Every light needs to shine, so do you. [Nadya]

Zachte gitaar klanken klonken uit het boxje dat ze in de hoek van het prieeltje had neer gezet, naast haar spitzen die ze een paar nummers eerder al uitgetrokken had. Behalve het dunne laagje zweet op haar bleke huid, was er niets dat er op wees dat ze al bijna vier uur non-stop aan het dansen was. Haar ademhaling was relatief rustig en haar bewegingen nog altijd even krachtig en gracieus als ze aan het eind van de morgen waren geweest. Het was alsof ze één was met de muziek, alsof iedere beweging als vanzelf voort vloeiden uit de zacht klanken. Het was bevrijdend, dansen zonder acht te slaan op wat er om haar heen gebeurden. Zonder na te denken over wat er zou gebeuren als ze zou stoppen met bewegen. Al wist ze dat dat moment zou komen, dat op een gegeven moment de muziek zou stoppen en de wereld weer in beweging zou komen. Dat al haar gevoelens even genadeloos als altijd op haar neer zouden slaan en haar mee de duisternis in zouden sleuren, zoals ze dat iedere dag weer op nieuw deden. Nog één nummer. De trage, geladen piano klanken, sloten haast feilloos aan bij de emoties waarvan ze wist dat ze komen zouden. Het was alsof ze al langzaam binnen begonnen te sijpelen. Alsof met iedere stap en iedere draai, een stukje van de wereld die ze in de afgelopen uren had opgebouwd afbrokkelde. Toch wist ze dat het beter was dat hem in één keer neerhalen, want dat was wat er zou gebeuren als de muziek zou stoppen. De laatste paar weken waren slopend geweest. Iedere seconden, van iedere dag, had ze het gevoel gehad dat iemand haar hart in één drukte en de enige manier om er aan te ontsnappen was dansen. Dansen tot haar lichaam niet meer wou en ze het gevoel had dat ze door haar benen zou zakken.  Voor een moment bleef ze stil op de grond liggen, terwijl de muziek wegstierf en het stil werd. Het enige wat ze nog hoorde was het zachte geruis van de wind door de toppen van de bomen en haar eigen ademhaling. Vermoeid sloot ze haar ogen, vechtend tegen de beelden die zich aan haar op begonnen te dringen. Nick’s vrolijke grijns terwijl hij met zijn handen ritmisch op het stuur trommelden. De lichte frons die op zijn voorhoofd verscheen, op het moment dat de zwarte pick-up achter hen snelheid begon te maken. Met een ruk kwam Nadya overeind. In haar hoofd hoorde ze de remmen piepen, de banden over het asfalt glijden. Trillend bracht ze haar handen naar slapen, vervlocht haar vingers in haar lange blonde haar terwijl ze zich liet overspoelen door de pijn, het verdriet en de leegte. Er was niets om zich aan vast te houden, niemand om zich aan op te trekken. Huiverig blies ze haar adem uit. Misschien was het beter zo, zolang er niemand was, was er ook niemand om te verliezen. Al wist ze dondersgoed dat dat niet waar was, zelfs al had ze Storm al in geen weken gezien; hem verliezen zou haar nog altijd pijn doen. Net als het feit dat hij haar ontweek haar pijn deed. Langzaam liet ze haar handen weer zakken en liep ze naar de hoek van het prieeltje. Haar mobiel koppelde ze los van haar boxje, die ze samen met haar spitzen in haar zwarte rugzak stopte. Met een zwaai gooide ze de tas over haar linker schouder, waarna ze in de richting van het schoolgebouw begon te lopen. De steentjes van het grindpad knerpte onder haar blote voeten. Haar blik had iets hards gekregen, iets ondoorgrondelijks. Niemand die aan haar kon zien dat ze gebroken was, ja één iemand maar die was zoals gewoonlijk nergens te bekennen.  

Met de dopjes van haar mobiel in haar oren en haar ogen gesloten lag Nadya op haar bed. Haar haren, die nog vochtig waren van het douchen lagen als een waaier rond haar hoofd. Met haar vingers tikte ze zachtjes op haar benen, die ze iets opgetrokken had. Het was moeilijk rust te vinden, in de chaos in haar hoofd maar ze wist dat als ze zo nu en dan niet zou stoppen met bewegen haar lichaam het uiteindelijk zou begeven. Zelfs al zou het maar voor even zijn. Constant leken zich films af te spelen in haar hoofd. Zag ze wat haar had aangedaan, wat ze zelf had gedaan.  De geluiden, de beelden, de geuren, stuk voor stuk leken ze levensecht en het werd steeds moeilijk grip te houden op de werkelijkheid. Het werd steeds moeilijker zich vast te houden aan wie ze was geworden en zich niet af te laten glijden in wie ze was geweest. Al vroeg ze zich soms af waarom ze nog vocht, waarom ze zich niet gewoon genadeloos af liet glijden zoals ze dat een paar weken terug had gedaan. Het was niet dat ze slachtoffers wou maken. Het was meer dat ze niet meer wist hoe ze zich staande kon houden, onder haar gedachten en de gevoelens waar ze maar geen vat op krijgen kon.  

Het klopje op de deur kwam maar net boven de zachte cello klanken uit. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd, terwijl ze overeind kwam en de dopjes uit haar oren trok. Wie zou er op dit tijdstip Kim of haar op hun kamer zoeken? Wie zou haar überhaupt zoeken? Nadya kon maar één iemand bedenken en ze was niet van plan de hoop toe te laten, dat hij ineens van gedachten was veranderd en had besloten dat er wel plek was voor haar in zijn leven. Langzaam kwam ze overeind, liep naar de deur die nog niet open was gevlogen, zoals waarschijnlijk het geval was geweest als er een vriend van Kim voor had gestaan. Aarzelend legde ze haar hand op de klink. Wat als het Storm was, wat moest ze dan zeggen? Heel even had ze gehoopt dat ze het antwoord, zou hebben geweten op het moment dat ze hem in zijn bruine ogen keek, maar niets was minder waar. Stil keek ze hem aan, met een blik waar in geen emotie te lezen was. Haast nonchalant stond hij tegen de deurpost aangeleund, zei haar dat ze boos mocht worden. Iets wat ze best zou willen, maar nu ze hem aan keek leken de woorden in haar keel te blijven steken. Aan de ene kant wou ze tegen hem schreeuwen, aan de andere kant wou ze hem omhelzen. Niet weten wat te doen bleef ze gewoon stil staan, keek ze hem zwijgend aan terwijl er iets van onschuldigheid en charme in zijn blik verscheen. Hij zag er beter uit dan hij een paar weken terug had gedaan, nog steeds niet de oude, maar beter. “Oké..” begon ze zacht, haar eigen stem klonk haar vreemd in de oren. “Nu ben ik wel benieuwd.” Nadya wist een klein, wat onzeker glimlachje op haar gezicht te toveren. ‘Heb je honger?’ De vraag was zo simpel, gesteld met een charmante glimlach alsof er helemaal niets gebeurd was en ze wist niet wat er van denken moest. Kort knikte ze, want ja ze had honger en ergens was ze wel nieuwsgierig naar wat hij bedacht had. “Wacht even.” zei ze, ze draaide zich om en liep naar haar bureau. Onder haar wiskunde boek trok ze een opgevouwen papier vandaan die ze in de achterzak van haar broek weg stak. De brief voor Camille. “Lead the way.” zei Nadya zacht, nadat ze de gang in was gelopen en de deur achter zich had dicht getrokken. Haar blik had nog steeds iets ondoorgrondelijk en ze wist zich niet echt een houding te geven. Niet goed wetend of ze boos op Storm moest zijn. Niet goed wetend of ze hem nog eens in haar leven toe wou laten of niet.

Het was haast alsof ze de zelfzekerheid uit zijn houding kon zien verdwijnen op het moment dat zijn ogen de hare vonden. Had hij iets anders dan een ijzige blik verwacht? Had hij gedacht dat ze hem meteen om zijn hals zou vliegen, nadat hij drie weken niets van zich had laten horen? Nadat hij haar alleen achter had gelaten, terwijl dat precies was wat hij had belooft om niet te doen? Het was niet dat ze het niet wou; haar armen om hem heen slaan en hem een knuffel geven, het was meer dat ze bang was voor wat het los zou maken. Kon ze Storm nog wel vertrouwen? Zou dit de laatste keer zijn dat hij haar in de steek liet of zou hij dat altijd doen als hem te veel werd? Als zij hem te veel was? Misschien was het stom geweest hem zo dicht bij te laten, zo dicht bij dat hij haar leven moeiteloos nog verder overhoop kon schoppen dan het al lag. Stil keek ze hem aan, tevergeefs opzoek naar woorden die haar gedachten konden vangen.

De zachte ‘bedankt’ die zijn lippen leken te vormen, was niet veel meer dan een beetje lucht. Het was duidelijk dat ze zich beide geen raad wisten met de situatie. Hoe simpel met elkaar praten eerder wel eens was geweest, zo moeilijk was het nu. Zouden ze nog terug kunnen naar hoe het was? Wou ze dat? Zat er meer in voor hen of zou het altijd hun gebrokenheid zijn, die de boventoon voerden als ze samen waren? Haar ogen gleden over de trekken van zijn gezicht, de grote glimlach waarvan ze wist dat die niet oprecht was. Zelfs al wist ze niet precies wat er door hem heen ging, ze wist dat er iets mis was. Dat hij net als haar overhoop lag met zijn gevoelens, al had ze geen idee wat voor soort gevoelens dit waren.

Nadya was zich er van bewust dat Storm haar bewegingen met zijn ogen volgden. Dat hij wist dat de brief die ze in de achterzak van haar broek stak voor Camille was. Het was moeilijk geweest woorden op papier te krijgen; om naar een meisje te schrijven, dat ze niet kende en over een jongen te schrijven die waarschijnlijk niet eens meer leek op degene die zij vroeger gekend had. Steeds weer was ze op nieuw begonnen tot ze uiteindelijk iets had weten te schrijven, dat ergens op sloeg. Al begon ze daar nu ze Storm in zijn ogen had gekeken al weer over te twijfelen. Zacht beet ze op haar lip, nam een paar seconden de tijd om de hardheid in haar blik te laten settelen. Nog niet klaar om Storm te laten weten dat hij haar pijn had gedaan, dat hij haar in de steek had gelaten op het moment dat zij hem het hardst nodig had gehad. Het was niet zo dat hij het had kunnen weten. Dat hij had kunnen weten dat Nick iets meer dan een jaar geleden was gestorven. Het was niet zo dat hij had kunnen weten dat Clyde de eerste was sinds Nick, die door haar toe doen vreselijk in de problemen was gekomen, en toch. Ergens nam ze het hem kwalijk dat hij er niet was geweest. Dat hij voor hen beide had besloten dat het beter was als ze afstand zouden nemen. Het was niet beter geweest, niet voor haar en, aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien, ook niet voor hem.

Stil liep ze naast Storm door de gang. Niet goed wetend wat ze moest denken, laat staan dat ze wist wat ze zeggen moest. Het was onmogelijk antwoord te vinden in de chaos van haar eigen gedachten. Kon ze Storm nog vertrouwen? Wou ze hem überhaupt nog vertrouwen? Was ze niet beter af alleen? Zonder enige waarschuwing bleef hij staan, hield haar tegen door zijn hand rond haar bovenarm te leggen. Gewillig liet ze zich door hem mee voeren naar een stiller gedeelte van de trappenhal. Wetend dat hij wou praten, dat hij meer woorden over haar lippen wou horen dan de enkele die ze tot nu toe had gezegd. ‘Je bent kwaad.’ concludeerde Storm. Onderzoekend keek hij haar aan en onbeweeglijk keek ze terug, met dezelfde hardheid in haar ogen als eerder. Nogmaals herhaalde hij zijn eerdere woorden, alsof hij daarmee zijn eigen conclusie wou bevestigen. Was ze kwaad? Misschien, misschien ook niet. Als ze eerlijk was, wist ze zelf niet eens meer precies wat ze was. Woede, verdriet, angst, verwarring, pijn, gebrokenheid. Er waren zo veel gevoelens en geen van alle wist ze te plaatsen. Voor een moment verbrak Strom het oogcontact, en op het moment dat hij haar weer aan kijken waren zijn emoties voor het eerst weer echt zichtbaar voor haar. Terwijl hij sprak bleef ze hem stil kijken, terwijl ze zocht naar iets in zijn woorden dat haar inzicht in haar eigen gedachten zou verschaffen maar er was niets. Niets wat de chaos in haar hoofd op deed klaren. Nog voor ze überhaupt woorden had kunnen vinden, ging Storm al weer verder. Zijn blik liet de hare geen moment los en ergens wist ze dat het hem pijn deed, de ondoorgrondelijkheid niet uit haar ogen te zien ontsnappen. “Ik ben niet kwaad, Storm.” zei ze uiteindelijk zacht. Haar blik gleed langs hem heen naar de stenen muur. “Ik weet niet wat ik ben.” gaf ze toe, een haast onhoorbare zucht schoof over haar lippen. Met haar hand streek ze een pluk van haar blonde haar achter haar oor, alvorens ze hem weer aan keek. Het was haast alsof je de barsten kon zien die in haar ondoorgrondelijke blik waren verschenen. “Je kunt niet zomaar besluiten dat het beter voor ons beide is dat we afstand nemen.” Haar stem klonk zacht, kwetsbaar bijna. “Ik had je nodig en eerlijk gezegd, denk ik dat je mij misschien ook nodig had. Je kunt nog zo hard wegrennen van wie je bent, het zal je altijd inhalen. Hoe hoog je, je muren ook opbouwt en hoe ondoorgrondelijk je masker ook is, uiteindelijk zal het altijd breken.” Voor een moment keek ze hem recht in zijn bruine ogen. Het was nog altijd moeilijk wijs te worden uit haar blik, maar de emoties begonnen langzaam door te schemeren. Verdriet, verwarring, gebrokenheid.

Storm wou het goed maken, zijn levensdoel was nog altijd om haar gelukkig te maken. Wat aarzelend keek ze hem, zich afvragend of hij het meende of hij haar echt niet nog eens alleen achter zou laten. Wat als ze hem weer toe zou laten en hij haar nog eens in de steek zou laten? Hoe vaak kon haar hart nog gebroken worden, alvorens ze het niet meer bij een zou kunnen houden? Haar blik gleed naar de glimlach op zijn lippen, de eerste echt gemeende glimlach die hij haar schonk en zoals meestal het geval was kon ook zij het niet laten een klein glimlachje op haar gezicht te toveren. “Oké.” zei ze zacht, terugdenkend aan de woorden van Camille. Storm mocht zijn beste vriendin dankbaar zijn, het was deels haar brief waardoor ze hem eigenlijk al vergeven had voor hij voor haar deur had gestaan. De glimlach op haar gezicht verbreedde iets, ze stapte iets dichter naar hem toe en drukte een zachte kus op zijn wang. “Ik heb je gemist.” gaf ze eerlijk toe, waarna ze langs hem heen liep in de richting die hij haar zo juist gewezen had.

Het was raar om Storm na al die tijd weer in zijn bruine ogen te kijken, ze deden haar haast vreemd aan. Al wist ze niet precies waar dat aan lag. Misschien was het haar eigen koelheid, die weerspiegeld werd in zijn anders zo open blik. Zacht beet ze op de binnen kant van haar wang. Opzoek naar woorden, opzoek naar een manier om de chaos in haar hoofd te omvatten. In de afgelopen dagen had ze van alles bedacht om te zeggen, maar nu hij voor haar stond kon ze er ineens niet meer opkomen. Was ze boos? Een beetje, maar ergens begreep ze hem wel. Bovendien was hij niet die enige die verantwoordelijk was; zij had hem ook kunnen opzoeken. Ze hadden hem kunnen bellen of ze had pontificaal op zijn bed kunnen gaan zitten, maar ze had niets van dat alles gedaan. Ze had hem de ruimte gegeven die hij dacht nodig te hebben, die hij misschien ook daadwerkelijk nodig had gehad.

Terwijl Storm sprak had ze hem gewoon aangekeken, stil en onbeweeglijk, alsof zijn woorden haar niets deden. Niets was minder waar, ze wou echter niet dat hij het wist. Nog niet in elk geval. De afgelopen weken was ze steeds meer gaan twijfelen. Was het wel verstandig iemand zo dicht bij te laten als ze Storm had gelaten? Zo dicht bij als ze Nick eens had gelaten? Het kon je enkel breken, dat was iets waar ze onderhand zeker van was. Liefde was pijnlijk, het maakte je kapot, zoals alles in deze wereld je uiteindelijk kapot zou maken. Kort zag ze het moment voor zich waarop haar moederde plek zag waar eens hun huis had gestaan. Het moment waarop Kyra zich had gerealiseerd dat de liefde van haar leen het bombardement onmogelijk overleefd on hebben. Zelfs als was hij een draak, zelfs al was hij zo goed als onsterfelijk. Met tranen in haar zacht bruine ogen, had ze naar de brandende stenenhoop gekeken die eens hun huis was geweest. Nadya slikte, richtte haar ijzige blik weer op Storm. Wetend dat ze zichzelf voor de gek hield als ze dacht hem moeiteloos weg te kunnen duwen. In een korte tijd was hij haar veel te dicht aan het hart komen te staan, daar konden die drie weken van stilzwijgen en haar twijfels niets aan veranderen.

Het ontging haar niet dat hij zijn hand tot een vuist balde. Maakte haar woorden hem boos of was het iets anders? Zou hun eerste dag samen in lange tijd, nu al op een ruzie uitdraaien? Zou afstand van hem nemen makkelijker zijn als ze ruzie hadden? Was dat wat ze wou? Ruzie en afstand van Storm? Nee, dat was werkelijk het laatste wat ze wou. Hoe moeilijk het soms ook was, Storm en zij waren op een vreemde manier onlosmakelijk met elkaar verbonden. “Natuurlijk, doe ik dat.” zei ze. Nee, ze zou geen seconde ontkennen dat ze geen muren om zichzelf heen had gebouwd. Keer op keer opnieuw, tot het haast onmogelijk was geworden te zien wat er in haar om ging. “Maar jij bent anders dan ik.” ging ze op een zachte, rustige toon verder. “Jij hebt nog vertrouwen in de wereld. Jij gelooft nog in de goedheid van de mens en in geluk. Er is nog een uitweg uit deze duisternis voor jou, zelfs al zie je het zelf misschien nog niet.” Haar blik had iets teders gekregen, iets wat tegenstrijdig was met de ondertoon van haar boodschap. Met het besef dat die uitweg er voor haar niet was, dat zij al haar geloof in de mens en de wereld verloren had. “Op den duur zal je hem onder controle krijgen Storm, acht maanden is kort. De meeste mutanten doen er jaren over voor ze hun mutatie enigszins beheersen.” zei ze met een zacht, bemoedigend glimlachje. De afgelopen weken hadden niet veranderd aan haar vertrouwen in Storm’s kracht. Zelfs al was haar beeld van hem in haar leven aan het wankelen gebracht, haar vertrouwen in hem was onaangeroerd gebleven. Storm begon te praten, maar brak zijn zin halverwege af. Anders dan normaal on ze zijn zin niet afmaken, maar ze liet het er bij en keek hem voor een moment gewoon zwijgend aan. Het was anders tussen hen, ze wit niet wat het was maar het was anders. Misschien dat ze na al die tijd weer even aan elkaar moesten wennen, misschien stak er meer achter. Zacht knikte ze als antwoord op zijn woorden, bestuurde zijn gezicht terwijl hij van haar weg keek. Het was duidelijk dat zij niet de enige was die overhoop lag met haar emoties. Zou dat ooit anders bij hen zijn? Zouden ze ooit iets anders dan gebrokenheid, pijn en verwarring in elkaars blik inden?

De glimlach op Storm’s gezicht keerde terug bij het horen van haar woorden en de kus die ze zacht op zijn wang drukte. Haar gezicht leek nog iets meer op te klaren, toen hij zachtjes toe gaf dat hij haar ook had gemist. Zelfs al zagen ze elkaar misschien enkel op hun slechtste momenten, ze hadden elkaar nodig; ze vonden iets bij elkaar wat ze bij niemand anders vonden. Rust en begrip. Het kwam zelden voor dat ze veel meer dan een paar woorden nodig hadden om te weten wat er in de andere omging. Vandaag was anders en Nadya wist niet of het een uitzondering was, of dat er in de drie weken dat ze elkaar niet hadden gezien iets veranderd was wat hun band voor goed had veranderd.

De beleefdheid waarmee hij haar via de trap naar beneden leidde deed haar zachtjes lachen. Het as tijden geleden dat iemand als Storm zich op een dergelijke manier tegenover haar gedragen had. Op een gegeven moment draaide hij zich in de gang half naar haar om, een scheve glimlach sierde zijn gezicht. Nadya trok haar linker wenkbrauw iets op, wat had hij in hemelsnaam bedacht. Haar koelheid was ondertussen volledig verdwenen, als sneeuw voor de zon. Met haar heldere blauwe ogen keek ze hem nieuwsgierig aan. “Oké, maar ik ben dus echt een verschrikkelijke kok, dus ik weet niet hoe veel je er aan hebt.” Als kind had ze haar moeder wel eens geholpen met koken, maar dat was ondertussen al weer tientallen jaren geleden. Met Nick had ze vooral op afhaal maaltijden geleefd, ongelooflijk ongezond en duur maar dat had hen nooit iets kunnen schelen. Bang voor de dood waren ze niet geweest en geld stelen, vooral van toeristen, was bijna net zo makkelijk zo makkelijk als een lolly afpakken van een baby. Even keek ze Storm aan voor ze de deur van de keuken open duwde. Er was niemand, kennelijk had Storm het voor elkaar gekregen iedereen weg te werken met zijn charme. Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen ze zijn laptop, althans ze dacht dat het zijn laptop waas, en wat brieven zag liggen. Met een zachte glimlach op haar lippen draaide ze zich naar hem om. “Wat heb je allemaal bedacht Storm?” vroeg ze, terwijl ze met haar helder blauwe ogen de zijne zocht.

Het bouwen van muren rondom zich was een kunstje dat ze zichzelf tientallen jaren al had aangeleerd en dat ze de afgelopen jaren steeds verder had verfijnd. Toch, waren haar muren niet onverwoestbaar. Er waren bepaalde mensen die de muur moeiteloos neer konden slaan; Storm was één van die mensen. Een blik van hem was voldoende om de muur aan het wankelen te brengen. Al haar kracht wist hij klein te slaan met zijn woorden en toch had ze  in zijn bijzijn zelden het gevoel dat ze gevaar liep. Er was iets veiligs aan bij Storm zij, zelfs al wist hij haar enige bescherming neer te halen. Bij hem was het niet nodig zich anders voor te doen, om zich sterker voor te doen dan ze daadwerkelijk was. Als enige kreeg hij haar gebrokenheid en kwetsbaarheid te zien en ze wist dat hij er geen misbruik van zou maken. Haar emoties zag ze weerspiegeld in zijn ogen, en andersom. Er was een woordeloos begrip tussen hen. Een blik was vaak voldoende om te weten wat er in de ander om ging, en het te begrijpen. Dat was ook één van de redenen, dat ze niet echt boos op Storm kon zijn; ze begreep hem, zoals altijd. Zelf ging ze ook het liefst mensen uit de weg, dat deed ze altijd al, maar nog meer wanneer ze het idee had dat ze op het punt stond om te breken.

Het was haast alsof ze hem kon zien ontspannen, alsof ze de hardheid uit zijn houding zag glijden. De blik in zijn bruine ogen was minder onrustig geworden bij het horen van haar woorden. Misschien hadden ze vandaag meer nodig dan enkel blikken om elkaar te begrijpen. Misschien moesten ze er gewoon even aan wennen weer samen te zijn, na elkaar drie weken niet te hebben gezien. Het was moeilijk zich weer in één keer bloot te stellen aan hem. Om toe te geven hoe veel ze hem had gemist en hoe erg ze hem nodig had gehad. De afgelopen weken waren een hel geweest. Non-stop was ze geteisterd door beelden van wat ze had gedaan en door haar eigen gedachten. Clyde’s verminkte lichaam, de gehavende lichamen van de  mutanten met wie ze had moeten vechten, de tientallen doden die ze op haar geweten had, Nick’s dood. Alles was in één keer bij elkaar gekomen, had haar overspoeld met gevoelens waar ze zich geen raad mee wist en er was niets of niemand geweest om zich aan vast te klampen. Storm die haar tijdens hun laatste echte gesprek nog had beloofd haar niet alleen te laten, had juist dat gedaan op het moment dat ze hem het meest nodig had gehad. Het deed haar pijn, en het ergste was dat ze er niet echt boos om kon zijn. Dat ze gewoon niet boos op hem kon zijn, zelfs al had het, het waarschijnlijk makkelijker gemaakt. Nadya zag Storm’s blik naar zijn hand gaan, de hand die zij er ooit eens bijna afgevroren had. Wat zou hij zien als hij naar die hand keek? De hardheid, in haar zorgzame houding? De hardheid die ze nodig had gehad, om die nacht te doen wat nodig was geweest; hem pijnigen?

Zijn instemming met haar woorden, was niet meer dan een zacht geprevel. Storm wist dat zij anders waren, dat zij al veel verder verstrikt zat in de duisternis die hij pas net had leren kennen. Een duisternis waarvan hij al snel had geleerd, dat die alles verwoestend was. Terwijl hij begon te spreken keek ze hem stil aan, en hij gaf haar de kans niet om weg te kijken toen hij verder sprak door zacht zijn vinger onder haar kin te leggen. Het was alsof haar eerder ijzige blik, barsten begon te vertonen. Zijn woorden waren niet meer dan een zwak gefluister, maar wisten een brok in haar kil te doen vormen. Zelfs al wist ze dat zijn optimisme waarschijnlijk onterecht was, zijn vertrouwen in haar en in haar geluk deed haar goed. Zorgde er voor dat ze zich realiseerde dat Storm haar niet vergeten was, dat haar geluk er voor hem nog altijd toe deed. De tederheid in zijn glimlach en de zelfzekerheid in zijn blik, bevestigde dat. “Ik hoop dat je gelijk hebt.” Een zwak glimlachje, wist door te breken op haar gezicht.

De manier waarop hij naar de grond keek, zijn zachte knikje; hij was het niet echt met haar eens. Met zijn woorden bevestigde hij haar vermoeden en nu was zij het die zacht knikte. Natuurlijk, begreep ze dat. Het was dom geweest om te zeggen dat acht maanden kort waren. Tenslotte, waren die acht maanden de verschrikkelijkste maanden van Storm’s leven geweest en daarmee waarschijnlijk de ‘langste’ van zijn eens zo gelukkige leven. “Je bent hier op een school voor mutanten, ze kunnen het leer proces hier vast wel iets versnellen.” zei ze, in een poging haar eerdere woorden iets te verzachten en het vooruitzicht iets beter te maken. In het jaar dat ze hier was had Nadya zelf nog weinig vooruitgang geboekt, maar dat lag vooral aan haar zelf. Het was al weer een paar weken geleden dat ze voor het laatst een les had gevolgd en bij de trainingslessen was ze überhaupt nog nooit aanwezig geweest. Nadya wist dat er eens verandering in zou moeten komen, maar het idee alleen al om langer dan een paar uur achtereen binnen te zijn dreef haar tot waanzin. Om maar nog te zwijgen over het stilzitten zelf en de luidruchtige leerlingen om zich heen.

Langzaam begon het tussen hen weer vertrouwd te voelen. Hun blikken waren verzacht en de spanning was verdwenen. Nadya begon weer vat te krijgen om haar emoties en ze had het idee dat voor Storm het zelfde gold. Er was een glimlachje op haar gezicht verschenen. Zou dit voor de verandering eens een dag worden zonder drama? Een dag waarop ze meer zou lachen dan iets anders? Was dat überhaupt nog mogelijk? Haar antwoord op zijn vraag deed hem zacht lachen, anders, meer ontspannen dan ze van hem gewend was. Zijn woorden wisten ook bij haar een lach te ontlokken en haar blauwe ogen hervonden iets van hun helderheid. “Het is altijd goed om een plan B te hebben.” zei ze met een grijnsje, waarna ze langs hem heen de keuken in liep. Het eerste wat haar opviel was de laptop en de brieven die er naast lagen. Wat hij ook had bedacht, het was iets waar hij meer dan een paar minuten over na had gedacht. Haar vraag deed een zelfzekere en charmante glimlach op zijn gezicht verschijnen, en bijna zou ze hem geloven. Al vroeg ze zich ergens af of het mogelijk was, of hij haar echt gelukkig zou kunnen maken al was het maar voor even. Toch besloot ze hem een kans te geven; natuurlijk deed ze dat. “Oké, ik ben benieuwd wat je in huis hebt.” zei ze met het onzekere glimlachje dat haar bij hem zou eigen was. Wat hij ook had bedacht, ze stelde zich er volledig voor open. De twijfels die ze eerder had gehad duwde ze naar de achtergrond van haar gedachten. “Genoeg om te weten dat het met jouw Britse accent heel anders klinkt.” zei ze zacht lachend, terwijl ze wat dichter naar hem toe liep zodat ze langs hem heen naar het scherm van zijn laptop kon kijken. “Ik heb het vroeger wel eens met mijn moeder gekookt, dus ik denk dat ik het nog wel enigszins kan.” gaf ze wat aarzelend toe. Niet van plan Storm het idee te geven dat ze precies wist wat ze deed om vervolgens per ongeluk de hele boel in de fik te zetten, of iets dergelijks. Met een haast vrolijke glimlach op haar gezicht keek ze hem aan. “We kunnen het altijd proberen, niet geschoten altijd mis.” zei ze, terwijl ze kort haar smalle schouders op trok.