If this is reality I'm not interested (Nadya)

Storm en Walsh waren bij haar geweest en er stonden vele kaartjes naar haar bed op een tafeltje, maar echt vrolijk werd ze er niet van. Ze wist niet hoe lang het nog ging duren tot ze uit het bed mocht komen om even frisse lucht te nemen en genieten van laatste paar herfstdagen. Ondanks het koude weer genoot Kylie er altijd van hoe de bladeren van de bomen af te dwarrelden. Alleen echt genieten deed ze nu niet. Als ze wakker was dan stonden haar ogen gericht naar het raam die op een klein kiertje open stond. Ze zag de takken van de bomen bewegen, de vogels voorbij vliegen en de bladeren vallen. Als ze buiten kon zijn zou ze de bladeren van de grond schoppen om ze vervolgens weer te zien vallen op de grond. Ze zou springen in een plas water met haar rode regenlaarsjes en zachtjes gillen als er water tegen haar aan spatte. Het enige water dat in de ziekenboeg tegen haar aan zou kunnen vallen was het water dat in een glas zat op een nachtkastje naast haar bed.  Zelf kon ze er moeilijk bij bij het glas water, want ze zou eerst een paar kaartjes opzij moeten zetten. Meestal vielen de kaartjes er dan af en dan moest ze weer iemand roepen om de kaartjes op te rapen. Het zou haar niks verbazen als de verpleegsters helemaal gek werden van het gecommandeer van de kleine meid. Kylie kon er ook niks aan dat ze gewond was geraakt. Ze moesten in ieder geval blij zijn dat ze weer wat praten.

De eerste paar nachten dat ze in de ziekenboeg was had ze geen woord gezegd. Pas toen Storm op bezoek was gekomen had ze met moeite er een aantal zinnen uit gekregen. Ze kon nou niet echt zeggen dat ze echt vriendelijk was geweest tegen hem, maar ze wilde niet als maar te horen krijgen hoe mensen spijt hadden dat ze er niet voor haar waren geweest op het moment van het ongeluk. Elke keer als er iemand binnen kwam vroegen ze eerst hoe het met haar gaat. Als het beter zou gaan zou ze wel in haar eigen bed slapen zonder dat ze vast zat aan de hartmonitor. Kylie gaf dan ook geen antwoord op die vraag en bleef gewoon kalmpjes uit het raam kijken. De enige persoon die niet was begonnen met dat standaard zinnetje was Walsh. Hij was gelijk begonnen met praten over de muts en de sjaal die hij voor haar had meegenomen. Ze had ze voor een tijdje op gehad, maar nu lagen ze op een stoel naar haar bed. Het was erg lief van hem geweest, maar het had haar nog niet helemaal teruggebracht naar de Kylie die ze was voordat ze was aangevallen.

Kylie las een aantal kaartjes die naar haar bed stonden en zuchtte diep. Ze had geen idee of ze hier nog wel zou zijn nadat ze uit de ziekenboeg mocht komen. Haar ouders zouden wel ongerust over haar zijn, maar er waren ook dingen buiten het eiland aan de hand. Veel wist ze er niet over, maar het was in ieder geval niet veilig. Toch twijfelde ze of er nog wel ergens een veilige plek was. Ergens waar ze goed tot rust kon komen zonder dat er elke verpleegsters in en uit haar kamer gingen en tegen haar praatte terwijl ze wisten dat ze niet toe was aan een gesprek. Ze keek op, toen de deur zachtjes kraakte. Een brunette met lang haar stapte haar kamer binnen en haar gezicht klaarde een beetje op. Nadya had haar geholpen, toen ze bang was voor de storm. Dus ze kreeg ook wel een ietsje veiliger gevoel, toen ze meid zag. Kylie zei niks, maar keek haar alleen maar aan met een klein glimlachje.

{& Nadya}