Look how bright they shine for you {&Storm}

De blonde meid was zeker meer een denker dan een doener, hoewel zo soms ook haar spontane, impulsieve momenten kon hebben. Maar vaak dacht de meid goed na voordat ze iets deed of zei. Soms misschien wel teveel. Dennimae kon echt verdwijnen in haar eigen gedachtens. Het was dan ook niet heel bijzonder dat de meid stil werd en op een zekere zin afwezig leek. Vaak trok ze zich op dit soort momenten terug, naar de achtergrond, om haar omgeving te observeren. Observeren was ook iets wat de blondine graag deed. Bekijken hoe andere mensen bewogen, luisteren naar wat ze zeiden en alles zo goed mogelijk proberen te onthouden. Storm had het vaak over zijn 'overlevings instincten' die hij via Lupos kreeg en misschien was dat wel een overlevings instinct van Dennimae haar mutatie. Want hoe meer de meid opsloeg, hoe echter haar illusies leken. Het was een karaktereigenschap van haar, maar misschien was die gekomen vanwege haar mutatie.

‘Gratis.’ Antwoordde Storm en Dennimae wiebelde kort met haar wenkbrauwen. ‘Zoveel ben ik je verschuldigd.’ Voor een moment trokken Denni haar mondhoeken wat meer omlaag, verdween de brede grijns langzaam. Ze wist precies wat hij bedoelde, daar hoefde ze hem niet voor aan te kijken. "Dat ben je niet," Zei ze zachtjes, misschien wel te zachtjes voor hem om het te kunnen horen. Haar lichte ogen waren voor een kort moment op de grond gericht, al liet het horen van Storm zijn stem ze weer op hem richten. ‘Waarmee zou jij trouwens betalen als ik er toch iets voor in de plaats wilde?’ Dennimae grinnikte zachtjes, droeg alweer een grote glimlach rond haar lippen. "Hm," Bedenkelijk betrok ze haar gezicht en deed ze net alsof ze hard nadacht. Om er nog dat extra dramatische effectje aan te geven, omhelsde ze haar kin met haar wijsvinger en duim. "Dan zou ik toch eerst moeten zien hoe goed je het doet, om dan de waarde in te schatten." Besloot ze hem te antwoorden. "Tenzij jij nu al iets in gedachten hebt?" Uitdagend trok ze haar wenkbrauwen op en hield ze haar blik op de zijne terwijl haar ogen elk detail van zijn gezicht probeerde op te nemen. Voor zover dat ging in het donker. ‘Wat is mijn job omschrijving trouwens?’ Weer was er een grinnik te horen vanuit de blondine terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. "Enge mensen van me weghouden, zorgen dat ik geen domme fouten maak. Zoals bevriend worden met een mega beer, of Cupido die je elk moment een pijl in je kont kan schieten." Greens ze. "Nee, grapje natuurlijk. Als je gewoon jezelf bent, doe je het al meer als goed." De grote glimlach maakte plaats voor een lief glimlachje voordat ze haar arm weer om Storm zijn middel sloeg.
Natuurlijk was Dennimae het niet eens met het geen Storm zei over vrouwen. Ze moest haar geslacht natuurlijk wel verdedigen. ‘Net als het een vrouwending is om zoveel te praten dat je het allemaal verdraaid en zo je gelijk krijgt.’ De blondine moest hard lachen en schudde zacht haar hoofd. "We zijn gewoon goed met woorden, hoe jullie dat ontvangen is echt jou probleem." Grinnikte ze. Wat nou verdraaien? Jongens verstonden het gewoon verkeerd, vatte het anders op. En dan maar zeggen dat vrouwen moeilijk zijn.. Hah. ‘Geef mij nou maar eens gelijk?’ Storm gooide zijn Britsche charmes in de strijd, wat natuurlijk niet eerlijk was. "Wat jullie mannen altijd doen, is meteen een onschuldig koppie trekken en met die," Zachtjes drukte ze haar vinger tegen zijn rechter mondhoek. "Charmante glimlach opzetten. " Weer grinnikte ze. "Maar oké, misschien heb je een klein, minipini beetje gelijk." Dennimae trok haar ogen tot spleetjes en hield haar wijsvinger en duim een paar centimeter uit elkaar, om aan te tonen dat ze hem niet helemaal gelijk gaf. Nee, zo gemakkelijk zou ze niet toegeven aan zijn charmes. Al was het nooit erg om te zien als hij het probeerde.

‘Dan zitten we goed samen.’ Ze hadden beide niks met hoogtes, wat Dennimae ergens gerust stelde. Storm zou haar dus niet mee nemen op een gekke activiteit als bungee jumpen of iets. "Je had me moeten zien toen ik op Devon zijn rug zat, in berenvorm.." Ze grinnikte bij de gedachtens. Alleen het klimmen was al een ramp geweest, maar dat die beer zo groot kon zijn.. ‘Ik ben ook niet zo voor hoogtes, of in ieder geval hij is dat niet.’ Storm doelde op de weerwolf en Dennimae kon zich niet weerhouden om het te vragen. "En voordat Lupos er was, hield je toen wel van de hoogtes?" Ze vroeg het voorzichtig, niet goed wetend hoe hij er op zou reageren. ‘Dus dat betekend dat als ik je ooit weet mee te krijgen naar Londen, ik je niet in de Londen Eye zou krijgen?’ Dennimae grinnikte, schudde uitbundig haar hoofd. "Je mag heel veel van die charmens mogen gebruiken om mij in zo'n ding te krijgen." En het was waar, Storm mocht veel uit de kast halen wilde zij in een reuzenrad stappen. ‘Waar hou je niet van, eerlijk? Waar heb je een hekel aan?’ De meid grijnsde even, waarna ze goed nadacht. Eigenlijk genoot Dennimae wel van alles, op haar eigen manier. "Leugens," Zei ze, na een korte stilte.

‘Ik zou je niet kunnen vergeten.’ Dennimae kon aan Storm zijn stem horen dat het gemeend was, waardoor er een klein glimlachje om haar lippen ontstond. "Ik jou ook niet." Zei ze zachtjes en voor een moment leek ze weer dat kleine, verlegen meisje die hij bij het zwembad ontmoet had. Altijd als Denni over kwetsbare dingen sprak, dingen die erg dicht bij haar lagen, kreeg ze die verlegenheid en onschuld weer. Alsof ze door een klein windstootje omver geblazen kon worden. Maar ze meende het, evenveel als hij het meende. Als ze Storm na deze school nooit meer zou zien, zou ze hem nooit vergeten. Ze zou dit alles nooit vergeten. De blondine zou Londen vaker gaan bezoeken en alle plekken bekijken die Storm haar vertelde. De drankjes op terrasjes drinken die hij zou drinken, stappen in de disco's waar hij uit ging. Puur om het deel van zijn leven te kunnen proeven, te kunnen ervaren. En mochten ze elkaar nog tegen komen zou Denni hem ontvoeren naar New Orleans. Hij zou het nachtleven daar geweldig vinden, alle gekke feesten die daar gehouden worden. En misschien zou ze hem wat kruiden van de markt kunnen aansmeren. Zachtjes grinnikte de meid waarbij ze kort naar Storm keek. Hij zou gek van haar worden, ze kon zijn grijns al zien. Ook wist ze zeker dat Storm het goed zou kunnen vinden met Djayden. Ze hadden ongeveer dezelfde, flauwe humor en deelde hun liefde voor de dames en feestjes. Djowie was daar veel te serieus voor, wat hem natuurlijk niet kwalijk te nemen was. Nee, Storm zou zich nog best kunnen vermaken in New Orleans.

De maan, het geen dat Dennimae zoveel rust bracht, zou Storm nooit rust kunnen bieden. De blonde meid vond het vreselijk om te zien hoe Storm de naam verafschuwde. Het was logisch en ze begreep het, maar de verwarde en onrustige blik in zijn prachtige ogen deed haar zeer. Ze kon hem er niet mee helpen, zoals ze Devon niet had kunnen helpen in de ziekenzaal. En nu Taylor.. Haar mutatie had geen krachten om iemand te kunnen genezen, iemands pijn en angsten weg te nemen. Maar als ze het had gekunt.. Een stroom van spanning gleed door haar spieren heen en het was Storm niet ontgaan. Al had ze haar best gedaan het te verbergen, de zintuigen van Storm zouden al het onrust aan haar opmerken. ‘Denni,’ De blondine trok haar blik los van de maan, om de ogen van Storm te ontvangen. De meid betrok haar gezicht, waarbij je kon zien dat ze baalde van zichzelf, van haar mutatie. Ze was niet speciaal genoeg, niet daarmee. ‘Maak je geen zorgen, ik ben in goede handen.’ Storm wilde haar gerust stellen, maar het hielp niet echt. Natuurlijk vertrouwde ze er op dat Jamie wist wat hij deed en Storm had ook gelijk, hij was daar goed af. Maar het stelde haar er niet meer gerust op. De transformatie deed hem pijn, wat al vreselijk genoeg was. En hoewel Dennimae normaal gesproken heerlijk sliep als het volle maan was, zou ze met een volle maan nooit meer op haar gemak liggen. Waarschijnlijk zou ze de hele nacht wakker liggen, zich zorgen maken om hem. "Ik weet het," Sprak ze uiteindelijk zachtjes. "Maar ik wil je kunnen helpen," Haar stem klonk ongelovelijk kwetsbaar, alsof ze zichzelf vanbinnen aan het opeten was. En misschien deed ze dat ook wel, haar buik zat vol met zorgen. Bij het voelen van zijn gewist tegen haar schouden ontstond er toch een klein, maar zwak glimlachje op haar lippen. ‘Ik ben niet depressief dus mag je dat ook niet zijn.’ Bij het woord 'depressief' keek ze naar hem op, alsof ze zocht naar de waarheid achter zijn ogen. "Beloof je dat?" Vroeg ze, doelend op het niet depressief zijn.

De wending in hun gespreks onderwerp vleurde hun beide goed op. Dennimae vond het zo mooi om Storm over zijn verleden te horen praten. Hij heeft een mooie tijd gehad en Londen en vanwege Lupos heeft hij dat los moeten laten, hun moeten achter laten. Zijn broertje, vrienden, Camille.. Denni begreep heel goed hoe het was om mensen waar je ontzettend veel van hield achter te laten. Zij mistte haar broers iedere dag, mailde ze dan ook zo veel mogelijk over haar ervaringen hier. Het was wel moeilijk om te horen dat haar broertje zijn eerste prom had gehad en dat zij er niet bij was geweest om hem mooi te maken. Er niet was geweest om een pak met hem te kopen, een cadeautje voor zijn date.. Uberhaupth te weten welk meisje de gelukkige mocht zijn. Maar op de een of andere manier kon ze dat best goed loslaten, omdat het voor haar hier op het eiland veel beter ging dan thuis. Hier werd ze geaccepteerd, zelfs geliefd. Had ze vrienden, Storm. Ja, voor haar is het hier veel beter. ‘Ze is de zus die ik nooit heb gehad. Je zou het goed met haar kunnen vinden.’ Denni volgde Storm zijn blik naar de sterren en grinnikte zachtjes. "Als ik het zo hoor, denk ik dat ook wel." Verder zei ze niet veel, Storm leek weg te dromen in zijn gedachtens en dat wilde ze toelaten. ‘Achteraf gezien,’ Storm zweeg en keek haar plagend aan. ‘Ik ben niet zeker of ik jullie wel samen zou willen hebben in mijn leven.’ Grapte hij. Dennimae grinnikte zachtjes en schudde haar hoofd. "Zo erg ben ik toch niet, twee van mij zou je best aankunnen." Grapte ze terug.
Dennimae kende veel vervelende manieren om iemand wakker te maken, zeker als iemand een ochtendhumeur had. ‘Definieer leukere manieren?’ De blik op Storm zijn gezicht liet de blonde meid zachtjes lachen en plagend schudde ze haar hoofd. Nog voor ze kon antwoorden hief Storm zijn vinger op. ‘Let op met wat je zegt, misschien laat ik je wel niet in mijn kamer straks.’ Weer schudde de meid grinnikend haar hoofd. "Ondervind ze maar, dat is veel leuker dan als ik het zou verklappen." Plagend stak ze haar tong naar hem uit. Leuker voor haar, iniedergeval. "En je laat me er wel in, anders ga ik bij Devon klagen en kruip ik daar bij in bed." Serieus haalde ze haar wenkbrauwen op, alsof ze net een heel goed dreigement genoemd had.

Het was fijn om zo bij Storm te zitten, alsof Dennimae nooit anders gedaan had. Het was veilig, vertrouwd. Er ontstond een stilte waar de blonde meid van genoot, van het moment genoot. Zelfs met een stilte, dat ze normaal heel ongemakkelijk vond, voelde het goed. Niet ongemakkelijk, ze was ontspannen en rustig. Gelukkig op dit moment, met dit moment.
‘Misschien.’ Storms stem was zachtjes, even zacht als die van haar was geweest. Ze wilde hem er graag naar toe brengen en zou er zeker haar best voor gaan doen. ‘Kun je me naar Londen brengen?’ Voor een moment bleef de meid naar de sterren staren terwijl haar voorhoofd zich tot een frons fronsde. Voorzichtig tilde ze haar hoofd op, om naar Storm te kijken. De kwetsbaarheid in zijn blik deed iets met de meid, waardoor er weer enige spanning door haar lichaam zwom. Ze opende haar mond, maar meer dan wat gestamel kwam er niet uit. Dennimae had haar mutatie maar aan één iemand laten zien op dit eiland, Devon. Toen hij in de ziekenzaal lag en de meid hem uit zijn benauwde situatie wilde halen. Maar Storm naar Londen.. Dennimae voelde druk, bang dat ze hem niet het Londen kon laten zien zoals hij het zich herinnerde. ‘Ik zou alles doen voor een beetje Londen maar ik weet niet of het zo gezond is eraan vast te blijven hangen als ik weet dat ik er misschien nooit meer terug heen kan.’ De twijfeling in zijn gezicht liet Denni ook twijfelen. De dramatische zucht liet Denni haar ogen sluiten, maar bij zijn 'sorry' schoten ze meteen open. "Zeg geen sorry," mompelde ze, waarbij ze haar hand op zijn wang legde. "Ik ga mijn best doen, maar kan niet beloven dat het is zoals je het je herinnerd." Zei ze zachtjes terwijl ze voorzichtig glimlachde. De blondine sloot haar lichte ogen, waarbij haar gehele lichaam zich aanspande. Het observatorium vervaagde en voor een kort moment bevonden de twee zich in een witte ruimte. Langzaam kwamen de drukke geluiden van het Londense nachtleven naar boven en niet veel later werden ook de felle lampen van de reclame borden, huizen en auto's zichtbaar. Dennimae opende haar ogen en kreeg een kleine glimlach op haar lippen. Haar lichte ogen keken naar de Londen Eye, die aan de overkant van het water zichtbaar was. Langzaam kwam ze overreind en liet ze haar ogen de vrije loop. Achter hun bevond zich een grote toren met een klok er op en ontzettend veel gebouwen, die je ook aan de overkant van het water had. Over het water liepen twee bruggen. "Bedoelde je dit?" Vroeg ze zachtjes, waarbij ze Storm aankeek. De twee stonden voor een struikgewas, aan de rand van het water. Een koud briesje liet de blonde haren van de meid dansen en een grote glimlach sierde haar lippen. Het was haar gelukt, ze 'waren' in Londen. En het voelde levensecht.


-Zoveel liefde! <'3

Hoe zachtjes de blondine ook zou spreken, Storm zou het bijna altijd kunnen horen. Soms vergat Dennimae hoe sterk zijn zintuigen wel niet waren. Zelfs zou ze het niet kunnen voorstellen, zoveel kunnen zien, horen, ruiken. De meid zou overprikkeld worden en zich niet kunnen afsluiten van de buitenwereld, zoals ze soms zo graag deed. Hoewel dat misschien alleen in het begin zou zijn, want aan de andere kant leek het haar een prachtige gave. Alle details kunnen zien, scherper en mooier dan zij nu kon. Ze zou zo veel meer van de wereld genieten, de negatieve delen aan de kant kunnen zetten en vollop genieten van de positieve werkingen. Want als Dennimae iets was, was ze zeker wel een levensgenieter. Ze kon genieten van de kleine dingentjes, die andere misschien wel voor zelfsprekend nemen. Bedankjes, complimentjes, de natuur, haar mede studenten. Overal zag ze wel iets positiefs om van te genieten. En dat zorgde voor de prachtige glimlach die ook nu rond haar lippen te vinden was. De meid was met zoveel al gelukkig, de aanwezigheid en gezelligheid van Storm was al genoeg om haar te laten ontspannen en genieten van de kleine dingen die ze samen deden. Het gelach, geouwehoer maar ook de serieuse gesprekken die soms ter sprake kwamen. Eigenlijk was alleen zijn, oprechte, glimlach al genoeg om haar te laten stralen.

Dennimae wist dat Storm zich nog steeds schuldig voelde over het gebeuren in de ziekenzaal en als ze er aan dacht was het ook iets dat haar nog steeds raakte. Het had haar gekwetst, ontzettend veel pijn en verdriet gedaan. Maar Storm had zijn excusses er voor aangeboden en de situatie zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen en de blondine had haar best gedaan hem in zijn keuzes te begrijpen. Dat betekende natuurlijk niet dat ze het eens was met het geen hij gedaan had en zelf had ze het zeker anders gedaan, maar ze had het hem vergeven. Iedereen verdiende immers een tweede kans en ze was zo blij dat ze hem die gegeven had. Want kijk hoe ze hier nu lopen, samen. Dennimae was oprecht gelukkig nu met hem aan haar zijde en ze waren er zeker hechter door geworden. Denni had het niet verwacht, maar het was wel gebeurd. ‘Jawel.’ Storm sprak zo zacht, dat de meid eerst dacht het niet goed verstaan te hebben. Ze kantelde haar hoofd om, zodat ze naar zijn gezicht kon kijken. "Het is nu goed, toch?" Glimlachte ze klein naar hem, terwijl ze haar woorden zacht uit sprak. Het zat goed nu en dat was wat telde. Gebeurd was gebeurd, ze waren er alleen maar sterker uit gekomen.

Welke prijs ze Storm zou geven voor zijn job als bodyguard, was toch wel iets waar ze even over na moest denken. Ze had hem veel te bieden, maar dat lag er natuurlijk aan of Storm zijn job wel goed uitvoerde. ‘Heb jij zo weinig vertrouwen in mijn kunnen?’ De beledigde toon in zijn stem, in combinatie met zijn opgetrokken wenkbrauw deden Dennimae doen grinniken. "Je weet maar nooit, misschien ligt je me wel op." Greens ze. Niet dat ze dat van hem zou verwachten. Als ze Storm echt nodig zou hebben en ze zou beroep op hem doen, zou hij haar komen helpen. Daar durfde ze haar vinger voor in het vuur te steken. ‘Ik wil je nog altijd eens die spaghetti van mij zien namaken.’ Voor een moment verdween Denni haar glimlach, toch wel iets geschrokken van zijn antwoord. Ze had niet verwacht dat het tot hem door gedrongen was, laat staan dat hij het onthouden had. Maar bij het zien van zijn wiebelende wenkbrauwen keerde al snel die brede glimlach terug en schudde ze lachend haar hoofd. "Weet je het zeker? Mijn kookkunsten zijn lang niet zo goed als die van jou.." Grinnikte ze. "Tevens, ik gebruik altijd groentens en sausjes die al klaar zijn. Ik snij het allemaal niet zelfs, zoals jij wel deed. Dus ik zou er niet echt aan kunnen tippen." Probeerde ze het idee onder de tafel te schuiven. Denni zou zeker een keer voor Storm willen koken, maar dan een ander gerecht misschien. Ze had een grote concurentie met zijn spaghetti en ze zou er zeker niet aan kunnen tippen. Bij haar omschrijving over zijn job, moest Storm uitbundig lachen wat er voor zorgde dat ook Dennimae in de lach schoot. "Niet lachen, ik meen het serieus! Dit is een heel slechte solicitatie, meneer Hall." Voor een kort moment keek ze hem streng aan, al straalde haar glimlach snel genoeg weer op haar lippen. ‘Van die grote beer kan ik beschermen, hij is niet zo groot en stoer als hij eruit ziet.’ Knipoogde Strom, al was Denni het niet helemaal eens met het geen hij zei. Devon niet zo groot? De meid had het geluk dat ze niet vertrapt was onder zijn enorme poten toen Devon voor haar neus shifte. In haar lichte ogen was Devon zeker wel groot.
Het zette Dennimae wel weer aan het denken, Storm vond Devon niet zo heel groot.. Welke grote had Lupos dan wel niet? Voorzichtig keek ze iets opzij, alsof ze het antwoord in zijn ogen kon vinden.
‘En Cupido,’ Storm zweeg en floot kort tussen zijn tanden. ‘Geen idee of ik je van haar kan beschermen. Ik ben eerlijk gezegd niet zo goed in het vangen van pijlen.’ Dennimae grinnikte om zijn opmerking, waarbij ze zich voorstelde dat Lorise echt pijlen in haar richting afschoot. "Ben benieuwd aan we ze me dan zou koppelen." Grinnikte ze bedenkelijk. Ze wist dat Taylor en Lorise haar graag samen zouden zien met Kat, maar had nog niet het idee gehad dat Lorise daar wat aan gedaan had.
Nee, het enige dat Storm voor haar zou kunnen doen was het geen hij nu deed. Hij was gewoon zichzelf, precies wat de meid nodig had. Ze kon zichzelf zijn bij hem en was hem hier zo dankbaar voor.

Het was te verwachten dat beide partijen hun geslacht zouden verdedigen, er werd ook niet minder van ze verwacht. Er werd wel altijd gezegd dat de dames hun looks, glimlach en charmes gebruikte om de mannen om hun vingers te winden, maar Storm kon daar anders ook vreselijk goed gebruik van maken. Als Dennimae hem niet kende was ze waarschijnlijk als een blok voor zijn versier trucs gevallen, net als ze bij Devon gehad had. De jongens wisten gewoon precies hoe ze het goede in haar naar boven moeste halen en op welke manier. Denni begreep het heel goed, ze had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Storm versterkte zijn charmes door eens lief met zijn ogen te knipperen. ‘Zeg niet dat dit geen impact heeft?’ Het klonk alsof hij al zijn Britsheid in zijn stem legde bij het spreken van die woorden. Dennimae lachte luidop, waarbij ze haar hoofd kort schudde. "Als ik je toch eens niet gekend had.." Ze maakte haar zin niet af, keek enkel uitdagend Storm zijn kant op. En toen moest ze hem wel een iniminipini beetje gelijk geven. ‘Meer heb ik niet nodig.’ Goedkeurend knikte de dame. "Gelukkig, want meer zou je ook niet krijgen." Greens ze.

‘Dat ik dat moeten missen heb, Denni op een gigantische beer.’ Dennimae schudde haar hoofd, haar blonde lokken dansde alle kanten op. "Je had er niet bij willen zijn, het was echt schamend." Grinnikte ze. Ja, ze had er wel eens charmanter bij gelopen. Haar vraag over Lupos leek Strom even van zijn stuk te brengen. Niet op een manier dat hij er van geschrokken was, eerder dat hij niet goed wist hoe te antwoorden. Dennimae hield haar blik op zijn gezicht, pijlend naar zijn reactie. Ze wilde hem niet boos maken of kwetsen, de vraag was er misschien ook wel eerder uit geweest dan gewild. Gelukkig reageerde Storm er normaal op en een opgelucht zuchtje verliet haar gekrulde lippen. ‘Niet echt. De Londen Eye kon ik aan maar als je sprak over bergklimmen, uit een vliegtuig springen of in een luchtballon de stad over gaan dan zei ik altijd nee. Hoogtes is geen wolvending dus mijd ik onbewust alles met hoogtes omdat hij dat niet wil.’ Sprak Storm, om vervolgens nonchalant zijn schouders op te halen. "Gelukkig, dan hoef ik niet bang te zijn dat je me opeens ontvoert en mee neemt in een luchtballon." Grapte ze, waarbij ze een klein sprongentje de lucht in maakte. Haar voette belandde weer veilig op de grond, waar ze thuis horen. Storm zou echt zijn best mogen doen haar in dat mega reuzenrad te krijgen in Londen. ‘Als het ooit zover komt dan gooi ik alles in de strijd om je het mooiste beeld van Londen te geven.’ Storm boog erbij en Denni kon haar lach niet inhouden. Een reuzenrad was niet alleen heel groot, maar ging ook nog eens ontzettend traag. En ze geloofde best dat je Londen dan op zijn mooist kon zien, maar die plekken bezocht ze dan liever te voet. "Ik zou je het wel graag zien proberen."
Waar had de blonde meid echt een hekel aan? In het begin schoot haar niet echt iets te binnen. Er waren altijd wel dingen die ergens een positieve twist aan gaven en anders zocht de meid er wel naar. Maar liegen, daar zat niks goeds aan. Misschien een leugentje om bestwil, maar echt liegen.. Nee. ‘Wie niet.’ Dennimae knikte. "Ik hou ook niet zo van druktes, zoals je misschien wel bekend is. Hoogtens dan en ik ben allergisch voor katten." Bedacht ze zich, na nog even goed nagedacht te hebben. Bij het woord 'katten' trok ze even een vies gezicht. Ja, die dieren waren absoluut geen dieren die op haar favo lijstje stonden. En hoewel de blondine een grote dierenfan was, hoefde katten niet in haar buurt te komen.

De maan.. Ergens had het gesprek een toch wel on aangename wending genomen over een onderwerp wat voor beide gevoelig was. Storm had er nooit echt veel over gepraat en Denni niet echt naar gevraagd. Ze wilde hem niet ongemakkelijk maken en al helemaal niet in een positie zetten waar hij liever niet stond, omdat ze zelf wist hoe dat voelde. En tevens maakte ze zich onwijs veel zorgen over hem tijdens een volle maan, dat ze nooit had geweten hoe het onderwerp naar boven te brengen. Het feit dat ze hem niet kon helpen was iets wat ze maar moeilijk kon accepteren. Storm was onwijs belangrijk voor haar geworden en ze kon hem niet eens helpen bij het geen hij het meest mee worstelde. En het knaagde aan haar, elke dag weer. Telkens als ze naar de maan keek, welke vorm hij ook droeg, moest ze even aan Storm kijken. Benieuwd en bezorgd om de dingen die door zijn hoofd moesten spoken. De mensen die slachtoffer waren geworden van Lupos, het schuld dat hij elke dag met zich mee moest dragen. Een schuldgevoel waar hij zelf niks aan kon doen, Maar toch met de concucenties moest leven. Haar lichte ogen keken naar de donkere van Storm en het gevoel van onmacht was in de hare te lezen. ‘Je helpt.’ Zei Storm zachtjes, waarbij Denni sloom haar hoofd schudde. Ze wilde haar blik van hem afwenden, maar zijn vinger onder haar kin hield haar blik op zijn kleine glimlach. Dit is helpen Denni.’ Storm wees naar de omgeving, naar haar. Dennimae wilde tegen hem ingaan, maar kreeg momenteel geen woorden over haar lippen gedrukt. Hoe was dit helpen? Ze deed niks, niets dat hem écht kon helpen. Niet in haar ogen, tenminste. ‘Misschien stelt het voor jou niet veel voor maar voor mij wel.’ En natuurlijk stelde het voor haar wel iets voor, Denni zou hier niet zomaar met een ander gaan zitten. Deze dingen delen, die ze met Storm deelde. Ze was zo kwetsbaar op dit moment, zoveel kwetsbaarder dan normaal. En het gevoel van onmacht maakte haar gek. De bezorgheid die in haar karakter zat was bij Storm misschien wel haar valkuil geworden. Misschien maakte ze zich ook wel teveel zorgen, Storm was in goeie handen bij Jamie. Maar Dennimae kon er niks aan doen, niks aan het gevoel dat ze er bij had. En het liefst zou ze er bij zijn, aangeschouwen hoe het met hem gaat. Met hem mee gaan naar de ziekenzaal als het daar toe zou eindigen en hem gezeldschap houden, ook op de momenten dat ze inslaap zou vallen. Maar ze kon niet met hem mee en het personeel zou het niet toelaten dat ze continu in de ziekenzaal zou zijn. En het maakte haar gek, het deed zo ontzettend veel met haar.

‘Nee, ik beloof je niets. Ik ga niet liegen tegen jou dus kan ik ook niets beloven. Maar ik wil het er niet over hebben, niet nu in ieder geval.’ De ontspanne glimlach rond zijn lippen bracht haar ook wat meer vertrouwen en langzaam begon ook zij weer iets te ontspannen. Hoewel het onderwerp hier nu afgesloten was, was het iets dat in haar achterhoofd bleef spoken. Maar hij wilde er nu niet over praten en Denni hield dan ook verder haar mond.
Dennimae had nooit echt veel over Camille gehoord, maar het klonk erg leuk om te horen dat Storm het idee had dat de dames het goed zouden kunnen vinden. Het was toch zijn beste vriendin geweest, iemand die veel voor hem betekend. ‘Jullie hebben wel heel wat weg van elkaar.’ Met een glimlach keek Denni naar hem op, om even kort te grinniken. Ook dat was leuk om te horen. "Wel allemaal positief, hoop ik?" Greens ze lichtjes. ‘Ik kan er vier van jou aan.’ Knipoogde Storm charmant en een lach rolde van Denni haar lippen af. "Denk maar, je hebt al moeite met mij alleen." Grinnikte ze waarbij ze zacht haar schouder tegen hem aanduwde om hem te plagen. Natuurlijk liet de meid niks los over haar manieren van wakkermaken. Het zou de hele verrassing verpesten, net als dat hij al wist van haar ontvoeringsplan. ‘Dan sta je beter heel vroeg op want ik ben een weerwolf en hij is altijd graag rond vier uur uit de veren voor een ochtendloopje.’ Storm trok een vies gezicht en ook Denni liet even zien dat ze niet zo van de ochtends hield. "Hm, laat dan maar. Ik slaap liever uit." Knikte ze. Ja, de blondine lach liever te lang dan te kort in bed. Tevens was het zo zacht en warm dat ze ook gewoon moeite had om op te kunnen staan. En al helemaal als ze straks warm tegen Storm aan lag. Haar poging om te dreigen met Devon, was helaas niet helemaal gelukt. Ze had gehoopt dat Storm wat meer zou happen, maar moest wel grinniken om zijn opmerking. "Misschien," Zei ze mysterieus, waarbij ze haar wenkbrauwen even ophaalde.

Londen, Storm vroeg of ze hem naar Londen kon brengen. Dennimae was naar de sterren blijven kijken, tot de woorden echt tot haar doorgedrongen waren. Haar lichte ogen bekeken het gezicht van Storm, die zoveel kwetsbaarheid toonde dan ze ooit van hem gezien had. En natuurlijk wilde ze hem naar Londen brengen, maar ze wang angstig. Bang dat het niet de Londen was die hij zich herinnerde, ze hem niet naar de goeie plek zou brengen. Dennimae's lichaam werd wat gespannen en de twijfel op haar gezicht liet haar voorhoofd iets samentrekken. De blik van Storm zei eigenlijk al genoeg, zijn uitleg was niet nodig geweest. Denni vertelde hem dat hij geen sorry hoefde te zeggen, ze begreep het. Ze begreep zijn vraag en zijn verlangens terug naar Londen. Al was het maar in zijn gedachtens, want dat was wat ze hem kon laten doen geloven. En ze wilde het voor hem doen, ze wilde hem Londen geven. Voorzichtig plaatste ze haar hand op zijn wang, om er zeker van te zijn dat ze op die manier in zijn bewust zijn kon treden. ‘Ik vraag ook niet meer dan dat.’ Zachtjes knikte Dennimae, glimlachte ze lief. Op het moment dat haar lichaam zich aanspande, veranderde de omgeving vrijwel meteen. De witte ruimte was het moment waarop Dennimae zocht naar de juiste omgeving. Normaal gesproken was het witte moment een flits, een kort moment. Maar ze wilde hem het perfecte beeld geven, er voor zorgen dat hij echt in Londen kwam. De meid had zelf misschien nooit in het echt gezien, maar de informatie en foto's waren genoeg geweest om haar dat levensechte beeld te geven. De witte ruimte verdween toen Denni het juiste plekje gevonden had. En het was haar gelukt, en hoe.

De geluiden van een drukke stad lieten Dennimae haar ogen openen en met een brede glimlach bekeek ze haar omgeving. Soms verbaasde de meid zichzelf met haar mutatie. Want hoewel ze eigenlijk allebei nog steeds op de grond van het observatorium zaten, waren ze in hun gedachtens in Londen. Het rook echt, klonk echt en zag er ongelofelijk mooi uit. De lichte kijkers volgde elk deeltje van Storm wat bewoog. Zijn lichaam dat overreind kwam, hoe hij zijn ogen over de omgeving liet glijden. En de blik die hij haar gaf, met moeite om Londen even los te laten. ‘Je zei dat je me niet kon helpen maar Denni,’ Het moment dat Storm zweeg en Londen in keek, gaf Denni zichzelf de kans om de uitdrukking op zijn gezicht te lezen. Nog steeds glimlachtte ze, trots. Trots dat dit haar gelukt was. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ "Je hoeft niks te zeggen," Zei ze zacht, waarbij haar glimlachje iets verkleinde toen Storm haar gezicht bekeek. De glimlach die toen openbrak, was het geen waarvoor ze het deed. Het zien van Storm op dit moment was goud waard en een grinnikje verliet haar lippen. ‘Dit is geweldig, dit is,’De blondine voelde hoe Storm zijn handen op haar wangen legde en haar aandachtig bekeek. Haar lichte ogen waren strak op de zijne gericht en twinkelde van geluk. ‘Denk voor geen seconde dat je zwakker bent dan de andere, dat je me niet kan helpen want dit heeft niemand voor me kunnen doen. Dit is alles wat ik wilde, nodig had en enkel jij kon het me geven.’ Die woorden, de manier hoe Storm zich voelde. Denni voelde hoe haar ogen waterig werden en een grote glimlach haar lippen sierde. Storm nam zijn handen terug en Dennimae sloeg haar armen om zijn middel, om zichzelf tegen hem aan te drukken. Ze voelde hoe haar witte sneakers in de donkere zand wegzakte, wat haar aandacht trok. Ook dit was een moment waarbij ze besefte dat ze toch wel aardig wat in haar mars had. Wat het was gewoon bijna echt.

De enthousiasme die Storm over zich had, liet Denni ook helemaal opbloeien. Het was zo mooi om hem zo in sas te zien, te zien dat hij thuis is. Even weg van alle drama en verplichtingen, Lupos en alle andere problemen. Gewoon alleen hun twee in een stad die mooier was dan de verhalen die Storm er over vertelde. De Londen Eye die veel groter leek dan ze gedacht had. En het was overwelmend. Niet alleen voor Storm, ook voor haar. Want ze deelde zijn liefde en enthousiasme meer dan ze gedacht had. ‘Camille is een verschrikkelijke danser. Ze doet professioneel ballet maar als je haar ergens ten dansen vraagt dan klapt ze meteen toe. Toen er een nicht van haar trouwde vroeg ze me of ik haar wilde leren dansen, traag dansen. Omdat ze een date ging mee nemen en ze wilde het goed doen,’ Sprak Storm, na een korte stilte en verwerking van alle details. Dennimae ontmoette zijn blik en glimlachte open. ‘Dat ik heb ik haar daar geleerd.’ Dennimae probeerde de plek die hij ongeveer aanwees zo goed mogelijk te bekijken. "Wauw," Zei ze zachtjes. Ze wilde dat haar dat geleerd was, op zo'n magische plek. Nee, zij had haar danspasjes toch echt op een andere manier en lokatie moeten leren. Wat bedenkelijk keek ze opzij naar Storm toen hij zijn gsm uit zijn zak haalde. ‘Op dit nummer,’ Het nummer dat hij toonde.. Meteen verscheen die brede, oprechte glimlach weer rond Denni haar lippen. "Wat ben jij een ongelofelijke charmeur." Greens ze, duidelijk onder de indruk. ‘Dennimae Elscot, durf je het aan om met me te dansen in Londen?’ De vraag was zo lief gesteld, dat ze bijna geen nee kon zeggen. ‘Dit kun je me niet weigeren, je maakt me momenteel de gelukkigste persoon op aarde.’ Zachtjes grinnikte ze om zijn woorden en zodra ze de muziek hoorde, kon ze al helemaal geen nee meer zeggen. Voorzichtig liet ze haar hand in de zijne glijde, om enkele pasjes zijn kant op te zetten. Haar vrije hand plaatste ze bij zijn middel, om met een lief glimlachje naar Storm te kijken. Voor een moment sloot ze haar ogen, genieten van het geluid van het nummer. Denni kende deze dans en liet zichzelf gemakkelijk door Storm begeleiden. "She smiled at me on the subway, she was with another man." Zong ze zachtjes mee, haar stem helder en zuiver.

-De cuties <'3

Katerzyna, Taylor, Karlie, Devon, Lorse, Storm.. Wat zou de blondine zonder ze moeten? Ieder van hen bracht het beste van Dennimae naar boven, op hun eigen geweldige manier. De een meer dan de andere, maar allemaal brachten ze hun steentje bij bij de ontwikkeling van Denni. En ze was hun er ontzettend dankbaar voor. Devon en Storm hadden tot nu toe het meest bij haar geholpen. Door hun heeft ze zoveel geleerd, zelfvertrouwen gekregen en maakte ze gemakkelijker contact met nieuwe mensen. Storm had haar geleerd hoe ze moest ontspannen, hoe ze zichzelf kon zijn zonder tien keer na te hoeven denken. Spontaniteit, dat was iets dat ze echt aan hem te danken had.

En zelfs na hun akkefietje in de ziekenzaal was ze ontzettend dankbaar naar Storm toe. Tot en met de dag van vandaag wist Denni nog steeds niet wat of wie Lupos precies is. Ze wist dat het een weerwolf is, vol bloedlust en dat Storm er weinig tot geen controle over heeft. Lupos is koud en kil en nam soms de overhand over Storm. En om eerlijk te zijn? Denni was bang voor Lupos, oprecht bang. Niet dat ze nu bang was dat Storm haar iets aan zou doen, bang voor het geen Lupos was. Bang voor de volle maan, bang voor het geen Lupos kon aanrichten. Hij deed Storm zoveel slechts, kon zijn dierbare zo van hem afnemen. Had dat al eens gedaan. En daar was de blonde meid zo bang voor, dat Lupos het Storm zo zwaar zou maken dat het zijn leven zou kosten. En het had niet veel gescheeld of dat was gebeurd. Dennimae was bang hem te verliezen, bang Storm aan de weerwolf te verliezen en zij er niet was geweest om er iets aan te kunnen doen. Bang dit alles, het geen hun hadden, te verliezen. ‘Het is goed.’ Een klein glimlachje vormde haar lippen. Het was inderdaad goed, zorgen maken was niet nodig. Het ging oké met Storm nu en ze waren samen, hij was bij haar. Alles was goed.

‘Ik zou je nooit durven oplichten.’ Protesteerde Storm meteen en Dennimae grinnikte luidop. Nonchalant haalde ze kort haar schouders op. "Je weet het maar nooit met die charmante boys," Knipoogde ze hem toe. Natuurlijk zou Storm haar niet oplichten, tenminste daar ging ze absoluut niet van uit. Maar een beetje plagen kon geen kwaad. Dat was ook wat de blondine zo fijn vond bij Storm, na wat serieuzere gesprekken kon het geouwehoer ook nog gewoon. Het was normaal, vredig en fijn. Voor de verandering een keertje geen drama en misschien was dat wel wat de meid nodig had, wat hun beide nodig hadden. Er hing oorlog in de lucht omtred het eiland, Dennimae kon aanvoelen dat er iets niet klopte. De manier hoe de leraren toch aardig gestrest rond liepen en er meer trainingen werden ingezet. Iets klopte niet. Maar hier nu met Storm was alles goed. Weg van al het vervelende, gewoon samen tijd doorbrengen. En op dit moment had Denni niks liever gewilt.

Dennimae zou met liefde voor Storm koken, al wist ze op voorhand dat ze niet tegen zijn kookkunsten op kon. Helaas moest ze toegeven dat hij een betere keukenprinses was dan zij. En het was niet dat ze koken niet leuk vond, het zat gewoon niet echt in haar. Ze had er totaal geen gevoel voor en wist niet welke producten goed samen gingen. De blonde meid moest een beschrijving hebben of een gerecht vaker gemaakt hebben, wilde het nog ergens naar smaken. Maar het aanbod om voor hem te koken helemaal afslaan deed ze niet. Alleen zou het zeker geen spaghetti worden, uit voorzorg. Dat idee probeerde ze onder de tafel te schuiven. Denni besefte eigenlijk niet hoeveel proces ze had gemaakt in de maanden dat ze nu hier op Ghenosa was. Elke dag leerde ze bij, niet alleen van de lessen, maar vooral van de sociale contacten met de geweldige vrienden die ze hier gemaakt had. Als je keek naar het meisje dat hier aangekomen was, een rugzak vol verleden bij zich en naar het meisje die hier nu naast Storm naar de sterren keek. Maanden geleden had ze dit echt niet van zichzelf kunnen denken. Maar zij was niet de enige die gegroeid was, Storm in zekere zin ook. Bij haar iniedergeval. Hij stelde zich steeds meer naar haar open, toonde steeds meer het gevoel dat hij onder zijn prachtige gezicht verborg. Hij liet het meer toe dat andere hem wilde helpen en leek steeds meer te accepteren wat hij bij zich droeg, instaat daar wat aan te veranderen. Denni vond het zo mooi om te zien hoe gewild hij was en er nog altijd zo nuchter over kon zijn. Zijn echte gevoelens op afstand houden, maar het langzamerhand toch meer wilde tonen. Alsof de grote drempel, waar ze samen tegen aan liepen, eindelijk overbrugt was.

‘Dat is spaghetti mishandeling Denni.’ Zei Storm afkeurend toen ze toe gaf dat ze blikproducten gebruikte. De blondine fronsde haar voorhoofd iets. "Diepvries groentes kunnen anders ook heel goed smaken hoor, als ik het klaarmaak proef je het verschil amper." De woorden kwamen quasi mopperend uit haar mond en voor een kort moment keek ze de jongen beledigd aan. Niet dat ze het lang vol kon houden, haar stralende glimlach verlichtte haar gezicht al snel weer. ‘Maar ik ben nu wel nieuwsgierig, wat zou je voor me maken? Wat is jouw specialiteit?’ De uitdagende ondertoon in Storm zijn stem liet de meid doen grinniken. "Laten we dat maar als een verassing houden, hm?" Op haar beurt uitdagend, haalde ze haar wenkbrauwen op. ‘Ik word heel nieuwsgierig nu, naar die kookkunsten van jou.’ Bij het voelen van zijn klopje op haar knie, haalde ze amusant haar wenkbrauwen op. "Het zelf proeven is altijd beter dan het voorgekauwd krijgen, niet?" Eerlijk zei ze het alleen omdat ze niet echt een specialiteit had. Ze zou binnenkort in de bibliotheek maar eens wat gerechten gaan opzoeken in een kookboek, het voorproberen en dan pas aan Storm tonen. Mocht het eetbaar zijn, natuurlijk. Ze wilde niet compleet afgaan bij de Britse kookprinses.

Het onderwerp ging van haar kookkunsten, naar hem als bodyguard. Lorise beschikte over de mutatie van liefde, iets wat Dennimae erg interessant vond. Liefde was een gevoel dat mensen voor elkaar hadden en ergens vond ze het vreemd dat Lorise daar in kon bemiddelen, totaal kon veranderen. Maar aan de andere kant was niks meer vreemd op een eiland vol mutanten, ieder met zijn eigen specialiteit. Speciaal op hun eigen manier. En daar hoorde de blondine ook bij, al zag ze het zelf niet altijd zo. ‘Uit instinct Kat of Devon.’ Zei Storm, doelend op haar vraag aan wie Lorise haar zou koppelen. Vragend kantelde ze haar hoofd, waarbij ze hem aankeek. ‘Jij en Kat kunnen het goed met elkaar vinden, net als ik en Kat het goed met elkaar kunnen vinden. Jij en Devon, wel, die geschiedenis is al geschreven.’ Dennimae greens, schudde kort haar hoofd. "Die geschiedenis zal zich niet herhalen, verwacht ik." Zei ze, ietwat zachter. De blondine heeft een hele tijd met wat gevoelens voor Devon rondgelopen, gevoelens die ze zelf niet goed kon verklaren. Denni is nooit echt verliefd geweest op een jongen. Ze valt op jongens, daar is ze zeker van. Maar echt liefde heeft ze tot nu toe alleen nog bij een meisje gevoeld. Devon was de eerste waar ze meer gevoel bij had, maar dat was nu allemaal vergeten. Dennimae had zich er bij neer gelegd dat ze vrienden waren en was hier tevreden mee. Tevens kon ze niet wachten tot Taylor en Devon samen zouden komen. En Kat, tja. Kat..
‘Of tenzij je nog iemand anders verbergt waar we niet van weten?’ De stem van Storm haalde haar uit haar gedachtens terug en een grijns vormde rond haar lippen bij het zien van zijn onderzoekende blik. Net alsof hij haar vader was en ze net verteld had dat ze een eerste vriendje had. ‘Want dan moet je het me zeggen Denni, het is mijn taak om je te beschermen.’ Een luide lach liet ze horen en hoofdschuddend probeerde ze hem aan te kijken. "Ga je dat nu echt tegen me gebruiken?" Vroeg ze, nog steeds half lachend. "Maar mocht er iemand zijn, jij bent de eerste die het hoort." Verzekerde ze hem, waarbij ze haar gezicht zo serieus mogelijk probeerde te houden. Dennimae was op die manier nooit zo goed met het uitspreken van haar gevoelens en mocht er iemand in haar hartje spoken, zal het nog wel even duren voordat dat ter spraken kwam. Storms blik ging naar de sterren en Dennimae bespeurde zijn gezicht. Het leek alsof hij echt over iemand nadacht die haar hart gestolen zou hebben. Een kleine glimlachje vormde haar lippen. Het schatje ook. ‘Als Lorise je gaat koppelen dan moet ik eerst zeker weten dat je partner wel legit is.’ Evenals Storm begon ook Denni om zijn woorden te lachen. "En wat is volgens jou 'legit'? Hoe moet mijn toekomstige partner zijn? Ook nog voorkeur voor man of vrouw toevallig?" Grinnikte ze. ‘Ik denk niet dat jij een Cupido nodig hebt.’ En weer kreeg hij het voor elkaar om haar verlegen te maken. Al was daar niet altijd veel voor nodig, maar nu was het een goeie manier van verlegen. Een compliment die haar veel goeds deed, omdat ze erg onzeker was op dat vlak. Ze antwoordde niet, glimlachte enkel liefjes naar hem.

De blodine had gevraagd over Lupos, waarvan ze achteraf wat spijt van begon te krijgen. Het hele Lupos, weerwolf en volle maan onderwerp was iets gevoeligs en het liefst verzweeg ze elke vraag die ze er over had. Niet alleen omdat ze bang was om Storm ongemakkelijk te maken, maar ook omdat ze het zelf een moeilijk onderwerp vond. Echter had ze deze vraag gesteld om meer over Storm te weten en zo vatte hij hem gelukkig ook op. ‘Nee, dat beloof ik je oprecht.’ Grinnikte Storm toen ze opgelucht vertelde dat hij haar niet in een ballon zou stoppen. "Al zeggen ze dat het wel heel mooi moet zijn," Haar lichte ogen keken naar die van Storm, waarbij een glimlachje haar lippen sierde. ‘Tuurlijk ga ik het proberen, je zou niet liever willen dan dat ik alles uit de kast haal om jou te overtuigen.’ God, ze zag het hem al proberen. Dennimae wist zeker dat Storm er echt alles aan zou doen om haar in dat reuzenrad te krijgen. Kippenvel bekroop haar rug alleen bij het idee al. Storm knikte instemmend over de dingen die zij opsomde, waar ze een hekel aan had. ‘Vroeger kon het nooit druk genoeg zijn voor mij.’ Glimlachte hij zwak. ‘Nu niet meer. En ik heb geen hekel aan katten maar door mijn wolvenbloed hebben ze een hekel aan mij.’ Storm lachtte, Denni schudde enkel grijnzend haar hoofd. "Katten moeten mij juist altijd hebben," Haar gezicht betrok, waarbij een afkeurende blik op haar gezicht stond. "Alsof die beesten kunnen ruiken dat ik er allergisch voor ben. Misschien doen ze het er wel om, ze verharen ook altijd enorm bij mij in de beurt. Volgensmij laten ze spontaan hun haren vallen als ze me zien." Mopperde ze verder. Ja, katten waren dus duidelijk absoluut niet haar ding. Gelukkig die van Storm ook niet, kon ze vanacht gerust slapen zonder bang te hoeven zijn last van haar allergiëen te hebben.

Het onderwerp over de maan, haar bezorgdheid, kwetsbaarheid en onmacht gaven een draai aan de sweer die er bij hun hing. De meid had het niet willen verpesten, maar had het onderwerp moeilijk kunnen vermijden. Ze moest het kwijt, moest het met hem delen. Storm had geen idee wat er allemaal in haar omging, wat dit wel niet allemaal met haar deed. En meer dan ze verteld had, zou ze hem niet vertellen. Hij hoefde niet te weten hoe haar dit langzamerhand uit elkaar haalde, hoe de zorgen in haar buik haar soms buikpijn gaven dat ze er ziek van werd. En dan niet alleen over Storm, over Lupos, maar over veel meer. Toen ze nog bij New Orleans woonde, maakte ze zich soms zulke erge zorgen dat ze er van had overgegeven. Een stresskip was ze zeker en ze kon er totaal niet mee omgaan. Dus stopte ze het weg, verborg ze haar zorgen. Het zou Storm breken als ze hem alles zou vertellen. Echt veel over haar verleden had ze ook nog niet met hem gedeeld. Het zou haar breken, wat hem weer zou breken. En wilde ze hem er mee lastig vallen? Het was beter als het in de dovenpot werd gestopt, misschien dat het ooit op een goed moment ter sprake zou komen. Maar nu.. Dennimae was zo kwetsbaar nu, bezorgd om de volgende volle maan. Het liefst zou ze in de Dangerroom bij hem zitten. Jamie zou haar er nooit toelaten en zo wel, zou Storm het niet willen. ‘Je helpt.’ Zachtjes trilde Denni haar lip, probeerde ze zich van hem af te wenden. Maar de kwetsbaarheid die hij in zijn ogen droeg, hoewel hij haar zo goed mogelijk probeerde gerust te stellen, hield haar aandacht. Ze had hem nog nooit echt kwetsbaar gezien. Uiteindelijk drukte ze een kleine glimlach rond haar lippen. Storm ontspande, gaf haar de ruimte om langzaam ook weer tot ontspanning te komen. Voorzichtig zuchtte ze, om de meeste spanning los te laten. Ze sloot haar ogen, liet haar hoofd op zijn schouder rusten. "Ik ben zo blij dat je bij me bent, dat ik jou heb mogen leren kennen." Sprak ze zachtjes, lief.

‘Ik kan geen negatieve dingen zeggen over Camille.’ Dennimae glimlachte begrijpelijk. "Ik zou ook echt niks negatiefs over mijn broers kunnen zeggen. Ik denk dat je ze ook wel zou mogen." Haar glimlach werd iets breder en haar lichte ogen begonnen te twinkelen bij haar gedachtens aan haar broers. Het waren de drie belangrijkste personen in haar leven en er zou niemand ooit boven hun kunnen komen te staan. Dennimae wist zeker dat, mocht ze ooit echt van iemand gaan houden, haar broers altijd op één bleven. Aan haar oudste broer had ze, letterlijk, haar leven te danken. En dat was iets wat ze met geen enkele hoeveelheid liefde kon af betalen. ‘Dat denk jij.’ Sprak Storm met een kleine glimlach, zijn blik naar de sterren. Dennimae grinnikte. "En of je moeite met mij hebt," Greens ze. "Ik weet zeker dat je morgen al zat van mij bent." Ze meende het natuurlijk niet, Storm zou haar niet zat zijn. Dat wist ze best. En zij zou hem ook nooit zat kunnen worden, al zou hij elke dag rond haar zijn. Ze zagen elkaar al zowat elke dag en ze kon geen genoeg van hem krijgen. Storm gaf aan dat, vanwege Lupos, hij niet meer kon uitslapen. De blondine gaf duidelijk aan dat uitslapen echter wel haar ding was. ‘Ik ook maar ik heb daar helaas niet over te beslissen.’ Kort liet ze haar lichte ogen over zijn gezicht glijden, nam de structuur van zijn gezicht voor de zoveelste keer in zich op, alsof ze zocht naar een verandering. ‘Al hoop ik dat vannacht beter zal zijn.’ Storm zuchtte, dramatisch, en schonk haar dan een charmante glimlach. Dennimae glimlachtte ook, hoopvol. "En anders pak ik je zo strak beet dat je wel moet blijven liggen." Ze knipoogde de. Ja, die spierballen van haar zouden hem wel even goed op zijn plek houden. Hah, die jongen kwam voorlopig in de ochtend zijn bed nog niet uit. Zachtjes grinnikte Denni op haar eigen gedachtens. Haar plannetje om te dreigen met Devon leek echter te mislukken. ‘Doe je best lieverd maar mij krijg je niet zo heel snel jaloers.’ Dennimae trok een pruillip, waarbij ze een blonde lok achter haar oor streek. "Dus je zou het niet erg vinden als ik bij Devon zou slapen?" Vroeg ze teleurgesteld, alsof hij haar net afgewezen had.

Hoewel de blonde meid zelf nog nooit in Londen was geweest, was het haar gelukt om hun samen in Londen te krijgen. Het was dan ook niet gek dat er een trotse glimlach rond haar lippen sierde. Denni keek werkelijk haar ogen uit. Het was prachtig, zo prachtig.. Het was niets te vergelijken met New Orleans, maar zeker net zo mooi. Misschien zelfs dat tikkeltje mooier. En het zien van Storm zijn reactie maakte het alleen nog maar mooier. Voor een moment bekeek Dennimae naar de manier hoe hij dit in zich op nam. Zodra hij zich tot haar wendde, zijn handen op haar wangen plaatste, voelde ze hoe ze emotioneel werd. Denni had niet verwacht dat ze hem dit echt had kunnen geven. Ze liet haar mutatie zelden zien, het was niet iets waar ze mee wilde opscheppen. Maar telkens verbaasde ze zichzelf wat ze eigenlijk wel niet kon met haar mutatie. En ook dit waren van die momenten dat ze meer gegroeid was als ze gedacht had. Stukje bij stukje begon ze zichzelf steeds meer te accepteren. Liefdevol sloeg ze haar armen om Storm zijn middel om haar ogen te sluiten bij het voelen van zijn hoofd.

Echter had de blondine niet verwacht dat Storm haar ten dans zou vragen. Zelfs bij het horen van zijn verhaal over Camille, was het niet in haar opgekomen. Ze kon het niet weigeren, zeker niet toen hij zijn charmens gebruikte. ‘Ik weet het,’ Stemde Storm zachtjes in, toen ze hem dit vertelde. ‘En het werkt meestal.’ Dennimae grinnikte zachtjes. "Daar hoef je mij niet meer van te overtuigen," Nee, de blondine viel soms nog wel eens voor zijn charmes. Zeker als hij dan zulke liedjes ging gebruiken. Denni moest het hem nageven, Storm wist wel hoe je een dame moest inpalmen. Voorzichtig legde ze haar hand in de zijne, liet ze Storm leidden. Denni genoot van de muziek, de sfeer die Londen hun gaf, de parfun van Storm die in haar neusgaten danste. Ze genoot van het moment, van hem. Alsof ze in een sprookje speelde, al miste de mooie jurk. Maar dit was even perfect, tenminste voor haar. De blondine kende het liedje uit haar hoofd, wat ze dan ook liet horen. Normaal zong ze niet zo snel bij anderen. Bij Devon had ze ook gezongen, de dag dat ze elkaar ontmoet hadden. Ze had zich toen vrij genoeg en op haar gemak genoeg gevoeld om het te kunnen. En ze was nu zo ontspannen, oprecht gelukkig, dat het vanzelf ging. De muziek trok haar en ze beleefde dit moment zo intens gelukkig.

Storm draaide haar onder zijn arm door toen het liedje tot zijn einde kwam en Dennimae grinnikte zacht terwijl haar lichaam het rondje maakte. ‘Nu kun je altijd zeggen dat je een keer in Londen hebt gedanst.’ Zei Storm zachtjes, waarbij Denni voorzichtig in zijn hand kneep. "Mag ik dan ook opscheppen dat ik met de enige echte Brit, Storm Hall, in Londen heb gedanst?" Greens ze, haar stem even zacht als de zijne geweest was. Denni had altijd het gevoel dat ze extreem koud aan voelde bij Storm en Devon. Hun lichamen waren zo ontzettend warm, op een aangename manier. Ze genoot dan ook oprecht van de warmte die zijn hand haar schonk, dat ze zachtjes met haar duim over de rug van zijn hand streek. Haar lichte ogen keken naar het nachtleven van Londen, dat van deze afstand nog altijd levendig leek. "Heb ik je het goeie beeld gegeven?" Vroeg ze, voor de extra bevestiging.
‘Hoelang kun je dit standaard volhouden? Put het je niet uit?’ De vraag kwam onverwachts, waardoor de meid voor een kort moment naar Londen bleef kijken. "Ehm," Zei ze zacht, bedenkelijk. Haar lichte ogen gleden naar die van Storm. Het was een goeie vraag. "Dat weet ik niet precies," Gaf ze zachtjes toe. "Het verschilt, het ligt er aan hoe ik me voel. Als ik fit ben, kan ik dit aardig lang volhouden. Uren, zelfs. Maar is er iets waar ik mee zit, ben ik emotioneel niet zo stabiel of simpelweg moe, kan het wegvallen." Tevens kreeg ze er hoofdpijn van, wanneer ze te vermoeid was om haar mutatie in stand te houden. Als ze zich er doorheen zette, in tijden van gevaar bijvoorbeeld, kon ze flauwvallen. Het was haar vaak genoeg gebeurd, toen ze zichzelf een hele dag onzichtbaar wilde maken. Ieder die in haar omgeving kwam gaf ze de illusie dat ze er helemaal niet was. Het was zeer vermoeiend geweest en had haar lichaam uitgeput. ‘Dit tripje kost me meer energie dan een standaard schoolweek.’ Gaf Storm toe en de meid glimlachtte, kneep zacht in zijn hand om aan te tonen dat ze het begreep. ‘Ik weet niet hoe je het doet Denni,’ Wat verlegen wendde ze haar blik af, om bij zijn volgende woorden weer naar hem te kijken. ‘maar ik ben doodmoe en gelukkig, oprecht, dat is niemand gelukt in de acht maanden dat ik hem mee draag in mijn leven.’ De kus op haar voorhoofd liet haar haar ogen sluiten. ‘Nu weet ik waar ik mijn beetje thuis kan vinden.’ En die blik die Storm haar schonk, de manier van glimlachen.. Ze smolt, Denni smolt er weer van weg. Ze was zo gelukkig dat ze hem dit kon geven, dat hij het zo waardeerde. "Als je terug wilt moet je het zeggen," Ferluisterde ze. Dennimae besefte nu dat ze eigenlijk ook wel vermoeid begon te worden en ze wilde niet dat zijn beeld van Londen zou afbrokkelen omdat zij het beeld niet rechtop kon houden. Maar ze wilde hier eigenlijk niet weg. Ze was gelukkig nu, gelukkig met hem naast haar. Storm was echt belangrijk voor haar, en eigenlijk veel belangrijker dan ze momenteel besefte.

-De cuties! <'3

De avond dat Storm voor de blodine gekookt had, was zeker een mooie avond geweest. Net als de andere momenten dat ze de jongen gezien had. Tijdens de lessen, maar vooral buiten de lessen. De feestjes die ze samen doorbrachten, het kampvuur. Maar de momenten dat ze alleen waren, waren even magisch geweest dan de momenten met de groep. Dennimae was altijd blij als ze de dag met Storm mocht doorbrengen, zelfs na het gebeuren in de ziekenzaal. Misschien zelfs wel meer na het gebeuren in de ziekenzaal.

Haar gebruik van diepvries groentes viel niet zo goed in de smaak bij Storm. Ze probeerde het nog te verdedigen, maar hij leek haar niet te willen geloven. ‘Wat?’ En daar kwam het protest al. Dennimae had haar blik serieus getrokken, maar voelde hoe de grijns probeerde door te breken. Echter hield ze het tegen, Storm zou deze zoveelste discussie niet zomaar winnen. ‘Ik zou je smaakpupillen eens laten nakijken Denni.’ Een grinnik verliet haar lippen bij het horen van zijn opmerking. "Er is niks met mijn smaakpupillen. Ik vond jou eten toch ook heerlijk?" Probeerde ze zichzelf te verdedigen, haar gezicht weer strak getrokken. ‘Je zal altijd het verschil proeven. En ik wil het je bewijzen voor als je me niet geloofd.’ Door Storms schouder duwtje raakte de blonde meid uit evenwicht en moest ze een stapje opzij zetten om niet te vallen. Een quasi verwaande blik -ja, Denni kon nog wel eens verwaand of arrogant kijken- schonk ze de jongen zodra ze naar hem opzij keek. "Heb je zo erg het gevoel dat de deze discussie gaat verliezen, dat je al moet duwen?' Vroeg ze, haar stem lichtelijk geïrriteerd. Niet echt natuurlijk en haar grijns kwam dan ook snel weer ter plaatsen. ‘Je beledigt mijn hobby.’ Mopperde Storm en Denni kon een valse grinnik niet onderdrukken. Het was zo´n grinnik die je in films altijd hoorde, als de een de ander belachelijk maakte. "Misschien moet je dan een leukere hobby zoeken?" Plagend stak ze het puntje van haar tong naar hem toe. Dennimae had gezegd dat ze haar gerecht als een verassing wilde houden, maar eigenlijk had ze geen idee dat ze wilde koken. Het zou wel iets met pasta's worden en waarschijnlijk iets van vis. Langzaam begonnen er meerdere ingredienten in haar hoofd te verzamelen, maar Storm onderbrak haar gedachtens voor ze er ook maar iets van een gerecht van kon maken. ‘Dat antwoord had ik wel zien aankomen.’ Grinnikte Storm. ‘Je zegt dit gewoon omdat je geen flauw idee hebt van wat je goed kan koken.’ Beledigt keek de blonde meid hem aan. Storm trok haar weer naar zich toe en mopperend frunnikte ze aan de onderkant van zijn shirt. "Niettes, het word een gerecht met pasta en vis." Haar stem was zacht, alsof ze echt beledigt was. Storm hoefde niet te weten dat dat idee haar net te binnen was geschoten. ‘Geen nood Denni, ik ga niet oordelen.’ De woorden waren troostend, de zachte grinnik die volgde echter niet. Maar Denni kon de schijn niet meer ophouden en ook rond haar lippen was een brede grijns te zien. De blonde meid was nu meer gedreven dan ooit om een heerlijk gerecht neer te zetten. En dat zou ze nog doen ook.

Kat en Devon, dat waren de gene waar Storm van verwachtte dat Lorise ze aan Denni zou koppelen. De geschiedenis tussen haar en Devon was al geschreven, maar zou zich niet meer herhalen. En eigenlijk zou de blonde meid het helemaal niet meer willen herhalen. Eerder misschien wel, maar uiteindelijk was de vriendschap die ze met Devon had vele malen belangrijker. En Kat, Kat was weer een heel ander verhaal. Tussen Kat en Dennimae is er nooit iets echt bijzonders gebeurd en eigenlijk betwijfelde de blonde meid of dat ooit nog ging komen. Ze zou het niet erg vinden, moest ze toegeven. Maar het was er gewoon nog nooit van gekomen. Storm keek Denni aan, alsof hij haar gedachtens uit haar hoofd aan het trekken was. Denni grinnikte kort om zijn serieuze blik, maar kreeg het er ergens ook benauwd van. Ze wist dat er een tijd kwam dat ze ooit iets over haar verleden kwijt zou moeten aan wie dan ook. In principe, als je keek naar Storms verleden sinds hij Lupos heeft, van het hare heel erg mee. Er zijn mensen die erger hebben meegemaakt. Maar ieder heeft zijn eigen waarheid, voelt pijn op een andere manier. Voor iemand kan het overlijden van iemand pijn doen, terwijl iemand anders even veel pijn voelt als dien hond is overleden. En toen vertelde Denni dat ze het Storm als eerste zou zeggen, mocht ze verliefd worden op iemand. ‘Ik geloof je niet.’ Schudde hij gelijk zijn hoofd. Wat verbaasd keek de blonde meid hem aan. "Hoezo niet?" Vroeg ze dan ook gelijk, oprecht verbaasd. En ergens had hij gelijk, Denni zou het niet meteen aan hem vertellen. Maar hij zou wel de eerste zijn, dat beloofde ze. Misschien niet hardop tegen hem, maar hij zou echt de eerste zijn die het te weten zou komen.
Een grinnikje verliet haar keel zodra Storm aan zijn haren begon te krabben na haar vraag. ‘Jij moet iemand hebben die je aan het lachen maakt, die je wakker kust in de ochtend en je verwend de hele dag door, en het doet er niet toe wat het is, een man of vrouw,’ Een glimlachje sierde haar lippen toen Storm haar nieuwsgierig aankeek. ‘Klink goed he?’ Instemmend knikte Denni. "Klinkt zeker goed, maar waar vind ik zo iemand?" Grinnikte ze.‘Het schijnt dat de Britten aan die eisen voldoen.’ Lachend gooide Denni haar hoofd naar achteren bij het horen van zijn opmerking. "Smooth, Storm. Heel smooth." Sprak ze half lachend. Charmeurtje. Toen Storm zijn gezicht serieuzer trok, werd die van Dennimae dat automatisch ook, benieuwd wat er komen zou. ‘Je verdiend een goed iemand Denni, iemand die je doet stralen want zoveel ben je waard.’ Een lief glimlachje vormde haar lippen. "En onthou dat jij ook zo iemand waard bent." Zei ze zachtjes, om haar schouder even tegen de zijne te duwen.

Er zou altijd dat beetje tussen Storm en Denni in staan. Het geen dat de blondine hem niet kon helpen op een manier als ze wilde, als de andere hem hielpen. En het feit dat Storm hier ook niks aan kon veranderen. Het was een pijn, die waarschijnlijk van beide kanten kwam en elke dag aan Denni vrat. Ze was het zat om doelloos toe te kijken hoe de andere moesten inspringen als er iets aan de hand was met Storm omtreft Lupos en zij aan de zijlijn moest zitten. Ze zat vaak genoeg aan de zijlijn, maar wilde daar niet zijn als het om het helpen van haar vrienden ging. Maar ze moest wel. Ze kon hem niet helpen en dat zou iets zijn, zolang Storm een deel uitmaakte van haar leven, iets dat aan haar zou knagen. Maar mocht het Storm niet zijn, dan was het iemand anders wel. En Denni moest er mee leren leven, maar accepteren ging niet. ‘Dat is geheel wederzijds ook.’ Zachtjes voelde ze hoe Storm zijn lippen tegen haar haren drukte en genietend sloot Denni haar ogen. Ja, ze was oprecht dankbaar hem ontmoet te hebben en in haar leven te hebben gesloten.

Nieuwsgierig vroeg Storm hoeveel broers ze had. "2 oudere broers en 1 jongere broertje." Glimlachtte ze naar hem. "Djowie, mijn oudste broer, is nu 28. Hij heeft voor ons allen gezorgd toen mijn moeder ons verliet. Djayden is nu 23 en heeft toen de tijd ook veel opgegeven om voor ons te kunnen zorgen. Dun is nu 9." Haar glimlach werd iets kleiner, maar liefdevol toen ze de naam van haar jongste broertje uitsprak. Het kind was pas 3 geweest toen hun moeder hun achter gelaten had. Het had in de kranten van New Orleans gestaan en sinds dien werd het gezin heel anders behandeld, maar zeker niet beter. Denni is haar broers dankbaar voor alles dat ze voor haar en Dun gedaan hebben. "Het was heel moeilijk om Dun achter te laten, maar ik wist dat mijn broers voor hem zouden zorgen." Zei ze zachtjes, nog steeds met datzelfde liefdevolle glimlachje. Verder in details trad ze niet, dat zou ooit nog wel eens komen. Storm had nu al meer informatie over haar verleden dan wie dan ook op dit eiland. Oh Denni,’ Zuchtte Storm geheel geamuseerd. ‘Ik word jullie dames nooit zat.’ De speelse knipoog die de meid kreeg liet haar grinniken. "Ik ben niet zomaar een 'dame'" Knipoogde ze op haar beurt speels. Nee, ergens was ze wel een aparte. Maar dan kwam de hele betekenis van apart weer, want wat was nog 'apart' op een eiland vol mutanten? ‘Zeker jou niet, niet na alles.’ En weer kwam dat liefdevolle glimlachje rond haar lippen.
En wat het vroege opstaan betreft.. Denni zou hem echt vasthouden. ‘Goed!’ Stemde Storm enthousiast in. Waarschijnlijk zou ze toch half op hem liggen, haar slaapmanier kennende. Er was geen eens plek voor Storm om het bed te kunnen verlaten. ‘Dat zou moeten werken voor mij, hopelijk is je invloed diep genoeg voor hem.’ Dennimae knikte hoopvol. "Natuurlijk! Ik slaap toch aan de kant van de deur," Kort keek ze hem streng aan, zodat hij wist dat ze ook vanacht aan die kant sliep. "En er zou niet eens plek zijn voor jou om dat bed uit te kunnen stappen. Dus jij, en 'hij', hebben geen keus." En daarmee sloot ze dit af. Ze hadden gewoon geen keus, punt.

Als je de dame maanden geleden had gezegd dat ze nu, op dit moment, met Storm onder de sterren zou dansen had ze je uitgelachen. En als je er dan bij had gezegd dat het in Londen zou zijn, tijdens haar illusie, had ze je al helemaal uitgelachen. Dennimae had dit nooit van zichzelf verwacht. Maar het gebeurde echt, nu en hier. Hier in Londen, onder haar mutatie. Haar krachten, haar verbeelding. En het was zo magisch mooi, dat ze er bijna geen woorden voor had. Het liedje die Storm had gespeeld maakte het gehele plaatje compleet, alsof hij het er voor uitgezocht had. ‘Natuurlijk.’ Glimlachte Storm toen ze vroeg of ze mocht opscheppen. Een lief glimlachje sierde haar lippen. Of ze er echt over ging opscheppen? Waarschijnlijk niet. Ze zou dit moment voor haarzelf houden, voor hun. Tevens was er niemand waar ze het mee zou willen delen dan Storm. Dennimae had dat extra beetje bevesteging nodig, waar ze dan ook hardop om vroeg. ‘Het is perfect.’ Denni glimlachte bescheidde en nog voordat ze haar hoofd uberhaupth weg kon draaien, hield Storm haar tegen. ‘Je moet zelfzekerder zijn, meer zelfvertrouwen hebben. Dit is het beste dat iemand heeft gedaan voor me sinds ik weerwolf ben.’ Storm zweeg even en glimlachte voorzichtig. ‘Echt.’ Denni wilde weer haar hoofd wegdraaien, uit een soort automatisme als ze verlegen werd. "Stop, anders moet ik nog huilen." Zei ze zachtjes met een klein, maar liefdevolle glimlach. En ze meende het, momenteel was ze zo kwetsbaar dat Storm met nog meer woorden haar kon laten huilen. Maar dan wel voor het eerst in tijden, tranen van gelukkigheid.
Bij de vraag hoelang ze dit vol kon houden had ze tijd nodig om na te denken. Het verschilde per keer en momenteel voelde ze zich aardig goed om dit nog wel een uur vol te kunnen houden. Maar Storm zag er, voor het eerst, echt vermoeid uit. Vandaar dat ze zei dat hij maar aan moest geven wanneer hij terug wilde. ‘Laten we terug gaan.’ Besloot Storm en Denni knikte. Ze liet hem los, glimlachte. ‘Bedankt.’ En met het zien van zijn blik, die zo veel voor haar betekende, liet ze het beeld langzaam verwateren. De geluiden werden minder en het licht werd waziger. De witte ruimte, die eerder een aardige tijd aanwezig was geweest, kwam nu in een flits voorbij. En daar zaten ze weer, naast elkaar op de grond van het observatorium. Dennimae opende haar lichte ogen en haalde voorzichtig haar hand van zijn wang, die daar al die tijd nog gezeten had. ‘Ik ben toe aan slaap,’ De blondine knikte instemmend. "Ik stiekem ook wel" Zei ze zachtjes. ‘Of ben je mij al beu?’ Een brede glimlach sierde haar gezicht. "Ik kan jou nooit beu zijn." Grinnikte ze, terwijl ze overreind kwam. Ze reek haar hand uit naar Storm. "Lets go."

Het was een verassende avond geweest, dat moest de blondine toegeven. Toen ze haar kamer verlaten had met haar plan om naar de sterren te kijken, had ze niet verwacht Storm tegen te komen. En om dan samen met hem naar de sterren te mogen kijken, naar hun 'eigen' Dennister, was geweldig. En dan het moment in Londen.. Dennimae had er geen woorden voor. Het was zo'n mooi, intens moment geweest dat ze er op de terug weg nog steeds over aan het nadenken was. De weg terug was gelukkig een stuk gemakkelijker te lopen en voor een moment dacht ze terug aan de heenweg. Het liet een klein glimlachje om haar lippen vormen en de meid kantelde haar hoofd om Storms gezicht te kunnen zien. Storm zag er echter minder vrolijk uit, wat haar glimlach langzaam liet verdwijnen. Waar zat hij met zijn hoofd? Bij Lupos, de volle maan? Misschien dat hij wel aan haar, dat hij stiekem helemaal niet wilde dat ze bleef slapen. Echter weef ze die gedachtens snel weg. Als Storm haar niet had willen hebben vanacht, had hij dat echt wel laten merken. En eerlijk gezegd was er voor Denni geen mooiere afsluiting voor de avond dan tegen Storm aan inslaap te vallen.

Als de echte gentleman die hij was, opende hij de deur van het gebouw voor haar. ‘Ik weet niet waar je aan denkt maar ik hoop dat het goede dingen zijn?’ Een klein glimlachje verscheen rond haar lippen terwijl ze de school binnenstapte. "Ik dacht aan jou, aan deze avond." Haar glimlach werd breder zodra ze haar hoofd naar Storm draaide. "Dus ja, goede dingen."
De gangen waren bijna eng stil. Heel zacht hoorde je geroesemoes, waarschijnlijk van de openbare ruimtes. Maar onderweg naar Storm zijn kamer, die Denni haast uit haar hoofd kende, kwam het tweetal niemand tegen. ‘Heb jij nog iets nodig uit je kamer?’ De blonde meid schudde haar hoofd, waarbij Storm vertelde dat ze mocht doen alsof ze thuis was. De deur werd geopend en Denni haar lichte kijkers gleden meteen de kamer door. Het eerste wat haar opviel, maar niet verbaaste was dat Devon er niet was. ‘Wat niet moeilijk voor je zal zijn.’ Knipoogde Storm. "Dat komt helemaal goed." Grinnikte ze zachtjes, waarna ze meteen haar sneakers uittrok. Vervolgens wandelde ze naar een kledingkast, niet wetend of het die van Storm of Devon was. Maar toen ze hem opende en de kleding even bekeek, leek het op de kledingkast van Storm. Ze viste een wit t-shirt uit de kast en hield hem kort voor haar lichaam. Well, het zou wel doen. Dennimae had zichzelf al snel ontdaan van haar kleding en trok het t-shirt gemakkelijk over haar bh heen. Dat ze hier in haar ondergrond voor Storm stond interesseerde haar eigenlijk weinig. Een bikini was net zo weinig. Het witte shirt was haar iets te groot en ruim, waardoor het als een veel te weide jurk net over haar billen viel. Met een klein glimlachje wurmde ze zich bij Storm in bed, trok ze de dekens tot over haar schouders. Ze trok haar benen op, waardoor er ééntje automatisch over het been van Storm werd geslagen. Ja, ze sliep een beetje ruim. Maar ze moest hem vasthouden in verband met het vroege opstaan, dus eigenlijk mocht Storm niet klagen. Haar handen maakte ze tot vuisten en liet ze tegen haar borst en de buik van Storm rusten. Denni nestelde haar hoofd tegen Storm zijn borst aan, waardoor haar gezicht zich een beetje verborg onder de deken. "Weltrusten, Storm Hall." Ferluisterde ze zachtjes. "Bedankt voor deze avond." Dennimae sloot haar ogen en liet de vermoeidheid haar naar een toch redelijk diepe slaap brengen.