Onderwerp: Not A Bad Thing {+ Maurim} za okt 10, 2015 1:00 pm
Een zuster kwam binnen gelopen en Lydia voelde zich al vrij om te bewegen. De volgende uren vlogen eigenlijk vrij snel voor bij. Ten eerste was ze weer in staat om zich te bewegen, maar elke beweging die ze maakte voelde ze scherpe steken in haar rug. Door de klap die Jayson haar had geven om haar tegen het raam aan te gooien hadden blijkbaar een paar botten in haar rug laten breken. De verpleegsters wilde weten wat er allemaal was gebeurd, maar Lydia was gewoon niet in staat om te kunnen praten tegen mensen die zij had weg gestuurd; waardoor Jayson eigenlijk de vrijheid had om haar te kunnen martelen zoals zij haar vorige slachtoffers had gemarteld. Mensen konden zeggen wat ze wilde over haar, maar één ding konden ze niet zeggen en dat was het feit dat Lydia niet had opgegeven om te blijven door vechten tegen de pijn. En dat ze absoluut niet had zitten smeken voor haar leven. Dat was dan ook iets wat ze nooit zou gaan doen.
Terwijl ze al een paar uur of langer in het ziekenboeg bed lag was ze al best wel een tijdje onder narcose. De verpleegsters waren in staat geweest om alle glas stukjes die in haar lichaam waren gaan zitten er uit te kunnen halen. Een groot gedeelte van haar boven lichaam was dan ook in het verband gewikkeld en ze had een nog wat verband om haar handen heen waar ook stukjes glas in waren gaan zitten. Kort gezegd ze was eigenlijk gewoon een mummie die bijna klaar was om in zijn graf tot rust te komen, zoals in Egypte. Nadat ze weer was bijgekomen van haar narcose, vertelde de verpleegster die af en toe bij haar kwam kijken hoelang ze hier al lag en wat er met de ruimte was gebeurd waar dit allemaal was gebeurd. Blijkbaar was de ruimte af gezet met geel lint en mocht niemand daar komen vanwege vele glas stukjes. Zelfs de schoolhoofd was eerlijk gezegd een beetje bang dat het raam verder zou breken. De verpleegster vertelde haar dat ze nu ongeveer een halve dag in het ziekenboeg was, en dat ze waarschijnlijk over een week of twee kon weg gaan. Iets wat zij veel te lang vond duren. Ze zal Jayson krijgen, en ook die Salina die Jayson toch bij Lydia weg had gekregen zou terug pakken. Om wat voor reden ze Salina terug zou pakken had ze geen idee, maar toch moest dat ook nog gebeuren.
Lydia kreeg af en toe wat films aangeboden, maar dat had ze niet bepaald zin. Terwijl ze wat op haar telefoon door instagram en tumblr heen scrolde had ze verder geen zin om iets anders te doen. Ze had zeker haar instagram pagina om de twee seconden herlaad en haar tumblr om de drie seconden. Lydia bladerde door een paar mode tijdschriften heen en vervolgens door een tijdschrift over dieren. Niet dat dieren haar echt aan trokken of zo, maar het was beter dan vervelen. Het onderwerp over honden trok haar dan van alle dieren wel het meest aan. Er was dus blijkbaar een onderzoek geweest dat honden merkten wanneer iemand verdrietig was of pijn had. Op dit moment kon ze wel een hond gebruiken, al was het gewoon als afleiding van de pijn in haar rug.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} zo okt 11, 2015 10:16 pm
Stiekem was hij best wel een slimme knul geweest. En een beetje sneaky, maar dat mocht ook wel een keer. Soms had hij andere prioriteiten, om eerlijk te zijn. Hij ging super graag naar de lessen, leerde ook graag bij, maar momenteel had hij iets belangrijkers op het programma. Natuurlijk was hij een van de eersten geweest die over het nieuwe idee had gehoord om de meest rustige honden van uit de dog shelter naar de ziekenhuisafdeling te halen. Het was blijkbaar wetenschappelijk bewezen dat honden therapeutisch konden helpen, vooral bij mensen die heel veel pijn hadden. En was het nu net niet iets voor hem om mensen die pijn hadden te helpen? Juist daarom had hij zichzelf veranderd in een fluffy border collie, om daarna heel onschuldig te doen alsof hij een van de honden was die mee mochten naar de patiënten die niet te zwaar gewond waren.
Rustig liep hij mee met de drie andere honden, netjes aan de leiband tot ze binnen waren. De plekken waar ze mochten komen, waren meteen bereikbaar, anders waren de deuren gewoon gesloten. Maurim liep kwispelend door de gang, vroeg zich af welke kamer hij binnen zou gaan. En toen voelde hij ineens een aantrekkingskracht van uit een kamer aan de overkant. Nieuwsgierig stak hij zijn kop achter de hoek en keek naar binnen. Er lag een meisje in het bed, helemaal in verband gewikkeld. How, dat zag er niet zo goed uit. Zachtjes jankte hij even, om de aandacht van het meisje te trekken. Met zijn kop scheef keek hij haar nieuwsgierig aan, benieuwd of ze zin had in een beetje puppycuddles of niet.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} do okt 15, 2015 11:08 am
Lydia vroeg zich af hoelang ze het hier vol zou houden voordat de irritatie weer zou komen in haar hoofd en dat ze de verpleegsters zou bedreigen om hier weg te mogen. Natuurlijk was het gevolg dan weer dat ze bij Jean moest komen, en dat er dan ook weer een kans bestond dat ze een les moest volgen bij Clyde. Of dat ze naar Norah moest komen voor een gesprek. En dat waren drie belangrijke redenen waarom ze er nog niet het initiatief had genomen om de verpleegsters te gaan bedreigen. Om eerlijk te zijn, vond ze het ook wel lekker rustig. Ze hoefde nu geen lessen te volgen en ze had geen mede studenten die haar op de zenuwen konden werken. Alleen maar films en wat tijdschriften die ze kon gaan lezen. Het had voor haar niet zoveel zin om de films te gaan kijken als ze toch geen interesse had in die films. Dus pakte ze wat tijdschriften op en bladerde er wat er door heen.
Uit één van die tijdschriften kreeg ze de informatie dat honden konden helpen om pijn te verlichten. De pijn die zij had kon misschien niet genezen worden door honden, maar ze vond het wel erg leuk om te weten. Het was dan niet zo dat die honden echt wonden lieten genezen. Het was meer iets psychisch waarbij er dus ook een onderzoek was geweest. Honden waren ervoor om als afleiding van pijn, iets waar zij eigenlijk wel aan toe was. Sterker nog, ze vond honden juist wel erg leuk. Ze moest nou niet overdrijven, ze vond honden leuker dan mensen. Veel leuker zelfs. Lydia legde het tijdschrift aan de kant en riep een verpleegster bij zich. Ze vroeg of er een hond naar haar kamer zou komen. In de ogen van de verpleegster zag ze dat er wat twijfel in stond, maar dat de verpleegster uit eindelijk toch toe stemde. Lydia kon niet zeggen dat ze die twijfel niet had verdiend, ze stond namelijk wel bekend als psychopaat.
Na een klein halfuurtje leunde Lydia op haar arm, terwijl ze naar buiten keek. Haar kamer deur stond open voor het geval er wat honden naar binnen wilde komen. Af en toe dommelde ze een beetje weg, maar toen ze kort gejank hoorde van een honden keek ze om. De border collie die in de deur opening stond had een glanzende zwarte vacht, met een wit op zijn neus en hals. Door de schuine kop die de hond haar gaf ging er een mond hoekje bij haar omhoog. “Hallo kereltje,” sprak ze vriendelijk tegen de hond. Ze klopte met haar hand op de rand van haar bed, waarna ze wachtend naar de hond keek.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} do okt 15, 2015 9:05 pm
Met zijn kop om de hoek van de kamer, keek hij nieuwsgierig naar binnen. Zijn staart sloeg hyperactief heen en weer, al kon het meisje in het bed dat natuurlijk niet zien. Iets in hem zei hem dat hij beter niet binnen ging.. Ze kwam haar bekend voor, en niet op een positieve manier. Maar zijn hondeninstinct was veel groter dan zijn gezond verstand momenteel, en zijn instincten zeiden hem dat dit meisje hem nodig had. Wat er precies gebeurd was, of wie dit precies was, kon hem als border collie niet echt iets schelen. Het feit dat ze hem ook glimlachend aan keek en op het bed naast haar klopte, werd hij meteen overtuigd om binnen te lopen. “Hallo kereltje,” Klonk haar stem vriendelijk, en hij trippelde met zijn tong uit zijn bek naar het bed toe.
Bij het bed aangekomen, zette hij heel voorzichtig één poot op het dekbed. Hij draaide even met zijn oortjes, piepte opnieuw zachtjes maar uit medelijden nu. Maurim duwde zijn neus tegen haar hand aan, voorzichtig natuurlijk. Veel kon hij niet echt zeggen of doen, behalve haar wat gezelschap houden terwijl ze hier lag. Het was vast eenzaam, zeker zonder bezoek. Hij wist als geen ander dat de verpleegsters hun best deden om het zo aangenaam mogelijk te maken om hier te liggen, maar ze hadden natuurlijk ook veel werk. Daarom nam de dogsquad het nu over. Met een hupje sprong hij op het bed, waar zij niet lag natuurlijk, en ging hij zitten, terwijl hij haar vriendelijk bleef aankijken.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} zo okt 18, 2015 8:27 pm
De hond had zijn poot op het bed gezet en zacht kriebelde ze langs zijn oren. Ondanks dat ze bekend stond onder een naam van Evil Bitch en Redhead Psychopath voelde ze het wel hoe het is om iemand te hebben waarmee ze kon praten. Het gevoel dat ze kreeg door de hond die haar kamer had binnen gelopen maakte haar wel een beetje emotioneel. Een hond was er om mee te knuffel, om vrolijk mee te spelen, om vast te houden als de tijd moeilijk was. Een hond was er zelfs voor om in zijn vacht op uit te huilen als er een moeilijke periode was geweest. De hond sprong bij haar op bed en ging naast haar liggen op de plek waar het nog vrij was. Eerst keek Lydia de hond gewoon vriendelijk aan, maar toch doordat ze zichzelf terug zag in de weerspiegeling van de bruine ogen van de hond; prikte er toch wel tranen in haar ogen. Ze zag er niet uit. Ze vroeg zich zelf hoe het zover had kunnen komen dat ze zelf slachtoffer was geworden.
“Weet je hoe het is om in een periode van eenzaamheid, ineens een hond naast je te hebben?” vroeg ze de hond. Niet dat ze een antwoord verwachtte van de hond, maar toch. “Als je mens was, dan was het gevoel echt heel erg verwarmend,” Legde ze uit aan de hond. Ze ging met haar hand over zijn warme vacht en probeerde de tranen die in haar ogen prikte tegen te houden. Lydia voelde zich oprecht warmer worden van binnen, al komt het gewoon door het bij zijn van de hond. Het was voor haar een gevoel dat ze in geen lange tijd meer had gevoeld. Het gevoel dat ze toch wel geliefd kon zijn, ook al was het door dier dat niet terug kon praten. “Je hebt geen idee wat je voor mensen betekend die hier liggen, of wel mooie kerel,” vroeg ze uiteindelijk aan hem. Ze kriebelde achter zijn zwarte border collie oren en zuchtte. Dus dit is het gevoel wat mensen krijgen als ze na een lange tijd weer een vriend bij zich te hebben. Het was voor Lydia te lang geleden om dat te herinneren. Hoe kreeg ze het immers voor elkaar om elk persoon die op dit eiland rond liep haar te laten haten? Hoeveel vijanden had ze wel niet gemaakt? Hoeveel mensen waren er die Lydia hun grootste angst vonden? En waarvoor had ze dat allemaal gedaan? Waardoor was het überhaupt in haar hoofd opgekomen mensen wat aan te kunnen doen? Zelfs mensen die alleen maar hun mening hadden gegeven of haar humeur om wilde draaien tot iets vrolijks. Oké, dat ging niet over meerdere mensen; dat waren twee voorbeelden van twee mensen die zij vreselijk had gemarteld. En voor wat voor reden? “Grace en Lorise…,” sprak ze zuchtend de twee namen uit die door haar hoofd heen gingen. Twee namen waarbij ze eigenlijk het recht niet meer had om uit te spreken. Ze keek de hond aan waarbij haar hand ruste op zijn buik.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} ma okt 19, 2015 11:38 pm
Blijkbaar had dit meisje echt wel veel nood aan gezelschap. De kamer rook dan ook niet alsof ze bezoek kreeg van andere mensen, er was alleen haar geur en die van de verpleegster die hij daarnet op de gang had zien lopen. Maurim zag tranen in haar ogen, wou bijna shapeshiften zodat hij haar echt een knuffel kon geven, maar hield zichzelf tegen. Ze zou misschien te erg schrikken, en met al die verbanden zou knuffelen iets moeilijker zijn. Wie weet in wat voor pijn ze was, en dan ging hij het misschien nog erger maken. Het meisje begon tegen hem te praten, en hij kantelde zijn oren naar haar toe. “Je hebt geen idee wat je voor mensen betekend die hier liggen, of wel mooie kerel,” Zei ze uiteindelijk, waarna ze hem achter zijn oren aaide. Maurim kefte kort, zachtjes, hij verstond haar wel om eerlijk te zijn, maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen. Voor haar zou het lijken alsof hij gewoon op haar stem en aanraking reageerde.
Het bleef een hele tijd stil, en Maurim bleef het meisje de hele tijd aankijken. Hij verlegde zichzelf een beetje zodat hij wat meer tegen haar aan leunde, maar niet te hard natuurlijk. Hij schrok dan ook nogal van het volgende wat ze zei, vooral omdat het helemaal uit het niks kwam. “Grace en Lorise…,” Zuchtte ze, en onbewust reageerde hij op die namen. Hij kende Grace natuurlijk heel goed, en Lorise had hij ook wel al een paar keer gezien, in de keuken vooral. Maar hij begon de link te leggen naar Grace en het meisje in de kas en het meisje dat hier voor hem lag. Zou het echt kunnen zijn dat dit Lydia was? Maurim had zijn kop opgetild bij het horen van de naam van Grace. Hij had ook onbewust zijn spieren aangespannen. Dat zou ze sowieso wel merken, aangezien haar hand op zijn buik lag, maar hij wist niet of hij zichzelf nu had verraden dat hij geen echte hond was of niet, dus hij wachtte maar af op wat ze zou zeggen of doen.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} vr okt 23, 2015 7:09 pm
Het was echt een goed idee geweest van de verpleegster om de honden sqaud in te zetten. Wie bracht haar nou bezoek? Niemand mag haar, ze was immers van het begin dat ze op dit eiland was eigenlijk al vriendloos. And guess what, dat is ze nog steeds. Ook al kon ze misschien zeggen dat deze hond haar vriend was, maar meer vrienden had ze dan ook echt niet. Als mensen meer gaven om hun vijanden dan om hun vrienden dan kon iedereen wel zeggen dat Lydia populair was, want vijanden was het enige wat ze had. Ze had het ook niet in zich om van haar vijanden vrienden te maken. Ook al twijfelde ze wel over Loriso en Grace, maar die twee hield ze misschien nog wel gewoon als vijanden of gewoon op een afstandje. Niet teveel op een afstandje natuurlijk, want Lydia wist dat ze die twee zeker in de gaten moest houden.
Het deed Lydia goed om aan de hond te merken dat hij het wel begreep, nou ja daar ging ze wel van uit dan. Want de hond reageerde positief op haar voor wat ze te vertellen had. De hond kefte kort, gelukkig was het niet een irritant kefje zoals van een chihuahua hondje. Ze keek de hond aan in zijn bruine ogen en voelde hoe de hond tegen haar aan ging liggen. De hond lag -dacht ze- erg rustgevend tegen haar aan, waarbij een mondhoekje omhoog ging. Toch had ze nog steeds Grace en Loriso in haar hoofd, waarbij ze even zuchtend die namen uitsprak. De hond spande onbewust zijn spieren aan en deed zijn kop omhoog. Ook zijn oren draaide om bij het horen bij de namen. Of in ieder geval bij de Grace. Dit merkte ze vooral doordat haar hand op zijn buik lag, en als ze wilde controle zou hebben over zijn honden lichaam. Toch kon ze het geen enkel dier aan doen om haar mutatie op hen te gebruiken. Behalve bij insecten ofcourse, om Grace te pesten. Ze keek de hond een beetje verbaasd aan. “Wat is er? Ken jij Grace en Loriso?” vroeg ze nieuwsgierig, maar een lichtere irritatie was te horen. Ze begreep het wel dat de hond hun kende, maar dan typisch de namen van die twee personen? De hond kende haar naam ook niet dus hoe zou het kunnen dat de hond hun namen wel kende? De vraagtekens die in haar bleken rond te dolen kwamen elke keer uit op één belangrijk ding. Was dit een mutant of niet? Ze ging er eerlijk gezegd niet van uit, en ze hoopte het ook niet tbh. “Hoe ken je die twee? Hoe ken je die twee namen?” vroeg ze waarbij ze een tikkeltje verdacht naar de hond keek.
Ze hoopte echt niet dat dit een mutant was. Als dat wel zo was, dan had ze zo’n gevoel dat dit een truc was van Jayson en dat dit een van zijn maten was die haar voor de gek wilde houden. En wat kon ze doen? Eigenlijk niks. Ze zou alleen Jayson vermoorden en Charlie ofcourse; maar daar dacht ze niet te veel over na. Het kon namelijk ook zo zijn dat als dit een mutant was dat hij het gewoon deed om haar oprecht gezelschap te houden. Dan had ze eigenlijk helemaal geen recht om hem wat aan te doen, tenzij hij haar op de zenuwen ging werken...
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} do feb 18, 2016 1:44 pm
There's nothing quite wrong but it don't feel right
Met wat muziek op de achtergrond stond Lorise zoals ze vaker deed iets te bakken in de keuken. Meestal waren het cupcakes maar ze was wel een keer toe aan wat verandering. Ze had uit de kast een kookboek gepakt waar in stond hoe je in wat simpele stappen wat kon maken. Er stond al een cake in de oven die ze had gebakken maar Lorise vond dat ze wel kon mulitasken. Ze was ook nog bezig met beslag voor muffins. Het rook al heerlijk naar de cake en ze haalde haar vinger door het beslag van de muffins en likte het van haar vinger. Hmm, ze keek wat de volgende stap was in het boek en dat waren de chocolade blokjes door het beslag roeren. Maar ze had geen chocolade blokjes? Ze kon misschien wel een normale chocoladereep snijden in kleine blokjes? Ze had de reep al uit de voorraadkast gepakt, maar de normale messen waren niet echt scherp genoeg om door de dikke reep heen te snijden. Zonder echt na te denken had ze een groter en scherper mes gepakt, waar ze totaal geen ervaring mee had. En je kon het al raden, ze sneed bijna haar eigen vinger eraf. Zo erg was het ook weer niet maar ze had per ongeluk best diep in haar vinger gesneden.
Lorise hield haar vinger vast waar best veel bloed uit stroomde, snelwandelend naar de ziekenboeg. Er was natuurlijk ook wel een First Aid kit in de keuken maar al dat bloed zou wel alles vies maken. Dus ze kon het maar beter door iemand anders laten verbinden toch? De vrouw bij de administratie zag haar hand en verwees haar meteen om door te lopen. Onderweg keek ze onbewust een kamertje in waarvan de deur open stond. Oeh, maar daar kon ze beter niet voor stoppen. Dat rode haar en dat gezicht kwamen haar maar al te bekend voor. Wetend dat ze beter snel door kon lopen. Ze kwam bij een verpleegster aan die meteen haar handen schoon maakte en haar vinger verbond. “Ik heb nog een cake in de oven staan” zei ze plots tegen de verpleegster en ze werd meteen toegelachen door de verpleegster die net klaar was met haar vinger. “Bedankt, ik kom zo wel cake uitdelen voor iedereen hier zo” zei ze dankbaar en vriendelijk. “Awh dat is lief van je Lorise, doe je wel voorzichtig?” zei de verpleegster en Lorise knikte liep weer terug naar de keuken om de cake uit de oven te halen. Ze kon nog net een beetje onhandig de cake in plakjes snijden. Eenmaal de cake op de schaal zette ze het muffinbeslag in de koelkast, daar ging ze later wel mee verder.
Terug bij de ziekenboeg was ze alle dokters en verpleegkundigen langs gegaan om een plakje cake te geven. Maar zelfs daarna had ze nog wat plakjes cake over.. Ze wou weer terug lopen maar twijfelde even toen ze weer langs het kamertje liep waar Lydia lag. Ze beet even op haar lip en keek naar de schaal die ze in haar handen had.. Was dit slim? Of was het problemen zoeken. Het maakte haar niet uit, ze stapte voorzichtig naar de deur en bleef in de deuropening staan. “Lydia? Wil je misschien een stukje cake?” vroeg ze onzeker. Ze had een hond op haar bed zitten, heel schattig. Ze lag in een ziekenhuis bed, ze kon Lorise niet echt iets doen toch?
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} vr feb 19, 2016 1:34 am
Het was misschien niet zijn beste idee ooit geweest om te reageren op de namen die ze uit had gesproken. Het was namelijk een beetje te duidelijk dat hij reageerde op de namen en niet op alleen het geluid van haar stem. Hij was er dan om eerlijk te zijn wel van geschrokken. De link tussen het meisje dat Grace zoveel pijn had gedaan en dit meisje was ineens duidelijk geworden. Dit was Lydia, de redhead die verantwoordelijk was geweest voor het in het ziekenhuis werken van zijn beste vriendin. Ze had Grace gemarteld puur voor het plezier, en nu was hij hier zo’n beetje aan het proberen om haar op te vrolijken. Het bracht wel een tweestrijd in hem weer, hij wou haar niet judgen om iets wat ze aan een ander had aangedaan, maar langs de andere kant ging het wel om Grace..
Lydia stelde hem een paar vragen, klonk best geïrriteerd. Ze had hem zwaar door, al had hij geen idee wat hij daar nu moest aan doen. Doen alsof hij gewoon een normale hond was, leek hem het beste idee. Maar dan loog hij wel. Al had ze hem nog niet expliciet gevraagd of hij een mens was? God, het was zo ingewikkeld. En net op dat moment kwam er iemand in de opening van de deur staan. “Lydia? Wil je misschien een stukje cake?” Vroeg een stem die hij herkende als die van Lorise. Dit was goed en slecht tegelijk. Goed omdat de aandacht nu van hem was afgeleid, maar slecht omdat hij wist dat Lydia Lorise ook al pijn had gedaan. Maurim bleef liggen, probeerde zo ontspannen mogelijk tegen Lydia aan te liggen, hopend dat hij zo zijn kalmte op haar kon overbrengen. Misschien zou ze Lorise dan wel gewoon met rust laten?
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} di feb 23, 2016 8:09 pm
Lydia had het goed ver bereikt om zelf in de ziekenboeg te komen, maar ze wist dat ze haar revenge zal krijgen op Jayson. Toch hield ze het martelen van andere mensen wel even voor gezien. Clyde zou haar immers niet altijd komen redden, net zoals de laatste keer. De laatste keer was het Salina geweest, maar nu ze zelf in het ziekenboeg bed lag begreep ze het wel een beetje. Ze begreep de pijn die Grace en Loriso allebei hebben gehad, toen zij er voor had gezorgd dat ze hier te recht waren gekomen. Ze zal niet verbaasd zijn als dit ook hetzelfde bed was. Ze had wel wat schuld, maar ze kon het nu neer leggen bij de prachtige border collie die haar gezelschap hield. Waarschijnlijk ook wel de enige die haar gezelschap zou komen houden. De verpleegsters durfde niet eens in haar buurt te komen, dus ze was nu wel blij met het gezelschap wat ze nu had. Ze bleef de hond knuffelen en aaien, terwijl ze kort de namen over haar martelingen had laten horen. “Ik weet niet, maar ik heb er wel een beetje spijt van,” gaf ze aan hem toe. Nog steeds twijfelend of het een mutant was of een echte hond. Toch werd het wel tijd dat ze het aan iemand vertelde, ook al was het een hond die geen advies terug zou zeggen of wat dan ook. Alleen al toegeven dat ze wel spijt had was wel genoeg voor haar.
Vanuit de gang hoorde ze wat mensen tegen elkaar zeggen en wat geloop, maar focuste haar aandacht eerst maar gewoon op de hond. Echter was ze wel wat nieuwsgierig geworden, maar bleef door de vacht aaien. Ze keek toe hoe de deur wat verder op ging en Loriso de kamer binnen kwam lopen met een cake in haar handen. Alsof dit geen toeval kon zijn. “Lydia? Wil je misschien een stukje cake?” sprak ze onzeker. Lydia wist nog niet precies hoe ze moest reageren op Loriso. Het was niet elke dag dat ze een van haar slachtoffers tegen kwam en haar om een stukje cake aanbood. Misschien was dit voor haar wel een kans om haar excuses aan te bieden. “Loriso,” sprak ze zelf ook wat onzeker en twijfelachtig, waarna er toch wel een lichte glimlach op haar gezicht kwam. “Ik zou graag een stukje cake willen,” zei ze iets minder onzeker. Vriendelijk probeerde ze de meid aan te kijken, maar het was nog altijd moeilijk omdat ze zich nog altijd moest verontschuldigen. “Ik zou je graag willen voorstellen aan de hond, maar ik weet niet hoe hij heet,” zei ze, toen ze hem weer een aai over zijn kop heen gaf. Ze vond hem er wat meer ontspannen bij liggen, maar ze hield hem nog altijd in haar oog. “Wie weet wil hij ook wel stukje cake?” sprak ze, waarbij ze toen Loriso weer aan keek.
Onderwerp: Re: Not A Bad Thing {+ Maurim} wo maa 30, 2016 2:37 pm
There's nothing quite wrong but it don't feel right
Dat Lorise vaak tijd in de keuken doorbracht was wel iets waar ze zoveel mogelijk mensen van wilde laten profiteren. Ze deed haar best om vaak de leerlingen te plezieren met zelfgemaakte cupcakes. Dat was wel haar beste kwaliteit, taart ging ook nog wel aardig goed maar de rest. Ze bleef soms een beetje klunzig als het ging om nieuwe dingen proberen. Ze had dan wel instructies bij de hand maar uiteindelijk keek ze daar niet meer naar en deed ze het zoals zij vond dat het ook wel goed was. Wat dus ook wel eens mis ging. Want ze wilde per se stukjes chocolade er in en was dan zo dom om dat met een mes te gaan snijden, waardoor ze in haar vinger sneed. Way to go Loriso. Dat werd naar de ziekenboeg rennen, al was het meer snelwandelen. Het zag er ook een beetje idioot uit als ze daarheen ging rennen, met enkel een snee in haar vinger. Dan dacht iedereen pas echt dat ze een watje was. Dat was ze ook wel een beetje maargoed, zo wilde ze niet lijken.
Bij de EHBO werd ze heel vriendelijk geholpen door één van de verpleegsters. Wat ook wel bijzonder was, want de keren die er was geweest had ze vaak genoeg een strenge tegengekomen. Tja, ze had er ook wel respect voor. Ze stonden dag en nacht paraat om iemand te redden of te helpen. En dat leek haar op een mutanten eiland best een moeilijke taak. De vriendelijkheid en die realisatie brachten haar op het idee om de cake die ze had gemaakt uit te delen op de ziekenafdeling. Dus ze haalde haar cake op uit de keuken en deed een rondje voor het ziekenzaal personeel. Ze had het niet helemaal verwacht maar daarna had ze zelfs nog wat stukjes over. Voor alle patiënten had ze niet genoeg.. Maar ze kende er wel eentje.. ze was niet de kamers lang gelopen zonder op te merken dat Lydia ergens lag. Hoe kwam zelfs iemand zo sterk als Lydia daar? Ze wist het niet. Maar zo in het bed.. met dat hondje erbij. Leek het er niet op dat ze heel gevaarlijk was. Natuurlijk kon dat ook bedrog zijn maar Lorise zag daar door heen. Ze besloot gewoon te vragen of ze een stukje cake wilde. “Loriso,” sprak ze. Een bijnaam waar bijna het hele eiland van af wist blijkbaar, naar Cupid. “Ik zou graag een stukje cake willen,” was haar antwoord. Niet zichtbaar maar ze haalde opgelucht adem na haar woorden. Ze werd dus niet boos. Ze hoorde de onzekerheid bij Lydia ook terug. Wat ze maar al te goed begreep. Lorise stapte verder de kamer binnen en reikte de schaal uit naar Lydia.
“Ik zou je graag willen voorstellen aan de hond, maar ik weet niet hoe hij heet,” zei ze en ze grinnikte even en glimlachte naar de hond. Ze gaf de bordercollie ook een aai over zijn hoofd. “Ik weet het ook niet, hij heeft geen bandje” merkte ze op en haalde haar schouders op. “Misschien.. is hij wel een leerling” zei ze nog met een glimlachje. Dat kon namelijk ook, er zaten genoeg shapeshifters op het eiland en ze wist niet hoe hij anders hier gekomen zou zijn. Ze deed zo normaal mogelijk maar hield natuurlijk wel wat zenuwen. Het bleef wel Lydia. “Wie weet wil hij ook wel stukje cake?” merkte ze op en ze lachte even. Ze pakte een stukje voor het hondje en hield het voor hem. Cake was toch niet slecht voor honden?
