I don't bring the storm, I am the storm [Dante]

Faye Jupiter Jones

Faye was nooit iemand van veel emoties. Kort achter dat Samantha was meegenomen had ze één keer alles laten gaan in haar lichaam. Ze had de emoties, verdriet, boosheid, schuld, ze had het allemaal vrij gelaten in de vertrouwde nabijheid van Tiberius. Maar achter dat het emotieloze dat haar al ie jaren al achtervolgde ankerde haar vast. Jupiter was zelden op haar kamer te vinden, iedere keer ze de deur opende en naar het lege bed van Samantha keek iets in haar lichaam dwong haar terug, zei haar hoe stom ze kon zijn. Na al die honderden jaren kreeg Faye het opnieuw voor elkaar om vriendschap te sluiten, te hechten, Sam was één van de weinigen en ze was kwaad op zichzelf om te denken dat dit een happy ending kon hebben.

In de weken die passeerden Faye deed bijna niets anders dan trainen, mensen ontwijken, teveel gedachten verzetten. Haar vuist sloeg tegen de boksbal in de trainingsruimte. Op een zekere manier was het stil hier beneden, ondanks dat het drukker was dan normaal. Faye legde haar handen tegen de boksbal, stopte het gepiep van de kettingen alvorens haar ogen langzaam opzij gingen naar de andere studenten. Waar ze normaal stonden te lachen om een gevecht of een spel waren ze nu geconcentreerder. Haar ogen gleden naar de trainingsdocent, zelf de docenten waren merkwaardig stiller, meer gefocust. En dat kon maar één ding betekenden, dit was niet voorbij. Studenten weg kon niet het enige zijn dat dit jaar zou brengen. Het was onlogisch en Faye met de honderden jaren ervaring wist dat dit … terwijl ze rondkeek, slechts de stilte voor de storm was.

Ze nam een douche, ondanks dat ze innerlijk ergens geblokkeerd zat met haar emoties daar was uiterlijk niets van te zien. Dezelfde Faye, jurkje, leren jasje, dezelfde zelfzekere houding als altijd. Ze haalde haar hand door haar losse haren en wandelde terug naar buiten, via de deur … in plaats van het gebruikelijke raam. Eens buiten haar ogen bleven op de twee grote raven rusten die op het stenen muurtje zaten. De ene kraste en Faye knikte op het geluid. ‘Ga.’ Wuifde ze met twee vingers. De vogel strekte zijn vleugels en sprong in de lucht, zwarte veren deinend op de wind. Faye bleef bij het muurtje staan, haar vingertoppen streken over de veren van de andere vogel, in gedachten verzonken zoals ze de laatste tijd wel vaker was …
Outfit

robb stark

Iedereen verwerkte emoties op een andere manier. Helaas voor hem ging dat iets moeilijker gezien zijn mutatie. De heftige emoties, vooral in het begin, hadden hem nogal op gefuckt. Ze waren zo alom aanwezig dat hij ze niet kon uitfilteren zoals hij anders zou doen. Letterlijk iedereen ondervond gelijkaardige emoties. Angst, woede, verdriet, shock, machteloosheid.. Het lijstje was eindeloos. Het was moeilijk voor hem om er mee om te gaan, vooral ook omdat hij er nog eens persoonlijk in betrokken was ook. Ergens wilde hij maar al te graag steun zoeken bij Faye, maar hoe vaak hij ook contact probeerde te zoeken.. Ze ontliep hem een beetje. Hij wist niet waarom, maar langs de andere kant ook wel. Waar zij nooit in haar kamer was, was hij er iets vaker dan hij zou toegeven. Om naar de twee lege bedden te kijken. Om vervolgens ofwel een breakdown te hebben, ofwel weer door het lint te gaan.

En dan was er ook nog eens het obvious patroon dat hij bij meerdere mutanten vaststelde. Het eindeloze trainen. Iets waar hij zelf niet aan meedeed, toch niet in de training ruimtes. Hij had de hulp van de docenten niet nodig, noch het materiaal dat er aanwezig was. Het was er ook veel te druk voor hem. Hij oefende op zijn eigen manier. Niet om in de aanval te gaan, maar om zichzelf te verdedigen. Echter herkende hij bij Faye de verbetenheid die hij ook had gezien bij andere mutanten die vastberaden waren actie te ondernemen. Op eigen houtje of via het docententeam. Maar hij wist, diep vanbinnen, dat ze zou vechten als het er op aan kwam.

Daar kon hij niet mee akkoord gaan. Voor hem was de zaak al verloren. Sam kregen ze niet meer terug. Toch niet de Sam die ze kwijt waren geraakt. Als hij daarbij nog eens haar zou verliezen, dan wist hij niet in hoeverre zijn mentale gezondheid stand zou houden. Het voelde alsof hij nu al 20% meer opgefokt was dan anders. Niet meteen de goeie vibes om Faye mee te benaderen, maar hij had haar in het vizier en hij was niet van plan haar te laten ontsnappen. Ze stond afwezig bij een muurtje een grote, zwarte vogel te aaien. Die richtte zijn kopje richting hem toen hij naderde, al had zij het nog niet door. Dante beet even hard op zijn tong, hopend dat hij in zijn emotie niet iets fout zou zeggen. ”Dus, jij gaat vechten?” Stelde hij vast, al stelde hij het ook in vraag, haar nog de kans gevend om het te ontkennen.

Faye Jupiter Jones

De onwetelheid van het moment vermoorde haar. Ze wist, ze wist uit jarenlange ervaring dat er iets van om de hoek zou komen. Ze wist dat er iets zou volgen maar het oneindige wachten maakte haar gefrustreerd. Faye had overwogen om te transformeren, weg te vliegen van dit eiland en zelf op zoek te gaan naar Samantha en de anderen. Ze had ook overwogen om gewoon weg te gaan, geen inbreng te hebben in wat zou komen. Waarom zou ze, ze had haar hier geplaats, tegen haar zin, ze konden haar niet tegenhouden om weer te vertrekken. Maar iets hield haar hier en dat was niet het feit dat Samantha weg was. Misschien bleef ze voor Tiberius, voor Dante … ze had amper beide gesproken sinds de studenten ontvoerd waren. Bang dat haar hart zou bezwijken onder het hechte dat ze had met beide. Tiberius wist wat dat kon veroorzaken, Dante niet. In haar ogen was het dus beter om gewoon te mijden terwijl een ander deel van haar lichaam niets liever wilde dat de relaties te onderhouden, want dit was iets dat ze in zeer lange tijd niet meer had gevoeld.

Haar vingers streken de koolzwarte veren van de vogel, kijkend hoe hij zijn donkere kraalogen heen en weer bewoog om de omgeving terwijl ze zijn gedachten volgden. In zekere zin waren vogels als mensen voor haar, ze kon ze met ze communiceren. Toen de vogel zijn hoofd draaide kreeg ze andere gedachten door. Haar vingers stopte de strokende bewegingen toen ze zijn woorden hoorden, of liever de vraag ervan. Ze hief haar hoofd om en draaide het richting Dante. Haar ogen gleden over zijn lichaam alvorens ze weer naar zijn gezicht keek. Ze wist hoezeer hij dit niet wilde, het was niet de eerste keer dat hij haar erover aan sprak. En zijn emoties, ze was er gevoelig voor, hij was de soort verslaving waar ze maar moeilijk afscheid kon van nemen achter nachten zoals ze al gehad hadden. Als hij ze zou doorspelen aan haar dan had ze een probleem, of net niet. Maar op het eerste zicht, hij zag er niet echt honderd procent relaxt uit.

‘Waarom niet?’ Ze opende haar armen, draaide om haar eigen as alsof ze zichzelf ten toon stelde alvorens ze naar hem toe wandelde. ‘onsterfelijk lichaam.’ Benadrukte ze. ‘En wie zegt dat we moeten vechten? Voor al wat we weten komen ze hier nooit meer terug, kidnapten ze al die studenten voor andere doeleinden,’ haar stem stierf weg, haar blik kreeg iets moeilijk terwijl ze dacht aan al het mogelijke ze konden doen, experimenten, marteling. Ze schudde het idee weg en bleef een beetje voor Dante staan, opkijkend naar zijn ogen. ‘Ik zou al lang op weg moeten zijn naar ergens anders maar kijk,’ ze wees naar de grond onder haar voeten. ‘nog steeds hier.’ Vervolgde ze, haar lichaam een kwartje draaiend en leunend tegen het muurtje. ‘Als ze komen, ja.’ Ze draaide haar hoofd, wierp hem één van haar serieuzere blikken. ‘ik vecht, iemand moet het doen en je kan me niet tegenhouden.’ Vervolgde ze, het laatste slechts een vage waarschuwing van de dingen die ze al honderd keer had laten vallen. Niemand zou haar kunnen tegenhouden.
Outfit

robb stark

Het laatste wat hij wilde was ruzie maken. Luidop zou hij het niet toegeven, maar ze wist het waarschijnlijk diep vanbinnen toch al. In de tijd die ze samen hadden doorgebracht, was hij voor haar gevallen. Niet iets wat hij gepland had te doen, maar het was nu eenmaal gewoon gebeurd. Het was ergens ook logisch. Wie zou namelijk niet vallen voor een persoonlijkheid en uiterlijk als het hare? Alles aan haar was aantrekkelijk voor hem, en uiteindelijk had hij zich overgegeven aan die aantrekkingskracht. Was het maar wederzijds. Dan kon hij haar misschien op die manier overtuigen niet deel te nemen aan de oorlog. Want hoewel niemand wist waar en wanneer die uitgevochten zou worden, was het wel een algemeen geweten feit dat hij er aan zat te komen. Het was bijna tastbaar, de dreiging die over het eiland heen lag als een dikke deken van spanning.

Zelf voelde hij de emoties alweer door zijn systeem razen, iets wat ze waarschijnlijk ook wel van hem af kon lezen. Voor nu behield hij een muurtje tussen zijn emoties en de hare. Na al die tijd samen kon hij ze makkelijker linken dan bij wie dan ook, maar hij wilde het haar besparen. Zo neutraal mogelijk probeerde hij naar haar argumenten te luisteren, al viel het hem moeilijk. Een milde waarschuwing beëindigde haar pleidooi. ”Er zijn genoeg anderen om het te doen”, Merkte hij op. Ze stonden bijna in een rijtje klaar. Om hun dood tegemoet te wandelen. Dante sloeg zin armen over elkaar. ”Het is niet omdat je toevallig onsterfelijk bent dat je er zomaar midden in moet springen. Er zijn risico’s en dat weet je ook wel”, Vervolgde hij, zijn blik gevestigd op de hare.

Even hield hij die indringend, maar het zwakte snel genoeg weer af. Hij onderdrukte een zucht. Het verdriet en de angst om haar ook kwijt te raken, dat hij al die tijd aan het opstapelen was, brak weer door zijn dam heen. De jongen stapte op haar af en leunde tegen de muur aan, op een korte afstand van haar. Wie weet was dit de laatste keer dat hij zo dicht bij haar zou kunnen zijn. ”Ik wil gewoon niet dat er nog meer dingen veranderen, je ontloopt me nu al, wat als je opnieuw een trauma oploopt? Wat als je me nooit meer in je buurt wilt?” Zei hij iets zachter. Hij besefte ook wel hoe egoïstisch hij nu klonk, maar hij wilde haar gewoon niet kwijt en hij was van plan er alles aan te doen zodat het ook niet gebeurde.

Faye Jupiter Jones

Haar onsterfelijkheid werkte niet enkel in haar voordeel. Ja, als er een oorlog zou komen, als ze op de problemen zou stuiten dan was haar onsterfelijkheid het enige wat haar garandeerde van ze het mogelijk zou overleven. Haar onsterfelijkheid was haar drijfkracht achter het temperament. Maar het had ook dat ene nadeel … en als ze naar Dante keek dan wist ze maar al te goed dat ze nooit lang genoeg bij hem zou kunnen blijven zonder het verschil te merken. Ze had nooit meer aan iemand gehangen, zich nooit meer aan iemand gehecht voor het simpele, zij werden ouder en Faye niet. En dat was de grootste vloek die haar leven overheerste, het feit dat ze iedereen zag sterven. Ze zou het nooit toegeven, nooit in haar emoties toelaten. Maar het gevaar, die stilte voor de storm, het vroeg er bijna naar, het smeekte haar bijna om haar honderden jaren lange regel te verbreken, emoties tonen en mensen binnen laten.

Onsterfelijkheid was haar enige argument tegen Dante en hij geloofde er niet in. Toen hij zei dat er genoeg andere stonden te poppelen om te vechten keek ze weg voor een moment. Ze beet op haar nagel en keek terug op wanneer he verder sprak. ‘Ik zie er misschien niet uit dat ik om iets geef maar het is beter tien onsterfelijken te sturen dan twintig gewone studenten. Ik leef al een heel erg lange tijd, sterven doet me niets.’ Maar dat was niet waar hij over bezig was. Ze had haar risico’s, haar ogen dwaalden kort af naar de hemel, de witte stapelwolken, de zon die op hen neer scheen. ‘Het is niet de eerste keer dat ik vecht, risico’s zijn er om genomen te worden.’ Ze keek terug naar hem, schudde zachtjes haar hoofd. Ze opende haar mond maar ze bleef uiteindelijk gewoon naar hem kijken, zachtjes knikkend deze keer. Alle gevechten die ze had gehad waren puur voor de fun geweest maar dit, het was meer en ze keek ernaar. Hij was meer en ze wist dat als er een gevecht zou komen, het niet hetzelfde zou lopen.

Dante onderbrak zijn gestaar, bewoog zijn lichaam tot net voor haar. Faye bestudeerde zijn gezicht, de emoties en ze moest haar eigen tong bijten om er niet aan toe te geven. Bij zijn woorden, of in ieder geval het stuk waarin hij zei at ze hem ontliep glimlachte ze zwakjes. ‘Er is een reden, er is een reden waarom jij de enige bent die ik ontloop.’ Ze legde haar hand op zijn borst, ze liet haar ogen er eventjes op rusten voor ze terug naar hem op keek. ‘Hoe cliché het ook klinkt Dante, ik probeer je te beschermen, niet enkel van mezelf maar van gelijk wat hier gaat gebeuren.’ Zei Faye zachtjes. Ze liet haar vingers over zijn borst naar beneden glijden terwijl haar blik kort naar een passerende student gleed. ‘Ik dacht eraan, de belofte die we elkaar ooit maakte, om terug naar Italië te gaan. Het kruiste mijn gedachten van zodra ze die studenten ontvoerden. Wegrennen met jou. Hoe dramatisch zou dat zijn,’ ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en schonk hem een glimlach. ‘Maar ik kan niet, niet voor Sam, niet voor Jacob, zelf niet voor mezelf. Dus als ik niet kan vluchten dan moet ik vechten.’ Prevelde ze. En daar was haar wanhoop, ze schudde haar hoofd en keek terug op naar hem. ‘Wat wil je dat ik doe Dante?’ Vroeg ze uiteindelijk in het italiaans, niet wetend wat hij wilde, niet wetend wat ze zelf wilde.
Outfit

robb stark

Onsterfelijkheid was dan wel een mooi voordeel in een oorlog, maar naar zijn mening gebruikte ze het gewoon als een excuus om zich in de strijd te gooien. Hij kon ergens wel begrijpen dat ze het leven gewoon moe was, en dat ze ergens hoopte ooit te kunnen sterven. Als er iemand was die wist hoe het voelde, dan was hij het. Hij voelde het namelijk soms van haar afstralen, zo fel dat het zijn eigen emoties overstemde. Haar gevoelens voor hem verstoppen was onmogelijk. Na al die tijd pikte hij ze moeiteloos op, alsof de connectie die ze hadden nooit helemaal weg ging. Alsof die alleen maar op een laag pitje stond, en sterker werd naarmate ze dichterbij waren. Feit was gewoon dat ze speelde met haar leven. Misschien niet haar fysieke, maar wel haar mentale.

‘Het is niet de eerste keer dat ik vecht, risico’s zijn er om genomen te worden.’ Argumenteerde ze. Dante hield een zucht net nog tegen. ”Het is niet omdat het nog nooit echt is misgelopen dat het nu niet kan mislopen. Ze hebben echt sterke mutanten ontvoerd, oké misschien moet je niet tegen hen vechten maar je vecht tegen diegene die hen ontvoerd heeft. En als die al zo’n sterke mutanten de baas is, dan zijn ze wel gevaarlijker dan een mannetje met een speer, of zoiets”, Kaatste hij terug. In zijn hoofd was het allemaal logisch. Ze moest gewoon niet zo roekeloos doen, alsof ze onoverwinnelijk was. Want misschien onderschatte ze dit alles wel. Al dacht hij ook wel niet dat ze er zo makkelijk over ging, ze had er vast wel over nagedacht, maar hij was gewoon bezorgd.

Want hij wilde haar niet kwijtraken. Ze moesten samen nog zoveel dingen doen. Een stomme oorlog mocht daar niet tussenkomen. Al had hij het gevoel dat ze hem nu al ontliep. Iets waarmee hij haar even confronteerde. ‘Er is een reden, er is een reden waarom jij de enige bent die ik ontloop.’ Zei ze met een kleine glimlach, terwijl ze haar hand op zijn borst legde. ‘Hoe cliché het ook klinkt Dante, ik probeer je te beschermen, niet enkel van mezelf maar van gelijk wat hier gaat gebeuren.’ Vervolgde ze. ”En ik doe hetzelfde met jou”, Zei hij, zijn blik weer iets intenser. Als hij het van haar toe liet, dan moest ze het omgekeerd ook maar gewoon accepteren.

‘Ik dacht eraan, de belofte die we elkaar ooit maakte, om terug naar Italië te gaan. Het kruiste mijn gedachten van zodra ze die studenten ontvoerden. Wegrennen met jou. Hoe dramatisch zou dat zijn,’ Zei ze met een glimlach, en ondanks alles moest hij toch ook zachtjes lachen. Dat zou inderdaad heel dramatisch zijn. ‘Maar ik kan niet, niet voor Sam, niet voor Jacob, zelf niet voor mezelf. Dus als ik niet kan vluchten dan moet ik vechten.’ Vervolgde ze. Iets wat hij wel kon begrijpen, maar langs de andere kant ook weer niet. ‘Wat wil je dat ik doe Dante?’ Vroeg ze, in hun moedertaal. Hij nam zachtjes haar hand vast, voelde haar emoties namelijk omhoog schieten.

Om zich te concentreren, keek hij naar hun handen, hoe zijn vingers met gemak tussen de hare gleden. Omdat het gewoon paste. Met alle moeite drukte hij zijn eigen emoties aan de kant om de hare wat te kalmeren. ”Ik wil dat je hier bij mij blijft, ver weg van welk gevecht dan ook”, Zei hij. Nu wist ze precies wat hij wilde. ”Maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat jij dat niet wil. Dus ik wil je één ding vragen”, Zei hij, waarna hij haar weer aan keek. ”Als het over is, kom dan naar me terug. In welke staat je ook bent, ontloop me niet, laat me niet achter”, Vroeg hij. Ze had nog steeds ruimte om te weigeren, als ze wilde, maar hij hoopte vurig dat ze dat niet zou doen..

Faye Jupiter Jones

Een hemelsbreed verschil, tussen het sterfelijke en onsterfelijk. Ze nam het Dante niet kwalijk, hij wist niet hoe het voelde. Maar na al die jaren was Jupiter op een zeker level moe. Ze zou haar leven nooit met opzet eindigen, maar ze zou niet “voorzichtig” zijn ook. Jupiter kende iedere strijd die ze had gevoerd, van haar eerst tot de laatste en haar ogen gleden kort naar de hemel bij de gedachten. En als haar ogen dan terug gleden naar Dante dan wist ze niet voor wat ze het deed, voor zichzelf of voor anderen. Naar deze school komen had haar op een zeker level verandert, ze was nog steeds Faye maar ze draaide het niet enkel meer om haar belangen. En Dante … hij was daar een deeltje van. Dus waarom zou ze voor niets vechten als ze het ook kon doen voor anderen, zoals hem. En hoe meer ze eraan dacht, hoe meer het haar raakte.

‘Dante,’ prevelde ze zachtjes wanneer hij erop in ging. Ze zweeg en hield haar ogen ter hoogte van zijn borst terwijl ze luisterde. Ze moest zachtjes glimlachen bij zijn laatste woorden alvorens ze terug naar hem op keek. ‘Ik ben ook sterk, ik doe dit niet alleen. Hier zijn ook sterke mutanten, meer dan degene die ze ontvoerd hebben. Trouwens, wie zegt dat ze terug komen.’ Ze haalde haar schouders op en keek naar de lichte bewolking die kwam aanzetten. Ze was ermee bezig, ze had het onder controle maar zijn bezorgdheid, zijn emoties het deed er niet meer goed aan. Hij dacht dat ze er niet bij aandacht, dat ze een strijd aan ging zonder nadenken maar als het iets was waar Faye meer controle over had dan anderen was het haar eigen mutatie. Maar zou het helpen, om hem gerust te stellen? Nee, waarschijnlijk niet dus deed ze het ook niet.

Toen ze bekende dat ze hem gewoon wilde beschermen kaatste hij die woorden meteen terug. Ze glimlachte en keek op naar hem, zachtjes haar hoofd schuddend. ‘Niet doen.’ Fluisterde ze meer voor zichzelf dan voor hem. Ze haatte het als iemand zich zorgen maakte. Tiberius deed het ook maar op een andere manier, ze wisten dat ze elkaar nodig hadden in een zekere zin. Faye zou onrechtstreeks hem helpen als ze het ook maar voelde en omgekeerd ook. Tiberius wist hoe het was … Dante niet en ze wilde het hem ook niet uit leggen dus liet ze hem bezorgd zijn. Maar toen ze vroeg wat ze moest doen dan deed ze het om duidelijkheid te krijgen over wat hij wilde. Wilde ze zelf een beetje moeite doen om zijn beloftes te volgen. Ze weefde haar vingers door de zijne en keek ernaar. Toen hij vroeg dat ze niet mee wilde vechten haalde ze enkel haar wenkbrauwen op, geduldig wachtend op wat hij verder had te zeggen. ‘Ik ga niet hier blijven.’ Stemde ze in met zijn woorden. “Dus ik wil je één ding vragen,” begon hij en Faye keek op naar hem. Zijn verzoek, ze keek hem lange tijd in stilte aan voor ze langzaam knikte. ‘Ik kom terug.’ Beloofde ze hem. ‘Wat ik daarna doe kan ik je niet beloven, als hier iets gebeurd blijf ik niet. Maar ik kom terug.’ Knikte ze zachtjes. Ze zou het zichzelf moeten herhalen, dat ze achteraf naar hem moest terug keren. Ze keek naar Dante en drukte haar lippen kort tegen de zijne. ‘Blij?’ Vroeg ze met een zachtjes schuin houdend hoofd.
Outfit

robb stark

Als er iets was wat hij geleerd had over Faye, is dat ze enorm intelligent was. Ze zou daarom vast wel naar zijn argumenten kunnen luisteren en inzien dat hij eigenlijk wel gelijk had. Hij was echt bang dat ze de vijand onderschatte. Het ging hier wel om een onbekende vijand, een machtige ook. Een vijand die tot in het hart van hun eiland was doorgedrongen om hun vrienden en geliefden te ontvoeren. En hij wilde niet dat er hem nog meer werd afgepakt. Hij maakte zich zorgen, uiteraard. Om haar maar ook om Adrian en Aly. Hij wist echter dat zij zich niet zouden mengen in een mogelijks gevecht, nu was de enige die hij nog moest tegenhouden Jupiter zelf. Al bleek die nogal koppig te zijn. ‘Ik ben ook sterk, ik doe dit niet alleen. Hier zijn ook sterke mutanten, meer dan degene die ze ontvoerd hebben. Trouwens, wie zegt dat ze terug komen.’ Zei ze schouderophalend. Ze had zeker wel een punt, maar het overtrof het zijne niet.

Al besloot hij om de discussie maar niet aan te gaan. Hij had zijn emoties nauwelijks onder controle en hij wilde niet de oorzaak zijn van nog eens zo’n storm. Toch niet op deze manier. Niet omdat hij verdrietig was, of boos, of beide. Niet omdat hij dat op haar overbracht. Dus beet hij op zijn tong en gooide het over een andere boeg. Als ze niet wilde blijven, wilde hij dat ze beloofde achteraf wel terug te keren. Een lange tijd keek ze hem in stilte aan. Hij keek terug, alsof hij elk vorm van haar gezicht nog eens goed wilde opnemen omdat hij bang was dat het de laatste keer zou zijn. ’Ik kom terug.’ Beloofde ze toen. ‘Wat ik daarna doe kan ik je niet beloven, als hier iets gebeurd blijf ik niet. Maar ik kom terug.’ Herhaalde ze nog een keer, om haar woorden kracht bij te zetten. Vervolgens drukte ze een zachte kus op zijn lippen.

‘Blij?’ Vroeg ze, en hij lachte zachtjes. Het was meer het trillen van zijn borst die verraadde dat hij moest lachen. Hij hield de kus nog even aan en maakte zich toen met tegenzin los. ”Ik ben pas blij als ik je veilig terug bij me heb”, Antwoordde hij, iets wat ze al had kunnen voorspellen. Dante hield zijn armen losjes om haar middel heen, genietend van haar aanwezigheid. Hij wilde geen ruzie maken met haar, maar hij had ook wel het gevoel dat dit gesprek nodig was geweest. Nu kon hij tenminste met zekerheid zeggen dat ze nog terug kwam. ”Gaat die Romeinse vriend van jou ook mee?” Vroeg hij toen. Eigenlijk had hij best veel gemist, aangezien hij zo druk was geweest met haar zoeken en argumenten bedenken om haar tegen te houden.

» don't bring me down.
» It's a me again [+Dante]
» Who's this Dante guy?
» Danté Koychev
» Die hard [&Dante]