There's no such thing as 'happiness'

Zijn hand deed er nog steeds pijn van. Hij bewoog zijn vingers wat terwijl hij een onderzoekende en deels bezorgde blik in zijn ogen hield. Hoe had hij deze pijn in zijn hand gekregen... Nee, nog belangrijker... Als er geen wonden zo te zien waren, moest het vanbinnen zitten right...? Zijn gezicht veranderde van onderzoekend naar licht bezorgd. Straks waren ze gebroken, of uh... gebarsten... Hij bewoog zijn vingers wat... Ze deden het nog steeds goed zo te zien, dus er was niks aan? Hij zuchtte even, balde het tot een vuist en porde er even tegen... Sigh. Het deed nog steeds pijn tho. Moest hij het laten nakijken...? Neh, wat dacht hij nu. Straks deden ze nog gekke dingen met hem. Hij zuchtte even en trok zijn benen wat meer naar zich toe. Hij zat gewoon ergens tegen een muurtje aan, in de schaduw, waar niemand hem kon zien. Dat was fijner voor de jongen die met de dag meer op zichzelf keerde. Hij voelde zich niet goed, had bijna constant een irritant gevoel in zijn hoofd en tja... Hij had gewoon iemand goed's nodig... Hij slikte even. Hij had dorst. Maar zou hij drinken halen...? Met een zucht kwam de jongen overeind, de beslissing was immers snel genomen. Hij zou gewoon dat drinken gaan halen. Met snelle passen wandelde hij naar het pad toe en zo richting de kantine.

Meer dan alleen water had hij mee. Ook nog een broodje... Of twee. Hij had honger en veel ook. En dat besefte hij vaak alleen maar als hij eten zag. En je kende het wel. Als je honger had kocht je meer dan normaal, zo was dit ook het geval bij Melvin. Hij besloot al wandelend het op te eten... Maar normaal schrokte hij het naar binnen, alsof hij in dagen geen eten meer had gezien... Maar deze keer leek hij er niet zoveel trek in te hebben dan normaal. Met een zucht wandelde hij dan ook richting een vuilbak.. En deponeerde hij zijn half opgegeten broodje erin. Hij vond het zonde om de ander ook weg te gooien. Hij kon het sparen voor later, dat was een iets. Verspilling van een goed broodje... Sigh.. Hij liet zijn blauwe ogen even langs het gras gaan, om daarna zijn blik op een soort pad te leggen. Hij haalde diep adem en wandelde zo door het gras heen. Met zijn blik strak op de grond gericht. Hij balde zijn hand tot een vuist, waardoor het broodje in die hand zowat werd fijn geknepen. maar ergens leek zijn lichaam niet de energie en motivatie te hebben hem weer een helse pijn te bezorgen. Hij zuchtte even, deels uit opluchting, deels uit angst, maar vooral door een emotie die altijd in hem lag; frustratie. Hij sloot langzaam zijn ogen en legde een hand tegen zijn kop aan, die als enigste lichaamsdeel werd geteisterd door de helse pijn. Hij slikte even, kneep zijn ogen toe... maar besefte nu pas dat het zachte gras onder zijn schoenen werd vervangen door een harder pad. Hij keek langzaam op, zijn oogleden waren maar lichtjes opgegeven, zodat er genoeg beeld was om zijn pad te bestuderen. Het was een pad naar een of ander gebouw... maar momenteel leek hij ook geen fut te hebben om dat te gaan analyseren. Daarom sloot hij zijn ogen en rekte hij zich uit, voordat hij zich naar daar draaide en besloot ernaartoe te gaan.

Normaal keek hij niet zo naar gebouwen en andere dingen... Nou tja, eigenlijk wel. Hij was redelijk kritisch als het aankwam op omgeving en andere dingen. Hij kon het appreciëren, maar ook evengoed afbreken. Letterlijk en figuurlijk, zo bleek. Maar nu was hij echt aangedaan door de omgeving waar hij nu zat. Hij leunde tegen een eenzame boom aan terwijl hij naar zijn hand keek. Veel was er niet aan te zien uiteraard, want hij had geen wonden. Wanneer zou hij dat in zijn kop krijgen... Toch had hij een vreemd gevoel in zijn hand. Hij sloot zuchtend zijn ogen en legde zijn hoofd tegen de boom aan. Veel kon hij hier niet doen. Hij keek een beetje op en keek weer langzaam naar de omgeving. Ja, het was hier mooi. Hij zou niet zeggen dat hij al beter had gezien;.. Ookal was dat het geval. Het laatste wat hij nodig had was een portie negatieve gedachtes, die waren nu echt heel erg ongewild.

& Karma~