Earth is cruelest to the weak &Charlie

Het was zeker een jaar geleden dat ze iemand voor het laatste had geopereerd. Misschien iets meer. Maar ze was een soort levende Apollo, ze zou het altijd in haar hebben. Ze zou er altijd klaar voor zijn. Zij en Dahlia waren in hun kamer. Daphne zong zachtjes, half neuriënd een liedje terwijl ze door een boek met kunstenaars bladerde. Dahlia was bezig met haar haar en make-up. Gelukkig vond Dahlia het niet erg dat ze zo veel zong, ze kon het ook niet helpen. Het zat nou eenmaal in haar. Als ware Apollo die ze was.

Na een tijdje hoorde ze geklop op de deur. Al was het meer gebeuk. Ze keek haar zus wat verbaasd aan. Wie klopte er nou op dit tijdstip aan? Dahlia gaf ook geen teken van dat ze de persoon kende. Toen er nogmaals gebonsd werd stond Daphne op en liep ze naar de deur. Ze was verbaasd om Clyde daarachter te zien staan. "Clyde.." Zei ze wat twijfelend. De man leek haast te hebben, en was ergens ook wel zenuwachtig merkte ze. "Wat is .." Tijd om haar zin af te maken kreeg ze niet. "Daphne we hebben je hulp nodig. Het is een noodsituatie. De rest leg ik onderweg wel uit." Sprak hij tegen haar. Ze had verbaasd een wenkbrauw opgetrokken, maar knikte toen. Even keek ze naar Dahlia, maar die zwaaide al gedag. Daarna volgde ze de man die al was begonnen te rennen.

Ze had alles te horen gekregen. Van wat Clyde wist dan. Ze moest iemand opereren, daar kwam het op neer. En het zou om leven of dood gaan. De jongen had zichzelf neergestoken blijkbaar. Waarom ze moest opereren wist ze nog niet, maar zij zou het moeten doen. Eenmaal aangekomen bij de verplegers waren die al bijna klaar met alles gereedmaken. Daphne had zich omgekleed, en ze had gevraagd om zo veel mogelijk details. Toen ze helemaal ingelicht was door de verpleger was de operatie klaar om gestart te worden. "Clyde, ik moet gaan." Zei ze tegen de man. "Ik laat het je weten." Met dat laatste bedoelde ze of de operatie was gelukt. En die zou lukken, het moest. Nog nooit was een van haar patiënten overleden en dat zou vandaag ook niet gebeuren.
Eenmaal aangekomen bij de jongen had ze gezien hoe vast het mes zat. En de kleur bloed was niet het enige dat anders was aan hem. Ze kon voelen hoe zijn lichaam anders in elkaar zat, hoe anders het was dan bij mensen. Hij beschikte over meer kracht, hopelijk had hij de wil ook. Daphne ging uiterst geconcentreerd te werk. Niemand zou haar mogen storen behalve de verplegers. Ze was zonder twijfel de beste chirurg op het eiland, en ze had haar mutatie als voordeel erbij. Toen ze het mes aan het verwijderen was kon ze er voor zorgen dat het bloeden stopte. Ze kon het tegenhouden zoveel het ging. Ook kon ze er voor zorgen dat hij zijn kracht bleef behouden en niet af zwakte tijdens de operatie. Alles kwam aan bod. Van het verwijderen van het mes tot de hechtingen. Na een operatie van een paar uur was het eindelijk over. Het was op het randje geweest en ongetwijfeld een van de lastigste operaties geweest die ze ooit had gedaan. Maar de jongen, Charlie zou in leven blijven. Al zou hij haar hulp wel nodig moeten hebben. De komende dagen waren cruciaal, en als hij die kon doorstaan kwam het goed en opende hij zijn ogen weer. Ze had de weg naar herstel uitgelegd en had hem op weg geholpen, nu was het aan hem.

De afgelopen drie dagen was ze dagelijks een uur bij de jongen geweest. Ze hadde wond telkens gecontroleerd en had haar mutatie gebruikt om hem sneller te doen helen. Na de operatie had Clyde, die was blijven wachten, haar terug gebracht naar haar kamer. En toen samen met de hulp van Dahlia haar in bed gelegd. Ze had nog nooit zoveel energie en kracht in een operatie hoeven stoppen, en ze was doodop geweest. Toch was ze na een lange tijd slapen weer bij de jongen geweest. Evenals gister, en ook vandaag. Niemand behalve de verplegers had hem mogen bezoeken omdat hij op de Intensive Care lag. Zelfs Adelyn niet, ze had het niet toegestaan. Met pijn in haar hart had ze het meisje moeten terug sturen. Ze wist van de situatie af, ze wist Charlie's geschiedenis. Als dokter had ze daar recht op. En ze had het min of meer per ongeluk binnen gekregen.
Ze had net zijn dossier opnieuw doorgelezen. Ze bleef iedere dag standaard een uur bij hem zitten. Op dit moment was ze bezig met de infuzen controleren. Evenals de apparaten om hem heen. Of alles nog oke was. Ze had een pen uit de witte doktersjas gehaald die ze had gekregen en had wat aantekeningen gemaakt. Tot haar vreugde hoorde ze iets bewegen. Ook de meters gaven een verandering aan. Hij was wakker. "Goedemorgen schone slaapster." Zei ze terwijl ze nog even iets noteerde. Daarna draaide ze zich om en keek de jongen vriendelijk aan.

Outfit without beanie

Het was bij dit soort situaties niet alleen aan haar om de jongen in leven te houden, dat lag ook bij hem. Ergens tijdens en na de operatie zou hij de keuze hebben gehad of hij weer wakker zou worden. Wanneer was niet duidelijk als je die keuze zou maken, maar het was een keuze. De jongen had een paar dagen coma gelegen, dat was de tijd die zijn lichaam nodig had gehad om de keuze te verwerken. En de tijd die nodig was om wakker te worden. Dat was een hele grote stap in een geval als deze. Wat je normaal deed in minder dan een seconde gebeurde nu in dagen. Uiteindelijk zou de jongen zijn ogen openen, maar zijn lichaam moest zich voorbereiden op dat moment. Ze had gedaan wat ze kon en het zou niet aan haar kwaliteiten als dokter liggen. Ze kon de weg naar beterschap alleen maar voor hem uitleggen, en hem overeind helpen. Het belopen van die weg was een keuze die hij zou maken, ze kon hem enkel nog een duwtje geven. Dat had ze ook gedaan natuurlijk, ze had haar mutatie op hem gebruikt. Het had ook gemoeten, met gewone chirurgie was de kans op slaging bij deze operatie minuscuul geweest. Dat hadden de verplegers niet voor elkaar kunnen krijgen. Het mes had zo diep gezeten dat zodra je het verwijderd had, hij dood was gebloed. De jongen had het slim gespeeld, dat moest ze toegeven. Hij had het geweten, waar hij zich had moeten steken, dat kon niet anders. Maar het was daarna niet geheel aan hem geweest wat er zou gebeuren, ook zij had inbreng. Je kon het oneerlijk noemen, maar hij was nog niet klaar om de wereld te verlaten.

Ze was bezig met de infusen en de meters controleren toen ze beweging hoorde. Even noteerde ze nog het tijdstip en draaide zich om terwijl ze zei: "Goedemorgen schone slaapster." Ze keek hem vriendelijk aan, en begon met het zakelijke noteren bij de formulieren. Het was het minder mooie aan dokterswerk, er zat veel administratie achter. ”W-waar is Adelyn", vroeg hij aan haar, en het klonk zo streng en dwingend als het maar ging. Ze had Adelyn weg gestuurd, voor zijn bestwil en die van haar. Het meisje had niet bij hem op bezoek gemogen, hij lag namelijk op de Intensive Care. En behalve de verplegers en zij had ze er streng toegewezen dat er niemand mocht komen, zelfs Adelyn niet. Bovendien had het meisje niet de hele tijd bij zijn deur kunnen bakenen. "Hoe voel je je?" Vroeg Daphne heel rustig. Pas als hij de vraag had beantwoord zou ze zijn vraag beantwoorden. Ze moest weten hoe hij zich voelde, uit zijn eigen mond, nu. Hij zou het snel genoeg begrijpen. Ze liep even naar een kastje, en haalde er wat spulletjes eruit. Ze deed het infuus dicht en haalde de slang los van zijn arm. Het buisje met de plakker eroverheen waardoor het slangetje in zijn arm ging zat er nog in. Maar ze moest de slang verwisselen. Rustig maakte ze de nieuwe slang vast en bevestigde die weer aan het buisje. Ze haalde de deken even wat naar beneden zodat ze zijn volledige borst kon zien, waar het verband om de wond heen zat. Toen hij haar vraag had beantwoord zei ze uiteindelijk: "Ik heb toegewezen dat niemand je mag bezoeken totdat ik het zeg, ook Adelyn niet." Ze wist dat het hoogstwaarschijnlijk boosheid op zou wekken bij hem, en dat snapte ze. Maar het was noodzakelijk dat er nu niemand bij hem kwam. Hij was net wakker geworden en die inspanning kon hij nog niet aan, zelfs een simpel bezoek niet. Hij vond waarschijnlijk van niet, maar zij had toezicht over hem nu, en ze volgde de methode die ze eeuwenlang had gebruikt. Geen bezoek tot hij van de Intensive Care af was. Ze pakte een stethoscoop en hield die klaar, en zei: "Als je denkt dat je sterk genoeg bent om wakker te blijven kan ik wat van je pijn weghalen."

Outfit without beanie

Hij zou het misschien oneerlijk vinden, dat ze hem niet eerst vertelde waar Adelyn was. Dat ze geen enkele vraag van hem zou beantwoorden tot dat hij die van haar beantwoorde. Maar het waren haar regels, en het was vanuit haar perspectief erg begrijpelijk. Ze moest eerst een paar noodzakelijke dingen weten, uit zijn eigen mond. Ze kon wel opschrijven dat het allemaal goed was, maar daar kwam ze niet verder mee. Ze had het al zo vaak gehad dat mensen haar hatelijk aan hadden gekeken omdat ze hun vraag niet had beantwoord. Hoeveel haat had ze wel niet over haar heen gekregen daarvoor? Maar dokters werden er op getraind, en zij dus ook. Je kon de mensen de schuld ervan geven, maar ze wisten niet beter. In hun ogen was ze gewoon een irritante dokter die hun vragen niet wilde beantwoorden, behalve als ze deden wat ze zei. Hij zou het hopelijk ooit begrijpen, al was het jaren later.
"Hoe voel je je?" Vroeg Daphne heel rustig. Hoe dwingend hij ook had geklonken net, ze was ouder en wijzer dan dat hij was. Ze wist wel dat hij uiteindelijk toch haar vraag zou moeten beantwoorden, dat zou hij zelf ook wel begrijpen. Ze kreeg een kwade blik van hem en hij zei nors: "Prima, nooit beter geweest", Ze knikte even, en krabbelde het op het papier wat op haar klapper zat. Daarna begon ze met een paar basistaken, zoals slangetjes verwisselen. Ze deed het rustig, en in alle kalmte die ze uitstraalde. Ze voelde zijn blik wel prikken, maar reageerde er zo min mogelijk op. Toen ze hiermee klaar was beantwoorde ze dan ook zijn vraag. "Ik heb toegewezen dat niemand je mag bezoeken totdat ik het zeg, ook Adelyn niet." Ze zag zijn mondhoeken omlaag trekken en zijn hartslag hoorde ze op de meters die naast hem stonden omhoog gaan. Even keek ze hem aan, en bestudeerde zijn gezicht. Daarna ging ze door met haar taken en haalde ze een stethoscoop boven. "Als je denkt dat je sterk genoeg bent om wakker te blijven kan ik wat van je pijn weghalen." Vertelde ze hem. Ze wist dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde, en ze zou er alles aan doen om hem daarbij te helpen. Dat wist hij niet, maar ze kon meer dan de gemiddelde chirurg. Ze zou zelfs zijn pijn weg kunnen halen nu, maar ze wilde hem een natuurlijk heelproces geven, dat was toch het beste.

De verwensing die hij naar haar hoofd slingerde negeerde ze maar even. Ze kende hem, en hij zou haar ook niet bedanken de komende tijd. Voor het redden van zijn leven, maar ach. "Ik heb geen pijn", Bromde hij toen, en hij werkte zich heel voorzichtig omhoog. Aan zijn bewegingen kon ze wel zien dat hij nog pijn had, maar ze had het ook al aangevoeld. Om te zien dat hij nog pijn had, had je geen doktersdiploma nodig. "Zie je wel?" Gromde hij tussen zijn op elkaar geklemde tanden door. Hij keek haar aan, en ze merkte wel hoe graag hij hier weg wilde. Hij had pech, want dat ging niet gebeuren voorlopig. Ze trok even haar wenkbrauw op, hij kon niet tegen haar liegen. Simpelweg omdat ze merkte als hij dat deed, ze merkte of hij pijn had of niet. Ze had meer oog voor detail dan andere doktoren, en ze zou ieder pijntje kunnen zien. "Niemand heeft het recht om Adelyn bij me weg te houden", Zei hij toen fel. Ze had de stethoscoop in haar oren gedaan, en die op zijn huid geplaatst. Met gesloten ogen luisterde ze naar zijn hartkloppingen, en toen hij iets zei deed ze haar ogen open en keek ze hem weer aan. "Ik wil haar niet langer missen", Vervolgde hij iets zachter. Ze had de stethoscoop af en toe verplaatst, maar na een minuutje haalde ze die van zijn huid af. Zijn hartslag was goed, een beetje hoger dan normaal doordat hij boos was.

Terwijl ze de stethoscoop weer weg legde zei ze rustig: "Verspil maar geen moeite om zelf vol te blijven houden dat je geen pijn meer hebt, ik zie het meteen." Ze keek hem even aan, maar vervolgde toen. "Nu, door dat je weer een grote mond heb neem ik aan dat je er wel klaar voor bent. Ik ga je helpen, maar het zal niet helemaal normaal voelen. Blijf rustig en maak geen onverwachte bewegingen, begrepen?" Ze stond op, en duwde hem heel zachtjes weer naar beneden, zodat hij weer op het bed lag. Even kruiste haar ogen die van hem, voordat ze haar handen op zijn borst legde. Ze sloot haar ogen, en probeerde de wond goed te voelen door het verband nu. Ze ademde rustig in en uit, en begon met het langzaam eruit trekken van de pijn die hij had. Hij zou het voelen, dat was zeker, alleen ze moest nu maar hopen dat hij er rustig onder zou blijven. Het zou verlichtend aanvoelen, verfrissend. De hoeveelheden pijn die ze deed verdwijnen waren klein, en het werden er steeds wat meer. Tot ze haar handen langzaam van zijn borst haalde, en haar ogen weer opende. Het was al heel wat minder pijn voor hem, zodat hij nu tenminste normaal tegen haar kon praten, zonder constant zijn tanden op elkaar te moeten zetten. "Hoe voel je je nu? Ik verwacht een eerlijk antwoord Charlie." Vroeg ze aan hem. Ze hielp hem overeind zodat hij nu zat, het rugdeel van zijn bed zo, dat hij daar tegen aan kon zitten. Hij kon het zelf ook bedienen tho. Ze begon met het losmaken van het verband om zijn middel, heel voorzichtig. Terwijl ze daar mee bezig was zei ze: "Je geeft heel veel om haar, Adelyn. Als ik het goed heb?" Natuurlijk had ze het goed, maar wist hij veel. "Maar totdat ik het zeg ga je haar nog missen, je ligt niet voor niets op de Intensive Care." Even stopte ze met het loshalen van het verband, en keek hem indringend aan. Ze diende nu geen tegenspraak te hebben, zij was nu even de baas over hem, daar kon hij niets aan veranderen.

Outfit without beanie

Als haar patiënten vertelden wat ze nog wisten van een ongeluk -en soms wisten ze alles nog-, moest ze tot haar verdriet half doen alsof ze er nog niets van wist. Alsof ze nog niet wist hoe die persoon zich erover voelde. Door de geschiedenis die ze binnen krijg wist ze het al. Ze kon er niets aan doen, maar ze was dus wel altijd genoodzaakt om deels te acteren. Het enige nieuwe voor haar waren dan de emoties die bij de persoon op kwamen. Daar focuste ze zich dan ook op, in plaats van het verhaal zelf.

Ze wist precies wat er met Charlie was gebeurd, en met Adelyn. Het was misschien oneerlijk, maar ze wist alles over die twee. Bij Adelyn was het meer per ongeluk gegaan, dat had ze niet expres binnen gekregen. En bij Charlie, bij hem had ze het moeten weten dus was ze zijn geschiedenis in gedoken. Ook kon ze zien dat hij loog toen hij zei dat hij geen pijn meer had. Het was een verbeten jongen, en ze zag dit in persoon toen hij omhoog probeerde te komen. Natuurlijk had hij pijn, en ze maakte hem kwaad door te zeggen dat hij niet naar Adelyn mocht. Maar ze moest resoluut en streng zijn, ook al wilde ze hem zo graag als het kon laten gaan. Toen ze klaar was met haar stethoscoop zei ze: "Verspil maar geen moeite om zelf vol te blijven houden dat je geen pijn meer hebt, ik zie het meteen." Ze keek hem even aan, maar vervolgde toen. "Nu, door dat je weer een grote mond heb neem ik aan dat je er wel klaar voor bent. Ik ga je helpen, maar het zal niet helemaal normaal voelen. Blijf rustig en maak geen onverwachte bewegingen, begrepen?" Het klonk strenger dan hiervoor, toen ze nog heel aardig tegen hem was geweest. Maar als hij nu gekke dingen ging doen had hij een probleem, dan kon er van alles mis gaan in haar proces. "Als jij het zegt", Bromde hij, en ze duwde hem zachtjes terug op het kussen zodat hij weer lag.
Ze ging rustig te werk nadat ze haar handen op zijn borst had gelegd. Haar ogen waren gesloten, en rustig nam ze alle pijn van hem weg. Beetje bij beetje zou het voor hem steeds aangenamer worden. Het was een verfrissend gevoel voor hem, evenals verlichtend. Natuurlijk was het geen proces, maar ze deed het er zoveel mogelijk op lijken. Zodat het voor zijn lichaam overkwam als een natuurlijk proces, enkel versneld. Ze kon niet in een keer alle pijn van zijn wond weghalen, daar was de wond te groot voor geweest. Dat zou zijn lichaam ook niet accepteren in zijn toestand. Ze haalde zoveel weg als ze kon, maar dat was dan ook alles. Als ze hem in een keer beter zou maken nu zou hij daar later last van krijgen. En ze wist dat hij dat niet kon hebben, dat zou niemand aan kunnen. Zelfs zij zou er last van kunnen krijgen, al was die kans kleiner dan bij anderen.

Langzaam haalde ze haar handen weer van zijn borst. Hij zou nu in ieder geval tegen haar kunnen praten zonder dat hij eruit zag als een boer met kiespijn. "Hoe voel je je nu? Ik verwacht een eerlijk antwoord Charlie." Vroeg ze aan hem en ze bekeek zijn gezicht, speurend of er nog een pijntje zou zijn. In tegenstelling tot net keek hij haar zachter aan, en als ze het goed had zag ze zelfs iets van dankbaarheid. Als de mensenkenner die ze was kon ze dit soort dingen meteen zien, dat iemand haar anders aankeek dan net. De dankbaarheid was een gokje, dus dat zou onduidelijk blijven. "Beter", zei hij, en ze wist dat ze dit als een compliment moest zien. Ze had zoveel mensen geheeld, velen waren net zo koppig als hij. En dus was dit al een groot compliment voor haar, en dankbaarheid van hem. "Dat is fijn om te horen." Zei ze glimlachend en ze hielp hem overeind. Met wat tegenzin van hem.

Ze begon met het loshalen van het verband om zijn borst en vroeg terwijl ze daarmee bezig was: "Je geeft heel veel om haar, Adelyn. Als ik het goed heb?" Natuurlijk had ze het goed, maar wist hij veel. "Maar totdat ik het zeg ga je haar nog missen, je ligt niet voor niets op de Intensive Care." Ze had hem even indringend aangekeken, hij mocht er nu even niet op door blijven drammen dat hij weg wilde hier. Dat wist zij ook wel, dat wilde iedereen als hij in het ziekenhuis lag. "Ik snap gewoon niet waarom. Waarom is dit zo erg? Ik heb pijn, ja, maar die gaat zij niet verergeren ofzo", Probeerde hij nog, maar ze ging al weer verder met het los halen van zijn verband. Ze luisterde wel, maar gaf geen reactie tot hij klaar was met praten. Luisteren was iets waar ze goed in was, dat deed ze al heel haar leven. Luisteren naar de verhalen van anderen en ze ook helpen daarmee. "Kun je haar dan op zijn minst laten weten dat ik wakker ben en dat alles goed met me gaat..", Ze keek hem even kort aan, tot ze het laatste beetje van het verband had losgehaald. Sceptisch keek ze naar zijn wond, en knikte toen even. Ze liep met het verband naar de prullenbak aan de andere kant van de kamer en gooide het verband weg. Toen ze weer bij zijn bed stond zei ze: "Ik kan je niet zomaar laten gaan, omdat je op de Intensive Care ligt. Niemand krijgt daar ooit bezoek, behalve van de dokters en de zusters. Voor jou kan ik geen uitzondering maken." Ze keek even naar de grond, zelfs al was hij een mutant, het stond in het reglement en ze kon dat niet overschrijden. Ze had net de schuld niet op de makers van het reglement geschoven, dat zou niet eerlijk zijn voor hen. Het was ook het beste dat patiënten op de Intensive Care geen bezoek kregen, dat konden ze niet aan in het algemeen. Toch brak het haar hart dat hij niet naar haar toe kon.

Dus besloot ze toch maar om iet eraan te doen. "Maar ik zal het haar laten weten," Even seinde ze een zuster, die binnen kwam lopen. Ze liep naar de deur toe en zei tegen de zuster: "Kunt u voor mij kijken waar Adelyn Tremblay zich momenteel bevindt, kom het me meteen vertellen zodra u het weet, het heeft haast." De zuster verliet de deuropening weer, en Daphne sloot de deur. Ze ging zitten bij Charlie's bed, en zei: "Nu je wakker bent geworden heb ik goed nieuws. Patiënten mogen in het algemeen nadat ze wakker zijn geworden van de Intensive Care af, naar een andere afdeling." Ze pakte haar klapper er weer bij en vervolgde met een glimlachje: "Dat betekent dat Adelyn dan bij je op bezoek kan komen."

Outfit without beanie