Being the new kid for a change [Alex]

Jensen Blackwood

Oh jee, ze had een zus met een mutatie die ook nog eens goed kon vechten. Wel … dat veranderde meteen de hele zaak. Hij was blij dat zijn zussen geen mutaties hadden want dan konden ze even goed hun eigen school thuis oprichten enkel met hen drie. Maar hij kon zich voorstellen dat het handig was een zus te hebben die altijd voor je op kwam. Net als hij altijd zou opkomen voor zijn zussen en dus ook niet bang zou zijn om zijn mutaties te gebruiken. ‘Ik kan het me voorstellen.’ Knikte hij bijna gelijk. ‘De arme jongen,’ zuchtte hij dan alsof hij er echt begaan mee was maar al zijn glimlach te zien was dat niet zo. ‘Dus je hebt hier ook een zus zitten?’ Wees hij naar de grond onder hen, waarmee hij eigenlijk het voltallige eiland en zijn inwoners bedoelde. Zou ze ouder zijn? Jonger? Sterker fysiek sowieso. Hij mocht er niet aan denken dat zijn zussen hierheen zouden komen … Maar anderzijds, het was waarschijnlijk leuk om familie of goede kennissen te hebben waar je steeds op kon terugvallen als het nodig was. Jensen kon behoorlijk goed zijn mannetje staan alleen, daarvoor had hij genoeg jaren achter de rug als de “zwakkere” dus hij zou het sowieso wel redden. Vrienden waren immers wel altijd handig.

Ze schoot meteen in de lach bij zijn opmerking, Jensen keek haar grijnzend aan, luisterde aandachtig naar wat ze zei. Ze had geen subtiele mutatie … wat moest hij zich daarbij voorstellen? Maar algauw kwam een antwoord op die vraag, zijn ogen vernauwden een beetje terwijl hij de informatie opnam. Haar zus had enorme vleugels, daar kwamen zijn wenkbrauwen gelijk van omhoog. En Lex zelf kon iets raars met energieën maar blijkbaar was dat een stuk moeilijker uit te leggen. Ze begon haar uitleg en staakte het uiteindelijk maar door hem een voorbeeld te geven. Hij knikte meteen bij de titel van de film. ‘Ooit gezien maar ik weet wie je bedoeld. Degene die de gedachten kan beïnvloeden, die de Avengers hun grootste angsten laat zien,’ hij zweeg en keek haar twijfelt aan in de hoop dat hij goed zat, het was dan ook al echt lang geleden dat hij die film het laatst had gezien. Maar als hij goed zat dan wist hij meteen wat ze allemaal bedoelde. ‘Ik hoop dat ik juist ben anders,’ hij greens en haalde onschuldig zijn schouders op. Vergeten was menselijk zeker?

Het observatorium doemde voor hen op en Jensen keek bewonderd naar het gebouw. Hij had er niet echt bij stil gestaan dat het ten midden van de dag was. Iets wat Lex hem nog maar eens duidelijk maakte, hij gaf haar een kort elleboog stootje terwijl hij met en grijns naar het gebouw bleef kijken. ‘Goed.’ Stemde hij meteen in met haar voorstel dat er nog andere dingen te doen waren op dit eiland voor dit tijdstip van de dag. ‘Nu weet ik het op zen minst zijn.’ Wees hij naar het gebouw terwijl hij zich terug draaide naar Lex. Het compliment nam ze met een glimlach aan terwijl ze zei dat ze het ook behoorlijk naar haar zin had. Hij greens en wees naar het pad waar ze verder op konden door wandelen. ‘Lead the way.’ Zei hij haast hoffelijk. Natuurlijk was ze ook nieuwsgierig naar zijn mutaties. Jensen was geen opschepper, zoveel was zeker dus hij zou er nooit snel en veel over kwijt geven. ‘Mijn mutaties.’ Zei hij onheilspellend, hij keek haar met een korte glimlach aan. ‘Ik heb er drie, twee hangen aan elkaar vast, de derde is bijzaak.’ Alsof snel lopen een bijzaak was maar weer, geen opschepper. ‘Ik manipuleer tijd, ruimte en snelheid.’ Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. Als ze meer wilde weten, of het wilde ondervinden dan moest ze het maar vragen …

Tag/Alex - 643 words - Notes//

Jensen Blackwood

Gelukkig had hij indertijd wel nog enkele schoolvrienden gehad waarmee ze samen soms films keken … en gelukkig was hij ook altijd in zijn jonge tienerjaren een echte jongetje geweest, eentje die superhelden geweldig vond en dus meteen alle goede heldenfilmen moest hebben gezien. Avengers hoorde daar zeker bij, zeker omdat je meer dan één superheld aan het werk te zien kreeg in die film. Maar dat was toen, het enige wat ervoor zorgde dat hij het nog wist was omdat hij vanwege zijn mutatie een super geheugen had. Hij kon informatie vier keer langer houden en ook veel sneller opnemen. Herinneringen bleven dus langer hangen, de details eveneens. Gelukkig voor hem had hij het goed geraden en was de Scarlet witch ook degene die hij had beschreven. Met een tevreden glimlach en een nieuwsgierige blik luisterde hij naar wat ze nog meer had te vertellen over haar mutatie. Het was als dat, het uiterlijke maar het omvatte niet hetzelfde als in de film. Hij fronste zijn wenkbrauwen eventjes terwijl hij probeerde te volgen. Uiteindelijk knikte hij zachtjes. ‘Dus je manipuleert energie?’ Hij was geen meesterbrein maar omvatte energie niet net heel veel? In ieder geval kwam ze met het voorstel om het hem te laten tonen. ‘Als ik geen potentieel slachtoffer word dan mag je het me gerust laten zien.’ Glimlachte hij meteen. ‘Ik zal sowieso show off fluisteren als je klaar bent.’ Gaf hij haar meteen de heads up met een knipoog. Hij was zelf ook geen show off, dus hij begreep wat ze bedoelde.

Het observatorium had iets, iets verfijnd. Misschien kwam het door de afwerkingen of omdat het net zo’n klein gebouwtje was. Hij wist in ieder geval dat als het er vanbuiten als zo indrukwekkend uit zag, dat het er vanbinnen vast ook wel fascinerend uit zag. Alsof Lex gedachten kon lezen stelde ze voor dat ze later op de dag konden terug keren. ‘Als ik je nog niet beu ben.’ Merkte hij serieus op. Hij keek weg van het gebouw en gaf haar een brede glimlach. ‘Of jij mij.’ Zo maakte hij het min of meer weer goed. Toen hij toestemde op nog meer van die tour vroeg ze hem waar zijn interesse lagen. ‘Ik ben een buiten persoon dus je kan niet veel mis doen.’ Wees hij rondom zich heen. Buitenlucht had hem jaren lang gezond gehouden, hij zou dat patroon niet onderbreken nu hij hier was. ‘Strand klinkt goed.’ Knikte hij meteen opgetogen. Ondanks dat het koud was zag hij er niet tegenop om de gure zeelucht op zich te krijgen, in Australië was er nooit echt zee in de buurt als er zoveel werk was op de boerderij. Maar het was wel ironisch, dat het niet handig was om naar de andere kant van het eiland te lopen. Dat zei ze tegen degene die twee van zijn mutaties daarvoor kon gebruiken.

Natuurlijk was ze benieuwd naar zijn mutaties. Het was ook eerlijk nadat ze de hare helemaal uit de doeken had gedaan en gedemonstreerd. Maar Jensen kon het niet laten er bescheiden over te doen, alsof het helemaal niet zoveel voor stelde. Hij zag aan haar blik dat ze ongeduldig was naar meer informatie en dat maakte hem ergens wel aan het lachen. Dus hij had het zo kort omschreven, deels uit bescheidenheid en deels omdat het haar enkel nog nieuwsgieriger zou maken. Cool … dat had hij vaker gehoord als hij moest opbiechten wat hij precies kon. Meteen volgden er ook een hele hoop vragen en het kwam allemaal neer op hetzelfde … Demonstreer het. ‘Ik ben geen show off maar,’ hij zweeg en legde zijn hand op haar schouder. Zijn andere hand drukte hij tegen zijn eigen schouder, hij concentreerde zich op het strand en toen hij opnieuw zijn ogen opende stonden ze op het strand. Hij keek haar aan en keek dan glimlachend rond hem heen. ‘De andere kant van het eiland is dus geen probleem voor me. Dit was ruimte manipuleren, ik kan mezelf teleporteren, zo nodig ook in tijd.’ Hij haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Tijd is alles stilzetten, vertragen, terugspoelen desnoods en snelheid,’ hij zweeg en keek taxerend rond in de hoop iets te vinden dat hij kon tonen. Uiteindelijk snelde hij weg, maakte in amper een seconde een gigantisch mislukt kasteel uit zand. Ze zou het amper gemerkt hebben, naast misschien de wind die versnelde of een gele flits. ‘Dit.’ Wees hij terwijl hij zijn handen afklopte tegen elkaar zodat het zand ervan tussen zou glippen. ‘Geen show off, ik beloof het.’ Zweerde hij plechtig. Uitleggen was trouwens ergens wel een beetje saai, niet?

Tag/Alex - 770 words - Notes//

Jensen Blackwood

Door over haar mutatie te horen ging hij in zijn hoofd de hele film van de Avengers na, al geluk voor zijn goede geheugen was het helemaal niet moeilijk om bepaalde dingen te achterhalen. Zoals hoe het eruit zag als je het gebruikte. Niet dat hij daaraan hoefde te denken voor een voorstelling want ze wilde het wel eens demonstreren. Zolang ze het maar niet op hem zou gebruiken, hij werd liever niet beïnvloed door anderen hun mutaties, het was al goed dat zijn kamergenoot het had gedaan enkel en alleen om een punt te maken en Jensen zijn spullen uit het raam te krijgen. Ondanks dat hij wist hoe het er bij Scarlet Witch uit zag in de film was hij toch heel nieuwsgierig over hoe het eruit zag bij Lex. Haar ogen kregen een doordringend rode kleur terwijl ze met haar handen begon te werken, Jensen liet zijn blik naar haar handen glijden, waar een soort van vloeibaar rode mist ontstond. Zijn mond zakte een beetje open en hij keek met een intense blik toe hoe ze haar vingers kronkelde en de mist eromheen bewoog. En als niets hield het ook weer op en stopten haar vingers, kregen haar ogen weer hun normale kleur. ‘Wauw.’ Zei hij meteen, omdat er niets anders was dat hij kon zeggen. ‘Show off.’ Plaagde hij dan kort, met een knipoog. ‘En wat kun je ermee doen? Zou er iets gebeurd zijn als ik het zou aanraken?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Nu wilde hij toch wel meer weten over dat rode goedje van eerder aangezien ze zelf had gezegd dat het niet hetzelfde was als wat de Scarlet Witch kon in de films.

Het strand was een welgekomen afwisseling van het pad waar ze nu op wandelde nabij het Observatorium. Vooral omdat hij in zijn leven nog niet veel strand had gezien. Hij had het wel eens bezocht toen hij niet meer naar huis kwam maar hij had het nog niet in zijn vol potentieel leren kennen. Hier … met de feestje waar Lex over sprak, er zou vast wel eens zo’n strandfeestje zijn, met een kampvuur en alles erop en eraan. De wandeling naar het strand zou natuurlijk even geduurd hebben als Lex hem niet had gevraagd naar zijn mutaties. Toen hij zijn hand op haar schouder legde zag hij hoe ze afwachtend haar wenkbrauwen op trok. Jensen kon dat enkel bevestigen door een klein plezier glimlachje rond zijn lippen te trekken alvorens hij hen beide teleporteerde naar het strand. Van zodra ze er waren keek ze met grote ogen rond, grijnzend en meteen een beschuldiging over het feit dat hij een Show off was. ‘Het komt soms wel eens van pas.’ Haalde hij zijn schouders op als antwoord op dat. Hij kon hen overal op de wereld krijgen en het zou hem nooit veel moeite kosten. ‘Ik kan ons overal krijgen.’ Hij wees richting de zee, naar het vasteland dat ergens aan de horizon zou liggen. Maar het was vooral ook handig bij tijdsgebrek. Maar hij kon vaag wel raden dat ze het handig zou vinden om andere redenen, zoals weg sneaken of vluchten na een “misdrijf”. ‘Jij zou het wel aardig weten te gebruiken denk ik zo.’ Sprak hij zijn gedachten luidop uit. Het was wel behoorlijk de mutatie om te gebruiken in die situaties. Hij kon daarnaast nog eens tijd stilzetten en terug draaien dus technisch gezien geraakte hij overal ongestraft van onderuit.

Het zandkasteel kon wel een heel stuk beter. Hij keek er zelf naar met een frons van “hoe in godsnaam kon ik zo’n lelijk ding bouwen” maar goed, het punt was ermee gemaakt. ‘Nul op tien voor schoonheid.’ Merkte hij voor zichzelf op, grijnzend. Waarna ze hem een klopje gaf om aan te geven dat hij daadwerkelijk wel de show off was. Maar het was altijd zoveel cooler om het te demonstreren in plaats van uit te leggen. Lex draaide zich met een ondeugend glimlach naar hem en gaf aan dat het haar beurt was. Hij stak zijn handen in een afwerend gebaar om en deed een stapje achteruit. ‘All yours.’ Wees hij richting het strand. Hij keek geïntrigeerd toe hoe ze haar handen bewoog, hij zag geen rode mist ofzo maar hij zag wel de zandkorreltjes bewegen, eerst langzaam maar dan sneller n sneller. In een halve minuut stond een klein zandkasteel naast het zijne … en het was haar geluk om het te doen zonder haar handen vuil te maken. Ze zette trots haar handen in haar zij en Jensen knikte goedkeurend zijn hoofd terwijl hij weer een stapje dichter zette. ‘Ik denk toch dat ik mag aangeven dat jouw zandkasteel meer punten verdiend dan het mijne.’ Zei hij met een kritische blik op de twee zandkastelen. Zag hen daar nou beide staan, mutaties gebruiken om zandkastelen te bouwen …

Tag/Alex - 805 words - Notes//