You act like the world owes you a favour &Alex

"I'm Mr Reckless with a capital R"

Zachtjes schommelde Marshall heen en weer in een soort grote hangmat van touwen, die vlak naast de normale schommels hing. Met zijn voet zette hij zich telkens af tegen de paal, wiegde zichzelf zo en luisterde ondertussen naar wat muziek. Niet via een koptelefoon of wat dan ook, nah, zo subtiel was hij niet. Dat was hij ook nooit tbh. Nee, zijn phone was verbonden met zijn bluetooth stereo, en liet de beats lekker over het hele veld knallen. En als er ook maar iemand was die kwam klagen, dan zou hij of zij er snel spijt van krijgen. Want Marsh had een slechte dag, zo slecht dat hij zich zelfs had afgesloten van Brooke en Shay, die natuurlijk als ze dat wilden elk moment voor zijn neus konden staan.

Maar normaal zou dat niet gebeuren. Ze wisten goed genoeg dat als hij zo was, ze hem beter met rust lieten. Niet dat hij hen zou aanvallen, maar toch. Hij had even geen zin in wat dan ook, gewoon liggen en niks doen en hopelijk snel genoeg weer kalmeren en een beetje opvrolijken. Gelukkig was het niet echt druk op het speelpleintje, sinds iedereen in de les zat of wat dan ook aan het doen was. Het lag ook een eindje weg, verscholen in een bosje, al wist hij bijna zeker dat de meesten het wel wisten liggen. Voor nu was hij alleen tho, en dat was misschien maar beter, want hij voelde zich gewoon verder en verder wegzinken en daar was momenteel niks aan te doen.

De muziek stemde overeen met zijn humeur, rauw, agressief, luid. Marsh zweerde zelfs dat hij zijn hart sneller voelde slaan. Met een zuchtje zette hij het volume nog iets hoger en liet hij zijn hoofd achterover leunen, op de rand van het schommelding. Het was nogal hard, dus trok hij zijn shirt over zijn hoofd en propte het als een kussentje onder zijn nek. Nog altijd lag hij niet echt comfortable, en hij wist met zichzelf geen blijf, sprong nog geen minuut later op en liep richting het speelhuisje, waar hij bovenin klom. Daar bleef hij zitten, tussen de muren van het ding, onzichtbaar. Al bleef het wel nog altijd niet zo heel subtiel, aangezien de muziek nog steeds speelde en zijn aanwezigheid dus verraadde.

song

Soepel skate Alex in een rustig tempo terug naar de schoolcampus. Ze had net de hele ochtend geskate met een stel klasgenoten. Ze hadden de het eerste uur uitval gehad en hadden toen ook maar gelijk de rest van de ochtend vrij genomen. En Lex zou de rest van de dag het liefst ook zijn weggebleven maar het laatste uur had ze een toets die ze wel wilde halen. Hoewel Alex vrij zeker was dat ze geen mutatie had die haar een genius maakte, was ze zeker niet dom en ze kon net zo goed – misschien zelfs beter – gewoon zelf even de stof doornemen en dan snapte ze het ook. Daarvoor hoefde ze niet perse naar school, alleen voor een paar vakken maar. En voor de gezelligheid, want iemand zo sociaal ingesteld als Lex ging zich toch alleen maar vervelen als ze altijd maar weg van school bleef.
Op de terugweg naar de campus kwam je natuurlijk langs het speeltuintje. Normaalgesproken was die rond deze tijd helemaal verlaten, aangezien de jongere mutanten er meestal nog geen spijbelgedrag op na hielden. Maar nu hing er een heel negatieve energie en er stond kei hard muziek op – dat viel eigenlijk meer op dan de negatieve energie. Ze lette sowieso nooit zo op de energie in een ruimte. Als ze dat de hele tijd zou doen zou ze er gek van worden dus ze sloot zich er meestal een beetje voor af.
Alex stopte voor de speelplaats en keek of ze iemand zag. Ze kon nog net wat van een aura zien in het speelhuisje, maar de persoon waar de aura bij hoorde was zo niet te zien. Als de muziek er niet was geweest had ze gedacht dat een kind daar had gezeten en zich pijn had gedaan of zoiets. Want deze persoon had was duidelijk nogal upset. En de muziek was zeker geen kindermuziek en de aura was van een ouder persoon. Het was luid en kwaad. Niet de soort muziek waar ze zelf normaal naar luisterde, maar het was oke.
Ze haalde de ene voet die ze nog op haar skateboard had er van af en met een simpele beweging en wat energie manipulatie liet ze het board zo in haar hand vliegen. Even twijfelde ze of ze wel op deze persoon af moest gaan, misschien wilde hij of zij wel helemaal geen gezelschap. Waarom ga je anders in een verlaten speeltuin zitten. En ze had kans dat ze te laat kwam voor haar toets, maar eerlijk gezegd maakte dat haar nu ook weer niet zo heel veel uit. Ze zou liever er voor zorgen dat het goed met iemand ging dan dat ze goeie cijfers haalde. Ze kon een onvoldoende toch wel compenseren met haar andere cijfers.
Ze liep langs de schommels – waar een kleding stuk verlaten op de grond lag – naar het huisje toe. De verstopte persoon zat bovenin. Ze bleef er voor staan en klopte op het hout van een van de muurtjes. Zonder op een reactie te wachten schraapte ze haar keel.
“Hey… gaat alles goed?” het klonk een beetje awkard, vooral omdat ze in haar impulsiviteit niet eraan had gedacht dat de gemiddelde mutant geen aura’s kon zien of emoties uit die aura’s en energie konden aflezen. Maar subtiliteit was dan ook nooit een sterke kant van Alex geweest.
“Als ik ergens mee kan helpen… y’know” sprak ze terwijl ze om het huisje heen liep. Aan de andere kant zat een opening waar ze naar binnen kon kijken. Binnen zat een jongen, shirtless – niet dat ze daar in dit geval een probleem mee had – en hij zat onder de tattoo’s.

NOTES:||MUSIC: Ik luisterde onder t schrijven naar Stitches van Shawn Mendes maar dat heeft hier niet zo veel mee te maken I guess||CLOTHES:HIERO

"I'm Mr Reckless with a capital R"

Het ergste was dat hij niet eens wist waarom hij zo kwaad was. Dan was er tenminste iets aan te doen, dan kon hij de oorzaak er van aanpakken. Maar 10/10 was dat in zijn geval ook niet mogelijk, aangezien de oorzaak sowieso niet op dit eiland te vinden zou zijn. Het was niet zo dat hij ruzie had met iemand die hier op school zat, of ruzie had met een van zijn twee zussen. Nee, de band met hen was sowieso te sterk, en hij zou al snel een ruzie proberen op te lossen in plaats van hier in de speeltuin te zitten niks doen. Het was gewoon weer een mengeling van emoties en herinneringen die net op het verkeerde moment waren gekomen die hem helemaal uit balans hadden gegooid.

Mediteren zou een oplossing kunnen bieden, om alle negatieve Chi weg te werken en zichzelf terug op te laden met positieve Chi, maar hij was gewoon te kwaad om zich te kunnen concentreren. Dat was hij meestal toch al. Niet kwaad, maar ook niet rustig genoeg om zich te focussen. En momenteel voelde hij zich zo verschrikkelijk laaiend dat hij zelfs in staat was om zomaar iemand in elkaar te rammen. Jammer dat er hier niemand rond hing, al was het misschien ook maar beter zo. Hij wou niet echt in de problemen komen voor iets waar toch niks aan te doen was, maar de controle was momenteel ver te zoeken.

Dat er dan ook nog iemand naar hem toe kwam, was ook niet meteen de beste formule tot kalmeren. Hij hoorde haar gedachten nog voor hij haar zag. Het was een meisje die via haar mutatie al snel door had waar hij verstopt zat. En ze was bezorgd. Awh, wat lief en attent. “Hey… gaat alles goed?” Riep ze van beneden. Marshall zuchtte diep en zette het volume van zijn muziek toch wat zachter, aangezien hij niet echt van plan was om via haar gedachten te communiceren. "Wat denk je zelf", Reageerde hij sarcastisch, waarna hij merkte dat ze zich verplaatste.

“Als ik ergens mee kan helpen… y’know” Stelde ze voor. God, alsof het allemaal zo makkelijk was. De jongen draaide even met zijn ogen, gelukkig had ze dat niet gezien tho. Hij wou niet ondankbaar overkomen, maar het was zo moeilijk om te kalmeren en gewoon chill te doen. Hij maakte oogcontact met de chick, die hem ook zat aan te kijken. Ze had ook een wat ruigere look, iets waar hij ergens toch wel dankbaar voor was. Want veel geduld om nu om te gaan met opgetutte meisjes had hij totaal niet.

"Behalve als je me kan zeggen waarom the fuck ik me zo fucked up voel, kan je maar beter gewoon weg gaan, eerlijk", Gromde hij, waarna hij zijn hoofd zuchtend tegen het hout van de toren liet botsen en zo bleef liggen. Hij staarde naar boven, volgde het patroon in het dak, maar kon daar ook natuurlijk geen kalmte in vinden. Hij wist wel dat hij, op dagen als vandaag, nogal snel kon ontploffen en er dan een heleboel negatieve energie zou vrijkomen, dus ergens meende hij het wel toen hij zei dat ze beter weg kon gaan.. Of ze zou nog kunnen delen in de brokken.

Come as you are, as you were, as I want you to be

Na Alex’ eerste begroeting zette de jongen zijn muziek wat zachter, wat als een goed teken zou overkomen, maar zijn reactie veraadde het tegenovergestelde. "Wat denk je zelf"
Alex haalde haar schouders op en liep om het huisje heen. “Als ik ergens mee kan helpen… y’know”
Ze stond voor de opening en de maakte oogcontact met de jongen. Zijn hele energie was nogal… uit balans. Het had wat agressiefs maar ze kreeg vooral het idee dat hij met iets persoonlijks in de knoop zat.
"Behalve als je me kan zeggen waarom the fuck ik me zo fucked up voel, kan je maar beter gewoon weg gaan, eerlijk" gromde de jongen. Hij schudde zijn hoofd en liet het toen tegen de muur van het huisje rusten. Daarna staarde hij naar boven. Alex kon hem niet precies de reden van zijn misère vertellen, daar kon hij alleen zelf achter komen.
“Ik heb geen idee wat er is gebeurd, maar ik kan je vertellen dat je energie vrij fucked up is.” zei ze rustig. Ze was zelf vroeger ook best een driftkikker. Dat was de reden waarom ze hier op Genosha was, al zes jaar.
“Ik kan je helpen, met je energie. Dat is mijn mutatie, basically: energie manipuleren.” stelde ze voor.
“Alleen is mentale dingen helen wel iets wat ik nog niet helemaal in de vingers heb. Niet zoals de rest van mijn mutatie” gaf ze toe.
Fysiek was het vrij makkelijk: ze concentreerde zich op de verwonding of ziekte verving een bepaald soort negatieve energie die aan die verwonding of ziekte verbonden was door positieve energie. Mentaal was het ongeveer het zelfde, maar het was moeilijker om de juiste negatieve energie te vinden – dat moest ze namelijk op gevoel doen, er hingen geen labels aan of naamkaartjes natuurlijk. Dat zou wel even lekker makkelijk zijn. Dan was er nog het probleem van het concentreren, want op wat concentreerde ze zich als het iets niet-fysieks is?
Maar ze had het al op haarzelf geoefend en zelfs een keer op haar zusje toen ze in de vakantie thuis was. En hoewel het nogal uitputtend was en het niet altijd even soepel ging, zou ze het op deze jongen ook kunnen proberen. Maar alleen als hij dat wilde natuurlijk, ze ging niet zomaar met iemands energie zitten kloten. Dat was een dickmove en het werkte altijd beter als ze toestemming had en die persoon wist wat ze aan het doen was.
“Maar als je dat liever niet hebt snap ik het helemaal, en dan laat ik je ook met rust als je dat hebt. Iedereen heeft zo z’n dagen waarop ‘ie liever alleen is.” zei ze. Ze had ook geen zin om ‘m nog kwader te maken dus ze drong zich niet te veel op. Zij wilde soms ook gewoon even alleen zijn.

NOTES:||MUSIC:||CLOTHES:

"I'm Mr Reckless with a capital R"

Veel zin in een uitbarsting had hij eigenlijk ook niet, maar het zou echt zo makkelijk zijn om die laatste controle die hij momenteel nog had, weg te krijgen. Vooral als hij ook nog een keer gedachten hoorde die hem niet aan stonden. Meestal waren mensen wel slim genoeg om hun gedachten voor zich te houden en hem niet te confronteren of wat dan ook met hun woorden.. Maar dat was dan het stomme aan zijn mutatie; hij had het toch wel gehoord. Want gedachten verbergen was iets wat maar heel weinig mensen konden, gewoon omdat ze er niet op getraind waren. Hij wel, aangezien hij soms wel een keer een muurtje nodig had tussen hem en zijn zusjes.

Deze chick hier bleek ook een of andere mutatie te hebben waarmee ze zijn emoties kon lezen, iets met energie, wat hij dan wel herkende. Hij had zijn eigen mutatie nog nooit op die manier gebruikt, dus het was redelijk nieuw, maar momenteel had hij niet echt zin om er naar te vragen en er op in te gaan. “Ik heb geen idee wat er is gebeurd, maar ik kan je vertellen dat je energie vrij fucked up is.” Zei ze nadat hij haar eigenlijk gewoon had gevraagd om op te rotten, maar dan op een vriendelijke manier. "Thanks, Sherlock", Zei hij sarcastisch, damn hij kon het echt niet tegenhouden. Ze probeerde hem wel oprecht te helpen, maar dat veranderde nog steeds niks aan zijn humeur.

“Ik kan je helpen, met je energie. Dat is mijn mutatie, basically: energie manipuleren. Alleen is mentale dingen helen wel iets wat ik nog niet helemaal in de vingers heb. Niet zoals de rest van mijn mutatie” Legde ze uit, iets wat hij wel kon volgen. Hij deed namelijk soms hetzelfde met zijn eigen Chi of met die van iemand anders, alleen had hij er bij zichzelf gewoon te weinig controle over. “Maar als je dat liever niet hebt snap ik het helemaal, en dan laat ik je ook met rust als je dat hebt. Iedereen heeft zo z’n dagen waarop ‘ie liever alleen is.” Ging ze verder, waardoor hij toch wel even twijfelde. Ze meende het wel, haar voorstel, dus waarom zou hij het eigenlijk ook niet proberen? Misschien omdat hij nog nooit iemand had laten rotzooien met zijn Chi, dat was nog even een probleem, maar toch.

"Jouw mutatie lijkt erg op de mijne dan. Ik manipuleer Chi, of levensenergie, hoe je het ook wil noemen. En ik weet dat die van mij fuckedup is, ik kan er alleen niks aan doen. Als jij 't es wil proberen, be my guest, maar zorg dat het niet in je gezicht ontploft dan", Zei hij, en ook al klonk het redelijk bot, hij meende de waarschuwing wel als een serieuze omdat hij wel gaf om haar veiligheid. Het laatste wat hij nu wou, was iemand lastigvallen met zijn problemen.. Marsh schoof wat op, zodat ze bij hem kon zitten als ze wou of als ze dat nodig vond. Als ze dat al durfde tenminste.

She hits like XTC

In eerste instantie kreeg Alex alleen maar sarcastische reacties uit de jongen, wat vrij logisch was. Maar toen ze uitlegde dat ze hem kon helpen leek hij toch te luisteren. Ze hoopte dat ze hem mocht helpen, het zou haar ook helpen en dan voelde hij zich ook weer wat beter.
"Jouw mutatie lijkt erg op de mijne dan. Ik manipuleer Chi, of levensenergie, hoe je het ook wil noemen. En ik weet dat die van mij fuckedup is, ik kan er alleen niks aan doen. Als jij 't es wil proberen, be my guest, maar zorg dat het niet in je gezicht ontploft dan" antwoordde hij.
Alex grijnsde triomfantelijk en zelfverzekerd. “Er is nog nooit energie met mij ontploft. Alleen een backlash van energie, wat er voor kan zorgen dat je je super hyper gaat voelen, maar tegelijkertijd super moe. Niet echt fijn, maar je gaat er niet aan dood.” legde ze uit.
Alex liet haar skateboard vallen en stroopte haar mouwen vastberaden op. Het zou niet zo veel uitmaken of ze nou haar mouwen wel of niet had opgerolt maar het voelde alsof ze dan vrijer kon bewegen en daarmee de energie beter kon bewegen.
Soepel klom ze bij de jongen in de kleine ruimte van het speelhuisje. Het was krap en hoewel de jongen al was opgeschoven zat Alex een beetje klem en tegen de jongen aangedrukt. Niet heel handig maar het zou te doen moeten zijn.
Ze draaide zich naar hem toe. Hij had z’n shirt al uit dus dat maakte het makkelijker. Als er een laagje tussen haar en de energie waarmee ze aan het klooien was zat ging het toch minder makkelijk. Ookal was dat laagje maar zo dun als de stof van een shirt.
Lex haalde concentreerde zich eerst op de jongen z’n aura. Ze kon aan de kleuren meestal al een beetje zien op welke energie ze zich moest richten. Hij had veel donkere en sombere kleuren met hier en daar een woeste boze uitspatting. Nogal pissed off dus.
Ze richtte haar blik op de jongen en met een vragende blik keek ze hem aan. “You sure?” vroeg ze nog. Ze hield haar handen boven zijn lichaam op een beetje een spiriwiri manier, met gesprijde vingers. Haar zusje had haar een keer verteld dat ze op een waarzegster leek, of zo’n heks die mensen probeerd te helen met magie. Vandaar dat haar Alias Witch was.
Alex haalde diep adem en sloot haar ogen. Energie moest je voelen, je zag het in eerste instantie niet. Je zag het alleen als Lex het uit iets haalde, heel vaagjes, als een soort mist met kleur. Je zag het pas echt goed als ze met krachtvelden en echt een soort energy bending bezig was, dan was het fel rood.
Ze concentreerde zich en vond op gevoel de juiste energie. Ze maakte zich klaar om deze energie om te zetten in positieve enerige. Die energie moest uit haarzelf komen dus ze zou daar wel even moe van worden.
Ze opende haar ogen, die een fel rood gloeiden zoals altijd als ze energie werk deed. “Ik haal nu de negatieve shit uit je systeem, dus in eerste instantie voel je je even heel zwak en shitty – alsof je echt nauwelijks nog energie hebt. Dan vervang ik het met een deel van mijn eigen positieve energie. Dan voel ik me even heel shitty.” legde ze uit. Ze grinnikte lichtjes maar concentreerde zich doen weer vollop op zijn energie. Zoals ze had gezegd haalde ze eerst de negatieve energie weg, waardoor een heel groot deel van zijn energie werd weggehaald. Natuurlijk was het overgrote deel negatief, want anders dan zou hij zich ook niet zo rot voelen. Ze zag dat zijn huidskleur lichtjes grauwig werd, zoals meestal het geval was. Je haalde toch iemands levensenergie weg.
Een vage donkere mist verscheen – de negatieve shit – ze nam de energie zelf in haar op zonder het haar eigen humeur te laten beïnvloeden – iets waar ze na al die jaren een expert in was. Via haar eigen lichaam kon ze het naar de grond laten verdwijnen, de aarde in waar het weer zou worden opgenomen in het natuurlijke enerige systeem. No energie is created, none is destroyed.
Nu bracht ze haar handen naar haar eigen lichaam. Ze hield ze voor de onderkant van haar borstkas, waar energie zich kon verzamelen. Ze zorgde ervoor dat ze genoeg positieve energie daar had voor de jongen, en zelf dan ook nog wat over hield zodat ze niet van haar stokje ging. Ze kon makkelijk hierna haar energie tank bijvullen, maar dan moest ze niet flauwvallen.
Ze trok de energie als t ware uit haar lichaam, hield het als een grote fel gekleurde mist bal tussen haar handen, bracht haar handen weer boven de jongen z’n lichaam en liet de energie in hem verdwijnen. Daarna voelde ze zich snel heel duizelig worden, maar als het goed was moest de jongen zich nu beter voelen.
Niet alleen had ze hem energie gegeven, de hele procedure had haar uitgeput. Het was goed gegaan, soepel. Ze begon er echt goed in te worden. Maar moe werd ze er wel van. De wereld leek wel te draaien en er verschenen vlekken voor haar ogen. “Fuck” mompelde ze, voordat alles zwart werd.

NOTES:||MUSIC:||CLOTHES:

"I'm Mr Reckless with a capital R"

Het was alsof hij haar net had verteld dat ze 100 euro van ‘m kreeg of zoiets, want ze was ineens heel opgewekt. Ach ja, als ze daar blij van werd, dan moest ze dat vooral doen. Dan was er tenminste nog één iemand die een beetje goed gezind was op deze plek, en dan zou de energie rond hen misschien ook een beetje positiever worden. “Er is nog nooit energie met mij ontploft. Alleen een backlash van energie, wat er voor kan zorgen dat je je super hyper gaat voelen, maar tegelijkertijd super moe. Niet echt fijn, maar je gaat er niet aan dood.” Reageerde ze op zijn waarschuwing van eerder. Super hyper en super moe tegelijk? Dat snapte hij volledig. Hyperheid in zijn hoofd en langs buiten gewoon testbeeld ofzo, helemaal niks.

Maar hij was er klaar voor, of eigenlijk gaf hij niet veel om wat ze nu besloot te doen en wat niet. Ze deed maar, zolang hij niet te veel inspanning moest leveren. Mooi dit alles, hij kende niet eens haar naam, maar hij zou haar laten kloten met zijn Chi, iets wat hij nog nooit eerder had gedaan. Hij durfde zelfs niet eens experimenteren op zichzelf, en nu ging zij dat zomaar woppa doen. Ze was naast hem in het speelhuisje geklommen, en aangezien er niet zoveel plaats was, zat ze tegen hem aan. Normaal zou hij zoiets eigenlijk helemaal niet erg vinden, zeker omdat ze er ook niet echt verkeerd uit zag, maar momenteel was hij gewoon te geïrriteerd en moest hij moeite doen om niet gewoon naar beneden te springen.

"You sure?" Vroeg ze nog, en hij knikte. Ze bracht haar handen boven zijn lichaam, en sloot toen haar ogen. Toch een beetje nieuwsgierig probeerde hij uit haar gedachten op te maken wat ze nu eigenlijk aan het doen was. Iets met zijn negatieve energie weghalen en hem dan weer opladen met positieve energie, terwijl zij de negatieve energie die van hem kwam terug zou geven aan het universum, waar het omgezet zou worden naar positieve energie. Allemaal heel logisch, maar hij zou het niet kunnen probably.

Het proces zelf was iets minder aangenaam dan de hele theorie; Hij voelde zich heel leeg en moe worden, omdat al zijn Chi weg was. Als ze hem nu zo zou achterlaten, dan zou hij waarschijnlijk gewoon hier blijven liggen, omdat hij de kracht niet had om zich te bewegen. Maar dat was ze dus niet van plan, aangezien ze ineens een gele bal rook-achtige materie uit haar lichaam haalde en het toen in hem liet overgaan. Marsh voelde bijna dat zijn kleur een beetje terug kwam, en hij voelde zich ook veel lichter als ervoor. Het had dus blijkbaar gewerkt, en hij wou haar er zeker wel voor bedanken.

Maar dat zou voor een ander moment zijn. Net toen hij haar aan keek, zag hij hoe haar ogen weg draaiden en ze opzij zakte tegen hem aan. Met een vloekwoordje viel ze flauw. What the fuck? Wat gebeurde er? Meteen nam hij haar vast en drong hij binnen in haar gedachten. Ze was niet dood, alleen buiten bewustzijn. In haar hoofd zag hij hoe ze gewoon zonder energie zat en daarom flauw was gevallen. Ow shit man, niet oké. Hij moest haar chi terug aanvullen, maar de zijne was nog te laag.. Dus hij probeerde niet in paniek te raken en dat ene deel van zijn mutatie te gebruiken waar hij anders nooit rustig genoeg voor was.

Marshall sloot zijn ogen, hield zijn hoofd vast in zijn handen en probeerde rustig te ademen. Hij had deze technieken geleerd in de gym, maar ze nog nooit echt gebruikt in de praktijk. Maar nu was het wel heel belangrijk, dus probeerde hij zich extra hard te focussen. Brooke of Shay leek dit ook door te hebben, want één van de twee stuurde hem rustgevende beelden door, waar hij wel veel uit haalde. Na wat wel 5 minuten geweest kon zijn, leek zijn wereld open te gaan, een spectrum van dingen die hij anders niet zag. Meer geluiden, meer kleuren, meer leven. Hij opende zijn ogen, voelde de chi door zijn lichaam gieren. Hij wist niet precies hoe hij het nu op haar moest overbrengen, dus hij gokte maar iets en legde zijn hand op haar hals, maakte zo contact met haar huid en probeerde toen haar levels terug omhoog te halen met de energie die hij zonet uit de kosmos had gehaald.

She hits like XTC

Ze had echt gedacht dat ze zelf nog genoeg energie over had. Maar ze was hier dan ook nog niet goed in en het inschatten van haar eigen energie levels was bij dit soort dingen nog moeilijk. Ze zou wel weer vanzelf opladen, dat gebeurde altijd als ze flauwviel. En zo gauw ze weer bij bewustzijn zou zijn zou ze zichzelf kunnen opladen. Dat kon wel nog even duren, meestal duurde het minimaal 10 minuten voor ze weer wakker werd. Gelukkig was ze tegen de jongen aangevallen, en niet uit het huisje gedonderd. Dat zou een mooi figuur slaan, en ook nog eens pijnlijk zijn.
Het rare aan dit flauwvallen was dat het niet zo was als normaal flauwvallen – waarbij je gewoon helemaal weg bent. Ze kon nog steeds nadenken en horen en voelen wat er om haar heen gebeurde. Maar haar lichaam was voor de rest uitgeschakeld. Als een soort time out die haar lichaam nodig had om weer op te laden.
De jongen was aan het panieken omdat ze out was. Wat ze wel snapte, want als je geen energie meer overhebt kan je ook net zo goed doodgaan. Maar ze was gelukkig echt niet dood. De jongen vloekte en ze hoorde hem diep ademhalen. Hij zei dat hij ook een energie mutatie had. Ging hij haar nu opladen? Even was het stil, toen voelde ze zijn hand op haar nek en ze voelde een golf van energie bij haar binnenstromen. Gelijk voelde ze dat haar lichaam wakker werd.
Ze opende haar ogen en knipperde even voor ze overeind kwam. Gelijk voelde ze een zwaar bokend gevoel in haar hoofd. Lekker dan. Hoofdpijn. Ze haalde een hand door haar zwarte haar – ze had het vandaag is losse krullen hangen voor de verandering en haar vingers kwamen niet ver tot ze vast kwam te zitten in haar haren. Met een zucht richtte ze haar blik op de jongen.
“Thanks, voor die energie en zo.” ze glimlachte vriendelijk. “Ik ben Alex by the way.” voegde ze eraan toe. Ze hadden nu toch al energie uit gewisseld. Ze konden nu net zo goed zich even aan elkaar voorstellen vond ze.
“Ik dacht echt dat ik genoeg energie voor mezelf had overgelaten, blijkbaar niet dus. Maar zoals ik al zei, dit is nog niet bepaald mijn expertise.” ze grinnikte zuur. Het was nou niet bepaald haar stijl om als een damsel in distress flauw te vallen in de armen van shirtless jongens. Misschien had hij wel een vriendin, wist zij veel. Either way was ze niet bepaald trots erop.

NOTES:||MUSIC:||CLOTHES:

"I'm Mr Reckless with a capital R"

Had hij weer even dikke pech. Iemand probeerde hem te helpen en woppa, die persoon had er meteen al slechte gevolgen van. Eigenlijk had hij haar hulp gewoon moeten weigeren, zoals hij normaal altijd deed. Gewoon zijn woede verbijten en hopen dat er niemand aan kwam gewandeld die zijn lontje zou in gang steken, want op zo’n momenten was het natuurlijk lekker kort en alles. Of hij echt een probleem had met agressie? Yeah, soms wel. Of hij er aan dacht om het te laten fixen? Nah, totaal niet tbh. Mensen moesten uit zijn hoofd blijven en niet proberen om hem te ‘fixen’ of whatever. Nu ja, behalve zijn zussen, die kreeg hij natuurlijk niet zo makkelijk uit zijn gedachten weg, gezien hun veel te nauwe band.

Maar hier zat hij wel mooi, met de chick gewoon in zijn armen alsof ze een of ander plakkerig stelletje waren. Ging het altijd maar zo makkelijk, hah. Nee, grapje. Nu goed, hij kon haar moeilijk wegduwen, het huisje uit naar beneden. Daar was hij nu een soort van te ‘positief’ voor. Daarom kwam het ook waarschijnlijk dat hij ineens veel minder moeite moest doen om met de kosmos in contact te komen. Waar positief zijn toch allemaal niet goed voor was. Right, focus. Het kostte hem nog wel een tijdje, maar uiteindelijk slaagde hij er in om haar nu op te laden in plaats van andersom. Ze werd wakker en ging weer overeind zitten, waarna ze haar hand door haar haren haalde.

“Thanks, voor die energie en zo. Ik ben Alex by the way.” Zei ze met een vriendelijke glimlach. "My pleasure", Zei hij met een klein grijnsje. Ugh, misschien was hij net iets tè positief nu. "Marshall", Vervolgde hij, doelend op zichzelf. “Ik dacht echt dat ik genoeg energie voor mezelf had overgelaten, blijkbaar niet dus. Maar zoals ik al zei, dit is nog niet bepaald mijn expertise.” Zei ze toen, en hij zag in haar gedachten dat ze er echt wel mee zat. "Het is al veel meer dan wat ik kan, en don't worry, je viel heel elegant", Grapte hij, in de hoop dat ze er niet meer zo negatief over ging denken.

» Never really felt bad about it /&Alex
» Alex Udinov [WIP]
» @PunkPrincess // Alex's IG
» Alex Lefévre
» Being the new kid for a change [Alex]