Look how bright they shine for you {&Storm}

.Always live before you die.

Het was weer vrijdag … op vrijdag was iedereen blij. Het was het einde van de week en er lagen twee vrije dagen voor de boeg waarmee je kon doen wat je wilde. Iedereen was op vrijdag altijd een beetje vrolijker omdat iedere minuut eentje dichter was naar het weekend. Storm had sinds een dikke maand een hekel aan vrijdagen want voor hem was dat in zijn vrije uur gaan praten met een psycholoog. Het was een verplichting, net als de wekelijkse controle in de ziekenboeg, alles was wekelijks, niet langer meer dagelijks maar hij vond het nog steeds niet leuk. Het laatste wat hij graag deed was praten tegen onbekende over zichzelf, Lupos, alles eromheen. Om dan door te gaan naar de ziekenzaal voor een volledige check up, ze zouden onderhands al moeten weten dat heel zijn lichaam compleet wat hersteld van het ongeluk dat bijna vijf weken geleden had plaats gevonden. Maar ze vonden altijd iets nieuws, was het niet zijn hart dan was het zijn schouder die Kat zo gemakkelijk uit en weer in de kom had gekregen. Dus nee, de vrijdagmorgen was hel voor Storm. Gelukkig wachtte Devon hem altijd weer op en maakte hem vrolijk zodat vrijdagen minder erg begonnen te lijken.

Wat immers helemaal zijn vrijdag goed maakte was de post van die middag, een brief van het thuisfront met foto’s. Storm zat weer comfortabel en overdreven naar achter op zijn bureaustoel en staarde naar de foto’s, één voor één met een liefdevolle glimlach op zijn gezicht. Het leven was goed in Londen, dat maakte het voor hem net allemaal een beetje dragelijker. Hij was geruster en het maakte hem weer een beetje meer Storm Hall, alleen eentje met een weerwolf. Hij kneep zijn ogen samen toen hij merkte hoe donker het werd in zijn kamer. Devon was er niet, overduidelijk en hij wist ook niet waar zijn beste vriend was dus besloot hij maar zelf iets te verzinnen. Hij liet zijn voeten van het bureaublad glijden en kwam uit de stoel recht. Bij het raam bleef hij staan, staarde naar de heldere hemel, staarde naar de maan … zijn maan. Je kon het amper een maan noemen nu, het voelde zwak aan, de weerwolf voelde zwak aan. Hijzelf was een stukje zwakker daardoor. Hij trok zijn bril van zijn neus en wreef zijn vinger langs zijn neusbrug en staarde met een verzwakt zicht door het raam naar de stilte die het eiland op dit uur van de avond aanbood.

Hij trok geen jas of trui aan in het naar buiten gaan want daarvoor had hij een hoge lichaamstemperatuur, eens zien hoe handig dat zou zijn als het dertig graden buiten zou worden … Storm trok de deur achter zich toe en stak zijn sleutels samen met zijn hand weg in de zak van zijn donkergrijze jeans. Met zijn andere hand gleed zijn vinger over de social media van zijn gsm, alleen al daarmee kon je zien of er interessante dingen te doen waren op het eiland. En het nam hem zijn alertheid weg van zijn omgeving anders had hij Denni van ver kunnen horen komen, zeker omdat het meidenshampoo en parfum was in een jongensgang. Maar hij was niet oplettend, omdat zijn zintuigen en lichaam zwakker was en hij druk bezig was. Hij hoorde haar pas als ze met een luide lach op zijn rug sprong. En het koste hem amper twee seconden om op te maken dat het Denni was. Grinnikend en uit reflex greep hij haar benen vast om haar te ondersteunen. ‘Dat was verschrikkelijk slecht Denni.’ Zei hij met zijn versie van een keurig Brits accent. Zijn glimlach was allesoverheersend, hij liet haar los zodat ze van zijn rug kon glijden. Maar eens ze naast hem kwam te lopen sloeg hij zijn arm over haar schouder, trok haar wat dichter en drukte een kus tegen haar slapen. ‘Tweetygirl.’ Begroette hij haar geamuseerd. Na alles was hij een stuk voorzichtiger geworden met Denni, zowel met zijn daden als met zijn woorden. Hij wilde haar niet nog eens verliezen. Ze vroeg of hij iets te doen had, hij gaf haar een stralende glimlach en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Niets. Wat doe jij trouwens in de jongensgang?’ Antwoordde hij meteen. ‘Jij want anders,’ hij greep haar hand en liet haar kort op haar hand onder zijn arm door draaien. ‘Ik kan best wat quality time gebruiken met de meest zorgzaamste, liefste, knapste jongedame van Genosha.’ Glimlachte hij charmant. Misschien was Denni precies wat hij nodig had, het onbezorgde, haar gezelschap, ze hadden elkaar al even niet meer gezien en praten was zoveel gemakkelijker met haar dan met eender wie …

tag: Denni --- words: 770 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij had Devon en Nadya gezegd dat hij het niet zou doen maar hij had het gedaan, hij nam onrechtstreeks uit veiligheid een beetje meer afstand van zijn vrienden. Het viel niet op, enkel als je er echt op zou gaan letten dan merkte je dat Storm niet overal meer aanwezig was. Dat hij en Denni naast het kampvuur niet meer met elkaar hadden gepraat, dat hij Nadya een beetje probeerde te ontwijken zodat ze elk hun gedachten konden ordenen. Dat hij onderwerpen vermeed, minder lessen volgde … het waren de kleine dingen, dingen die Denni zou opvallen. De enige persoon waar hij daadwerkelijk het meest was bij geweest was Kat en dat was omdat ze hem kon onderdrukken, omdat zij, van alle studenten, hem even kon doen vergeten. Maar het kampvuur had hem weer wat doen leven, in het algemeen, het was een geweldige avond geweest en hij had ervan genoten. Het was alsof hij terug de waarde vond bij zijn vrienden. En dat was genoeg om hem in een rechte lijn naar de zomer te trekken.

Het feit dat hij haar niet had horen komen was omdat hij compleet ontspannen was en dat was ook een goed ding. Zijn zintuigen had hij niet gebruikt op zijn omgeving, zijn alertheid was zwak en hij had zelfs zijn bril nog op zijn neus. Zijn gedachten bij de brief van Camille, zijn ogen op zijn gsm in de hoop iets te vinden om de avond door te komen. En dan was er Denni die met een meisjesachtig gegiechel op zijn rug sprong. Zijn snelle reflexen zorgden ervoor dat zijn gsm niet uit zijn handen viel en hij haar meteen wist te ondersteunen want stoppen deed hij niet, hij bleef gewoon wandelen. Zijn hart was een telletje sneller gaan slaan door het schrikken … en dat hij schrok was wel heel lang geleden. Maar het was lang niet zo erg, het was tenslotte Denni, zijn tweetygirl. Wat het compleet maakte was haar poging om zijn Brits na te bootsen in een begroeting. Hij moest luidop lachen en draaide zijn hoofd zodat hij haar kon aankijken. ‘Er is niemand die je gehoord heeft.’ Greens hij alvorens hij haar los liet. De gangen lagen er stil bij, alle studenten benutte hun vrijdagavond op elk hun eigen manier, zoveel was duidelijk. En Storm zou dat doen met één van de nauwste vriendinnen hier op het eiland, Dennimae.

‘Ontvoeren.’ Herhaalde hij fronsend. ‘Hoe zou je dat gedaan hebben moest ik hier niet in de gang hebben gelopen?’ Hij trok haar spontaan naar zich toe, duidelijk tevreden met haar gezelschap. ‘Het zou trouwens geen ontvoering zijn als ik gewillig mee kwam.’ Ging hij gelijk verder. Want hij zou nooit weigeren om tijd door te brengen met Denni, hij voelde zich nog steeds schuldig voor wat er was gebeurd. Ondanks dat ze het precies voor een deel was vergeten was Storm dat nog niet vergeten. Het was één van de vele dingen die hem altijd zou najagen, het beeld van Denni die de ziekenzaal was uitgelopen, gebroken door zijn kille harde zelf. Hij duwde de gedachten weg nog voor ze zichtbaar konden worden in zijn blik. Dat ze verlegen zou worden … hij keek haar aan en schonk haar zijn scheve glimlach. ‘De waarheid moet gezegd worden daarnaast, ben je dat onderhands niet gewoon van mij.’ Hij knipoogde waarna ze instemmende met de quality time die ze beide best wel konden gebruiken blijkbaar. Dat zorgde voor nog een beter humeur bij Storm dan dat de brief van Camille had gedaan. Toen ze voorstelde om naar de sterren te gaan kijken en zich ook weer compleet tegen hem aan nestelde kon Storm het niet laten de liefdevolle glimlach op zijn lippen te toveren. ‘Iets spannender.’ Herhaalde hij haar woorden. ‘Spannend is tegenwoordig niet meer mijn stijl.’ Gaf hij toe, hij had al genoeg spanning in zijn leven gehad. ‘Maar, laten we eerst naar die sterren gaan kijken, misschien kom ik nog op een idee.’ Zei hij terwijl zijn wenkbrauwen kort op en neer wipten. En het was behoorlijk de prachtige avond om naar de sterren te gaan kijken, al week Storm zijn blik altijd weer af naar de maan. Eens ze buiten waren namen zijn zintuigen het compleet over, hij keek naar boven, naar de sterren. ‘Waarom de sterren? Ben je van plan er eentje te kopen en te verhuizen?’ Vroeg hij geamuseerd. Hij zou het haar niet kwalijk nemen als ze wilde verdwijnen van deze planeet, hij zou het zelf ook maar al te graag doen. ‘Ik zou je wel missen.’ Merkte hij op, hield haar nog wat steviger vast alsof hij echt schrik had dat ze ervandoor zou gaan …

tag: Denni --- words: 783 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Ze wilde hem ontvoeren … dat wou hij haar graag nog eens zien proberen. Ondanks dat ze hem daarnet had laten kunnen verrassen was het normaal een stuk moeilijker om Storm te laten schrikken. Tegenwoordig zonden zijn zintuigen zo overprikkeld dat hij het niet meer wist hoe het was om gewoon te ontspannen. De dagen na zijn ontslag uit de ziekenzaal was hij werkelijk voor alles bang geweest, ondanks dat hij troost op zijn eigen manier had gevonden … De weerwolf in hem vond geen rust. Maar Katerzyna had het voor elkaar gekregen, ze had hem in één menselijke stuk gehouden vorige week en dat deed alle spanning voor even van zich af glijden. Dat was dan ook meteen het moment dat je hem aan het schrikken kon krijgen iets wat Denni onrechtstreeks niet wist maar duidelijk was geluk. Toen Denni begon uit te leggen hoe haar ontvoering plan eruit zou zien kon Storm het niet laten om haar met die brede glimlach van hem aan te kijken. ‘Niet enkel je aanvalskreet.’ Verbeterde hij haar gelijk. Storm, net als Devon, kende de personen rondom zich, hij zou meteen zien aan haar kleding, de lengte, de vormen van haar lichaam dat het Denni was. Zijn blik gleed bij die woorden kort eens over haar lichaam, om zijn standpunt te versterken. ‘Onmogelijk dat je mij kan meesleuren, misschien moet je maar eens back up meebrengen, de volgende keer.’ Knipoogde hij. Als ze het nog eens wilde proberen dan zou hij erop voorbereidt zijn, maar je kon Storm niet zijn kamer uit sleuren. ‘Ik ben ervan overtuigd dat als ik slap op de grond blijf liggen dat je me voor geen centimeter vooruit zou krijgen.’ Zei hij op een ferme vals hoogachtende toon. Het idee alleen was wel al aardig lachwekkend.

“Maar met mijn bivakmuts ben ik onherkenbaar.” Knikte ze. ‘Dat denk jij, er is meer dan alleen je knappe gezicht waaraan ik je herken Denni.’ Glimlachte hij gelijk. Het was haar lichaam, haar geur, de vorm van haar stem, haar ademhaling, zelf haar hartslag zou het kunnen verraden. Het waren alle voordelen van een weerwolf die hij dan kon gebruiken, het zou haar niet lukken. Hij boog zijn lichaam mee toen ze in zijn zij prikte. ‘Dan nog, ik ben zeker dat je me niet kunt ontvoeren.’ Besloot hij dit hele ontvoeringsplan van haar als “failed” aan te duiden in zijn hoofd. Bij haar vraag of ze bij hem mocht slapen fronste hij meteen bedenkelijk zijn wenkbrauwen. Voor een kort moment was daar bezorgdheid maar haar uitleg erachter maakte het allemaal logisch. Ze wilde niet alleen zijn. Hij liet zijn adem ontsnappen. ‘Ik dacht al dat er iets was. Nee toch?’ Verklaarde hij meteen de korte bezorgdheid. Maar daar verscheen terug zijn scheve glimlach. ‘Natuurlijk.’ Stemde hij dan gelijk in, met één van die zeldzaam zorgzame en lieve blik van hem. ‘Dat weet je.’ Hij drukte een kus tegen haar haren en bedacht zich plots Devon. ‘Alhoewel, ik wil mijn kamergenoot niet jaloers maken,’ hij keek met een licht speelse blik opzij naar Denni. ‘Maar ik weet niet of hij nog tevoorschijn komt vanavond.’ Ging hij dan meer voor zichzelf verder. Normaal kon hij Devon’s geur gemakkelijk oppikken maar zo vlak achter volle maan was het een stuk moeilijker. ‘ik hoop alleen dat je een beetje onrustige wolf kan verdragen zo midden in de nacht.’ Nu was het zijn beurt om haar in haar zij te prikken, hij meende het niet. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, haar aanwezigheid zou het waarschijnlijk sowieso afzwakken, net als ze hem altijd een beetje deed ontspannen door haar bijzijn.

De buitenlucht maakte hem meteen weer een beetje alerter. In no time hadden zijn zintuigen zich in het best mogelijke aangescherpt en nam hij alles op vanuit zijn omgeving. Wonen op een ster, het was aanlokkend voor hem, het was ver weg van al het mogelijke gevaar. Hij keek naar de hemel naar de sterren en keek opzij bij haar opmerking. ‘Je eigen ster, de Dennister, klinkt zelf nog goed ook.’ Opperde hij meteen met een grijns van oor tot oor. Dat hij mee mocht dat voelde aan als een grote eer. ‘Ik voel me vereerd.’ Hij keek automatisch terug naar boven. ‘Maar zou het niet echt eenzaam worden, zelf als we daar samen zaten?’ Alsof het een reële kans was dat ze beide morgen naar een ster zouden verhuizen. ‘Ik zou me dood vervelen, te zwijgen over,’ hij zweeg, wilde eigenlijk Lupos zeggen maar hij zweeg gewoon. Praten over Lupos in haar bijzijn was nog steeds moeilijker dan erover praten met Devon, Nadya of Kat, hij beschouwde Denni als zoveel fragieler, wilde haar niet ten last zijn met zijn problemen. Ze liet hem los om omhoog te klauteren de duinen op naar het observatorium. Haar opmerking staafde de frustratie in haar lichaam om naar boven te geraken. ‘Hoor jou klagen. Het staat al meteen twee meter dichter bij de sterren nu.’ Wees hij richting de hemel. Hij sloeg zijn armen voor zijn borst en keek toe hoe ze begon te klauteren, hij kon het niet laten er zachtjes om te grinniken. Tot ze hem een opmerking toegooide waarbij hij met zijn ogen rolde. ‘Ha ha.’ Zei hij quasi beledigd. Hij begon zelf ook de klauteren, wat een stuk vlotter ging en hem ook het eerst boven bracht. Hij kon Denni het laatste eindje helpen door zijn hand aan te reiken. ‘Nu weet ik niet of ik je moet helpen of je gewoon moet laten lijden in je eigen gevecht.’ Merkte hij nuchter op, met een zweem van een glimlach op zijn lippen voor hij haar zijn hand aanreikte. Helpen … het zou altijd helpen zijn …

tag: Denni --- words: 950 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Ze mocht zo hard haar best doen. Als ze dat wilde kon ze zich een week niet douchen en hem dan komen kidnappen, zelf op dat moment zou hij haar horen komen, haar ruiken nog voor ze door de deur naar binnen kon stormen. Binnen zijn maakte Lupos net altijd een tikkeltje alerter terwijl buiten zijn hem dan meteen een stuk vrijer maakte. Maar hoe je het ook keerde, Lupos was er in zekere zin altijd, buiten de week na een volle maan. Dus als Denni slim genoeg was dan moest ze hem maar komen kidnappen in de week na volle maan, dan was hij amper gevaarlijk te noemen, zou zelf een olifant hem kunnen besluipen. Dan zou hij haar niet horen komen, niet voelen komen en ook niet ruiken … moeilijker in ieder geval. ‘Ga een maand niet in de douche van mij part, ik ga je herkennen. Al verkies ik wel die frisse geur boven het andere.’ Gaf hij met een schalkse glimlach toe. Misschien moest hij maar eens beginnen met een camera op zijn bureau te zetten die richting de deur gericht was. Dan kon hij haar geweldige aanvalskreet en “kidnap” poging filmen het online gooien. Hij was zeker dat hij niet de enige zou zijn die het lachwekkend zou vinden.

Toen ze haar lichaam verdedigde door te zeggen dat ze wel wat spieren had gleden zijn ogen schaamteloos naar beneden. ‘Wil je dat ik je op je woord geloof of wil je het bewijzen?’ Daagde hij haar uit. Hij had zelf ook nog niet zijn volle kracht terug maar het zou hem gemakkelijk lukken. Haar lichaam was kleiner, brozer dan het zijne, wat logisch was. ‘Ik ben bereidt om veel te doen om mijn gelijk te krijgen.’ Vervolgde hij op een onheilspellend toontje. Het beetje spanning kon er nu wel zijn, hij was ongevaarlijk, dus hij zou veel doen, als Denni het maar voorstelde. Ze waarschuwde hem ervoor dat hij misschien beter met één oog kon open slapen. ‘Ik slaap altijd met één oog open,’ hij zweeg en boog wat dichter naar haar toe. ‘Je weet immers nooit wat je kamer binnen sluipt.’ Griezelde hij terwijl hij haar kort in haar zij kietelde een gelijk een beetje ruimte tussen hen inbracht omdat hij misschien wel een aanval kon terug krijgen. ‘En vergeet niet, ik heb een waakbeer in mijn kamer en de hele boel heeft valkuilen dus.’ Hij wiebelde uitdagend zijn wenkbrauwen. ‘Durf je het nog steeds aan.’ Greens hij charmant. De valkuilen waren niet waar maar de waakbeer wel … niet dat Devon zou wakker worden, hij was een beter waakhond, letterlijk dan, dan zijn kamergenoot. Het idee dat Denni zou blijven maakte het voor hem volledig, het was veel te lang geleden dat hij nog eens echt gezelschap had gehad. Dat hij nog eens deftig had kunnen slapen, wat hij sowieso zou doen met Denni in de buurt. Het ongeluk, zijn volle maan, er waren voor hij het wist vijf weken verstreken waarin hij in de constante druk en stress zat, gebroken en doodop. Dat was hij nog steeds, het was alleen niet zichtbaar. Denni nam door die vraag een deel van zijn lasten over, ze besefte het niet maar hij ontspande onder haar gezelschap, zeker als ze dan nog eens de hele nacht zou blijven. ‘Zo vrijgevig ben ik nou ook niet Denni.’ Merkte hij meteen op toen ze zei dat Devon er ook gewoon bij kon liggen. Stel je voor! Devon zou er waarschijnlijk toch niet zijn, zoals het vaker was. Storm had een vaag bericht gehad van hem over een meisje en daarmee was al genoeg gezegd. Maar blijkbaar was hij niet de enige onrustige slaper. ‘Ideaal, dan houden we elkaar wakker en zijn we de dag erna beide zombie genoeg om elkaar erdoorheen te krijgen.’ Merkte hij optimistisch op. Lang leven Storm en zijn mooie vooruitzichten.

Storm staarde naar boven, net lang genoeg om kramp te krijgen in zijn nek. Hij moest immers lachen bij haar voorstel om de anderen een ster te laten kopen naast die van hen. ‘Ja, want op de onze gaat geen plaats meer zijn met al onze wilde plannen.’ Grinnikte hij geamuseerd. Levi kon soms ook uren lang door het raam naar buiten kijken, zocht hij naar de verschillende symbolen terwijl Storm achter hem zat te studeren. Toen ze begon te praten keek hij gelijk weer opzij naar hem. Ze klonk teleurgesteld, omdat haar mutatie zo sterk niet was als ze wilde. ‘Ik hoef nergens heen gebracht worden als ik een perfecte ster hier naast me heb.’ Beurde hij haar met zijn allesoverheersende charme op, hopend dat het effect zou hebben. Lang tijd hadden ze niet want Denni begon aan haar klim naar boven. Het was niet echt heen stijl maar komisch om haar bezig te zien en nog veel meer natuurlijk. Toen ze zich draaide probeerde hij de glimlach op zijn lippen te onderdrukken. ‘Natuurlijk.’ Zei hij eerlijk, hij zou het nooit ontkennen en ze mocht dat weten. Hij zette zijn lichaam een stuk gemakkelijker in beweging en kwam eerder boven dan haar. Hij presenteerde haar zijn hand om haar de laatste meter omhoog te helpen. ‘Ik ben een Brit, de meest beleefde Brit die jij ooit zal ontmoeten, wij laten wanhopige dames nooit in hun eentje zwoegen.’ Glimlachte hij zijn charmante glimlach. Hij trok haar recht en dan draaide ze zich beide naar het gebouw. Bij haar vraag keek hij haar zijdelings aan. ‘Jij wilde sterren kijken.’ Merkte hij half lachend op, haar tweede vraag was net iet simpelere te beantwoorden. ‘Via de deur.’ Hij wandelde naar de deur en trok eraan, maar er gebeurde niets. Deden ze dit nou op slot? ‘Jij hebt toevallig geen sleutel?’ Vroeg hij met een korte blik opzij naar Denni, nee, tuurlijk zou ze die niet hebben. Hij baalde zijn hand tot een vuist waardoor er een knokkel kraakte, waarna hij de klink vast greep. ‘Dan maar op de harde manier.’ Hij zette al zijn energie in zijn mutatie, net genoeg om Lupos een beetje wakkerder te krijgen en extra kracht te krijgen, de deur vloog van het slot, gelukkig bleef het in zijn scharnieren. Hij draaide zich met een triomfantelijke glimlach naar Denni. ‘Dames gaan voor.’ Boog hij beleefd terwijl hij haar naar binnen wees. Een deur kon een weerwolf niet tegenhouden, al zeker niet deze weerwolf …
OOC: Tag, StormieWormie, zie dat nu pas x’D

tag: Denni --- words: 1070 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Inbreken, kidnappen, plannen maken om ongezien zijn kamer binnen te komen … het was niet wegdwalen van deze wereld voor Storm maar Denni zou gedreven en vrolijk te horen praten was net genoeg voor Storm om even te vergeten. Hij wenste dat hij even van dit eiland kon, naar een ster als het nodig was, hij had het nodig, al sinds die ene volle maan. Het was het enige waar hij aan had zitten denken sinds hij zijn laatste volle maan met Kat had overleefd, weg gaan van dit eiland, weg van Devon, van Nadya, weg van de problemen die uiteindelijk toch op hem zouden inlopen. Maar hij kon niet dus moest hij de verbeelding van weg gaan ergens anders gaan zoeken, en dat vond hij bij Denni. In Londen hadden hij en Camille ook altijd zo’n gekke plannen gehad, dus het was goed voor hem om Denni zo te horen praten. Hij kwam tot ontspanning, vond een beetje rust in zijn chaotische hoofd. Dit gaf hem een beetje een Camille-situatie, een ontspannen vrije sfeer waarin alles gezegd kon worden. Denni deed dit voor hem, ze wist het waarschijnlijk niet maar het was voldoende om Storm even weg te brengen van alles. En hij was haar daar zo ontzettend dankbaar voor, ondanks alles wat er was gebeurd waren ze enkel hechter met elkaar geworden.

Dat ze sterk zou blijken te zijn was iets waar Storm wel heel erg graag bewijs van zou willen. Zelf als hij geen bovennatuurlijke kracht had zou hij haar nog kunnen inmaken. Ze was eventjes stil, met een glimlach en haar lichte ogen op hem gericht. Hij fronste enkel afwachtend zijn wenkbrauwen, benieuwd naar wat haar antwoord zou zijn. En toen kwam het er en hij grinnikte gelijk, blij met de winst die hij had behaald want ze wilde het dus duidelijk niet nu testen. ‘Goed, ik kijk ernaar uit.’ En hij zou het niet vergeten. Toen ze immers begon over hun eerste ontmoeting rolde hij gelijk verontwaardigd met zijn ogen. ‘Dat heb je niet gewonnen met je spierkracht.’ Protesteerde hij meteen. Nee, hij wist het nog goed, onschuldige Denni had hem om de tuin kunnen leiden met dat lichaam van haar. Hij was er ingetrapt, typisch Storm om dat te doen, dus ze was gewonnen. ‘Dat hoge knuffelgehalte, dit lichaam en dit onschuldige gezicht,’ hij wees met een cirkelende beweging haar gezicht aan. ‘is de oorzaak dat je gewonnen hebt. En dat gebeurt geen tweede keer meer trouwens, je kan me niet meer zo afleiden.’ Maakte hij duidelijk, zo, het zou niet meer gebeuren. Niet meer bij Denni in ieder geval, of dat was wat hij ervan dacht. Als ze het echt zo willen zou het haar waarschijnlijk nog lukken, Storm had een te grote zwak voor het andere geslacht en het was nu niet dat hij volop in protest ging. Toen ze haar arm omhoog hield met haar zogezegde spierballen, voelde hij kort eens aan haar bovenarm. ‘Ik voel niets.’ Zei hij doodernstig. Maar hij kon zijn lach nooit lang achterhouden dus kwam hij algauw weer tevoorschijn. ‘Het bewijst wel dat je geen spieren nodig hebt om te winnen.’ Er waren zoveel mogelijke manieren om iets te winnen, door slim te zijn, door charme, het was haar gelukt met haar onschuldigheid. En Storm had daar nooit om geklaagd, ze had verdiend gewonnen. Het was haar gegund.

Dat hij met één oog open sliep was niet omdat hij en Devon zo’n rokkenjagers waren, maar het idee stond hem wel aan. ‘Zo erg zijn we nu ook weer niet Denni.’ Merkte hij met een scheve grijns op. Het was niet dat ze allemaal stonden te poppelen voor hun deur, ze waren trouwens niet de enige rokkenjagers op Genosha. Waarschijnlijk wel de enige twee in dezelfde kamer. Slapen was gewoon iets wat Storm tegenwoordig nog zelden deed, je zag het niet aan zijn blik want Lupos kon al die vermoeidheid recuperen maar het was er mentaal wel. Sommige nachten waren lang en eenzaam, eenzaam met zijn eigen gedachten en problemen. Storm had tegenwoordig een hekel aan gaan slapen, hij wist dat hij ergens rond drie of vier zou wakker worden door Lupos en hij wist dat de nachtmerries er zouden zijn. Dus dit was goed, Denni zou waarschijnlijk voor één van die zeldzaam goede nachten zorgen. Toen ze opmerkte dat ze alles aandurfde en terug haar arm om zijn middel sloeg legde hij zijn arm automatisch over haar schouders. ‘Je hoeft niet zo heldhaftig te zijn,’ prevelde hij glimlachend tegen haar blonde haren. ‘Ik ben er om je te beschermen.’ Hij drukte een kus op haar haren als teken dat zijn bescherming voor altijd zou zijn.

“Ik zou jou vannacht ook niet willen delen, zelfs niet met Devon.” De zachte manier waarop ze het zei maakte duidelijk hoezeer ze dit meende. Storm staarde voor zich uit, zijn blik versomberde een beetje omdat hij precies wist wat ze bedoelde. Na alles was Denni degene die hij bijna was kwijt geraakt en meer dan anders wilde hij haar nu nog meer in de buurt, wilde hij haar beter beschermen en er beter zijn als een vriend. Hij had zoveel goed te maken, niet enkel tegenover zichzelf maar vooral voor haar. En de woorden deden hem pijn, het brak hem ergens wel een beetje. Als ze zou opkijken zou ze het merken was zijn blik was voor een tijdje lang afwezig en met een zekere pijn erin naar voor gericht, naar het pad dat ze bewandelden. Hij zou zich nog honderdmaal willen verontschuldigen maar zou nooit genoeg zijn. Dus moest hij dit doen, voor haar, hij zou alles doen voor haar. Dat was de enige reden waarom hij zijn onrustige pijnlijke gedachten terug weg duwde en weer die glimlach op zijn lippen zette. Want dat deed hij dag in en uit, de schijn erop houden, andere gelukkig maken zonder dat ze door hadden dat hij nog steeds in geen geval was hersteld van dit volle maan.

Als ze dan toch samen op een ster zouden zitten konden ze maar beter voor wilde plannen zorgen. Dit was precies het soort discussies die hij met Camille ook zou voeren als ze eens een avond in de tuin naar de sterren lagen te staren. Dus het was een genot om Denni erover te horen vertellen. ‘We bouwen bruggen zodat iedereen gemakkelijk van ster naar ster kan. Ik ben zeker dat Devon een ster vlakbij zou willen,’ wees hij kort naar boven. ‘Te zwijgen over jouw squad.’ Hij gaf haar een veelbelovende blik. Hij wist er nog steeds niet alles van maar het idee dat Kat, Denni, Taylor en Karlie in dezelfde Squad zaten maakte hem op een gezonde manier argwaan. Maar goed, ze zouden een manier moeten vinden om die sterren aan elkaar te knopen. ‘Of we nu op aarde of op een ster zitten, feestjes zullen er zijn, en drank, en al dat leuke gezelschap.’ Ging hij haast onschuldig verder. Maar het was een fantasie, iets dat ze hier beneden ook hadden alleen was het hier een stuk meer overbevolkt. Dus hij hoefde niet naar een ster, hij had een sterretje hier vlak naast hem lopen. En aan de liefdevolle glimlach en de intensiteit van haar ogen te zien nam ze zijn compliment ten harte. Hij meende het dan ook, daar sprak zijn blik ook boekdelen over. Ze kaatste de woorden terug, haar vinger gleed kort over zijn stoppelbaard. ‘Ik heb in een hele lange tijd al niet meer gestraald.’ Gaf hij futloos antwoord. Hij keek haar aan en schudde zachtjes zijn hoofd, drukte zijn lippen kort tegen haar voorhoofd en keek terug naar de weg. Hij zei er niets meer van maar je kon aan zijn blik zien dat hij opnieuw was beginnen piekeren. De helling op forceerde dat gepieker uit zijn hoofd, zeker met de “elegantie” waarom Denni naar boven probeerde te geraken. Toen ze niet keek en zat te klauteren had hij die enorme geamuseerde grijns op zijn lippen, toen ze zich draaide beet hij op zijn onderlip, de glimlach onderdrukkend. ‘Nee, sorry baas.’ Knipoogde hij nadat ze hem waarschuwde niet meer te lachen. Uiteindelijk schoot hij haar ter hulp door zelf naar boven te gaan en haar omhoog te trekken. Toen hij haar wanhopig noemde kreeg hij meteen reactie terug. ‘Niet wanhopig, nooit wanhopig.’ Knipoogde hij gerustellend. Boven geraken was een makkie, binnen geraken voor Denni duidelijk iets minder. Storm wist hoe gemakkelijk het voor hem was maar dat wilde niet zeggen dat hij er genot in had om zijn extra kracht te gebruiken, zeker omdat hij Lupos daarvoor moest “wakker” maken. Denni haar lach galmde door de omgeving waardoor Storm het niet kon laten mee te grijnzen terwijl hij de deur forceerde, wat meteen lukte en Denni was achter hem meteen stil. Hij keek snel verontrust over zijn schouder om zo haar verbaasdheid op te merken. ‘Het monster heeft minieme voordelen.’ Verklaarde hij neutraal de kracht die hij had gebruikt om de deur open te krijgen. En hij wees haar als een echte Brit de weg naar binnen. ‘Ik weet het.’ Antwoordde hij haar uiterst beleefd en charmant alvorens hij volgde.

Het was een genot, echt, om Denni zo vol enthousiasme de ruimte in te zien wandelen, als een klein kind bij Kerstmis. Ze drukte wat knoppen en ze schrok nog eens van haar eigen reactie, Storm volgde iedere beweging die ze maakte. Van de bewondering in haar blik toen ze de ruimte rond keek tot de versnelde hartslag vanwege haar opwinding. Toen ze zich naar hem keerde kwam een haast liefdevolle glimlach op zijn lippen alvorens hij ook eens de moeite nam de ruimte rond te kijken. ‘Dit is,’ hoe meer details zijn gevoelige zintuigen opnamen hoe verbaasder hij was over het feit dat deze school zoiets had. ‘waanzinnig.’ Fluisterde hij alvorens zijn blik terug naar Denni gleed die al achter de reuze verrekijker was gaan staan. Zijn blik volgde haar glimlachend maar zelf bleef hij tegen de muur staan. Tot ze zijn naam zijn, zo zacht, vol opwinding en met het bericht dat ze hun ster gevonden had. ‘Nu al?’ vroeg hij gelijk. Hij wandelde naar haar toe en ging achter haar staan, duwde haar gezicht een beetje opzij en keek over haar schouder door het gaatje. ‘Welke is het? Ik zie er namelijk meer dan eentje.’ Grinnikte hij. Maar wauw, dat zicht was echt waanzinnig. ‘Ik denk dat we een lange brug gaan moeten bouwen, of gewoon iedereen op de Dennister laten wonen, tegen betaling natuurlijk.’ Hij trok zijn hoofd terug en keek haar grijnzend aan. Dit was geweldig, dit was vergeten, dit was in lange tijd een gevoel van perfectie en opluchting …

tag: Denni --- words: 1780 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Wie niet sterk is moet slim zijn … Storm was beide kanten van die munt, beide weliswaar in een heel andere vorm. Hij was slim als Hall zijnde maar Lupos was de sterkste … hij was alleen niet zo slim. Hij glimlachte dan ook zachtjes om wat Denni net had gezegd, omdat hij het begreep en al zeker omdat hij wist dat kracht er soms helemaal niets mee had te maken. En het was een eigenschap die vrouwen aardig wisten te gebruiken, ze waren altijd het creatieve geslacht en dat was iets dat hij niet zou ontkennen. Maar ze wilde zijn eerdere woorden duidelijk op proef stellen. Nee … hij wist niet wat er hem nog allemaal te wachten zou staan en eerlijk, hij wilde het niet weten. Maar dingen als dat waren welkom, ondanks dat hij zou proberen om er niet meer in te trappen, hij wist dat ze ooit wel eens zouden gebeuren en voor dat soort momenten zou hij het toe laten. Voor dat soort momenten zou hij expres moeite doen om erin te trappen want het waren die momenten die hem terug deden leven. Hun eerste ontmoeting was één van die momenten geweest en die versie van Denni was al zoveel gegroeid. De Denni die nu naast hem stond, eerst had ze zo onzeker geleken en nu zou ze de wereld aan kunnen. Zolang ze maar iemand had om op te rekenen, om op te steunen. In veel gevallen had ze veel weg van Camille, zijn beste vriendin in Londen. Het was raar, maar hij zag de gelijkenissen en dat stelde hem ergens een beetje gerust.

Denni was het dus duidelijk niet eens met zijn stelling dat hij helemaal niet zo erg was. Toen ze hem aankeek moest hij zijn best doen om niet op één of andere manier onschuldig over te komen en daarmee in te stemmen met haar woorden. Ja, hij was een rokkenjager en hij deed het goed, met charme en overtuigingskracht. Dat was geen misdrijf, integendeel, zolang iedereen er akkoord mee ging was er nergens een probleem. Bij haar woorden verbreedde de glimlach wat op zijn lippen. ‘En als iemand jou zou vermoorden voor mij,’ hij zweeg en schudde zachtjes glimlachend zijn hoofd. ‘Laten we zeggen dat ik momenteel met niemand liever wil zijn dan met jou.’ Zei hij vervolgens. ‘Dus, laat ze maar proberen, ik kan ze wel aan.’ Beloofde hij plechtig. Storm zou ze aan kunnen, het was meer de vraag of Lupos het zou aankunnen om de hele tijd van de zijlijn toe te kijken. Hij duwde die gedachten weg en grinnikte zachtjes om wat ze net had gezegd. ‘Je hebt misschien wel een klein beetje gelijk.’ Gaf hij uiteindelijk toe. Ze waren populair, hij was dat, Devon was dat en geen van beide had er erg bij.

Denni drukte zich wat steviger tegen hem aan … Storm sloeg zijn ogen neer bij het besef dat ze hem onderhands al wel wat beter kende om te weten te komen dat hij misschien meer achter hield dan anderen dachten. Hij had er nochtans zo op geoefend, om het verborgen te houden en Denni had het gezien in zijn blik. Hij kon maar aan één ander persoon denken die het zou merken en dat was Nadya. Ergens voelde het als een ontlading maar anderzijds voelde hij weer die spanning in zijn borst. Het feit dat Denni er niet naar vroeg stelde hem dan weer gerust. Mocht ze er immers naar vragen zou er niets in zijn lichaam zijn om de woorden tegen de houden en dat had ze enkel te danken aan de dichte band die ze onderling hadden. En ergens wilde hij alles los laten maar hij slikte het door, net als de ontelbare andere keren. In het moment dat ze zich wat dichter tegen hem aan trok, kneep hij kort eens in haar schouder. Als een bedankt? Een geruststelling?

Het idee, de illusie om op de sterren te gaan wonen maakte de problemen in zijn hoofd, de worstelingen in zijn lichaam zo klein dat ze amper tastbaar waren. Het was zoiets doms maar hij had er zoveel aan, alsof hij daadwerkelijk kon ontsnappen naar een ster en Lupos hier kon achterlaten. Hij ging er dan ook doodserieus op in, alsof het een reëel en werkelijk iets was. Terwijl hij naar de sterren staarde en de mensen opsomde die dichtbij zouden willen zijn begon ze luid te grinniken. Storm keek haar grijnzend aan. De mysterieuze blik hielp niet echt om niet opnieuw vragen te stellen over de squad want hij en Devon wilden er eigenlijk graag meer over weten. Maar zoals hij had verwacht zei ze niets meer dan het feit dat de squad wel een ster naast hen zou nemen. ‘Natuurlijk!’ Stemde hij in met haar woorden. ‘Niet omdat we op sterren wonen dat we niet gaan feesten.’ Lachte hij verbluft. Er was geen enkel leven waar Storm zich een voorstelling bij kon maken dat hij niet zou feesten. Het lag in zijn aard en die aard van hem kon je moeilijk veranderen. Zolang ze maar samen waren, Storm had nood aan vrienden rondom zich heen, het was een overlevingsinstinct dat niet vast hing aan Lupos maar puur van Storm afkomstig was. In Londen had hij zijn squad gehad en Camille, hier was die groep er ook, alleen met meer dames en mutaties. Maar de basis was hetzelfde en Storm klampte zich eraan vast ondanks dat hij wist dat het zo snel in duizend kleine stukjes kon breken. De woorden waren er dan ook een stukje sneller uit dan hij zou willen, nee … hij scheen niet, hij leek in geen honderd jaar op de sterren aan de hemel. Met een blik naar boven luisterde hij naar de woorden van Denni. Toen ze haar vinger tegen zijn borstkast drukte rukte hij zijn blik van de sterren en keek omlaag naar Denni, naar de tederheid in haar blik en de zachtheid in haar woorden. Het was veruit het liefste dat ze ooit had gezegd, en Storm wilde het zo graag omarmen, haar woorden maar het hield hem tegen. Hij zei er niets over, hij antwoorde er niet op en gaf haar enkel een kus op haar voorhoofd. Maar het bleef in zijn gedachten hangen, haar woorden, en ergens diep vanbinnen begon zijn hart een beetje te breken … een beetje meer te schijnen want ze had gelijk. Lupos veranderde hem maar je kon nooit zijn hart veranderen, dat zou de weerwolf nooit kunnen overnemen.

Genosha had een hele nieuwe wereld voor hem geopend en dat bleef het eigenlijk ook doen, van docenten in wie hij vertrouwen had gekregen tot gebouwen die hij nog niet had gezien. Van buiten af was dit een normaal uitziend gebouw, het was rond, en het had een koepel maar het was gemaakt met bakstenen en hout. Vanbinnen immers, het leek wel alsof je binnen stapte in één of andere film waarin je terug keerde naar de tijd. Alles was zoveel anders, een zekere rust maar toch al dat mysterieuze. Storm gaf zijn ogen de kost, liet ze over alle knopjes glijden en dan weer naar de koepel boven hen gaan waardoor je de sterren al kon zien. En het apparaat op zich, een giga verrekijker om het maar zo simpel te zeggen. Hij was verbaasd, misschien moest hij sterrenkunde maar overwegen als een vak. Wat nog leuker was, was Denni en haar nieuwsgierigheid. Nadat hij alles had bekeken keek hij toe hoe ze door de ruimte wandelde en alles in zich opnam. Er kwam een zwak liefdevolle glimlach op zijn lippen toen hij haar vingers overal langs liet strijken, als een kind die voor de eerste keer de speelgoedwinkel binnen kwam. Toen ze door de telescoop tuurde duurde het niet lang of ze had al een ster gevonden die voor hem perfect zou dienen als nieuwe woonplaats. Dus hij ging meteen naar haar toe, keek door het gaatje en ging op zoek tussen al die sterren. Het was wel heel dichtbij allemaal, ondanks dat er nog veel waren zag hij ze een stuk helderder. “Die daar zo.” Wees Denni. Storm rechtte zijn hoofd en keek haar met een veelbetekenend glimlach aan, wat had hij daar nou aan? Maar toen ze zei dat hij helderder scheen zag hij het. ‘Dat is nou net precies het soort ster dat bij je past.’ Hij hief zijn hoofd weg van het gaatje en knikte goedkeurend. ‘Dat word een mooie Dennister.’ Glimlachte hij opgelaten. De ster was er, het plan was er voor bruggen te bouwen, nu nog genoeg aan verdienen. Daar waren hij en Denni het duidelijk over eens.

Ze zuchtte op een manier waarop Storm ook wilde zuchten, een vredige manier, een ontspannen manier. Hij keek toe hoe ze neer zakte en haar knieën op trok, ze keek naar boven, naar de sterren en voor een moment lang zakte ze weg in haar eigen gedachten. Hij kon het zo zien aan haar blik. Hij eek haar een moment zwijgend aan voor hij terug door het gaatje keek, deze keer niet naar de sterren maar naar de maan. Hoeveel de maan niet zoveel voorstelde voelde hij hoe het een zekere hunkering op riep bij Lupos. Denni begon te praten en Storm draaide zich resoluut weg van de verrekijker en ging naast haar zitten, zakte wat door zodat hij gemakkelijk naar boven kon kijken. Hij volgde haar woorden, terwijl zijn ogen naar de sterren en de maan staarde. Wat ze zei maakte hem aan het denken en het was zo mooi … alles wat ze zei was zo prachtig gezegd. Hij knikte langzaam en richtte zijn blik voor een kort moment naar Denni. ‘Dat,’ hij zweeg en wees naar de maan. ‘Zal voor mij nooit vredigheid geven, die maan is mijn grootste probleem. Maar ik begrijp wat je bedoeld.’ Hij zweeg en dacht voor een moment terug aan Camille. ‘Camille is net als jou, ze zoekt altijd het goede in de kleine dingen.’ Hij zweeg en glimlachte zachtjes. ‘Haar huis is zo gemaakt dat je op een schuin dak uit komt als je uit haar kamerraam klimt. En soms had ze van die dagen dat ze s’nachts daar lag en me belde. Uiteindelijk lagen we daar allebei op dat dak, praten over niets in het bijzonder of over onze problemen. Het was vredig, net als dit.’ Hij zweeg en keek terug naar Denni, glimlachte dankbaar, liefdevol. ‘Dit geeft me net hetzelfde gevoel alsof er niets anders is dan jou, mij en de sterren. Alsof ik niet de hele tijd moet doen alsof maar gewoon voor eventjes kan,’ hij zweeg en zijn glimlach werd een beetje breder. ‘Schijnen.’ Maakte hij zijn zin af, want dat is exact wat hij nu deed, wat Denni voor hem had gedaan …

tag: Denni --- words: 1797 --- notes: Zoveel liefde <3 --- outfit: -

.Always live before you die.

Ondanks dat hij Londen een beetje had los gelaten was het moeilijk voor hem om in dergelijke situaties niet aan thuis te denken. Iedere keer hij dat beetje ontlading vond bij iemand, zijn lichaam zich ontspande voelde het alsof hij weer een stapje dichter was naar thuis toe. Denni gaf hem dat gevoel, ze gaf hem het gevoel zonder Lupos, alsof deze nacht enkel van hen was en hij op terug weg was naar huis … naar Londen. Maar realiteit schopte altijd zo hard binnen dat die droom maar slechts vijf seconden stond hield. Er was altijd iets, een geluid dat hij op pikte, een geur die Lupos herkende of Denni die een kneepje gaf in zijn schouder. De vredigheid van deze omgeving had hij wel nooit echt thuis gehad. Ja, hij wandelde soms met Camille naar huis maar het was tussen de huizen, tussen reclame en het nacht leven. Het was er nooit zo vredig rustig als nu. Dus ergens was loslaten gemakkelijker … omdat hij hier ook dingen had die nieuw waren, dingen die hij thuis niet had, zoals Denni, de natuur, de stilte in zijn hoofd. Maar anderzijds was het dat deeltje menselijke hunkering in hem, als een magneet die naar zijn tegenpool werd getrokken. Hij wilde zo graag naar huis, één dag desnoods, maar kon het niet. Toch … Denni bewees dat hij geen controle nodig had om het te overwinnen. Hij had haar weg geduwd en hij had haar terug gewonnen. Het hoefde niet zo hard te gaan, toch was hardheid het enige wat Storm momenteel kende. Ze deed die visie smelten, haalde een beetje van de tederheid boven die Storm in een hele lange tijd niet meer had laten zien. Die hij enkel voor Camille had, voor Nadya en toch … zijn blik gleed kort opzij naar Denni, ze deed het.

“Mijn eigen persoonlijke bodyguard.” Zei ze. Storm keek haar aan en glimlachte charmant. ‘Voor zolang je wilt, wanneer je maar wil.’ Knipoogde hij. Hij wist dat Denni snel gebroken kon worden, ze was in zekere zin een stukje wisselvalliger. Hij had haar leren kennen als een verlegen meid met een sterke kant. Ze was altijd een beetje op haar hoede, nooit compleet op haar gemak bij totale vreemdelingen dus hij wist ze de bescherming daadwerkelijk nodig had. Hij kon tal van situaties opsommen waar Denni nooit helemaal zichzelf was geweest, dat ze niet durfde tonen wie ze echt was omdat ze er een stukje onzekerder over had. Dus ja, hij meende ieder woord dat hij zei, hij zou haar bescherming, voor zolang ze dat wilde en wanneer dan maar ook. Hij had voor al zijn vrienden veel over maar voor haar … hij wist dat ze het nodig had. Hij had geleerd hoe hard hij de herinneringen moest koesteren, hoe hard hij moest genieten van de dag, de uren, de minuten en dat was exact wat hij deed want hij meende wat hij zei … hij wilde met niemand anders zijn op deze nacht anders dan Denni. Toen ze opperde dat ze altijd gelijk had schudde hij grijnzend zijn hoofd. ‘Jullie wíllen altijd gelijk hebben, dat is iets helemaal anders.’ Corrigeerde hij haar grijnzend, wetend dat hij daar sowieso weer reactie op zou krijgen. ‘Dat is een vrouwending.’ Knipoogde hij plagend. Het was wel waar, welke vrouw wilde nu niet altijd gelijk hebben? Of het laatste woord?

Partysquad … ja, dat waren ze inmiddels geworden. De laatste keer dat hij dat had gehad was in Londen, hij, Ethan en de jongens. De herinneringen, de momenten met hen gingen zoveel jaar terug dat Storm eigenlijk niet meer wist hoe de squad ontstaan was. En nu was de naam dood, buiten hij en Ethan had niemand die ene nacht overleefd. Storm had het zichzelf nooit vergeven voor die nacht en het feit dat hij hier ook zoveel vrienden in de buurt had maakte hem ook ergens bang. Het feit dat Denni sprak over de partysquad maakte hem bang, hij had drie van hen al eens in gevaar gebracht. Zowel Kat als Devon tijdens een volle maan en Denni door zijn eigen egoïstische instinct om haar weg te duwen. Hij kon al drie personen kwijt zijn geraakt en toch wisten ze zich er alle drie bovenop te zetten. Hij kon enkel maar instemmend knikken, terwijl hij naar boven staarde. Bij haar vraag opende hij zijn mond maar zweeg dan uiteindelijk nog wat langer … bedenkelijker. ‘Ik denk dat op welke ster je ook zit, je altijd andere sterren zal zien.’ Hij keek opzij naar Denni en haalde zijn schouders op. ‘Ik denk dat de aarde er vanuit de hemel behoorlijk spectaculair moet uit zien.’ Zei hij dan zachtjes. Ja, je zag het op tv in de lessen maar het moest iets helemaal anders zijn om het vanuit de ruimte te zien. ‘Zou jij het durven, de ruimte in gaan om de aarde te zien van bovenaf?’ Vroeg hij haar nieuwsgierig. Hij zelf niet, Storm had een lichte vorm van hoogtevrees, een angst die werd versterkt door Lupos en zijn overlevingsinstinct. Dus het was een no go voor hem. Maar het zou mooi zijn, een hele andere beleving.

De Dennister scheen, het scheen harder dan de andere sterren maar toch niet zo hard als de poolster. Storm had zijn broertje ooit eens iets proberen leren over sterren, grote beer, kleine beer en van die dingen. Maar het had hem nooit volledig geboeid, dit, veranderde dat een beetje. Om door dit apparaat te kijken voelde hij zich plots zo dichtbij de sterren, alsof hij plots details kon zien die hij dan niet had kunnen zien. Het was bijzonder en daar dacht Denni duidelijk hetzelfde over. Dit totaalbeeld, de ster, de Dennister zou voor altijd in zijn herinneringen staan. Iedere keer hij naar boven zou kijken zou hij aan Denni denken, zou hij aan deze avond denken. Zelf als er jaren waren verstreken, ze misschien niet meer samen waren zou het altijd een herinnering blijven die hij zou koesteren. Zou hij zich voor de geest proberen halen hoe zij naar boven keek op het moment dat hij dat deed. Op slag had de hemel een andere betekenis voor hem. Waar het altijd de maan was die hem dwong te transformeren was nu ook die ene ster, die ene ster die hem tot rust zou brengen, die hem de ongewone capaciteit zou geven om liefde te tonen. ‘Je weet toch dat ik vanaf nu, als ik naar boven kijk, ik aan jou zal moeten denken?’ Hij trok zijn mondhoek op in een charmante glimlach. Wie zou het nou niet willen dat Storm Hall aan hen dacht? Maar het zou een mooi iets zijn, de hemel had nu iets meer betekenis voor hem.

Hij ging naast haar zitten, liet zijn hoofd op de reling rusten terwijl hij naar boven keek. Volkomen ontspannen ookal was het onderwerp voor enkele seconden het tweede deel van zichzelf. Maar Denni zei er niets over, ze begreep hem ongetwijfeld wel maar ze zei er niets van. Hoe mooi het natuurfenomeen was waarin de maan groeide, hoe een streepje licht van de zon iedere dag weer een grotere maan opleverde. Storm had een hekel aan dat natuurfenomeen, zelfs nu. Hij staarde ernaar, naar de perfecte halve cirkel en de moed bij het idee aan transformeren alleen zonk hem al in de schoenen. Het beeld vervloog een beetje toen hij over Camille begon en toen Denni haar hoofd op zijn schouder liet zakken. Hij keek voor een kort moment naar beneden, naar zijn eigen handen alvorens zijn bruine ogen weer naar boven gleden. Toen Denni de naam van zijn beste vriendin in haar mond nam glimlachte hij liefdevol. ‘Ze heeft me veel goed gedaan, maar ik haar ook.’ Merkte hij zachtjes op na wat ze net had gezegd. Hij liet zijn hoofd kort op het hare rusten terwijl hij met zijn gedachten terug in Londen was. Toen ze zich een stukje losmaakte om hem aan te kijken en haar vraag stelde, glimlachte hij zwak. ‘Camille Troy,’ begon hij haast fluisterend. ‘Ik was zeven jaar, zij vijf toen we elkaar leerden kennen. Ons ouders staken ons voor de zomer in zo’n speeltuinvakanties, in ieder geval … zo begon het.’ Hij grinnikte om de herinneringen. ‘Ik denk dat er niemand in de wereld meer capabel is om me te kennen dan haar. Ze had zo van die momenten dat ze een dag tevoren wist dat ik ziek zou worden omdat ik stiller was. Of dat ze met me uit ging en ze me veilig weer thuis bracht omdat ik het zelf niet zou kunnen.’ Hij schonk Denni een kort onschuldige blik. ‘In veel vlakken is ze al eens zus voor me. En iedereen zat erop te wachten, het moment dat zij en ik iets zouden krijgen en het kwam er gewoon nooit van. Omdat we al jaren de beste vrienden voor elkaar waren was voor ons alles zo normaal. Ik ging altijd mee naar haar balletvoorstellingen, was de gentlemen die achteraf haar points droeg en haar voeten masseerde omdat ze ze weer overbelast had. We zaten allebei vast in Londen, voor ons is er nooit iets anders geweest dan de vriendschap die we hadden en Londen zelf.’ Hij zweeg, voor een lange tijd terwijl hij dromerig voor zich uit keek. ‘Er was eens een avond dat we op het dak lagen, starend naar de sterren. En dan discussieerden we over hoe ons leven er zou uit zien als we in een ander land woonden, een ander tijdperk, een andere situatie. Uiteindelijk kwamen we altijd tot de conclusie dat we ergens wel altijd weer samen zouden eindigen.’ Hij glimlachte weer liefdevol en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Camille heeft niet de thuis situatie die ik heb. Ze heeft ouders die zaken doen, die meer van huis zijn dan iets anders. Dus ze was vaak bij ons, mijn moeder hield van haar als een dochter. Ze was altijd belachelijk vroeg s’ochtends, met koffiekoeken ergens tegen zeven uur. Dan kwam ze altijd naar boven, zette thee op mijn nachttafeltje en maakte me wakker door mijn hoofdkussen weg te trekken of één van mijn boeken naast mijn oren dicht te klappen. Ondanks dat ik humeurig wakker werd wist ze dat ik nooit lang boos kon blijven op haar. En als zij dagen had dat ze thuis zat te studeren tot een stuk in de nacht en ik niets te doen had dan ging ik extra vroeg naar haar huis en maakte ontbijt. Het zijn de simpelste dingen die de vriendschap zo echt maken, ik en Camille zijn altijd onafscheidelijk geweest. Het brak mijn hart dat ik haar moest achter laten om hierheen te komen, maar ik besef wel dat het beter is zo.’ Sloot hij zachtjes af, nog steeds met die liefdevolle glimlach op zijn lippen. ‘En als je me morgenvroeg durft wakker maken op één van die manieren Denni, dan ga je niet weten wat je overkomt!’ Waarschuwde hij haar met een speelse knipoog …

tag: Denni --- words: 1831 --- notes: Zoveel liefde <3 --- outfit: -