It's a storm a brewing, on my horizon / Open

Zwetend en compleet in paniek geraakt werd ze wakker en begon haar bed te branden. De vlammen wakkerden snel aan en even was ze bang dat ze de hele kamer zouden verbranden, dat ze de hele school tot de grond gelijk zouden maken. Geschrokken trok ze haar knieën op en zette ze zichzelf af om tegen het matras waardoor ze met haar rug tegen de muur aan knalde. De kasten, tafeltjes, lampen, boeken, kleren en andere spullen begonnen te zweven terwijl haar angst steeds groter werd en samen met haar ademhaling en hartslag. Hijgend en haperend ademhalend - ze had nog altijd last van haar longen - maakte ze zichzelf klein en kromp ze ineen om zichzelf te verstoppen, zodat ze niets meer hoefde te zien want ze was alleen maar bang. Het duurde niet lang voordat iemand zich in haar vlammen waagde en deze begon te blussen met een deken. Ze probeerde zelf ook mee te werken door de vlammen los te laten, maar wist niet zeker of ze erin slaagde. Ineens voelde ze ook twee armen om haar heen slaan en werd ze dicht tegen haar kamergenoot aangetrokken waarbij ze voelde hoe de pijn wegtrok. De angst gleed weg en ze voelde zichzelf rustiger worden, wat te merken was aan haar ademhaling en de hitte werd al minder. Ze voelde wel hoe ze June nog bleef verbranden, maar gelukkig kon ze daar tegen. Zachtjes sussend werd ze heen en weer gewiegd terwijl het meisje via haar telepathie tegen haar begon te praten. Wat ze ergens wel heel fijn vond gezien haar stem de andere stemmen zo zou wegjagen die in haar hoofd zaten..

Vermoeid kwam ze de douch uit gelopen en begon ze zich langzaam aan te kleden terwijl ze duidelijk veel moeite had niet in slaap te vallen. Haar bewegingen waren sloom en er was totaal geen energie meer in haar lichaam te vinden. Ze had een aantal keer het idee gehad dat ze flauw zou vallen in de douche, iets wat June blijkbaar ook opgevangen had want die kwam binnenvallen met duizend sorry’s en een glas hele zoete limonade. Soms was het best wel vervelend dat ze die dingen gewoon uit haar hoofd kon halen, maar aan de andere kant was het ook handig. Ze wist precies wat er omging in haar hoofd en stelde daarom geen ingewikkelde vragen, zorgde gewoon voor haar wanneer ze het nodig had ondanks dat ze dat zelf niet echt wilde toegeven. Veel woorden werden er niet gewisseld maar dat kwam ook deels doordat Avery niet echt een prater was en June ook niet, maar ze wist wel dat alles wat ze deed stiekem wel gewaardeerd werd. De suiker van de limonade zorgde ervoor dat ze net niet om zou vallen dus ze besloot om toch maar even iets te doen om haar hoofd af te leiden van wat er die nacht was gebeurt. Slapen ging nu niet en op haar kamer rondhangen had nu ook geen zin. Naar Raven gaan wilde ze op het moment niet, dan zou ze dit moeten uitleggen en daar had ze nu even geen zin in, niet nu het juist allemaal goed ging. Misschien was het ook wel helemaal niet zo zorgwekkend, was dit gewoon één slechte nacht waarin ze weer stemmen hoorde en het ongeluk..

Ze liep de kamer uit zonder iets te zeggen tegen June die haar vanaf haar bed aan zat te kijken, het enige bed dat er nog goed uitzag. Het zou sowieso geen geheim blijven van wat er was gebeurd, het was namelijk maar al te duidelijk wat er was gebeurd. Nou geloofde ze er wel in dat June niets zou verklappen maar het bed zou genoeg zeggen en eigenlijk moest het wel vervangen worden, wat betekende dat ook Jean of andere leraren wel snel zouden weten dat het weer slechter ging. Rustig sjokte ze over de gangen heen naar buiten toe en besloot ze om maar gewoon een wandeling te maken, waarbij ze ook geen idee had waar ze heen ging. Het maakte niet uit eigenlijk, ze moest even zelf tot rust komen en haar hoofd op orde proberen te brengen. Al was dat nogal een moeilijke opgave voor haar, want haar hoofd was nu eenmaal een vreemde plek, eentje waar je beter uit kon blijven. Ze wist zelf ook wel dat het voor haar nooit makkelijker zou worden, dat het altijd zo zou blijven. Ze zou altijd moeten blijven vechten om te overleven.

Uiteindelijk kwam ze aan bij een speeltuintje en besloot ze daar even te rusten door op een schommel te zitten. Het rustig zette ze af en toe met haar voeten af van de grond en schommelde ze een beetje. Keek ze naar haar lange haren die voor haar met het schommelen mee gingen, ze wilde ze afknippen, was dat al een tijdje van plan eigenlijk. Ze waren heel vervelend en misschien werd het ook eens tijd om haar uiterlijk een beetje te veranderen, al vond ze het aan de andere kant ook jammer. Het zou haar alleen niet tegenhouden om het te doen. Zodra ze weer terug kwam in haar kamer.. Ze pakte haar haren en sloeg deze naar achteren over haar rug heen. Vervolgens keek ze weer naar haar handen, probeerde ze haar temperatuur omhoog te gooien bij alleen haar handen om een vlammetje te creëren, iets waar ze meteen in slaagde. Nogal snel ontstond er een dansend vlammetjes in haar handen die ook mee ging in het schommelen van de schommel waar ze op zat..

/Open

Het was nogal moeilijk om alles te vergeten wat er was gebeurt, dan kon niet en het zou altijd nog ergens in haar hoofd rond blijven zweven. Ze kon alleen leren ermee om te gaan en ze had eigenlijk het idee gehad dat het beter ging, daarom had ze nu ook niet verwacht dat het weer achterwaarts zou gaan. Misschien had ze het wel kunnen verwachten, gezien ze nog altijd niet aan het dealen was met haar problemen, ze probeerde er eerder voor weg te rennen en Raven was op het moment haar grootste toevluchtsoord. Het liefst bleef ze daarom de hele dag bij hem, gewoon om te voorkomen dat dit soort dingen vaker zouden voorkomen. Ze voelde zich veilig in zijn armen en in zijn aanwezigheid, plus ze had iets bij hem waarbij ze haar gedachten kon verzetten. Hield zich niet bezig met alles wat in het verleden lag, was altijd in het hier en het nu. Toch zakte dit dan weg als ze wel in haar eigen kamer sliep of zichzelf eenzaam begon te voelen, dan ging het meteen weer ‘slecht’. Kwamen de stemmen terug en de paniekaanvallen die ze niet onder controle had, waarmee ze haar hele kamer af zou kunnen branden mocht June er niet zijn om het te blussen en haar rustig te krijgen.

Ze wist zelf ook wel dat het zo niet kon, dat ze moest leren het onder controle te krijgen voordat er een keer slachtoffers zouden vallen door haar aanvallen. Het was te gevaarlijk om haar zo rond te hebben lopen, met deze staat waarin ze zich bevond als het weer slecht met haar ging. Niet weer wilde Avery onschuldige levens op haar geweten hebben, want nog steeds kon ze het beeld niet uit haar hoofd krijgen van verbrande kinderlichamen. Hulp was daardoor wel geadviseerd en het zou vast ook niet lang duren voordat ook een van de leraren bij haar zou gaan checken, omdat het bed niet onopgemerkt zou blijven en ze werd ook wel in de gaten gehouden. Alleen leek het de laatste tijd alsof het goed ging, zou dit nu wel weer een slecht teken zijn. Ook uit angst om iemand nu pijn te doen was ze hierheen gekomen, mocht ze weer stemmen horen die haar vertelde vreselijke dingen te doen, of mocht ze weer een paniek aanval krijgen waarin ze geen idee had van wat ze allemaal deed. Hier was niemand en ze was er helemaal alleen, zelfs de stemmen lieten haar weer even met rust. Op de schommel zat ze zachtjes heen en weer te schommelen terwijl ze een vlammetjes in haar hand maakte, eentje die ze probeerde zelf onder controle te houden, als een soort oefening. Al vond ze het stiekem ook nog steeds mooi, was vuur nog steeds een liefde voor haar maar die van Raven had het nu overtroffen. Het was niet meer het enige waarvan ze hield, maar ze had er nog steeds een affectie voor.

Vanuit het niets verscheen ineens een ander meisje die op de schommel naast haar ging zitten, waardoor ze even flink schrok en bijna van de schommel donderde. Gelukkig wist ze zichzelf snel genoeg vast te grijpen aan de ijzeren kettingen, wat ervoor zorgde dat deze even flink rood begon te gloeien van de hitte. Geschrokken keek ze het meisje aan en ging meteen haar hele ademhaling weer veel sneller. Daar had ze ook altijd moeite mee, al vanaf kleins af aan had Avery last van haar longen en konden deze het haar soms een beetje moeilijk maken. Het was daarom niet alleen gevaarlijk voor anderen als ze haar controle verloor over haar temperatuur maar ook voor haarzelf. Ze had geen idee hoeveel ze nog aan zouden kunnen. Zoals gewoonlijk duurde het even voordat ze weer normaal kon ademen en haar longen weer geen pijnlijke steken meer zouden geven. ”Sorry, ik had niet iemand verwacht hier..” Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze liet zachtjes de kettingen weer los en legde opnieuw haar handen op haar benen neer. "Doe je dat uit jezelf? Dat vuur, bedoel ik." Vroeg het meisje uiteindelijk zacht en wat twijfelachtig. Ze draaide even haar gezicht naar haar toe en keek haar aan, ze leek wel aardig. Toch keek ze al snel terug naar haar eigen handen en maakte weer een kommetje waarbij ze ook opnieuw een vlammetje maakte. Ze knikte zachtjes en bleef naar de vlam kijken. ”Ik kan mijn temperatuur heel erg omhoog gooien en zo een vlammetje maken.” Zei ze zacht terug, zelf ook wat twijfelachtig want ze praatte normaal niet zo veel. Zelfs tegen Raven was ze altijd heel stilletjes.

Het meisje liet haar schrikken en daarmee liet zij haar dan weer schrikken, dat was meteen een goede start, niet dat ze hierdoor nu moeilijk zou doen want in ieder geval Avery zou dat niet gaan doen en zij hopelijk ook niet. Ze had geen zin om nu ook alweer paniek of drama te gaan maken, dat werkte sowieso al niet goed met haar dus ze konden beter een beetje rustig doen. Dan zouden ze er allebei beter vanaf komen. Ze probeerde haar ademhaling meteen weer onder controle te krijgen en keek haar wat vriendelijk aan. "Nee, nee.. Het spijt mij, ik wilde je niet laten schrikken." Zei ze nog zachtjes terug waardoor ze even met gesloten ogen knikte. ”Het is al goed.. Maakt niets uit.” Sprak ze zachtjes terug om haar geen schuldgevoel aan te jagen, dat was namelijk ook nergens voor nodig. Zuchtend keek ze weer terug naar de grond en legde ze haar handen terug op haar schoot, omdat ze zich nu niet meer echt vast hoefde te houden. Het ritme waarin ze heen en weer schommelde was weer normaal en makkelijk bij te houden. Stiekem was er ook wel een deel van haar die zichzelf wilde afzetten om weer eens zoals vroeger heel hoog te schommelen, het was als kind namelijk een van de beste dingen. Schommelen had haar altijd het gevoel gegeven alsof ze kon vliegen.. Maar bij de herinneringen van vroeger zaten ook haar ouders.. Dus die probeerde ze snel weer weg te werken, want ze wist dat het niet goed zou werken op haar, het was nog altijd een trigger voor haar paniekaanvallen en uitbarstingen.

Ze was best blij dat het meisje uiteindelijk nog vroeg naar wat ze net had gedaan met het vlammetje in haar handen. Dan had ze meteen weer afleiding en konden haar gedachten niet plotseling afdwalen en hadden de stemmen ook geen manier om haar hoofd op tilt te laten slaan. Ze richtte haar blauw groene ogen weer op het meisje en liet een kleine glimlach zien. Maakte ook opnieuw weer een kommetje van haar handen en liet er weer een vlam in dansen, iets wat haar eigenlijk nog wel erg weinig moeite kostje. Haar temperatuur ging altijd makkelijk omhoog, omlaag ging iets minder. Rustig draaide ze opnieuw haar gezicht naar het meisje met een glimlach, om ook een grote glimlach bij haar te vinden. Het deed haar eigenlijk best wel goed om zo een beetje contact te maken. Ze had de laatste dagen alleen maar June en Raven gezien, dus misschien was dit ook wel gewoon heel goed, even andere mensen leren kennen. "Wauw," Sprak ze zacht waardoor Avery glimlachend weer naar de vlam keek. Zelf vond ze het altijd heel mooi en het was leuk om te weten dat andere mensen het ook mooi vonden, kleine dansende vlammetjes. Om er nog wat meer bij te doen voor haar liet ze ook heel rustig haar Telekinese in werking gaan. Steentjes en blaadjes kwamen van de grond en begonnen te zweven terwijl ze vlam in haar handen ietsje groter werd. Gefocused bleef ze alles wel in de gaten houden, gewoon voor de zekerheid. Het ging beter, stukke beter met haar mutatie. Dat ondanks het anders misschien wel achterwaarts ging voelde ze zichzelf wel sterker worden. "Zelf zou ik ook heel graag vuur met mijn handen kunnen maken, maar helaas heb ik die mutatie niet." Zei het meisje vervolgens nog waardoor ze haar weer aankeek. Vriendelijk glimlachend keek ze haar aan. ”Wat voor mutatie heb jij dan?” Vroeg ze zachtjes, nog steeds wat verlegen..