There's no good in goodbye [Jynn & Raven]

Hans Zimmer - Time

Met zijn handen in zijn zakken gestoken slenterde Raven over het strand. Zijn capuchon had hij over zijn krullen getrokken en zijn blik had hij op zijn voeten gericht. Die lichtelijk wegzonken in het mulle zand. Het geraas van de wind werd overstemd door het geluid van een piano, die niet veel later gevolgd werd door een klein orkest. De donkere klanken zouden echter alleen hoorbaar zijn voor degene die zich binnen een straal van tien meter ten opzichte van Raven bevonden. Wat niet betekende dat zij zich écht bewust zouden zijn van het vreemde fenomeen. Ze zouden de muziek wel horen en ze zouden wel weten dat het ongebruikelijk was, maar ze zouden het niet toeschrijven aan iets bovennatuurlijks. Dat was het mooie van zijn illusies, ze waren levensecht. Zelfs wanneer ze nergens opsloegen, zou de kans nihil zijn dat iemand zich zou realiseren dat het om een verdraaide versie van de werkelijkheid ging. Het is als bij een droom, daar stel je ook geen vragen wanneer je ineens midden in de woestijn staat. Op een onverklaarde manier is het logisch.

Ravens blik werd getrokken door een kleine gestalte. De wind speelde met haar lange haren. Haar benen bungelde over de rand van de stijger. De golven sloegen kapot tegen haar  blote voeten. Met zijn handen in zijn zakken gestoken liep Raven op haar af. De planken van de stijger kraakte lichtelijk onder zijn gewicht. Het was niet het soort stijger dat gebouwd was voor zout water, laat staan dat het ding bestemd was tegen de hoge golven. “Hé.” Zijn stem klonk enigszins schor, alsof hij gisteren op een feestje hard had lopen schreeuwen. In werkelijk waren het zijn emoties die hem parten speelde. “Hey.” Met haar blauwe ogen keek ze hem stralend aan. Hij ging naast haar zitten, keek haar voor een moment zwijgend aan. Ze droeg niets meer dan een kort wit jurkje, dat sterk afstak tegen haar enigszins gebruinde huid. “Heb je het niet koud?” vroeg hij bezorgd.  “Koud?” Enigszins sceptisch keek ze hem aan. O ja. Raven beet op zijn lip, richtte zijn blik op de golven waarop witte schuinkoppen dansten. “Wat doe je hier?” Een bittere ondertoon was hoor baar in zijn stem. “Dat weet jij beter dan ik.” zei ze, terwijl ze hem met een zachte glimlach aan keek. Ze legde haar hand op de zijne, hij sloot zijn ogen. Godverdomme. Het was belachelijk dat hij na vier jaar nog geen controle had over haar illusie. In elk geval niet wanneer hij alleen of met Aileen was. Ergens begreep hij wel waarom zijn soort van schoonouders hem hierheen hadden gestuurd. Wat niet betekende dat hij hen dankbaar was, zeker niet. Hij had veel liever in Belfast gezeten met zijn dochtertje. “Waar denk je aan?” Haar stem trok hem uit zijn gedachten. “Aileen.” De naam van hun dochtertje deed een glimlach op haar gezicht verschijnen. “Hoe gaat het met haar?” vroeg ze, terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. “Dat weet ik niet, ik heb haar al een paar dagen niet meer gezien.” zei hij, schouderophalend. Niet omdat het hem niet kon schelen, maar omdat hij zichzelf geen houding wist te geven. “Waarom bel je haar dan niet?” Ja, waarom belde hij haar eigenlijk niet? Op het moment dat Raven zijn mobieltje uit zijn zak wou trekken, werd zijn aandacht getrokken. Iemand was zijn ‘wereld’ binnen gelopen. Zijn ogen scande het strand af, bleven rustte op een vrouwelijke gestalte. “Tijd om te gaan Kate.” zei Raven zacht. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze al weg was.

Hans Zimmer - Dream is Collapsing

Voor een moment staarde Raven naar de lege plek naast hem. Zijn handen balde zich tot vuisten. Het was alsof Kate steeds opnieuw van hem afgenomen werd. Telkens weer werd hij geconfronteerd met het feit dat ze er niet meer was. Met enige moeite wist hij zijn ogen los te maken van het donkere hout en ze te focussen op de gestalte die op hem af kwam lopen. Damn, hij had nog zo gehoopt dat het meisje gewoon door zou lopen. Als er iets was waar hij niet op zat te was het gezelschap. Zonder er enige moeite voor te doen, zette Raven een nieuw nummer in. Dat naar zijn idee, beter paste bij de sfeer van de situatie. Of beter gezegd de sfeer die hij wilde creëren. Eigenlijk was het nooit stil in zijn omgeving. Wanneer hij zelf niet speelde, creëerde hij altijd wel de illusie van muziek. Stiltes kon hij niet goed verdragen, bovendien hield hij van het effect dat muziek op mensen had. Niets is zo sfeer bepalend als muziek. Dat verklaard waarom er onder de beste films, zulke geweldige muziek staat. Het is de muziek die die films goed maakt, in combinatie met de verhaallijn maar toch. De stijger kraakte toen het meisje er voet op zette, kennelijk maakte het niet uit hoe zwaar je was dat gamellen ding maakte altijd bezwaar.  Tot zijn verbazing zei het meisje niks. Zwijgend ging ze op het uiteinde van de stijger zitten, niet ver bij hem vandaan. Hij was dus niet de enige die geen zin had in gezelligheid. Waarom ze hier dan was gaan zitten bleef hem een raadsel. Als je alleen wou zijn dan ging je toch niet daar zitten waar al iemand zat? Dat sloeg nergens op. Raven staarde naar de golven. Een onheilspellende blik verscheen in zijn helderblauwe ogen. Nu het meisje hier zat, kon hij haar net zo goed een beetje gaan uittesten. Aan de horizon liet hij een golf verschijnen die iets groter was, dan zijn voorgangers. Dat de golf steeds hoger zou worden, naarmate hij dichter bij de kust kwam was natuurkundig te verklaren. Het feit dat het in dit geval niet ging om een echte golf, deed er niet toe. Hoewel hij benieuwd was naar hoe het meisje zou reageren, hield hij zijn blik op de kustlijn gericht. Het was voor hem niet noodzakelijk om naar zijn eigen creaties te kijken. Ze bleven bestaan ook wanneer hij er niet naar keek. Zou het meisje de golf doorhebben? Vast wel hij kwam recht op haar af. Zou ze hem waarschuwen of zou hem gewoon laten zitten? Als ze een enigszins sociaal was zou ze hem er op wijzen dat als hij niet van de stijger af ging hij kleddernat zou worden. Want dat was wat er zou gebeuren wanneer, de ondertussen gigantische golf, de kust zou bereiken.

Als het meisje hem niet zou waarschuwen zou hij de golf dan gewoon over zich heen laten komen? Dan had hij wel een rede om boos op haar te zijn. Aan de andere kant dan moest hij de illusie creëren dat hij nat was. Hoewel hij niet perse de kou mee hoefde te nemen in de illusie, moest hij wel het idee wekken dat hij het koud had. Oké, op zich was het geen hardcore science maar toch. Het meisje gaf hem een tik op zijn schouder, melde hem op een licht geïrriteerde toon dat als hij niet doorweek wou worden hij nu van de stijger af moest komen. Snel kwam hij overeind en liep achter haar aan de stijger af. Eenmaal terug op het strand stak hij een sigaret op. Zijn blik hield hij op de zee gericht. Op de golf die steeds dichter bij de kustlijn kwam. De stijger kraakte gevaarlijk onder het gewicht van de golf. Verdween voor een moment volledig onder de enorme hoeveelheid water. Raven deed enkele passen achteruit, zodat hij straks niet tot zijn enkels in het water zou staan. Toen het water zich terug trok, werd duidelijk dat de stijger het niet had overleefd. De voorste drie palen waren gebroken en enkele planken waren door de kracht weg geslagen. Raven blies de ingehouden rook uit. “Dat is jammer.” zei hij, zonder zijn blik los te maken van de stijger. Natuurlijk, was hij zich er van bewust dat de stijger niet echt kapot was maar dat wist het meisje niet. Ze zou waarschijnlijk vreemd opkijken, als ze hier de volgende keer kwam en het gammele ding weer gewoon overeind stond. “Bedankt trouwens.” zei hij, waarna hij nog een trek van zijn sigaret nam. Eigenlijk was hij er wel weer klaar mee. Dat hele sociaal doen gedoe. Niet dat hij erg sociaal was geweest, hij had in totaal vijf woorden tegen haar gezegd. Al was het wel het meest wat hij tegen iemand had gezegd sinds hij hier was. Ja, oké tegen Kate had hij wel gewoon gepraat maar dat telde niet. Als dat telde moest je hem nog bijna een prater gaan noemen. Even overwoog hij om weg te lopen, maar dan zou het meisje er al wel heel snel achter komen dat de stijger niet echt kapot was. Dan zou ze misschien wel direct de link leggen tussen hem, de golf en de kapotte stijger. “Ik ben Raven, trouwens.” zei hij. Een klein, betekenisloos gesprekje kon hij nog wel aan. Daar was nog nooit iemand aan dood gegaan. Misschien ook wel, maar dat deed op dit moment niet ter zake.

Het meisje was duidelijk niet gesteld op rokers, want ze deed een stapje bij hem vandaan zodat ze geen rook in haar gezicht kreeg. Zwijgend staarde hij naar het water dat over de stijger heen spoelde, terwijl hij een trek nam van zijn sigaret. Dat de zwijger niet tegen de kracht van de zee kon, leek het meisje te frustreren. Met enige moeite wist Raven een lichte grijns te onderdrukken. Het was leuk om mensen een beetje te pesten. De snauw van het meisje, deed hem grinniken. Kennelijk was de stijger haar redelijk wat waard, ze zou wel blij zijn wanneer ze er achter kwam dat dat ding gewoon nog overeind stond. “Yeah sure.” zei het meisje, heel vriendelijk klonk het niet al klonk het ook niet onaardig. Niet dat hij het haar kwalijk nam, de stijger was kapot en hij had niet echt aardig op haar frustratie gereageerd.
Het meisje stelde zich voor als Jynn. Best een aparte naam eigenlijk, hij had wel eens van Lynn gehoord maar nog nooit van Jynn. Niet dat Raven, laat staan Ravelyn nou zo’n veel voorkomende naam was. Enigszins droog merkte het meisje op dat het nogal koud was. Hij knikte, al had hij er zelfs niet echt last van. “Ik ben wel benieuwd waar voor de kust van Amerika dit eiland ligt, dat het al zo snel winter wordt.” zei hij, terwijl hij zijn blik weer richting de zee liet dwalen. Zoals de meeste studenten was hij hier met een boot naar toe gebracht, hoewel hij lange tijd de koers had kunnen volgen was hij hem op een geven moment toch kwijt geraakt. Logisch, gezien het feit dat ze weken onderweg waren geweest en hij geen toegang had gehad tot de machine kamer. “Ben jij hier al lang?” vroeg Raven. Ergens was hij wel benieuwd naar hoe dit eiland in elkaar zat. Tenslotte, zou hij hier in elk geval het komende jaar doorbrengen. Pas wanneer hij enigszins had geleerd wat de gevolgen van zijn mutatie waren mocht hij hier weg. Niet dat hij weinig beheersing had over het creëren van illusies en het manipuleren van dromen. Zeker niet. Het enige aspect waar hij geen controle over had was Kate, haar illusie werd door zijn onderbewustzijn gecontroleerd. Als hij wou dat ze er was dan was ze er, ook als hij zelf niet wist dat hij wou dat zij er was.

Het werd hem al snel duidelijk dat Jynn niet zo geïnteresseerd was in waar het eiland precies lag, als hij. Heel interessant was het ook niet, maar hij was altijd benieuwd naar dat soort dingen. Hij vond het fijn om te weten hoe de wereld precies in elkaar zat, zodat hij zijn illusies hier beter op aan kon sluiten. Niet dat het noodzakelijk was voor de realiteit, maar het was wel handig vooral hier waar hij niet de enige was die dingen konden die niet hoorde. In de buurt van Canada? Daar zou ze nog wel eens gelijk in kunnen hebben. Dat zou in elk geval verklaren waarom de temperatuur al zo snel gedaald was. Voor een moment richtte hij zijn blik op de lucht, die bijna helemaal wit was zo dicht als de wolken zich op elkaar hadden gepakt. Het was het soort lucht die sneeuw voorspelde. Jynn vertelde hem dat ze hier sinds vorig jaar was, maar dat ze de eerste paar maanden van dit jaar was thuis gebleven. Nu was hij degene die zijn wenkbrauw optrok. Hij wist niet eens dat je van eiland af mocht, laat staan dat je langer weg mocht blijven. Vragen waarom ze langer weg was gebleven deed hij niet. Ten eerste omdat hij het idee had dat ze dit liever voor zich hield. Ten tweede omdat het hem weinig kon schelen. Echt interesse had het meisje nog niet bij hem weten te wekken. Het was grappig geweest om haar een beetje te pesten, maar nu was hij er eigenlijk wel weer klaar mee. “Gisteren.” zei hij. Hij wist dat het vrij ongebruikelijk was dat ze iemand van zijn leeftijd nog naar het eiland stuurde, maar tot nu toe was hij kennelijk nog niet opgevallen. Het waren Kate’s ouders geweest die contact hadden gezocht met de school, nadat ze tot de conclusie waren gekomen dat het een beetje uit de hand aan het lopen was. Raven was hier dan ook niet omdat hij niet om kon gaan met zijn mutatie. Nee, want dat kon hij bijna moeiteloos. Het was het feit dat hij de gevolgen niet meer inzag van het gebruik van zijn mutatie. Oké, er was een deel van zijn mutatie waar hij geen controle over had en dat was Kate. “Hoe is het hier?” vroeg hij. Hij was wel benieuwd naar het eiland waar hij de komende maanden door zou moeten brengen.

Raven nam een laatste trekje van zijn sigaret, liet hem daarna in het zand vallen en trapte hem uit. Zijn blik had hij weer op de zee gericht, nadat hij het kleine knikje had gezien dat Jynn had gegeven als antwoord op zijn vraag. Spraakzaam, waren ze beide niet. Ondanks het feit dat hij eigenlijk weinig zin had om sociaal te doen, besloot hij dat het toch wel handig was als hij het nog even vol zou houden. Jynn was al langer op het eiland dan hem en ze zou hem vast wel iets nuttigs kunnen vertellen. Iets was hem kon helpen om de tijd hier door te komen. Nadat hij haar vroeg hoe het hier was, richtte hij zijn blik ook weer op haar. Net op tijd om te zien dat ze haar schouders ophaalde. “Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik vind het zelf niet verschrikkelijk. Ik word hier gelukkig niet gepest. Maar aan de andere kant, iedereen heft wel iets meegemaakt. Soms moet je oppassen. En iedereen is mutant, dus er gebeuren nog wel eens rare dingen. Maar je moet het zelf maar zien denk ik.” antwoorde ze. Nu was hij het die kort knikte. Rare dingen? Daar kon hij zich wel in vinden. Hij hield wel van een beetje avontuur en het sprak voor zich dat hij van rare dingen hield. Hij hield van het creëren van dingen, die eigenlijk net niet geloofwaardig waren. Die ongeloofwaardigheid, zorgde juist voor de uitdaging. Tot nu toe was het hem keer op keer gelukt om mensen te laten denken dat wat ze zagen in zijn buurt de werkelijkheid was. Hoe konden ze ook anders? Niet mutanten, zouden nooit gokken dat wat ze zagen veroorzaakt werd door iemand die zo veel op hen leek. Zouden mutanten hem wel door hebben? Nee, niet direct. Misschien dat als hij iets heel onverwachts liet gebeuren, ze wel door zouden hebben dat iemand zijn krachten gebruikte? Ach, hij zou er vanzelf wel achter komen, zoals zij al had gezegd. Natuurlijk had hij het stukje gehoord over het pestte, maar tot nu toe interesseerde het meisje hem nog niet genoeg om hier verder naar te vragen. Hoe bot het ook klonk, het boeide hem gewoon niet. Andere mensen boeide hem meestal niet zo. “Hoe oud ben je?” Raven, trok zijn wenkbrauw op. Waar kwam die vraag ineens vandaan? “Je ziet er vrij oud uit om nog hier naartoe te worden gestuurd.” legde Jynn uit. Voor een moment dacht hij na. Om haar nu te vertellen, dat hij de controle over zijn mutatie enigszins verloren was nadat zijn vriendin overleden was. Nee. “Ik denk dat ze me gewoon nooit echt opgemerkt hebben. Ik volg de meeste lessen hier ook niet, alleen degene over mutanten.” zei hij, schouder ophalend. Ja, de meeste vakken had hij op het internaat al gehad. Over mutanten wist hij slechts weinig, in normale bibliotheken stonden er geen boeken over ‘hun soort’ en de vader van Kate had hem nooit heel veel verteld. “Wat is jouw mutatie?” vroeg hij, nadat er een korte stilte was gevallen. De enige twee mutaties die hij kende, waren die van hem en die van Kate’s vader; het besturen van het weer. Natuurlijk, kon hij zich wel een paar mutaties voorstellen. Het soort mutaties waarover je las in boeken en die je zag in films. Het besturen van één van de vier elementen, enorme snelheid en shapeshifting.

Dat hij niet gezegd had hoe oud hij nu eigenlijk was, realiseerde hij zich pas nadat hij de woorden al uitgesproken had. Moest hij alsnog zeggen dat hij eenentwintig was of begreep ze nu wel dat hij niet een standaard leerling was? Op zich zij leeftijd sowieso niet heel veel, het was niet meer een getal. Sommige kinderen van vijftien hadden al veel meer levenservaring dat mensen van dertig. Het lag er maar net aan onder wat voor omstandigheden ze waren opgegroeid en met welke gruwelijkheden zij in hun leven geconfronteerd werden. “Maar om je vraag te beantwoorden, ik ben 21.” zei hij, uiteindelijk toch. Het kon geen kwaad als ze wist hoe oud hij was.
Omdat Raven toch ergens wel nieuwsgierig was naar andere mutanten, vroeg hij Jynn wat haar mutatie was. De vraag lokte een emotieloos gegrinnik uit bij Jynn, waarna ze hem zij op te letten. Hij trok zijn wenkbrauw kort op, om haar vervolgens afwachtend aan te kijken. Langzaam begon haar lichaam te verdwijnen. Het leek simpelweg op te lossen. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht, hij kon dat ook. Oké, hij kon niet echt onzichtbaar worden maar hij kon wel de illusie wekken dat hij dat was. Al vond hij het vaak makkelijker om zijn uiterlijk gewoon een klein beetje aan te passen. Bovendien was hij altijd alleen maar onzichtbaar voor de mensen binnen zijn wereld en aangezien zijn wereld meestal maar een meter of twintig besloeg waren er genoeg mensen die hem wel konden zien. Jynn begon te spreken, het was vreemd om haar stem te horen en haar niet te kunnen zien. Het talent om mensen in elkaar te slaan? Dat klonk best interessant moest Raven toe geven. Een mutatie die iemand in staat stelde om goed te vechten. Het vervolg van haar verhaal zorgde ervoor dat hij nu toch wel enigszins nieuwsgierig werd naar Jynn. Dus ze had iemand in elkaar geslagen, hierop school? Wie en waarom? Waren de mensen hier zo irritant? Oké, als je een kort lontje dan ging iemand al snel te ver maar goed dat hij zich tot nu toe redelijk had ingehouden. Raven had een talent voor op mensen hun zenuwen werken, hij vond het gewoon grappig. “Dat is best awesome, goed kunnen vechten dankzij je mutatie. Gebruik je een bepaalde techniek of meerdere?” vroeg hij, omdat hij toch enigszins benieuwd was naar wat ze precies kon. Jynn werd weer zichtbaar en vertelde hem dat de stijger de enige plek was waar ze rust kon hebben, oeps. Wat zijn mutatie was? Voor een moment dacht Raven na. Zou hij gewoon eerlijk zijn? Of zou hij gewoon wat bedenken? Op zich kon hij praktisch elke mutatie nabootsen, alleen zou het om een illusie gaan. Nee, hij kon best eerlijk zijn dat was zij ook geweest. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht. Ook hij ging haar een kleine demonstratie geven. Zonder enige twijfel liep hij naar waar zojuist de stijger had gestaan. Aangezien ze er zojuist beide op tijd af waren gegaan, had hij alleen de optische illusie van het verdwijnen van de stijger gecreëerd. Beter gezegd, je zag hem alleen niet hij stond er wel. Dat zou sowieso zo zijn, alleen hij kon de illusie zo creëren dat je wel het idee kreeg dat je in de zee stond wanneer je op het ding stond. Raven liep de stijger op; wetend dat het eruit zo zien alsof hij enkele meters boven het water liep. “Kom.” zei hij, een brede grijns stond op zijn gezicht. “Je plekje is niet echt weg. Ik ben in staat illusies te creëren, ik kan je praktisch alles laten zien, horen en voelen wat ik maar weer. Zelf zie ik ook wat ik creëer, ik kan als het waren mijn eigen wereldje creëren en iedereen die er in staat ziet en hoort wat ik ziet en voelt wat ik wil dat ze voelen.” Legde hij rustig uit. Waarna hij de illusie die hij over de stijger heen had gelegd ophief, waardoor het ding weer zichtbaar was. Hopelijk was ze niet heel boos dat hij de stijger had laten verdwijnen, wat hij had weinig zin in ruzie met iemand die belachelijk goed kon vechten. “En ik kan dromen manipuleren. Het klinkt vrij saai, maar dromen hebben een grotere impact op mensen dan je zou denken.” Dat hij er mensen mee kon vermoorden, hield hij nog maar even voor zichzelf.

Dokters en andere slimmeriken? Hadden ze haar onderzocht? Maar waarom, omdat ze mutant was? Zouden er veel mutanten zijn die onderzocht werden en had hij gewoon het geluk gehad niet één van het te zijn? Of werden de meeste mutanten niet aan onderzoeken onderworpen en had zij gewoon pech gehad? “Waarom hebben ze jouw onderzocht?” vroeg Raven, die nu toch wel oprecht benieuwd was naar wat Jynn te vertellen had. Gewoon omdat hij weinig wist over mutanten. De enige mutanten die hij kende waren Kate’s vader, Jean en Jamie.
Jynn’s mond viel open. Kennelijk had ze niet verwacht dat hij haar kon doen laten geloven dat haar plekje weg was, terwijl die er in werkelijkheid gewoon nog stond. Oké, waarschijnlijk zou niemand dat verwacht hebben. Ondertussen had Raven de krakkemikkige stijger weer doen verschijnen. Iets in Jynn’s houding veranderde. Het was duidelijk dat ze niet zo enthousiast over zijn actie was als hij zelf, jammer. “Grappig hè, mensen lekker pesten met je mutatie. Fucking jerk.” snauwde ze, terwijl ze vlak voor hem ging staan. Voor een meisje van haar lengte zag ze er nog best wel gevaarlijk uit, niet dat Raven hier erg van onder de in druk was. Ergens vond hij het wel grappig, al was hij zich er wel degelijk van bewust dat dit misschien niet de meest handige instelling was. “Ha ha, fucking grappig.” siste ze. Het was duidelijk dat het haar moeite kosten om haar woede onder controle te houden. Even aarzelde Raven, wat zou hij doen? Nog wat meer olie op het vuur gooien of proberen het te doven. Aan de ene kant was hij wel benieuwd naar wat het meisje in huis had en hoe ze om zou gaan met de illusies die hij op haar los kon laten. Dat ze wist dat hij met haar perceptie kon spelen, betekende niet dat het minder angstaanjagend of pijnlijk werd, zeker niet. Wanneer hij de illusie zou wekken dat haar hart sneller of langzamer zou kloppen dan ze gewend was, was de kans groot dat ze gewoon in paniek zou raken. En wanneer hij haar het idee zou geven dat haar arm in de fik stond, zou dat zeker niet minder pijn doen omdat ze wist dat het niet echt was. Aan de andere kant, Jynn was kennelijk een ware vechtersbaas en de kans was groot dat de directie het niet heel erg kon waarderen als hij straks in de ziekenzaal belanden en zij schijnbaar ongeschonden was. “Sorry. Het was niet mijn bedoeling om je boos te maken, ik vind het soms gewoon leuk om mensen een beetje voor de gek te houden.” zei hij uiteindelijk rustig. Waarschijnlijk was het niet voldoende haar te kalmeren, maar het was in elk geval beter dan alsnog een golf over haar heen te laten slaan.