Good food is good mood.

Wanneer dat de jongen naar het cafetaria was gegaan, was het er al redelijk druk. Het was dan ook bijna lunchtijd dus iedereen wilde wat komen eten. Met dikke tegenzin was de jongen er ook heen gegaan, maar het was niet zijn favoriete plek. Je zou denken dat het kwam door het vele volk, maar daar kon hij nog mee leven. De geuren die er hingen, maakten het moeilijk en dat hield hem voor tegen om erheen te gaan.
Het was dat hij nog niet zo lang op het eiland was, zijn eerste week was nog maar net in gegaan. Daarom dat hij naar het cafetaria was gegaan om te laten zien dat hij gewoon was zoals iedereen. Hij wilde niet bekend staan als ‘die ene die nooit komt eten’.
Wanneer hij in het cafetaria was, nam hij een plateau en een bord zodat hij vervolgens kon aanschuiven. Er was een ruime keuze aan vanalles en nog wat, maar niet iets dat gelijk zijn aandacht trok dus nam hij maar random wat eten.

Dario wist nog steeds niet hoe het kwam dat het normale menselijke eten er niet meer smakelijk uit zag. Misschien kwam het omdat hij de afgelopen jaren niet meer echt vast voedsel had gegeten en al helemaal niet gekookt. De geur alleen al stond hem niet aan, maar hij moest eten. Met tegen zin had hij dan ook staan aanschuiven omdat zijn maag aan het klagen was. Veel had hij de afgelopen dagen niet meer gegeten en als hij het probeerde dan was het er redelijk snel weer uit. Ze hadden hem echter aangeraden om niet op te geven en te beginnen met kleine beetjes, maar eigenlijk wilde Dario het helemaal niet. De enige reden dat hij het probeerde was omdat zijn andere optie nogal lastig kon worden.

Zijn aandacht werd echter getrokken door het meisje dat naast hem was komen staan. De reden dat hij naar haar keek, kwam vooral door de hand die op zijn rug werd geplaatst en naar zijn schouder ging. Oogcontact volgde nadien al snel en een grijns kwam op zijn gezicht. In eerste instantie dacht hij dat ze het over hem had, wat kwam door de aanraking, maar voor dat Dario er wat over kon zeggen, liet ze weten dat hij verkeerd zat. Lachend schudde hij zijn hoofd terwijl hij weer weg keek. ‘Voor even trapte ik erin,’ zei hij eerlijk.
Zijn lunch had er goed uit gezien voor haar en ze wilde dat ze het zelf had gepakt. Een snelle blik richten hij op zijn eten, maar hij kon zich niet voorstellen dat ze het er lekker vond uitzien. Sterker nog, hij had helemaal geen zin meer op te eten. Alsof zijn eetlust volledig was verdwenen. ‘Als je het wilt, kan je het hebben. Ik denk niet dat ik het binnen ga krijgen,’ stelde hij voor. Zijn eetlust was ineens weg geweest, maar hij zocht er niets achter. Het was goed dat hij geen honger meer had. Zijn probleem was dan gelijk verdwenen.

De afgelopen jaren had Dario dan misschien een gebrek gehad aan sociaal contact, maar hij deinsde er niet van weg. Hij had nooit echt mensen gehad die hij kon benoemen als vrienden, maar daar kon misschien verandering in komen. Mits hij zelf besloot dat het menselijke leven hem aan stond. In elk geval was het goed dat niemand op het eiland hem kende, dan kon niemand hem judgen en dat was goed. Hij werd niet gelijk beschouwd als de freak onder de mutanten en het gaf hem een tweede kans.
Dario had gewoon vriendelijk gereageerd toen een meisje hem benaderde. Hij gaf eerlijk toe dat hij bijna in haar grap was getrapt en hij probeerde simpelweg aardig te zijn voor haar. Ze beaamde achteraf wel dat hij er ook niet slecht uitzag en kort grinnikte hij. ‘Ik raad het je niet aan,’ zei hij. Nee, als ze honger had kon ze toch beter gaan voor de cupcakes op haar plateau. Maar wie weet was mens nog lekker. Als hij zou zeggen wat hij graag at zou hij vreemde blikken krijgen.

Het was vreemd geweest dat zijn honger gewoon was verdwenen, maar de jongen kon er alleen maar blij mee zijn. Zelfs het eten dat hij al genomen had, moest hij niet terug weg leggen want het meisje wilde het hebben. Aangezien dat hij het niet zou opeten, mocht ze het hebben. Anders werd het toch maar verspild. Ze leek in elk geval blij te zijn met Dario zijn aanbod. Een glimlach kwam op zijn gezicht. Hij gaf het dienblad dat hij genomen had aan haar en gelijk zetten ze er verschillende cakejes op. Bij het zicht trok hij één wenkbrauw geamuseerd op. ‘Was één niet genoeg?’ vroeg hij haar, maar hij veroordeelde haar niet. Als ze graag veel cupcakes had moest ze die nemen. Misschien was ze gewoon een zoetebek of was het voor het eerst in haar leven dat ze zoveel kon eten. Je wist maar nooit wat iemand had meegemaakt.
Wanneer dat ze vroeg om ergens te gaan zitten knikte Dario kort. ‘Sure.’ Zijn ogen gleden over alle tafels op zoek naar één die nog vrij was en wees er vervolgens heen. ‘Daar is nog plek,’ en met die woorden begaf hij zich naar de tafel. Het zou zonde zijn als ze hun plek kwijt speelde omdat ze te laat waren. Daarom dat Dario alvast besloot om er te gaan zitten. Als het meisje nog meer eten wilde nemen kon ze dat nog doen.
‘Ik ben trouwens Dario,’ stelde de jongen zichzelf voor wanneer het meisje zich bij hem voegde.

Als Dario zowat iedereen in het oog hield, zag hij hoe de meeste mensen één cupcake namen, maximum twee, maar het meisje dat zich later voorstelde als Kira… zij had er net wat meer genomen. Ze nam geen genoeg met maar één cakeje en kort moest hij daarom lachen. ‘Doe wat je wilt zou ik zeggen,’ sprak hij met een glimlach. Al bestond heel haar maaltijd uit de zoete cakejes, wie was hij om daarover te oordelen?
Ze hadden geluk dat er nog ergens een tafel vrij was, waaraan dat ze plaats konden nemen. Anders waren en nog lege ruimtes geweest aan andere tafels, maar dat zag hij niet direct zitten. Te veel kans dat er een gesprek met meerdere mensen op gang zou komen. Zoals het momenteel was, vond hij het prima.

Het meisje stelde zichzelf uiteindelijk voor als Kira, nadat Dario hetzelfde gedaan had. Het was wel zo handig om te weten wie je over je had zitten, wanneer dat je een gesprek aan het voeren was. Blijkbaar was ze zelf nog zeer nieuw op de school. Als hij haar mocht geloven nog maar iets van de tien minuten. Wanneer dat de jongen dat hoorde trok hij zijn wenkbrauwen op. Ze moest wel echt honger hebben gehad als ze gelijk naar het cafetaria was gegaan.

Smakelijk was ze aan haar eten begonnen terwijl Dario niets anders kon doen als toekijken. Het was niet gelijk iets waar hij op wilde toekijken, dus in de plaats daarvan keek hij om zich heen. Overal was er echter iemand aan het eten, wat het zeer moeilijk was om echt een punt te vinden. Zijn handen had hij in de jaszakken van zijn vest gestoken. Wanneer dat ze vroeg of hij al lang op het eiland zat schudden hij even zijn hoofd. ‘Dit is mijn eerste week nog maar,’ zei hij eerlijk en even keek hij haar aan.
Het was ongemakkelijk om mee aan tafel te zitten met iemand die een volle plateau voor haar neus had staan, terwijl je zelf niets had. ‘Dat maakt ons dan samen newbie’s, al lijk jij je al redelijk comfortabel te voelen hier.’ Het had er niet naar uitgezien dat ze zich slecht of ongemakkelijk voelde in haar nieuwe omgeving. Dario zou het bijna een luxe noemen, want hij voelde zich niet voor de volle 100% thuis, zelfs niet voor 80%. Alles aan heel de situatie klopte niet, maar hij hoopte dat het eraan lag omdat het nieuw was.

Allebei waren ze nieuw en dat maakte alles misschien wat makkelijker. Dario was van mening dat je jezelf moest gedragen als je nog maar net ergens was om een goede indruk na te laten. Hij zou niet willen dat iedereen zich gelijk tegen hem zou keren. Dat hij iemand tegenkwam die nieuw was zoals hem, kon betekenen dat ze er ook zo over dacht. Natuurlijk kon hij helemaal mis zitten, maar een gesprek voeren verliep zo wel makkelijker. Ze leek zichzelf anders prima op haar gemak te voelen, maar als hij haar moest geloven kwam dat door het eten. Geamuseerd trok hij zijn wenkbrauw daarbij op. ‘Dat zie ik,’ sprak hij.

De jongen had opgekeken wanneer het meisje ineens naar een tafel was gegaan om de soep daar mee te nemen. Had ze zelf niet al genoeg eten of kon ze zelf geen eigen kom gaan halen? Het was allemaal zeer vreemd en werd nog vreemder toen het voor zijn neus werd gezet. Gelijk hield Dario zijn handen was op om aan te geven dat hij het niet moest hebben. ‘Nee da-,’ maar verder dan dat kwam hij niet meteen. Ze zei dat hij vast wel tomatensoep lusten en ook al was dat absoluut niet het geval, wilde hij er gelijk aan beginnen. Dario wist dat het niet goed was, misschien was het dan wel een vloeistof, maar met groeten had hij het al helemaal moeilijk.
Toch wist Dario niet wat hem overkwam. Hij stak de lepel in de soep en vervolgens verdween die in zijn mond. Enkel de smaak… hij was er zeker van dat zijn maag nog zijn beklag ging doen, maar toch bleef hij eten.

Dario keek op van zijn soep toen ze aan het vroeg waarom dat hij op Genosha zat. De lepel waarmee hij aan het eten was liet hij zakken en legde hij neer. ‘Laten we zeggen dat ik uit mijn huis ben gegooid en ze me dood willen,’ beantwoordde hij de vraag wat vaagjes. Wat hij vertelde waren de grote lijnen en dat leek hem voldoende om toch een goed antwoord te geven. Ze wilde weten waarom hij er was en dat was waarom. Hij had geen plek meer om heen te gaan en waarschijnlijk waren ze achter zijn bestaan gekomen of iets in die richting. ‘Ik neem aan dat jij hier niet enkel bent voor het eten?’ vroeg hij vervolgens om de aandacht van hem weg te krijgen en het over haar te hebben. Dario wilde niet in te veel detail vertellen over zichzelf. Wat geïnteresseerd keek hij haar aan, maar ondertussen voelde hij zijn maag al klagen door de vloeistof die erin kwam. Zijn tanden klemde hij op elkaar in een poging het te negeren. Dario had moeten weten dat het geen goed plan was om te beginnen aan die soep, maar waarom had hij er ook zoveel zin in…

Dario moest toegeven dat hij het wel aangenaam vond om te spreken met het meisje. Misschien kwam het omdat het lang geleden was dat hij nog eens een normaal gesprek had gehad. Hij miste de stilte van de natuur en het alleen zijn ook wel, maar het had zijn charmes om te spreken met iemand. Het moest zo niet heel de dag zijn, maar voor dan was het aangenaam. Zeker omdat het een luchtig gesprek werd en het meisje hem eigenlijk niet kende. In zijn geboortedorp zou het helemaal anders zijn geweest, daar hadden ze waarschijnlijk niet eens gesproken met hem.

Het meisje wilde meer weten over zijn situatie thuis nadat hij erover verteld had. Hij begreep het wel, maar besloot om een hoop weg te laten. Dat waren haar zaken niet. ‘Het was mutatie gerelateerd. Ik werd al niet volledig geaccepteerd en blijkbaar is het verboden iemand vast te binden aan het schoolgebouw,’ zei hij schouderophalend. Hij probeerde zoveel mogelijk details voor zichzelf te houden omdat hij niet gelijk zin had om alles uit te leggen. Natuurlijk kon hij vragen gewoon onbeantwoord laten als die kwamen. Ondertussen nam hij nog een kleine hap van de soep, maar elke hap zorgde ervoor dat zijn lichaam protesteerde en toch wilde hij ervan eten.
Dario besloot ook naar het meisje te vragen en het bleek dat ze hier niet alleen was aangekomen. De jongen trok nieuwsgierig zijn wenkbrauw op en keek haar aan. ‘Met hoeveel?’ vroeg hij aangezien dat ze het had over enkele. Het moest leuk zijn om  te weten dat je niet ineens helemaal alleen was op een vreemde plaats. Al leek het meisje sociaal genoeg om daar geen moeite mee te hebben.

Wanneer dat ze vertelde dat ze vuur kon sturen knikte hij even kort. ’Moet handig zijn om te kunnen.’ Ondertussen was zijn soep ook op en duwde hij het bord van hem weg. Hij voelde zijn maag rommelen, maar het kwam niet door de honger. Het was meer zijn maag die niet blij was met de inhoud. Dario voelde zich niet meer volledig in orde. ’Ik had die soep niet mogen eten,’ mompelde hij zacht, tegen niemand in het bijzonder. Waar had hij ook met zijn gedachten gezeten, hij wist dat het een slecht effect had op hem. Het zorgde ervoor dat hij misselijk werd, maar hij wilde niet van tafel gaan omdat hij zijn eten niet binnen kon houden. Wat moest Kira dan wel niet van hem denken?

Ook al was het een paar jaar geleden dat ze hem eigenlijk uit huis hadden gegooid, of zo had het gevoeld voor hem. Hij had zelf besloten om weg te gaan nadat iedereen zich tegen hem keerde. ’Zelf op een school voor mutanten kan je bezien worden als iets onnatuurlijk,’ zei Dario nog schouderophalend.
Kira leek in elk geval zijn mening te delen, ze vond het ook grappig dat hij iemand vast geboden had aan het schoolgebouw. Bij haar opmerking moest hij zelfs even kort grinniken. ’Ik denk dat je anders zou reageren moest je de details weten,’ zei hij grijnzend. Achteraf was hij ook tot de conclusie gekomen dat het geen slim plan geweest was van hem, maar het had niemand pijn gedaan. Mensen trokken echter snel conclusies. Waarschijnlijk waren er zelfs mensen geweest die hadden gedacht dat hij de jongen had willen op eten. Zelfs al was mens niet iets wat hij wilde eten. Langs de andere kant wist je niet hoe een mens zou evolueren. Misschien dat hij wel eens een mens zou hebben binnen gewerkt, als hij nog een paar jaar langer in het bos had kunnen leven.

Om het niet heel de tijd over zichzelf te hebben, besloot hij ook interesse te tonen in het meisje en een vraag te stellen. Ze was met nog andere aangekomen op het eiland en daar ging zijn vraag over. Met hoeveel waren ze precies? Het waren in elk geval meer dan hij verwacht had. Er waren nog vier anderen en ze hoopten dat er uiteindelijk nog twee bij gingen komen. ’Met zeven in totaal? Dat is een hoop,’ zei hij vol verbazing. Hij had de laatste jaren alleen geleefd en zij met nog vier anderen. Van verschillen gesproken. ’En komen jullie allemaal overeen?’ vroeg hij.
Wanneer dat ze ook spraken over de mutatie van het meisje en dat ze zei vuur te kunnen besturen, had hij ook interesse laten tonen, maar de soep begon ook zijn werk te doen. Dario kreeg een misselijk gevoel en probeerde het in eerste instantie te negeren, maar na een tijd ging het ook gewoon niet meer. Zo eerlijk als hij was moest hij het dan ook melden, want als het verkeerd ging, zou hij toch liever niet aan tafel blijven zitten.

Er werd gevraagd of hij allergisch was, maar dat was niet het geval. Dario kon er simpelweg niet meer tegen, ook al at hij het als kind regelmatig. Vier jaar leven als spin veranderde veel aan je leefgewoonten. Gelijk wanneer dat ze doorhad dat hij er niet goed uitzag, werd Dario bij zijn pols gegrepen door het meisje en weggetrokken van de tafel.
Het meisje vroeg hem waarom dat hij iets at waar hij niet tegen kon en eerlijk, hij wist het zelf ook niet. Daarom kon hij niet anders als zijn schouders ophalen. Hoe dom moest het ook niet klinken. Zijn maag was het niet gewend om die voedingsstoffen binnen te krijgen en dat wist hij. ’Geen idee, ik kon er gewoon niet afblijven,’ sprak hij eerlijk tegen het meisje. Dit was zijn slechtste idee geweest sinds hij op het eiland was. Het was voor hem de laatste keer dat hij de kantine nog eens binnen zou gaan, dan kwam hij zeker niet meer in de verleiding, zelfs al was het de eerste keer dat het gebeurde. Volgende keer zocht hij wel gewoon ergens naar een wild hert of iets anders wat het eiland hem te bieden had. Dat zou iets zijn dat zijn maag wel ging appreciëren. Enkel moest het meisje dat niet weten.
Dario volgde daarom maar gewoon braaf naar de WC’s, wat nog niet zo een slecht idee was. Toch hield hij alles veel liever binnen dan dat het er weer uit ging komen, zelfs al wist hij dat het voor hem beter was om de soep niet meer in zijn systeem te hebben zitten.