Sometimes change is what we need

Sinds Po gister was aangekomen en niet bepaald rust had gehad moest hij opzoek naar een plekje waar mensen hem met rust zouden laten. Niet dat hij het vervelend vond om in de buurt te zijn van anderen. Hij vond het eigenlijk heel erg leuk en hij was altijd in om een praatje te maken. Toch was en bleef hij een panda. En panda’s sliepen nou eenmaal viel. Het was ook een van zijn hobby’s en de meeste van de tijd zou je hem slapend aantreffen. Hier en daar zag je hem ook nog wel eten, maar daarna zou hij toch echt weer slapen. Hij was nou eenmaal niet een actief persoon. Niet dat je dat zou zeggen als je hem zag. Hij had gespierde schouders en een sixpack was niet te missen. Het bleef voor hem dan ook een raadsel hoe hij het voor elkaar kreeg om ondanks zijn enorme eetlust zo gespierd te blijven. Niet dat hij er wakker van lag, maar toch. Elk leven had zo zijn raadsels en daar moest hij maar mee leren leven.

Al half slapen liep hij over de paden heen van de tuin met de zon fel op zijn gezicht schijnend. Af en toe keek hij nog wel op om de omgeving te bekennen, maar zijn hersens waren als een soort zeef. Hij wist wel dat hij door te tuin liep, maar hij nam het nog niet in zich op. Het enige wat hij in zich op nam was het bloemen bed midden in de tuin naast een rozen koepel. Een geheimzinnige glimlach sierde zijn lippen en zonder dat het hem echt kon boeien veranderde hij in zijn panda vorm. Po gaapte en liet zich neer ploffen op het bloemenbed, waar hij zijn op trok als een foetus houding en genoot van de rust. De bijen en de wespen waar beledigd geweest dat er een beer hun bloemen sloopte, waardoor ze de hele tijd bleven zoemen bij zijn oren. Met zijn voorpoten probeerde hij ze weg te slaan en af en toe kwam er een lichte grom uit zijn mond van de vermoeidheid. De bijen en de wespen zoemde beledigd, maar vlogen toen weg. Een diepe zucht volgde en heel zijn lichaam relaxte. Eindelijk rust.

De droom die hij kreeg voelde bijna echt aan. Hij was weer terug in het bamboebos. De grote groep panda’s die hij had gered deden hun dagelijkse ritueel. Eten, slapen, eten en vervolgens weer slapen. Het zag er allemaal zo vredig uit dat hij er met een grijns naar stond te kijken. Alleen de vredige sfeer bleef niet voor lang. Hij werd terug getrokken van de groep panda’s vandaan, terwijl hij van een grote afstand toe keek hoe er stropers tussen de bamboe vandaan kwamen op de panda’s af. Po schreeuwde dat ze moesten rennen, maar ze hoorde hem niet. Hij werd steeds verder van ze weg getrokken, waarna plots weer wakker werd in zijn mensen vorm. Zweet stond op zijn voorhoofd, waarna hij de persoon aan keek die hem aan keek.

Slapen was een van zijn dagelijkse behoefte die hij nodig had. Als je Po niet zag slapen dan zag je hem wel eten, maar verder actieve dingen deed hij dan ook niet. Al zou je dat wel zeggen als je naar zijn nogal gespierde lichaam keek. Het was slechts zijn spijsvertering dat altijd goed in beweging was anders was hij wel moddervet geweest. Niet dat hij vette dingen at. Nee, hij had juist heel erg gezond, maar bewegen zat er bij hem gewoon niet in. Sinds hij klein was had hij wel gekropen, maar meer dan kruipen als kind was er niet van gekomen. Daarna wilde hij al snel weer slapen. Veel kon hij er niet aan doen dat hij zo lui was. Het was hoe hij was en hij was er erg trots op. Stiekem vond Po dat hij wel een eerste prijs mocht verdienen voor het behalen van super lui zijn. Misschien kon hij nog wel aan de Olympische Slaap Spelen mee doen als die bestonden. Sowieso zou hij dan de gouden, zilveren en bronzen medaille krijgen. Natuurlijk konden er wel meer mensen aan zijn “spelen” mee doen, maar als hij het luid op zou zeggen zouden mensen hem uitlachen en niet mee gaan doen. Het was niet bepaald zijn probleem dat hij zoveel sliep.

Het geen wat wel zijn probleem was, was de droom die hij had gekregen nadat hij in zijn panda vorm in een bloemenperkje was gaan slapen. Als eerst zouden de meeste mensen hebben gezegd dat hij er schattig uit zag, maar naar mate de droom verder ging werd hij steeds onrustiger. Hij rolde wat heen en weer op zijn rug om de droom van zich af te schudden. Een lichte grom kwam zijn mond, terwijl hij in zijn droom aan het schreeuwen was. Op een gegeven moment was de droom voorbij doordat hij met een enorme schrik wakker werd in zijn menselijke vorm. Het zweet stond hem nog lichtjes op zijn voorhoofd, waarna hij in de ogen van het meisje keek dat voor hem stond. Hij wilde normaal reageren en een vriendelijke glimlach opzetten, maar voor even was hij helemaal verstijfd. Hij was niet verstijfd geworden door het meisje, in ieder geval dat hoopte hij niet. Het was de droom die nog vers in zijn geheugen zat. Een klein beetje kwamen zijn mondhoeken omhoog en vormde een kleine glimlach. Terwijl hij het meisje aankeek zag hij dat haar groen gele ogen van ovale pupillen naar versmalde pupillen veranderde. Even keek hij er raar van op, maar hij zat immers op een mutanten eiland. Met andere woorden wennen aan het feit dat er meerdere mutanten op één plek bevonden en dat hij ver weg was van de panda’s waar hij over had gedroomd..

De eerste die sprak van de twee was het meisje. Eerst was hij een beetje geschrokken dat de stilte was verbroken, maar hij ontspande al snel. Hij was een interessante verschijning volgens haar, waardoor de klein glimlach die op zijn gezicht had gestaan iets breder werd en er relaxter uitzag. “Dank je wel,” zei hij met een vriendelijk knikje dat volgde. Po bleef het meisje aan kijken en probeerde met zijn trui het zweet op zijn voorhoofd wat te drogen. Het was nog al vreemd dat hij hier zo zwetend voor haar zat, in ieder geval dat vond hij. Het meisje vroeg aan hem of het ging en hij wist niet goed hoe hij daar op moest antwoorden. Hij wilde natuurlijk wel zeggen dat het goed ging, maar dat ze hem blijkbaar had zien wakker schrikken vertelde iets heel anders. “Ik had een slechte droom,” zei hij, terwijl hij op zijn knieën ging zitten klaar om op te staan. Hij keek over zijn schouder naar de bloemen die hij had geplet, toen hij nog een panda was. Hij keek weer naar het meisje en vroeg:“Zouden ze het erg vinden dat de bloemen zijn geplet?” Hij twijfelde of het meisje het antwoord zou weten, maar het was nooit erg om het te vragen aangezien zij de enige persoon in de buurt was. 

Het zou hem nog altijd dwars zitten dat hij degene was die weg was gehaald uit zijn panda groep, omdat mensen tegen hem hadden lopen zeggen dat hij geen panda was maar een mutant. Po had het maar onzin gevonden, want hij lag toch wel werkelijk als panda in een bloemen perkje. Hij kreeg er wel heimwee van om weg te zijn. Zowel de bamboe bossen als zijn familie miste hij heel erg. De droom die hij had gekregen gooide er nog net een extra schepje boven op dat hij nog meer heimwee kreeg. Po vond dat hij ze in de steek had gelaten en God mocht weten wat er met ze zou gebeuren. Als net als in zijn droom vreselijke dingen gebeurde dan was hij echt fucked up. Hij zou zonder twijfel terug naar China en niet meer weg gaan. Het maakte voor hem niet uit dat er tegen hem was gezegd dat hij niet veilig zou zijn daar, omdat de mutant een gevaarlijke iets was volgens de regering. Nou, hij vond het echt niet erg om in zijn panda vorm voor de rest van zijn leven rond te lopen. Zolang hij maar wist hoe het ging met zijn panda’s. Zijn maatjes die samen met hem gingen eten en slapen. Ja, hij miste dat wel. Ergens zou hij wel een nieuw maatje vinden die met hem wilde eten en slapen op Genosha, maar dat zou waarschijnlijk niks zijn vergeleken met een echte panda. Al zou hij ook wel blij zijn met iemand die dat voor een dag wilde doen.

Po was zeer snel tevreden te stellen. Zo was hij ook wel tevreden met het roodharige meisje die vlakbij hem zat. Hij was blij dat er iemand was die hem zag vechten tegen zijn enge droom die hij had gehad. Hij was nu niet alleen, wie weet was dit meisje wel iemand die nieuwsgierig was waar hij over droomde. Al zou hij even moeten af wachten. Niet elk persoon was gewend om direct knuffels te krijgen van de meeste vreemde persoon die er rond liep. Al was hij toch wel echt toe om haar een knuffel te geven. Hij wist immers niet hoe lang ze daar had gezeten en hoe veel ze van zijn vreemde slaap gedrag had gezien.Voor zijn vreemde slaap gedrag was in ieder geval wel een verklaring die hij dan ook aan haar uit legde. Toch legde hij niet in details uit wat zijn droom was, maar dat hield hij ook maar even voor zich.

Hij was opgestaan en half over zijn schouder gekeken om te kijken hoe erg de schade was van het bloemenperkje. Het waren hele mooie bloemen geweest, tot hij er voor had gekozen om de bloemen als een bed te gebruiken. Uit zijn ervaring hadden de bloemen erg zacht geweest of het was gewoon zijn dikke panda vacht geweest. Desondanks waren de bloemen niet meer om aan te zien en zagen ze er iets wat verdrietig uit vergeleken de andere bloemenperkjes in de rest van de tuin. “Ik heb zo mijn vermoeden dat hier genoeg mensen lopen die deze ravage zouden kunnen herstellen,” antwoordde de meid op zijn vraag. Dat deed hem wel iets beter voelen, want ze had wel een punt. “Een eiland vol magie,” voegde ze er nog aan toe, waarbij hij instemmend knikte. Een licht grijns sierde zijn liepen en stiekem zag hij had al voor zich dat mensen magisch water over de planten heen lieten sproeien, waardoor de bloemen nog mooier werden dan ze al waren. Wie weet lagen ze ook gelijk een stuk lekkerder, ondanks Po over al kon slapen; zelfs op een zak aardappelen. “Maar misschien volgende keer handig om niet op een geliefd uitzicht in slaap te vallen,” Gaf ze hem als wijze raad mee. Vragend keek Po haar aan en grijnsde breed, waarna hij licht beledigend zijn hand op zijn hart neer legde. “Ben ik anders niet geliefd uitzicht als ik slaap?” vroeg hij licht beledigend, maar de grijns op zijn gezicht verraadde al dat hij een grapje met haar uit haalde. Nou ja… hij vond slapen panda’s best wel een geliefd uit zicht en zou daar liever een hele dag naar kijken dan een paar bloemen, maar ja ieder zijn mening.

Voor even bleef hij nog kijken naar het verplette dode bloemenperkje, waarna hij de redhead volgde die tussen de bloemen vandaan weer terug op het pad was gaan staan. Vergeleken met het meisje ging Po als een onhandige slungel tussen de bloemen door. Bij een aantal stappen had hij nog een aantal bloemen vermoord, waarbij hij de stelen van de bloemen vast pakte om te proberen de bloemen weer te maken. Niet dat dat echt ging lukken, maar zo was hij nou eenmaal. Wie weet zou de bloemen ook wel weer heel worden als hij ze een knuffel gaf. De woorden van het meisje deed hem opkijken, terwijl hij even bleef kijken naar de losse rode lokken voor haar gezicht. “Dit arme bloemenperkje diende voor mij zeer goed als bed,” zei hij trots. Hopend dat het wel een beetje een goeie reden was voor haar. “Jij zou toch ook liever tussen een bloemenperkje willen liggen slapen dan op een hard houtenbankje?” vroeg hij met een grijns.

De bloemen om hem heen waren helemaal platgedrukt tegen de grond. Sommige waren zelfs gebroken. Het was best zielig voor de bloemetjes en Po probeerde ze nog overeind te zetten, maar ze vielen gewoon weer om. Nja, Genosha had vast wel een tuinman of vrouw die de bloemetjes weer zou laten bloeien. Wie weet zouden de bloemetjes dan nog mooier worden dan dat ze waren. Hij had de bloemetje ook wel mooi geworden, zoals ze waren. Maar hij vond ze aantrekkelijker, nadat hij er op had liggen slapen als een panda. De mooie bloemetjes waren in zijn ogen zachte bloemetjes die als bed hadden gediend. Zelfs nu hij in zijn mensen vorm zat vond hij de bloemetjes nog lekker zacht. In ieder geval veel zachter dan een houten bankje. Een houten bankje liet zijn kont zo hard aanvoelen en bij bloementjes was dat niet het geval. Al moest hij wel toegeven dat het raar uitzag als hij er in bleef zitten, terwijl een meisje hem had aangesproken.

“Theoretisch gezien zou bij een persoon als jij het bloemperk inderdaad een betere optie zijn,” Stemde ze met hem in. Hij knikte en hij klom iets wat onhandig uit het bloemenperkje. “Maar,” Begon ze, terwijl ze plaats nam op het houten bankje dat hij had bedoeld. “Dat zou enkel tellen als je werkelijk helemaal bevlogen was van je… panda-heid,” Het laatste zei ze wat langzamer en Po keek haar vragend aan. “Bevlogen? Panda’s kunnen niet vliegen..” zei hij hardop nadenkend. Hij wreef met zijn hand over zijn kin en probeerde verder een weg te vinden door het bloemenperkje.
“En aangezien er een jongen tegenover mij staat zich een weg uit het bloemenveld te vinden gaat dat niet helemaal op,” Ging ze verder, terwijl ze haar mondhoeken iets omhoog gingen en Po zijn laatste stap zette uit het bloemenperkje. Hij greens, maar keek haar nog enkel aan. “Daarnaast zou voor mij de voorkeur naar het bankje gaan. Dat valt minder op en trekt minder blikken,” Beantwoordde ze zijn vraag nog. De jongen haalde zijn schouders en knikte vervolgens begrijpend. “Ik weet niet hoor, maar heb je ooit geprobeerd om te slapen op een houten bankje?” vroeg hij met een scheve grijns. “Als iemand met ervaring zeg ik je dat je het nooit proberen. Het is een hel,” antwoordde hij zo overdreven als het maar kon. Po wreef met zijn handen over zijn achterwerk en voegde er aan toe:“Je kont word er zo hard van en zelfs als jongen zit ik nog liever tussen de bloemen.” Hij lachte kort en keek naar de bloemen die er nog steeds dood bij lagen. Alsof hij hoopte dat ze magisch weer rechtop zouden staan. “Wie ben je als panda?” Vroeg ze en Po keek haar weer aan. “Ik ben dan nog steeds mezelf?” zei hij alsof het de domste vraag was die hij ooit had gehoord. Hij bedoelde het gewoon serieus. Hij dacht tenminste niet dat ze hem vroeg naar zijn naam. “Mijn naam is Keith trouwens, maar noem me maar Po,” Zei hij en stak zijn hand uit en wachtte tot ze hem aannam.