Datze nu niet meer in haar vertrouwde bergen was en niet meer zo vaak kon shiften,  betekende nog niet dat ze zwak ging worden. Wat als ze plots in een gevecht terecht kwam en niet eens een fatsoenlijke vuurspiraal kon maken? Dan had ze echt heel grote problemen, vooral omdat haar mutatie haar trots was. Ze was niet zoals andere verdrietig omdat ze niet normaal was. Nee, Kari was blij dat ze een draak was, blij dat ze machtig en sterk was. Ze snapte zelfs niet hoe iemand niet tevreden kon zijn met zijn mutatie, want alles was beter dan een zwakke mens te zijn die zichzelf niet kon verdedigen.

Dat was dan ook de reden dat ze bezweet voor de trainingsruimtes stond. Ze had de trainingskleren aangedaan die ze gekregen had, maar vond deze veel te strak zitten. Toch had ze zich erbij moeten neerleggen want ze had namelijk niks anders. Eerst was ze enkele toertjes gaan doen in het bos en op het strand, om nu totaal bezweet en lichtjes hijgend voor de trainingsruimtes te staan. Op de rondleiding die ze gekregen had, hadden ze haar weten te vertellen dat ze hier moest zijn moest ze haar mutatie's willen trainen en dat ze dat het beste niet buiten kon doen. Blijkbaar was buiten trainen te gevaarlijk voor andere mutanten, maar Rhae zag daar de logica niet van in. Iedereen had mutatie's, dus waarom konden ze zichzelf niet beschermen tegen andere mutatie's? Dat was toch de bedoeling van heel het gebeuren? Leren overleven, zich leren te verdedigen?

Een tikkeltje nieuwsgierig naar de binnenkant, duwde ze de zware deuren open. Maar binnen werd ze teleurgesteld. De ruimte was gewoon zwart, niks anders, buiten dan misschien een cabine aan haar linkerkant. Dit kon het toch niet zijn? Rustig liep ze naar de cabine, om daar eens te gaan kijken. Binnenin flikkerde er allerlei lichtjes en knopjes. Kari was al niet handig met de dingen die ze tegenwoordig een gsm noemen, laat staan dat ze dit kon. Lichtjes humeurig begon ze op allerlei knopjes te drukken, tot er voor het raam dingen begonnen te bewegen. Het leek alsof de muren golfde, toen er plots een gigantisch bos verscheen. Dit was wat ze nodig had. Lichtjes tevreden en trots liep ze de cabine terug uit. Op het bankje dat er nog steeds stond legde ze haar kleren, om vervolgens in een reusachtige draak te veranderen. Toen ze eerst binnen was gekomen, dacht ze dat de ruimte redelijk klein was, maar nu kon ze makkelijk enkele meters hoog vliegen en dat was veel gezegd als je haar grote wist. x

Voor even bleef ze onbeweeglijk naar het bos staren, tot ze een beweging zag en vervolgens ook geluiden oppikte. Blijkbaar had ze een simulator aangezet waardoor er projectielen op haar af zouden worden gevuurd, want binnen no time vlogen de pijlen en kogels haar om de oren. De eerste ketste af op haar schubben, tot ze door had wat ze moest doen. Tot haar grote verbazing kon ze de bomen die geprojecteerd werden net zoals gewone bomen en planten beïnvloeden. Ze zocht de eerste bron van de projectielen en toen ze die had, liet ze hem verpletteren door bomen. Een groen lampje aan haar zijkant flikkerde rood op. Vervolgens steek ze omhoog en omhoog, om met een vlammende spiraal de eerste linie in vlammen te doen opgaan. Nog twee lichtjes flakkerde rood. Nevel viel van haar lichaam naar beneden en sluimerde over de grond, terwijl  het zijn weg tussen de bomen zocht. Toen het had gevonden wat het zocht en er zoveel mogelijk doelen in waren, zette Rhae het met een simpele vonk in vuur en vlam. Vier lichtjes werden rood. Nu stond er nog slechts één op en dat voelde ze door de kogelregen die nog steeds zonder kwaad te doen afstootte op haar lichaam. Kwaad door het feit dat ze hem niet vond, scheurde ze zo laag over de bomen dat sommige boomtoppen eraf vielen. Die bomen voelde verdacht echt aan voor een simulatie, maar net toen ze er verder over wou nadenken vond ze haar target, verstopt in de struiken. In een vloeiende duik vloog ze naar beneden, nam ze de pop in haar mond en rukte ze de kop er met één beweging af. Grijzend van voldoening en met textiel tussen haar vlijmscherpe tanden daalde ze neer, om op te merken dat ze niet meer alleen in de zaal was. Haar amberkleurige ogen flikkerde op door het bewegende vuur dat niet gedoofd werd, net zoals haar schubben mee danste, toen ze zich omdraaide als een reusachtig reptiel. Haar bek liet ze lichtjes open hangen enerzijds als waarschuwing anderzijds omdat de stof tussen haar tanden vervelend was.