It's better to stand and fight.. {Valkyrie}

De harde zeewind blies in haar gezicht terwijl ze op een uitstekende klif zat, starend over de golven van de zee. Ze probeerde nog altijd thuis voor haar te zien om haarzelf toch iets beter te laten voelen maar het lukte niet. Ze kon zichzelf hier niet thuis voelen en ergens was ze gewoon bang dat ze dat ook nooit zou kunnen, nergens. In deze wereld hoorde ze niet thuis, dit was niet meer haar tijd. Misschien dat het beter zou worden met tijd maar voor nu had Valkyrie er nog weinig vertrouwen in. Het was nu zelfs al te moeilijk om binnen te slapen, ze kon het namelijk niet. Ze zou het niet lang kunnen volhouden of ze zou compleet gek worden tussen die vier muren, en ze wilde niet weer zodanig in paniek raken dat het gevaarlijk zou kunnen worden. Daarom sliep ze nu buiten, dat was beter voor haarzelf en anderen.

Wanneer ze ineens een geluidje hoorde draaide ze zich heel snel om en zocht ze met haar blauwe ogen naar degene die het had moeten maken. Omdat ze een beetje omlaag was gekropen om dichterbij de zee te kunnen zitten moest ze een beetje opstaan om het te zien. Ze zag het alleen te laat en het was nog net iets te ver om te zien wie het was. Maar in ieder geval ging iemand het vreemd uitziende gebouw in, eentje die ze al een tijdje had zien staan maar ze was er nog niet bij in de buurt gekomen. Alleen, omdat ze toch niets beters te doen had, besloot ze nu om toch even te kijken. Waarom wist ze niet. Ze klom voorzichtig weer omhoog want ze wilde niet weer daar beneden terecht komen, zeker niet nu ze wist dat de rotsen heel scherp konden zijn.

Ze wist nog steeds niet of het een goed idee was om diegene te volgens het gebouw in, misschien mocht ze er niet eens komen. Al zou ze er misschien niet mogen komen? Niet dat het haar veel kon schelen, er zou waarschijnlijk toch niets ergs gebeuren. En zelfs als, wat maakte het dan ook nog uit? Het was niet dat Valkyrie zichzelf nog echt ‘levend’ voelde, of dat er nog echt iets was wat haar in leven hield op het moment. Waarschijnlijk zou niemand haar zelfs echt ‘missen’ en ze vroeg zich sowieso al af wat voor nut ze nog zou hebben in deze wereld. Waarom ze hier dan nog wel was? Omdat ze een overlever was en niet kon opgeven, dat was niet hoe Vikings stierven.

Rustig bleef ze even staan voor de trap die veel te heet was, maar het kon haar niet heel veel doen als ze er snel overheen zou gaan, dus dat deed ze. Al vroeg ze zich misschien wel af waarom het zo heet was, dat zou toch niet normaal zo zijn? Het was al snel wel duidelijk wanneer ze naar binnen begon te kijken. Ze bleef stil in de deuropening staan en haar blik veranderde meteen nogal koud. ”Octavia..” Zei ze zacht maar zonder echt iets van emotie in haar stem. Bleef haar daarbij ook wat hard aankijken en klemde haar kaken op elkaar omdat ze niet meteen goed wist hoe ze moest reageren..

Er waren misschien genoeg redenen geweest voor haar om het kleine ronde gebouw niet in te gaan, maar ze was toch eigenwijs genoeg geweest om te kijken. Ten eerste al haar claustrofobie, iets waar ze vroeger nooit last van had gehad en zolang ze niet alleen was leek het ook niet zo erg te zijn, het grootste probleem was alleen dat Valkyrie wel eenzaam was. Ze sliep alleen in haar kamer en het had er nu al voor gezorgd dat ze buiten sliep in plaats van binnen, al wist ze ook niet zeker of gezelschap misschien wel zou helpen. Ze had geen idee. Wist op het moment echt niet wat haar zou kunnen helpen. Toch zou ze niet opgeven, ze zou blijven vechten en overleven zoals ze altijd al gedaan had. Zelfs 500 jaar lang onderwater opgesloten hebben gezeten had het niet kunnen doen, ze was er nog steeds en ze zou hier ook blijven voor zeker nog lange jaren.

Alleen ze was niet de enige die hier nog wel lang zou blijven rondlopen op deze aardbol, en waarmee ze nog ook zou moeten dealen ondanks dat ze dat niet wilde, zeker omdat ze allebei op dit eiland zaten. Haar enige familie die ze nog had, maar niet dat ze haar nu nog graag zag. Nee, ze hadden al niet zo’n geweldig verleden samen en ze wisten daarbij ook dingen over elkaar die je nu in een ander tijdperk misschien liever achter je zou laten. Niet meer aan herinnerd wilde worden. Het was alleen een beetje moeilijk om elkaar over het hele eiland te ontlopen, ze zouden elkaar hoe dan ook een keer tegenkomen dus er moesten waarschijnlijk ook nog wat dingen rechtgezet worden. Niet dat dat even gemakkelijk zou gaan, oohh nee. Dat zou zeker niet gemakkelijk gaan, alles behalve gemakkelijk.
Haar ogen keken naar haar zusje die naar het plafond had staan kijken, iets waardoor haar ogen ook eventjes daarnaartoe waren gegleden omdat het inderdaad heel mooi was. Ze keek er alleen niet te lang na, haar aandacht ging nu vooral naar haar zusje. Haar gezicht stond hard en emotieloos, al lag er toch wel veel achter maar dat liet ze niet zien. Het was allemaal al zo lang geleden en het was nooit haar bedoeling geweest om vijandig te zijn richting haar zusje, wist namelijk diep van binnen wel dat het niet haar schuld was geweest. Toch kon ze ook niet vergeten wat er daarna allemaal gebeurd was, met hun moeder en hun kleine broertje.. Het was dan ook moeilijk om er niet aan te blijven denken en de pijn weer te voelen, zeker wanneer ze zelf ook nog tot een schokkende waarheid was gekomen, eentje die nog steeds niemand anders wist dan zijzelf.

“Valkyrie,” Zei haar zusje ijzig koud waarop Valkyrie haar gewoon strak aan bleef staren, ondanks dat ze tegen haar rug aankeek. Ze bewoog geen spier behalve dan dat ze haar kaken op elkaar begon te klemmen. Toch besloot Octavia ook om om te draaien en haar ook terug hard aan te kijken. De haat was te zien en de woede die ze allebei nog voelden voor elkaar, waarbij ook de spanning te voelen was. Ondanks dat ze geen emotie probeerden prijs te geven wisten ze zelf waarschijnlijk wel beter, of Valkyrie in ieder geval wel. “Wat doe jij hier?” Vroeg Octavia waarop ze eventjes zoekend naar een antwoord haar ogen door het gebouw liet gaan om ze vervolgens weer naar haar zusje te laten gaan. ”Die vraag zou ik jou ook kunnen stellen.” Reageerde ze koeltjes terug waarbij ze met haar ogen weer diep in die van haar staarde. ”En wat maakt het uit, wat ik hier doe of waarom ik hier ben gekomen?” Vroeg ze schouderophalend. Nee, het zou niets uitmaken. Als ze de reden uit zou leggen zou ze er toch niet zoveel aan hebben, gezien ze niet echt een goede reden had om hier te zijn, het was puur nieuwsgierigheid die haar naar dit gebouw had geleid. Haar kaken liet ze even over elkaar bewegen terwijl ze toch een ongemakkelijk begon te worden. Dit had ze liever nog even willen uitstellen.

Het stond al vast dat deze ontmoeting niet heel vriendelijk zou gaan, alleen al te zien aan de gespannen gezichten en het feit dat er vroeger gewoon teveel was gebeurt wat de twee nooit hadden kunnen bijleggen. Dit had deels gelegen aan hun ouders maar die waren er nu allebei niet meer, en het was ook allebei hun fout. Octavia had hun moeder vermoord en Valkyrie hun vader. Hoewel hier toch een verschil, als je het aan haar zou vragen. Hun vader had het verdient en hun moeder niet, waarbij hun kleine baby broertje het al helemaal niet verdiend had, de was zelfs nog veel te jong geweest om ergens schuldig van te kunnen zijn. Het was dan ook daarom dat Valkyrie nog altijd de haat voelde voor haar zusje, ondanks dat ze ook in de tegenoverstaande groep had gezeten en ze vaak genoeg oorlog hadden gehad.

Dit alles maakte het nu niet veel makkelijker, als je al zoveel verleden had met elkaar ging dat niet zomaar weg naar een aantal jaar, of in hun geval dan 500 jaar. Ze vroeg zich nog af of Octavia in die tijd nog veranderd zou zijn, niet dat het nu alles meteen beter zou maken maar het zou tenminste helpen om het misschien later wel bij te leggen. Niet dat Valkyrie daar veel vertrouwen in had. Ze had tenslotte haar zusje niet nodig, kon het prima in haar eentje.. Soort van.. Als je het alleen over overleven had, want over de rest kon ze het dan beter niet hebben. Maar overleven kon ze wel, ze had zelfs 500 jaar lang in een kooi overleefd, al was het grootste probleem ook geweest dat ze niet kon dood gaan in die kooi. Wel had ze nu al zo gek kunnen zijn dat ze in serieuze problemen zou zitten nu, wie weet wat er gebeurd had kunnen zijn. En het was toch deels wel haar zusje geweest die haar had gestopt op het eiland, die het grote zeemonster toch tot rust had gebracht en Valkyrie terug naar een menselijk lichaam had kunnen krijgen. Dat wilde nu niet meteen zeggen dat Valkyrie wel voor haar zusje voelde, omdat het toch haar zusje was, maar het was misschien niet onmogelijk. Het lag nu alleen wel een beetje aan hoe haar zusje veranderd zou zijn, of niet.

Koud, maar nog rustig, gaf ze antwoord op de vraag van haar zus. Hoewel ze stiekem wel haar kaken op elkaar geklemd had van de spanning en onzekerheid. Ze zag hoe haar zusje wel al vuisten maakte en begon zich daarom ook al lichtjes voor te bereiden op een aanval. “Toevallig boeit het mij heel veel,” Zei ze toch iets minder koud tot haar eigen verbazing, maar ze bleef wel klaar voor het geval dit een val mocht zijn, dat kon namelijk altijd. “Ben je me gevolgd van het strand of zo?” Vroeg ze ineens heel arrogant waardoor Valkyrie weer even fronste. Wauw oké? Wat dacht ze wel niet? Dat ze werkelijk zo gek was om haar helemaal hierheen te volgen? Nou niet dus, als ze wist dat Octavia hier was was ze hier niet eens gekomen. Ze liet even een verbaast en licht hatelijk kuchje horen. “Ik had al wel zo’n vermoede dat je bij de zee was, nog steeds terug denkend aan zoveel jaren geleden,” Zei ze vervolgens, en dat stak, behoorlijk. Iets wat misschien ook wel te zien was, ondanks dat ze het probeerde niet te laten doorschijnen. De kooi en de tijd die ze opgesloten had gezeten, afgezonderd van de wereld, was een gevoelige snaar geworden, misschien net iets te gevoelig waardoor ze gedwongen in de verdediging moest schieten. Ze slikte even haar waterige ogen weg en zette wat onzekere stapjes, waarbij ze probeerde te kalmeren maar het lukte niet echt. Valkyrie miste haar oude leven ook nog altijd dus daarom dat het niet echt slim was van haar om daarover te beginnen. ”Du þekkja meg ikkje,” Riep ze nu in het Oudnoorse naar haar zusje waarna ze even snel om haar heen zocht naar iets, iets waarmee ze zichzelf kon verdedigen..

Ooc: Ik ben niet echt goed in Oudnoorse, maar ik heb geprobeerd het toch iets van kloppend te maken gezien het niet op vertalen staan xd maar er staan 'Jij kent mij niet' c;

Het feit dat ze zich onzeker voelde frustreerde haar, omdat het eigenlijk duidelijk moest zijn. Haar zusje was niet veranderd en Valkyrie wel, dat had de kooi gedaan. Jaren lang soort van liggen slapen maar wel kunnen nadenken was een marteling geweest. Ze kon niets doen, de kooi was eigenlijk te klein geweest om ook maar een beetje in rond te kunnen zwemmen. Haar hart was altijd zwakjes blijven kloppen omdat Valkyrie niet dood kon gaan aan de honger, hoe hard ze het ook probeerde. In het begin had ze nog wel de vissen en andere dieren die zo ongelukkig waren geweest om de kooi in te zwemmen opgegeten, maar na zo’n lange tijd was uiteindelijk de motivatie langzaam weggetrokken. Het was logisch dat het haar veranderd had. Valkyrie was gebroken en nog steeds een monster die ze niet meer wilde zijn. Al het bloed dat ze aan haar handen had begon haar bang te maken, bang voor zichzelf. Dat was het grote verschil met vroeger, toen had ze het haar niet zoveel kunnen schelen dat ze monster was aangezien ze wel alle macht in handen had gehad, maar nu.. Nu wilde ze niet liever dan haar handen schoon wassen van alle slechte dingen die ze had gedaan. Alle dood die ze had veroorzaakt, en dan met name die van haar geliefden. Ze mistte ze nu meer dan ooit.

Mentaal stond ze op een breekpunt, ondanks dat ze wilde geloven dat het niet meer mogelijk was om verder te breken, ze was tenslotte al gebroken genoeg. Ze voelde zich zwak en kwetsbaar. Hopeloos, gegooid in een wereld waarvan ze niets kende. Iets wat het er niet beter op maakte door nu voor haar zusje te staan, iemand die haar nogmaals herinnerde van de slechte keuzes die ze had gemaakt. Daarom raakte ze ook een gevoelige snaar door over het verleden te beginnen, iets wat bij Valkyrie veel meer teweeg bracht dan ze liet zien. Ze kon haar hart weer voelen afbreken elke seconde. Probeerde nog duidelijk te maken dat haar zusje haar niet kende, want ze kende haar niet meer. De Valkyrie die ze van vroeger kende was koud, hard en ongenadig. Nu was daar niets meer van over, iets wat ook Valkyrie niet bepaald leuk vond, want het zou veel gemakkelijker zijn als ze nog haar oude zelf was.

“Ek þekkja þik,” Zei ze wel nog terug, maar Valkyrie keek haar al niet meer aan. Ze kon het niet, dan zouden haar emoties op blijven lopen en kon ze die misschien wel niet meer in bedwang kunnen houden. Iets wat ze nu niet wilde. Ze wilde haar bekennen dat ze nu iets meer een wrak was, dat ze hier zwakheden had. Haar ogen zochten naar iets wat ze zou kunnen gebruiken om mee te kunnen vechten of verdedigen, want ze bleven allebei Vikingen, en dat was geen geruststellende gedachte nu. Zodra ze eenmaal iets gevonden had richtte ze snel haar ogen weer op Octavia die een uitdagende glimlach op haar gezicht had staan. Nog iets wat Valkyrie frustreerde, puur omdat ze niet zo kalm kon blijven als haar zusje nu leek te zijn. “Du vera nei bregða” Zei Octavia vervolgens wat fel, en dit was dan ook het punt waar Valkyrie volledig brak, puur omdat ze dacht aan het monster wat ze altijd was geweest. Want misschien had ze toch gelijk. Ze kon misschien van binnen veranderd zijn maar dat zou niets kunnen veranderen aan wat ze was, iets wat haar brak. Snel pakte ze een stoel die niet ver bij haar vandaan stond in het gangetje, brak hier poot vanaf door ook het hout was zwakker te maken met haar mutatie, anders zou het haar niet gelukt zijn. Ze draaide even een rondje met de poot in haar handen en kwam vervolgens zwaaiden met het ding op haar af die nog aan best scherpe kunt had gekregen van het breken.

ooc: Sorry voor deze emotionele post xd
hoop btw dat je er iets mee kan

Het was nu misschien weer een moment waarop ze het liefst had dat ze niet meer overeind had kunnen komen, dat de onderzoekers een levenloos lichaam van het zeemonster in de kooi gevonden zouden hebben. Ze kon haar eigen emoties niet meer in bedwang houden en het viel haar zwaar. Zeker nu ze tegenover haar zusje stond, de enige die wist was ze had gedaan. Zij die zelf met haar eigen ogen had gezien wat Valkyrie was voordat ze in de kooi was beland. De oorlogen die ze hadden gevoerd om wat er allemaal tussen hun was gebeurd. Het was daarbij ook niet zo dat ze elkaar van hun beste kant hadden kunnen laten zien, want als je allemaal mensen van elkaars dorp in koele bloedde vermoordde op het slagveld kon je daar geen goede herinneringen aan overhouden. Ze waren altijd rivalen geweest, hadden elkaar altijd gehaat en tegen elkaar gestreden, dat was niet iets dat gewoon maar vergeten kon worden. En natuurlijk zou Valkyrie het ook nooit vergeten, zeker niet wanneer ze tegenover haar zusje zou staan, en dat zou alles er niet makkelijker op maken.

Ze had in een vlugge beweging een stoel gepakt en daar een poot van afgebroken, want elk wapen waarmee was iets en dit ging niet uiteindelijk in een vriendelijk gesprek. Daarbij voelde Valkyrie niet meer de controle om het tegen te houden. Het was omdat ze herinnerd werd aan het monster die ze vroeger was, die ze niet meer wilde zijn. Iets wat haar gefrustreerd maakte en wat de emoties lieten oplopen waardoor ze juist weer meer geneigd werd om terug te gaan wat ze niet wilde zijn.
Ze rende op Octavia af met de poot in haar handen en zwaaide hiermee om het uiteindelijk naar haar toe te slaan, wilde haar niet perse raakte omdat ze eigenlijk wel iets verwachtte van haar om te pakken maar ze hield het uiteindelijk toch tegen met haar onderarm. Valkyrie hield de poot stevig tegen haar aangedrukt terwijl het al een snee had veroorzaakt maar met haar ogen lette ze niet op, keek ze alleen haar zusje in de ogen aan waardoor ze de vuist niet had zien aankomen. Ze voelde deze hard tegen haar ribben aankomen waardoor ze eventjes ineen kromp en de kracht die ze zette met de poot afnam. “Waarom wapens gebruiken als je met vuist harder kan slaan?” Vroeg ze waarop Valkyrie even fronste. Zelf gebruikte ze toch echt altijd liever wapens, want ondanks dat je wel hard kon slaan met een vuist moest je wel vaker slaan. Niet dat Valkyrie het hier uit had op het nemen van haar zusjes leven, maar ze moest wel haar woede kwijt op haar. “Die schaafwonden die jij veroorzaakt met die stoel poot van je kom je ook niet echt ver,” Vervolgde ze waarbij ze haar nu achteruit tegen de grond duwde. Valkyrie probeerde snel genoeg haar balans weer te vinden maar het lukte niet waardoor ze op de grond viel. Ze kroop een klein beetje naar achteren om weer even rustig na te denken over dit, alleen het lukte niet echt. Het was een grote witte wolk in haar hoofd. Ze stond snel weer op en ging stevig staan waarna ze kort keek naar de poot die ze nog steeds vast had. Met vuisten vechten was niet haar specialiteit, ze kon het wel maar ze was er niet bij in haar voordeel. En toch wilde ze hier nu een punt bewijzen, dat ze niet zwak was en het ook zonder wel kon doen dus ze gooide het ding weg. ”Oké dan, wat jij wilt.” Zei ze waarbij ze Octavia alweer met een wat naar beneden gebogen gezicht aankeek. Nam nog even de tijd om weer op adem te komen en vervolgens weer een nieuwe aanval te doen, deze keer met haar vuist richting haar kaak.. Wat ze alleen niet goed realiseerde was dat ze nog steeds emotioneel reageerde, wat haar zwakker maakte in verdediging, ze dacht niet goed na..
hoop btw dat je er iets mee kan

Het had niet heel erg lang geduurd voor haar om de stoelpoot los te laten en op de grond te laten vallen, omdat ze niet zwak wilde lijken tegenover haar zusje en als zij met haar vuisten durfde te vechten kon Valkyrie dat ook. Ze was er wel niet het beste in, ze was namelijk veel beter met een bijl, zwaard of speer. Het zag er tenslotte nog wel veel minder gracieus uit maar dat maakte haar nu even helemaal niets uit. Helemaal slim was het ook niet maar ze kon op het moment sowieso een beetje slecht nadenken, het enige was ze wilde was haar vuisten tegen haar zusje plaatsen om al haar woede eruit te gooien, en alle emoties. Iets waarvoor haar zusje nu het perfecte slachtoffer was omdat ze een geschiedenis hadden en andere mensen wilde Valkyrie nu geen pijn doen, niet wanneer ze haar niets hadden aangedaan.

Met emoties vechten ging alleen nooit goed, iets wat ze vroeger ook geleerd had maar het leek nu even vergeten te zijn. Ze had haar vuist hard tegen haar zusje d’r wang aangeslagen, want Valkyrie bezat nog steeds over behoorlijk wat kracht, hoewel ze ook wel harder kon maar dat lukte haar nu niet. Woedend keek haar zusje haar terug aan. “Je had slim moeten zijn, maar ja niet mijn probleem,“ Zei ze en Valkyrie wist wel precies wat ze daarmee bedoelde, maar het zou haar niet stoppen. Een Viking gaf niet op. Ze wilde meteen weer een nieuwe vuist uitslaan naar haar zusje maar zij was haar al voor. Hard voelde ze de vuist inslaan op haar kaak waardoor ze even mee bewoog en probeerde haar balans te bewaren. Net wilde ze zich terug draaien om recht te staan maar een volgende klap volgde waardoor ze haar evenwicht niet kon houden. Ze probeerde zich nog af te zetten met haar handen maar ze gleden weg waardoor ze ook niet overeind bleef maar plat op haar rug lag. Het was alweer een hele lange tijd geleden dat ze pijn had gevoeld en een rake klap tegen haar gezicht had gehad, dus ze herstelde zich nog niet zo snel weer. “Wanneer word je wakker tot je te zien krijgt dat je geen kans hebt?” Riep Octavia boos waarop Valkyrie weer een klein beetje overeind begon te komen om haar aan te kijken. Haar lip was stuk geslagen en bloedde, net zoals dat ze bloed proefde van de binnenkant van haar wang. Ze wilde snel weer naar de stoelpoot grijpen maar deze actie werd gestaakt door een trap in haar buik waardoor ze even in elkaar kromp en moest hoesten. Hier kwam wat bloed bij maar niet heel erg. “Wanneer word je wakker tot je ziet dat zwak bent?” Vroeg ze vervolgens nog boos aan toe, iets wat voor haar nog een druppel was. Ze keek haar zusje weer woedend aan terwijl ze de stoelpoot pakte en weer dreigend bij haar kwam te staan. “Ik denk dat jou tijd voorbij is,” Zei ze waarop Valkyrie even boos gromde. Ze rolde en wilde net met haar voet Octavia onderuit halen voordat ineens iemand het kwam onderbreken.

Er vloog wat bliksem door de lucht heen naar de stok die Octavia vast had en snel draaide Valkyrie haar gezicht in de richting waar het vandaan kwam. "Genoeg" Beval de man die Valkyrie nu al kende als Clyde, omdat hij samen met haar een hutje had gebouwd. Ze zuchtte eventjes opgelucht wanneer hij haar zusje vastpakte en haar wegtrok om vervolgens tussen hun in te blijven staan. Snel kwam ze nu overeind en probeerde ze zelf ook haar rug weer te rechten, maar ze had daar ook een klap op gehad wanneer ze op de grond was gevallen. Daarbij voelde ze zich misselijk. "Hoe halen jullie het in jullie hoofd om hier zomaar te lopen vechten?" Vroeg hij aan allebei waarop Valkyrie even diep adem nam, probeerde rustig te blijven. Ze week haar ogen weg van haar zusje, omdat dat haar alleen maar boos zou maken. ”Sorry, dat was mijn schuld, ik begon.” Gaf ze eerlijk toe waarbij ze alleen Clyde aankeek. Nog even trok ze haar shirt recht en probeerde ze de blik van haar zusje te ontwijken. Liet hier ook even zien dat zij hier niet degene was die compleet gestoord was, wan volgens haar was dat haar zusje. Ze had wellicht wat emotioneel gereageerd maar Octavia was degene die haar daartoe had geleid, zij had allemaal dingen gezegd en Valkyrie had hier geen geduld voor gehad.