//Reveal yourself to me, oh on this dark and empty street// + Raven

Het muziek lokaal was bezet. Damian was bezig geweest met een piano les voor mensen van wie Raven twijfelde of ze überhaupt wisten wat een akkoord was. De leraar had hem gezegd dat hij wel binnen mocht komen, maar dit had hij beleefd af geslagen. Serieus, hij ging nog liever op een denkbeeldige piano spelen dan dat hij zou luisteren naar dat gepingel. Op zich was er ook weinig mis met een denkbeeldige piano, die werkte net zo goed als een echte maar het voelde toch anders. Erg lang was hij dan ook niet blijven spelen, het werkte toch niet. Zijn hoofd bleef vol zitten met beelden en voelde nog steeds alsof het ieder moment uit elkaar kon spatten. Slapen, had hij al een aantal dagen nauwelijks gedaan. Een kans om te herstellen had zijn lichaam dan ook niet echt gehad. De longontsteking die de artsen hadden voorspeld was gekomen en het feit dat hij nog steeds door rookte hielp ook niet echt bij de genezing, maar wat moest hij dan? Roken was op dit moment eigenlijk het enige wat zijn frustratie een beetje in toom hield. Roken en muziek maken, wat nu dus ook niet echt een optie was aangezien het muziek lokaal bezet werd door een stel talentloze mutanten en Damian. Eigenlijk, was het raar dat nu het eindelijk een goed leek te gaan tussen Avery en hem, hij zich zo slecht voelde. Oké, heel raar was het niet aangezien Avery vlak daarvoor zelfmoord had gepleegd. Als Eleanor er niet was geweest, dan was hij haar kwijt geweest. Net als hij Kate kwijt was. Verdomme. Raven, die over het strand had geslenterd verhoogde zijn tempo begon te rennen in de hoop dat het zijn woede weg zou doen laten zakken. Al snel kwam hij tot de conclusie dat het geen einde maakte aan zijn woede, maar wel aan zijn vermogen adem goed adem te halen. Hoestend bleef hij staan. Balden zijn handen tot vuist en boorden zijn nagels in zijn handpalm, in de hoopt dat het de steek die door zijn longen ging enigszins kon compenseren. Vermoeid ging hij in het mulle zand zitten terwijl hij piepend adem haalde. “You’re an idiot, you know that right?” Geweldig. Raven richtte zijn blauwe ogen op Kate, die in kleermakerszit naast hem was gaan zitten. De wind speelde met haar donkere haren en ze keek hem met een verwijtende blik aan. Ergens had hij gehoopt dat hij van haar af zou zijn, nu Avery en hij hun gevoelens voor elkaar hadden opgebiecht. “Yeah, I know.” bracht hij met enige moeite uit. Het was jammer dat je niet van een illusie weg kon lopen. “Do you even care about Aileen?” vroeg Kate, terwijl ze hem doordringend aan keek. “Of course I do!” Woede weerklonk in zijn stem. Hoe durfde ze te zeggen dat hij niet om zijn dochter gaf? Er was niemand om wie hij zo veel gaf als om haar. “Then why are you trying to get yourself killed.” Raven bromde iets onverstaanbaars en kwam overeind. Met zijn blik op de grond gericht begon hij te lopen, terwijl hij geen aandacht probeerde te besteden aan Kate die naast hem bleef lopen en verwijten naar zijn hoofd bleef slingeren. Waarom deed ze hem dit aan? Of beter gezegd waarom deed hij dit zichzelf aan? Was er een manier waarop hij haar het zwijgen op kon leggen? Een manier waarop hij een einde kon maken aan zijn terroristische onderbewuste? Het was niet zo dat hij Kate wou vergeten, nee daarvoor had ze veel te veel voor hem betekend maar kon ze hem niet gewoon met rust laten? Kon hij niet gewoon gelukkig zijn met Avery en Aileen? Even plots als Kate verschenen was verdween ze weer. Een opgeluchte zucht gleed over Raven’s lippen, iemand was zijn wereld binnen gekomen. Dat was niet altijd iets wat hij kon waarderen, maar nu was hij diegene toch wel enigszins dankbaar. Rustig bekeek hij de omgeving, hij was net zo druk bezig geweest met Kate negeren dat het volledig langs hem heen was gegaan waar hij heen was gelopen. Niet veel meer dan tien meter bij hem vandaan zag hij de speeltuin liggen. Een aantal jonge mutanten waren bezig met een spelletje, dat veel fantasie leek te vereisen en op de schommel zat een wat oudere leerling. Toen hij wat dichter bij kwam zag hij dat het Jynn was. Het meisje met wie hij op één van zijn eerste dagen op het eiland bijna ruzie had gehad. Hun gesprek was in eerste instantie best goed gegaan, tot ze erachter was gekomen dat hij met haar werkelijkheid had lopen kloten. Op zich had hij haar woede wel kunnen begrijpen en uiteindelijk was hij ook zo verstandig geweest om zijn excuses aan te bieden, in plaats van olie op het vuur te gooien. Iets wat hij bij zijn eerste ontmoeting met Avery wel had gedaan. Zou Jynn nog pissig op hem zijn? Destijds had ze zich woedend op gedraaid en was ze weg gestampt, hij had haar zonder iets te zeggen laten gaan. Had er sindsdien ook niet echt aan terug gedacht, het kwam wel vaker voor dat hij iemand irriteerde. Dat was nu eenmaal één van zijn talenten. Zonder er echt over na te denken liep hij naar haar toe en ging hij op de schommel naast de hare zitten. “Hey.” zei hij rustig, terwijl hij een pakje sigaretten en zijn aansteker uit zijn broekzak viste. “Hoe is het?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment vragend aan keek. Om vervolgens een sigaret tussen zijn lippen te klemmen en deze aan te steken. Een pijnlijke steek ging door zijn longen toen hij de rook inhaleerde, toch maakte hij geen aanstalten de sigaret uit te maken.

Met een niet al te vriendelijke blik keek Jynn hem aan. Het was hem direct duidelijk dat ze hem zijn spelletje niet vergeven had. Jammer. Hoewel het hem normaal nooit bijzonder veel kon boeien of mensen hem irritant vonden of niet, was hij nu liever iemand tegen gekomen die hem wel mocht. Niet dat die kans groot was geweest. Eigenlijk waren er op dit eiland maar twee mensen die hem wel aardig leken te vinden. Avery en Lorise. Al betwijfelde hij of die laatste nog steeds positief over hem zou denken wanneer ze erachter kwam dat hij haar had voorgelogen. Zijn ‘hoe is het?’ werd beantwoord met: “Steek dat maar niet aan.” Alsof ze echt verwachtte dat hij geen sigaret op zou steken omdat zij het vroeg. Hij mocht dan wel geen zin hebben in ruzie, andermans bevelen opvolgen was iets heel anders. Nog net wist hij de neiging te onderdrukken de rook expres in haar kant op te blazen. Dat was wel heel kinderachtig. In plaats daarvan draaide hij zijn hoofd wat van haar af zodat de rook niet haar gezicht terecht zou komen. “En hoe weet ik dat wat ik nu realiteit is? Al zou je denken dat mijn… laten we het een waarschuwing noemen, dat mijn waarschuwing de vorige keer duidelijk genoeg zou moeten zijn.” De spottende woorden deden een lichte grijns op zijn gezicht verschijnen. Damn, wat hield hij van dit aspect van zijn mutatie. Mensen die wisten wat hij kon, wisten nooit wat ze in zijn buurt moesten geloven. Alles wat ze zagen kon een illusie zijn. “Dat kun je niet.” antwoorde hij droogjes, terwijl hij kort zijn schouders ophaalde en nog een trekje van zijn sigaret nam. Eigenlijk had hij op dit moment maar één illusie op staan. Een illusie die nu eigenlijk niet eens nodig was, maar die zo’n automatisme was geworden dat hij het niet eens meer echt door had. Een illusie waardoor de tientallen littekens die zijn lichaam ontsierde onder meer dan alleen zijn kleren verborgen lagen.

“Niet dat jij er uit ziet als iemand die zich veel aantrekt van wat anderen zeggen, of denken, of whatever. Je maakt meer de indruk dat je in een ‘you-niverse’ leeft.” zei Jynn, duidelijk geïrriteerd. Even verduisterde Raven’s blik. Dit waren geen woorden die hij op dit moment licht op kon nemen. Niet nadat Kate hem net naar zijn hoofd had geslingerd dat hij niet om Aileen gaf. Niet nadat hij Avery nog geen week geleden uit het bevroren meer had gehaald. Dood. Zijn hand trilde licht toen hij een trekje van zijn sigaret nam. “Echt, doof dat ding of ik doe het voor je.” snauwde ze. Zijn oorspronkelijke plan om gewoon door te blijven roken, ging ik rook op toen zijn longen besloten dat het voldoende was geweest. Hoestend liet hij de sigaret op de grond vallen, terwijl hij voor een moment zijn ogen sloot. De steken in zijn longen benamen hem tijdelijk van het vermogen te ademen. Great. Nu had Jynn echt een rede om hem uit te lachen en om eerlijk te zijn zou het haar niet kwalijk nemen als ze het deed. Waarschijnlijk zou hij exact hetzelfde hebben gedaan.

Het duurde even voor hij zijn adem had hervonden en zijn ogen weer opende. “Nou je weet in elk geval dat dat echt was.” Merkte hij droog op, met een wat schorre stem. Niet goed wetend wat hij anders moest zeggen. Het feit dat hij met zijn hoestbui zwakte had getoond irriteerde hem. Als er iets was waar hij een hekel aan had dan was het als mensen wisten dat hij zwaktes had, want als ze dat wisten dan konden ze er misbruik van maken. Dat was nu eenmaal wat mensen deden, misbruik maken van andere. Althans dat was wat zijn ‘opvoeding’ hem geleerd had. Natuurlijk, kon hij doen alsof er niks gebeurd was en zijn sarcastische zelf weer herpakken maar dat maakte de sneue hoestbui niet ongedaan. Weglopen was ook een optie, maar dat zou niet alleen zwak overkomen het zou ook betekenen dat hij Kate weer tegen het lijf zou lopen. En om eerlijk te zijn had hij liever ruzie met Jynn dat met de illusie van zijn dode ex-vriendin.

Haar worden hadden een grijns op zijn gezicht doen verschijnen. Ja, misschien was het kinderachtig maar hij hield ervan andere mensen voor de gek te houden. Spelen met andermans realiteit was een ware hobby. Niet alleen omdat hij het leuk vond om mensen te irriteren, maar ook omdat hij het interessant vond om te zien hoe mensen op ongebruikelijke situaties reageerde. Dit was zo’n situatie. Het mooie was dat hij niet eens haar realiteit hoefde te verdraaien om haar op de kast te krijgen. Alleen het idee dat hij die macht had leek haar te irriteren. Haar volgende opmerking kwam harder aan dan hij had verwacht. Voor een moment verduisterde zijn blik. Zijn hand trilde lichtjes toen hij een trekje van zijn sigaret nam. Verdomme. Om zijn hele vertoning nog sneuer te maken, besloten zijn longen dat het voldoende was. Hoestend liet hij zijn sigaret vallen. Met zijn ogen gesloten wachten hij tot de hoestbui over was en hij weer normaal adem zou kunnen halen. De steken in zijn longen maakte hem duidelijk dat zijn longontsteking ver van over was. Geweldig.
Eindelijk had hij zijn adem hervonden. Droogjes merkte hij op dat ze in elk geval wist dat, dat echt was. Jynn grinnikte, nam een wat meer ontspannene houding aan. Bijna alsof zijn teken van zwakte, voor haar voldoende was geweest om haar temperament weer onder controle te krijgen. [i]“Blijkbaar ben ik niet de enige die vind dat je moet stoppen met roken.” zei ze, met een irritante semi-0nschuldige toon in haar stem. Raven rolde met zijn ogen. “Guess so.” antwoorde hij. Niet van plan zich nog eens door haar van zijn stuk te laten brengen. “Niet dat we nu gelijk staan. Ik zou je nog steeds het liefste een bloedneus bezorgen. Minstens een bloedneus. Maar ik heb iets tegen het aanvallen van slachtoffers die zwakker zijn… en jou hoest klinkt niet bepaald gezond.” Haar stem klonk weer even geïrriteerd als anders. Raven trok zijn wenkbrauw op. Dacht ze echt dat ze sterker dan hem was? Dan onderschatte ze hem toch echt behoorlijk. Een longontsteking hield hem niet tegen zijn mutatie te gebruiken. “Ik had niet verwacht dat je van pesten zou houden. Gezien je geschiedenis.” zei hij, terwijl hij haar voor een moment rustig aan keek. Natuurlijk wist hij niet zeker dat vroeger gepest was, maar het was een vrij goed onderbouwde gok. Bij hun eerste ontmoeting had ze een opmerking gemaakt die iets dergelijks had gesuggereerd. Destijds had hij er welles waar niet op gereageerd, maar dat betekende niet dat hij het niet gehoord had. “En als ik jouw was zou ik er niet zomaar vanuit gaan dat ik zwakker ben.” vervolgde hij, op de rustige toon die hem eigen was.