Goodbye forever [open]

Milo was de nieuweling, vers bloed. En hij wist hoe dat ging, normaal gesproken. Je viel op. Mensen keken je aan, de roddels verspreidden zich razendsnel. Normaal gesproken ging het zo. Iedereen vroeg je naam, stelde je voor aan anderen, liet je de gebouwen zien. Toch liep hij alleen. Hoorde nergens zijn naam gefluisterd worden. Hij trok geen lange blikken. Mensen zagen hem in hun ooghoeken en keken weg, waarna ze niet eens meer wisten waarnaar ze zojuist gekeken had. Hij vond het niet eens heel erg. De gebouwen vond hij zelf wel, net als zijn kamer. Hij had gesmeekt om een eenpersoons-kamer. Milo was in essentie geen einzelganger, maar de logistiek van een gedeelde kamer was gewoonweg te lastig.

De jongen liep nu in de frisse buitenlucht en hoewel hij al enkele onbezette bankjes zag staan liep hij toch door. Hij was aan het uitstellen wat hij moest doen. Het drukte zijn schouders naar beneden, gaf hem een bezwaard gevoel in zijn maag. Maar hij moest. Hier kwam hij niet onderuit. Milo zag een betonnen koepel in de verte en sprak met zichzelf af dat hij daar de daad zou doen.
Het klonk nu vast erg dramatisch, maar het was niet meer dan een kort telefoongesprek dat op hem wachtte. Hij oefende de woorden in zijn hoofd, omdat hij wist dat hij zou stotteren en stoppen als hij dat niet deed. Op een randje van het betonnen trapje naar de koepel nam hij plaats. Verwoed wreef Milo door zijn bruine haren.

Hij toetste het nummer in.
Drukte op bellen.
De telefoon ging over.
En werd opgenomen. Geen weg meer terug. Een brok in zijn keel.
“Goedemiddag, U spreekt met mevrouw Kovac, met wie spreek ik?” klonk het vragend aan de andere kant van de lijn.
“H-hallo, Milo hier.” antwoordde de jongen, nog net het woord mam inslikkend.
Aardig als altijd vroeg zijn moeder hem waarmee ze hem kon helpen. Hem, een vreemdeling met een totaal onbekende naam.

“Mevrouw, k-kunt U misschien even naar de piano lopen?” vroeg hij met gebroken stem. Daar zou ze het vinden. Hem. De foto. De vrouw aarzelde, maar uit de goedheid van haar hart stemde ze in. En hapte hoorbaar naar adem zodra ze haar blik per toeval op de fotolijst liet rusten. “Milo..” fluisterde ze. “Mam..” Zijn stem was gretig, verlangend. Even was het stil en het voelde als een omhelzing. Eén laatste omhelzing. Want hij moest het nu doen. “Mam, ik ben veilig aangekomen. Ik- Je kunt de foto’s weghalen. Zeg het. Beloof me dat je de foto’s weghaalt.”

Milo hoefde niet naast haar te staan om te weten dat ze als een bezetene naar zijn gezicht aan het staren was. Ze gaf geen antwoord. Tranen welden op in zijn ogen. “Ik hou van je.” Hij kon het niet langer volhouden. “Te quiero, te quiero, gracias por todo.” Hij struikelde over de woorden, zijn zicht was vaag door zijn vochtige ogen. “Me tengo que ir. Por favor, cuídate.. Adios, mamá.” Milo drukte het gesprek weg en liet zijn hoofd in zijn handen rusten. Hij voelde zich miserabel, alleen-er dan alleen. Verlaten op de wereld. Maar zijn moeder zou gelukkiger zijn zonder hem, de constante herinnering aan hoe ze haar zoon vergat dreef haar tot waanzin. Dus had hij haar laten gaan, zijn eigen moeder. Geen familie, geen vrienden. Was dit dan zijn lot?

[Eerste post gereserveerd voor Juus~]

Met een laatste tot ziens was het gebeurd. Een afscheid dat voelde als voor altijd. Het telefoongesprek was misschien niet heel diep of lang geweest, maar het had toch een sterke impact op de jongen. Dat was duidelijk aan hem te zien, zijn stem brak haast toen hij in zijn moedertaal afscheid nam en zijn postuur gaf al aan hoe miserabel hij zich voelde. Het was een gek gezicht, een mix tussen fysieke kracht en mentale zwakte, tranen prikten in zijn ooghoeken en zijn gespierde armen konden het gewicht van zijn hoofd nauwelijks dragen. Het verdriet straalde er van af. Logisch ook, aangezien hij zijn moeder vertelde dat ze hem moest vergeten. Tot hij weer bij haar voor de deur stond zou de vrouw geen idee hebben dat zij een zoon rond had lopen. Maar ze zou ook rust vinden in haar hoofd als ze niet constant aan hem herinnerd werd en dat was zijn enige troost.

Ieder normaal mens had aan hem af gezien dat hij geen behoefte had aan luide schelle stemmen of domme vragen. Hij wilde met rust gelaten worden, al zou een troostend woord of een omhelzing ook zeer welkom zijn. Stiekem. Helaas kende hij hier niemand goed genoeg om te verwachten dat hij getroost zou worden. Nog erger was het dat hij gestoord werd door een stem die gelijk alle aandacht opeiste. Hij keek op, uit gewoonte, en zag een meisje staan waarvan het hele uiterlijk IK IK IK schreeuwde. Milo grimaste geërgerd. Wat moest dit kind van hem? ''Que quieres de mi?'' beet hij haar kwaad toe, vooral toen ze hem maar aan bleef staren en dichterbij kwam. Bemoei je met je eigen zaken, dat was zo ongeveer zijn boodschap. Hij was even te overdonderd om te reageren, want wie deed dit nou? Was dit een dievegge? Nee, dan zou ze wel wegrennen.. Zodra zij het waagde om met haar handen aan zijn spullen te komen en dan ook nog eens denigrerend te praten schoot Milo overeind. Vandaag was niet het juiste moment om met hem te fucken. ''Hou je mond over mijn moeder,'' gromde hij duister, tussen zijn op elkaar gebeten tanden door. Zijn kaken waren gespannen, net als de rest van zijn lijf. ''Je weet niet waar je het over hebt.'' Hij had gehoopt dat de woede die nu van hem afstraalde genoeg was om haar af te schrikken. Maar nee.

Toen het meisje zei dat ze maar zou gaan greep hij ruw haar pols vast om haar tegen te houden. Milo, die vele malen groter was dan dit scharminkel, had hierbij uiteraard de overmacht, maar haar reactie bevatte een soort schok, waardoor hij haar te snel weer los liet. Hij was bang geweest om haar pijn te doen, maar wellicht was dat wel exact wat deze puta nodig had om op haar plek gezet te worden. Milo was in wezen geen gewelddadig persoon, al had hij genoeg ervaring met gevechten. Van aanvaringen met messen tot groepen die dachten hem eronder te kunnen krijgen. Misschien was dat deels de reden dat hij zijn lichaam zo nauwlettend onderhield en een slank vlindermes diep in zijn zak had zitten. Met een velletje papier kon hij in wezen hetzelfde scherpe blad produceren, maar een mes had toch meer een afschrikkend effect dan een mutatie-gedreven steekwapen van papier. Hij aarzelde even, meteen al met wapens gaan zwaaien was misschien een slecht idee. Toen zij zijn telefoon in de lucht hield als een trofee of een projectiel moest hij wel handelen.

Dus landde zijn hand ruw op haar schouder en trok haar zonder pardon naar hem toe, met een halve draai. Zijn vingers drukten hard op haar schouder, hij zette zelfs extra druk op de plek waar zijn vingers onder het bot kropen om haar net een beetje pijn te verzorgen. ''Kijk me aan,'' begon hij simpel. ''Ik maak het heel makkelijk.. Jij geeft me nu mijn telefoon terug, draait je om en vergeet dat dit ooit is gebeurd. Capisce?'' Even kwam het zuidelijke temperament weer in hem naar boven, ideaal om dit soort eisen door te drijven. Kort en krachtig. Pas nu liet hij haar schouder los. Tijd om zijn mobiel terug te krijgen en haar dan te laten vergeten, maar vergeven zou hij haar nooit.

Milo was geen galante heer uit de oude tijden. Hij hield meestal geen deuren open, waarom zou hij, hij kreeg toch geen dank. Hij gaf zijn jas niet zomaar weg, maar dat was vooral omdat hij niemand had om het aan te geven. En meisjes behandelen als suikerklontjes, tere bloempjes of glazen schoentjes? Dat was al helemaal niet zijn stijl. Milo was geen hork, maar als hij reden zag om geweld te gebruiken zag hij het geslacht van de ander niet bepaald als een beperkende factor. En dat was iets waar veel vrouwen niet op rekenden. Die treiterden en deden wat ze wilden, omdat ze toch nooit consequenties hoefden te aanvaarden.
Dit blauwharige kind was zo te zien ook zo'n typje. Eerst stoer lopen doen en dan de schattige zielige zeehond uithangen wanneer het lot zich tegen hen keerde. Auwie. Ja, dat krijg je als je aan andermans eigendom komt zonder toestemming. Ze mocht blij zijn dat hij haar pols niet doormidden brak. Het zou niet de eerste keer zijn dat Milo te ver ging. Maar hij hield zich in. Je wist het maar nooit. Misschien was dat verhaal over een eiland vol tweede kansen niet helemaal gelogen. Misschien was dit één rotte appel en kon hij dit zonder al te veel geweld afhandelen en haar daarna vergeten, negeren, ontwijken. Als het zin had zou hij haar aangeven bij de schoolleiding, al betwijfelde hij of ze zouden onthouden welke maatregelen ze aan hem beloofden.

Zijn vingers boorden zich in haar schouder en hij was blij de reactie te zien. Medelijden had hij niet. Milo was vrij opvliegerig als het aankwam op zijn eigen spullen. ''Stel je niet aan,'' kapte hij haar snauwerig af. Ze begon zelfs te huilen, dat ging Milo wel een beetje ver. Was ze een beroeps actrice of was ze echt een prinsesje met glazen botten? ''Het is je eigen schuld,'' gaf hij simpel aan. Hij wilde best stoppen, maar dan moest ze hem eerst de telefoon terug geven. Het was geen rocket science, maar een simpele deal. Ze mocht al blij zijn dát er een deal was, een iets groter individu had hij nu al lang een stomp in het gezicht verkocht. En daar maakte ze volop gebruik van, alweer.

Ze glipte tussen zijn knijpende vingers weg en ook de tranen verdwenen als sneeuw voor de zon. Little fucker.. Milo's gezicht kon moeilijk nog meer op onweer staan toen zij het weer op een lopen zette. Het voelde als een oneindige cirkel van haar stoppen en dan weer laten wegrennen en het maakte hem gek. Ze misbruikte gewoon het feit dat hij haar wel weer zou stoppen - ze spotte met zijn mutatie, die zijn leven een hel maakte. Ze stal zijn spullen. Ze bespotte hem. Dit kind moest een lesje leren. Milo's benen droegen hem snel richting het blauwe kreng en hij haalde met enige tegenzin zijn vlindermes uit zijn zak.

Het was dan ook behoorlijk vriendelijk van hem dat hij haar niet in de rug stak, maar het grindpad voor haar ontzettend veerkrachtig maakte, wat haar uit balans zou brengen alsof ze opeens op een trampoline stapte. Oops, was dat lastig met wegrennen? Milo schoot voor haar langs en klapte zijn mes uit. De woede was niet te missen, dit escaleerde te snel. ''Jij... Hoer,'' gromde hij. ''Ik maak je kapot.'' De straatjongen in hem kwam naar boven. Net als het mes trouwens, dat dreigend met de scherpe punt naar haar gezicht gericht werd. ''Je mag blij zijn als je straks nog kan weg lopen met al je zielige stelende vingers aan je lijf.'' En hij meende het volkomen. Wie niet horen wou, moest voelen.

Ze was gek. Hij was ook gek, maar op een andere manier. Een manier die voor haar niet zo goed uit zou pakken. Hem boos maken was een linke boel - omdat zijn gedrag weinig gevolgen had voor de jongen. En dat was niet omdat hij zo'n gladjakker was, die zich onder elke straf uitpraatte. Nee, hij kreeg gewoon geen straf. En als een docent hem betrapte, of een politieagent zelfs, kwam er alsnog niets van terecht. Vroeger was hij wel eens komen opdagen als hij moest nablijven. Maar dan bleek dat niemand zich echt herinnerde of hij er was - of wie hij überhaupt was. Tja. Waarom zou hij dan moeite doen voor een straf die in zijn ogen volkomen onterecht was? Of liever gezegd, was zijn bestaan nog niet straf genoeg?

Maar ondanks het feit dat hij geen gevolgen zou ondervinden van aandacht die haar gegil zou trekken dempte hij toch haar mogelijke gekrijs. Deels om zijn oren te beschermen als ze weer op dat luide volume ging beginnen, deels uit gewoonte. Maar eigenlijk was de voornaamste reden dat hij nog niet klaar was met haar en als iemand ingreep zou het lastiger worden haar een lesje te leren. Was het voor haar eigen bestwil - nee, niet echt. Milo besefte ook wel dat zij dit in haar idiote minuscule vissenbrein waarschijnlijk zo zou verdraaien dat ze alleen maar irritanter werd. Maar hij moest het doen voor zijn eigen gemoedsrust.

Zijn hart pompte snel, door de adrenaline die de intense woede in hem naar boven bracht. Dus hij stak het mes prompt in haar hand. Geen reactie. Of... voelde hij nou een kleine versnelling in haar ademhaling. Nouja, zo vertelde Milo zichzelf, zelfs als ze nu nog bewusteloos was zou ze HIER vast wel van bij komen. Op dat moment draaide hij het lemmet negentig graden zodat de ondiepe wond gedraaid werd en liet die daarna met een haast tedere precisie naar rechts snijden over haar handpalm. Misschien zou ze hiermee even de les onthouden. Een zachte tringel herinnerde hem aan wat zij zijn telefoon had aan gedaan. Milo herkende de irritant mechanische tonen (tu-du-du tududu) niet, maar het was genoeg om haar apparaat te lokaliseren. De grip van zijn hand om haar mond verstevigde terwijl hij handig met een zwaaiende beweging zijn mes inklapte en in zijn broekzak schoof. ''Shit, shitshitshit, ze is echt flauwgevallen..Eh, ik bel wel voor hulp,'' mompelde hij semi-overtuigend, terwijl zijn hand naar haar jaszak reikte en haar mobiele telefoon eruit viste.

Hoe zeiden ze dat ook alweer? Oog om oog, tand om tand? Precies. Uit nieuwsgierigheid gleden zijn bruine ogen kort over haar scherm, maar die Mister Mischief had ook weinig interessants te vermelden in heel veel losse berichtjes. Dus ramde hij zo hard mogelijk met de telefoon op de grond, eerst een keertje met het scherm naar beneden over de ruwe stoeptegels, daarna venijnig met de hoek nabij het oplaadpunt. ''Oeps, ik geloof niet dat er zo hulp komt.'' Een donkere dreiging dreunde door in zijn stem. ''Misschien moet je maar gauw naar de ziekenzaal rennen.''

Hij was er nog niet helemaal over uit of hij op deze manier voldoende wraak had genomen, maar in ieder geval had hij wel genoeg van haar zwakke lichaampje tegen het zijne. Dus stond hij abrupt op. Met een verlangende blik keek hij naar haar zij, de neiging om een trap na te geven, vlak onder haar ribben, was groot. Maar dat zou hij wellicht pas doen als de schone slaapster nog steeds dood speelde. Maar dat zou toch niet? Kom op, hoe dom kon je zijn.

Haar vingers trilden, net als haar mondhoeken trouwens. Milo was geen getrainde EHBO’er, maar deze idiocy was toch wel heel frustrerend obvious. Hoe dom moest je zijn om te denken dat iemand hierin zou trappen? Gelukkig haalde hij een flinke portie genoegen uit het feit dat zij pijn leed. Die fysieke pijn was een goed begin, maar Milo wilde meer. Aggressie raasde nog steeds door zijn lijf en als hij dat niet gauw uitte kon het zomaar zijn dat zijn mes straks heel wat dieper in haar hand stak dan zijn bedoeling was. Hij was geen moordenaar – nog niet tenminste – en had ergens nog genoeg rationaliteit om haar bezittingen te gebruiken om zich nog wat verder op af te reageren.
 
De crash van glas en kwetsbare electronica op keiharde stenen was een bevredigend geluid, haar gegil absoluut niet. Milo reageerde ditmaal sneller, zijn handen op zijn oren klemmend. Wederom hielp het niet heel veel, maar het was een instinct. Net als de instinctieve reactie toen zij naar zijn lichaam greep, hij trapte met zijn been ongericht weg. Hierdoor wist ze geen vat op hem te krijgen, maar de korte ruk aan zijn spijkerbroek was alsnog storend. Bij haar hield hij zijn kleren liever aan thankyouverymuch. Nu het lawaai achterwege was hoorde hij nog steeds de effecten, het zachte geringel in zijn oren maakte hem verrassend genoeg veel meer begripvol.  Hij schudde even met zijn hoofd, alsof hij daarmee het gepiep van zich af kon schudden. Terwijl de trut zich overeind werkte probeerde Milo haar een trap na te geven, maar dat haalde niet veel effectiefs uit. Jammer, want als hij haar met zijn stevige schoenen raakte zou ze vast niet meer zo makkelijk in het rond rollen.

Heel even hield hij afwachtend in – zou er nu een excuus komen of tenminste een einde aan deze afschuwelijke ontmoeting? Zelfs haar aftocht zou hij nu nog accepteren, alles om haar niet meer te hoeven zien. Maar nee, ze moest nog even zout in de wonden wrijven. Opmerkingen die verrassend doeltreffend waren, die Milo ziedend maakten.  Daar zou ze vast blij mee zijn, en op een andere dag had Milo vast doorzien dat ze hem alleen maar zat te jennen en was hij koel en beheerst gebleven. Vandaag was het echter haar geluksdag en ze wist hem volledig uit zijn tent te lokken. Maar of dat nou zo verstandig was...

Woorden vormen om een antwoord te geven? – nee, hij ging het niet eens proberen. Hij greep haar kleding zonder enige achting voor hun mogelijke kwetsbaarheid vast, trok haar naar zich toe. Eén ding was duidelijk in de laaiende brei aan boze gedachten: Hij maakte haar kapot. Milo hief zijn arm op, waarna zijn gebalde vuist als een kanonskogel op haar gezicht af werd gevuurd. Efficient, zonder enige twijfel. De eerste stomp deed behoorlijk pijn aan zijn knokkels, maar dat voelde hij door zijn razernij haast niet. Gelukkig was zijn tweede mutatie in staat zijn huid zodanig te verharden dat hij de daarop volgende klappen nauwelijks voelde. Dat zou voor haar vast niet gelden, tenzij ze van schuimrubber was. Ze was te ver gegaan en moest dat met klappen bekopen. Bam. Bam. Het was een haast mechanisch ritme te noemen. “Jij praat nooit meer over mijn moeder-“ siste hij tussen zijn tanden door, terwijl zijn vuist weer richting haar mond vertrok. Haar vuile hoerenmond die allerlei leugens uitspuwde, naast oorverdovend gekrijs. Dat zou haar na zijn behandeling vast wat minder makkelijk af gaan. Het ging voor hem allemaal in een waas voorbij. Milo was nu alle redelijkheid voorbij, was eerlijk waar niet van plan te stoppen tot Wren écht bewusteloos was en wellicht zou hij zelfs dan niet te houden zijn.. Dat zou haar in ieder geval meteen ook het hoognodige toneel lesje geven, spelen uit je eigen ervaring was immers het beste acteermiddel.

OOC: Wren in real life -->
Also, topic is open als iemand wren wil redden dan lol