There is nothing that makes it right. [Denni]

.Always live before you die.

Storm zat op zijn bed, één knie opgetrokken en met een stressballetje in zijn handen. Zijn hoofd rustte tegen de muur achter zich terwijl hij systematisch het balletje in de lucht gooide en het weer ving. Hij was één dag weg uit de ziekenzaal, vier dagen voor de eerstvolgende volle maan. Hij kon zich maar moeilijk voorstellen dat hij haast een maand in de ziekenzaal had doorgebracht en pas gisteren was ontslagen. Het had erger kunnen zijn, of net beter misschien. Storm zijn hart was in ieder geval weer in orde, het klopte weer zoals het hoorde en zolang hij zich niet zou gaan opwinden was er niets waar hij zich zorgen om moest maken. Dat was voor Devon hem gisteren kwaad kreeg en hij haast ging transformeren. Daarna had hij weer vier uur in de ziekenzaal moeten zitten vanwege alle pijn en dat stomme hart van hem. In ieder geval wist hij nu twee dingen dankzij Devon, één; hij kon niet transformeren, daar was hij nog te zwak voor. Twee; controle weggeven was misschien niet zo’n goed idee geweest. Lichamelijk was hij zo goed als terug op koers, mentaal had hij immers nog een lange weg te gaan, en hij niet alleen.

Hij keek op naar Devon die zich klaar maakte en door de kamer liep. Er stond een fles drank op zijn bureau en Storm probeerde zich afgelopen avond te herinneren. Het enige wat hij wist was dat hij wakker was geworden rond twaalf en sindsdien niet meer had geslapen. Sinds twaalf uur zat hij al zo op zijn bed, starend en wachtend tot er leven in de kamer zou komen. En zelfs dan, zijn hoofd gonsde van alle dingen die hij verkeerd had gedaan. Niemand had het overleefd tegen Storm, niet Devon, niet Nadya, misschien enkel Kat. Allemaal waren ze op een bepaalde manier gebroken door die ene nacht. En dan was er Denni … Storm ving het balletjes uit de lucht en draaide het bedenkelijk om in zijn hand. Misschien was Denni er wel het ergst aan toe, ze had geen flauw idee wat er aan de hand was en ze had de brutaal gemene kant van Storm volledig over zich heen gehad. Toen kon het hem niet schelen, hij was zichzelf niet. Maar nu? Het had hem ergens kapot gemaakt, het idee dat hun vriendschap voorbij was en het allemaal zijn schuld was. “Ga met haar gaan praten.” Storm keek op naar Devon en knikte amper zichtbaar. Hij zou geen beste vriend zijn als hij Storm niet zo gemakkelijk kon lezen. Hij was ook de enige die ervan wist, wat hij Denni had aangedaan. Devon had het begrepen, maar hij was er ook niet blij om geweest. Storm keek toe hoe Devon de kamer uit wandelde en toen was hij weer alleen met zijn gedachten.

Uiteindelijk gaf hij het op en kwam hij recht van zijn bed, het deed wat pijn in zijn onderrug maar het was dragelijk. Hij nam zijn kruk van de grond en liep de kamer uit, liet zijn zintuigen op zoek gaan naar Denni om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ze nog op haar kamer was. Recht door de meidenafdeling met een kruk en de roddels die rond gingen, dat op zich was al een opdracht op zich. Gelukkig waren er ook lessen en was het al wat later op de morgen dus de gangen lagen er behoorlijk leeg en stil bij. Zijn kruk maakte een eenzaam klik geluid op de grond terwijl hij naar de desbetreffende kamer wandelde en ervoor bleef staan. Hij hief zijn vuist op en ademde langzaam uit. Hij moest dit doen, zonder twijfel, hij kon Denni niet verliezen door zijn eigen moeilijke periode. Hij klopte voorzichtig aan. ‘Denni, het is Hall.’ Hij schudde langzaam zijn hoofd, hij kon het maar beter direct goed doen. ‘Storm.’ Corrigeerde hij zichzelf meteen. Hij keek afwachtend naar de deur maar die ging niet meteen open. Of ze wilde niet open doen, of ze had hem niet gehoord. Storm gokte op dat eerste, hij zou ook niet willen open doen voor zichzelf om eerlijk te zijn. Hij leunde tegen de deurpost aan en staarde naar het plafond boven zich. ‘Ik weet dat je kwaad bent, je hebt er alle redens toe,’ hij zweeg en wachtte geduldig af. ‘Geef me gewoon één kans om het je uit te leggen en van mij part moet je me daarna nooit meer onder ogen komen.’ Wat moeilijk zou gaan als ze bevriend zou blijven met Devon want waar Devon ging volgde Storm vaak ook. Hij was opgelucht toen hij de klink naar beneden zag gaan maar er kwam niets over zijn lippen toen hij in haar lichte ogen keek …

tag: Denni --- words: 787 --- notes: - --- outfit: Klik

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Met een zuchtje sloeg de blondine de dekens van haar warme lichaam af. Dennimae hoefde pas laat op de dag enkele lessen te volgen, dus had ze de ochtend besteed om lekker uit te kunnen slapen. Niet dat het heel erg goed gelukt was, ze lag sinds dat Eveline hun kamer vanochtend verlaten had al wakker. Ze had enorm liggen woelen in bed, waardoor haar gehele lichaam warm en bezweet was. Nachtmerries hadden haar nacht verstoord, nachtmerries over de meest rare dingen. De enige die haar nog bij gebleven was, was dat Denni de enige overlevende was van een aardbeving op het eiland. Dagenlang had ze alleen moeten doorbrengen. En als de meid ergens slecht tegen kon; was het alleen zijn. Nogmaals verliet een zucht haar keel voordat ze haar benen over de rand van haar bed sloeg. Haar lichte kijkers gleden langzaam de slaapkamer rond en het viel haar op hoe opgeruimd de kamer eigenlijk was. Denni was sowieso heel netjes, gooide de vieze kleren netjes bij de was en hield de schone in haar kledingkast. Kleding die ze nogmaals aanwilde doen werd over de stoel gehangen en spullen werden terug op hun plek geborgen. Eigenlijk had ze het best getroffen met deze slaapkamer en haar kamergenoot. Eveline zag ze misschien dan wel niet veel, de meid van rustig genoeg en vriendelijk. Tevens had Dennimae een heerlijk tweepersoonsbed waar ze optimaal gebruik van maakte. 's Nachts lag ze languit in het midden van het bed, hoewel er met haar kleine lichaam nog makkelijk ruimte zou zijn voor een ander persoon. Misschien dat er zelfs drie mensen bij haar in het bed zouden passen. Wel erg knus dan, maar het zou kunnen. Langzaam duwde Dennimae haar voeten op de grond om vervolgens zichzelf helemaal van het bed overreind te duwen. Alles ging wat langzamer dan normaal, haar lichaam had duidelijk geen zin in een dag als vandaag. Tevens speelde er hoofdpijn, maar dit zou ze straks met een asprine wel verhelpen. De douche werd aangedraaid zodat het water alvast op tempratuur kon komen terwijl Denni haar kleding bij elkaar zocht. Een strakke, zwarte broek met een lange grijze trui werd haar simpele outfit voor vandaag. Zin om veel moeite te doen voor haar uiterlijk had ze vandaag niet echt, het was ook maar een korte schooldag van hooguit twee uurtjes.
De vochtige, blonde lokken werden in een nonchalante knot op haar hoofd gebonden en na enkel wat mascara aangebracht te hebben vond de meid het wel weer prima. Witte nikes werden onder de zwarte broek aangetrokken en met een klein glimlachje wandelde de meid weer naar haar bed. Dennimae spreidde haar armen, waarna ze zich voorover op het bed liet vallen. Niet het geweldigste idee met hoofdpijn, maar de zachtheid van haar bed verwelkomde haar vermoeide lichaam perfect. Zodra er op de deur werd geklopt keek de meid op, waarna ze overreind kwam en rustig naar de deur wandelde. Bij het horen van de stem, bleef de meid midden in de kamer stil staan. ‘Denni, het is Hall.’ Hoorde ze vanuit de andere kant van de deur. Denni staarde enkel naar de deur, niet goed wetend hoe te reageren. Hall, kort schudde de blonde meid haar hoofd. ‘Storm.’ Volgde er niet veel later achteraan en een klein glimlachje kon de meid niet onderdrukken. Zachtjes liep ze naar de deur toe, om haar hand en voorhoofd op de deur te laten rusten. Ze zuchte zachtjes en de lucht kwam schokkend uit haar neus. ‘Ik weet dat je kwaad bent, je hebt er alle redens toe,’ Denni wist niet goed wat te zeggen, wat te moeten doen. Ze voelde hoe haar hart als een gek tekeer ging terwijl ze voorzichtig haar mond opende. "Storm," Ferluisterde ze zachtjes, te zacht voor hem te kunnen horen. ‘Geef me gewoon één kans om het je uit te leggen en van mij part moet je me daarna nooit meer onder ogen komen.’ Voor een moment sloot de blondine haar lichte ogen, legde ze haar trillende hand op de deurklink om voorzichtig de deur te openen. Haar lichte ogen opende zich weer om in die van Storm te kijken. Wat ongemakkelijk stond ze in de deur opening, niet goed wetend wat te moeten zeggen of te moeten doen. Na een tijdje zwijgend naar hem gekeken te hebben, opende ze de deur verder en stapte ze wat opzij. "Kom binnen." Haar stem was zacht, alsof ze niet goed durfde te praten. Haar blik werd getrokken door de kruk waar hij op steunde, wat aantoonde dat het nog altijd niet goed met hem ging. Dennimae voelde een steek in haar zij opkomen alsof haar maag werd omgedraaid en sloeg meteen haar blik naar de grond. Haar hoofdpijn kwam erger opzetten, door alle dubbele gevoelens die dit bezoek van Storm met zich mee bracht. "Ik dacht dat je me niet meer wilde zien." Sprak ze terwijl ze haar wenkbrauwen fronsde, haar stem wat vlak en afwezig.

.Always live before you die.

Was hij hier mentaal op voorbereid? Nee, Storm was sinds die nacht nergens meer mentaal op voorbereidt. Hij was mentaal nog niet helemaal hersteld en dat was duidelijk zichtbaar bij Storm, als je hem gewoon maar goed genoeg kende. Maar hier nu voor de deur van Denni staan, hij had het eigenlijk gedaan omdat Devon hem het al vaker had gezegd. En iedere keer had hij erover gedacht en iedere keer weer stelde hij het uit. Maar het werd onvermijdelijk. Hij werd beter en beter en voor hij het wist zou hij weer naar de lessen gaan en tussen de vrienden zijn. Het was onvermijdelijk dat hij daar Denni zou tegenkomen want ze was een deel van de bende gaan worden. En dat ongemakkelijk wilde hij niemand aan doen, niet Devon, niet Kat, noch Taylor of zelfs Nadya. Dus hij kon maar beter nu oog in oog met haar staan en erover praten zodat ze er later hopelijk overheen konden en weer samen leuke tijden hebben. Hij hoopte op leuke tijden, voor nu dacht hij nog steeds dat hij gevaarlijk was en probeerde hij nonchalant over de situatie te doen. Maar Devon kreeg hem er fysiek weer door en was de realistisch die hem op de feiten duwde en Nadya was druk bezig hem mentaal weer terug de oude te krijgen. Dus uiteindelijk zou het wel in orde komen, het had enkel tijd nodig.

Ondanks dat hij aan de andere kant van de deur stond hoorde hij alles, rook hij alles. Hij rook de douchegel, hij hoorde haar vederlichte voetstappen over de grond, hij hoorde zelf haar ademhaling en rook zelf wat er beneden in de cafetaria werd geserveerd. Lupos was sterker geworden en daar ondervond Storm ook de nodige voordelen van. En meteen nadat hij bekend had gemaakt wie hij was hoorde hij haar voetstappen stoppen, gegarandeerd dat ze nu verstijft in het midden van de kamer stond te kijken naar de deur. Hij nam het haar niet kwalijk. In het korte moment dat hij zijn ogen sloot zag hij exact wat hij haar had aangedaan, exact wat hij tegen haar had gezegd en het was afschuwelijk. Storm wilde die dingen nooit zeggen en toch had hij het gedaan. Hij begon te twijfelen aan zichzelf.

Zijn blik ging door de gangen, alert en een tikkeltje onzeker. Hij was er nog niet klaar voor om weer volop onder de studenten te komen dus eigenlijk hoopte hij er stiekem voor dat ze snel die deur ging open doen zodat hij haar kamer kon invluchten. Er passeerde een meisje, Storm begroette haar met één van zijn charmante glimlachen enkel en alleen om haar af te schudden. Van zodra ze de hoek om was verdween de glimlach weer en werd zijn blik wat rustiger. Hij hoorde hoe ze zijn naam fluisterde, zijn echte naam en dat betekende dat ze vlakbij was. Voor even dacht hij dat hij hier tegen de deur ging mogen neer zaken en zijn zegje hier zou mogen gaan doen. Dus hij was blij dat de klink naar beneden ging en hij recht in haar sprankelde lichte ogen keek. Ze zei niets, net als hij niets zei. Uiteindelijk nodigde ze hem uit om binnen te komen en opgelucht wandelde hij naar binnen, haar kamer in. Hij liet zijn kruk achter tegen de eerste beste muur die hij vond en liet zijn ogen kort haar kamer rond gaan. Bij haar woorden draaide hij zich langzaam weer om naar haar. Storm was geweldig met woorden maar nu schoten ze op één of andere manier een beetje tekort. Hij wreef zijn hand over zijn hoofd en knikte zachtjes. ‘Ik dacht dat ook.’ Gaf hij stilletjes toe. ‘Ik dacht dat, als ik iedereen maar net genoeg weg kon duwen, het dragelijker zou worden.’ Hij zweeg en keek haar weer aan, zijn ogen voorzichtig en met nog steeds de somber vermoeide glans. ‘Het spijt me, ik weet dat het niet genoeg is, het zal nooit genoeg zijn maar het spijt me echt. Ik ben gewoon,’ hij zweeg en tikte tegen zijn hoofd. ‘Mentaal gekraakt, mijn instinct heeft het voor even overgenomen.’ Hij schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Ik ben je een uitleg verschuldigd, meer dan dat, ik,’ hij zweeg en liet zijn hoofd wat hangen omdat hij de woorden niet vond. ‘Ik begrijp als je me niet meer graag ziet komen maar geef me een kans om het uit te leggen, als je dat wilt?’ Hij keek haar afwachtend aan. Zou ze dat willen? Zou ze willen luisteren naar het verhaal, het verhaal achter Storm Hall in het algemeen …

tag: Denni --- words: 764 --- notes: - --- outfit: Klik

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WHE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Er was zoveel tijd voorbij gegaan sinds dat Dennimae het bezoekje gebracht had aan Storm in het ziekenhuis. Devon had ze regelmatig opgezocht, bijna elke dag. Het was dat het ziekenhuispersoneel haar niet elke dag toeliet. Maar Storm, daar was ze één enkele keer geweest. Tevens meteen de laatste. Het was geen moment waar de blondine graag aan terug dacht, maar speelde elke dag in haar hoofd. De twee hadden.. Ja, wat mot gehad. Ergens kon de meid zijn reactie wel begrijpen, de afstandigheid die hij had gehad. Maar dat betekende niet dat het makkelijker werd. Het had haar vreselijk veel gedaan, het moment dat hij haar weggeduwd had. Alsof hun vriendschap oppervlakkig geweest was, niet de moeite waard om deze pijn mee te delen. En misschien was dat, vanuit Storm, ook wel zo. Misschien was Dennimae op dat moment niet de juiste persoon geweest. Maar de meid vond het zo moeilijk om te begrijpen waarom hij haar niet gewoon toeliet.
Zodra er op de deur geklopt werd kwam de blondine overreind, totdat een stem haar tot stilstand bracht. In eerste instantie was de blonde meid niet van plan om de deur open te doen voor hem. Het was allemaal erg dubbel en eigenlijk wilde ze de confrontatie niet aangaan. Misschien nog wel bang om weer een regen van afsnauwingen te krijgen. Bang dat hij haar opnieuw zou breken, van wat er nog over was van haar kwetsbare hartje. Het was dan ook niet gek dat haar hart onwijs snel te keer ging. Denni voelde hoe haar lichaam warm werd en de zenuwen toesloegen. Uiteindelijk besloot ze toch de deur voor Storm open te doen, al ging dat alles behalve soepel of spontaan. Denni moest zichzelf er echt toe zetten om haar trillende hand op de deurklink te leggen en deze naar beneden te duwen. Storm keek recht naar haar terug, maar beide zeiden ze geen woord. Dennimae werd er ontzettend ongemakkelijk van en wilde het liefst de deur voor zijn neus dicht gooien. Maar ze moest hem een kans geven, dat verdiende hij. Ze mocht dan gekwetst zijn, boos zijn, god mag weten wat nog meer, iedereen verdiend een kans. En Storm was niet voor niets belangrijk voor haar geworden, ze was zeker bereid om naar hem te luisteren.
‘Ik dacht dat ook.’ Gaf Storm stilletjes toe en Denni knikte lichtjes. Langzaam liet ze de deur in de klink vallen en wandelde ze naar haar bed toe. In kleermakerszit nam ze plaats op het randje van het bed, haar lichte ogen op Storm gericht. Ze had besloten hem het woord te geven, niet dat ze zelf zou weten wat te moeten zeggen. Alles was eigenlijk die dag in het ziekenhuis wel gezegd, als het aan haar lag. ‘Ik dacht dat, als ik iedereen maar net genoeg weg kon duwen, het dragelijker zou worden.’ Storms ogen hadden nogsteeds een wat doffe uitstraling, maar gelukkig hun prachtige blauwe kleur weer terug. Denni hief haar kin iets in de lucht, maar kreeg geen woorden over haar lippen. Haar hoofd maakte overuren, proberend een gevoel aan dit alles te koppelen. Maar ze voelde momenteel te veel om haar lichaam rustig te krijgen. ‘Het spijt me, ik weet dat het niet genoeg is, het zal nooit genoeg zijn maar het spijt me echt. Ik ben gewoon,’ Storm zweeg en tikte tegen zijn hoofd. ‘Mentaal gekraakt, mijn instinct heeft het voor even overgenomen.’ Denni knikte lichtjes, haar blik naar haar handen gericht. "Ik snap je wel," Zei ze zachtjes, om op te kijken en het schuddende hoofd van Storm te vinden. Ik ben je een uitleg verschuldigd, meer dan dat, ik,’ Op het moment dat hij zweeg duwde Dennimae zichzelf recht op het bed. "Zoals ik al gezegd had, als je het niet wilt vertellen hoeft het niet. Ik wil je niet ongemakkelijk maken, je iets laten doen waar je je niet fijn bij voelt." Denni sprak zachtjes, haar stem nog steeds lichtelijk afstandelijk. De zacht- en tederheid die altijd in haar stem te vinden was, was nu ook zeker aanwezig. Maar je merkte duidelijk dat zíj zich totaal niet confortabel voelde op dit moment. Storm, iemand waar ze normaal haar veiligheid bij zocht, voelde nu totaal niet veilig. Denni was terughoudend, zoekend naar de goede woorden om hem niet boos te maken. Een opvlieger van zijn kant kon ze momenteel echt niet gebruiken. ‘Ik begrijp als je me niet meer graag ziet komen maar geef me een kans om het uit te leggen, als je dat wilt?’ Zwijgend keek de blonde meid hem aan, tot de kruk haar aandacht trok. "Ik ben altijd bereid om te luisteren, dat weet je," Zachtjes zuchte ze, waarna haar lichte ogen de zijne vonden. "En ik wil je wel graag zien, alleen," Kort zweeg de meid, zoekend naar de goeie woorden. "Ik dacht je echt kwijt te zijn." Sprak Dennimae onwijs zachtjes. Allemaal verschillende emoties trokken als touwen aan haar haren en de meid wist gewoon niet hoe ze zich moest voelen. Opgelucht, omdat Storm eindelijk gekomen was? Verdrietig, omdat dit haar deed terug denken aan die dag? Boos, omdat hij haar zo uitgezwaaid had? Gekwetst, omdat ze hem verloren was maar tegelijkertijd dankbaar, omdat ze hem heeft leren kennen? Zacht zuchte ze, haar hoofd in haar handen verborgen. Ze dacht teveel, als altijd. "Maar, als je denkt dat het helpt mag je alles uitleggen. Ik luister." Werd er zachtjes gezegd, haar stem ietwat hees en het geluid gedempt door de handen voor haar gezicht. Langzaam keek ze op, terwijl er in haar ogen te zien was hoe ze met haar emoties in de knoop zat.

.Always live before you die.

Hij had gezien hoe hij Denni die dag uit de ziekenzaal had gestuurd maar het was niets in vergelijking met hoe hij haar hier nu aantrof in zijn aanwezigheid. Toen zou het hem niet uitgemaakt hebben maar nu? Dikke twee weken verder scheurde het hem praktisch in twee, al zag je dat niet compleet aan zijn houding. Hij was altijd het meest bang geweest voor Denni, om haar te vertellen over wat hij echt was … omdat ze zo gevoelig was, misschien wel onzeker op sommige vlakken. Het was gemakkelijk om te vertellen aan personen als Taylor of Kat … oké, niet gemakkelijk maar gemakkelijker. Maar Denni, het was iets helemaal anders. Hij had dit moment zoveel mogelijk uitgesteld. En ondanks dat ze al iets moest weten aangezien ze zo vaak bij Devon was langs geweest was het nog steeds iets helemaal anders om de reactie op haar gezicht te lezen als hij het rechtuit in haar gezicht zou zeggen. Hij had voor een seconde getwijfeld voor haar deur, net als zij twijfelde om de deur open te doen. Maar het was iets dat hij moest doen en het zat zo in haar hoofd en hij was het haar zo verschuldigd. Denni was één van de weinige die hij compleet veilig wilde houden, tegen zichzelf en tegen de wereld, dat was de reden waarom ze zo’n goede vrienden waren geworden. Hij gaf om haar en het was hem gelukt dat in één keer weg te gooien. Hij hoopte dat hij het zou kunnen redden maar te zien aan haar reactie op hem zou het wel wat werk vragen.

Maar ze liet hem binnen dat was iets. Ze ging op de rand van het bed zitten in kleermakerszit en Storm begon te ijsberen. Zijn ogen gingen regelmatig naar de kruk die hij liefst van al terug tussen zijn handen had zodat hij iets had om mee bezig te zijn. Maar zijn eigen onrustige gedrag maakte hem alert op het hele onderwerp van dit gesprek. Hij bracht zijn hartslagmeter naar omhoog en keek naar zijn lichtelijk verhoogde hartslag. Oké, hij moest kalmeren en zich gaan concentreren op Denni of het zou hier helemaal uit de hand lopen. “Ik snap je wel.” Hij bleef prompt stilstaan bij haar woorden en draaide zich naar haar om terwijl hij zachtjes zijn hoofd schudde. ‘Nee, Denni, je snapt het niet.’ Zei hij zachtjes. Ze kon het niet snappen, misschien een beetje, maar ze kon onmogelijk alles begrijpen waar Storm mee had om te gaan in zijn voorbije acht maanden aan leven. Haar woorden overvielen hem een beetje, maar hij stond tenminste stil en hij was geconcentreerd dus dat was een goed ding. Ze wilde het hem niet ongemakkelijk maken? De voorbije dagen en weken waren enkel maar ongemakkelijk geweest, er was niets ergers momenteel, er was niets dat hem nog meer ongemakkelijker kon maken na alles wat er was gebeurd. ‘Afgelopen weken waren niet fijn voor me, dit is moeilijk maar dragelijk. Zie het als een verwerkingsproces.’ Legde hij haar zachtjes uit.

En toen hij weer begon te ijsberen merkte hij ook de complete afgeschermde houding op van Denni. Hij bleef aan haar raam staan en staarde naar buiten terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken in de gaten hield. Ze zocht een comfortabel steunpunt op maar Storms aanwezigheid maakte dat haast onmogelijk. Er flitste iets van pijn door zijn ogen om haar zo te zien en hij wenste dat Devon er die dag was geweest om Denni bij hem weg te sleuren, in zijn veiligheid. Maar dat was niet gebeurd en ze had Storms slechte kant gezien … en dan had ze zijn aller slechtste kant nog niet gezien. Bij haar woorden draaide hij zich langzaam weg van het raam naar haar. Ze had het volste recht om te denken dat ze hem kwijt was, nu was het aan Storm om het tegendeel te bewijzen. Hij liep naar het bed en hurkte voor haar neer, wat niet pijnloos verliep maar het was dragelijk. Hij trok haar handen weg waarin ze haar gezicht had verborgen en legde zijn handen uiterst voorzichtig langs haar wangen. ‘Denni kijk naar me.’ Zei hij zachtjes. Hij hief haar hoofd een stukje op zodat ze de volle blik van zijn bruine ogen kon vangen. ‘Kijk naar me, wat zie je?’ Hij zweeg en gaf haar even de tijd om zijn ogen te onderzoeken. Om op zoek te gaan naar iets van de Storm uit de ziekenboeg, maar die was compleet verdwenen. Er lag weer iets van bezorgdheid in, compassie en vertrouwen. Ondanks dat hij nog ver weg was van weer de oude, was dit een goede stap en dat had hij grotendeels aan Devon te danken. ‘Ik ben het, Storm, de Storm die je kent, de Storm die je altijd heb gekend. Dat is niet veranderd, ik was gewoon voor even weg, hij,’ hij zweeg en streek zijn vingers kort langs haar wang alvorens hij zijn handen weg trok. ‘Hoeveel heeft Devon je gezegd?’ Vroeg hij uiteindelijk zachtjes. Hij stak zijn vinger op ter gebaring dat ze niet eens hoefde te antwoorden. ‘Maakt niet uit, je moet het van mij horen ook.’ Hij kwam recht en ging naast haar op het bed zitten. Draaide zich wat zodat hij haar kon aankijken. ‘Acht maanden geleden ben ik drie vrienden kwijtgeraakt door een wolvenaanval, geen van de drie overleefden het, de vierde ligt in coma en mijn beste vriend was net op tijd weggeraakt en heeft het overleefd. Ik,’ hij zweeg en staarde naar de vloer van haar kamer terwijl hij helemaal terug ging naar die nacht. ‘Ik werd gebeten, het beet me en rende verder. In eerste instantie zocht ik er niets achter maar het blijkt dus dat ik door het gif een mutatie heb doorgekregen.’ Hij zweeg en keek langzaam opzij naar Denni. ‘Iedere volle maan word ik een monster, ik heb al minstens negentien mensen vermoord en ik heb er kleine zestal mensen ernstig verwond. Zeven als je Devon erbij rekent.’ Hij zweeg voor een tijdje zodat het tot haar kon door dringen wat hij hier zei. Zodat het tot zichzelf kon doordringen. ‘Ik heb er geen controle over, hij komt wanneer hij wilt of wanneer mijn hartslag te hoog gaat.’ Hij tikte kort tegen zijn hartslagmeter. ‘De eerste volle maan hier heeft Nadya me geholpen. Afgelopen volle maan wilde Devon me helpen maar je ziet hoe dat is uitgedraaid. Ik kan,’ hij zweeg en drukte zijn hand kort tegen zijn borst. ‘Ik kan niet met al die schuld leven want ik ben niet zo’n persoon om er goed mee om te gaan dus nadat ik te horen kreeg wat er was gebeurd, hoe erg ik eraan toe was, hoe erg Devon eraan toe was gaf ik het op. En wie jij hebt gezien was meer de wolf dan mij,’ zijn stem stierf langzaam weg en hij staarde alweer naar buiten, te bang misschien wel om haar reacties te lezen van haar gezicht …

tag: Denni --- words: 1164 --- notes: - --- outfit: Klik

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

De blonde meid had zichzelf op het bed in kleermakerzit neergezet. Haar lichte kijkers keken naar de jongen, zoekend naar de emoties in zijn ogen. Dennimae's eigen gezicht was neutraal, maar je kon aan haar zijn dat ze aan het piekeren was. Verschillende emoties vulde haar gedachten en gevoel, alsof ze van alle kanten aan haar haren trokken. Het was moeilijk om niet naar hem uit te vallen, niet boos te worden, niet te huilen. Maar al zou ze, schoot ze er dan iets mee op? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk duwde ze er Storm alleen maar verder mee weg dan wat ze nu al stonden. Bij haar woorden bleef Storm prompt stilstaan, en onopvallend schrok de blondine van zijn plotse beweging. ‘Nee, Denni, je snapt het niet.’ Langzaam zakte Denni's blik van Storm naar haar handen, waarmee ze aan de deken plukte. Oké, ze snapte het ook niet. Maar wat moest ze dan? Ze wilde het snappen, maar niemand wilde haar daar de kans toe geven. Devon niet, Storm niet. Nadya sprak ze niet en het was niet aan Taylor om iets te zeggen. Hoe moest ze het dan snappen? Denni had beter kunnen zeggen dat ze het probeerde te snappen. ‘Afgelopen weken waren niet fijn voor me, dit is moeilijk maar dragelijk. Zie het als een verwerkingsproces.’ Legde Storm haar zachtjes uit. Denni trok haar rechtermondhoek omhoog, al was het niet omdat ze glimlachte. Er zat wel een glimlach, maar meer ééntje van onbegrip. Langzaam schudde ze, bijna onopvallend, haar hoofd. "Verwerkingsproces? De joune of de mijne? Want ik dacht dat je alles in je ééntje kon verwerken?" Siste ze, haar woorden feller dan bedoelt. Haar lichte ogen keken Storm strak aan, haar gezicht tot een frons getrokken. Denni slikte, wende haar blik weer van hem af. "Sorry." Mompelde ze, niet bedoelt de woorden uit te spreken. Het had haar gewoon heel veel gedaan, de afgelopen weken. Het was niet allemaal Storm zijn schuld, Devon had zich ook afgezonderd. Dennimae voelde zich gewoon heel erg aan de kant geschoven, alsof ze haar alleen op de leuke momenten willen zien. Verder is ze niet goed genoeg. Voor dingen die diepgaan, is ze niet goed genoeg. Onzin, natuurlijk, maar zo voelde het die weken wel. En eigenlijk wilde ze dat gewoon zeggen, maar ze wilde Storm niet nog schuldiger maken.
Storm begon weer te ijsberen, waardoor hij automatisch haar aandacht trok. Met haar lichte ogen volgde ze elke beweging die hij maakte. Bij haar raam bleef hij staan, starend naar buiten. Denni veroerde echter niet. Haar hoofd was iets gedraaid, om naar hem te kunnen blijven kijken. De stilte liet haar gedachtens weer toe om na te denken, waarbij ze Storm vertelde dat ze bereid was om te luisteren. Dennimae vond het belangrijk om iedereen de kans te geven het uit te leggen. Dingen waren namelijk vaak heel anders vanuit iemand anders zijn perspectief. Een steek in haar hoofd liet Denni haar lichte ogen sluiten, haar handen voor haar gezicht. Het voelde allemaal zo ontzettend dubbel. Het liefst zette ze al haar gevoel uit, om na zijn verhaal een passend gevoel weer aan te zetten. Maar momenteel leek alles aan te staan, en de één even heftig als de ander. Ze werd er gek van, zoekend naar een gevoel om aan deze hele situatie te koppelen. Maar dat kon niet, natuurlijk. Het was gewoon ontzettend dubbel.
Dennimae hoorde hoe Storm haar kant op kwam gelopen, voor haar neer knielde. Hij haalde haar handen voor haar gezicht weg, om daar de zijne uiterst voorzichtig tegen haar wangen te leggen. Denni opende haar ogen, die waterig waren geworden. Denni kijk naar me.’ Zei Storm zachtjes. Hij hief haar hoofd een stukje op zodat ze de volle blik van zijn bruine ogen kon vangen. ‘Kijk naar me, wat zie je?’ Denni keek hem aan, waarbij ze zacht op de binnenkant van haar onderlip beet. "Ik weet niet wat ik zie, Storm." Zei ze zachtjes, waarbij de eerste traan haar ooglid verliet. Ze wilde niet huilen, maar de manier hoe hij voor haar gehurkt zat, zijn handen op haar wangen had geplaatst.. Ze kon het niet. Denni wilde haar hoofd naar beneden kantelen, haar blik naar de grond slaan, maar Storm zijn handen lieten dit niet toe. Ze moest wel naar hem kijken. Zijn ogen hadden hun prachtige, eigen kleur weer. De veiligheid, vertrouwdheid die ze van hem kende was terug. Maar Denni zag het niet. Ze kon het niet vinden. Het beeld van de ziekenboeg zat nog te vers op haar netvlies gebrand en ze zag niks anders dan de afschuw die hij haar had laten zien.  ‘Ik ben het, Storm, de Storm die je kent, de Storm die je altijd heb gekend. Dat is niet veranderd, ik was gewoon voor even weg, hij,’ Storm zweeg en streek zijn vingers kort langs haar wang voordat hij zijn handen weg trok. Denni nam nu de kans om haar hoofd wel te kantelen, haar blik naar haar handen te wenden. Enkele tranen liet ze gaan, waarna ze haar neus optrok om Storm aan te kijken.  ‘Hoeveel heeft Devon je gezegd?’ Vroeg Storm zachtjes. De meid wilde meteen antwoorden, maar kreeg de kans niet. Storm gebaarde met zijn vinger dat ze niks mocht zeggen. Braaf hield ze dan ook haar mond.  ‘Maakt niet uit, je moet het van mij horen ook.’ Storm nam plaats naast haar op het bed en draaide zich zo dat hij haar aan kon kijken. Dennimae was op dit moment te onzeker, te verward om hem constant aan te kunnen kijken.
‘Acht maanden geleden ben ik drie vrienden kwijtgeraakt door een wolvenaanval, geen van de drie overleefden het, de vierde ligt in coma en mijn beste vriend was net op tijd weggeraakt en heeft het overleefd. Ik,’ Zodra Storm zweeg, hief Denni haar hoofd op, om hem ditkeer wel aan te kijken. Haar lip trilde iets, waarbij een traan van haar kaaklijn op het matras viel. ‘Ik werd gebeten, het beet me en rende verder. In eerste instantie zocht ik er niets achter maar het blijkt dus dat ik door het gif een mutatie heb doorgekregen.’ Het moment dat hun blikken elkaar vonden, kneep Denni haar ogen samen om nog meer tranen tegen te houden. Ze zweeg nog steeds, liet Storm zijn verhaal doen. ‘Iedere volle maan word ik een monster, ik heb al minstens negentien mensen vermoord en ik heb er kleine zestal mensen ernstig verwond. Zeven als je Devon erbij rekent.’ Denni knikte langzaam, haar ogen strak op die van Storm gericht. Eigenlijk wist ze niet goed wat te zeggen, hoe ze zich hierbij moest voelen. Storm kon er niks aandoen, als hij goed naar zijn eigen woorden zou luisteren zou hij dit weten. Maar het was inderdaad wel iets dat in zijn lichaam verborgen zat, er elke volle maan uit kwam. Kon Denni hem dat kwalijk nemen? Nee. "Storm," Begon ze schor, waarna ze kort kuchtte voor normaal stem geluid. Echter vond ze geen woorden. Denni trok haar lippen iets tot een glimlach, ditmaal wel een oprechte, voordat haar tranen losbraken. Voorzichtig kwam ze overreind, om haar armen voorzichtig rond zijn nek te leggen. "Het spijt me voor je, maar het veranderd niet wie je van binnen bent." Ferluisterde ze, haar stem liefjes en bezorgd. Ze pakte hem wat strakker vast, al probeerde ze hem geen pijn te doen. "Ik vind het wel fijn dat je het verteld hebt," Dennimae liet hem los waarbij ze terug op haar plek ging zitten. "Dit verklaard ook wel waarom je zo deed. Ik wilde je niet het idee geven dat ik boos op je ben. Het is gewoon.." Even zweeg ze, waarbij haar blik weer naar haar handen gingen. "Ik heb nooit echt zulke vriendschappen gehad. En het was echt heel erg moeilijk om deze periode te moeten doorstaan zonder jou." Denni kantelde haar hoofd naar links, waarna ze de natheid van haar wangen afveegde. "Maar het is natuurlijk niks met wat jij hebt doorstaan en misschien was het wel heel egoïstisch van mij om je achter te laten." Zei ze zachtjes. Misschien had ze toch meer moeten doorzetten, hem toch nog opzoeken. Maar daar was het nu te laat voor.

.Always live before you die.

In de ziekenzaal had hij haar gekraakt, zover dat ze was weg gelopen en sindsdien haar hoofd niet meer had laten zien. En daar had ze het volste recht toe om eerlijk te zijn. Ze probeerde zich zo neutraal en normaal mogelijk te houden maar hij zag ook aan haar hoeveel emoties er door haar lichaam gierde. Net als het bij hem deed, want de normaal eens zo kalm en zelfzekere Storm was nu aan het ijsberen alsof hij moest kauwen op de grootste levenskwestie ooit. Misschien had hij liever gewild dat ze kwaad werd, dat ze hem begon uit te schelden voor al het lelijke in de wereld, ze mocht hem zelf slaan als ze dat wilde. Maar nee, ze was het stille soort van kwaad type, degene waarvan je de storm nooit zou zien aankomen. En dat waren vaak de gevaarlijksten, uit ervaring, hij wist het. Dus de stille Denni maakte hem ergens weer behoedzamer, maakte Lupos een beetje wakkerder en alerter. Maar toen zag hij weer iets van emoties, het gepluk van haar vingers aan het deken, de waterachtige schijn in haar ogen. Het kon sowieso niet gemakkelijk zijn voor Denni want onderhands wist iedereen dicht genoeg bij Storm al wat hij was, Nadya, Kat … Devon. En Denni was de enige die het niet wist, omdat hij haar wilde beschermen.

En toen schoot ze uit en het was … een opluchting voor Storm. Zijn schouders zakte wat naar beneden maar zijn blik was wat afstandelijker geworden. Hij keek naar aan, met dezelfde strakke blik als zij deed tot ze weg keek. Hij zei niets, hij deed niets, hij bleef gewoon onbeweeglijk stil staan terwijl hij in zijn hoofd tot tien telde. Hij was hier niet om opnieuw ruzie te zoeken en hij was hier ook niet om Lupos de overhand te laten nemen. Dus hij zei niets en telde in zijn hoofd tot ze sorry zei. Er gleed een treurige glimlach op zijn lippen. ‘Het geeft niet, ik had gehoopt dat je kwaad zou worden. Het zou het dragelijker maken.’ Hij haalde zijn schouders op en keek naar haar gezicht. Maar niets was dragelijk in zijn leven net als het momenteel niet dragelijk moest zijn voor Denni. En misschien had hij het haar zoveel eerder moeten zeggen, toen ze elkaar ontmoette in het zwembad, of gewoon bij dat etentje, maar hij had het nooit gedaan. Omdat hij haar wilde beschermen, veilig houden, in de illusie laten leven dat er niets mis was met hem. Maar dat was het daadwerkelijk wel. Het ijsberen hield uiteindelijk op en hij hurkte voor haar neer, nam haar handen weg van voor haar gezicht en keek haar voorzichtig aan probeerde haar ervan te overtuigen dat hij nog steeds dezelfde was. “Ik weet niet wat ik zie Storm.” Zei ze waarna er een traan aan haar oog ontsnapte. Hij streek zijn duim langs haar wang, nam de traan mee in zijn beweging. Hij was niet verbaast door het antwoord, hij wist zelf amper wat hij zag als hij in de spiegel keek. Maar zijn bruine ogen waren vaak voldoende, voor haar misschien, ze kenmerkte Storm Hall, de vredige kant van hem in ieder geval.

Hij liet haar los van zodra hij eraan dacht het te zeggen en hij ging voorzichtig naast haar op het bed zitten. En toen zei hij met enige weglating van details wat hij was, hij sprak niet concreet over een weerwolf, hij sprak over een monster. Hij zei niet dat hij gevlucht was uit Londen en hij zei niets over de pijn die dit alles teweeg bracht. Al die tijd, bij ieder woord probeerde hij haar aan te blijven kijken maar het brak hem binnen in om haar dit allemaal te moeten vertellen. Want ze had altijd die goede eerlijke kant van hem gezien en nu toonde hij haar het slechte deel van hem, het deel waar hij weinig tot geen controle over had. Zijn blik gleed voor een seconde naar zijn hartslagmeter, naar het onrustige geklop van zijn hart. Maar het bleef zo lang stil dus hij begon weer te ijsberen, wetend dat hij niets kon doen aan de situatie om het te veranderen. Hij kon zijn woorden niet terug trekken, hij had haar de complete waarheid gegeven, het aantal doden inclusief. Dus nu moest hij enkel wachten, wachten naar een teken van leven of reactie van Denni’s kant. Toen hij zijn naam hoorde keek hij haar gelijk weer aan, haar stem klonk schor en zwak. En ze probeerde iets van stem te herwinnen maar er kwam niets. Uiteindelijk braken de tranen uit en kwam ze van het bed, sloeg haar armen rond hem heen. Zijn handen bleven voor een tel onbeweeglijk naast zijn lichaam hangen alvorens hij ze rond haar middel legde en zijn ademhaling er beverig weer uit kwam. Hij had zichzelf voor gehouden om niet te breken bij haar, om niet te tonen hoe zwak dit alles hem gemaakt had maar het was moeilijk. Het was verdomd moeilijk. Haar woorden waren ze bemoedigend en lief zoals Denni altijd was. Hij sloot zijn ogen en hield haar gewoon vast, genoot van het moment waarin hij voor een beetje zijn vriendin herwonnen had. ‘Was het maar zo gemakkelijk.’ Prevelde hij tegen haar haren.

Ze maakte zich los en ging terug op het bed zitten, Storm keek naar haar betraande gezicht en luisterde naar wat ze nog meer had te zeggen. ‘Ik had het je veel eerder moeten vertellen, het is gewoon, ik denk dat ik jullie allemaal veiliger kan houden als jullie het niet weten.’ Hij zweeg en keek haar aan alvorens hij naast haar op het bed ging zitten. Er kwam een kleine vertederde glimlach op zijn lippen toen ze vertelde over de vriendschappen die ze nog nooit had gehad en hoe moeilijk het was om hierdoorheen te gaan zonder hem. ‘Het doorstaan is niets, ik heb geen besef van wat ik doe als,’ hij zweeg en keek bedenkelijk naar het raam. ‘Als Lupos de nacht heeft.’ Prevelde hij er zachtjes achter. ‘Het is achteraf, als ik hoor of zie wat ik heb gedaan. Die nacht heeft een docent me moeten vermoorden, zodat ik Devon niet zou doden, dat en zien hoe Devon eraan toe was,’ hij zweeg en keek haar aan, zijn blik kwetsbaar. ‘Het brak me en het spijt me voor alles wat ik heb gezegd of gedaan, ik was gewoon nergens klaar voor.’ Gaf hij stilletjes toe. ‘Het heeft Devon heel veel gekost om me dat te laten in zien.’ Hij glimlachte wrang en staarde dan terug naar zijn hartslagmeter. ‘Ik wil eerlijk zijn,’ hij zweeg en keek haar aan. ‘Ik kan je alles zeggen wat je maar wilt weten, zolang je maar beseft dat er meer aan mij is dan dit.’ Wees hij zichzelf terug aan. Hij draaide zich, schoof zijn voet onder zijn lichaam en nam kort haar hand vast. ‘Maar Denni, je moet me één ding beloven, blijf bij volle maan binnen, ga me niet zoeken, kom niet naar buiten. Dat is maar één ding dat ik vraag, ik wil niet nog iemand dierbaar pijn doen.’ Zei hij zachtjes, haast smekend. Ze moest het beloven, of hij zou het zichzelf nooit vergeven …

tag: Denni --- words: 1204 --- notes: - --- outfit: Klik