Don't throw stones at me /&Nadya

Van de berekening die Wayne op het bord schreef begreep Nadya werkelijk niets. De helft van de tekens had ze nooit eerder gezien en de gene die ze kenden, stonden in zo’n rare context dat ze er alsnog geen wijs uit kon worden. Het was niet dat ze dom was, want dat was ze zeker niet. Het was meer dat ze dit soort stof op de lagere school nooit behandeld hadden en verder dan de lagere school was ze nooit gekomen. Haar aandacht ging dan ook naar alles, behalve het verhaal van de docent. Haar ogen dwaalden door de ruimte. Over de leerlingen die druk aantekeningen aan het maken waren in hun schriften. Over degene die op een fluistertoon met elkaar aan het praten waren en over degene die net als zij stilletjes om zich heen keken. Er was niemand die ze bij naam kende, niemand met wie ze ooit een woord gewisseld had. Al waren er überhaupt weinig studenten waarmee Nadya gesproken had. Iets wat ze op sommige dagen een geruststellerende gedachten vond dan andere. Haar blik ging weer naar het schrift, waarin ze zonder er echt bij stil te staan begon te schrijven. De tekst van een nummer waar ze eerder die dag had gedanst. De Oekraïense tekst, zou slechts voor een enkele student leesbaar zijn. Niet dat het echt uit maakte, de enige reden dat ze de tekst op schreef was dat ze iets moest hebben om zich op te focussen. Iets om zich aan vast te houden, om het moment dat de muren op haar af zouden komen nog even uit te kunnen stellen. Bij het horen van de bel keek ze pas weer op van haar schrift, haal blik liet ze door de klas glijden. De meeste studenten begonnen hun spullen vluchtig in te pakken, maar een meisje leek als aan de grond genageld door het luide geklingel van de bel. Echt veel aandacht besteedde Nadya er niet aan, omdat ze zelf wist hoe angstaanjagend simpele geluiden konden zijn als je er een andere associatie mee had dan de meeste mensen. Rustig begon ze haar spullen in haar tas te stoppen, waarin ook al een setje kleren zat. Voor het geval ze halsoverkop zou shiften naar haar drakenlichaam en ze haar kleren voor de zoveelste keer zou vernielen.

Nog voor het meisje dat zo geschrokken leek te zijn van de bel, liep ze het klaslokaal uit. Langzaam liep ze door de lange gangen, terwijl ze haar omgeving angstvalig in de gaten hield. De eerste twee les uren had ze redelijk goed door weten te brengen en ze had geen zin om dit nu te verpesten. De volgende les was Frans en daar zou ze misschien daadwerkelijk nog wat van kunnen opsteken. Frans was één van de talen die haar moeder haar had geleerd en daardoor had ze al een redelijke kennis van de taal. In elk geval genoeg, om de lessen van Valentina te kunnen volgen. Al vroeg ze zich af of de docente haar aanwezigheid nog zou kunnen waarderen, nadat ze de vorige keer zomaar haar klaslokaal uit was gerend en haar een dodelijke blik had toe geworpen. Heel even, keek Nadya haast verlangend naar buiten. Waar de regen met bakken uit de hemel viel. Toch bleef ze binnen, omdat ze wist dat als ze naar buiten zou gaan ze zichzelf er niet meer toe zou kunnen zetten terug naar binnen te gaan. Langzaam en een tikkeltje gespannen – omdat de geslotenheid van de school toch al wel een beetje op haar lichaam begon in te werken – liep ze naar de kantine. Alle tafels waren praktisch al bezet. Luid pratend zaten studenten tegenover en naast elkaar. Onrustig schoten haar ogen heen en weer, opzoek naar een plekje waar het iets rustiger was. Uiteindelijk viel haar blik op een tafel in een hoekje, waar slechts één iemand aan zat. Het meisje waarmee ze zo juist in de wiskunde les had gezeten. “Hey.” begroette ze het meisje, toen ze bij haar tafel aan gekomen was. Haar tas legde ze tegen de tafel poot en ze ging op de stoel tegenover het meisje zitten. Haar blik gleed kort over het meisje heen. Wat Nadya van haar denken moest wist ze niet, eigenlijk wist ze slechts zelden direct wat ze van iemand vond als ze relatief rustig was. Heel even aarzelde ze, niet goed wetend of ze zichzelf voor moest stellen als Storm of als Nadya. Er waren onderhand steeds meer mensen die haar als Nadya kenden en ze wist niet of dit iets was waar ze tegen in moest gaan of niet. “Ik ben Nadya.” zei ze uiteindelijk en het verbaasde haar hoe rustig de naam over haar lippen rolde.

Het liefst was ze naar buiten gegaan. Dat het regende deerde haar niet. Tien keer liever liep ze buiten in de regen, dan dat ze binnen zat in de school. Tussen de muren, die hoe dan ook in de loop van de dag op haar af zouden komen. Die haar het gevoel zouden geven dat ze zou stikken, al wist ze dat ze niet stikken kon. Toch bleef ze binnen. Dwong ze zichzelf om rustig te blijven, om zich te gedragen als iedere andere student. Zo rustig mogelijk was ze door de kantine heen gelopen, om zich uiteindelijk te laten zakken op een stoel aan de leegste tafel van de kantine. Een tafel waaraan slechts één meisje zat. Het meisje dat zojuist zo geschrokken was van het geluid van de schoolbel. Haar begroeting werd zachtjes beantwoord door het meisje, dat de mouwen van haar trui wat verder over haar handen trok. Zou ze nerveus zijn of had ze koud? Onderzoekend keek Nadya haar aan, zich bewust van iedere kleine beweging die het meisje maakte. Klaar om in de verdediging te schieten, als dat nodig was. Vertrouwen in mensen had Nadya nauwelijks, één enkele uitzondering daar gelaten, en als ze zo gespannen was als nu was ze altijd berust op gevaar. Ondanks de spanning die ze voelde, stelde ze zich voor als Nadya. Waarom wist ze niet precies. Misschien omdat ze ergens weer terug waar naar het meisje wat ze geweest was, toen ze Nadya was geweest. Misschien omdat de naam langzaam zijn lading verloor en het makkelijker was als er maar één Storm op Genosha was. Al was die Storm voor de meeste mensen dan Hall. Het meisje stelde zich voor als Valkyrie, een naam die Nadya nog nooit eerder had gehoord maar die haar deed denken aan haar vader. Al kon het ook het accent van het meisje zijn, wat haar aan hem deed denken. Het klonk Noors. Al zou het ook voor kunnen komen uit een andere Scandinavische taal, dan het Noors. Exact hetzelfde als haar vaders accent klonk het niet. Iets wat natuurlijk ook kon komen, doordat haar vader al in de vroege middeleeuwen geboren was en dit meisje waarschijnlijk pas veel later. Waarschijnlijk, want op een eiland vol mutanten kon je dat soort dingen nooit zeker weten. Het kon ook zijn dat het meisje uit een andere regio in Noorwegen was gekomen dan haar vader. Haar vader had heel hoog in het Noorden gewoond, op een plek waar nauwelijks mensen woonden. “Waar kom je vandaan?” Nieuwsgierig, keek Nadya Valkyrie aan. Nog altijd was ze op haar hoede, al probeerde ze dit niet te laten blijken. Misschien werd het eens tijd dat ze vrienden probeerde te maken, naast Storm, en een meisje met een vergelijkbare oorsprong als haar vader was best interessant. “Je klinkt Noors.” verduidelijkte Nadya zichzelf, met een voorzichtige glimlach.

Achter Valkyrie liep een groepje studenten langs, luid pratend en in een tergend langzaam tempo. Iets wat het meisje kennelijk irriteerde, want ze wierp hen een blik toe die Nadya niet zien kon maar die het groepje duidelijk vertelde dat ze door moesten lopen. Onwillekeurig moest Nadya glimlachen. Bij het horen van haar vraag bleef ze voor een moment stil. Niet omdat ze het niet wist, want ze wist precies hoelang ze hier al zat. Even lang, als ze haar beste vriend kwijt was. Vier maanden, twee weken en vijf dagen. Best lang eigenlijk. Al waren de eerste weken niet echt noemenswaardige weken geweest. Het grootste gedeelte van de tijd had ze in de ziekenzaal doorgebracht. Eerst omdat ze moest herstellen, daarna omdat ze niet ad en de artsen bang waren dat haar lichaam het zou begeven. Wat complete onzin was. In die weken had ze nauwelijks een woord gesproken en ook nu waren er dagen waarop er geen woord over haar lippen kwam. Vandaag was niet zo’n dag. Vandaag zag ze daadwerkelijk niet op tegen het voeren van een gesprek met iemand die ze niet kende, iemand als Valkyrie. “Al wel een tijdje ja, bijna vijf maanden.” Antwoorde ze, terwijl ze kort haar schouders ophaalde alsof het niets was. “En jij?” vroeg ze. Ze had het meisje nog niet veel vaker gezien, dus waarschijnlijk nog niet heel lang. Al kon het natuurlijk ook zijn, dat zij in het begin van haar verblijf nog geen lessen had gevolgd. Dat had Nadya zelf ook niet gedaan.

Het meisje reageerde niet direct op haar vraag, keek haar gewoon zwijgend aan. Alsof  ze probeerde te besluiten of ze die informatie wel prijs moest geven. Iets wat Nadya aan zichzelf deed denken. Zelf was ze ook zelden bereid over zichzelf te vertellen. Al had ze weinig problemen met het delen van haar geboorteplaats. Haar geboorteland was een heel ander verhaal. Simpelweg, omdat tenzij ze loog mensen direct zouden weten dat er iets niet klopte als ze zei in welk land ze geboren was. Skagen. De noordelijkste plaats van Denemarken. De noordelijkste plaats waar zij ooit geweest was. Het liefst was ze destijds verder getrokken naar Noorwegen, naar het land van haar vader. Echter hadden Nick en zij zich beide gerealiseerd dat ze die oversteek beter niet konden maken. Dat ze in het hoge Noorden, waar de bevolkingsdichtheid steeds dunner werd eerder op zouden vallen dan ze in het dichtbevolkte Europa deden. “Ik ben er wel eens geweest. Het is prachtig daar.” zei ze met een voorzichtig, maar gemeend glimlachje. “Ik kom uit Kiev.” zei ze. Het land voegde ze er zoals gewoonlijk niet aan toe. Als het meisje niet wist waar het lag, zou ze het wel vragen en dan zou ze zeggen dat het in Oekraïne lag. Dat ze geboren was in de tijd dat Kiev nog tot de Sovjet-Unie behoorde ging het meisje niets aan.

Het gesprek met het meisje liep moeizaam, voorzichtig. Zoals, wel meer gesprekken van Nadya. Vooral wanneer ze zich niet volledig op haar gemak voelde, wat ze slechts zelden deed in kleine ruimtes, vond ze het lastig om sociaal te zijn. Om echt oprecht en aardig over te komen. Als ze in een goede bui was kon ze best heel sociaal en leuk overkomen. Kon ze flirterig zijn en spelletjes spelen, maar die spelletjes waren bijna altijd van korte duur. Zo nu en dan sloot ze oppervlakkige vriendschappen maar echte vriendschappen sloot ze zelden, simpelweg omdat ze mensen nooit dichtbij genoeg liet komen omdat te doen. Oké, bijna nooit. “Nog niet zo lang.” zei Valkyrie waarbij ze haar schouders op trok. Kennelijk wist ze niet precies hoe lang ze hier nu zat, of wou ze het zo laten lijken dat kon natuurlijk ook. Zelf wist Nadya precies hoelang ze hier al zit, al betwijfelde ze of ze dat zou hebben geweten als het niet precies hetzelfde aantal dagen was geweest dat ze haar beste vriend kwijt was. “Heb je al veel mensen leren kennen?” vroeg Nadya, om het gesprek niet volledig stil te laten vallen. Voor even gleed haar blik naar het raam, waar gestaag regendruppels tegen aansloegen. Toch zou ze niets liever doen dan naar buiten lopen. Om te ontsnappen aan het beknellende gevoel dat de muren haar gaven. Een gevoel waarvan ze wist dat het slechts een kwestie van tijd was, voor het haar te veel was en ze de school uit zou vluchten.