Closed - After the storm.

Om al die hectische dagen af te sluiten besloot Grace de natuur even op te zoeken, alleen. Het was een vermoeiende reis geweest en nu was het de bedoeling dat ze een nieuw leven gingen opbouwen in Sundberg. Grace was nog nooit in Zwitserland geweest dus ze was wel nieuwsgierig, naar de natuur dan. Het enige wat ze niet zo leuk vond was dat ze weer gemengd waren met mensen, normale mensen. Ze vond het ergens wel fijn om iets minder een creep te zijn op Genosha, en dat had haar ook gered. Nu wist ze het niet. Misschien moest ze maar gewoon niet de stad bezoeken of gewoon normaal proberen te doen, alsof er niets mis was met haar.
Nu besloot ze in ieder geval steun te zoeken bij de enige diertjes die haar gezelschap beter zouden kunnen maken, hoewel ze nu door Jackie ook wel een liefde had gekregen voor paarden. Grace had eigenlijk geen hekel aan dieren, ze vond ze in ieder geval allemaal fijner dan mensen, maar ze kon alleen maar communiceren met insecten. Die begrepen haar tenminste.


Jackie en Aurélia hadden ook veel te verwerken, hoewel Jackie er eigenlijk helemaal geen last van leek te hebben maar dat hoorde bij haar. Aurélia had wel veel meegemaakt, maar Grace gunde haar ook even tijd alleen om terug te komen. Dat ging wel lukken, want ze was ook sterk. Zelf daarentegen was ze wel een beetje jaloers op hoe sterk haar vriendinnen waren, want dat was ze zelf niet. Daarom had ze dit nodig. Rust en tijd alleen met haar insectenwereld. Zij zouden haar meteen accepteren en begrijpen, iets wat ze nu moest hebben en dat zou ze bij iemand anders niet krijgen. Misschien Maurim, maar die leek nergens te vinden. Esfir, haar oude spin, die zat nog op haar schouder. Ze wist alleen dat het niet lang zou duren voordat het diertje te oud zou worden. Toch had ze haar meegenomen tijdens het bombardement, want zo mocht ze niet doodgaan. Zwitserland leek misschien wel een betere plek voor haar.


In de verte zag ze iemand zitten in het groene gras, en ze besloot even een kijkje te nemen. Als het iemand was die geen behoefte had aan gezelschap dat ging ze gewoon weer weg. Ze wou alleen even kijken en ze was blij dat ze dat had gedaan, ze kende de jongen namelijk wel. Hij kwam ook van Genosha dus ze was al opgelucht dat het geen normaal mens was. Nee, sterker nog, deze jongen had ook iets met spinnen. Hij kon in een reuzenspin veranderen. Dit veranderde de zaak wel, want nu wou ze op zich wel bij hem zitten, anders niet. Rustig zakte ze vlak bij hem neer in het gras, het was een beetje nat maar dat maakte niet uit. Zonder iets te zeggen keek ze hem kort aan om vervolgens naar de bergen te kijken. Esfir kroop door een koude windvlaag veilig onder haar haar en ze liet andere spinnetjes ook onderdak zoeken. Het bleef waarschijnlijk een vreemd gezicht hoe ze direct aangetrokken werd door insecten en spinnetjes maar misschien dat Dario het niet zo vreemd vond. ”Nieuw leven opbouwen zeggen ze.. Alsof dat zo makkelijk is na alles wat er is gebeurd.” Zei ze zachtjes met een zucht terwijl ze naar de bergen bleef kijken..

Het was ook wel een feit dat Grace op het moment niet echt behoefte had aan gezelschap van zomaar mensen, hoewel er uitzonderingen bij zaten. Jackie en Aurélia vond ze eigenlijk nooit erg maar af en toe had ze ook een pauze nodig van die twee. Ze waren een stuk drukker dan Grace en soms werd het haar wel een beetje te gek. Zeker Jackie kon soms wel een pain in the ass zijn, maar goed voor de rest viel ze wel mee. Niemand was perfect en Grace ook zeker niet. Maurim was nog altijd wel haar allerbeste maatje en dat zou waarschijnlijk ook altijd zo blijven, hij bleef haar voorbeeld maar ze kon niet altijd op hem lijken.
Soms was het best vermoeiend om elke keer maar weer mee te gaan met de rest, zeker wanneer je jezelf heel anders voelde. Grace voelde zich nog altijd meer deel van de insectenwereld dan van die van de mensen, wat soms contact wel moeilijk maakte, hoe hard ze ook probeerde. Ze had wel haar momentjes en dan moest ze zich terugtrekken.

Dario was zelf ook deels een spin dus vandaar dat ze zich bij hem wel redelijk op haar gemak voelde, ook deels omdat ze het idee had dat ze vrij veel gemeen hadden. Niet alleen hun connecties met spinnen maar ze waren voelde zich allebei niet comfortabel in de wereld der mensen. Ze zaten een beetje in een andere wereld verscholen. Hij had zijn hoofd op zijn knieën gelegd terwijl hij ook uitkeek over het gebergte. Grace zat zelf in de kleermakerszit naast hem, met haar handen op haar voeten. “Voor sommige lijkt het makkelijk te gaan,” Zei hij en ze knikte zachtjes ondanks dat hij het waarschijnlijk niet kon zien. Kort zuchtte ze even en keek ze naar haar handen, waar een paar kevertjes en spinnetjes op waren gekropen. Het was dat hij net wat eerder was dan haar met iets te zeggen, anders had zij dit ook gedaan. “Minder als een jaar geleden zat ik in een soortgelijk gebergte, maar dan zonder iemand om me heen. Nu dat ik ze weer terug zie is het moeilijk om weer in een echte samenleving te moeten gaan leven.” Liet hij weten waarop ze hem even aankeek. Heel kort, ze keek ook al vrij snel weer terug.

Grace kon hem het niet kwalijk nemen, ze had zelf vaak genoeg dezelfde gedachtes. Ze wou waarschijnlijk ook het beste af zijn in haar eentje met wat diertjes om haar heen en vooral haar insecten vrienden. Gewoon een huisje in het bos waar je uren moest rijden om bij een stad te komen.”Ik snap je volledig.. Het is voor mij ook niets.” Zei ze tegen hem, om te laten weten dat ze hetzelfde dacht. ”Hoe hard je ook probeert, je zal er nooit volledig tussen passen.” Ging ze verder met een zuchtje. Vervolgens bleef ze eventjes stil, nadenkend over het idee. ”Ben je echt van plan om daar in de bergen te gaan leven?” Vroeg ze hem eerlijk. Het antwoord maakte haar niet zoveel uit, sterker nog ze zal er waarschijnlijk zelfs achter staan. Ze zou hem misschien hulp kunnen bieden waar het nodig was, want het lukte Grace helaas niet om in het gebergte te gaan leven, al zou ze graag met hem meegaan..

Tja, er was zoveel gebeurd de afgelopen dagen, sommigen hadden hier nog moeite mee en andere niet. Ze had ook wel mutanten zien rondlopen die eigenlijk alweer prima leken. Zij hadden waarschijnlijk geen mensen verloren, in tegenstelling tot anderen. Gelukkig had Grace ook geen mensen verloren, iedereen was veilig overgekomen en ze kwam er net achter dat Dario het blijkbaar ook had gehaald, iets waar ze ook wel dankbaar was. Het was fijn om met hem te praten omdat hij dingen hetzelfde zag als haar. Heel verschillend van Maurim, en hoewel Grace graag het liefste wilde denken zoals Maurim (want dat zou het misschien makkelijker maken) vond ze toch dat haar gedachten soms een andere kant op gingen. Ze hield niet zoveel van mensen, Dario ook niet, dat liet hij wel merken.

“Inderdaad en nu hier ook nog eens normale mensen rondlopen… Ik weet goed genoeg hoe dat sommige reageren ten opzichte van mutanten. We weten nu allemaal hoe ver sommige zullen gaan om ons uit te roeien. Misschien zijn de mensen hier anders, maar ze zijn nog steeds anders als ons.” Zei hij en dat was precies wat zij ook dacht. Het waren altijd de mensen die aan afkeur hadden gehad naar Grace omdat zij anders was, en dat leek voor hun niet te kloppen. Zij was degene die met spinnen praatte, dat was niet normaal. Het kon wel dat ze hier anders over mutanten dachten, maar ze waren nog steeds mensen en mutanten waren voor hun anders. Zij konden niet weten hoe het was om anders te zijn en Genosha was de enige plek waar mutanten niet anders waren. Daar waren zij ‘normaal’. Ze knikte even om te laten weten dat ze die gedachte deelde. ”Zij weten niet hoe het voelt om anders te zijn dan anderen.. Abnormaal.. Vreemd..” Zei ze zachtjes. Het waren nog de redelijk zachte woorden die tegen haar werden gebruikt toen ze nog in Australië woonde. ”Hoe het voelt om nergens thuis te horen..” Vervolgde ze na een paar seconden stilte. Kort slikte ze even, dit ging niet de goede kant op. Het nam een emotionele wending, maar het voelde toch fijn om te zeggen tegen iemand die dit waarschijnlijk ook zo ervaarde.

Ze vroeg dus maar of hij echt van plan was om in de bergen te leven. “Het zou niet de eerste keer zijn, heb al eens vier jaar geleefd in een soortgelijk gebied. Moet zeggen dat ik na een tijd mij daar beter thuis voelde dan tussen de mensen en ik mis het wel. Waren de beste vier jaar van mijn leven, geen zorgen en niemand waar je rekening mee moet houden.” Zei hij en ze keek hem eventjes aan. Het zou wel eenzaam zijn, niemand om mee te kunnen praten. Nu had Grace het eigenlijk ook niet nodig maar af en toe kon het wel opluchten. Het was een optie wanneer je je ergens niet thuis voelde, dan kon je beter een eigen weg inslaan. “En geen jeukende kleding die je een hele dag moet aanhouden,” Vervolgde hij nog waarop ze zachtjes moest lachen. Tja als je een grote reuzenspin kon worden, wat had je dan aan kleding? Ze keek weer weg naar de bergen met een kleine glimlach. ”Ja, maar het zal vast wel eenzaam zijn, of niet?” Vroeg ze vervolgens aan hem.

Waarom ze nooit tussen de normale mensen paste wist Grace eigenlijk niet, ze was altijd aardig geweest en had nooit iemand pijn willen doen. Ze was eigenlijk vrij normaal geweest toen ze klein was, maar juist doordat ze nergens leek thuis te passen begon ze in een andere wereld te leven. Kinderen in haar klas waren gemeen geweest en ze noemde haar namen, dat was waarop het allemaal bergafwaarts was gegaan. Ineens had Grace uitgevonden dat ze met insecten kon praten en dat die eigenlijk veel liever waren dat mensen. Haar moeder had het ook niet kunnen begrijpen waarom ze ineens random overal begon te praten. Het duurde haar dan ook even om erachter te komen dat ze wel degelijk tegen iets praatte, wat tot haar teleurstelling bleek insecten te zijn. Nog vreemder.
Toen begon ze het label gek, vreemd en gestoord overal te horen en het had haar niet veel goeds gedaan. Ze wist nog goed hoe ze zelf langzaam kwaad begon te worden op deze labels. Niemand snapte waarom ze het deed, waarom ze tegen insecten praatte en liever hun gezelschap zocht, dat kon alleen iets zijn voor een freak of een kind dat ooit verkeerd om het hoofd gevallen was.

Nu had ze gelukkig geen hekel meer aan mensen, en ze zou zeker niet meer iemand gewoon zomaar willen vermoorden, puur omdat ze dat ook deden bij haar vrienden. Nee, daar had Maurim voor gezorgd. Hij had haar het goede in mensen laten zien, iets wat vooraf onmogelijk leek. Het was niemand namelijk gelukt, niemand behalve Maurim. Nu dacht ze er meer over na en probeerde ze niet al te boos te worden op mensen, maar ze zou zich nooit volledig thuis voelen. Eenzaamheid leek toch nog altijd een fijner idee voor het meisje. “Precies, maar ook wij mutanten kunnen vooroordelen hebben. Zelfs daar zitten rotte appels tussen, mutanten die toch neerkijken op degene met een iets specialere mutatie.” Zei Dario en ook daar kon Grace hem geen ongelijk in geven. Ze had het zelf ook al meegemaakt. Zelfs mutanten konden haar een freak vinden omdat ze met spinnen kon praten. Lydia was een goed voorbeeld. Ze zuchtte eventjes zwaar, terugdenkend aan wat er daar was gebeurd. ”Daar moet ik je helaas wel gelijk geven.” Mompelde ze terwijl ze neerkeek naar het gras. “Uiteindelijk pas je nergens als je niet zoals al de rest bent,” Ging hij verder, iets waarop Grace zich alleen maar slechter begon te voelen want de realisatie was extreem hard. Ze knikte zachtjes. Oh man, waarom moest je ineens moeite doen om niet te gaan huilen? Ze wist het gelukkig wel binnen te houden. ”Gelukkig hebben wij nog soort van iets gemeen.” Zei ze in een poging de sfeer nog een beetje vrolijk te houden. Ze veranderde haar zit even door ook haar knieën op te trekken.

Vervolgens ging het over Dario en zijn plan om in de bergen te leven, iets wat Grace wel erg eenzaam leek. Nou ja, nu kon het voor Grace nooit ergens echt heel eenzaam zijn, want overal waren wel insecten, maar mensen hadden soms ook menselijk contact nodig. Iemand om mee te praten. “In het begin, maar je went er snel genoeg aan.” Zei hij waarop ze even knikte. Dat kon ze wel geloven, hoewel het toch wel moeilijk zou zijn. “Al is snel relatief. De vorige keer heeft het maanden geduurd,” Ging hij verder waarop ze hem even met grote ogen aankeek. ”Dan duurt het toch nog best lang.” Beantwoorde ze terug, want zij zou geen maanden willen wennen aan eenzaamheid voordat het eindelijk een beetje dragelijk zou worden. Dat duurde best lang. “Maar als ik nu terug wil, is de afstand kort. Wanneer het te eenzaam wordt kan ik direct terug komen voor een paar dagen,” Ging hij verder waarop er toch een kleine glimlach op haar gezicht kwam te staan. Hij zou dus niet volledig weg zijn, want dat zou ze misschien toch wel jammer vinden. “Geen nood, je zal me niet moeten missen.” Glimlachte hij nadat hij haar een zachte por met zijn elleboog gaf, waardoor haar glimlach iets groter werd. Zachtjes moest ze ook even lachen. ”Oke gelukkig,” Lachte ze terwijl ze haar hoofd zijwaarts op haar opgetrokken knieën legde. ”Je mag namelijk altijd langs komen hoor, of je stuurt maar een spinnen-postduif en dan kom ik wel naar jou toe.” Ging ze vrolijk verder. Hij zou vast wel weten wat ze bedoelde, want hij hoefde alleen maar hardop iets te zeggen en de spinnetjes zouden er wel voor zorgen dat het bij haar aankwam.