Permanent slumber

Met meest vrolijke glimlach op haar gezicht die ze maar op haar gezicht kon toveren, liep ze onzichtbaar door alle mensen heen. Haar haarkleur had een licht grijs tot witte kleur, wat betekende dat ze in staat was op elk persoon op dit eiland te laten schrikken. Het was immers haar eerst echte dag en ja gister avond dat ze hier was gekomen was ze eerst maar gewoon de boel aan het verkennen. Door dat ze logisch gezien dood was en gewoon een geest was die nog voor altijd over de aarde zou blijven zweven. Peggy had zeker drie keer door de school heen gelopen en twee keer over de rest van het terrein. Er waren geen mensen die haar die nacht hadden gezien, omdat ze zich gister avond en deze paar uur onzichtbaar had geschuild in de schaduwen van het dagelijks leven.

Af en toe wanneer ze langs een groepje mensen liep liet ze zichzelf even zichtbaar maken over de schouder. Die schrik die ze zag in de ogen van sommige mensen vond ze wel erg grappig. Na die schrik ging ze wel weer voort om onzichtbaar te zijn om nog meer schrik te kunnen zien in de ogen. Ze wist van zich zelf dat ze het nooit gemeen bedoelde, maar soms kon ze het gewoon niet laten om die schrik nog een keer te zien in de ogen van diezelfde mensen die ze op haar eerste dag had gezien. Ze volgde een paar mensen die vrolijk de cafetaria in ging, zij zelf ging er voor zorgen dat die lach om werd gezet in schrik.
Peggy liep dwars door een jongen heen die brommend tussen dat groepje mensen heen liep. Ze negeerde hem eerst gewoon, maar ze hield haar ogen wel op hem gericht. Afwachtend wat hij ging doen. Waarschijnlijk zal het niet veel soeps zijn, en waarschijnlijk zou ze ook niet lang in de cafetaria blijven omdat al het eten door haar heen ging; en ze ook geen eten nodig had. De jongen ging naar het donkerste hoekje van de cafetaria waar hij leunend tegen de muur aan ging zitten met zijn stoel. Dat was gewoon even de perfect positie om iemand te laten schrikken.

Peggy liep zoals een ware geest, geruisloos door de ruimte en liep door wat mensen heen. Ze bleef onzichtbaar tot op het moment dat zij vlakbij de jongen stond en leunde een stukje naar voren tot haar mond in de buurt van zijn oor was. Langzaam maar zeker liet ze zichzelf zichtbaar maken, maar ze was op de plek waar zij stond uit het gezichtsveld van de jongen. "Boe," sprak ze ineens zachtjes maar spookachtig. Maar eigenlijk had ze zichzelf al verraden doordat ze voor dat ze "Boe" zei, was ze al gaan lachen om de gedachten die ze had hoe de jongen zou vallen van schrik. "Sorry, dat was de meest falende boe die ik tot nu toe heb gemaakt," sprak ze half lachend. Met een vrolijke grijns op haar gezicht ging ze tegen over de jongen zitten op de stoel. Met telekinese schoof ze haar stoel achteruit en probeerde te gaan zitten. Gelukkig waren zitten op een stoel, of liggen op een bed, één van die dingen waarbij ze geen zorgen over hoefde te maken dat ze letterlijk door de stoel zou vallen.
Ze keek de jongen aan en wachtte rustig af tot ze een reactie van hem kreeg.

Peggy was een persoon die juist van haar mutatie gebruik maakte en dat ze daarmee mensen kon laten schikken. Dat ze misschien na mate dat ze hier was ook een bijnaam zou gaan krijgen als Casper het griezel spookje. Alleen ja, ze was nou eenmaal een meid en dat wist ze ook wel honderd procent zeker. Het stond op haar paspoort dat ze een vrouw, maar het was niet zo dat ze haar paspoort had verlengd sinds ze eigenlijk dood was. Het was dus eigenlijk een paspoort uit de 20ste eeuw, maar dat maakte niet uit. Misschien zou het ooit in de geschiedenis boeken komen te staan, wie weet.
Dat haar Casper zintuigen over gingen naar een jongen die ten eerste al als een brompot de cafetaria binnen was gekomen was duidelijk. Hij had duidelijk iemand nodig die hem op zou vrolijken en daar was zij gewoon perfect voor. Ook al vond ze eerst dat ze de jongen eens flink moest laten schikken en dat hij niet zomaar als een brompot in een donker hoekje moest gaan zitten. Dat was toch eigenlijk zo afgesloten van de wereld? Er was toch niets aan dat hij niet opmerkend in een donker hoekje ging zitten? Eigenlijk mocht zij daarbij niet over oordelen, want zij was zelf ook iemand die een lange tijd als een onzichtbaar persoon over de wereld heen waande, ook al bekeek ze wel de mensen van een af standje. Zelf wist ze ook wel dat dat niets aan was, en daarmee moest ze de jongen gewoon even op wijzen.

Toen vlak achter de jongen stond begon ze eigenlijk al een beetje te lachen, waarbij ze dacht dat ze zichzelf al had verraadde. Maar toen ze “boe” zei en zichzelf zichtbaar maakte voor de jongen moest ze toch wel even heel erg lachen. De jongen viel met stoel en al naar achteren iets wat ze niet had verwacht doordat ze zichzelf eigenlijk al had verraden. Peggy verontschuldigde zich niet dat de jongen op de grond was gevallen. Sterker nog, dat was precies wat ze wilde dat hij ging doen toen ze hem ging laten schikken.
Ondanks de val van de jongen verontschuldigde ze zich wel dat het wel de meest falende boe was die ze die dag had gemaakt. Peggy bekeek de jongen hoe hij overeind kwam en de stoel terug zette op de plek waar het ervoor had gestaan. Scherp hief hij zijn wenkbrauwen op en hij keek haar koud aan. Nou, die koude blik had ze nou niet echt verdiend. Waarom zag hij niet gewoon de lol er van in? “Oh dat vind ik nou oh zo ontzettend jammer,” sprak met super veel sarcasme in zijn stem. Het boeide Peggy niet dat hij dat sarcastisch zei, want daardoor wist ze wel vrij zeker dat het goed was dat ze nu bij de jongen ging zitten om hem op te vrolijken. Geduldig keek ze de jongen aan, want ze had immers alle tijd van de wereld. “Welke reden was er eigenlijk om dit te doen? Ik heb jou nog nooit van mijn leven gezien, dus ik kan je niks misdaan hebben,” sprak hij. Een grote glimlach op haar verscheen. Het was beter dat de jongen dat vroeg aan haar dan dat hij haar grommend weg snauwde dat ze weg moest gaan. Niet dat ze dat dan ook ging, want dan bleef ze juist. Maar nu, nu was het nog een betere reden om te blijven. “Ik merkte dat je wat grommend en slaperig binnen kwam, en toen dacht ik dat ik je maar even wakker kon laten schikken,” sprak ze alsof ze echt een hele goede reden had verteld. Met haar hand deed ze een plukje haar naar achteren, waarna ze weer even in het rond keek of mensen hadden opgemerkt dat de jongen was gevallen. Ten slotte keek ze hem weer vriendelijk aan en sprak grappend:“Het is wel jammer dat niemand heeft gezien dat je viel. Het zag er echt hilarisch uit.” Kort lachte ze even, maar ze liet het niet merken dat ze eigenlijk nog steeds heel erg stuk ging; vooral omdat ze niet wist of de jongen dat wel echt heel erg leuk zou vinden.

“Maar het klopt wel tho, ik heb jou ook nog nooit van m’n leven gezien. Ik ben Peggy,” sprak ze, maar ze deed niet formeel haar hand vooruit. Haar hand zou anders toch door de zijne heen gaan en dat zou ook weer niet zo formeel zijn. En het was ook niet zo’n goed idee om te vertellen dat ze eigenlijk al heel lang niet meer echt leefde. Dus hield ze het er maar een beetje bij om hem een beetje voor schut te zetten en hem toch met een glimlach aan te kijken.

Peggy vond het moment dat de jongen was gevallen al helemaal grappig. Het plan wat ze in haar hoofd had gehad was gelukt. Niet dat hij daar om moest lachen, want hij zou waarschijnlijk een blauwe plek krijgen. Zolang zij kon lachen vond het dan ook helemaal goed. Er waren genoeg mensen geweest waarmee ze de zelfde grap mee uit kon halen, maar hij was gewoon perfect. Die chagrijnige kop van hem maakte het plaatje dan ook helemaal af. Het was van de jongen af te lezen dat hij kleur nodig had in zijn leven, iets waardoor hij kon lachen. En daar was zij dan de juiste persoon voor. Zonder uitnodiging, die ze anders toch niet zou krijgen, ging ze gewoon voor hem zitten. Wachtend tot hij in actie kwam om weer op te staan.

Eerst hield ze gewoon haar standaard vriendelijke glimlach op, maar toen hij begon te spreken werd het meer een grijns. De woorden die hij sprak waren geen woorden dat ze weg moest gaan. Dus daarom was haar glimlach uitgegroeid tot een grijns dat haar vrolijkheid er van af spatte. De reden die ze dan moest vertellen waarom ze de grap had uitgehaald was een beetje vaag, maar het was goed genoeg om het aan hem duidelijk te maken. “Misschien is dit wel mijn manier van wakker worden of ben ik gewoon geen ochtendpersoon,” bromde hij. Peggy trok haar schouders op om duidelijk te maken dat dat voor haar geen verschil uit maakte. “Je hebt dan wel een vreemde manier van wakker worden,” sprak ze, waarna ze kort even grinnikte. Vervolgens keek ze kort om zich heen, maar niemand had blijkbaar gemerkt dat er een paar seconden geleden nog iemand op de grond lag, waarna ze de jongen weer aan keek en zei dat ze het jammer vond dat niemand had gezien dat hij viel. Iets wat best gemeen was om te zeggen, maar ze kon er niks aan doen. Zijn gezichtsuitdrukking was gewoon om te gieren zo grappig dat het er uitzag. “Nou ik ben blij dat er tenminste iemand wel van heeft genieten,” sprak hij sarcastisch. Ook al was het sarcastisch of niet, Peggy was een persoon die dat soort dingen gewoon negeerde. “Dat weet ik toch,” sprak ze lachend, omdat ze het gewoon serieus nam, nou ja stiekem nam ze nooit iets serieus waardoor ze er altijd een grapje van maakte.

Om zijn opmerking als hint te gebruiken zodat ze zichzelf ging voorstellen, werd ze ook wel wat nieuwsgieriger bij hem. Wie hij was en wat hij hier deed. De jongen keek haar droog aan en haalde zijn schouders op, waarna hij zijn kin licht verveeld op zijn hand, die steunde op de tafel, liet rusten. De vrolijkheid straalde van haar af alsof dit het leukste gedeelte was wat ze ooit in haar hele Casper leven had gedaan. De jongen stelde zich zelf voor als Christophe, waarbij haar gedachten af gingen naar de film Frozen.
Eindelijk en toch kwam die vraag die ze wel had verwacht die zou komen. En waar ze een boek vol mee kon schrijven aan redenen. “Maar waarom ben je zo vrolijk?” De perfecte vraag die je vooral aan Peggy kon stellen. “Het is ochtend, je word verplicht naar lessen te gaan en het is ochtend,” sprak hij waarbij hij de nadruk goed legde op ochtend. Ze grinnikte kort en keek hem vol bewondering aan. “Ik ben bijna altijd vrolijk op elk tijdstip van de dag,” sprak ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze deed haar armen over elkaar waarbij ze met haar hoofd op haar armen leunde en hem aankeek. “En heb je ooit een geest zien slapen?” vroeg ze eigenwijs, waarbij ze een wenkbrauw omhoog deed.

Peggy vond het onnodig om deze jongen zo alleen en chagrijnig achter te laten, dus bleef ze bij hem zitten. Gewoon ook zonder reden. Al was het maar gewoon een gesprek of om te voorzorgen dat hij niet alleen zou zitten in deze ochtend. Ze kon er niks aan doen dat ze vrolijk was, maar ze vond het wel vervelend dat hij dat vervelend vond. Er was toch niks mis mee om vrolijk te zijn? Wat had je aan iemand die chagrijnig was, eigenlijk helemaal niets. Je kon zeggen dat het vandaag een doel was van haar om deze jongen vrolijk te krijgen, het was immers iets wat ze op haar eerste dag kon doen. Zo kon ze er ook achter komen wat voor mensen hier allemaal rondliepen, en dat vond ze wel fijn om te weten.
Peggy wees hem erop dat hij wel een vreemde manier van wakker worden had. Het bleef een tijdje stil tussen hen in, maar ze had zich voorgenomen om hem niet te laten verzuipen in de vragen die ze wel wist te verzinnen. Ze kon soms nog al te veel gaan zeggen en dat zou ook alleen maar irritant zijn. Uiteindelijk sprak hij:“Ik ben liever vreemd dan saai normaal.” Ze haalde haar schouder op. Iedereen had wel iets vreemds, en dat hij dat dat dan had met wakker worden dan kon ze daar niet over judgen.

De jongen maakte een oprecht vermoeide zucht die goed verstaanbaar was voor haar. Als ze een normaal persoon was, zou ze zich gekwetst moeten voelen maar zo was ze niet. Als de jongen haar echt wilde kwetsen met zijn geïrriteerde gedrag dan mocht hij wel wat beter zijn best doen. Peggy twijfelde of ze daar wat over moest gaan zeggen en deed haar mond wel een stukje open om de woorden over haar lippen te laten rollen; maar ze hield wijs haar mond dicht. Wie weet zou de jongen dan weg lopen en dan zou zij alleen zitten. En daar had ze ook niet echt zin in.
Ze had zichzelf voor gesteld wat hij vervolgens ook deed. Christophe deed haar denken aan Frozen, maar hij leek niet echt op de tekenfilm karakter. Ze zal hem ook verder niet storen aan de grapjes die ze nog in haar grappendoos had zitten. Met de vrolijkheid die van haar af stralen gaf ze antwoord op zijn vraag. Hij trok zijn wenkbrauwen op bij het antwoord dat ze gaf. Gelukkig werkte haar antwoord wel, want voor een deel ging zijn donkere humeur over naar verbazing. Iets waarbij ze hem aankeek met een rustig glimlachje. “Het spijt me voor je,” sprak hij tegen haar alsof hij een condoleance was. Het glimlachje wat ze op haar gezicht had verdween even. “Waarom zou het je spijten? Het spijt mij dat jij niet vrolijk kan zijn,” sprak ze een beetje streng tegen hem, zodat hij even een schop onder zijn kont kon krijgen om te beseffen dat er niks ergs was om vrolijk te zijn. Het was niet iets wat ze snel deed, maar hij had het echt even nodig.

Peggy vroeg er vervolgens eigenwijs achteraan of hij ooit een geest zag zien slapen. Het was alsof zijn frons nog dieper kon worden. Ze wist dat hij dacht dat het een grapje was. Ze zou blij zijn als ze nog levend was, maar dat was helaas niet meer zo. “Een geest?” vroeg hij zee sceptisch, waarbij hij rechtop ging zitten in zijn stoel. Hij sloeg zijn armen over elkaar waarna hij zei:“Really?” Peggy knikte en keek hem rustig aan. Er was geen glimlachje dit keer op haar gezicht te zien. Het onderwerp over dat ze een geest was lag altijd wel een beetje gevoelig. Veel zou ze er ook niet over zeggen, tenzij hij er naar zou vragen. Dan had ze geen andere keus om te vertellen hoe ze eigenlijk was dood gegaan. “Nee, ik heb er nog nooit een zien slapen, maar wie zegt dat dit niet weer een van je ‘leuke’ grapjes is, hm?” vroeg Christophe. Ze grinnikte kort, maar keek hem weer met een rustig glimlachje aan. “Zover ik weet heb ik nog nooit geslapen sinds een geest ben, sprak ze serieus. Er was niet te horen dat ze een grapje maakte en dat was ook niet van haar gezicht af te lezen. “En ik maak wel andere grapjes dan over geesten,” sprak ze wijs. Het was waar, ze zou nooit een grapje maken over het hele geesten gebeuren. Ze haalde nuchter haar schouders op, waarbij het net leek alsof de stralende vrolijk niets meer was dan gewoon een glimlachje dat op haar gezicht stond. “Het is niet veel boeiends, dus ik dat je dat vast te saai vind om een beetje over spoken en geesten te praten,” sprak ze een tikkeltje eigenwijs, waarbij er ook wat uitdagends in haar stem te horen was. Het risico dat ze nam om te praten over haar dood was best groot. Maar het was beter dan een zwijgzaam gesprek.

De toon in haar stem die veranderde doordat ze echt spijt had dat hij niet vrolijk kan zijn. Het strenge dat in haar stem te horen was deed haar ook spijten, maar in plaats van dat toe geven voelde ze zich ook wel trots. Hij glimlachte en sprak: “Ach ik overleef het wel.” Hij krulde zijn mondhoek wel amusant omhoog, maar ze vond het niet grappig. Ze bleef hem dan ook streng aan kijken en werd zelfs een beetje boos. “Maar ik zou het echt niet aan kunnen om elk moment van de dag vrolijk te moeten zijn. Ik zou het me niet eens kunnen voorstellen,” sprak hij verder. Ze zuchtte even om even weer helder en vrolijk te denken, maar nadat hij haar bedankte voor haar medeleven; keek ze toch weer streng naar hem. “Ik snap jou echt niet, ik maakte geen grapje ik heb er echt spijt van,” begon ze weer, maar nu was er een ook een beetje van de boosheid te worden. “Ik kan je echt een schop onder je kont geven, snap je dat wel?” vroeg ze, waarbij er een bruin rode gloed langzaam over haar haar heen ging. Het was voor haar een teken dat ze hem wel pijn aan doen met haar telekinese, maar ze hield zich nog in. Ze hield het nu nog steeds even bij het boos kijken.

Om het gesprek niet in een stilte te laten vallen, was ze begonnen over zichzelf. Ze had uitgesproken dat ze een geest was. Waarbij Christophe eigenlijk zichzelf kon noemen als de eerste die dat wist buiten de schoolhoofden. Ze wist dat hij dit niet zou geloven na haar grapjes en haar kant dat ze toch wel werkelijk boos kan worden. Ze was nogal onvoorspelbaar, ze zou dan ook nooit kant hebben wat hij kon denken over haar. Misschien irritant of een beetje raar. Maar nu was ze serieus, weer iets anders dan dat ze al heeft laten zien. Misschien zou hij hierdoor ook wel vrolijk worden, wie weet. Maar door zijn volgende woorden, waarna hij had moeten lachen dacht ze wel dat hij er wel iets vrolijker van werd. Al was het een kleine oprechte lach dat was voor haar goed. Dat zou haar dan ook al een warm gevoel van binnen geven. Peggy grinnikite ook wel even, maar sprak vervolgens wijs verder. “Oké, oké, chill. Ik geloof je,” zei hij. Even moest ze lachen, maar ze begreep ook wel waarom hij dat deed. Een preek is niet echt leuk om te krijgen vooral niet van haar. Ze had namelijk hoe dan ook gelijk.
Tenslotte was iets uitdagends in haar stem te horen, maar ze had er ook wel een beetje spijt van dat ze dat had gezegd. Toch hield ze zich zelf niet tegen om toch weer de nieuwsgierigheid van de jongen tegen over hem te wekken. “Nou, je ziet hoe mijn dag tot nu toe is,” zei hij en hij keek even om zich heen. Ze volgde zijn blik die over de saaie kantine heen viel. Ze begreep het niet helemaal, wat had de kantine met zijn leven te maken? Maar na zijn volgende woorden begreep ze het wel. “Niet echt bijster interessant, dus zou het echt minder boeiend kunnen zijn? I doubt it,” zei hij. Ze hoopte er wel op dat dit als compliment was bedoeld. Want eigenlijk vond ze het best wel lief wat hij zei, en stiekem kreeg ze er ook wel een beetje warm gevoel van binnen. “Wat zou je precies willen weten? Er valt eigenlijk best wel veel over te vertellen,” sprak ze, waarbij ze het toch ontweek om over haar dood te praten. Maar ze toch het was wel iets intressants voor hem. “Zou je specifiek iets willen weten over spoken en geesten of meer over mijn dood ofzo,“ het laatste kwam er een beetje heel zacht uit. Maar het was net verstaanbaar voor hem.

[sorry voor de late reactie ;) ]

Het was wel duidelijk dat haar gesprekspartner niet echt goed wist hoe je moest glimlachen om dingen of hoe je überhaupt vrolijk kon zijn. Peggy had dan ook wel vrij snel besloten dat ze hem wel vrolijk zal gaan maken, maar de hoop die ze had zakte steeds dieper in haar schoenen. Ja natuurlijk werd ze wat pissig dat hij niet goed genoeg naar haar luisterde of dat hij haar niet begreep.
Het was alleen een gedachtegang geweest dat ze hem een schop onder zijn kont zou geven, maar de woorden die daarmee over haar lippen heen rolde kwamen eruit als een echt dreigement. Hij trok een simpele wenkbrauw op, maar Peggy bleef hem boos aan kijken waarbij haar haarkleur een licht bruin rode gloed kregen. “Ik ben bang dat ik van pijn niet sneller ga glimlachen,” sprak hij. Ze kneep haar ogen samen, waarna ze vervolgens even zuchtte en wat sipjes naar beneden keek. “Zeg me dan waardoor je wel een glimlach krijgt? Of is het voor jou echt zoveel moeite om maar even kort de goeie dingen van het leven te bekijken?” sprak ze zacht. Peggy keek hem wat onderzoekend aan, maar het medelijden stond op haar gezicht beschreven. Ook haar haarkleur kreeg gewoon weer dezelfde witte kleur.

Peggy vroeg zich nog steeds even af hoe het kwam dat spoken en geesten een onderwerp voor Christophe zouden zijn waardoor hij misschien iets vrolijker zou woorden. Het kan wel zo zijn dat hij juist net deed alsof hij geïnteresseerd was, terwijl hij haar daardoor wel zou kunnen kwetsen. Toch had ze niet zo’n gevoel dat hij zo’n iemand was, maar ze kon het natuurlijk ook wel mis hebben.
Ze gaf hem wat optie’s over wat hij zou willen weten over spoken en geesten. Een van de optie’s was over haar dood, maar ze hoopte al snel dat hij daar niks over wilde weten. Dat onderwerp was juist dat ze nooit aan iemand wilde vertellen. Zelfs niet als het misschien een kans had om iemand op te vrolijken.
“Nou...” begon hij, waarbij hij zich even uitstrekte op de stoel. “Wat ik me afvraag is, hoe je je niet dood verveelt?” sprak hij. Peggy trok een wenkbrauw op en keek hem wat afvragend aan. Was dit een grap of zo? “I mean, heb je niet alles al gezien? Alles al gedaan?” vroeg hij om zijn vraag wat specifieker te maken. Ze leunde wat naar achteren op haar stoel en zakte wat onderuit. “Nieuwe mensen leren kennen is niet altijd vervelend, dus dan verveel ik me ook niet?” sprak ze. Het was niet bedoeld als een vraag, maar toch kwam het wat vragend over haar lippen. Ze wist niet echt precies wat hij verwachtte als antwoord. Dus ze wist ook niet zo goed wat ze hierop moest antwoorden. Ze keek even naar het plafond van de kantine en keek hem weer even aan. “En zo oud ben ik nou ook weer niet, I guess,” zei ze, waarbij ze weer wat rechter op haar stoel ging zitten. “Wat verwacht je precies voor antwoord?” vroeg ze maar gewoon.

Ze was zich dan wel de hele tijd aan het afvragen hoe het kwam dat Christophe niet vrolijk zou kunnen zijn, maar zij was juist elke keer vrolijk. Hoe kwam dat dan precies? Het was niet zo dat ze altijd vrolijk hoorde te zijn in de buurt van andere mensen, want sommige mensen hadden geen zin in haar geouwehoer. Onder deze mensen telde ze op dit moment ook Christophe mee, maar het was nog niet in haar op gekomen om hem met rust te laten op het moment dat hij het ook duidelijk probeerde te maken aan haar. Het was dan niet zo dat ze zo vast beraden was om hem echt te laten glimlachen, maar het was wel het minste wat ze kon doen nu ze hier toch was.
Peggy had wel begrepen dat hij nu helemaal geen zin had in haar geouwehoer, vanwege haar leuke actie waardoor hij aan het begin op de grond was gevallen. Het was wel jammer dat niemand er iets van mee had gekregen, maar zij kon in ieder geval wel lachen. Maar lachen zat er op dit moment ook niet zo goed in. Het maakte haar zelfs een beetje pissig dat Christophe niet kon lachen. Waarschijnlijk was dat ook altijd wel de reden waarom ze zulke mensen als Christophe ontweek. Zulke mensen moesten gewoon eerst wakker worden voordat ze een gesprek aan konden gaan. Zo was zij ook altijd geweest, toen ze nog wel kon slapen; maar nu heeft ze daar in ieder geval niet echt last van. Ze wist ook wel dat het nooit leuk was voor andere mensen als ze zo chagrijnig deed op een ochtend als deze, dat maakte de dag er namelijk ook nooit leuker op.

“Oh, dat zou ik wel kunnen, maar het is ochtend en die is niet zo soepeltjes verlopen,” sprak hij tegen haar. Ze keek even naar haar handen die op de tafel lagen. Nu hij het zo zei voelde ze zich er wel even schuldig over. “Dus ik moet nog even opwarmen. Het is wel bijzonder aardig dat je het zo probeert,” antwoordde hij nog rustig op haar, waardoor ze weer opkeek en hem met een kleine glimlach aan keek. “Sorry dat ik je heb laten schrikken en dat je door mij op de grond bent gevallen,” verontschuldigde ze zich. Peggy dacht even terug aan zijn gezichtsuitdrukking, toen hij was gevallen. Iets waardoor ze wel weer even moest lachen. “Toch kan ik er niks aan doen, maar het was van af mijn oog punt wel erg grappig,” zei ze vervolgens om het nog een keer duidelijk te maken. Ze hoopte dat hij ook haar punt begreep. Kom op zeg, iedereen genoot wel van een beetje leed vermaak.
Ze gaf antwoord op zijn vraag op nog al een komische manier, nja dat vond hij dan en dat was ook wel te zien ook. Iets wat wel weer een glimlach op haar gezicht liet toveren. “Hm, echt? Hoe oud zou je dan mogen zijn, als dat niet uiterst onbeleefd van me is om te vragen it is,” grijnsde hij toch half. Ze keek even omhoog en telde vanaf haar geboortejaar tot nu, waarna ze hem weer aan keek en zei:“Ik ben nu 85… dat is toch niet zo oud?” Het laatste sprak ze een beetje twijfelachtig uit, omdat ja als ze geen geest was dan was ze nu een oud gerimpeld vrouwtje geweest. Maar er leefde altijd nog oudere mutanten right? Dus daarmee was ze nog best wel een jonkje, i guess.
”Hm, ik had misschien wel een beetje gehoopt op een paar spannende avonturen die je had meegemaakt. Maar als ik nog een vraag zou mogen stellen, heb je al eens een ander spook ontmoet?” vroeg hij vervolgens nog aan haar. Ze wilde hem wel wat gebeurtenissen vertelde, maar ze wist niet of ze spannend genoeg voor hem waren. Toch kwam er wel iets in haar op, wat eigenlijk eerder grappig was geweest. “Ik kan sowieso geesten zien van overleden organismen en daarbij hun vorm aan nemen?” het was eerder een vraag voor hem, want ze wist niet of dit interessant genoeg was voor hem. “Ik heb wel wat dingen mee gemaakt, maar ze waren eerder grappig.. I guess,” sprak ze, waarna ze vervolgde:“Ik was een keer als mammoet door een museum heen gelopen. Echt de angst die op de mensen af kwam was echt super grappig,” Een grijns sierde haar lippen, waarbij ze vervolgens wachtte op antwoord.