Als hij dat zelf uberhaupth nog eens zou doen. "Hoe is het nu met hem, weet je dat?" Vroeg ze vervolgens voorzichtig, waarbij ze hem losliet.
Denni bestudeerde Storm zijn gezicht, voordat ze zichzelf weer op het bed liet zakken en zichzelf onder de deken nestelde. Het was nu toch wel koud geworden, met enkel een vest. "Kom," Was het enige wat ze zei, waarbij ze de deken iets open sloeg en haar hand naar hem uitstak.

Sinds Dennimae een voet op Genosha had gezet, had het werkelijk haar leven veranderd. Alles was zo anders geworden, niet alleen het feit dat ze hier niet zo heel anders was. Maar de vrienden die ze had gekregen, echte vrienden die oprecht van alles voor haar overhadden. Waar zij zelf bijna alles voor over had. Een relatie die zo onverwachts tot stand was gekomen, gevormd uit ervaringen die ze niet had kunnen dromen. Feestjes, drankjes, gekkigheid.. Ze beleefde het hier allemaal. Haar het idee dat ze met dingen als Lupos en Anubis in aanraking zou komen, dat had ze echter echt nooit verwacht. Het was haast onwerkelijk en af en toe moest de blonde meid zichzelf nog steeds in haar arm knijpen om te voelen of het wel echt was. Maar het was allemaal echt. Dit eiland was echt, haar leven op deze manier was echt en Storm was al helemaal echt. Hij was haar stukje realiteit die ze nodig had op momenten als deze, nodig had om haar weer terug naar de werkelijkheid te roepen en in te laten zien hoe naïf ze eigenlijk kan zijn. Want natuurlijk vond ze dat ze er goed aan gedaan had om Storm te helpen, hem en Lupos te beschermen tegen Anubis. Maar het was naïf geweest. En daar had ze Storm voor nodig, om haar op de feiten te drukken en haar de comfort te bieden om het te verwerken.

Het zal Denni altijd beangstigen, het idee dat Lupos Storm de kop kon kosten. Niet wetende hoe hij uit een volle maan zou komen, niet wetende wat hij kon doen als iemand hem zou uitdagen. Want vandaag bewees maar weer dat Lupos geen enkele uitdaging uit de weg ging, ookal was het bijna kansloos. En het was niet dat Dennimae Lupos wilde afschrijven, dat hij zijn leven niet zou verdedigen, maar ze wilde er haar vertrouwen niet inleggen. De blonde meid durfde bijna te zeggen dat ze haar leven wel bij Lupos vertrouwde, maar die van Storm nog langer niet. En dat maakte haar zo machteloos, zo angstig. Want eigenlijk het enige dat Storm echt kon vermoorden, was het geen binnen in hem.
‘Hij is sterker dan mij, zelf als ik was getransformeerd,’ Storm zweeg en Dennimae bekeek hoe hij zijn hoofd schudde. Ze sprak niet, knikte enkel. Ze begreep het wel, snapte hem. En ze wist hoe moeilijk het voor hem moest zijn om die controle aan Lupos over te laten, het geen hij het meeste haatte. Maar ze bleef bij haar standpunt dat ze liever zichzelf zou geven voor hem, dan hem te moeten verliezen. Want ze zag het gewoon niet voor zich, dat zij ergens levend uit zou komen terwijl Storm zijn leven zou geven. Nee, dat stond niet in haar boekje. En ook dat was een teken hoeveel er veranderd was sinds ze op Genosha gekomen was. Ze was zo gegroeit, had zoveel over haarzelf geleerd hier. Denni was zo veel sterker geworden, standvaster en zelfverzekerder. En daar had ze de squad voor te danken, daar had ze Devon en Storm voor te danken.
De weemoed in Storm zijn blik terwijl hij zijn hoofd schudde, liet Denni haar ogen doen sluiten. ‘Je mag dat niet zeggen,’ De blondine opende haar ogen weer op het moment dat Storm zweeg, om zijn gezicht in haar op te nemen.  ‘Maar ik ben blij dat je het hebt gedaan.’ En bij die woorden vormde een klein glimlachje rond haar lippen. "Vergeet niet hoe trots ik op jou ben, Storm." Ferluisterde ze hem zachtjes, maar gemeend toe.

De meid vroeg zich af of dit nu haar leven zou zijn, op deze manier. Twee mensen die ontzettend veel voor elkaar over hadden en daardoor onvoorspelbare dingen zouden doen. Hun levens voor elkaar zouden geven, zichzelf in problemen brengen om de ander te kunnen beschermen. Of ze de littekens die haar liefde voor Storm benadrukte, zou blijven dragen. En Denni zou liegen als ze zou ontkennen dat ze er 's nachts niet over piekerde, of ze dit wel wilde voor haarzelf. Of ze wel in de angst wilde blijven leven, of de littekens haar niet eens te veel zouden worden. Het uiteindelijk open wonden zouden blijven die bij elk beetje onzekerheid bleven steken. Maar dan draaide ze haar hoofd, bekeek ze het rustige gezicht van Storm die elk beetje schoonheid van hem toonde. En dan kreeg ze een gelimlach op haar lippen die maar dan geluk uitstraalde. Want dan besefte ze zich dat ze hem had, zijn liefde, zorgzaamheid en al dat gevoel dat hij haar gaf. En dat wilde ze voor zichzelf, ze wilde Storm. Dennimae zou hem voor niemand anders willen ruilen, ook al betekende dat dat alle nadelen zouden verdwijnen. Als je de nadelen niet bij de voordelen nam, wat had het dan voor zin? Het hoorde bij hun, bij hun relatie en dat was alles dat ze wilde. Dus als dat inhield dat ze één keer per maand een nacht vol spanning zou liggen, littekens voor de rest van haar leven zou moeten dragen, dan zou ze dat doen. Voor hem, voor hun. Voor de liefde die ze samen deelde en het geluk dat hij haar bracht. En in haar ogen was dat wat houden van betekende.

‘Ik was niet met Dalton, ik was gaan joggen en kwam hem tegen. En ja, ik beloof dat ik nooit meer met hem ergens heen ga zonder het jou te zeggen. Trouwens, jij ook niet, hij is gevaarlijk Denni en jij hebt al gevaar genoeg aan mij alleen.’ Bij zijn laatste woorden gooide Storm zijn charmes terug in en Denni grinnikte zachtjes. Het was nooit eerlijk wanneer hij zijn charmes gebruikte.  "Ik beloof het ook," Zei ze zachtjes. "En over dat gevaar van jou, je weet wat ze zeggen toch? In voor en tegen spoed.." Greens ze klein voordat ze zachtjes op haar onderlip beet. Dennimae probeerde er wat luchtigheid in te gooien, ookal was het een onderwerp die ze zelf naar boven had gebracht. Ze had niet door gehad dat haar hoofd eigenlijk te vol zat voor dit soort gesprekken, ze wat tijd nodig had om alles een plekje te geven. Maar ze zou naar hem luisteren, naar wat hij te zeggen had. Ze zou altijd naar hem luisteren als hij het nodig had. Want het was al een hele vordering dat Storm over moeilijke dingen wilde praten en dat zou ze altijd met open armen ontvangen. Dus luisterde ze naar zijn deel van het verhaal, zonder hem daarin te onderbreken. Af en toe knikte ze begrijpelijk, want ze begreep hem ook. Begreep waarom hij gehandeld had zoals hij gehandeld had. Of ze het er mee eens was of niet, dat was een tweede maar nu niet aan de orde. Dennimae zag de frustratie die hij had, Dalton moest echt goed onder zijn huid gezeten hebben. Storm werd niet snel geïrriteerd, niet rond deze tijd van de maand en al helemaal niet tegen kinderen. "En ik ben nog steeds trots op je, je deed wat jij dacht dat nodig was. Als je niet was getransformeerd, dan had het misschien heel anders afgelopen.. Soms is Lupos er ook juist om te helpen, zoals vandaag." Wat onwetend haalde ze haar schouders op, probeerde het onderwerp zo een beetje af te sluiten, al leek Storm in zijn gedachtens verzonken te zijn. En de meid gaf hem dat moment, wist dat het soms nodig was om even de ruimte te krijgen dingen te verwerken. Dus liet ze hem los en nestelde ze zichzelf in het bed. Toen ze hem vroeg te komen, bracht ze hem terug op aarde en schopte hij zijn schoenen uit. Denni glimlachte klein, maar tevreden. Meteen kroop ze naar hem toe, zocht ze zijn warmte en geborgenheid op. In stilte staarde ze naar de zijkant van zijn gezicht, een glimlach rond haar lippen en besefte ze weer hoeveel geluk ze eigenlijk had met Storm. ‘Heb je vrij vannacht?’ Vroeg hij haar en voor een moment keek ze zwijgend naar zijn prachtige, bruine ogen. "Toevallig wel," Sprak ze serieus, alsof ze echt iets gepland had. "Er is namelijk een Brit waar ik de hele nacht bij wil zijn." Grinnikte ze vervolgens zachtjes, voordat ze haar hoofd naar voren bracht en een klein kusje op zijn lippen druke. Ze liet haar hand op zijn borst rusten, sloeg haar ene been over de zijne heen en nestelde haar gezicht tegen zijn nek. "Wat waren jou plannen voor vannacht?" Vroeg ze hem zachtjes, terwijl ze voorzichtig een kusje tegen zijn nek drukte.


-Mijn 1000ste post met Denni speciaal voor Storm

Genieten van de kleine dingen, dat was iets dat Denni al als klein kind had geleerd. De momenten dat ze met haar broers kon spelen, de weinig momenten dat haar moeder liefde aan haar toonde. Toen haar broertje voor het eerst Denni kon zeggen, hij zijn eerste stapjes zette en dat haar oudste broer een zandkasteel voor haar had gebouwd. Of het moment dat een vlinder naast haar op de schommel kwam, met al zijn pracht en kalmte. Toen ze haar eerste tien op school kreeg, het complimentje van haar moeder toen ze de afwas had gedaan. Of had gestofzogen, de gelukkigheid in de ogen van haar broertje toen hij zijn eerste eigen tekening had gemaakt. De glimlach op Storm zijn gezicht, de kleine kringentjes die zich dan rond zijn ogen vormde. Het moment waarop Devon een stomme opmerking maakte, maar je zag hoeveel hij eigenlijk om haar gaf. De trotse blik van Taylor als een kookwerkje is gelukt, of Storm die haar haar favorite koffie bracht. Al die kleine dingentjes waren meer dan genoeg voor de blonde meid. Ze genoot ervan, hield ervan. En dat waren ook de dingen die haar overreind hielden, die haar haar doelen deden behalen. En ze zou altijd blijven strijden voor die kleine momenten, die kleine dingen die voor haar zoveel betekenis hadden. De goede dingen waar ze haar kracht aan vond en zich aan vast hield, nooit los zou laten.

Het was heel fijn dat Dennimae zich zo op haar gemak voelde bij Storm, dat ze vrijuit over van alles kon praten. En hij even zo. Misschien waren ze het niet met elkaar eens, proberen ze het elkaar vanuit hun standpunt te laten zien. Maar ze begrepen elkaar, of deden in ieder geval hun best. En dat maakte het praten met Storm zo fijn, zijn begrip en geduld. Dat hij echt moeite deed haar te begrijpen, naar haar te luisteren ookal was hij het er totaal niet mee eens. Denni deed dat hetzelfde, zou hem altijd de kans geven zijn mening te uitten ookal was het niet het geen zij vond. Het onderwerp dat ze nu voerde was een gevoelig puntje bij beide, maar kon op een soort manier toch open besproken worden. Echter leek Storm niet te begrijpen waarom ze trots op hem was, vroeg hier ook naar. Dennimae fronste haar wenkbrauwen iets, alsof ze niet begreep waarom hij haar niet begreep. "Omdat ik het knap van je vind, dat je zo sterk blijft." Begon ze zachtjes. "En oké, je hebt je momentjes dat je niet zo sterk bent. Maar dat heeft iedereen en daar is niks mis mee." Denni glimlachte iets, probeerde haar woorden daarmee te versterken. "Ik vind het knap dat je de controle aan Lupos kon geven, ook al had je niet echt een andere keus. Je hebt het toch gedaan. En ik ben er echt trots op dat je eindelijk andere toelaat. Mij, toelaat." Het laatste werd heel zacht uit gesproken, maar ze wist dat Storm haar kon horen. Ze meende het, Denni meende elk woord die ze gesproken had. Ze was trots op hem en Storm mocht dat meer dan weten. De blonde meid wachtte nog steeds op de dag dat hij trots kon zijn op zichzelf, hem zelf kon zien zoals zij hem zag. "Want voor mij straal je, als de felste ster. Vergeet dat niet." Glimlachte ze lief. En ze bleef achter die woorden, zou ze hem altijd blijven vertellen. Want in haar ogen straalde hij zo fel, zo mooi. Hij lichtte haar wereld op.

Misschien had ze niet over Dalton moeten beginnen, het moment daarvoor was heel vredig geweest. Nu leek een beetje frustratie bij Storm terug te komen. Maar Denni zou Denni niet zijn als ze niet zou willen weten hoe het met hem gaat. Hij bleef een kind, iemand waar ze op het eerste moment al een soort bezorgdheid over had gevoeld. Alsof Dalton toen in de kantine voor dat moment haar verantwoordelijkheid was. Het moedergevoel dat altijd in de blonde meid schuil ging. Maar dat Dalton woede bij Storm opriep, was meer dan logisch. Want wat ze vanavond had gezien.. Dennimae kon enkel hopen dat ze zo iets nooit meer zou hoeven zien. Het was alsof de duivel zelf naar beneden was gekomen, klaar om Storm met hem mee te nemen.
Echter kreeg de blondine het wel voor elkaar om een glimlach rond Storm zijn lippen te krijgen. Ze voelde hoe hij haar steviger vastpakte en ze maakte een instemmend geluidje terwijl ook haar mondhoeken zich verder optrokken. ‘In voor en tegenspoed,’ Herhaalde Storm haar woorden terwijl hij een korte kus op haar neus drukte. Bij zijn tweede opmerking grinnikte Denni kort. Het zou inderdaad fijn zijn als ze zich voorlopig, in ieder geval tot aan de volle maan, konden richten op het 'voor' gedeelte. ‘Misschien is hij toch niet helemaal slecht,’ Verontwaardigd trok Dennimae haar wenkbrauwen op, niet wetend of ze het wel goed gehoord had. Maar bij het zien van de bedenklijke blik van Storm, concludeerde ze dat ze het wel zeker goed gehoord had. En ook dat bood haar wat confort, het kleine beetje hoop dat Storm misschien ooit toch 'vrede' zou kunnen vinden bij zijn mutatie. Nee, vrede was zeker niet het goede woord. Acceptatie, misschien.

Storm kon niet snel genoeg voor de meid in het bed komen en eenmaal hij lag, kroop ze dan ook meteen naar hem toe. De nachten dat ze niet samen sliepen voelde een stuk kouder, eenzamer. Denni miste hem echt als hij er niet was, miste zijn warmte en rust. Ze concentreerde zich op zijn ademhaling, als ze altijd deed. Het gaf haar de geruststelling dat het goed zou komen als hij rustig ademde. En sloeg ook meteen alarm als dat niet zo was, wetende dat hij met iets van Lupos zat. Nu klonk het gelukkig rustig.
Haar opmerking liet Storm zijn charmante glimlach weer terug komen en de blonde meid voelde hoe de vlinders in haar buik weer kriebels maakte. ‘Ah, die Brit.’ Een kleine grinnik ontging haar lippen voordat ze die tegen de zijne drukte in een korte kus. "Mijn favorite Brit, wel te verstaan." Ferluisterde ze zachtjes voordat ze voelde hoe hij door haar haren streek. Dennimae zag hoe haar opmerking zijn mondhoeken optrokken en moest moeite doen om niet te grinniken. Het zorgde ervoor dat ze in een grote grijns op de binnenkant van haar wang beet. ‘Weerstaan aan jou?’ En toen ontsnapte de grinnik waarvoor ze zoveel moeite had gedaan hem in te houden. Haar huid kreeg kippenvel door de tekeningentjes die Storm met zijn vingers op haar rug maakte. Ze duwde zichzelf op haar onderarm omhoog, legde haar hand plat op zijn borst. ‘Wat verschrikkelijk moeilijk is.’ En daar was die charmante glimlach weer. Dennimae liet haar blik voor een moment in de zijne verdwijnen, voordat ze zichzelf naar voren boog en haar lippen nogmaals op de zijne drukte. "Je hoeft," Begon ze zachtjes toen ze haar lippen van de zijne had afgehaald, om ze vervolgens op zijn kaaklijn te drukken. "Het niet te weerstaan." Denni volgde een weg met haar lippen over zijn wang, naar zijn nek terwijl ze met haar nagels zachtjes op zijn borst drukte. "Toch?" Vroeg ze hem, een klein maar verleidelijk glimlachje op haar lippen. Ze duwde zichzelf meer overreind, gooide ook haar been over zijn beide en liet zichzelf voorzichtig wat meer over hem heen hangen. "Tenzij je toch andere plannen had?" Vroeg ze hem zachtjes, de verleiding en lust in haar ogen te vinden terwijl ze met haar handen de huid van zijn buik onder zijn shirt zocht.

Er waren veel dingen waar het tweetal over eens was, maar zoals elk koppel waren er ook dingen waar ze beide geheel anders over dachten. Dat is logisch, gezond en iets dat je altijd zou blijven houden. Maar de blonde meid wilde dat Storm zichzelf kon zien zoals zij hem zag, dat hij kon inzien waarom ze zo van hem hield en waarom hij zoveel voor haar betekende. Waarom ze trots op hem was. Dat Storm niet trots was op zichzelf, kon Dennimae begrijpen. Maar in haar ogen was het heel anders. Dus daar kwam haar waterval aan redenen waarom ze trots op hem was. Denni haar lichtte ogen keken naar Storm, probeerde een beetje te peilen of hij wilde tegenstribbelen of niet. En hij opende zijn mond om tegen te spreken, maar Denni gaf hem die kans niet. En toen ze bij het einde van haar stukje kwam, zag ze hoe zijn mondhoeken iets omhoog trokken. En dat was wat ze wilde bereiken, hem te zien glimlachen.

‘Als ik dan op iets trots moet zijn dan neem ik die wel.’ Knipoogde hij haar toe. Het had hun beide heel wat gekost om elkaar toe te laten, elkaar te vertrouwen. Storm had er wat meer mee in strijd gezeten dan Denni en het had zelfs een ruzie gekost om tot hem door te dringen. Eerlijk, het moment dat ze de ziekenzaal toen verliet, had ze niet gedacht dat het nog goed zou komen. Tenminste niet op de manier zoals het was en al helemaal niet op de manier hoe het nu was. Ze had gedacht hem kwijt te zijn, voor altijd. Wilde zichzelf van hem afsluiten, woede en verdriet namen toen de overhand. Toen hij zijn excuses kwam aanbieden, opende hij een deur die Dennimae twijfelend met één voet was binnen gestapt. Maar tijdens de avond bij de sterren, had ze haar gehele lichaam door die deur geduwd. En in het bos bij Lupos, had ze haar hart door die deur geschoven. Daar zal het blijven, voor zolang hij het zou willen dragen. Warm, opgeborgen in zijn vertrouwen en liefde. Daar waar hij straalde, als de felste ster. Denni haar mondhoeken trokken op een in tedere glimlach toen ze de aanraking van zijn vingers langs haar wang voelde. ‘Ik denk dat je best trots mag zijn op jezelf ook. De eens zo altijd onzekere en voorzichtige Dennimae Elscot is ook ergens verdwaald in het bos. De nieuwe versie neemt het risico om iets met mij en een weerwolf te beginnen.’ Hij zweeg en de meid voelde hoe ze langzaam wegsmolt van zijn glimlach. ‘Maar ik hou van je erom.’ Haar glimlach werd groter, brak open en zachtjes boog ze iets op haar tenen om hem een kleine kusje op zijn lippen te geven.

Er was iets dat Storm bij haar voor elkaar kreeg, dat nog geen enkel persoon gelukt was. Een gevoel dat moeilijk te omschrijven was. Hij liet haar glimlachen, ook al was daar geen reden voor. Hij gaf haar kriebels, alsof haar hele buik op hol sloeg. Storm dwaalde door haar gedachtens waardoor er bijna geen ruimte meer was om ergens anders aan te kunnen denken. Hij gaf haar zelfvertrouwen, het gevoel om geliefd te zijn en het gevoel van thuis. Hij was de persoon waarbij ze thuis kwam, de persoon waarbij alles klopte. Waar alle puzzelstukjes in elkaar vielen en ze wist dat ze hoorde. Dennimae hield van hem, van de manier hoe hij naar haar glimlachte. De liefde die in zijn prachtige ogen te zien was en de stomme grapjes die hij maakte. Het klopte, het zat goed en voelde nog veel beter.

Dat Storm vertelde dat Lupos misschien nog niet zo slecht was, verbaasde de blonde meid en dat was dan ook van haar frons af te lezen. Ze had niet verwacht dat Storm zoiets zou zeggen, dat hij ook maar iets positiefs over Lupos te zeggen had. Ze had het iniedergeval nog nooit eerder gehoord, maar het was een vooruitgang. Het was iets, iets waar Denni van hoopte dat het ooit meer zou worden. Dat hij wat meer rust kon vinden omtreft Lupos. En ze hadden nog een lange weg te gaan, dat was zeker. Maar elk beetje vooruitgang was er weer ééntje en aan die positiviteit wilde Dennimae zich vasthouden. Het was natuurlijk makkelijker voor haar om met de wolf te moeten leven, voor Storm was dat een heel ander verhaal. Ze wilde het beste voor hem en zou alles in haar kracht doen om het net dat beetje dragelijker te maken. Denni zou er altijd haar moeite in steken, al betekende het dat ze voor nog veel meer monsters zou moeten staan. Als dat Storm net dat dagje verder trekt, dan was het haar dat meer dan waard.

Dennimae voelde zich pas echt op haar plek als ze dicht bij hem was. Ze zijn warmte kon voelen, de manier van zijn ademhaling en de rust en de kalmte die hij met zich mee bracht. Onbewust kalmeerde hij haar gedachtens, leken de moeilijke problemen ontzettend ver weg te staan. Ging het om hun en hun alleen, de liefde die ze voor elkaar voelde en het fijne gevoel van veiligheid. De blondine verbeterde Storm als haar favoriete Brit om vervolgens zijn prachtige glimlach te mogen ontmoeten. Vanaf hun eerste ontmoeting tot nu nog steeds, wist hij haar te winnen met die glimlach van hem. En dat zou hij altijd doen. Denni moest grinniken toen hij deed alsof hij heel hard moest nadenken. ‘Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met jou.’ Quasi beledigd keek ze hem aan, voordat haar glimlach weer doorbrak en ze haar gezicht tegen zijn arm verborg. Ze wist het, zou het altijd weten. Storm sprak misschien niet altijd met veel woorden, maar ze merkte het aan de manier hoe hij keek. Hoe hij voor haar zorgde en de liefde die hij in alles stopte wat met haar te maken had.
‘Wat nou, is dat zo onlogisch. Heb jij wel al eens in de spiegel gekeken Darling.’ Ging Storm meteen op haar gegrinnik in, alsof dat haar gedachtens zou veranderen. "Ik kijk elke dag in de spiegel," Probeerde ze op een serieuze manier over te brengen waarna ze een aantal tellen in stilte naar zijn gezicht staarde. Ze nam elk detailtje dubbel in zich op, alsof ze bang was zijn gezicht te vergeten. "Ik kijk gewoon veel liever naar jou." Zei ze vervolgens zachtjes voordat ze haar lippen op de zijne drukte. Denni daagde hem uit door de manier waarop ze hem de kusjes gaf, de verlangen en verleiding die op elke manier van haar af straalde. Normaal zou Storm het afkappen, op een lieve manier duidelijk makend dat het vanwege Lupos niet ging lukken. Denni had helaas niet de gave die Kat had, ze kon Lupos niet op die manier tegen houden. Dus verder dan hier waren de twee eigenlijk nog nooit geweest. Maar Storm ging niet in de aanval, liet het juist toe. Hij pakte de kraag van haar vest en trok haar dichter naar zich toe. Denni voelde hoe de warmte van zijn adem over haar gezicht streelde en een kleine grijns sierde rond haar lippen. Storm maakte zijn zin niet af en drukte zijn lippen op de hare. Een kus die veel interser was dan eerder bracht de verlangen over die beide momenteel voelde. Het was duidelijk dat Lupos op dit moment geen rol speelde, maar het bleef wel in Denni haar achterhoofd. Onbewust hield ze zijn ademhaling en hartslag in de gaten, aangezien hij geen hartslagmeter droeg. Ze wilde geen fout begaan op dit moment, hem in een positie zetten waar hij al die keren voor had uitgeweken. Maar ze genoot, genoot van dit moment en het feit dat de wereld momenteel alleen om hun draaide. Ze pakte zijn handen bij haar kraag weg en legde ze beide op de achterkant van haar bovenbenen. Denni haalde haar lippen van de van Storm, om haar bovenlichaam wat recht te trekken. Ze omsloot het ritsje van haar vest met haar vingers en haalde het langzaam naar beneden, om vervolgens het vest uit te trekken en naast het bed te gooien. Haar handen zochten weer de warmte van zijn buik en met knedende bewegingen duwde ze zijn shirt iets omhoog terwijl haar lippen de zijne weer gevonden hadden.