Being the new kid for a change [Alex]

Jensen Blackwood

Het was wel wat … om terug een plaats te hebben waar je langer dan een week zou blijven, waar je je eigenlijk moest gaan settelen. Want dat was wat deze school zou doen met hem … hier kon hij zichzelf zijn zonder dat iemand daarover zou oordelen. Zonder dat iemand hem zou nawijzen zoals ze thuis zouden gedaan hebben. Waar zijn familie geen invloed zou hebben op wie hij was. Hij zou thuis wel missen maar het was niet dat hij voor eeuwig weg was, hij kon zichzelf nog steeds één keer per paar maand naar huis teleporteren om hen te vertellen over zijn grootste avonturen. Want dat was Jensen eigenlijk al die tijd had gedaan, op een soort van avontuur geweest zijn. De wereld rond gaan en zijn mooiste plekjes bezoeken. Daarvoor was hij blij een mutatie te hebben zo handig als de zijne, het gaf je zoveel meer dan enkel zicht op zee, het kon je daadwerkelijk ook naar het kleinste eiland in die zee brengen. Het maakte je wereld open, het maakte je leven vrij, Jensen voelde zich vrij en misschien voor het eerst weer compleet gelukkig. Hij wist dat zijn familie goed zat, hij wist van zichzelf dat hij goed bezig was dus wat hij had hij nog meer nodig … een nieuw avontuur misschien?

Ondanks dat hij wel hier en daar mutanten was tegen gekomen, was dit de eerste keer dat hij op een school zat die erdoor omringt was. Overal waar hij keek liepen docenten of studenten en hij wist dat ze allemaal een mutatie hadden anders dan de zijne. Op het eerste zicht was het misschien een beetje eng, de onwetelheid maar het was niets iets waar Jensen bang voor was. Toch was hij stiller dan normaal, hij liet zijn ogen het voornaamste werk doen. Hij had keurig gedaan wat zich opgedragen was en had zich gesetteld met al zijn spullen in zijn kamer die hij deelde met twee andere kamergenoten. Hij voelde zich voor eventjes weer een jonge puber die voor het eerst op een kamp ging en met andere jongens op dezelfde kamer sliep, zo had het gevoeld. Het maakte hem misschien ergens ook euforisch vanbinnen omdat dit net zoveel anders was dan afgelopen dagen en weken. Dit was iets helemaal niets.

Voor iemand die sneller kon lopen dan het licht had hij nu ruimschoots de tijd genomen om zichzelf te installeren in zijn kamer. Aan decoraties had hij nog niet gedaan omdat er zoveel meer was dan twee kamergenoten en de vier muren van zijn kamer, er was een hele school te verkennen. Hij trok zijn jas aan over het blauwe hemd dat hij aan had en verliet zijn kamer naar buiten. Hij bleef op het schoolplein staan, wreef zijn handen tegen elkaar en ademde witte warme wolkjes de kou in terwijl hij naar de verschillende gebouwen keek. Waar moest hij starten? Hij kon dit allemaal op één gemakkelijke manier doen, door gewoon rond te rennen en dan zou hij het in minder dan tien seconden voor elkaar krijgen. Maar dat was niet wat hij wilde, hij wilde er tijd voor nemen. Tijd … was hij daar niet de specialist in, de uitgelegen persoon om daarover te oordelen …

Tag/Alex - 540 words - Notes//

Jensen Blackwood

Buiten gaan staan was nu misschien ook niet zijn beste idee geweest, grotendeels omdat hij was opgegroeid in de warmere kant van de wereld en dus helemaal niet tot slecht de winterse koude kon verdragen die hij hier had voorgeschoteld gekregen. Hij stak zijn handen dus diep weg in de zakken van zijn jack en borg zijn kin wat dieper weg in de sjaal waar hij al een hele dag onophoudelijke vriendjes mee was. De enige manier om het terug warmer te krijgen was door in beweging te komen en daadwerkelijk iets anders te doen dan rond te kijken terwijl de koude aan hem bleef knagen. Maar er was zoveel, er waren zoveel gebouwen en zoveel mogelijke manieren om van dit grote schoolplein weg te wandelen. Zijn amberkleurige ogen bleven op de fontein rusten die midden op het plein stond en niet langer functioneel werkte door de koude. Hoelang zou het hier ongeveer koud blijven voor Jensen op zich eraan te beginnen ergeren. In Australië was het nooit langer dan tien graden dus hij kende geen kou, had het ook nooit gekend. Hij was de persoon voor de tropische temperaturen en hittegolven, niet dit.

Hij wilde eigenlijk terug keren naar binnen of tenzij er op miraculeuze wijze iets zou veranderen aan zijn situatie. Hij zag hier en daar studenten wandelen, op weg naar hun volgende les of in het genot van een vrij uur. Jensen overwoog om gewoon te wandelen, iemand te volgen en te zien waar hij terecht zou komen maar dat leek dan weer een beetje creepy. En iemand aanspreken, wel, Jensen was een sociaal persoon maar het stond nu ook niet direct bovenaan zijn lijstje om over te komen als de nieuweling. Dus restte er nog maar twee mogelijkheden, terug gaan naar binnen of gebruik maken van zijn snelheid en meteen dat hele eiland hier verkennen in slechts enkele seconden.

Hij koos voor optie één, terug gaan naar binnen. Hij wilde zich net omdraaien en terug keren naar het gebouw toen hij iemand hem hoorde begroeten. Zijn hoofd kwam omhoog en hij keek naar het meisje dat zijn kant kwam uit gewandeld. En dan was hij degene die klaagde over de kou … hmm. ‘Hey.’ Begroette hij haar vriendelijk terug. Zijn blik gleed over haar schouder naar twee andere meisje die helemaal de andere kant van het schoolplein stonden en afwachtend toekeken. Uiteindelijk keek hij terug naar het meisje voor zich, glimlachte op een simpel vriendelijke manier. Bij haar vraag trokken zijn mondhoeken wat naar beneden. ‘Die nieuwe jongen?’ Herhaalde hij een stuk van haar zin. ‘Is het dan zo duidelijk?’ Hij keek kort naar zichzelf, alsof zijn uitstraling het prijs gaf. Maar het was waarschijnlijk meer het feit geweest dat hij hier had gestaan die dat prijs gaf. ‘Wat gaf het weg, het feit dat ik hier stond rond te kijken gok ik.’ Hij haalde kort zijn schouders op. ‘Ja, ik ben die nieuwe jongen.’ Antwoordde hij haar vraag uiteindelijk maar. Er was geen reden om het te ontkennen. Gelukkig bleef je nooit de nieuweling en hij hoopte dat hij dit ook niet lang zou blijven om eerlijk te zijn. Zijn blik gleed terug naar de twee meisjes aan de andere kant. ‘Zijn het je vriendinnen of heb ik gewoon iets verschrikkelijk doms gedaan waarom ze me aanstaren?’ Vroeg hij zich uiteindelijk luidop af. Hij kon het maar vragen, ze was zelf ook zo rechtuit geweest …

Tag/Alex - 571 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Wel, het was nu niet dat hij daar heel lang had gestaan in de kou of er was “hulp” aangesneld. Het moest er ook behoorlijk zielig uit zien, Jensen die daar helemaal alleen stond rond te kijken alsof hij compleet de weg was kwijt geraakt in een doolhof. Eigenlijk was hij gewoon moeten beginnen stappen, stappen en kijken waar hij terecht kwam. Maar dat hij dus niet gedaan, net als hij er niet in de speedforce vandoor was gesneld. Waarom hij al die dingen niet deed wist hij niet, maar hij was momenteel liever de kat die vanuit de boom toekeek naar zijn omgeving. Hij had sowieso al niet al te graag directe aandacht op zich dus dit was een mooi “plan” om de dag mee verder te gaan … kijken en wachten. Zijn ogen waren wel over de drie meiden gegleden maar het was niet dat hij er echt aandacht had op gevestigd, misschien omdat het laatste wat hij nu wilde gegiechel en vrouwenpraat was.

Maar het meisje dat naar hem wat toe gewandeld begroette hem wel met een vriendelijke glimlach die hij gelijk beantwoordde met eentje van aan zijn kant. Het was niet moeilijk voor Jensen om vriendelijk te zijn, zelf tegen onvriendelijke mensen hield hij zich kranig recht. Het was enkel een kwestie van tijd, hoe langer hij hier zou zitten, hoe beter hij zich zou settelen en hoe sneller hij in de tegenaanval zou gaan. Voor nu bleef hij gewoon de stille versie van zichzelf en hield hij zijn ogen open, kwestie van tijd … daar wist hij alles van. Ze was in ieder geval lekker rechtuit, iets dat haar algemene uitstraling ook prijs gaf. Het was een karaktereigenschap die hij wel terug vond bij zichzelf, Jensen hield ook niet vaak een blad voor zijn mond. Iets dat hij had weten op te bouwen nadat hij officieel een mutant was gekenmerkt door de omgeving waar hij leefde. Toen ze aangaf dat er een nieuwe jongen was en stuff kwamen zijn wenkbrauwen eventjes naar omhoog. Hoe snel ging dat hier de ronde? Hoeveel mutanten waren er hier? Zat er altijd eentje bij de balie te wachten op een nieuwe mutant om het dan rond te sms’en en dergelijke? In ieder geval wist ze er van, en de vriendinnen van haar blijkbaar ook. ‘Wauw dat gaat snel rond.’ Merkte hij zichtbaar verbaast op. Het moest haast een record zijn, waar hij op school ging was het nooit zo snel gegaan. Hij was hier pas van deze morgen.

Een beetje … hij glimlachte kort, ze probeerde het hoogstwaarschijnlijk wat te verdoezelen maar hij vond het geen probleem. Hij had er inderdaad maar zielig bij gestaan voor sommigen omstaanders. Ze zat hier, zoals ze zelf zei, al behoorlijk lang, misschien kwam haar zelfzekerheid daar vandaan. ‘Ben vanmorgen aangekomen.’ Zijn blik gleed kort opzij naar het gebouw waar hij praktisch een hele morgen had gezeten om zich in te schrijven. En toen was zijn blik naar de vriendinnen gegleden, het meisje keek mee. Haar vriendinnen gebaarde vanalles waar Jensen kort om moest glimlachen, zelf van deze afstand was het gemakkelijk om hun gebarentaal te ontcijferen, ze wilde antwoord op dezelfde vraag, of hij nieuw was. Hij wilde ergens wel zijn duim op steken maar hij had geen zin om overdreven zelfzeker of vrolijk over te komen dus keek hij terug naar het meisje voor hem. Bij haar woorden greens hij kort hoofdschuddend. ‘Subtiliteit is blijkbaar niet hun sterkste kant, maar zeg hen niet dat ik dat gezegd hebt.’ Vervolgde hij praktisch dezelfde zin als zij eerder had gezegd. Zijn nummer al uitdelen, wauw, dat was vroeg. Deze directheid was hij lang niet meer gewoon geweest. ‘Verloren is de correcte omschrijving wel.’ Gaf hij zelf toe op haar woorden waarna ze het aanbod stelde om hem een rondleiding te geven. Zijn blik gleed terug naar haar vriendinnen. ‘Ik wil je tijd met je vriendinnen niet weg roven.’ Zei hij met een suggestieve blik naar de twee andere meiden die nog steeds stonden te kijken. ‘Maar het zo aardig zijn. Een rondleiding kan ik wel gebruiken, ik heb de definitie onder een eiland een beetje onderschat denk ik.’ Een flauw grapje. Maar het was wel waar, het was hier veel groter dan hij had verwacht. ‘Jensen trouwens, de nieuwe jongen waar iedereen blijkbaar al over weet.’ Stelde hij zichzelf uiteindelijk voor …

Tag/Alex - 729 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Deze school had hier een online roddelblad voor nieuwe mutanten of dergelijke, hoe konden ze het anders zo snel weten dat er een nieuwe jongen was. Eentje waarvan uitgerekend haar mutanten graag nog zijn nummer wilden ook, geweldig. Het was niet dat hij heel snel en graag in de belangstelling stond maar het was misschien ergens wel een beetje leuk dat hij hier niet ongezien was aangekomen. Niet dat hij nu al uit was op iets meer dan vriendschap, dat type jongen was hij nou ook weer niet. Ze kon er in ieder geval wel mee lachen dat hij strak over de slechte subtiliteit van haar vrienden. Hij keek nog eens langs haar heen naar haar beide vriendinnen en liet het daar dan bij. Als ze wilden aansluiten in dit gesprek dan hadden ze dat al lang gedaan. Misschien waren ze niet zo happig om hun vriendin te volgen of hadden ze gewoon de durf er niet voor gehad om als eerste hem te komen begroeten waardoor hun vriendin nu met alle aandacht kon gaan strijken. Goed, Jensen had geen zin in een hele vragenpartij van drie personen, hij nam al voldoende met één persoon.

In ieder geval had ze hem niet staan uitlachen omdat hij nieuw was … en geloof Jensen, het was niet ongewoon om uitgelachen te worden als je ergens nieuw was. Jensen heeft er niet altijd zo goed uitgezien als hij nu deed, vroeger als hij klein was had hij het een stuk lastiger om de dagen door te komen op school. Dus hij apprecieerde het meer dan de meeste anderen waarschijnlijk. ‘Wekelijks spijbelen?’ Hij trok een wenkbrauw omhoog en keek haar aan. Ze zag hem er wel het type voor vaker eens te spijbelen, maar wekelijks? Waar was de fun in that? ‘Misschien om de twee weken spijbelen.’ Stelde hij voor, alsof hij daar een kenner in was. Maar elke week spijbelen zou waarschijnlijk een beetje het plezier ervan weg nemen. ‘Is het geen strenge school? Of zijn jullie gewoon hele goede spijbelaars?’ Vroeg hij een beetje daarachter. Nu zou hij meteen te weten komen hoe streng ze hier waren. Ze nam haar gsm en berichtte naar haar vriendinnen, gokte hij. Ze zwaaide kort naar haar vriendinnen en uit beleefdheid stak hij ook eventjes zijn hand op, waarna ze bijna gelijk terug diep in zijn zakken verdwenen.

“Alex, Lex, Lexie, waar je maar op kan komen, mijn vrienden zijn behoorlijk creatief.” Stelde ze zichzelf gelijk ook voor. ‘Wel Alex, Lex, Lexie, ik kan niet kiezen dus voorlopig ben je nog alle drie voor me.’ Glimlachte hij gelijk waarna hij om zijn as draaide mee met haar beweging en voorstel dat ze zijn tourguide zou zijn voor de middag. ‘Ik heb het gevoel alsof ik veel zal bijleren.’ Hij keek haar met een kleine grijns aan, bijleren was een groot woord. Hij doelde meer op haar directe enthousiasme, ze zou alle kleine details niet vergeten. Waar moesten ze beginnen? ‘Het hoofdgebouw heb ik al snel doorlopen, de woonvertrekken ook dus,’ hij zweeg en weer alles aan wat niet binnen was. ‘Wat heeft Genosha nog meer te bieden buiten muren een saaie balievrouwtjes?’ Vroeg hij haar gelijk. Het kwam niet vaak voor dat Jensen op een locatie snel weer op zijn gemak was, maar dit eiland gaf hem wel dat gevoel, en dat was een goed iets …

Tag/Alex - 561 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Een expert in spijbelen was hij niet, zeker niet. Hij vroeg zich zelf sterk af of hij ooit in zijn leven eens had gespijbeld zonder dat zijn ouders het wisten. Hij had het wel eens gedaan, tien hij dertien was omdat zijn zusje zo ziek was geworden en zijn ouders hadden gezegd dat hij mocht thuis blijven. Maar was het spijbelen als je ouders ervan wisten? Nee, waarschijnlijk niet. Dus hij was geen expert, al gaven zijn woorden precies wel die indruk. De lach van Alex deed hem ook kort grijnzen. ‘Hoor mij nou.’ Zei hij kort grappend voor zichzelf. Hij schudde zijn hoofd en stak zijn kin weer wat dieper weg in zijn sjaal voor de kou. Toen Alex weer begon te praten keek hij haar zijdelings aan. Vrijdagen waren niets interessant? Hoe kon dat nou? Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar weer aan. ‘Hoe kunnen vrijdagen niet interessant zijn?’ Vroeg hij haar gelijk zijn vraag. ‘Ik bedoel, weekend voor de deur, veel blije gezichten,’ hij zweeg en glimlachte kort. ‘Als ik een dag mocht kiezen om te spijbelen dan zou ik voor vrijdagmiddag kiezen.’ Hij zweeg even en keek bedenkelijk weg. ‘Of maandagmorgen.’ Vervolgde hij. Ze waren niet beter dan vrijdagen maar ze konden wel van nut zijn, gezien wat je het weekend had gedaan.

Ze had wel een punt met haar uitleg over de school. Er waren inderdaad niet veel andere plaatsen waar je een mutant naar toe kon sturen deze dagen. Zeker niet met wat er allemaal op het vasteland afspeelde. Jensen had wel wat dingen gezien, protesten, rellen, hij had zich er meteen uit geteleporteert voor de zekerheid. Ze waren niet super streng, dat was mooi meegenomen, hij zou waarschijnlijk dus niet zo snel in de problemen komen als goede student zijnde. En als hij iets zou mis doen dan zou hij het doen met zijn mutaties en dan kon je moeilijk bewijs vinden voor zijn daden, als je tijd stil zet.

Hij had een hele keuze aan namen om uit te kiezen en Jensen was al zo moeilijk in het maken van keuzes, dit zou lastig worden. Hij hield het voorlopig dus maar bij alle drie en degene die hij het eerst zou zeggen zou de blijver zijn. Zo, opgelost. Alex speelde zich helemaal in voor haar rol als tourguide, stem inclusief. Haar ogen twinkelde helemaal nadat hij haar had gevraagd wat het eiland nog meer te bieden had dan oude balievrouwtjes. Ze had er duidelijk zin in, zoveel was zeker. Haar opsomming maakte het hele plaatsje in zijn gedachten compleet, het was hier dus groter dan ze had verwacht. ‘Ik had beter gevraagd wat ze hier niet hebben.’ Glimlachte hij gelijk. Want wauw, serieus, een observatorium? De paardenstallen waren wel zijn ding, gezien zijn thuisafkomst. En toen lag de keuze weeral bij hem. Hij schudde peinzend zijn hoofd. ‘Ik ben al zo moeilijk in het maken van keuze.’ Gaf hij eerlijk toe. ‘Doe maar het observatorium want dat is het enige in de rij dat ik nog nooit van dichtbij heb gezien.’ Koos hij uiteindelijk. En misschien was hij ook een beetje nieuwsgierig, niet dat je nu veel sterren kon zien, het was klaarlichte dag. ‘En alles wat we op ons pad daarheen tegen komen is ook mooi meegenomen.’ Vervolgde hij gelijk. Alex had al meer van zichzelf prijs gegeven dan ze zelf zou geloven, ze was een skater, sterrenkijker, spijbelaar, tegen het einde van deze rondleiding kende hij haar helemaal …

Tag/Alex - 580 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Hij was de kou een klein beetje vergeten, grotendeels omdat zijn aandacht gericht was op de omgeving, op alles wat Alex zei en voorstelde. Maar van zodra hij er ook weer maar een klein beetje aan dacht kromp hij weer een beetje in elkaar omdat de kou hem opnieuw te pakken kreeg. Dus richtte hij zich compleet op Alex en probeerde hij er niet aan te denken. Een niet zo strenge school was goed, iedere deftige student zou dat goed vinden want wie hield er nu van een strenge school? Die gedachten bestempelden hem haast als de niet flinke leerling terwijl hij dat eigenlijk wel was. Hij zou zich altijd keurig aan de regels houden tot hij alles goed kende. Ja, Jensen durfde ook wel eens iets mis doen maar hij gebruikte bijna altijd zijn mutatie zodat je het op het eerste zich misschien niet eens zou merken. Dus was hij een goede student, ja maar hij was ook een gezonde “tiener” en daar hoorde natuurlijk hier en daar wat onschuldig kattenkwaad uit.

Hij had nog nooit twee keer een plek gezien waar je alles samen had zoals hier. Dit eiland was dan misschien wel groot maar alle gebouwen en dergelijke lagen wel in dezelfde omgeving, dat betekende dat bijna alles samen lag, gecentreerd op het eiland. Het wekte wel iets van bewondering op bij Jensen en het liefst van al zou hij heel dat eiland in tien seconden willen verkennen door zijn speedforce te gebruiken, maar waar was de lol in dit. Zo zou hij nooit vrienden maken, als hij zijn mutaties van het ene op het andere moment zou gebruiken zonder iets aan het toeval over te laten. Trouwens, hij had een goede gids voor nu dus hij mocht niet klagen. Ze waren ondertussen beginnen stappen, Jensen stak zijn handen opnieuw weg in zijn jaszakken en stapte naast haar mee in de richting waarin ze gewezen had. Wat ze niet hadden wist ze even snel te beantwoorden als de vraag van wat ze dan wel hadden. Geen winkels, had hij geen nood aan, geen bioscoop, je kon vast wel films kijken op je kamer? Geen clubs, zijn blik gleed meteen opzij naar Lex, geen clubs? Dat maakte je hem niet wijs, waren hier geen feestjes? Maar terwijl ze verder ging kwam de rest, hij grinnikte zachtjes. Natuurlijk, je kon van deze studenten niet verwachten dat ze geen feestjes hielden. Hij was niet het uitgaand type, maar hij geloofde niet dat iedereen hier was als hem, dus ze moesten wel creatiever zijn als er geen clubs waren. Lex leek hem het creatieve type om zoiets voor elkaar te krijgen. En toen zei ze het. ‘Waarom schrik ik daar niet van.’ Greens hij gelijk. Ze stelde het ook meteen voor aan hem, hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben niet het uitgaantype, toch niet in overdreven drukke massa’s zoals in clubs,’ hij zweeg en gaf haar een schalkse glimlach. ‘Maar ik apprecieer het soms wel eens, om te vluchten. Dus ik laat je het wel weten als ik er nood aan heb.’ Zei hij gelijk.

Ze vond het een goede keuze van hem. ‘Een observatorium fan?’ Vroeg hij gelijk nieuwsgierig. Waarom zou he anders een goede keuze zijn als je er geen interesse in had? En terwijl ze wandelde gaf ze nog eens een rondleiding over de gebouwen die te zien waren. Paardenstallen? Die moest hij ooit eens gaan bezoeken, als grote dierenvriend zijnde. Haar opmerking over het prieeltje deed hem zachtjes lachen. ‘Hoelang zit je hier al? Volgens mij ken jij alle sappige roddels.’ Hij keek haar samenzwerig aan, alsof hij ze ook wilde kennen. Ze was wel een goede tourgids dat moest hij haar wel nageven, er was vast niemand beter voor de job …

Tag/Alex - 627 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

De feestjes, het was typisch, het was eigen aan iedere school. Je kon ook niet verwachten dat al die leerlingen flink zouden gaan doen wat je ze vroeg te doen. Jensen was over het algemeen wel een “brave” leerling maar dat wilde zeker niet zeggen dat hij geheel met de regels mee ging zoals sommigen wel deden. Toen Lex zei dat niet iedere feestje zo groot was, logisch want er pasten niet veel in één kamer moest hij meteen aan zijn kamergenoot denken. ‘Bij jou mogen er anderen leerlingen binnen.’ Hij keek haar aan, ja, dat moest eventjes verwarrend zijn. ‘Mijn kamergenoot heeft de regel dat niemand anders dan mezelf, hij en onze andere kamergenoot in ons kamer mag.’ Hij bracht zijn wenkbrauwen naar voor en gaf haar een veelbelovende blik. ‘Echt.’ Bevestigde hij nog steeds ongelovig door wat zijn kamergenoot had geëist. ‘Hij heeft me nog niet eens zijn naam gezegd, ik noem hem Grumpy voor de tijd zijnde.’ En die naam zei algemeen al genoeg. Er was dus wel een reden waarom Jensen hier liep en niet op zijn kamer verder aan het uitpakken was. Toen Lex haar mobiel boven haalde en hem een veelbetekenend blik gaf nam hij het grijnzend over en zette zijn nummer er in. ‘Maak hier geen misbruik van,’ hij zweeg en gaf haar een snelle plagende glimlach. ‘Ik word niet graag gestoord om twee uur s’nachts.’ Zei hij grijnzend verder. Het was wel waar, ergens, maar het was niet dat het hem zou storen, hij zou er waarschijnlijk niet eens van wakker worden. Ze zou wel via sms haar nummer door geven en was dat niet het geval dan zou hij het gelijk merken als hij een sneaky bericht kreeg over een kamerfeestje.

Toen ze begon te vertellen over het observatorium keek hij voor een kort moment in stilte voor zich uit. Hij moest zachtjes lachen om de space nerd benaming. Toen hij haar blik ving zag hij iets van tederheid, om haar moeder waarschijnlijk. Het was exact dezelfde blik die hij had als hij over zijn zussen of ouders bezig was. ‘Wij hadden thuis zo van die warme zomerdagen dat we allemaal buiten lagen te slapen omdat het binnen te warm was. Onder de sterrenhemel. Het was er nooit echt bewolkt dus we hadden vaak een hemel vol sterren, mijn zussen waren ook van die fanaten die graag wilde weten waar de grote beer en de kleine beer lagen,’ hij zweeg en glimlachte hoofdschuddend. Hij mistte zijn twee zussen wel, al konden ze ongelofelijke lastposten zijn ook zo nu en dan. ‘Dus ik begrijp de interesse.’ Besloot hij dan, terug wakker wordend uit de herinneringen vanuit Australië.

‘Wauw zeven jaar.’ Zei hij meteen nadat ze hem dat had verteld. Dan moest het hier toch aardig de moeite zijn, als je bleef. Jensen keek het schoolterrein rond met een andere blik, nu voelde hij zich zeker de nieuweling hier in vergelijking met haar. ‘En je wordt het nooit beu?’ Vroeg hij haar bijna gelijk. ‘Al is het een welgekomen afleiding als je in de zomer naar huis mag.’ Hij mocht het technisch gezien niet van de docenten hier maar hij kon het gemakkelijk doen, kwestie van zijn mutaties op de juiste manier te gebruiken. Toen ze vroeg of hij uit Australië kwam brak een echte brede glimlach open op zijn gezicht. ‘Is het zo goed te horen?’ Vroeg hij gelijk grijnzend. Ja, hij was er behoorlijk trots op, net als hij behoorlijk trots was op heel zijn leven. ‘Dat zie je correct, negentien.’ Boog hij kort. Alweer negentien, hij herinnerde zich nog de dag dat hij tien werd als gisteren … waarom ging tijd zo snel, niet dat het vertragen ervan veel zou uitmaken. Toen ze hem immers vroeg waarom het kwam dat hij hier terecht kwam verdween de glimlach, al was het maar voor de grap. Hij keek haar serieus aan, alsof hij iets zou opbiechten dat staatsgeheim was. ‘Ik,’ hij zweeg en keek kort rond of er niemand kon meeluisteren. ‘Ik dacht, laat ik naar Genosha gaan.’ Hij greens en schudde vermakend zijn hoofd. ‘Ze hebben me opgewacht thuis, zeiden dat het beter was om naar hier te komen vanwege allerhande spanningen op het vasteland. In ieder geval was het de beste keuze omdat niet iedereen thuis en in de omgeving zo goed op kon gaan met het feit dat ik een mutant ben.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dus nee, niets verschrikkelijk gedaan. Ben je nu teleurgesteld?’ Vroeg hij meteen weer met een kleine glimlach terwijl ze verder wandelden …

OOC: Ik heb je post moeten quoten voor ik pas kon lezen wat je had gepost. Ik zag enkel zwart en op mijn mobiel was de tekst ook te donker om te lezen. Volgens mij is er een foutje in je code geglipt of heb ik gewoon een dramatisch slechte laptop + mobiel. =P

Tag/Alex - 761 words - Notes/ Outfit Jas

Jensen Blackwood

Zijn idee van misbruik … als je hem stalkte om onnodig vaak zou gaan bellen dan zou hij er misschien wel spijt van gaan krijgen. Maar Lex zag hem er nu niet de persoon uit die dat zou gaan doen, of het was zo typisch op je verjaardag om twaalf uur s’nachts … dat zag hij haar precies wel nog doen. Maar om twee uur s’nachts gebeld worden was ook ergens wel een vorm van misbruik dus gaf hij dat als voorbeeld voor Lex. Ze kon hem immers niets beloven. ‘Wel, als jij me s’nachts om twee uur wakker belt dan zet ik mijn mobiel gewoon op stil en de volgende keer dat je me belt omdat je iemand nodig hebt om je te komen redden dan ga ik het gewoon niet horen.’ Hij keek haar aan en glimlachte geamuseerd, over dramatisch gesproken. ‘Of tenzij ik niet bovenaan in je noodlijst staan.’ Hij zweeg en keek kort naar zijn mobiel. ‘Jij wel, onder, wie te bellen als ik de weg kwijt ben.’ Hij keek haar aan en knipoogde kort. Het zei veel, Jensen al meteen zo ontspannen en open, het voelde zich duidelijk op zijn gemak op dit eiland, in haar gezelschap.

Zeven jaar was een lange tijd, Jensen had geen idee of hij het wel zou kunnen volhouden. Hij had altijd thuis geleefd met zijn mutaties, in het gezin. Hij had toen nooit een drang gehad om weg te gaan uit Australië ondanks dat hij zichzelf heel gemakkelijk kon teleporteren. Het was pas als hij zijn laatste mutatie ontwikkelde en het algemeen bekend werd dat hij een beetje begon te denken aan reizen om zo zijn familie de rust te geven die ze verdienden. En hij had de smaak aardig goed te pakken, Jensen had al veel gezien van de wereld en het was leuk om rond te trekken. Dus zou hij nu weer lange tijd op dezelfde plaats kunnen blijven? Waarschijnlijk moeilijker dan voorheen. Toen ze vertelde over hoe deze plaats zo’n vaste waarde had gekregen dat het thuis was gaan worden, keek hij haar gefascineerd aan. Zou het voor hem ook zo zijn, na een tijdje? ‘Ik denk dat ik ook vaker eens terug keer naar huis, wat voor mij nog echt thuis is aangezien ik hier pas ben. Maar we mogen niet van de docenten,’ hij zweeg en kauwde bedenkelijk op zijn lip. ‘Ik vind er wel iets op.’ Haalde hij zijn schouders uiteindelijk op. Het was gemakkelijk, het was enkel zijn mutaties koppelen en hij kon naar huis. Maar zoals altijd liep Jensen niet graag op te scheppen over zichzelf of zijn mutaties.

Dat het duidelijk te horen was dat hij uit Australië kwam bracht die kleine glimlach automatisch weer op zijn lippen, goed, hij was er trots op. Net als bijna iedereen een beetje trots was op de plaats waar ze waren opgegroeid, of niet natuurlijk. Hier komen zou daar niets aan veranderen. Blijkbaar dacht Lex dat hij wel eens iets kon mis gedaan hebben om hier te belanden, aan de plageriger grijns op haar gezicht bedoelde ze niets slechts mee maar dat lokte Jensen enkel maar uit om verder te spelen. Toen hij zijn glimlach liet varen zag hij meteen dat ze alerter werd, dat ze afwachtend was naar wat hij zou zeggen of niet. Jensen moest zijn best doen om er niet om te gaan glimlachen, het was tenslotte wel iemand die zich moeilijk serieus kon houden. Dus hij hielp haar uit haar lijden door geamuseerd te zeggen dat hij hier gewoon was gekomen. Hij moest zachtjes luidop lachen bij haar opmerking. ‘Ik word hier beter en beter in.’ Prees hij zichzelf met nog steeds grijns op zijn lippen waarna hij haar de echte uitleg gaf waarom hij hier was beland. En blijkbaar was dat wel even schrikwekkend aan haar reactie te horen. ‘Ik weet er ook geen details over, ik woonde letterlijk in een boerengat. Maar blijkbaar,’ hij haalde zijn schouders op en keek naar haar lichte verschrikte gezicht. ‘Gaat het niet zo goed op het vasteland.’ Besloot hij zijn zin dan maar af te maken. Hij wist hoe ze op hem hadden gereageerd, de meningen waren verdeeld. En hij zag wat er op televisie werd gezegd, eerlijk, hij was blij dat hij veilig en wel hier was. Hij wilde niet weten wat er van hem zou gekomen zijn als hij thuis was gebleven. Maar het had Lex haar aandacht en ze was een beetje verbaast en verward toen hij haar vroeg of ze nu teleurgesteld was. Het duurde dan ook even voor ze het begreep, hij glimlachte om haar sarcastische woorden.

Ze begon haar eigen verhaal te vertellen, over haar moeder die niets door had en over Lex die op school opschepte met haar mutatie. ‘Ik denk dat iedereen met een mutatie het al eens gebruikt heeft tegen iemand anders.’ Hij zweeg en keek haar kort aan. ‘Ik heb het ook gedaan, alleen viel het niet op. Misschien moet je een beetje subtieler worden, dan word je niet van school gegooid.’ Knipoogde hij haar toe. Maar haar leven was misschien veel beter geworden sinds ze hier was, dus het was misschien een goed ding. Ze wees voor zich uit naar wat het Observatorium moest voorstellen, gevolgd door haar typische tourguide stem. Zijn ogen gingen met enige bewondering naar het gebouwtje. ‘Er zullen niet veel sterren te zien zijn op dit ogenblik van de dag.’ Grinnikte hij meer voor zichzelf. Maar dat wist hij in ieder geval ookal zijn. ‘Dikke tien op tien voor tourguiding Lex, helemaal onder de indruk.’ Knikte hij haar goedkeurend toe. En daarmee was het ook gekozen, het was Lex voor hem …

OOC: Maakt niet uit! Succes in ieder geval.

Tag/Alex - 946 words - Notes/ Outfit Jas