don't bring me down.

Als er één ding was waar Zoey een hekel aan had in de winter, dan was het wel de hele godsgruwelijke dag binnen zitten. Ze bevond zich sowieso al vaak binnen voor de lessen en dat soort dingen, maar door de kou bleven ook veel andere mutanten liever binnen en voor haar had dat een grens. Een grens die vandaag was overstegen. Zoey had na een half uur niksen haar jas gepakt en was naar buiten gewalst, claimend dat ze wel eens wat frisse lucht kon gebruiken en de boel verder ging verkennen. Ondanks dat ze al best wat weken op het eiland aanwezig was, had ze nog lang niet alles gezien en daar ging ze vandaag natuurlijk een stokje voor steken. Niet dat ze ook daadwerkelijk wist waar ze heen liep, aangezien ze maar wat willekeurige wegen insloeg en hoopte op deze manier een nog niet bekend gebied in te lopen. Deze methode bracht haar uiteindelijk bij het bos. Zoey klaagde niet, want hoewel het vaak vrij stil was in een bos was er wel veel te beleven. Althans, elke keer dat zij in een bos was, vermaakte ze zich prima.

Terwijl ze haar inmiddels koude handen in haar jaszakken stopte, liet ze haar hazelbruine ogen rond glijden over de vele kale bomen. Dit bos zou er vast en zeker veel mooier uitzien in het voorjaar, wanneer alles in bloei stond en dat ook te ruiken was. Zelfs al had een bos in het najaar ook wel iets, als je vergat dat alles verdort was en aan het afsterven was. Nou ja, niet geheel afsterven natuurlijk, maar gedeeltelijk, zodat er minder energie verspild hoefde te worden in de winter. Voor mensen was de winter doorkomen nog vrij simpel. Zij hadden een supermarkt waar ze al hun eten en drinken van in konden slaan en een dak boven hun hoofd die hen van de kou beschermde. De natuur had dat niet. Die moest op een andere manier overleven. Zoey schudde haar hoofd. Waarom dacht ze hier in hemelsnaam aan? Denken was niet bepaald haar ding. Tenzij het om onnozele dingen ging. Nee, denken was meer iets voor Melissa. Had het bos soms zo’n effect op de leerlingen? Geen wonder dat ze allemaal hierheen gingen om hun huiswerk te maken.

Nog zo’n vijf minuten streken voorbij en Zoey zuchtte gefrustreerd. Verveeld. Wat haatte ze verveling – al helemaal als ze ergens heenging om dat tegen te gaan en het blijkbaar niet werkte. Kon ze niet iets doen? Iets waardoor de wandeling iets leuker werd. Misschien was rennen een idee. Rennen was een uitstekend idee. Nog voor ze had besloten dat ze haar pas zou versnellen, had ze het al gedaan. Rennen deed ze niet vaak, maar als ze het deed, dan voelde ze zich op de één of andere manier vrij. Zeker op een moment als dit. Zeker na wat zich er de afgelopen tijd had afgespeeld. Zoey was niet iemand die vaak peinsde over iets, maar de verandering van Miami naar Genoshi Island had veel met zich meegebracht. Ze klaagde niet. Absoluut niet. Nee, ze vond het juist geweldig hier. Ze had al zoveel mutanten gezien met verschillende mutaties; om niet te vergeten dat ze vrienden had gemaakt hier. Vrouwelijke vrienden. Geen mannelijke. Buiten Melissa en Melody had ze niet echt contact met meiden van rond haar leeftijd gehad en dat had ze hier wel. Een domme grijns had zichzelf rond haar lippen gevormd en werd alleen maar breder toen ze aan een bepaalde redhead dacht.

Zoey was te druk met haar eigen gedachte bezig – wat eigenlijk een wonder was – om te zien waar ze heen ging. Hierdoor zag ze dus niet dat ze al snel een ander meisje naderde, die zelf ook met haar telefoon bezig was en haar ook niet opmerkte. Gelukkig zag die persoon het op het laatste moment wel en wist de schade te beperken, hoewel ze alsnog beide onderuit gingen. Zoey, die het absoluut niet had verwacht, viel voorover tegen de grond en bleef verward even liggen. Wat was er daarnet gebeurd? Realiserend dat ze op de grond was gevallen, ging ze rechtop zitten en keek rond, waardoor ze nu pas het meisje opmerkte. Oh shit, was ze tegen haar opgelopen? Had ze zich bezeerd? Waarom bleef ze liggen? Shit shit shit. Zoey sprong op en liep naar de blondine haar zijde, checkend of ze misschien iets had en zachtjes hopend dat er niks aan de hand was. Meteen hurkte ze naast haar neer. “Alles oké?” vroeg ze, proberend kalm te klinken. “Niks gebroken ofzo? Sorry, ik lette niet echt op…?” ging ze vertwijfeld verder. Natuurlijk lette ze niet op, anders was dit nooit gebeurd. Ze kwam nu vast als een idioot over.    

Zoey had veel dingen verwacht. Ze had verwacht dat het meisje haar de huid vol zou schelden, want eerlijk gezegd zou ze zelf die reactie ook hebben gehad, was het niet voor het feit dat ze zelf niet uit haar doppen had gekeken. Ze had verwacht dat het meisje bewusteloos zou blijven liggen. Ze had zelfs verwacht dat de blondine in huilen uit zou barsten. Wat ze echter niet had verwacht, was dat ze als eerste vroeg waar haar telefoon was. Zoey had verontwaardigd willen vragen of ze niet te hard op de grond was gevallen en daarbij haar hoofd had bezeerd, maar toen kwam de ander recht en zag ze de positie waar diens neus in stond. Dat zag er niet al te gezond uit. Voor ze er erg in had, stond haar mond ietsje verder open dan de bedoeling was en staarde ze het meisje na, die inmiddels naar haar gevonden telefoon toeliep en die nonchalant van de grond afplukte. Een opmerking maken lukte haar op dit moment even niet, hoe graag ze die ook had willen maken. Verder dan stamelen kwam ze niet en dat was ook pas toen de vreemdelinge haar neus terug rechtzette alsof er niks aan de hand was. Wat was dit voor een vreemde dag? Hier had ze zich niet voor opgegeven toen ze vanochtend – of beter gezegd vanmiddag – uit bed opstond.

Het duurde niet lang of ze had eindelijk door dat dit waarschijnlijk het werk van een mutatie was. Welke wist ze niet, maar ze mocht er zeker van zijn dat het wel zo was. Ze bevond zich immers op een eiland vol mutanten, elk met een eigen gave. Dat haar mutatie nou niet direct iets met lichamen te maken had, betekende niet dat anderen dat ook niet hadden. “Oh, sorry,” hoorde ze toen, waardoor ze met haar bruine ogen naar die van het meisje zocht. “Ik vergeet helemaal te vragen of er niks met jou is.” Zoey keek sprakeloos toe hoe de blondine haar kant opkwam gelopen en nog iets erachteraan vertelde. Een soort uitleg over haar mutatie, gokte ze. “Je… Ik…” Desondanks vocht ze nog altijd om woorden te vinden. “Huh?” Reacties op dit soort verrassingen waren niet haar ding. Langzaam schudde de zwartharige haar hoofd en kwam voorzichtig recht, aangezien ze nog altijd op de grond zat gehurkt en er niet aan gedacht had om op te staan. Dat voelde ze nu echter wel, aangezien de aderen in haar knieholtes iets te lang waren afgekneld. Bah, wat haatte ze dat gevoel. Zich herinnerend dat het meisje haar een vraag had gesteld, herstelde ze zich weer. “Nee, euh, ik ben prima. Ik heb zelf ook een hoge pijngrens, dus…” meldde ze. Ze had eigenlijk niet eens aan pijn gedacht toen ze viel. Zo veel pijn had het nou ook niet gedaan. Haar blik gleed terug naar de vreemdelinge, ditmaal om die helemaal in zich op te nemen. Ze kon zich niet herinneren dat deze persoon in de les aanwezig was geweest. Althans, niet in de lessen die zij had gevolgd. “Ik ben Zoey, trouwens,” stelde ze zichzelf voor. “Is je telefoon nog heel?”

De blondine reageerde meteen op haar vraag of de telefoon in orde was. Ze vertelde Zoey dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat haar telefoon en zij wat dat betreft iets gemeen hadden. Vervolgens legde ze uit waarom ze op elkaar leken en hoewel het misschien een vreemde opmerking zou zijn voor ieder andere mutant op het eiland, moest Zoey hier wel om lachen. “Ik denk dat het een beter idee is dat ik je beter leer kennen voordat ik je af wil maken,” reageerde ze. Het zou eerder andersom moeten zijn, aangezien zij juist tegen de blondine aan was gelopen. Die leek het echter niet zo heel erg te vinden, anders had ze dat wel laten merken. Toch? “We kunnen vast wel even overleggen over het in stukjes delen, though,” grapte Zoey, haar mondhoeken licht opgekruld in een grijnsje. Haar blik stond nu ook gericht op de telefoon die het meisje in haar handen hield, voordat deze werd weggestopt en ze weer volledig op elkaar focusten. “Emma, by the way,” stelde de vreemdelinge zich toen voor. De naam verraste Zoey eerlijk gezegd, want ze had juist een vreemde, lange en toch mooi klinkende naam verwacht om één of andere rede. Niet dat ze echt zulke mutanten had ontmoet op het eiland; die hadden allemaal redelijk normale namen gehad naar haar mening. Misschien was het gewoon wat haar onderbewustzijn had gewild ofzo. Een kennis of vriend met een lange, moeilijk te onthouden naam. Iedereen had wel zo iemand in hun leven, of niet soms? Volgens de televisie en de vele series erop wel. “Huh. Ik had een moeilijke naam verwacht,” begon ze. Haar grijns werd inmiddels ietsje breder toen ze zich iets besefte. “Nu hebben wij ook al iets gemeen.”

Emma haalde nonchalant haar schouders op bij Zoey’s opmerking over haar naam. De zwartharige moest haar echter gelijk geven – het was maar een naam en het was ook niet haar bedoeling om er zo’n probleem van te maken. Het was meer een statement geweest dan wat anders. Ze bedoelde er verder niks mee. Emma’s opmerking over een bijnaam zorgde ervoor dat een lichte grinnik Zoey’s mond verliet. “Is het niet de bedoeling van een bijnaam om dingen makkelijker te maken?” sprak ze. Dat was vast ook één van de redenen waarom ze er niet veel had; haar naam was op zich al gemakkelijk te onthouden en uit te spreken, niet? In Emma’s geval was dat ook zo. Haar naam was – voor zover Zoey’s brein op het moment werkte – maar op één manier af te korten. Em. Dat was alles. Net zoals die van haar ook maar op één manier viel af te korten. Natuurlijk waren er veel andere manieren om bijnamen te verzinnen, maar die kon ze nogal lastig toepassen bij Emma. Ze kenden elkaar pas net en hoewel de blondine zeker een indruk op haar had achtergelaten, was het niet genoeg om met een sullige bijnaam te komen. Misschien dat ze die uitdaging op een andere dag wel accepteerde, maar niet vandaag.

“Hey, als je het niet erg vind, dan wil ik graag m’n ronde afmaken.” Vragend keek de zwartharige op en zag toen dat haar metgezel naar achter zich gebaarde, aangevend dat ze het pad waar ze zich op bevonden bedoelde en dus subtiel meedeelde dat ze verder wilde lopen. Nog voor Zoey hier reactie op kon geven, stelde Emma de vraag of ze mee wilde lopen als ze niets beters te doen had. Een nadenkende frons verscheen op haar voorhoofd, proberend te herinneren wat ze eigenlijk deed voordat ze tegen de blondine was opgelopen. Tevergeefs, want het lukte haar niet. Ook al deed ze niet echt haar best, want na een paar tellen besloot ze al dat het geen zin had. “Sure. Ik was toch niet echt met iets belangrijks bezig. Geloof ik.” Haar hazelbruine ogen nu weer op Emma gericht, schonk ze het meisje een brede glimlach. “After you.”