Ultraviolence (+Raven Malone)

Ludovico Einaudi - Una Mattina

Het strand. Het leek er op dat dit één van zijn favoriete plekken zou worden. Althans hij was nu twee dagen op dit verdomde eiland en dit was nu al de tweede keer dat hij hier was. Op zich was het niet heel vreemd, als kind was hij ook dol geweest op de zee. Het gevoel van vrijheid leek daar gewoon groter, dan waar dan ook. Het creëren van alles veranderde illusies was daar niet nodig. Wat niet betekende dat Ravens wereld niet enige verdraaiingen van de werkelijkheid bezat, want dat deed het eigenlijk altijd.
Met zijn mobiel tegen zijn oor, slenterde Raven door het mulle zand. Een lichte glimlach stond op zijn gezicht. Aileen praatte honderd uit over wat ze de afgelopen dagen allemaal had mee gemaakt. Zo nu en dan sloeg haar stem over van enthousiasme. God, wat miste hij haar. Als hij niet op dit verdomde eiland had gezeten, dan had hij gewoon bij haar kunnen zijn. Dan had hij met haar naar de dierentuin kunnen gaan. Dan hadden zij dubbel gelegen van het lachen om het ‘baby’ aapje dat probeerde een banaan af te pakken van de ‘papa’ aap. “Is mama bij jouw?” De vraag overviel hem een beetje. Voor een moment keek hij naar Kate die naast hem liep en hem enigszins bezorgd aan keek. “Nee, lieverd, mama leeft niet meer.” zei hij op zachte, rustige toon. “Maar ze is altijd bij jouw!” riep Aileen, hij kon de tranen in haar stem horen. Dit was precies waar de ouders van Kate hem voor gewaarschuwd hadden. “Lieverd, luister. Ik weet dat mama vaak bij mij is, maar dat is mama niet echt. Dat is mama zoals ik me haar herinner. Als je je ogen sluit en aan mama denkt, dan kun jij haar ook zien.” zei Raven zacht. Kate pakte zijn hand vast, kneep er zachtjes in. Verdomme, waarom was dit zo moeilijk. “Echt waar?” hoorde hij Aileen zachtjes zeggen. “Echt waar!” zei hij. “Ik moet ophangen van oma. Ik mis je papa!.” “Ik mis jouw ook!” Met die woorden beëindigde hij het gesprek. Uit zijn broekzak viste hij een pakje sigaretten. Een slechte gewoonte die hij vier jaar geleden weer had opgepakt. Met de sigaret tussen zijn lippen liep hij verder. Heldere piano klanken deden hun intreden, overstemde het gekrijs van de meeuwen die boven het strand vlogen. “Ik dacht dat je zou stoppen.” zei Kate, terwijl ze hem met haar blauwe ogen doordringend aan keek. Hij haalde zijn schouders op, hij was ooit gestopt met roken voor haar maar dat ging hij niet nog een keer doen. Niet nu ze niets meer was dan een illusie.
Een gevoel van onbehagen overviel hem, iemand was zijn wereld binnen gelopen. Een meisje dat ergens achter aan leek te rennen. Wat het ook was ze kreeg het niet te pakken. Raven keek naar de plek waar Kate zo juist had gestaan, ze was verdwenen. Natuurlijk was ze verdwenen. Wanneer er iemand anders in zijn buurt was had hij genoeg controle over haar illusie om haar te doen verdwijnen. Simpelweg, omdat hij op zo’n moment echt niet wou dat ze er was. Zijn blik viel op het apparaatje dat langs kwam waaien. Ah, daar rende ze dus achter aan. Raven deed snel twee passen in de richting van het kleinood en griste het van de grond. Als hij iets langer had gewacht was het ding waarschijnlijk in het water beland. Hoewel hij normaal niet echt een behulpzaam type was, kon hij het niet over zijn hart verkrijgen iemands IPod te laten verzuipen. Voor hem betekende muziek alles en hoewel hij wist dat dit niet voor iedereen gold, was het niet iets wat hij van iemand af wou nemen. Tenzij ze er om vroegen natuurlijk, dan liet hij met alle liefde hun gehoor verdwijnen. Rustig liep hij op het meisje af. “Dit is zeker van jouw?” zei hij, terwijl hij haar de IPod voorhield.

Echt zin om sociaal te doen had Raven niet, maar hij kon moeilijk gewoon weglopen met haar Ipod. Of wel? Nee, dat was asociaal zelfs voor zijn doen. Met een onzeker glimlachje keek het meisje hem aan. Helemaal te begrijpen wat hij zei leek ze niet. Haar ogen werden groot en hij kreeg het idee dat ze het liefst hard weg wou rennen. Van hem mocht ze, dan kon hij tenminste rustig zijn wandeling hervatten. De wat onzekere dank u wel, maakte hem er van bewust dat Engels niet de moedertaal van het meisje was. Welke taal dit dan wel was, was hem een raadsel. Oké, niet helemaal. Afgaande op haar accent betrof het een Slavische taal. Pools, Bulgaars, Russisch? De woorden van het meisje trokken hem uit zijn gedachten. Anna dus. "Ik ben Raven." Officieel was het Ravelyn, tenminste dat was wat er op zijn geboorte akte stond. Zijn moeder had het een prachtige, echte Ierse naam gevonden. Zelf was hij er nooit zo enthousiast over geweest en hij was dan ook blij dat zijn ouders hadden besloten dat zijn roepnaam Raven was. Dat klonk toch iets mannelijker dan Ravelyn? Voor een moment aarzelde Raven. Het was raar als hij nu ineens weg zou lopen, aan de andere sinds wanneer trok hij zich daar iets van aan? Aan sociale normen en waarden had hij zich nooit echt gehouden. Ja, als hij met Kate was of met Aileen. Toch hield iets hem tegen om het meisje alleen achter te laten. Misschien was het het feit dat hij zich besefte dat hij hier voorlopig nog wel zit en het wel heel erg saai zou worden als hij helemaal niemand kende. "Waar kom je vandaan?" vroeg Raven. Wie weet kon hij haar taal wel een beetje spreken. Op het internaat waar hij had gezeten hadden redelijk wat buitenlandse kinderen gezeten. Hoewel hij nooit veel tijd met hen had doorgebracht, had hij toch zijn talenkennis uit kunnen breiden. Zijn talent om alles wat hij hoorde of zag direct te onthouden, hadden hem hier erg bij geholpen. Net as ze hem hadden geholpen bij het creëren van levensechte illusies. Een blik op de foto van de vriendin van de moordenaar van Kate, was genoeg geweest om haar in de droom van de man te doen verschijnen. Hij had hem willen laten voelen hoe het was om je geliefde te verliezen, alvorens hij hem vermoorden. Hij had hem de pijn willen laten voelde, die hij voelde.

Het meisje bevestigde zijn vermoede, ze kwam uit Rusland. Haar verontschuldiging, ging gepaard met een glimlach. “Geen probleem, als je wil kan ik Russisch praten?” zei hij in het Russisch. Zijn Ierse accent klonk enigszins door, maar dat deed het ook wanneer hij Engels sprak. Overigens was hij van mening dat Iers Engels duizend maal beter klonk dan Amerikaans Engels en misschien zelfs wel dan Brits. “Als je liever Engels weer leren, kan ik ook weer gewoon Engels leren.” voegde hij er met een glimlachje aan toe. Wow, was hij nou zojuist vriendelijk geweest tegen een wildvreemde? Dat was nieuw. Althans nieuw voor die nieuwe Raven, die veel weg had van de Raven die hij was voor hij Kate had leren kennen. Misschien was het door de onschuld die het blonde meisje uitstraalde. Het was niet zo dat hij haar direct vertrouwde, absoluut niet. Als je het hem vroeg was iedereen er toe bereid andere te pijnigen, wanner ze er zelf beter van werden. Dit meisje zou waarschijnlijk niet anders zijn. Toch voelde hij niet echt de behoefte vijandelijk tegen haar te doen.
Nogmaals stelde Anna haar voor, hij glimlachte naar haar. Vroeg zich af hoe het zou zijn om ineens op een eiland te zitten waar niemand jouw taal sprak. Het was al vervelend om hier te zitten terwijl je praktisch iedereen kon verstaan. Een bezorgde frons verscheen op Anna haar gezicht, haar vraag overrompelde hem enigszins. Hij was er niet aan gewend dat mensen door hadden dat hem iets dwars zat. Meestal interpreteerde ze zijn houding als nors of ongeïnteresseerd. Niet als droevig. “Ja, hoor.” zei hij. Het liefst zou hij nu weglopen, hij hield er niet van als mensen zich gingen bemoeien met wat er in hem afspeelde. Aan de andere kant zou dat juist wel erg opvallen en dan zou ze weten dat hij zwakte had. En wanneer mensen wisten dat je zwakte had, zouden ze daar misbruik van maken. “Hoe bevalt het je hier?” vroeg hij, het gesprek in een andere richting sturend.

Dat Raven Russisch kon praten was voor Anna duidelijk een hele opluchting. Hij glimlacht even vriendelijk naar haar, ergens was hij verbaasd dat dit hem zo gemakkelijk af ging. Het meisje vertelde hem dat ze genoeg Engels leerde en dat ze liever gewoon in haar eigen taal communiceerde. Iets wat hij zich op zich wel kon vorstellen, voor de meeste mensen was het leren van een vreemde taal nu eenmaal moeilijk en zelfs hij moest er toch enige energie in steken. Iets wat hij er op zich wel voor over had. Het spreken van meerdere talen was geweldig. De gesprekken die mensen voerde als ze in de veronderstelling waren dat niemand hen kon verstaan waren gewoon geweldig.
Het meisje leek niet helemaal te begrepen dat hij ineens van onderwerp veranderde. Iets wat hem enigszins verbaasde. De meeste mensen zouden toch kunnen bedenken dat hij gewoon liever niet verder door ging op het vorige onderwerp? Oké, sommige mensen zouden zich er niks van aan trekken maar dat was wat anders. Dat was gewoon asociaal. De woorden van het meisje deden hem fronzen. Nu ik de mensen wat beter begrijp? Waren de mensen hier zo anders dan de Russen dan? Nee, toch? “Waar kom je vandaan in Rusland?” vroeg hij, niet goed wetend hoe hij op al die andere informatie moest reageren. Raven was over het algemeen nooit zo geïnteresseerd in het levensverhaal van anderen. Al had Anna wel al iets meer interesse bij hem gewekt dan de meeste mensen. Ze was anders, al wist hij niet precies waarom en wat hij hier mee moest. [i]“Bevalt het jou hier ook? Mis jij mensen?” vroeg ze, het was duidelijk dat ze nieuwsgierig was naar zijn antwoord. Moest hij eerlijk zijn? Kon dat kwaad? Zou zij misbruik maken van wat hij haar vertelde? Op zich lag dat wel in de aard van de meeste mensen, maar hoe veel kwaad kon ze doen met de antwoorden op deze vragen? “Ik zat liever gewoon in Ierland, maar het is wel oké.” begon hij. “Het is wel interessant om andere mutanten te zien en te zien wat zij kunnen.” Oké, dat was vraag één, nu vraag twee. Die was moeilijker. Dat antwoord toonde aan dat hij toch enigszins een zwakte had, maar liegen en zeggen dat hij haar niet miste voelde als verraad. “Ja, ik mis mijn dochtertje, Aileen.” Natuurlijk, miste hij haar moeder ook maar die zou hij ook moeten missen als hij hier niet zat. “Wie mis jij? Of mis je niemand?” kaatste hij de vraag terug.

Leyazhye zei hem inderdaad weinig, maar Sint-Petersburg kende hij wel. Er zat daar een enorme universiteit en één van de zijn vrienden van het internaat was daar naar toe gegaan. Raven had de jongen al in geen jaren meer gesproken. Eigenlijk, had hij nauwelijks contact gehad met zijn vrienden sinds de dood van Kate. Zij hadden wel geprobeerd contact met hem te zoeken, maar hij had hen op afstand gehouden. Hij had geen zin gehad in een medelijden en op een gegeven moment hadden zij geen zin meer gehad in zijn botte gedrag. Op zich zeer begrijpelijk. “Ah, Sint-Petersburg is wel een mooie stad.” zei hij, terwijl hij zich enkele foto’s voor de geest haalde die hij ooit op Google voorbij had zien komen. Op zijn woorden dat hij zijn dochtertje miste begonnen haar ogen te stralen. Dat gebeurde wel vaker, er was iets met kleine kinderen dat de harten van sommige meisjes gewoon liet smelten. Een andere veelvoorkomende reactie als mensen erachter kwamen dat hij een kind had was verbazing, vrij logisch gezien het feit dat hij pas 21 was en Aileen al 5. Even keek Anna hem verbaasd aan, kennelijk had ze de vraag niet verwacht. Wat best vreemd was, tenslotte had zij hem zojuist exact dezelfde vraag gesteld. Uiteindelijk vertelde ze hem dat ze haar ouders miste, ze praatte zacht iets wat hem deed vermoede dat het niet iets was waar ze graag over sprak. Veertien jaar al? Dat was lang. Hoe oud zou ze zijn geweest toen ze stierven? 4 of 5? Wat zou er gebeurd zijn? “Het spijt me.” zei hij zacht, niet goed wetend hoe hij verder moest reageren. “Dat moet eenzaam zijn geweest.” Vervolgde hij na een korte stilte. Over eenzaamheid wist hij zelf ook wel het één en ander, hoewel zijn vader tot zijn twaalfde voor hem ‘gezorgd’ had hij zich als kind altijd alleen gevoeld. Veertien was hij geweest toen hij voor het eerst kennismaakte met het gevoel dat liefde heette. Voor hij al te diep weg kon zinken in zijn eigen gedachten trok het meisje zijn aandacht. Enthousiast vroeg ze naar Aileen, iets wat een glimlach op zijn gezicht deed verschijnen. Ja, zelfs Raven vond het leuk als mensen zo enthousiast praten over zijn kleine meisje. “Ze is net vijf geworden. Ze praat altijd honderd uit en ze is heel bijdehand. Wat dat betreft lijkt ze sprekend op haar moeder.” zei hij toch enigszins trots. “Ze woont nu bij de ouders van haar moeder.” Vervolgde hij, deze woorden kwamen er iets minder enthousiast uit dan zijn vorige. Hoewel hij de ouders van Kate op zich wel mocht had hij liever gehad dat Aileen gewoon bij hem was.

De woorden van Anna verbaasde hem. Niet alleen het verhaal zelf, maar ook het feit dat ze het aan hem vertelde. Voor een moment keek hij haar zwijgend aan. Hoe moest hij hier in hemelsnaam op reageren? Haar ouders waren doodgeschoten en daarna was zij mee genomen. Door wie was ze mee genomen en wat hadden ze met haar gedaan? Wat verward ging hij met zijn hand door zijn krullen. Hij was al niet goed in sociale situaties, laat staan dat hij wist hoe hij met dit soort situaties om moest gaan. Moest hij verder vragen? Of moest hij doen alsof hij niet gehoord had wat ze gezegd? Nee, dat was onbeschoft. Niet dat dat hem heel veel kon schelen, maar toch. “Waarom namen ze je mee? Omdat je een mutant bent?” vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij haar voor een moment onderzoekend aan keek. Nooit eerder had hij gehoord over mutanten die ontvoerd werden voor wat ze konden, maar ergens was het wel logisch. Voor normale mensen vormde zij een bedreiging en wat was een betere manier om een bedreiging uit te schakelen dan deze eerst volledig te kennen?
“Wat lief!” zei Anne enthousiast, hij glimlachte even naar haar. Ja, Aileen was lief. Ze betekende alles voor hem, daar was geen twijfel over. Hij knikte op haar volgende woorden. Natuurlijk was het jammer. Hij miste alle grote momenten in het leven van zijn dochtertje. Oké, niet alle. Hij was degene tegen wie ze haar eerste woordje had gezegd. Hij was degene die haar handje had vastgehouden toen ze haar eerste stapjes had gezegd. Hij was degene tegen wiens buik ze haar betraande gezichtje had gedrukt op haar eerste schooldag. Kate was degene die alles miste, hij was degene die slechts een deel miste. “Omdat ze geen mutant is, of wel maar dat weten we nog niet. Bovendien moet ik hier met wat dingen om leren gaan en de ouders van haar moeder vonden het niet verstandig als Aileen daarbij was.” Vertelde hij, dieper wou hij er niet op in gaan. Het ging Anna niet aan waar hij precies mee om moest leren gaan en waarom de ouders van Kate dachten dat hij een bedreiging voor Aileen en zichzelf vormde. Haar volgende woorden deden een lichte grijns op zijn gezicht verschijnen. Het was hem onderhand wel duidelijk dat Anna in haar leven weinig contact had gehad met andere mensen. In elk geval geen normaal contact. Het feit dat hij geen iPod nodig had om muziek te luistern besloot hij maar even te negeren. “Ja, graag.” zei hij. “Wat vind je een mooi nummer?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment vragend aan keek. Zelf vond hij de meeste muziek wel oké, natuurlijk had hij zo zijn voorkeuren en waren er een aantal artiesten wiens nummers hem totaal in trans konden brengen.

Het woord mutant leek bij Anna niet helemaal goed te vallen. Ze sloot voor een moment haar ogen en toen ze antwoordde op zijn vraag ontweek ze zorgvuldig de term die door de maatschappij aan hen gegeven was. Zelf had hij weinig problemen met het woord, het was niets meer dan een term. Mensen hielden er nu eenmaal van om dingen te benoemen. Iemand met autisme werd een autist genoemd, iemand wiens been geamputeerd werd gehandicapt. Ja, het waren nare termen en ze klonken negatief maar zo zat de wereld nu eenmaal in elkaar. De wereld werd versimpeld door het gebruik van termen. Termen die mensen in hokjes plaatste. Anna kon zichzelf dus veranderen in een slang, op zich best stoer als je het hem vroeg. Eigenlijk was het best heftig dat ze bijna haar hele leven onderdeel was geweest van een experiment. “Hoe ben je hier terecht gekomen?” vroeg hij. Zo ver hij wist werden er op dit eiland geen experimenten gedaan. Tenzij zowel Kate’s ouders als de schoolhoofden tegen hem hadden gelogen, maar deze kans achtte hij klein.
“Ja, ik heb haar net nog gebeld.” zei hij, terwijl hij een glimlach op zijn gezicht wist te toveren. Natuurlijk, was het fijn dat hij met Aileen kon bellen maar het was niet genoeg. Hij wou haar zien, hij wou bij haar zijn. Hij wou haar vrolijke lach zien wanneer ze uit school kwam. Anna leek blij dat te zijn met zijn interesse in haar muziek, ze zocht een nummer op en overhandigde het apparaatje aan hem. Hij deed in van de oortjes in. Keek naar Anna die hem vertelde dat het liedje van Lana was, Lana Del Rey. Echt groot fan van haar muziek was Raven niet, maar hij vond het ook niet vreselijk. Van dit liedje had hij overigens nog nooit gehoord, hij was toen het nummer uit kwam ook nog wat te jong geweest voor dergelijke muziek. Het liedje had iets melancholisch. Iets droevigs. Wat zou ze van het nummer vinden als ze het wel begreep? Waarschijnlijk nog steeds wel mooi, want het was mooi gezongen en de muziek was rustig maar toch. Hij begreep wel hoe het nummer haar kon kalmeren, de melodie was kalm. Hem viel op dat er weinig variatie in zag, maar dit was iets wat hij voor zich hield. Muziek had altijd een centraal punt in zijn leven gehad, al van jongs af aan had hij muziek instrumenten bespeeld al waren de meest denkbeeldig geweest. “Mooi nummer, heel rustig. Wel een beetje droevig.” zei hij, nadat het nummer was afgelopen. Hij deed het oortje weer uit en gaf haar het apparaatje terug. “Je houdt dus van muziek?” constateerde hij, misschien een beetje overbodig maar hij wist niet wat hij anders zou moeten zeggen.