All happiness starts with a leisury breakfast &Valkyrie

Rustig lag ze naar het lege plafond te kijken, wat natuurlijk niets aan was. Ze had het vroeger ook vaak gedaan, gewoon alleen liggen en kijken. Terwijl haar gedachten langzaam weg dwaalden. Ze moest echt moeite doen de laatste dagen om niet gek te worden. Gelukkig zou ze snel genoeg wel in een andere kamer geplaatst worden met kamergenoten, hoewel ze zich hier toch ook zorgen om maakte. Puur omdat ze ook niet kon tegen teveel drukte, dat had ze ook al wel gemerkt wanneer ze door school heen liep. Ze werd dan enorm prikkelbaar en letterlijk niemand kon haar dan aanraken, of het kon misschien uitlopen op een snelle en agressieve reactie. Waarom wist ze niet, ze had zichzelf niet meer in de hand zoals ze vroeger had gehad. Ze was misschien zelfs een beetje paranoia aan het worden. Harde geluiden, snelle bewegingen en ze vertrouwde niemand, leek iedereen alert aan en volde hun bewegingen nauwkeurig.

Ze had dan gelukkig wel rust in haar eigen kamer, maar het was ook niet zo dat dat haar echt goed deed. Het was eenzaamheid die haar voor 500 jaar lang in zijn greep had gehouden en eenzaamheid die haar tot waanzin dreef, dat was dan ook de reden waarop vele honderden mensen al waren gesneuveld bij haar uitbraak. Ze was een monster en mensen moesten voor haar uitkijken, wie wist wanneer ze die controle weer eens zou verliezen, ze was emotioneel niet stabiel en alles stond op instorten. Snel gleden haar ogen bij elk geluidje weg, en zo ook bij het geluid van haar buik die aan het rommelen was. Met een zuchtje stond ze op en ging ze kort met haar hand door haar grote bos krullen heen. Nog heel veel had ze niet gegeten, omdat ze het meeste niet kende en niet wist hoe ze het klaar moest maken met al dat vreemde apparatuur dat ze niet kende. Het enige wat ze hier eigenlijk at was brood, en daar kon ze niet echt op leven. Dus ze moest maar eens zien een fatsoenlijk maaltijd klaar te maken.

Meteen bevond ze zich weer in de gangen van de school en bleef ze zoals altijd alert haar omgeving in de gaten houden. Ze ontweek de Gamezone waar ze ook al een keer langs was komen lopen, want ze vond de geluiden die daar vandaan kwamen wel veel te storend en ze kon het maar beter gewoon vermijden. Nee, de weg naar de keuken wist ze nu gelukkig al snel te vinden zonder langs die kamer te komen. Wanneer ze daar aankwam zag ze ook dat iemand er al bezig was met het maken van een ontbijt, wat alleen maar goed was want misschien kon ze om wat hulp vragen. Niet dat ze het graag deed. Het liefst zou ze dan eigenlijk Lawrence opzoeken voor zijn hulp, omdat hij het toch al had voorgesteld, maar gezien ze geen idee had waar hij uithing en de school nogal groot was, moest ze het zo maar doen. Ze kon zien dat het meisje erg geschrokken was en misschien gewoon niet iemand hier had verwacht zo vroeg. ”Sorry,” Zei ze daarom wat zachtjes waarna ze heel zachtjes de deur sloot, om niet al te veel geluid te maken. Ze zag er op zich wel aardig uit, al liet ze zich hierdoor natuurlijk niet voor de gek houden, ze zou altijd blijven opletten en haar niet vertrouwen. "Kan ik iets voor je doen?" Vroeg het meisje waarop Val even haar schouders optrok. Tja, om hulp vragen, hoe deed je dat ook alweer? Niet al te opvallend dan. Ze liep rustig naar haar toe en hield het meisje constant in de gaten met haar ogen die nogal lang op iemand gericht konden blijven. Ze negeerde de vraag even en keek naar waar het meisje mee bezig was. ”Wat ben je aan het maken?” Vroeg ze, om maar gewoon indirect naar wat hulp te vissen..

Het meisje was erg geschrokken van de plotselinge binnenkomst van een ander iemand, al zou Valkyrie dat ook heel goed gedaan hebben. Maar goed, zij schrok van nog wel meer dingen eigenlijk, waar een normaal iemand in deze tijd waarschijnlijk niet meer van zou schrikken. Nu vielen menselijke acties voor Val nog wel mee, maar dat kwam gewoon omdat ze constant alert was op mensen, ze verloor hun meestal niet uit het oog omdat ze eigenlijk niemand vertrouwde. Daarbij lette ze niet op haar omgeving, want waarom zou ze? Vroeger hoefde dat ook niet echt zo per se maar nu hadden ze schoolbellen en random vreemde apparaten. Anders was ze misschien alleen geschrokken van een vogel of een hert, maar die bleven meestal wel uit de beurt.

Ze vroeg of ze misschien iets voor haar kon doen, maar Val reageerde er niet echt op, puur omdat ze niet om hulp wilde vragen. Dat was niet echt iets voor haar om te doen, tenzij het echt nodig was. Hier wist ze niet of dat het geval was, wie wist kon ze het zelf ook wel uitvinden? Beetje hulp was makkelijk maar wie zij dat ze het niet alleen kon? Of nou ja, eigenlijk, als ze zo naar al die ingewikkelde apparaten keek waar ze niets van af wist.. Misschien toch niet. Ze vroeg dus wat ze aan het maken was, in de hoop er zo met een omweg wel bij terecht te komen. Haar ogen gleden kort over alles heen wat er lag om deze vervolgens weer lang op het meisje te richten. "English breakfast," Zei ze rustig waarop ze even Valkyrie aankeek voordat ze ‘iets’ deed met dat apparaat wat ze klaar had staan, en net gepakt had. Ondertussen keek ze er fronsend na en probeerde ze niet al te opvallend het te observeren, omdat ze dus geen idee had wat het moest doen. Of überhaupt wat het meisje ermee deed. Ze stopte er namelijk brood in, en dat wat? Verdween het gewoon? Vreemd.. Heel vreemd.. De verwarring was te zien, maar probeerde ze ook snel weer weg te werken wanneer het meisje haar aankeek. Alsof ze net niet vreemd had staan staren naar dat ding keek ze haar maar met een klein ongemakkelijk glimlachje aan. "Moet ik een dubbele portie maken? Dan ga ik wel wat hulp nodig hebben." Zei ze rustig met een glimlachje waarop Valkyrie haar even bedenkelijk aankeek, bijna alsof ze dacht dat het meisje haar dan zou proberen te vergiftigen, met giftige champions ofzo. Maar nee, die lagen hier niet dus waarschijnlijk niet. Ze moest die gedachte even verjagen voordat ze knikte. ”Oké,” Liet ze daarbij even waarna ze zich omdraaide naar de spullen en haar handen even onwetend omhoog haalde, maar geen idee had wat ze ermee moest doen. ”Hoe eigenlijk?” Vroeg ze wat verward terwijl ze letterlijk geen idee had van wat ze hiermee moest doen. Haar ogen gleden dan ook weer even naar het vreemde apparaat om er even boven te hangen om te zien waar de broodjes gebleven waren.

En toen gebeurde het.. Ze kwamen heel plotseling ineens omhoog geschoten alsof het apparaat haar wilde aanvallen met het brood dat erin zat. Hier schrok ze natuurlijk veel te hard van en in een snelle reactie pakte ze het hete ding en smeet ze deze gewoon weg naar de andere kant van de keuken. De stekker vloog daarbij ook eruit en met een harde klap kwam het tegen de vloer aan. De broodjes waren er zielig uitgevallen en lagen nu op de grond naast het enge apparaat dat haar had proberen aan te vallen. Geschrokken keek ze nog na en bleef ze haar ogen alert op het ding houden, terwijl ze voelde hoe de hitte van het ding op haar handen had aangeslagen, en blaren had veroorzaakt. Maar dat zou snel alweer wegtrekken en zo heel veel pijn deed het niet, ze was wel meer gewend dus veel aandacht gaf ze er niet aan. Ze wilde alleen zeker weten dat het niet weer omhoog zou komen en opnieuw zou aanvallen, want wist zij veel wat dat ding nog meer kon doen. Tegenwoordig bestonden er wel hele enge apparaten die van alles konden, misschien was dit ook wel een en was het kwaad. Of had het iets tegen haar? Kon dan? Ze kon in ieder geval haar ogen niet ervan af houden en bleef het aanstaren terwijl ze lucht door haar longen aan het pompen was..

Ze had eigenlijk ook geen idee wat een English breakfast was, wel wat Engeland was. Hier was Valkyrie namelijk vaak geweest om te plunderen, ze hadden hele oorlogen gehad met sommige stukjes. Al was de wereld nu heel erg veranderd en ze wist ook niet of er nog steeds vijandigheid zat tussen de Scandinavische en de Engelsen, ze had werkelijk geen idee en het maakte ook niet zo heel veel meer uit. Ze probeerde daarom ook maar niet al te snel conclusies te trekken, ze kon het namelijk wel eens helemaal fout hebben. Nu tenminste al helemaal niet, omdat ze misschien wel wat van het meisje kon leren en ze leek ook wel redelijk aardig, dus waarom niet? Wel wist ze niet echt wat ze moest doen, iets wat duidelijk te zien was in haar acties. Ze keek overal na alsof ze het nog nooit had gezien, want zelfs sommig eten zat er heel anders uit leek het bijna? Sommige dingen kon ze wel herkennen maar anderen dan weer niet, en ze wist ook helemaal niet wat een Enlish breakfast was.

"We moeten sowieso de portie verdubbelen, dus als je even-" Begon het meisje maar heel erg veel aandacht gaf ze niet aan haar, omdat ze in het broodrooster aan het kijken was. Iets wat ze beter niet had kunnen doen, al had het waarschijnlijk ook niet veel uitgemaakt, niet voor het einde van de broodrooster in ieder geval. Een geschrokken Valkyrie sprong namelijk niet alleen maar op of ging zich in een hoekje verstoppen. Nee, die ging het gevecht aan zoals een echte oude Viking dat zou doen, niet met een zachte hand. Met haar handen had ze het ding meteen vastgepakt en met een harde zwaai op de grond gegooid, waardoor je het hoorde breken en de broodjes op de grond terecht kwamen. Haar grote blauwe ogen staarden het ding aan alsof het weer tot leven zou komen en ze bereidde zich al voor om er terug tegen de vechten, dit was allemaal te zien aan haar houding en haar ogen die strak op het apparaat gericht waren. Ze waagde het dan ook niet weg te kijken, om dan vervolgens misschien weer aangevallen te worden. Bijna wilde ze nog op zoek naar een mes dat misschien op het aanrecht zou liggen, alleen om zichzelf te kunnen verdedigen als dat nodig moest zijn. Maar het grote probleem was echt dat ze geen idee had wat al het apparatuur deed hedendaags, ze wist niet dat dit een broodrooster was, voor haar kon het evengoed een vechtmachine zijn die broodjes schoot? Oké dat klonk best raar, tenzij het ook brood kon verstenen, dan zou je het nooit verwachten en kreeg je een keihard broodje tegen je kop aan.

Ze hoorde na eventjes het meisje weer bewegen en heel snel wierp ze een korte blik op haar, want zij had tenslotte de broodjes erin gedaan, dus zij kon evengoed de vijand zijn. Voorzichtig deed ze wat stappen opzij en probeerde ze beide het meisje en het apparaat op de grond in de gaten te houden. Het meisje gebaarde dat ze rustig moest blijven en dat het oké was, maar ze wist niet zeker of ze dat moest geloven, het was misschien een val omdat het apparaat nu het werk niet meer leek te doen. "Rustig maar, de broodrooster zal niets meer doen." Zei ze geruststellend. Haar hoofd was even overuren aan het werken en ze had geen idee wat ze moest doen, of ze het meisje wel kon vertrouwen. Je zag dat ze het moeilijk vond maar ze leek uiteindelijk toch iets te relaxen, want misschien was ze wel een beetje aan het overdrijven, was ze overbezorgd en was dit nergens voor nodig. De schrik was nog altijd te zien en ze durfde nog niet dichterbij te komen maar de dreigende houding liet ze vallen. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze vervolgens waarop ze nog even zwijgend haar aan bleef kijken voordat ze toch even knikte. ”Prima,” Liet ze koeltjes weten, als was er nog iets van trilling in haar stem te horen door de schrik. Het meisje liep nu weer op haar af en wat angstig deed ze nog een stapje achteruit, als eerste reactie, maar ze liet haar daarna wel dichterbij komen. "Hier, laat me je helpen." Zei ze waarbij ze haar handen open hield als uitnodiging. Valkyie keek vluchtig naar haar handen om haar meteen daarna weer aan te kijken. Ze straalde veel rust uit, en leek alleen maar goede intenties te hebben, dus misschien was het niet zo erg om wat hulp aan te nemen. Nog steeds keek ze wat wantrouwend uit haar ogen maar zwijgzaam gaf ze toch haar handen die nog wat rood waren. Hoewel ze redelijk snel zouden helen, ging het nog altijd niet super snel, het ging misschien maar voor de helft sneller. Ze slikte even en bleef haar alert in de gaten houden met haar blauwe ogen. ”Wat is een broodrooster?” Vroeg ze fronsend even..

Ze moest nog even duidelijk bijkomen van de schrik, had het namelijk helemaal niet zien aankomen alsof het een soort verrassingsaanval was. Niet echt iets waar Valkyrie vroeger al een fan van was, tenminste niet als ze het zelf niet uitvoerde. Het was nu dan ook echt zo dat ze heel erg geschrokken was, maar goed, hoe moest zij weten wat dat apparaat deed? Ze zou wel de komende keren beter uitkijken voor vreemde apparaten tot ze wist wat ze deden en geen kwaad in de zin hadden, iets wat deze wel leek te hebben. Het meisje had zich voor haar nogal heftige reactie op het broodroostertje verstopt, iets wat Valkyrie niet meteen vertrouwde. Maar zij snapte dan ook helemaal niets van de gehele situatie.

Het meisje kwam weer naar haar toe gelopen en gebaarde dat ze rustig kon blijven, waarbij ze ook nog uitlegde dat de broodrooster haar niet meer kon doen. Broodrooster hé? Dat was het ding dat haar had aangevallen? Natuurlijk zei het woord haar niets, want ze kende geen broodroosters in de Vikingtijd, maar ze zou het wel even onthouden. Omdat ze het meisje alleen nog niet vertrouwde nam ze even een dreigende houding aan, iets waarvan ze leek te schrikken. Valkyrie stond helemaal klaar om haar aan te vallen, mocht ze een beweging maken die haar niet zinde, en dat zeiden haar ogen ook. Ze liet die houding alleen ook langzaam weer vallen, want ze leek niet te willen doen en haar misschien alleen te willen helpen. Niet dat ze nu hulp nodig had, het zou wel weer goed komen met haar handen en Valkyrie kon nog altijd wel tegen een stootje. Ze was alleen een beetje geschrokken. Koeltjes reageerde ze dan ook terug dat het prima ging, om daarmee eigenlijk ook aan te geven dat ze geen hulp wilde. Daarbij liet ze ook nog altijd duidelijk met alles merken dat ze liever niet had dat het meisje dichterbij kwam, al was dit waarschijnlijk na eventjes niet zo heel duidelijk meer gezien het meisje toch op haar af was gekomen. Valkyrie bleef haar een tikje waarschuwend en alert aankijken, hield haar goed in de gaten. Toch gaf ze uiteindelijk wel haar handen aan het meisje, omdat ze graag wilde helpen. Dan was het niet zo dat Valkyrie meteen alles afsloeg, want ze bedoelde het waarschijnlijk goed.

Haar grote ogen bleven strak op die van het meisje gericht die haar handen vast had en deze omsloot. Ja, ze vertrouwde het niet helemaal, dus het was nog een wonder dat ze haar handen nog aan het meisje had gegeven. Het meisje sloot haar ogen maar dit hield niet Valkyrie’s aandacht weg van haar ogen. Ze voelde ineens hoe er kou op haar handen sloeg, iets wat wel door het meisje moest komen. Hierdoor wilde ze even haar handen terug trekken als verzet maar ze deed dit niet hard genoeg en ze twijfelde, maar ze ontspande ze vervolgens ook weer. Het was op zich wel fijn om de kou op haar handen te voelen, dus zo erg was het misschien toch niet? Kwaad kon het vast ook niet? Wel bleven haar ogen waarschuwend naar het meisje kijken, maar die keek alleen naar haar handen. Zuchtend gaf Valkyrie het gevecht van staren ook op en keek kort na beneden, ook naar hun handen. Zachtjes vroeg ze nu wat een broodrooster was, want misschien was er wel een logische verklaren voor, dat hoefde ze er in ieder geval niet meer bang voor te zijn. "Een broodrooster is een apparaat om je sneetjes brood mee te roosteren, zodat ze lekker knapperig worden. Het ijzer binnenin het apparaat word warm, en je broodjes liggen daar tegenaan. Zo worden ze geroosterd." Legde ze rustig uit waarop Valkyrie even fronste, want dat wist ze niet. Ze dacht er even over na maar dan was er nog een ding dat ze niet snapte. ”Maar waarom schieten ze dan de broodjes omhoog, want het leek zo meer alsof het mij probeerde aan te vallen? Of deed hij dat ook?” Vroeg ze nu wat verward.

"Excuses hiervoor, maar mag ik vragen hoe het komt dat je niet wist wat het was?" Vroeg het meisje vervolgens nog vriendelijk aan haar waarop Valkyrie haar even nadenkend aankeek om vervolgens haar schouders op te halen. ”Wij hadden geen broodroosters?” Zei ze een beetje vragend, in de hoop dat het antwoord al goed genoeg was. Ze wilde misschien niet echt vertellen dat ze een onsterfelijke was, en misschien was het beter dat zo min mogelijk mensen dit wisten? Je wist namelijk niet wat mensen met zulke informatie zouden doen, en ze voelde zich ongemakkelijk door veel van zichzelf weg te geven. Al waren er natuurlijk genoeg dingen om aan af te leiden dat ze al langer op deze wereld leefde, maar een bekentenis geven vond Valkyrie geen fijn idee. "Ik ben Arianna." Stelde het meisje zich vervolgens ook voor waardoor Valkyrie even knikte. ”Valkyrie Skalksdóttir,” Zei ze zachtjes want eigenlijk was ze nog gewend om haar achternaam er meteen bij te zeggen, hoewel ze het waarschijnlijk zo toch niet goed zou verstaan. Je sprak haar naam dat ook uit als ‘Valkyrja’ in plaats van hoe je het schreef en het oude Noorse accent maakte de klemtoon vaak iets moeilijker voor mensen die daar niet vandaan kwamen. ”Maar je mag me ook Val noemen.” Liet ze daarom ook weer weten. Alweer, voordat iemand weer een vreemde bijnaam zou geven en ze daaraan vast zou zitten, zoals Lawrence had gedaan. Valkje.. Ze wist echt niet wat je daarvan moest denken.

Het zou duidelijk nog een heel gevecht voor haar worden om alles van deze wereld te begrijpen en om er normaal in te leven. Ze kende een hoop nog niet dus natuurlijk kon ze dit nog helemaal niet weten. Vijandig keek ze het meisje aan, alsof het allemaal haar schuld was geweest en ze er iets mee te maken zou hebben, want het was een gedachte die even in haar op was gekomen. Dit had ook puur te maken met het feit dat vroeger ook wel eens mensen hadden geprobeerd haar om het leven te brengen. Ze was een Earl geweest, had veel moeilijke keuzes moeten maken voor haar mensen en daar was soms het ook iemand niet meer eens. Verraad gebeurde nog wel eens. Alleen kon ze nu geen reden bedenken waarom dit meisje daar dood zou willen. Dé reden waarom ze toch uiteindelijk weer haar dreigende houding liet vallen en het meisje dichterbij liet komen, maar hield haar nog wel strak in de gaten voor het geval dat. Ze vertrouwde het niet helemaal maar probeerde toch haar best te doen om haar toch iets van een klein beetje te vertrouwen. Geen idee of het een slim idee was, maar ze was daar sowieso al niet zo goed meer in sinds ze weer uit de kooi bevrijd was. Lawrence had ze toch ook al een beetje vertrouwen geschonken en dat was ook eigenlijk al veel te snel. Misschien dat Valkyrie na al die tijd dan toch wel heel erg snakte naar iets van vriendschap, ondanks dat ze bang was voor de gevolgen daarvan.

Haar handen waren heel koud en het verlichtte de pijn van de blaar die al op haar hand was gekomen, niet dat het heel veel uitmaakte. Tegen de avond zou deze er al niet meer zitten als ze geluk had, en anders sowieso de volgende dag niet meer. Verward vroeg ze wat een broodrooster was, want ze had de naam, van wat waarschijnlijk het apparaat was, genoemd en Valkyrie kende het dus duidelijk niet. Maar goed, na de uitleg bleek dus dat het gebruikt werd om broodjes mee te roosteren, warm te maken. Klonk op zich wel als een geldige reden? Alleen snapte ze nog niet waarom het zo de broodjes naar haar gezicht moest gooien, waarom was dat dan? "Het schoot de broodjes omhoog omdat ze klaar waren, genoeg geroosterd. Zo kun je ze er meteen uithalen, zonder dat je handen brandt." Legde ze uit waarop Valkyrie haar even bedenkelijk aankeek voordat ze tot de conclusie kwam dat het wel kon kloppen? Ja, ze kende het apparaat niet maar het was wel een goede uitleg dus waarschijnlijk was het zo. Zachtjes knikte ze om te laten weten dat ze het door had.

Ze had de vraag alleen niet zien aankomen waarom ze dit niet wist, waarom ze geen idee had wat een broodrooster was. Het antwoord was heel duidelijk, het lag recht voor haar voeten maar misschien wilde ze nog een bevestiging? Nog altijd was het te zien dat Valkyrie voorzichtig was met haar antwoorden en haar niet volledig vertrouwde. Ze was nog erg op haar hoede. Het meisje knikte even wanneer Valkyrie vertelde dat ze die niet hadden, waarbij ze waarschijnlijk niet het juiste antwoord op haar vraag gaf maar dat was heel bewust. Het echte antwoord wilde ze niet geven, of ze voelde zich er niet gemakkelijk bij. "Wij hadden die ook niet.." Zei het meisje waarna ze even leek te schrikken en Valkyrie fronste. Zij had die ook niet gehad? Was dat om dezelfde reden of een andere? "Ik bedoel, als ik vragen mag, waarom niet?" Vroeg het meisje vervolgens waarop Valkyrie eventjes lichtjes gespannen ademhaalde en om haar heen keek. Ze keek vervolgens haar weer aan en blies haar adem uit. ”Het was een hele andere tijd.” Zei ze uiteindelijk toch toegevend dat ze niet echt hier thuishoorde.

Het meisje stelde zich uiteindelijk ook voor als Arianna waarom Valkyrie hetzelfde deed, alleen zij deed dat met haar achternaam erbij, iets wat ze nog gewend was. Ze knikte even waarop ze toch een klein glimlachje liet zien. "Arianna Kinsley Stuart," Zei ze daarom ook terug met haar eigen achternamen. Hoewel Valkyrie eigenlijk ook een tweede naam had, zei ze die nooit. Vroeger had ook bijna niemand geweten dat ze die had en het had haar niet zoveel uitgemaakt. De enige die haar vroeger wel eens bij haar tweede naam had genoemd.. Daar wilde ze niet meer aan denken, het zou alleen maar pijn doen. Ze slikte het daarom ook gewoon weer in en probeerde bij het hier en nu te blijven. Wel liet ze nog weten dat ze haar ook Val mocht noemen, ondanks dat dat ook een bijnaam was die Ebbe haar had gegeven. Ze liet haar gedachten alleen niet afdwalen. Gelukkig kreeg ze daar ook niet de tijd voor want ze gingen verder met het ontbijt. "Ik zal je laten zien hoe het ontbijt verder moet worden klaargemaakt," Zei Arianna en liet weer naar het aanrecht toe waarop Valkyrie haar voorzichtig volgde. "De bonen staan al op het fornuis, en de saus daarvan zit erbij. Als het goed is gaat de wekker zo, dan zijn ze klaar." Legde ze uit waarop ze even knikte, maar er eigenlijk nog niet zoveel van snapte. "Kun je vlees bereiden?" Vroeg ze vervolgens waarop ze eventjes naar de worstjes en spek keek dat ze aanwees. Twijfelend stond ze ernaar te kijken, want nee eigenlijk kon ze dat niet, niet op deze manier. Ze keek namelijk vervolgens naar het fornuis en daarvan had ze natuurlijk ook geen idee hoe het werkte. ”Alleen boven vuur.” Zei ze zachtjes waarna ze het meisje weer aankeek..