Jadeline Clarck - Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
 |  Onderwerp: Goodbyes are not forever. do jul 28, 2016 6:27 pm | |
|
So open your eyes and see,
the way our horizons meet,
“ Give me a sign
Take my hand, we'll be fine
Promise I won't let you down
Just know that you don't
Have to do this alone
Promise I'll never let you down”
Jade haar smalle bleke vingers gleden over de licht groene bladeren, zacht verend bewogen deze mee met de wind en de aanraking van haar vingertoppen. De rust en de kracht van de natuur was sterk aanwezig op deze vroege morgen, vele mensen zagen dat niet, voelde dat niet… maar voor Jade was alles voelbaar, elk plantje, elk levend wezen. De natuur op Genosha is prachtig rond deze tijd van het jaar. De fel gekleurde bloemen stonden in bloei, zowel de geplante en netjes onderhouden bloemen rondom de school , als de wilde bloemen in de natuur niet ver van het school terrein vandaan. Zo ook langs het bospad waarop ze liep. De grond voelde koud maar zacht aan, en elke stap die ze met haar blote voetjes zetten zorgde voor licht groenen sprieten die vrijwel direct uit de grond schoten nadat de aarde contact had gevoeld met haar huid. De kracht van de natuur stroomt door haar aderen. Vele waren er al aan gewend geraakt hier op school, maar ze kon zich nog herinneren een jaar geleden was ze gespreksonderwerp van de dag. Het fragiele, haast witblonde meisje dat vel over been was en geen sociaal contact gewend was. Het meisje dat alle krachten van de natuur bezat, maar niets durfde vanwege de traumatische dingen die ze had meegemaakt.Maar zoals ze zeggen: ‘ tijd heelt alle wonden” of in dit geval, bijna allemaal
Een tevreden zucht verliet haar zachte roze lippen. Haar heldere lichtblauwe ogen volgde het gefladder van een prachtige blauwe vlinder. Icarusblauwtje sprak ze zacht maar net hoorbaar uit, terwijl ze haar rechterhand rustig optilde met haar palm omhoog. De vlinder leek op haar woorden te reageren want het kwam direct in haar richting gevlogen en landen voorzichtig op haar handpalm. Een glimlach sierde Jade haar lippen. De aanraking van de pootjes op haar palm zorgde voor een korte tinteling in haar lichaam, een aangenaam en vooral rustgevend gevoel. Heel even leek het zo alsof zelfs de haartjes op haar armen overeind gingen staan, een gevoel van energie en verlangen stroomde door haar lichaam. Echter was dit niet van haarzelf afkomstig maar vanuit de vlinder, ze was eraan gewend geraakt maar toch wist het haar elke keer weer te verbazen, de natuur en de dieren hadden zo een grote invloed op haar. Ze bracht haar hand ietsjes naar voren toe en de vlinder vloog eraf. De vlinder leek vastberaden het pad te volgen en met de bocht mee rechtsaf te gaan, zodoende volgde Jade de vlinder benieuwd waar die naartoe ging. Al snel werd duidelijk dat de energie die de vlinder gaf voortkwam doordat er een andere vlinder in de buurt was. Jade haar lichtblauwe ogen volgde het prachtige tafereel voor haar totdat de vlinders samen uit het zicht verdwenen.
Halverwege het pad besloot ze midden door het groen te wandelen, ze hield ervan om haar eigen pad te volgen zonder dat de schade aanbracht aan de natuur. Heel voorzichtig plaatste ze daarom haar smalle voetjes op de koude grond. Ze liet beide handjes langs haar lichaam rusten en heel af en toe spreidde ze haar vingers waarmee ze diverse takjes en bladeren aan kon raken, waardoor de aangeraakte delen net iets feller in kleur kwamen of net iets meer groeide, en dat door simpelweg éen korte aanraking. Zacht neuriënd vervolgde ze haar weg, ze was opzoek naar die ene oude boom die tot hoog in de lucht reikte en met de vele zijtakken misschien wel de grootste van het hele bos was. De boom stond net iets verder van de andere bomen vandaan, waardoor er een prachtige cirkel van wild gras om de boom heen was gegroeid, vol in bloei met diverse wilde bloemen en planten. Binnen tien minuten had ze de boom gevonden, in het avond zonnetje leek de boom nog groter dankzij de lange schaduw die de helft van het veld in beslag had genomen. Jade bewoog zich gracieus en gemakkelijk door het hoge gras dat halverwege haar middel reikt, het gras kietelde aan haar blote benen, waardoor ze het niet kon laten om even te giechelen. In éen simpele beweging met haar armen boog het gras aan weerszijde opzij, om een pad te vormen voor haar en zodra ze erdoor heen liep nam het gras zijn oude vorm weer terug zonder dat het beschadigd was. Jade legde beide fijne handjes tegen de boom haar schors aan, en sloot voor enkele seconden haar ogen. Zonder woorden of bewegingen van Jade kwam de boom in beweging. Een van de grote dikke takken zakte omlaag waardoor ze met gemak plaats kon nemen op de brede tak die vervolgens weer terug omhoog naar de oorspronkelijke plaats bewoog.
Het was misschien een meter of vier, de afstand tussen de laagste tak en de grond maar voor Jade hoog genoeg. Voorzichtig ‘zodat ze haar donker blauwe jurkje niet zou beschadigen’ schoof ze opzij zodat ze met haar rug tegen de dikke stam van de boom kon leunen. Ze sterkte haar benen languit en haalde het kleine tasje dat ze had meegenomen van haar rug. Daarin zat een klein schetsblokje, met geheel witte pagina’s. Dit blokje nam ze vaak mee als ze eropuit trok dat was wel te zien, omdat de randjes niet meer heel waren en er waren al vele bladzijdes vol geschetst. Afgelopen weekend was ze begonnen aan een nieuwe schets, een bijzondere want het dier dat ze had geschetst was zeer schuw. Maar net zoals afgelopen weekend kon ze de aanwezigheid voelen en schijnbaar trok deze open plek met het rijke gras veel levende wezens.
Eigenlijk had Jade verwacht dat ze wel veel geduld zou moeten hebben voordat het prachtige dier zou zien maar binnen tien minuten hoorde ze zacht geritsel aan de andere kant van het veld. Haar helder blauwe ogen zochten naar de plek waar het geluid vandaan kwam. En tot haar grote verbazing was de ree en haar kalfje dit keer niet alleen. Een groepje van vijf herten kwam heel langzaam en voorzichtig de bosjes uit gestapt. Een glimlach sierde Jade haar lippen, zo in het avond zonnetjes was het een prachtig tafereel. De herten waren erg oplettend en hielden alles goed in de gaten. Midden in het groepje liep de ree met het kleine kalfje, zo schattig om te zien zo wankel op zijn of haar vier lange stelten. Heel zachtjes sloeg Jade haar notitieblokje open, maar voordat ze haar potlood het papier raakte hoorde ze een vreemde blaffend achtige geluid. Een geluid dat herten maken door hard te ‘schreeuwen’ als ze iets gevaarlijks ruiken of zien. Jade keek verbaast op, verward omdat ze zelf helemaal niet doorhad dat ze niet de enige mutant meer was in de buurt van dit bijzondere plaatsje midden in het bos. Normaal gesproken had ze zulke dingen meteen door dankzij haar gave, maar omdat ze zo gefocust was op de herten was het aan haar voorbij gegaan. De richtte haar helder blauwe ogen op een gedeelte van de bosrand en zodra ze en schaduw zag bewegen keek ze weer naar de herten. niet wegrennen, please niet rennen mompelde ze zachtjes, maar tevergeefs. Binnen enkele seconde waren de herten volledig uit beeld, ze konden zo snel zijn als ze maar enig twijfel hadden over gevaar. Schijnbaar had de mede mutant ze ook opgemerkt, want zodra ze herten in beweging kwamen en weg sprintte stond diegene ook stil.
for:Open ^^ // word count: 1.231 //
♥ |
| | | | Kyrylo Wasylyk - Class 3
- Aantal berichten : 179
| | Onderwerp: Re: Goodbyes are not forever. vr jul 29, 2016 2:45 pm | |
| 
Een dieet van dierlijk bloed. Het was niet eens zijn idee geweest, en hij was heel erg tegen het idee geweest in het begin. In zijn hele leven lang had hij nog nooit op dieren gejaagd. Het waren altijd mensen geweest, die ofwel vrijwillig ofwel onder invloed van zijn mutatie hun bloed hadden af gestaan. Vaak had hij afspraken gemaakt met bepaalde mensen, eigenlijk altijd vrouwen, om bloed te ruilen voor zijn.. Gezelschap. Momenteel had hij eenzelfde soort ‘deal’ met Cecilia, maar hij had het er toch iets moeilijker mee. Vooral omdat hij nu ook echt iets voelde voor de ander, en het geen ‘relatie’ was gebaseerd op lust en zijn behoefte om zichzelf te voeden.
En het was niet dat hij niet loyaal was, want hij had op die ene ongelukkige keer na geen fouten meer gemaakt. Sindsdien was hij altijd eerlijk geweest, hadden ze zelfs oplossingen gezocht. En dat dierlijk dieet was ook zoiets dat uit de bus was gekomen. Daarom stond Kyrylo nu midden in het bos, in de late avond, gokte dat de dieren zich nu wel meer zouden laten zien dan midden op de dag. Ergens hoopte hij dat hij geen shapeshifter vast had, maar een echt dier, want anders zou hij nog wel eens in de problemen kunnen komen.
Spoorzoeken was niet zijn sterkste punt, maar hij had er wel ervaring mee. Vroeger, toen hij jong was en nog geen Strigoi, ging hij wel eens jagen met zijn vader of zijn broers. Toen hij dus sporen van herten tegen kwam, herkende hij ze, wist hij zelfs af te lezen dat ze nog niet zo heel lang geleden langs gekomen waren. Het waren er wel een hoop, zeker meer dan drie. Ky begon het spoor te volgen, richting wat blijkbaar een open plek was. Toen hij dichterbij kwam, schakelde hij zijn mutatie in en maakte hij zichzelf onzichtbaar. Zo maakte hij vast meer kans om dichterbij te komen.
Maar onzichtbaarheid betekende niet dat hij geen geluid maakte. Blijkbaar maakte hij toch iets van lawaai, want ineens begonnen de herten te schreeuwen en schoten ze weg. De jongen maakte zichzelf weer zichtbaar, staarde de dieren best geïrriteerd na. Op de bosrand bleef hij staan, ontweek wel deels het zonlicht. Ook al was de zon nog niet op zijn felst aan het branden, het was zomer, dus werd hij sneller misselijk als hij in de zon ging staan.
Net toen hij zich wou omdraaien om terug te keren naar het schoolgebouw, zag hij ineens beweging in een van de bomen die rond het open plekje stonden. Zijn felblauwe ogen schoten omhoog, vestigden zich op een blond meisje. Ze zat zeker 4 meter hoog, gekleed in een blauwe jurk en met een schetsblok op haar schoot. Kijk.. Dit was nu eens goed nieuws. Zijn ene ontbijt was ontsnapt, maar.. Daar zat de vervanging al. Momenteel had hij teveel dorst om nog te beseffen dat hij er echt over na stond te denken een andere mutant te bijten. "Hoe kom jij nu helemaal boven in die boom terecht?" Vroeg hij op een geamuseerde toon, glimlachte haar vriendelijk toe. Eerst haar vertrouwen winnen, dat was zijn doel voor nu..
|
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Goodbyes are not forever. zo jul 31, 2016 8:26 pm | |
|
So open your eyes and see,
the way our horizons meet,
“ Give me a sign
Take my hand, we'll be fine
Promise I won't let you down
Just know that you don't
Have to do this alone
Promise I'll never let you down”
Ah, de teleurstelling was vast van haar gezicht te lezen. Een gemiste kans vandaag, maar ach morgen weer een nieuwe dag. Haar heldere lichtblauwe ogen gleden nog eenmalig naar de rand van de boskant waar de herten enkele minuten geleden nog hadden gestaan. Een zachte zucht ontsnapte haar lippen terwijl ze haar notitieblokje weer dicht klapte. Ze stak haar potlood in de zijkant van het notitieblok die samen werd gehouden door diverse kleine ringetjes waar het potlood net tussen paste. Even verschoof ze iets op de brede tak, om beide blote benen aan éen kant van de tak te zwaaien. Haar blote voeten wiebelde heen en weer in het zonlicht. Haar gehele lichaam was daardoor gericht op de jongeman die onthuld was vanuit de schaduw.
Er is iets vreemds aan deze jongeman, het was moeilijk te omschrijven maar haar hart vertelde haar dat er iets niet klopte. Moeder natuur waarschuwde haar voor bijzonderheden. Nu kon je wel stellen dat elke mutant bijzonder was, maar mutanten die op een of andere manier tegen de natuur in gingen of iets tegen de natuur hadden dat waren diegene waarbij ze extra voorzichtig was.Zodra de jonge man iets meer in haar gezichtsveld kwam kantelde ze haar hoofdje lichtjes waardoor haar lange haast wit blonde haren over haar schouder viel. Hoe kom jij nu helemaal boven in die boom terecht een korte grijns sierde haar lippen. wel, ik weet niet of je het al gehoord hebt.. sprak ze zacht fluisterend maar voor hem zeker hoorbaar. Maar er zijn hier mensen met vele bijzondere gaven genaamd mutanten, ik hoop stiekem dat ik er ooit eentje tegen kom wederom sierde dezelfde lieflijke grijns haar lippen. Even bewoog ze haar linkerhand waardoor de brede tak waarop ze zat heel rustig weer omlaag bewoog. Zodra haar smalle voetjes het gras weer aan raakte stond ze op van de boom.
Ondanks dat ze nog altijd erg oplettend was met onbekende mutanten in de buurt stond ze wel op gelijke hoogte met de nog onbekende mutant. Mijn naam is trouwens Jadeline, maar Jade voldoet ook sprak ze zachtjes uit. Ze streek met haar linker hand over haar blauwe jurkje om die weer uit de plooien te krijgen. Daarna richtte ze haar felle lichtblauwe ogen weer op de mutant voor haar. Wat een prachtige avond vind je niet?, jammer dat de herten schrokken ze zijn nog altijd niet zo gesteld op de aanwezigheid van mens of mutant
for:Kyrylo // word count: 410 //
♥ |
| | | | Kyrylo Wasylyk- Class 3
- Aantal berichten : 179
| | Onderwerp: Re: Goodbyes are not forever. ma aug 01, 2016 1:35 pm | |
|
Een mislukte jacht, het gebeurde ook niet vaak. Meestal, als hij er niet in slaagde om een menselijke prooi om te praten in het vrijwillig geven van haar bloed, gebruikte hij hypnose. Misschien niet volledig fair play, maar het was voor hem een kwestie van overleven. Geen bloed betekende dat hij zich dag bij dag zwakker zou voelen, tot hij uiteindelijk in een soort comateuze slaap zou gaan. Tot iemand hem opnieuw bloed zou geven. Sterven zou hij niet, maar hij voelde er niet veel voor om jarenlang als een plantje te wachten tot iemand zo aardig of zo dom was om hem bloed toe te dienen. Nu goed, het was nog niet allemaal verloren. Hij kon straks nog altijd aan Ce vragen of hij bij haar mocht drinken, al was het een beetje tegen zijn zin.
Of zou dat helemaal niet nodig zijn? Omdat hij zo gefocust was geweest op de herten, had hij nu pas door dat er een menselijke toeschouwer was. Zittend op de tak van een boom, weliswaar 4 meter boven de grond? Daar moest hij wel het fijne van weten. wel, ik weet niet of je het al gehoord hebt.. Begon ze zachtjes. Maar er zijn hier mensen met vele bijzondere gaven genaamd mutanten, ik hoop stiekem dat ik er ooit eentje tegen kom Een grijnsje kwam om haar lippen terwijl ze haar linkerhand bewoog. De tak begon te bewegen, bracht haar als een lift naar beneden tot ze veilig en wel op de grond stond.
"Indrukwekkend", Glimlachte hij. Hij had hier natuurlijk al veel mutaties zien voorbijkomen, maar dit was toch wel een eerste. Mijn naam is trouwens Jadeline, maar Jade voldoet ook Stelde ze zichzelf voor. De witharige knikte even als teken dat hij het begrepen had. "Kyrylo, zeg maar Ky", Reageerde hij soortgelijk. Even was ze bezig met het glad maken van haar jurk, waardoor hij net even tijd kreeg om haar in zich op te nemen. Al snel richtte ze haar felblauwe ogen weer op hem.
Wat een prachtige avond vind je niet?, jammer dat de herten schrokken ze zijn nog altijd niet zo gesteld op de aanwezigheid van mens of mutant Merkte ze op. Ky knikte even, al was het vast om een heel andere reden dat hij het jammer vond dat de herten er vandoor waren gegaan. "Inderdaad, heel jammer. Ze zijn zo.. Fascinerend", Bevestigde hij, trok zijn ene mondhoek op in een scheve glimlach. "Dus jij tekent ze?" Vroeg hij geïnteresseerd, knikte even naar het notitieblokje in haar handen.
|
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Goodbyes are not forever. wo aug 03, 2016 11:19 pm | |
|
So open your eyes and see,
the way our horizons meet,
“ Give me a sign
Take my hand, we'll be fine
Promise I won't let you down
Just know that you don't
Have to do this alone
Promise I'll never let you down”
Ondanks dat ze nu zo veel makkelijker met vreemde in gesprek kon raken, was er stiekem nog altijd die argwaan. Alsof een klein stemmetje in haar hoofd zegt: ’pas op, je weet niet wat de intenties zijn”. Het feit dat de herten geschrokken zijn is niet zo raar, de eerste keer dat Jade ze had gespot waren ze al schichtig en heel voorzichtig. Maar het was iets wat de natuur haar vertelde. De connectie tussen de natuur en haar zat zo diep dat het gevoel moeilijk te omschrijven was. Haar blote voetjes die op de grond stonden zorgde voor die connectie, waarmee ze zelfs zonder éen enkele beweging dingen kon laten gebeuren waarvan vele dachten dat het onmogelijk was. Een korte glimlach sierde haar lippen toen hij haar gave indrukwekkend noemde.
Hij stelde zich voor als Kyrylo, afgekort ook wel Ky. Ze bedacht zich dat ze de naam niet eerder had gehoord of gelezen. Aangenaam Ky!, Ben je al lang hier, hier op Genosha? vroeg ze geïnteresseerd. Toen Jade hier een jaar geleden kwam was de school namelijk nog niet zo groot als nu, en in korte tijd zijn er enorm veel jongeren bij gekomen.Vroeger had het haar bang gemaakt, weer nieuwe gezichten weer allemaal voor oordelen. Maar tegenwoordi g vind ze het juist interessant om nieuwe mutanten te leren kennen, er waren immers zoveel bijzondere gaven!.
Jade haar ogen gleden even kort richting de plaats waar voorheen de zon nog stond, die net over de bosrand heen had geschenen. Inmiddels waren de schaduwen langer geworden en begon te avond toch echt te beginnen."Inderdaad, heel jammer. Ze zijn zo.. Fascinerend" Jade knikte bedachtzaam. Dus jij tekent ze?. Jade haar ogen gleden even naar het notitieblokje in haar rechterhand. Ja dat klopt!, tenminste.. als ze niet wegrennen sprak ze lachend. Ze hield het notitieblokje even voor haar, het hertenjong was nog niet volledig getekend maar aan de schets te zien duurde dat niet lang meer, misschien als ze morgen avond nog eens terug zou komen dat ze de tekening af kon maken. Ik vind het altijd fijn en rust gevend om even weg te zijn uit de drukte verklaarde ze vervolgens. Niet echt dat een verklaring er toe deed, maar het was wel de rede waarom ze vaak deze open plaats opzocht.
for:Kyrylo // word count: 410 //
♥ |
| | | | Kyrylo Wasylyk- Class 3
- Aantal berichten : 179
| | Onderwerp: Re: Goodbyes are not forever. do aug 04, 2016 8:53 pm | |
|
Waarom zag ze er zo ontzettend onschuldig uit? En sinds wanneer had hij iets van morele waarden als het op zijn eten aan kwam? Vroeger zou het hem niks kunnen schelen, al was ze Heilige Maagd Maria, hij zou haar gebeten hebben zonder eerst interesse te tonen in wie ze was als persoon. Nu stond hij hier, als het ware een gesprek te voeren. Misschien lag het ook wel aan het feit dat ze op een eiland zaten. De kans dat ze hem later zou zien in de gang en zou herkennen, was reëel. Vooral omdat hij er nu ook niet echt uit zag als een grijze muis. Zijn witte haar en felle blauwe ogen waren heel herkenbaar, om nog maar te zwijgen over zijn bleke huid.
Maar zij, zij zag er speciaal uit op een andere manier. Het was hoe ze daar stond, hoe ze sprak, hoe ze bewoog. Totaal ongevaarlijk, al kon dat natuurlijk ook allemaal schijn zijn. Het maakte hem niet alleen onwillig om haar meteen aan te vallen, maar ook voorzichtig. Dus speelde hij het toneeltje maar gewoon mee, ging het gesprek met haar aan. Aangenaam Ky!, Ben je al lang hier, hier op Genosha? Vroeg ze, en hij dacht even na. "Al een tijdje ja, maar ik heb niet echt en perspectief als het op tijd aan komt", Glimlachte hij. "Ik ben namelijk al 176 jaar oud", Verklaarde hij, hield haar scherp in de gaten om haar reactie te pijlen.
Het werd maar eens tijd om haar onschuld wat te testen. Was ze echt helemaal hierheen gelopen om te tekenen of leek dat alleen maar zo? Ja dat klopt!, tenminste.. als ze niet wegrennen Lachte ze. Ze nam het schetsblok vast en toonde de tekening van het hertenjong. Nog niet helemaal af, maar het leek er sprekend op. "Wauw, het lijkt net echt", Zei hij, grijnsde daarom om zichzelf. Het was zo'n rare uitdrukking, vond hij. Ik vind het altijd fijn en rust gevend om even weg te zijn uit de drukte Verklaarde ze toen haar aanwezigheid in het bos. Dus echt de pure onschuld. "Komt het nooit in je op dat het hier wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn? Misschien zitten er wel roofdieren in het bos", Merkte hij nonchalant op. "Van die gevaarlijke jagers, weet je wel?"
Deze pagina gaat echt meer en meer kapot haha :') |
| | | | Gesponsorde inhoud
| | Onderwerp: Re: Goodbyes are not forever. | |
| |
| | | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
|
|