I stand for the power to change

''Landslide. I took my love and I took it down. I climbed a mountain and I turned around. And I saw my reflection in the snow covered hills. 'Till the landslide brought me down.'' Zachtjes zong ik de tekst op de melodie die ik in m'n hoofd had. Mijn blote voeten voelden elke koude tegel waar ik op stapte bij ieder danspasje dat ik zette. Ik genoot van de warmte dat het wollen, zwarte jurkje me gaf zodra het terug tegen m'n bovenbeen aanbotste wanneer ik die naar voren bracht. Genoot van de koude winter wind die met mijn blonde, krullende haren speelde en zelfs mijn ogen traande. Toch keek ik er doorheen en hoefde ik nergens voor uit te kijken nu ik bijna in m'n eentje op het schoolplein danste. Ik weet niet waarom, maar ik had frisse lucht nodig. En de avond was daar een goede gelegenheid voor. Ik hield van de sterrenhemel, de maan die op me neerdaalde en hoe ik er in geloofde dat zijn kracht me energie gaf. Energie om te dansen, om op te leven iedere avond die viel en vooral mijn innerlijke kracht. Niet het bloed dat door mijn aderen liep, maar wat Lillian anders beschreven had; mijn mutatie. Dat soort DNA dat door me heen liep. Ik voelde het gloeien. Maar dat kon net zo goed een illusie zijn van mijn hersenen, omdat ik me de laatste tijd een stuk vrijer voelde. Ik maakte contact met anderen en ik hield ervan, het was alsof ze wisten waar ik doorheen was gegaan, ook al had ik aan niemand behalve Lillian mijn verleden verteld.

Het bos bereikte haar aandacht en ze beet op haar onderlip, terwijl ze haar danspasjes tot een halt hield. Eleanor nam het moment om verse zuurstof door haar longen te laten gaan en haar ogen te sluiten, tot het windje dat voorbij kwam gewaaid voorbij was. Ze veegde de twee tranen van haar wangen af die uit haar ogen waren gevallen met de rug van haar hand en liep toen normaal richting de beschutte bomen. Het was donker, maar haar ogen waren inmiddels daaraan gewend en ze had niet het idee dat er gevaren hier konden zijn, sinds alles veilig beloofd was. Door niemand minder dan de geweldige schoolhoofden, waar ze meer vertrouwen in had gekregen. Eigenlijk voornamelijk door de mutanten die haar accepteerden zoals ze was, al was haar mutatie misschien wat angstaanjagend. Toch schaamde ze zich er niet voor om die te gebruiken.
De kou raakte haar huid dieper aan wanneer ze verder dan de rand van het bos gelopen was en ze voelde hoe er kippenvel op kwam te staan. De rillingen trokken zelfs door tot in haar gezicht en ze beet opnieuw op haar onderlip, liep zo zachtjes dat ze haar eigen voetstappen niet eens kon horen. Probeerde, ondanks de duisternis, niet op breekbare takjes te stappen of ook maar op iets wat geluid zou kunnen veroorzaken. Het was stil en daar hield ze van. Te stil voor haar gevoel. Alsof er ieder moment een bom kon losbarsten. Die ze totaal niet verwachtte, want dat was onmogelijk. Dat hadden Jean en Lillian bovendien beloofd, dat het hier volkomen veilig zou zijn. En daar vertrouwde ze op. Eleanor mocht dan wel de kracht hebben om zichzelf terug tot leven te brengen, dat betekende nog niet dat ze geen angst had om te sterven. Dat was het ergste van allemaal; de angst die ze had voordat ze de dood recht in de ogen keek en het daadwerkelijk accepteerde. Iedere keer wanneer haar leven geofferd werd had ze dezelfde angst, op een andere manier van binnen.
Ze zag hoe de lucht die ze door haar lippen liet ontsnappen een wolkachtige vorm aannam door de temperatuur die niet hoog te noemen was. Haar zicht viel op een stam en zonder er twee keer over na te denken liep ze er kalm heen, ging er op zitten. Dit was één van die momenten dat ze even voor zichzelf nodig had, om haar gevoelens die ze had terug onder controle te krijgen en dat deed ze door alleen maar dieper na te denken. Ze had geen afleiding en dat zorgde ervoor dat haar gedachten verder afdwaalden naar herinneringen die ze had van toen ze nog in haar eigen boshutje leefde.