Good food ends with good talk

 Kallista had de verhalen en de aankondigingen en zelfs de roddels opgevangen en gehoord en om de een of de andere reden hadden ze toch wel enige indruk gemaakt op haar dagdagelijks bewegingspatroon. Zo probeerde ze om op tijd terug op haar kamer te zijn, tot grote verveling van haar kamergenoot en probeerde ze om nooit ergens helemaal alleen naartoe te gaan. Soms zorgde ze er bijvoorbeeld voor dat er vrienden met haar meegingen, andere keren probeerde ze om zich in een grotere groep ergens naartoe te begeven en nog andere keren ging ze gewoon niet om zeker geen risico’s te lopen. Misschien leek dat paranoïde maar als je andere personen zag gaan met hun maatregelen was Kallista nog iemand die er redelijk rustig onder bleef. En dan waren er natuurlijk degene die als gekken besloten hadden om alleen achter de badguys aan te gaan, of dat was toch wat de roddels die ze gehoord had haar verteld hadden. Moest Pyra de hoofdpersoonlijkheid geweest zijn, had zij zich hoogstwaarschijnlijk in de groepje bevonden. Maar Kallista was nu eenmaal iemand die liefst van al aan de ‘veiligere’ kant van de muur bevond.

Ze was op weg naar de cafetaria om iets om te eten te halen. Ze had net een hele voormiddag in de bibliotheek doorgebracht om wat leerstof in da hoofd van haar te rammen. Dankzij een recent bezoek van haar tweede persoonlijkheid had ze namelijk een hele portie lessen gemist die ze nu natuurlijk wou inhalen. Ze zou zichzelf niet willen omschrijven als een streber maar goede punten halen stond redelijk hoog op haar to-do-lijstje. Op haar kamer was het niet echt de ideale leeromgeving met haar kamergenoot die lag te rotten in zijn bed, alleen of niet alleen afhankelijk van welke dag van de maand het was. Het was redelijk rustig in de gangen, sinds het nieuws van de verdwijningen was het kalmer geworden in het schoolgebouw en een deel van de studenten kwamen gewoon niet meer naar school terwijl een ander deel gewoon niet meer uit zijn kamer kwam uit rebellie of uit angst. Het was een raar iets, leven in tijden van geweld en angst. Het veranderde de hele atmosfeer van een school. Het ging van een aangename omgeving naar iets waar de angst en rebellie bijna op te snuiven was. Het deed wel niets om Kallista’s vrolijke humeur te temperen en met een vrolijke pas stapte ze de cafetaria binnen om een tas soep en een broodje op haar plateau te plaatsen. Ze keek even rond op zoek naar een plaatsje, Kalli had een hekel aan alleen zitten maar ze wou ook geen groepjes in het midden van een gesprek storen. Er zaten meerdere groepjes van 3 of meer personen verspreid over de gehele cafetaria, dat was het eerste da Kalli opviel en meteen daarna zag ze een persoon alleen zitten. Voorzichtig wandelde ze in die richting waar ze dan haar plateau op tafel neer plaatste. “Vindt je het erg als ik me er bij zet?” vroeg ze met een vriendelijke aangename toon. Terwijl ze geduldig wachtte op antwoord haalde ze haar tas met boeken van haar schouder af en plaatste die aan haar voeten voor ze er een flesje water uitviste om mee op de plateau te plaatsen.

Most smiles are started
by another smile!